ตอนที่ 2 สิว ก็กบุกมาถึงหน้าประตู
หน่วยรักษาความปลอดภัยเข้ามาเคลียร์พื้นที่ พาตัวนัก ข่าวออกไป “หมอฉู่ พวกผมสะเพร่าในหน้าที่ ทำให้คุณ ต้องเดือดร้อน”
ฉู่ลั่วหานคลายยิ้มเย็นชา “ฉันไม่เดือดร้อนค่ะ แต่ถ้าส่ง ผลรบกวนต่ออาการป่วยของคนไข้วีไอพี เกรงว่าจะไม่ ควร”
หน่วยรักษาความปลอดภัยรู้ว่าด้านในมีผู้ป่วยวีไอพีพัก อยู่ จึงเข้าใจ แล้วกล่าวขอบคุณ
ฝูงชนกระจายตัวกันออกไป เงียบเหมือนในตอนแรก โม่ หรูเฟยทำหน้าบึงราวกับคันธนู “ฉู่ ลั่วหาน แกนิมันไม่ ธรรมดาเลยจริงๆ เป็นเจ้าของโรงพยาบาลรีไง? ”
ฉู่ลั่วหานพ่นลมหายใจออกมา “นี่คือข้อแตกต่างระหว่าง หาเงินด้วยความสามารถกับหาเงินด้วยหน้าตา”
โม่หรูเฟยหยิ่งผยอง “อิจฉารีไง? ทำตัวน่าสงสารอีก? ไม่
ว่าจะเพราะอะไร ตอนนี้คนที่อยู่ข้างกายพี่เซียวคือฉัน คน
ที่คอยอยู่เคียงข้างเขาก็คือฉัน ดูแลเรื่องเสื้อผ้า อาหาร ที่ อยู่ การเดินทาง นอนหลับ.. ก็คือฉัน” คำว่า”นอนหลับ” เธอลากเสียงยาว พูดอย่างยั่วยวน
ไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่างฉู่ลั่วหานจะไม่รู้สึกอะไร! ฉ่ลั่วหานหัวเราะในลำคอ “ดูแลได้ดีจริงๆนะคะ ถึงขั้น
ป่วยเลือดออกในกระเพาะได้ โม่หรูเฟย ทำงานได้ไม่เลวจริงๆ!
โม่หรูเฟยกัดฟันกรอด คิดไม่ถึงว่าจะเป็นการโยนก้อน หินลงเท้าตนเอง “ฉู่ลั่วหาน แกอย่ามาได้ใจต่อหน้าฉัน มัน ต้องมีสักวัน ฉันจะทำให้แกเสียใจ คุกเข่าอ้อนวอนฉัน!”
รองเท้าส้นสูงของโม่หรูเฟยจิกลงพื้น “ครึก!”
“ไว้รอให้ถึงวันนั้นค่อยว่ากันนะคะ คุณดาราใหญ่” พูด อย่างประชดประชัน หมดคำจะบรรยาย ฉู่ลั่วหานก้าวเท้าเดิน เปิดประตูห้อง
ท่าทีของเธอรวดเร็ว กระฉับกระเฉง ฉับไว
โม่หรูเฟยเม้มปากกัดฟันแน่น กำหมัด ฉู่ลั่วหาน ยัย
สารเลว!
รองเท้าส้นสูงปรี๊ดวิ่งเหยาะ พุ่งตัวไปที่เตียงก่อนฉู่ลั่วหาน โม่หรูเฟยพูดด้วยความเศร้าใจ “พี่เซียว พอฉันรับโทรศัพท์ ก็รีบออกมาจากกองถ่ายทันทีเลยค่ะ ฉันตกใจหมด พี่เป็น อะไรไปคะ? ทำไมเลือดถึงออกกระเพาะ? คราวหน้าอย่า ดื่มหนักเลยดีไหมคะ?”
เสียงอ่อนหวาน ออดอ้อน ยั่วยวนจนน่ารังเกียจ
สั้นๆว่า แสบแก้วหูมาก!
ชายที่นอนอยู่บนเตียงมองดูด้วยสายตาเย็นชาไร้ความ รู้สึก “ยุ่งขนาดนี้? กลับไปเถอะ”
ฉู่ลั่วหานกระตุกยิ้มมุมปาก ดูท่าแล้วคุณคนนี้ ก็คงไม่เป็น
ที่รักสักเท่าไหร่
แต่โม่หรูเฟยกับฉู่ลั่วหานไม่เหมือนกัน ต่อให้หัวชนฝาก็ ไม่มีวันหันหลังกลับ หากจะพูดให้เพราะก็คือมีความอดทน พูดให้น่าเกลียดก็คือ หน้าด้าน “อั้ยย๊า เมื่อกี้ฉันแค่พูดไปอย่างนั้นเองค่ะ งานจะสำคัญ
%3D
%3D
กว่าพี่ได้ยังไงคะ? ยังเจ็บกระเพาะอยู่ไหมคะ? ฉันจับ..”
พูดว่าจับ ก็จะลงมือจับในทันที
คิดว่าตัวเองเป็นตัวละครหรือไง!
เวลาที่เธอไม่เห็นนั้น พวกเขาทั้งสองอยากจะทำอะไรก็ ทำ แต่ตอนนี้ต่อหน้าเธอ จะทำแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด!
ฉู่ลั่วหานไม่ลังเลอีกต่อไป เดินขึ้นหน้า ร่างขาวสว่างเดิน เข้ามา ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ยิ้มเยาะสามส่วน โหด
ร้ายเจ็ดส่วน
“คุณโม่ เอามือออกไปค่ะ”
คำว่า “คุณโม่” เย็นชาจนไร้เยื่อใย
โม่หรูเฟยรู้สึกไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าทำอะไรต่อ ดึงมือ กลับแล้วหัวเราะในลำคอ “ฉันก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็คุณหมอฉู่ นี่เอง?”
ฉู่ลั่วหานปรายตามองดูโม่หรูเฟย “คงไม่ใช่แค่นี้มั้งคะ? คุณโม่ช่วยดูให้ชัดๆด้วยนะคะ ฉันยังเป็นภรรยาของเขา ด้วยค่ะ”
แสดงความเป็นเจ้าของออกไปตรงๆ ทำให้โม่หรูเฟยหน้า เขียวหน้าแดงไปหมด
ถ้าอยู่ต่อหน้าหลงเซียวแค่คนเดียว เธอสามารถที่จะไม่ พูดออกมา
หลงเซียวขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้ ยอมรับ
การไม่สนใจไยดีของเขาทำให้โม่หรูเฟยยิ่งได้ใจ เธอ ลากเสียงสูง “ภรรยางั้นหรอคะ? คุณหมอฉู่คะ ไม่ทราบว่ามี ภรรยาคนไหนที่แต่งงานแล้วแต่แยกกันอยู่กับสามีบ้างคะ? ขอถามหน่อยนะคะว่าจะมีภรรยาคนไหนแต่งงานมาสามปี แต่กลับไม่มีลูกแม้แต่คนเดียว?”
คำพูดที่ยิงรัวราวกับปืน การเหน็บแนมที่เย็นยะเยือก ล้วง ลึกไปถึงด้านใน
ฉู่ลั่วหานหันไปมองผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียง แววตาคู่นั้น ยังคงเย็นใส ริมฝีปากปิดสนิท
ควรจะรู้ตั้งแต่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ แต่เธอกลับยังโง่ คิดว่าเขาจะออกหน้าช่วยเธอ
สามปีแล้ว ยังไม่ชินอีกหรอ?
ใช่ เคยชินแล้ว และไม่ต้องการแล้ว
“อ้า คุณโม่รู้ทุกเรื่องของฉันดีราวกับคุณหมอประจำบ้าน เลยนะคะ แต่ฉันขอเตือนคุณโม่ด้วยความหวังดี ไม่ว่ายังไง ฉันก็เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา ส่วนคุณ เป็นแค่กิ๊กที่พยายามจะออกหน้าออกตาเท่านั้น”
ความอดทนต่ำจนระเบิดออกมา ความเกลียดชังที่โม่หรู เฟยมีต่อลั่วหานถูกแสดงออกมาจนหมด ไม่ว่าจะสามปีที่แล้วหรือว่าสามปีให้หลัง ตั้งแต่ต้นจนจบก็ยังคงไม่ส่งผลดี กับเธอแม้แต่น้อย
ครั้ง นี้ ฉู่ลั่วหานเพียงแค่หยอกเธอนิดหน่อยก็ถึงกับ ควบคุมอารมณ์ไม่ได้
ที ไม่มีการพัฒนาเลยจริงๆ
โม่หรูเฟยหัวเราะในลำคอ “แล้วจะทำไม? คนที่พี่เซียวรัก ไม่ใช่แก อาศัยสิ่งที่ชื่อเสียงที่ไร้ประโยชน์! มาทำวางท่า อะไร! %3D
มือของฉู่ลั่วหานที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อกำแน่น คำพูดเพียง คำเดียว ทำให้เธอเจ็บปวดไปจนถึงกระดูกยากที่จะ บรรยาย มือหนึ่งยื่นเข้าไปตรงบริเวณหน้าท้องของเธอ จากนั้นหยิกอย่างแรง!
สามปีที่ผ่านมา เธอและหลงเซียวเป็นเพียงสามีภรรยากัน ในนามเท่านั้น นอกจากคืนเข้าหอที่เขาดื่มหนักจนกระชาก เอาครั้งแรกของเธอไป สามปีที่ผ่านมานี้ น้อยวันที่พวกเขา ทั้งสองคนจะอยู่ห้องเดียวกัน ถึงแม้ว่าจะถูกบีบบังคับให้อยู่ ด้วยกัน ล้วนแต่จากกันไปไม่ดี
พูดตามตรงก็คือ เธอได้ชื่อว่าเป็นคุณผู้หญิงตระกูลหลง มานานสามปีถ้วนโดยใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว
ฉ่ลั่วหานไม่มีวันหลงกลเธอหรอก เปลี่ยนความคิด หัวเราะเยือกเย็นอย่างเหนือกว่า “ไม่ผิดค่ะ ก็เพราะชื่อเสียง ที่ไร้ประโยชน์นี้ คุณถึงทำได้เพียงมองฉันจากที่ไกลๆ เฝ้า
มองดูผู้ชายของฉัน ฐานะของฉัน ส่วนฉัน ตั้งแต่ต้นจนจบก็ยังคงเป็นคุณผู้หญิงตระกูลหลง
คำอธิบายที่ไม่หนักไม่เบา แม้แต่การวางท่าเป็นเจ้าของ ยังขี้เกียจที่จะวางท่า แต่ครั้งนี้ โม่หรูเฟยแพ้ราบคาบ
โม่หรูเฟยใช้ไม้เด็ดของตนเอง เขย่าแขนของหลงเซียว จากนั้นร้องไห้เหมือนฝนตก “พี่เซียว พี่ฟังดูสิคะ ผู้หญิงคน นี้พูดจาไร้ยางอาย! ทั้งๆที่รู้ว่าพี่ไม่ชอบเธอแต่เธอกลับ หน้าด้านหน้าทนทำตัวเป็นเจ้าของพี่! ฮือๆ….” คู่ลั่วหานเลิกคิ้วขึ้น
ร้องไห้น้ำตา อาวุธที่แสนจะง่ายที่สุดของผู้หญิง แต่น่า เสียดาย เธอไม่เคยใช้มาก่อน และไม่เคยคิดที่จะใช้
ต่อให้เจ็บปวดจนหัวใจต้องตาย เจ็บปวดจนสิ้นหวัง เจ็บ ปวดจนเส้นเอ็นขาดวิ่น เธอก็ไม่มีวันร้องไห้ต่อหน้าหลง เซียวแม้แต่หยดเดียว
หลงเซียวมองดูโม่หรูเฟย ทันใดนั้นเอง แววตาราวกับมีด กวาดมาทางฉู่ ลั่วหาน “ออกไป”
สองคำ คล้ายกับมีดเล่มคม เมื่อกี้นี้เขาบอกให้เธอออก
ไป? !
ปกป้องผู้หญิงตอแหลถึงขนาดนี้ เขายังจำได้ไหมว่าใคร กันแน่ที่เป็นภรรยาของเขา!
ก็จริง เธอนับว่าเป็นภรรยาแบบไหน? เธอเป็นแค่ป้าย มงคลที่ติดเวลาตรุษจีน นำออกมาติดโชว์ในวันปีใหม่ หลัง จากหมดเทศกาลแล้วก็ถูกเก็บเอาไว้ในหีบห่อไม่แม้แต่จะ มองดู
ฉู่ลั่วหานกระตุกมุมปากอย่างอารมณ์ดี ภายนอกหัวเราะ ภายในไม่หัวเราะแล้วพูดขึ้น: “ออกไป? คุณเป็นคนไข้ ของฉัน ฉันเป็นแพทย์ประจำตัวของคุณ ตอนนี้หมอกำลัง จะตรวจแผลให้คนไข้ ถ้าจะบอกให้ออกไป ก็ควรจะเป็น คนที่ไม่มีอะไรทำ”
คำว่าคนที่ไม่มีอะไรทำ เห็นได้ชัดว่ากำลังพูดถึงโม่หรู เฟย
สามปีก่อนสนิทกันเหมือนพี่น้อง เธอถึงขั้นที่แทบจะตาย เพราะเธอ แต่เธอกลับคิดหาวิธีขึ้นไปนอนบนเตียงผู้ชาย
ของเธอวางแผนทำให้เธอติดกับ
เธอสามารถแสร้งทำว่าไม่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาก่อน แต่เธอทำไม่ได้
โม่หรูเฟยร้องไห้หนักกว่าเดิม น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ไม่เสียแรงที่เป็นนักแสดง เล่นบทร้องไห้โดยไม่ต้องเตรียม ตัว แสดงละครเหมือนว่าตนเป็นผู้หญิงที่ถูกรังแก
ใครจะไปสน!
หลงเซียวออกคำสั่งอย่างเหลืออด “ออกไป อย่าให้ผม ต้องพูดเป็นครั้งที่สาม”
ฉูลั่วหานกอดกระดานรองสแตนเลสเอาไว้ในมือ คำพูดที่ หนักแน่นนั้น คำพูดของเขาคล้ายกับง้างมือขึ้นตบ ตรงหน้า ของเธอเสียงดัง”เพี้ยะ”ต่อหน้ากิ๊ก เวลานั้นรู้สึกแสบร้อนไป
หมด
ฉู่ลั่วหานยิ้มไม่ออกแล้ว เธอกำนิ้วมือทั้งสิบแน่น “ฉันเป็นแพทย์ประจำตัวของคุณ จำเป็นต้องตรวจร่างกายของคุณ ฉันเองก็ไม่อยากพูดเป็นรอบที่สาม”
หลังจากที่พูดจบไปไม่นานนั้น ฉู่ลั่วหานเดินสาวเท้าไป ตรงหน้าเตียง ใช้หัวไหล่ผลักโม่หรูเฟยไปด้านหลัง
โม่หรูเฟยอ้าปากงาบๆ คิดไม่ถึงแม้แต่น้อยว่าฉู่ลั่วหานจะ ทำแบบนี้ !
หลงเซียวจ้องมองมาที่ฉู่ลั่วหาน ราวกับจะมองเธอจน
ทะลุ
ฉู่ลั่วหานรีบหยิบหูฟังแพทย์ขึ้นมาฟัง เลิกเสื้อของเขาขึ้น เครื่องมือที่เย็นเฉียบสัมผัสกับผิวหนังของเขา ผิวหนังของ ชายหนุ่มที่ถูกสัมผัสถึงกับแน่นตึง
หลังจากฟังเสียงหัวใจแล้วนั้น ฉู่ลั่วหานหยิบหูฟังแพทย์
มาข้องไว้ที่คอ แล้วหยิบไฟฉายเล็กๆออกมาจากกระเป๋า
“อ้าปาก”
หลงเซียว : ”
ฉู่ลั่วหานเริ่มรู้สึกเหลืออด “ฉันบอกว่า อ้าปาก”
โม่หรูเฟยที่อยู่ด้านหลังถึงกับตาค้าง
“ฉู่ ลั่วหาน แกพูดแบบนี้กับพี่เซียวได้ยังไง! ฉู่ลั่วหานไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย ยังคงมองไปที่ปากของ หลงเซียว แสงสว่างของไฟฉายส่องไปยังริมฝีปากที่ สมบูรณ์แบบของเขา ฉู่ลั่วหานรู้สึกเพียงแน่นไปทั้งคอ ริม ฝีปากนี้ ที่เคยบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างบ้าคลั่ง พรมจูบไปยังไหปลาร้าของเธอ จุมพิตไปทั่วทั้งร่างกาย..
“ไม่หุบปาก ก็ออกไป ถ้าการวินิจฉัยผิดพลาด เธอ สามารถรับผิดชอบได้ไหม?”
โม่หรูเฟยอดกลั้นเอาไว้ ไม่กล้าพูดอะไรต่อ หลงเซียวเลิกคิ้วขึ้น อ้าปาก
“แลบลิ้น”
หลงเซียว: ”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
ฉ่ลั่วหานปิดไฟฉาย แล้วเก็บใส่กระเป๋า จากนั้นเขียน ประวัติการรักษาและอาการต่างๆของคนไข้ลงไป เป็นตัว อักษรที่แพทย์ใช้กัน ตัวอักษรนั้นเขียนได้ไม่ต่างจาก สัญลักษณ์ของภูตผี
โม่หรูเฟยสงสัย ยื่นหน้ามามอง ฉู่ลั่วหานยื่นไปตรงหน้า เธออย่างใจกว้าง “อ่านออกไหม?”
น้ำเสียง เสียดสี
โม่หรูเฟยนิ่งค้างไปแล้ว
แววตาที่ไม่อาจคาดเดาได้ของหลงเซียวมองดูฉู่ลั่วหานอ ย่างพิจารณา ก้นบึ้งของหัวใจคล้ายว่าถูกของบางอย่าง สะกิดโดนจุดเปิดปิด มีความรู้สึกแปลกๆ
ท่าทีของฉู่ลั่วหานเมื่อกี้ กระตุกหนวดเสือของหลงเซียว ความโมโหและรำคาญพุ่งขึ้นหัว ถูกผู้หญิงตะคอกใส่แบบนี้ ในใจของคุณชายหลงหงุดหงิดเป็นอย่างมาก
“ตอนนี้ ไสหัวออกไป”
ฉู่ลั่วหาน”ปิ้ง”ปิดสมุด ในใจเจ็บจนจุก สีหน้ากลับนิ่งเฉย “เสร็จงานฉันแล้ว คุณไม่ต้องเชิญฉันออกไปหรอกค่ะ ฉัน ออกไปเองได้”
พูดจบ ฉู่ลั่วหานก็เดินออกไปจากห้องผู้ป่วย
เพลง!
พึ่งหมุนตัวเดินออกไป เสียงแก้วแตกจนแสบแก้วหู เธอ ไม่ได้หยุดเธอ ทว่าสีหน้ากลับดูน่าสงสาร แก้วใบนี้ เขาคิดที่จะโยนใส่เธองั้นหรอ?
รังเกียจ ถึงขั้นนี้แล้วหรอ
“พี่เซียวพี่ไม่ต้องโมโหสิคะ ไม่คู่ควรที่จะโมโหเพราะผู้ หญิงคนนี้ พี่เซียวใจเย็นๆก่อนนะคะ ฉู่ลั่วหานมันเป็นผู้หญิง สารเลว.”
หลังจากนั้นคืออะไร ไม่อยากฟังต่อ
ตรงทางเดินมีลมพัดผ่าน ความเหน็บหนาวพัดผ่านเข้ามา สีหน้านิ่งเฉยของฉู่ลั่วหานซ่อนไปด้วยความว้าวุ่นในใจ
ชนะโม่หรูเฟยได้แล้วจะเป็นยังไง?
สำหรับเขา เธอเป็นได้แค่คนที่แพ้ทุกครั้ง ไม่เคยที่จะอยู่ เหนือกว่า
หลังจากที่เยาะเย้ยตนเองแล้วนั้น ฉู่ลั่วหานก็รู้สึก สบายใจ หมุนตัวเดินกลับไปที่ห้องทำงาน
ตอนเย็นมีเคสฉุกเฉินหลายเคส กว่าจะทำงานเสร็จก็ห้า โมงกว่าแล้ว
คืนนี้ลั่วหานไม่ต้องเข้าเวรตอนกลางคืน แต่ผู้อำนวย การต้องการให้เธอดูแลหลงเซียว “ยี่สิบสี่ชั่วโมง” เธอทำได้ แค่ทำโอทีกะทันหัน กินข้าวที่โรงพยาบาลในตอนกลางคืน ด้วยจิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กลับไปถึงวอร์ด พยาบาล หลายคนจับกลุ่มคุยกัน
“วันนี้โม่หรูเฟยมาที่โรงพยาบาลของเราดูแลคุณหลง เซียวที่เป็นผู้ป่วยVIP นักข่าวอ้อมล้อมเป็นถนนเลยแห นะ! ดูสนั่นหวั่นไหวไปหมด!
“พูดแบบนี้แสดงว่าโม่หรูเฟยกับคุณหลงเซียวเป็นแฟน กันแล้วหรอ? เป็นจริงตามนั้น ผู้ชายที่รวยๆล้วนชอบดารา เซ็กซี่ เผ็ดร้อนถึงใจ”
“คุณหลงเซียวหน้าตาดีขนาดนั้น! เขาอยากจะได้ผู้ หญิงแบบไหนก็ได้! ผู้หญิงนับพันนับหมื่นคนรอให้เขามา พลิกไพ่! ถ้าได้นอนกับคุณหลงเซียวสักคืน ต่อให้ตายก็ %3D ยอม”
“ดูเธอพูดเขา ทำอย่างกับไม่เคยเห็นโลกมาก่อน!
“ฉันเคยเห็นโลกมาก่อน แต่ไม่โลกที่กว้างแบบนี้ ฉันไม่ เคยเห็นมาก่อน”
เสียงฝีเท้าของฉู่ลั่วหานดังขึ้น พวกพยาบาลจึงเงียบ
เสียงลง
“คุณหมอฉู..คุณหมอก็เข้าเวรด้วยหรอคะ?” พยาบาลคนหนึ่งถามขึ้นอย่างระมัดระวัง
ฉู่ลั่วหานเปิดพลิกเปิดหนังสือแพทย์ อ่าน แล้วตอบกลับ สันๆ “อิ้ม”
พยาบาลพวกนั้นมองสบตากัน จากนั้นก็ถามด้วยความใจ กล้า “คุณหมอฉู่คะ ได้ยินว่าผู้อำนวยการโรงพยาบาลสั่ง ให้คุณหมอดูแลคุณหลงเชียว….อย่างนั้น ตอนกลางคืน เวลาที่คุณหมอไปตรวจรักษา คุณหมอจะพาใครไปด้วย หรอคะ?”
โดยทั่วไปแล้ว เวลาที่หมอไปตรวจคนไข้ที่ห้องจะพา พยาบาลไปคนถึงสองคน ฉู่ลั่วหานเป็นหมออายุรแพทย์ที่ ถูกส่งตัวมาที่ห้องผู้ป่วยVIP พยาบาลที่นี่สามารถให้ความ ร่วมมือได้ทุกคน ฉู่ลั่วหานพลิกเปิดหนังสือ จากนั้นกวาดตา มองตัวอักษรสีดำเหล่านั้น “หืม?”
แววตาของพยาบาลเป็นประกาย พูดด้วยความขยัน “คุณหมอฉู่ พาฉันไปได้ไหมคะ?”
“ฉันด้วยค่ะ….”
“ฉันด้วยค่ะ…”
ฉู่ลั่วหานกวาดตามองดูพยาบาลที่เข้าเวรเหล่านั้น ดึกดื่น ค่ำคืนอยู่เวรแบบนี้มันน่าเบื่อจริงๆ ควรจะหาอะไรสนุกๆมา ทำให้กระปรี้กระเปร่า หลงเซียวใช่คนที่ใครอยากเห็นก็จะ ได้เห็นงั้นหรอ?
ตลกแล้ว
ไม่ว่าจะพูดยังไง นั่นก็เป็นผู้ชายของเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่สามารถครอบครองเขาเพียงคนเดียว แต่ก็ไม่ได้ใจกว้าง แบ่งให้คนอื่นได้
“ฉันไปเองค่ะ”
พยาบาลทั้งหลาย %3D
“ตั้ง ลิ้ง ลิ้ง….” %3D
เสียงโทรศัพท์ฉุกเฉินดังขึ้นในห้องเฝ้าเวร
“เสี่ยง เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? ผมเห็นว่าคุณเป็นคนจริง จังทำงานได้ดีจึงให้คุณเป็นแพทย์ประจำตัวของคุณหลง เซียว แต่คนไข้ตัวร้อนคุณกลับไม่รู้? คุณเป็นแพทย์ การที่ เลือดออกในกระเพาะนั้นอันตรายแค่ไหนต้องให้ผมสอน อีกหรอ?!
นี่ลั่วหานที่ถูกต่อว่าถึงกับนิ่งค้าง หลงเซียวไข้ขึ้น?”
