ตอนที่ 12 ไม่ได้หล่อเล่นๆ แต่หล่อจริงๆ
สายตาของฉู่ลั่วหานจับจ้องไปยังหลงเซียวและโม่หรู เฟยไม่บ่อย มุมปากที่มีรอยยิ้มเผยออกมา ทำให้เห็นว่า รอยยิ้มนั้นดูขมขื่น ยังไม่ทันได้ถูกคนมองเห็นรอยยิ้มนี้ ยิ้มที่ขมขื่นนั้นก็ได้หายไป
หลงจื้อได้ขับแก้วไวน์จากถาดที่พนักงานเสิร์ฟได้ยก มา และเขาที่อยู่ห่างจากฉู่ลั่วหานไม่ไกลก็ได้สังเกตเห็น การตอบสนองของเธอ
พอเห็นสามีของตัวเองไปกอดกับผู้หญิงคนอื่นอย่าง ใกล้ชิดขนาดนั้น เธอกลับมองด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย และ ทำตัวเหมือนผู้ชมที่นี่ ทำให้หลงจื่อตกตะลึงมากๆ และก็ ทำให้เขาไม่เข้าใจจริงๆ
จากนั้น หลงจื๋อจึงได้แต่มองอย่างไม่เข้าใจไปหลายวิ แล้วค่อยเงยหน้าขึ้น ฝีเท้าของฉู่ลั่วหานก็ได้เดินไปตรง ทิศทางที่หลงเชียวอยู่แล้ว!
หลงจื้อใช้มือหนึ่งข้างไปวางพาดบนชั้นวางอาหาร นิ้ว มืออันเรียวยาวของเขาได้ห้อยลงไปด้านล่าง มือของ ด้านก็ได้จับแก้วไวน์ไว้ ท่าทีที่ขี้เกียจของเขาทำให้ดูเป็น ผู้ดีที่สูงส่ง
เขาอยากรู้มากๆ ฉู่ลั่วหานจะมีปฏิกิริยาอย่างไรบ้าง
ฉู่ลั่วหานรู้สึกเจ็บหัวเข่าจนแผลนั้นใกล้ฉีกแล้ว ความเจ็บที่เจ็บถึงหัวใจทำให้เธอเจ็บไปทั้งท่อนขา จากนั้นก็ รู้สึกร่างกายท่อนข้างของเธอนั้นเจ็บจนอยากจะตีโม่หรู เฟย และหลงเซียวให้ตาย!
พระเอกและนางเอกที่ถูกกลุ่มคนมากมายล้อมรอบอยู่ จึงไม่ได้สังเกตว่าฉู่ลั่วหานก็มาเยือนด้วย แขกผู้เกียรติ ทุกท่านที่มาเยือนต่างก็ไม่รู้ว่าเมียหลวงของหลงเชียว คือใคร ฉู่ลั่วหานที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นกำลัง เผยออกมาตามร่างกายที่ยืนอยู่นอกวง
เธอไม่อยากจะเปิดโปงความสัมพันธ์ที่หลงเซียวและ
โม่หรูเฟยเป็นชู้กัน เธออยากจะทำให้คืนนี้มันมีความ หมายมากกว่านี้ หลงจ๋อก็ได้มองฉู่ลั่วหานเดินออกจากกลุ่มคนที่มุมดู
กันอยู่ตรงนั้นกับตา!
นี่มันหมายความว่าอะไร?
ในท่ามกลางความวุ่นวาย เรือนร่างของฉู่ลั่วหานก็ได้ ทะลุไปที่อื่น และหายตัวไปภายในพริบตา
ทันใดนั้น หลงเซียวก็ถูกทุกคนมุมล้อมกันไว้ ก็ได้หรี่ ลงให้กลายเป็นทรงโค้งที่ดูอันตราย เรือนร่างของคนที่ เดินจากไปเมื่อกี้นี้ ทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นเคยมาก?
และตอนที่คิดอยากจะมองให้เห็นอย่างชัดเจน กลับหา
ตัวเธอไม่เจอแล้ว ฉู่ลั่วหานก็ได้เดินทะลุผ่านผู้คนมากมาย จากนั้นก็ได้ยืนอยู่ตรงหลังเสาสไตล์โรมันพลางสูดลมหายใจเข้า ลึกๆ จากนั้นก็จับชายกระโปรงขึ้น ตรงเข่าที่ห่อผ้าก๊อซ ไว้มีเลือดสีแดงซึมออกมา แผลของเธอดูหนักจริงๆ ตรงระเบียงก็มีพนักงานเสิร์ฟที่เดินไปเดินมาไม่ขาด
สาย ฉ่ลั่วหานจึงได้ก้มหน้าลงแล้วสาวเท้าเดินไปตรง บันได เพื่อที่จะหลบเลี่ยงกล้องวงจรปิด จากนั้นก็ได้สาว เท้าลงไปชั้นล่าง
ถ้าเธอจำไม่ผิด ก็คือที่นี่แหละ
ดั่งที่คาด คู่ลั่วหานก็ได้กระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อย
“ว้าย!”
แสงไฟที่ส่องสว่างไปงานเลี้ยงในห้องโถง จู่ๆก็เต็มไป ด้วยความมืดมัว! เครื่องใช้ไฟฟ้าทุกอย่างก็ดับลง!
“เคร้ง!”
“ปัก!”
เสียงของแก้วไวน์แตกดังขึ้น มีเสียงโต๊ะหงายดังขึ้น แขกทุกคนต่างก็รู้สึกแปลกใจว่าเป็นเสียงอะไร และยังมี เสียงของผู้หญิงกรีดร้องดังขึ้นทั่วห้องโถง!
“ทุกคนไม่ต้องตื่นตระหนก แค่ไฟดับไปเท่านั้น! ทุกคน ยืนอยู่ที่เดิม อย่าขยับไปไหน! รอให้พนักงานเอาไฟฉาย มาให้ก่อน!”
“อย่าตื่นตระหนก! อย่าตื่นตระหนก!”
“ทุกคนยืนอยู่ที่เดิม อย่าขยับไปไหน! แค่ไฟดับไป ชั่วคราวเท่านั้น!”
พนักงานที่ทำงานในสถานบันเทิงMBKต่างก็ตะโกน เรื่องดังเพื่อทำให้แขกที่อยู่ในงานทุกคนอยู่ในความสงบ แต่สถานการณ์ตอนนี้ได้เกิดความวุ่นวายแล้ว คนเป็น หลายร้อยคนที่อยู่ในห้องโถงต่างก็เสียงดังและทำตัววุ่น วะวุ่นวายกันขึ้นมา และยังมีเสียงตำหนิดังขึ้นไม่หยุด!
แขกทุกคนก็ได้เอามือถือขึ้นมาส่องไฟฉายตรงหน้า บนพื้นสีขาวมีแต่รอยแปดเปื้อนของเหล้าที่ยกเต็มไป หมด และได้ยังแก้วที่ตกแตกด้วย
“พี่เซียว! พี่เซียว!
โม่หรูเฟยถือโอกาสที่เกิดสถานการณ์วุ่นวายไปโอบ ลำคอของหลงเซียวไว้ นัยน์ตาที่เฉียดคมของหลงเซียว กลายเป็นนัยน์ตาสีนิลขึ้นมาทันที มือใหญ่ๆของเขาก็ไป จับข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วดึงโม่หรูเฟยออกจากเขา “ผมไปดูหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น”
โม่หรูเฟยก็คงนึกไม่ถึงว่าหลงเซียวจะมาทิ้งเธอไว้ตอน นี้ จึงได้พูดขึ้นด้วยความลำบากพลางขุ่นเคืองใจในเวลา เดียวกัน “พี่เซียว ฉันกลัว….”
หลงเซียวจึงขมวดคิ้วเป็นปม “กลัวก็รีบออกไป”
“ฉัน…”
เธอที่พึ่งเอ่ยพูดคำว่าฉันออกมา เรือนร่างที่สูงใหญ่ของหลงเซียวก็ได้หายไปจากแสงไฟจากมือถือของเธอ
นัยน์ตาที่เหมือนดั่งนกอินทรีก็ยิ่งหรี่ลงก็ยิ่งดูโหดเหี้ยม ในสมองจึงมีเรือนร่างที่คุ้นเคยลอยขึ้นมา หรือว่าจะเป็น เธอ?
มุมปากของหลงจื่อก็ได้กระตุกขึ้นเพราะเรื่องไฟดับที่ เกิดขึ้น เขาก็นึกว่าฉู่ลั่วหานจะอดทนกับความโกรธแล้ว ออกจากที่นี่ นึกไม่ถึงว่าผลงานใหญ่ของเธอยังอยู่ข้าง หลัง
หมอฉู่ คุณมันเท่ห์จริงๆ!
ถือโอกาสที่สถานการณ์ยังวุ่นวายอยู่ หลงจื่อจึงรีบ ออกจากห้องโถงโดยทันที แข้งขายาวๆของเขาก็ได้ลง ไปถึงชั้นหนึ่ง
ฉ่ลั่วหานไม่ได้อยู่ในห้องควบคุมการใช้ไฟฟ้า ตอนนี้ ในห้องนั้นเต็มไปด้วยพนักงานที่มาซ่อมแซมไฟฟ้าอยู่ “ขนาดสายไฟยังถูกตัดให้ขาด การซ่อมแซมครั้งนี้ก็
คงยากกว่าเดิม”
“ต่อให้ลำบากแค่ไหนก็ต้องรีบซ่อมแซมให้เร็วที่สุด! คืนนี้แขกผู้มีเกียรติมีแต่เศรษฐีที่สูงส่ง คงไม่สามารถทำ เรื่องผิดใจกับคนใหญ่คนโตพวกนี้ได้”
“ได้ๆๆ เราจะพยายามนะครับ จะพยายามนะครับ” พอได้ยินเสียงของช่างที่มาจากบริษัทที่ซ่อมแซม
ไฟฟ้า หลงจื่อก็ยิ้มอย่างได้ใจกว่าเดิม โถ่ พี่สะใภ้ของเขานี่ทำงานได้ยอดเยี่ยมจริงๆ
หลงเซียวก็ได้เดินออกจากประตูกระจกตรงตึกหลักที่ พวกเขาอยู่ จากนั้นก็ได้มองหา “ผู้กระทำผิด” ไปรอบทิศ สายตาที่ดูเลือดเย็นเหมือนที่คมดาบ เหมือนสามารถฆ่า คนได้ตลอดเวลา!
ตรงลานจอดรถข้างนอกตึก
ลั่วหานยืนอยู่ตรงหน้ารถโรลส์รอยซ์สีดำของหลง เซียว จากนั้นก็ได้กอดอกแล้วพิงอยู่ตรงหน้ารถ แล้วเอา ลิปสติกออกจากกระเป๋า และค่อยๆหมุนลิปออก จากนั้น ก็ได้วาดอะไรบางอย่างลงบนกระจกอย่างใจเย็น…..
หลงเซียว คุณทำได้ดีมาก กลับกล้าพาโม่หรูเฟย นาง ผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้ควงออกงานอย่างเปิดเผย?
ในใจของฉู่ลั่วหานพูดไม่ออกว่าตัวเองรู้สึกโมโหหรือ ว่าเจ็บปวด ตรงหน้าของเธอก็ปรากฏขึ้นมาแต่ภาพของ โม่หรูเฟยที่ซบอยู่กลางอกของหลงเซียว เหมือนมี มีดโกนหนวดที่บาดใจของเธอแผลแล้วแผลเล่าไม่หยุด
ไม่เพียงแค่เจ็บอย่างเดียว แต่ตอนนี้เธอตัวเองได้รับ ความยากลำบากอย่างอธิบายไม่ถูก
เธอเป็นภรรยาของเขา! ภรรยา!
“แปะๆๆ!”
จู่ๆก็มีเสียงปรบมือดังขึ้น จนต้องทำให้ฉู่ลั่วหานถึงกับ ต้องละสายตาจากตัวหนังสือสีแดงที่เขียน แล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นพลางมองหลงจือที่พิงอยู่ตรงขอบประตูแล้ว ปรบมือให้เธอ
“พี่สะใภ้ ถือเป็นคนผู้หญิงที่ชาญฉลาดจริงๆ นับถือ นับถือ” หลงจื้อตั้งใจกระตุกมุมปากแค่ข้างเดียวขึ้น ใบหน้าอันหล่อเหลาที่เป็นลูกผู้ลากมากดีดูเหมือนจะเป็น คนที่เอาแต่ใจ
ฉ่ลั่วหานพึมพำด้วยเสียงเย็นชา “คุณสามารถหาฉัน เจอ คุณก็ถือว่าไม่ไง่เหมือนกัน”
หลงจื้อจึงมองกระจกที่เธอกำลังจะโจมตี จากนั้นก็ อ่านออกมาเป็นคำๆ “ไอ้สารเลว คืนเงินที่ฉันหามาด้วย ความลำบากแสนเข็ญเดี่ยวนี้…..ฮ่าๆ! พี่สะใภ้…นี่พี่ เขียนอะไรอยู่!”
ฉู่ลั่วหานจึงโดนลิปสติกทิ้ง จากนั้นก็เช็ดคราบสกปรก ออกจากฝ่ามือที่เหมือนจะไม่สกปรก จากนั้นก็ยิ้มพลาง พูดขึ้นด้วยการดูถูก “ทำไม? เขียนได้ไม่ดีหรอ?”
หลงจื้อจึงส่ายหัว “ไม่ดี ยังไม่โหดเหี้ยมพอ ยังไม่ถึง
กับแก้แค้น”
“อ่อ? ดูๆแล้วนายดูชำนาญเรื่องนี้?” ฉู่ลั่วหานกอดอก ไว้ต่อ จากนั้นก็มองเขาด้วยสงสัย “พูดแบบนี้ นายเขียน เป็น?”
หลงจื่อก็ได้เก็บลิปสติกขึ้น จากนั้นก็ใช้นิ้วยาวๆจับไว้ “อันนี้หรอ เขียนเป็นหรือไม่เป็นไม่สำคัญอะไร แค่วาดเป็นก็พอ”
จากนั้น คู่ลั่วหานก็ไม่ได้พูดอะไรขึ้นแล้วมองหลงจอก ได้วาดรูปหัวกะโหลกไว้ตรงข้างหลังตัวหนังสือ…
“นี่หรอที่คุณบอกว่าวาดเป็น? อนุบาลชัดๆ !
หลงจื๋อจึงได้ทิ้งลิปสติกไป จากนั้นก็ได้แก้ตัวให้ตัวเอง “ผมก็แค่อยากจะวาดให้ทุกอย่างมันไปในทางเดียวกัน!”
ใครจะไปสนใจนาย?
ฉู่ลั่วหานจึงหันหลังแล้วกำลังจะเดินจากไป พอหันไป ก็เห็นหลงเซียวเขามือยัดไว้ในกระเป๋า จากนั้นก็มองเธอ ด้วยความเย็นชาจากที่ไกลๆ แล้วมองหลงจื้อที่อยู่ข้างๆ เธอด้วย
บรรยากาศจึงได้กลายเป็นอุณหภูมิที่ต่ำลงไปทันที!
ทำให้หนาวจนได้ยินเสียงของน้ำแข็งกำลังแตกสลาย ทันใดที่หลงจื่อหันกลับไป ก็ได้เห็นนัยน์ตาที่พี่ใหญ่ ใน ใจจึงร้องทุกข์ออกมาทันที ตายแล้ว ถูกจับได้แล้ว
ฉู่ลั่วหานไม่มีแม้แต่ความรู้สึกผิด หรือรู้สึกอ่อนเพลีย ใดๆ เธอได้เผชิญกับสายตาที่เย็นชาของหลงเซียวด้วย ความกล้าหาญ ในใจกำลังแอบแสยะยิ้มขึ้น เมื่อกี้ตอน อยู่กับโม่หรูเฟย นัยน์ตากลับดูอ่อนโยนแบบนั้น แต่พอ มาเผชิญหน้ากับเธอ ความอ่อนโยนก็หายไป หลงเซียว คุณแยกแยะสิ่งที่ต้องเผชิญได้เก่งจริงๆ
“พี่ใหญ่ บังเอิญจริงๆ” หลงจื่อก็ได้เอ่ยพูดเพื่อชวนคุย ขึ้นก่อน ตั้งใจที่จะเบี่ยงความสนใจของพี่ใหญ่ไปทางอื่น เพราะว่าพี่หลงใช้สายตาแบบนี้มองฉู่ลั่วหาน เหมือน กำลังเตรียมตัวฉีกเธอเป็นชิ้นๆ
หลงเซียวจึงเหลือบสายตาอันเย็นชากับหลงจื่อ “กลับ
บ้าน!”
%3D หลงจือรู้สึกตกใจมากๆ พี่ใหญ่….”
“กลับบ้าน!”
ฉ่ลั่วหานจึงได้เตือนหลงจื่อด้วยเสียงต่ำ “พี่ชายคุณ บอกให้คุณกลับบ้าน คุณยังไม่กลับอีก?”
หลงจื้อจึงได้ตอบกลับด้วยเสียงต่ำ “ผมไปแล้วคุณจะ ทำยังไง? วันนี้พี่ใหญ่ต้องเอาคุณให้ตายแน่ๆ”
ลั่วหานยิ้มขึ้น “ถ้าเขาอยากจะฆ่าตัวเองให้ด้วยซ้ำ ก็ คงไม่รอจนถึงวันนี้หรอก”
พอเห็นทั้งสองพูดคุยกันอย่างเสียงต่ำ หลงเซียวจึงลุก
โซนเป็นไฟที่เหมือนภูเขาไฟระเบิดจนไม่สามารถเก็บ
อาการอีกต่อไป นิ้วยาวๆของเขาก็ได้ซี้ขึ้น “หลงจื๋อ ฉัน
บอกให้แกกลับบ้าน”
ความเกรี้ยวโกรธของหลงเซียวนั้นรุนแรงเกินไป หลง จือก็ไม่กล้าขัดขืนคำสั่ง เขาจึงได้กลืนน้ำลาย เพราะถูก พี่ใหญ่ตะคอกใส่ไม่เบา “ฉัน…..ตอนนี้จะกลับเดี่ยวนี้” หลงจื่อจึงกัดฟันตัวเองไว้แน่นๆ จากนั้นก็อยากจะพูดอะไรแทนฉู่ ลั่วหาน แต่ว่าฉู่ลั่วหานและหลงเซียวทั้งคู่ก็ ลุกโชนเป็นไฟ และเหมือนกำลังจะเปิดศึกสงครามด้วย กัน เขาแค่พูดมากกว่านี้อีกหนึ่งคน ตัวเองก็คงจะได้ กลายเป็นชุดเกราะกำบัง
หลงจื่อจึงตั้งใจถอยออกจากศึกสงครามครั้งนี้
ลั่วหานจึงได้เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เพื่อที่จะทำให้ แน่ใจว่าตัวเองสามารถมองเห็นนัยน์ตาที่เปลี่ยนไปแม้แต่ นิดน้อยของหลงเซียวได้อย่างชัดเจน
สายตาที่เกรี้ยวโกรธ เย็นชา และอาฆาต
“คุณช่างกล้าจริงๆ” คำพูดที่เหมือนดั่งแผ่นมีดนั้น ก็ได้ ค่อยๆเปล่งออกมาจากร่องฟันที่เรียงสวยของเขาเป็น คำๆ ทุกคำก็เหมือนธนูดอกหนึ่ง
ฉ่ลั่วหานกล้าทำกล้ารับ “ต่อให้ใหญ่แค่ไหน ก็คงไม่ เท่าคุณชายหลงหรอก ในบ้านยังมีภรรยาเป็นตัวเป็นตน อยู่ แล้วยังจะไปมีผู้หญิงคนอื่นนอกบ้านอีก คุณชายหลง ถือว่าเป็นผู้ที่ประสบความสำเร็จในชีวิตจริงๆ”
การประชดประชันของเธอ ไร้ความรู้สึกอบอุ่น และไร้ ความรู้สึกเย็นชา เหมือนเธอเป็นผู้ชมที่นั่งชมอยู่ข้างๆ เท่านั้น
หลงเซียวจึงกำหมัดไว้แน่นๆ มือที่อยู่ในกระเป๋า กางเกงอยากจะชกลงบนหน้าของผู้หญิงตรงหน้ามากๆ
“คุณกำลังหึงอยู่หรอ?”
หลงเซียวจึงหรี่ตาลง เขาอยากจะหาอาการที่แสดงถึง ความหึงหวงจากใบหน้าของฉู่ลั่วหานแม้แต่นิดเดียวก็ยัง ดี แต่สุดท้ายก็ไม่มีเลยสักนิด ใบหน้าของฉู่ลั่วหาน นอกจากมีความสะใจและความเย่อหยิ่งหลังจากที่ได้แก้ แค้น ก็ไม่มีความรู้สึกอื่นๆอีกต่อไป
“ดวงตาข้างไหนของคุณชายหลงเห็นว่าฉันหึงหวง ล่ะ?” หลงเซียวจึงได้เดินมาตรงหน้าเธอทีละก้าว ทุกก้าว
ของเขา ทำให้แรงกดอากาศรอบข้างก็ต่ำลงอย่างน่า
กลัว แรงกดอากาศยิ่งอยู่ก็ยิ่งต่ำลง จนทำให้ฉู่ลั่วหาน
แทบจะหายใจไม่ออก
นิ้วมืออันเรียวขาวที่ดูขาวสะอาดของหลงเซียวจึงไป จับคางแหลมเล็กๆของฉู่ลั่วหานไว้ “ไม่หึง? งั้นคุณยอม เสียแรงทำทุกอย่างไปทำไม?”
แสงไฟข้างถนนก็ได้สอดส่องลงมาจากเหนือศีรษะ ทำให้ใบหน้าที่สะสวยของเธอนั้นมองเห็นได้ชัดเจนมาก ขึ้น นัยน์ตาที่ดูดื้อรั้น นัยน์ตาแววใสกลับไม่มีความ อบอุ่นจนสุดคำบรรยาย ฉู่ลั่วหานก็ได้ยิ้มขึ้น “ฉันเสีย 11 แรงตรงไหน? ฉันทำทุกอย่างได้อย่างง่ายดาย” ความเกรี้ยวโกรธของหลงเซียวได้ลุกจนถึงที่สูงสุด!
“คุณกำลังรนหาที่ตายใช่ไหม! ”
ฉู่ลั่วหานนึกว่าตัวเองตัวเองจะพ่ายแพ้อยู่ภายใต้น้ำมือของเขา หรืออาจจะถูกเขาตบจนสลบแค่ครั้งเดียว สิ่งที่ น่าแปลกคือมันไม่ได้เป็นแบบนั้น หลงเซียวรู้สึกโมโหม ากๆ จนเส้นเอ็นตรงหน้าผากใกล้จะผุดออกมา และ ทำให้เส้นเลือดก็ดูแดงมากขึ้น ทำให้เห็นว่าเขาโมโหจน เลือดสูบฉีดอย่างรุนแรง
ไหนๆก็เป็นแบบนี้แล้ว เขากลับไม่ได้ต่อยเธอ?
สิ่งที่คาดคิดไม่ถึง กลับไม่ได้รู้สึกว่าเป็นสิ่งที่คาดคิด ไม่ถึงเลยสักนิด
ก็ใช่ หลงเซียวจะอยากตีผู้หญิงที่ตนเองไม่ได้เห็นค่า ได้ยังไงกันเล่า?
มือของฉู่ลั่วหานจึงได้จับแขนของเขาไว้ เธอรู้ว่าหลง เซียวเกลียดคนเธอแตะต้องเขามากที่สุด คืนนี้ เธอ ต้องการจะแตะต้องตัวเขาให้ได้ “คุณชายหลง สาวสวย ของคุณยังรออยู่ข้างใน คุณไม่ไปอยู่เป็นเพื่อนเธอหรือ ไง?”
สาวสวย? ดั่งที่คาด เธอเห็นโม่หรูเฟย
“คุณยังกล้าบอกว่าคุณไม่ได้รู้สึกอะไร?” หลงเซียวจึง ได้ยกใบหน้าที่หล่อเหลาแต่ดูเลือดเย็นขึ้นแล้วค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้เธอ จากนั้นก็ได้บีบบังคับให้ฉู่ลั่วหาน ถอยไปข้างหลัง
“ฉันควรรู้สึกอะไรได้ล่ะ? อ่อ ใช่ๆ ฉันรู้สึกดีใจ ดีใจที่ สาวสวยอยู่กลางอ้อมกอดของคุณ ฉัน….”
“หม!”
ลั่วหานยังไม่ทันได้พูดจาประชดประชันจนจบ ริม ฝีเท้าอันรุ่มร้อนของหลงเซียวก็ได้ประกบลงบนปากของ เธอแน่นๆ! ทำให้คำพูดที่เธอกำลังจะพูดออกมาติดอยู่ ตรงระหว่างฟันและริมฝีปาก!
เขาไม่อยากได้ยินผู้หญิงที่อยู่ต่ำกว่าตนพูดอะไรออก มาแม้แต่คำเดียว!
ผู้หญิงคนนี้ ทำให้เขาเครียดจนเป็นบ้า!
“ปล่อย..หม!”
ลั่วหานใช้มือและเท้าดิ้นรนอย่างสุดชีวิต เรือนร่าง อันสูงใหญ่ของหลงเซียวก็ได้ดันตัวเธอไปชิดตรงหน้า รถ จากนั้นก็โจมตีเธออย่างดุเดือดและป่าเถื่อน!
