ตอนที่ 19 อย่าแต่งงานเข้าตระกูลหรอ ฝันไปเถอะ
จี้ตงหมิงฟังจบคำพูดของหลงเซียว ขาของเขาจึงสั่น เทาขึ้นมา “บอสครับ ตอนนี้สถานการณ์มันเป็นยังไง ท่านยังไม่เห็นอีกหรอครับ? สื่อมวลชนทั้งหมดได้สนใจ ในตัวของท่านกับคุณโม่ ตอนนี้เรื่องที่คุณโม่ท้องมัน เป็นกลายเป็นข่าวหน้าหนึ่งไปแล้ว แถมยังติดอันดับเป็น ที่หนึ่งของเวยปั่วอีกด้วย ทั้งประเทศจีนเขาเห็นกันหมด เลย”
ทั้งประเทศจีน?
งั้นเธอล่ะ? เธอตอบสนองยังไง?
หลงเซียวเล่นมือถือไป สายตาที่ดูไม่ออกว่ารู้สึกยังไง กำลังดูอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ในนัยน์ตามีแสงที่เปล่งประกาย ออกมาด้วยความสับสนที่ยากที่จะทำให้คนเข้าใจได้ง่าย
“กลับรีสอร์ทหยีจิ่ง”
หลงเซียวพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบพลางลุกขึ้น จากนั้น ก็ได้เสื้อสูทที่เป็นงานฝีมือของแบรนด์อาร์มานี่ตรงไม้ แขวนเสื้อ จากนั้นก็เอามาสวมใส่ แล้วกวาดมองหน้าจอ คอมด้วยสายตาที่นิ่งเฉยพลางกระตุกมุมปากขึ้น
จี้ตงหมิงรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นแรงจนเหมือน กำลังสู้รบกันอยู่ “บอส ท่าน …ลองคิดดูอีกทีไหมครับ? ตอนนี้ คุณผู้หญิงอยู่ที่วิลล่า ข่าวๆนี้ คิดว่าเธอคงเห็นแล้ว”
ต่อให้เมื่อกี้ที่ผู้หญิงสองคนนั้นอยู่ด้วยกัน ไม่ได้รื้อ วิลล่าออกด้วยกัน ถ้าบอสไปตอนนี้ บ้านหลังนั้นก็คง สภาพเดิมไม่ได้อีกต่อไป
ข้างหลังของหลงเซียวเดินอย่างไม่สนใจความคิดเห็น ของคนอื่น ทำให้จี้ตงหมิงได้คำตอบ
บอสเป็นคนออกคำสั่ง เขาจะกล้าไม่เชื่อฟังได้ยังไง จึง ทำได้เพียงสั่งให้หยังเซินไปขับรถมารอ
“นายอยู่ที่บริษัท” จี้ตงหมิงที่กำลังจะเดินตามไป ก็ถูก หลงเซียวห้ามไม่ให้ไป
จี้ตงหมิงจึงหายใจแรงๆ โชคดีจริงๆ! ไม่ต้องไปรนหาที่ ตาย นี่มันโชคดีจริงๆ! นายของเขาถือว่าเห็นใจเขา
หลงเซียวขึ้นรถไป มือถือจึงดังขึ้น เขานึกว่าฉู่ลั่วหาน โมโหจนต้องโทรมา แต่พอเขาเปิดมือถือก็ได้เห็นเบอร์ๆ นั้น จึงทำให้เขาขมวดคิ้วขึ้นเป็นปม
“พ่อ”
“หลงเซียว! แกทำเรื่องบ้าอะไรของแก!”
ทางนั้น ก็ได้มี”ปี่ก” ดังลั่นขึ้น เหมือนมีของบางอย่าง วางลงบนโต๊ะแรงๆ คิดว่าพ่อก็คงได้เห็นข่าวนั้นแล้ว
หลงเซียวจึงได้จับศีรษะของตัวเองไว้ “พ่อก็เห็นข่าว แล้ว ดูๆแล้ว ตอนนี้ผมก็คงไม่ต้องอธิบายอะไรอีก”
“รีบกลับบ้าน!”
หลงถึงที่อยู่ในสาย ก็โมโหลุกเป็นไฟ ตอนนี้เขาอยู่ใน สาย แต่ก็เหมือนสามารถบีบคอลูกชายให้ตายได้
หลงเซียวจึงมองไปยังนาฬิกาข้อมือของตัวเองพลาง
ขมวดคิ้วขึ้น “ตอนนี้”
“แกยังคิดว่าจะกลับเมื่อไหร่! ฉันให้เวลาแกครึ่งชั่วโมง กลับบ้าน!”
พอหลงถิงพูดจบ มือถือของเขาขว้างลงบนโต๊ะแรงๆ หยังเซินเห็นสีหน้าที่คล้ำหมองของหลงเซียว จึงได้ ถามขึ้นเสียงต่ำ “บอสครับ ตอนนี้เราไปไหนกันครับ?”
“กลับบ้านตระกูลหลง”
ในรีสอร์ทหยีจิ่ง
ฉ่ลั่วหานกำลังแกะของใช้ต่างๆ ที่ซื้อมา จากนั้นก็ได้จัด วางให้เป็นระเบียบ ทีแรกห้องน้ำที่ดูว่างเปล่า ตอนนี้ก็ได้ มีชุดอาบน้ำสีฟ้าและสีขาวอย่างละผืน แล้วยังมีผ้า ขนหนูสีฟ้าและสีขาวอย่างละผืนด้วย
และตรงหน้ากระจก มีแปรงสีฟันและแก้วน้ำสองชุดที่ มีสีเดียวกัน และแปรงสีฟันก็ได้ใส่ไว้ข้างหน้าแก้วน้ำ เธอ จึงมองของใช้ในห้องน้ำอย่างเหม่อลอย มุมปากของเธอ ก็เผยรอยยิ้มที่ขมขื่นออกมา
ของพวกนี้วางไว้ที่นี่ เกรงว่ายังไงเขาก็คงไม่มีทางใช้มันหรือเปล่า?
ก็ใช่ ทีแรกก็แค่จะแสดงละครให้หลงจื้อดู เธอจะไป หวังว่าเขาจะมาจริงๆได้ยังไง?
เหอะ ฝันไปเถอะ?
พอจัดของใช้ในห้องน้ำเสร็จ เธอก็ได้ไปจัดของที่ห้อง ครัวอย่างเรียบง่าย ทำให้ห้องครัวดูได้ใช้งานหน่อยๆ พอทำพวกนี้เสร็จ ฉู่ลั่วหานนั่งอยู่บนโซฟาเหมือนคน
ไร้วิญญาณ และนั่งเหม่อลอยอยู่อย่างนั้น
เมื่อกี้เธอดูเหมือนคนไร้วิญญาณไปสักพักใหญ่ จู่ๆเธอ ก็นึกว่าคำพูดของโม่หรูเฟยอีก และทำให้เธอเห็นใบ ตรวจที่ตั้งใจวางอยู่ที่นี่
ในใจจึงรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน
“ความสุขของฉันจะต้องกลับมา…”
เสียงของถือมือที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ทำลาย ความเงียบสงบของวิลล่าหลังใหญ่
พอฉ่ลั่วหานถูกเสียงของมือถือปลุกให้ตื่น เธอจึง ได้สติกลับมาเป็นเหมือนเดิม
มีเบอร์แปลกๆเบอร์หนึ่งโผล่ขึ้นมาตรงหน้าจอ ฉู่ลั่วหา นจึงกดวางสายโดยตรงโดยที่ไม่คิดอะไรเลย
จากนั้นก็ทิ้งมือถือแล้ว แล้วเดินไปตรงข้างอ่างล้างมือ จากนั้นก็ใช้น้ำเย็นล้างสองมือของตัวเอง ในกระจก มีใบหน้าของคนๆหนึ่งที่ดูโศกเศร้าเพราะรู้สึกเสียใจและ เจ็บปวดมากเกินไป เธอจึงมองกระจกไปพักใหญ่ๆ
ฉู่ล้วหานพูดเองเออเอง “เธอยังหวังอะไรอีก? คนอื่น เขาไปมีครอบครัวและอยู่ด้วยกันเป็นสามีภรรยาแล้ว? เธอยังคิดเพ้อฝันอะไรอีก? อย่าโง่สิ ฉู่ลั่วหาน อย่าโง่สิ! ถ้าเทียบกับถูกตบหน้า ก็คงเทียบไม่ได้กับการทำให้ทุก อย่างมันมีความสุข จะได้ไม่ต้องไปอย่างแย่ขนาดนั้น”
เสียงมือถือดังขึ้นเป็นครั้งที่สาม ฉู่ลั่วหานจึงหลับตาลง แล้วปิดก๊อกน้ำ จากนั้นก็เอามือถือขึ้นอย่างเบื่อหน่าย
“ที่รัก! เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม! ฉันนึกว่าเธอฆ่าตัวเอง ซะอีก! โอ้พระเจ้า เธออย่าทำให้ฉันต้องตกใจสิ!”
มือถือที่พึ่งกดรับสาย ก็ได้ยินที่ตะโกนมาอย่างเสียง ดัง ฟังจากน้ำเสียงนั้นคุ้นหูมากๆ แต่ว่าเบอร์ของเธอ เธอ ไม่รู้จักจริงๆ
“ตายแล้ว เธอถูกโม่หรูเฟยกระทบกระเทือนจิตใจจน กลายเป็นคนโง่แล้วใช่ไหม? ฉันเองน่ะ!!”
ซวงซวง? เธอไม่ได้อยู่ฝรั่งเศสหรอ? อีกอย่างช่วงนี้ได้ ไปทำการสอบครั้งสำคัญมากๆ น่าจะสองเดือนแล้วมั้งที่ ไม่ได้โผล่หน้ามา
“ฉันว่าแกต้องถูกกระทบกระเทือนอย่างสาหัส มากกว่า” ฉู่ลั่วหานพูดขึ้นด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดี น้ำ เสียงจึงนิ่งเฉย
ลู่หวู่ซวงที่ถือมือถือ ก็ได้ร้องคำรามออกมาเหมือนดั่ง สิงโต “ที่รัก เธออย่าทำให้ฉันเป็นบ้าได้ไหม! ฉันพึ่งกลับ จากต่างประเทศ เธอก็ส่งของขวัญชิ้นใหญ่ให้ฉันแล้ว! ให้ตายเถอะแม่ โรคหัวใจของฉันต้องกำเริบ เพราะเธอ ทำเรื่องที่น่าตกใจแน่ๆ! ถ้าฉันจะเข้าโรงพยาบาล และ เธอก็ต้องเป็นหมอประจำของฉัน!”
“เธอกำลังพูดบ้าอะไรอยู่? ของขวัญอะไร?” ฉู่ลั่วหาน ได้ยินลู่หวู่ซวงพูดอะไรเรื่อยเปื่อยแบบนี้ ทำไมเขาไป เรียนเมืองนอกแค่ปีกว่าๆ ก็ทำให้เธอยิ่งอยู่ก็ยิ่งไม่ได้ เรื่องแบบนี้?
“เธออย่าบอกฉันนะว่าเธอไม่เห็นข่าว! ตอนนี้ทั้งสื่อโซ เชียลกำลังจะระเบิดแล้วมั้ง ก็ไอ้ศัตรูหัวใจที่หัวดื้อของ เธอ ผู้หญิงที่ชื่อว่าอะไรนะ ที่ชื่อว่าโม่หรูเฟย นางท้อง ตั้งแต่เมื่อไหร่? อีกอย่างสื่อมวลชนทุกคนยังแน่ใจ มากว่านั่นคือลูกของคุณชายใหญ่ตระกูลหลง! ให้ตาย เถอะ!”
ฉ่ลั่วหานจึงขมวดคิ้วขึ้น “เธอรู้ได้ยังไง?”
“เธอไม่ได้เป็นไรใช่ไหม? ทุกคนรู้กันหมดแล้ว เธอก็ ลองเปิดทีวีดูสิ!”
ทีวี?
ฉ่ลั่วหานหารีโมตมานานมาก ทีวีที่บ้านติดตั้งตอนก่อน จะแต่งงาน เธอไม่เคยเปิดดูแม้แต่ครั้งเดียว หลงเซียวซื้อ ของใช้ทุกอย่างก็ล้วนเป็นของที่ไฮเทค เธอไม่เคยได้ใช้เลย เลยทำไปตั้งนาน กว่าจะเปิดมันได้
ทีวีที่กินพื้นที่ฝาผนังไปหนึ่งส่วนสี่ กำลังปรากฏรูปของ โม่หรูเฟยและหลงเชียวไปถูกนักข่าวแอบถ่ายมา และ หัวข้อก็คือโม่หรูเฟยตั้งท้อง คุณชายใหญ่ตระกูลหลง เป็นพ่อแท้ๆของเด็ก ทั้งสองได้แอบคบหาดูใจกันก็ได้ถูก เปิดโปงออกมา…
ฉูลั่วหานจึงกำมือไว้แน่น และไม่ยอมพูดอะไรใดๆออก
มา
“ที่รัก เธอเป็นอะไรไป? พูดอะไรหน่อยสิ! พูดอะไร
หน่อย!”
ฉู่ลั่วหานปิดทีวี “เห็นแล้ว”
ลู่หวู่ซวงกลืนน้ำลายไม่หยุด “ที่รัก เธอฟังฉันนะ คน อย่างหลงเซียวมันเชื่อถือไม่ได้ เธอหย่ากับเขาเถอะ! เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นภรรยาเลย ตอนนี้กลับทำให้เมีย น้อยอย่างโม่หรูเฟยท้องโตอีก! ฉันจะไปสั่งสอนมัน หน่อย!”
ฉ่ลั่วหานยิ้มขึ้น “หย่า ฉันจะหย่าแน่นอน แต่ว่าโม่หรู เฟยได้เปิดเผยเรื่องที่เธอท้องให้กับสื่อมวลชน นี่มัน กำลังตบหน้าฉันชัด มันตบหน้าฉัน ฉันจะยกโทษให้มัน ง่ายๆได้ยังไง? อยากจะมาปะทะกับฉัน มันก็ต้องเตรียม ความพร้อมกัน”
ฉู่ลั่วหานกัดฟันอันขาวสะอาดไว้แน่นๆ โม่หรูเฟย เธอได้ทำสงครามกับฉันอย่างลับๆมาสามปีแล้ว เธอไม่รู้สึก เบื่อหรือไง? แต่ฉันรู้สึกเบื่อแล้ว
“เยี่ยมมาก! ที่รัก เธอเยี่ยมที่สุด! แต่ว่า ที่รัก วันนี้ฉัน พึ่งกลับประเทศมา คืนนี้เรามีปาร์ตี้ต้อนรับฉันกลับมา ด้วย เธอห้ามหายหน้าหายตาไปไหนล่ะ?”
ลู่หวูซวงเดาออก คุณหนูฉ่ที่เป็นคุณหนูเอาแต่ใจ ตอน นี้ถ้าเกิดอารมณ์ไม่ดี แล้วไม่พาเธอออกไประบาย อารมณ์หน่อย เดี๋ยวเกิดเป็นโรคอะไรขึ้นมาก็คงจะแย่
มากๆ
“ปาร์ตี้ของเธอ ฉันต้องไปอยู่แล้ว”
“ดีมาก! คืนนี้อย่าลืมแต่งตัวสวยๆหน่อย คืนนี้มีหนุ่ม หล่อสาวสวยมาเยือนมากมาย ฉันรับรองได้ว่ามีสไตล์ที่ เธอชอบ หลงเซียว ไอ้ชาติชั่วแบบนั้น ก็ปล่อยให้โม่หรู เฟยที่เป็นปลวกไปแทะคนเดียวก็พอ”
ฉู่ลั่วหานจึงเบะริมฝีปากบางๆของเธอ “ฉันยังต้องแต่ง ตัวอีกหรอ?”
“ใช่ๆๆ คุณหมอฉู่เป็นคนที่สวยธรรมชาติอยู่แล้ว แค่ สวมใส่เสื้อกาวน์สีขาวก็สามารถดึงดูดคนอื่น come on baby! รอเธออยู่นะ!”
จากนั้นก็วางสายลง ฉู่ลั่วหานก็ได้ขึ้นไปชั้นบน แล้วค้น
เสื้อในตู้เสื้อผ้า สุดท้ายก็หาเสื้อที่ตัวเองพึงพอใจได้
หลงเซียว ยินดีด้วยนะที่มีลูกแล้ว!
วันหลัง ฝุ่นก็อยู่ส่วนฝุ่น ดินก็อยู่ส่วนดี ระหว่างคุณ และฉัน ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก!
ณ บ้านตระกูลหลง ในห้องทำงานของผู้เฒ่าหลงถึง หลงถึงโยนหนังสือพิมพ์ใส่ลูกชายของตัวเอง สีหน้าที่ โมโหจนแดงระเรื่อนั้น “แกอธิบายให้ฉันดีๆ นี่มันเกิด อะไรขึ้น!”
หลงเซียวก้มหน้าลงแล้วมองเนื้อหาในหนังสือพิมพ์ เป็นรูปที่เขากับโม่หรูเฟยกอดกัน แล้วถูกขยายภาพให้ ใหญ่ขึ้น ทำให้กินพื้นที่ทั้งหมดของหนังสือไปหนึ่งส่วน
สอง
“เรื่องมันกะทันหันเกินไป ผมยังไม่ได้ไปตรวจสอบ
อะไรเลย”
หลงเซียวหรี่ตาที่เหมือนดั่งตาเหยี่ยวลงเล็กน้อย
นัยน์ตาของหลงถิงที่เหมือนมีแผนการอะไรบางอย่าง กำลังเผยความเย็นชาและไม่พอใจออกมา “ถ้านักข่าวรู้ ว่าแกแต่งงานแล้ว นี่แกกำลังมีชู้ระหว่างที่ยังแต่งงานอยู่! เรื่องนี้ต้องมีผลกระทบที่ร้ายแรงมากๆ แกจะรับผิดชอบ
ไหวไหม?”
ในห้องทำงานมีการว่ากล่าวตำหนิเกิดขึ้น หยวนชูเฟิน จึงนั่งนิ่งๆไม่อยู่ จากนั้นก็ได้ลุกขึ้นแล้วขึ้นไปชั้นสอง พอ เข้าประตูไปก็เห็นหลงถึงโกรธจนหน้าแดงคอแดง จึงได้ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและไม่ได้รู้สึกเกรงใจอะไรใดๆ “ฉันว่าเซียวเอ๋อไม่ผิด สามปีมานี้ ฉู่ลั่วหานเอง ที่แต่งงานแล้วไม่ได้สร้างผลงานอะไรใดๆ ถ้าหรูเฟย สามารถมีทายาทให้กับตระกูลหลงได้ มันก็คือเรื่องดี! อีกอย่างหรูเฟยก็มากการศึกษา ต้นตระกูลก็มีฐานะที่ดี หน้าตาที่สะสวยและโดดเด่นกว่าใครๆ ถ้าจะบอกว่าให้ เธอมาเป็นลูกสะใภ้ ก็คือตัวเลือกที่ดีมากๆ”
หลงถิงจึงบ่นพึมพำขึ้นอย่างอึดอัดใจ “ผู้หญิงก็ย่อม เข้าข้างผู้หญิงด้วยกัน! คุณรู้อะไรบ้าง?!”
หยวนชูเฟินก็ไม่ได้ร้อนใจอะไร เธอจึงเก็บ หนังสือพิมพ์บนพื้นขึ้น แล้วเอามาอ่าน ทำไมดูๆแล้ว ตอนที่ทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกัน มันดูแล้วสบายตาจริงๆ ดูๆแล้วมันเข้ากันจริงๆ
“ฉันไม่รู้เรื่องอะไร แต่อย่างน้อยฉันก็รู้ว่า มังกรก็ย่อมมี
ลูกเป็นมังกร หงส์ก็เกิดลูกออกมาเป็นหงส์ เซียวเอ่อทำ แบบนี้ ก็เพื่อที่จะสืบทอดทายาทของใครล่ะ?” หยวนซูเฟินพูดแบบนี้ ทำให้หลงถึงโมโหจนหน้าบวม
“เรื่องนี้ห้ามพูดอีก”
พอหยวนชูเฟินพึมพำด้วยเสียงเบาและเย็นชา “เซียว เอ่อ ไหนๆหรูเฟยก็ท้องลูกของลูกแล้ว ลูกก็ต้องรับผิด ชอบในส่วนที่ผู้ชายควรทำ ให้ฐานะที่เหมาะสมกับเธอ แล้วให้ฐานะกับลูกด้วย”
หลงเซียวจึงทำนัยน์ตาที่เลือดเย็น “ฐานะ? แม่จะให้ผม ให้ฐานะอะไรกับเธอ?”
เขาถามกลับ
“แน่นอนว่าให้เธอแต่งงานแล้วมาเป็นสะใภ้ของตระกูล หลงสิ! เซียวเอ๋อ แม่ไม่มีทางให้ทายาทของตระกูลหลง ไปเร่ร่อนข้างนอกหรอก ยิ่งไปกว่านั้น ลูกจะเก็บฉู่ลั่วหา นไว้ทำไม? ดีแต่จะนำพาเรื่องอัปมงคลให้กับตระกูล ไม่ใช่หรือไง?”
หลงเซียวจึงรู้สึกขุ่นเคืองใจเล็กน้อย “ไม่มีทาง”
หลงถึงรู้สึกโมโหสุดขีด จึงได้ขว้างเอกสารบนพื้นลง บนพื้น “ปัญหาก็เป็นแกที่สร้างขึ้นเอง งั้นก็จัดการมันเอง! ถ้าหุ้นของMBKได้รับผลกระทบ ฉันไม่มีทางอภัยให้แก”
หยวนซูเฟินเห็นหลงถึงเอาบริษัทมาเกี่ยวข้องด้วย จึง พูดต่อจากคำพูดของหลงถึง “เซียวเอ่อ ยังไม่ออกไป อีก? คิดหาวิธีไปแก้ไขปัญหาเร็วๆ”
หลงเซียวจึงมองหลงถึงด้วยสายตาที่เรียบเฉยเพียง พริบตาเดียว “พ่อให้เสี่ยวจื่อกลับประเทศ พ่ออยากจะ ตักเตือนผมใช่ไหม?”
“แกยังจะพูดอีก?! รีบออกไปสิ!”หยวนชูเฟินกลัวว่า ลูกชายของตัวเองจะหัวดื้อเหมือนพ่อ จึงรีบไล่ลูกชาย ออกไป
หลงจื่อจึงเงยหน้าขึ้นแล้วมองสีหน้าของพี่ใหญ่ จาก นั้นก็ยักไหล่ “พี่ใหญ่ ฉันกลับมา ไม่ได้คิดจะมาแย่ง สมบัติกับพี่”
คุณชายหลงจึงควักกุญแจรถออกมา จากนั้นก็สาวเท้า ก้าวใหญ่แล้วเดินออกไปข้างนอก “แค่อยากจะมาแย่งผู้ หญิงของฉันใช่ไหม? เสี่ยวจื่อ”
พอได้ยินเสียงอันเลือดเย็นของพี่ใหญ่ หลงจื่อจึงรู้สึก
หายใจไม่ออก “พี่ใหญ่ ฉันไม่ได้…”
“ไม่ต้องอธิบาย ทำให้ฉันดูก็พอ”
