ตอนที่ 73 หลงเซียวผู้เอาแต่ใจบุกเข้าห้องน้ำ เดินเข้าไป ห้องมีกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อนิดหน่อย และมี กลิ่นดอกพุดจางๆ
นอกผ้าม่านคือท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว หลง เซียวเปิดประตูกระจกของระเบียง นั่งเก้าอี้ที่เธอเคย นั่ง บนโต๊ะมีแก้วที่เธอเคยดื่ม นอกหน้าต่างมีดอกไม้ ต้นไม้ที่เธอเคยมอง
สวนดอกไม้ช่วงต้นฤดูร้อน ดอกไม้บาน แต่ท่าน เซียวขมวดคิ้ว
ดอกพุดในสวนล่ะ? เขาจำได้ว่าเขาปลูกดอกพูด ถึงฤดูดอกไม้บานแล้ว ทำไมไม่มี?
ท่านเซียวเปลือกตายิ่งหนักอึ้ง แล้วก็หลับไปบน เตียงฉู่ลั่วหานด้วยชุดนอนของเขา
โรงพยาบาลกลาง
ลั่วหานฉีดยาให้ตัวเอง ในที่สุดความปวดที่ มือขวาก็บรรเทาลง แล้วก็ปฏิบัติตามเทคนิคแผนจีน เพื่อนวดแต่ละจุดอย่างระมัดระวัง ถึงทำให้ขยับได้ อย่างอิสระอีกครั้ง
เป็นเวลาตีหนึ่งแล้ว คืนนี้เธอไม่เข้าเวร ถ้าไม่รีบ นอนพรุ่งนี้ต้องง่วงตายแน่ๆ
ปิดปากและหาวฟอดใหญ่ ฉู่ลั่วหานเห็นถังจิ้นเหยี ยนลงมาจากลิฟต์จริงๆ!
“คุณหมอฉู่? ”
สายเกินไปที่ฉู่ลั่วหานจะหลบ เขาเห็นเธอแล้ว นี่ คือสถานการณ์ที่ฉู่ลั่วหานกังวลใจมากที่สุด เพียง อย่างเดียว
“รองคณบดีก็ยังอยู่….ทำไมยังไม่เลิกงานคะ?”
ถังจิ้นเหยียนยังคงสวมเสื้อคลุมสีขาว ดูเหมือนยัง ไม่เลิกงาน
“วันนี้คนไข้ที่ผ่าตัดยังอยู่ห้องICU ฉันกลัวเกิด อะไรขึ้นมา เลยอยู่คอยสังเกตการณ์ว่าผู้ป่วยฟื้นตัวได้ โอเค”
ฉ่ลั่วหานพยักหน้า ก็จริง ผู้ป่วยจำนวนมากโชคดีที่ มีแพทย์ที่ดีนำตัวออกมาจากห้องผ่าตัดได้สำเร็จ แต่ หลายคนก็ออกจากห้องICU ไม่สำเร็จ
ถังจิ้นเหยียนมองเวลา “ดึกป่านนี้แล้วทำไมเธอยัง
ไม่กลับบ้าน? คืนนี้ไม่ได้เข้าเวร พรุ่งนี้ยังต้องไปทำงาน
รีบไปพักผ่อนเร็วเข้า”
ลั่วหานพยักหน้าอย่างขุ่นเคือง “ฉันเตรียมไป นอนในห้องพักค่ะ พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงาน”
“ได้ยังไง? ห้องพักหมอมันหยาบเกินไป เธอเห็น หน้าตัวเองไหมว่าแย่ขนาดไหน? ต้องพักผ่อนดีๆ สิ”
คู่ลั่วหานไม่ได้มองกระจก แต่ก็รู้ว่าตอนนี้ต้องน่า เกลียดแน่ๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะไปนอนสักสองสามชั่วโมง”
เห็นเธอดื้อขนาดนี้ ถังจิ้นเหยียนก็ไม่พอใจและ สงสาร “เธอเอากุญแจไปนอนข้างบนเถอะ เดี๋ยวฉันขับ รถกลับบ้าน”
อดไม่ได้ที่จะให้กุญแจห้องพักชั้นบนสุดกับเธอ “ฉันรู้ว่าเธอกำลังกังวลอะไร แต่สำหรับฉัน ฉันไม่สนใจ ว่าคนอื่นจะคิดยังไง ร่างกายเป็นของตัวเอง นอนไม่พอ ทำให้เสียสุขภาพ และพรุ่งนี้เธอต้องเผชิญหน้ากับผู้ ป่วยด้วย ต้องมีสมาธิมากๆ เธอตัดสินใจเอาเอง”
เขาให้กุญแจแล้วก็ออกไปทันที
ฉู่ลั่วหานมองกุญแจ ส่ายศีรษะแล้วยิ้ม ถังจิ้นเหยีย นอ่าถังจิ้นเหยียน ทำไมคุณกวนใจแบบนี้นะ?
แต่ความง่วงนอนกำลังกลิ้งไปมา เธอไม่มีอารมณ์ ไปคิดอะไรมากมาย พรุ่งนี้ต้องตรวจคนไข้ คนไข้ สำคัญที่สุด
ไม่ได้นอนบนเตียงเขา ฉู่ลั่วหานนอนขดตัวบน โซฟาและหลับไป
ต้องแอบออกไปก่อนที่ทุกคนจะมาทำงาน คงไม่มี ปัญหาอะไร
เช้าวันรุ่งขึ้น ฉู่ลั่วหานตื่นแต่เช้า รีบล้างหน้า เพิ่งตี
ห้า?
หลับต่อ หรือไม่หลับดี?
ฉู่ลั่วหานรู้สึกสับสนวุ่นวาย
ดึงคอเสื้อออก ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้ว เมื่อคืนผ่าตัด เหงื่อออกเยอะ ตอนกลางคืนเหนื่อยเกินไปไม่รู้สึกตัว เช้าตรู่ได้กลิ่นแล้วฉู่ลั่วหานเกือบเป็นลม
ใช้เวลานี้กลับบ้านไปเปลี่ยนชุดดีกว่า
โบกรถที่ประตูทางเข้า คนจับถามว่าไปไหน ตอน แรกเธออยากบอกที่อยู่อพาร์ทเมนท์เล็กๆ ของตัวเอง สุดท้ายดันพูดว่า “รีสอร์ทหยีจิ่ง” และพิงเบาะหลังแล้ว หลับต่อ
ตื่นขึ้นมา รถจอดแล้ว เธออึ้งเลย!
และภายในคฤหาสน์ หลงเซียวขมวดคิ้วตื่นขึ้นมา บนเตียงฉู่ ลั่วหาน ขมวดคิ้วแน่น มองดูเวลายังไม่หก โมง
ฟ้าสว่างแล้ว ท่านเซียวนวดคิ้วและเดินออกจาก
ประตูห้อง
เธอ ไม่ได้กลับทั้งคืน!
ลั่วหานกลับถึงบ้าน เพิ่งเปิดประตูคฤหาสน์เดิน เข้าไป พอเงยศีรษะขึ้นมาก็ประจันหน้ากับหลงเซียว โดยตรง!
เขายกแก้วน้ำเดือดยืนในห้องรับแขก เธอวางมาด อยู่หน้าชั้นวางรองเท้า เกือบลืมขยับรองเท้าสลิปเปอร์ทั้งสองคนมองหน้ากัน มีบางอย่างกำลังลุกไหม้ใน อากาศ
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ก้มลงถอดรองเท้า ตอน วางรองเท้าเห็นรองเท้าหนังสีดำของเขาวางอยู่ชั้นบน สุด ถัดจากนั้นคือรองเท้าส้นสูงสีแดงยื่ห้อชาแนลคู่ หนึ่ง
ของโม่หรูเฟย?
และไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอใช้รองเท้า ของตัวเองดันรองเท้าส้นสูงไปข้างๆ อย่างเป็น ธรรมชาติ ทำให้เกิดช่องว่างและวางคู่กับรองเท้าหลง เซียว
“ไม่กลับมาทั้งคืน บ้าไปแล้วเหรอฉู่ลั่วหาน!”
เสียงท่านเซียวมีความโกรธ โกรธที่เธอไม่รับสาย ไม่ตอบข้อความ
นิ้วยาวบีบกาแฟ สีหน้าเย็นชาและห่างเหิน นอกจากนี้ยังรังเกียจที่เธอไม่กลับบ้านทั้งคืน ทุกคำ เย็นชาและถากถาง
ในพริบตาเดียว ฉู่ลั่วหานก็รู้สึกว่าตัวเองเมื่อกี้บีบ รองเท้าบีบเข้าไประหว่างรองเท้าสองคู่นั้นต่ำต้อยไป
หัวใจเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง แลกกับความ เฉยเมยของเขา
“ท่านเซียวกับคุณโม่รักกันยิ่งกว่าเพิ่งแต่งงาน ฉัน อยู่ข้างนอกไม่กลับบ้านเพื่อให้พวกคุณอยู่ด้วยกันตามลำพัง เมื่อคืนพวกคุณก็ใช้ค่ำคืนที่ดีร่วมกัน คุณ….มี อะไรไม่พอใจอีกเหรอ?”
หัวใจฉู่ลั่วหานเจ็บและโกรธ แต่พอนึกถึงเขาและ โม่หรูเฟยรักใคร่อ่อนโยนกันเมื่อคืน เช้ามาก็เย็นชากับ เธอแบบนี้ เธอไม่อยากแสดงความหึงหวงให้เขาเห็น
หึงหวง แสดงว่าเธอใส่ใจ แต่ความเฉยเมยแสดง ให้เห็นว่าเธอไม่สนใจเลย
ท่านเซียวฟังออกถึงน้ำเสียงประชดประชันของ
เธอ เธอเดาได้ว่าทั้งคู่นอนด้วยกันเมื่อคืนก็ไม่น่าแปลก
ใจ แต่ผู้หญิงคนนี้นอกจากถากถางเหมือนคนนอกแล้ว
ก็ไม่น้อยใจเลยสักนิดจริงๆ
เธอไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ถึงเขาจะอยู่กับโม่หรู เฟยเมื่อคืน เธอก็ไม่ปวดใจเหมือนกัน
คิดถึงตรงนี้แล้ว ท่านเซียวก็โกรธจัด เขากำแก้ว น้ำและตำหนิอย่างรุนแรงเย็นชา “เธอเป็นคุณนาย ตระกูลหลง ทำอะไรก็ต้องคู่ควรกับสถานะ อย่าทำตัว เหมือนผู้หญิงเหลวแหลก”
ลั่วหานเงยศีรษะมองชายหนุ่มที่ดูดีจนละสายตา ไม่ได้ภายใต้แสงไฟ หัวใจเต้นแรง แต่ใบหน้าไม่มีอา รมณ์ใดๆ ท่านเซียวพูดคำว่าผู้หญิงเหลวแหลกออกมา ได้จริงๆ สินะ
รังเกียจแค่ไหนกัน?
“พูดแล้วมันก็ไม่ยุติธรรมจริงๆ นะท่านเซียว ผู้หญิงต้องไม่เหลวแหลก แต่ผู้ชายก็ไม่เห็นทำ”
น้ำเสียงเธอยังคงประชดประชัน ประชดประชัน แบบนี้ ยังมีความเหน็ดเหนื่อยแบบอดทนไม่ไหวด้วย มุมปากหลงเซียวพ่นออกมาด้วยความเย็นชา “เธอ หึงเหรอ?”
ฉ่ลั่วหานตอบเขาด้วยการสั่นไหล่ “ฉันไม่รู้ว่าอะไร คือหึง ท่านเซียวไปตรวจสอบที่อยู่ฉันได้เลย ไปหาคำ ตอบที่โรงพยาบาลได้ มาบอกว่าเป็นผู้หญิงเหลวแหลก แย่ไปหน่อยนะ ท่านเซียวควรใช้มันอย่างระมัดระวังดี กว่า”
พูดแบบนี้ เธออยู่ที่โรงพยาบาลทั้งคืน? แต่ทำไมไม่รับโทรศัพท์?
ท่านเซียวยังอยากถามอะไรอีก ฉู่ลั่วหานก็
ออกแรงลากรองเท้าสลิปเปอร์เดินไปจนสุดทางเดิน อย่างเหนื่อยล้า ไม่ว่าจะเหตุผลใด ก็รู้แล้วว่าเธอทำงานและไม่มี
เหตุผลอื่น ท่านเซียวโล่งอก ในขณะเดียวกันก็ไม่
พอใจนิดหน่อย
ทำไมตอนนี้เขาถึงยิ่งสนใจผู้หญิงที่ไม่รู้ว่าอันไหน ดีไม่ดีคนนี้ด้วย?
ท่านเซียวดื่มน้ำในแก้วจนหมด ท่าทางเหมือนดื่ม เหล้า หายใจเข้าลึกๆ แล้วหันตัวไปเตรียมอาบน้ำ
ฉู่ลั่วหานกลับถึงห้อง ได้กลิ่นอากาเว่ในอากาศ กลิ่นแรงมากโดยเฉพาะบนเตียง
เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ คิดถึงเขาจนเป็นบ้าแล้ว มั้ง? หลงเซียวจะมาที่นี่ได้อย่างไร?
หยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่ ฉู่ลั่วหานเดินไปที่ห้องน้ำ ฝั่งตรงข้าม ห้องสำหรับแขกชั้นหนึ่งไม่มีห้องน้ำส่วนตัว โชคดีที่มีห้องน้ำใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา ใช้แล้ว สะดวกสบายมากๆ
ถอดเสื้อผ้าออก ฉู่ลั่วหานนอนในอ่างอาบน้ำพร้อม ฟังก์ชันนวด เธอปวดไปทั้งร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แช่น้ำก่อนค่อยไปทำงานแล้วกัน
หลังจากนอนลงไป ไอน้ำก็ลอยขึ้นมา ฉู่ลั่วหาน คลายคิ้วที่ขมวดอย่างเผลอตัว แค่หลับตาเพลิดเพลิน
ไปกับการนวดเบาๆ ในอ่างอาบน้ำ
ลั่วหานนวดไปด้วยหัวเราะเยาะตัวเองไปด้วย ที่แท้ตอนที่เหนื่อยและไร้พลัง สิ่งที่ปลอบตัวเองได้ก็ คืออ่างอาบน้ำ
ท่านเซียวขึ้นมาชั้นสอง เพิ่งเปิดประตูเข้าไปอาบ น้ำในห้องน้ำที่ห้องนอนใหญ่ นึกถึงโม่หรูเฟยกำลัง หลับอยู่ เขาก็ขมวดคิ้ว ปล่อยลูกบิดประตู ไปที่ห้อง แต่งตัวเพื่อหยิบผ้าขนหนูผืนใหม่ ไปอาบน้ำที่ชั้นหนึ่งดี กว่า!
ตอนนี้ท่านเซียวยิ่งขัดแย้งมากขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกที่เขามีต่อโม่หรูเฟยกำลังแย่ลงทีละนิด ยิ่งเธอเข้า ใกล้อย่างอ่อนโยน เขาก็ยิ่งอยากผลักเธอไปให้ไกล
แต่ฉู่ลั่วหานยิ่งตีตัวออกหาก เขายิ่งอยากบังคับ เธอให้อยู่ในอ้อมแขนเขา!
ให้ตายเถอะ! รสชาตินี้เขาไม่ชอบเลย
ห้องน้ำชั้นหนึ่งปิดประตูอยู่ แต่ด้านในไม่มีการ เคลื่อนไหว มือใหญ่ท่านเซียวหมุนลูกบิดประตู ขายาว ที่ห่อหุ้มด้วยกางเกงสูทก้าวเข้าไป
ขณะที่เข้าประตูมา ควันรอบๆ ก็เต็มตาเขา ท่าน เซียวขมวดคิ้ว ทันใดนั้นเขาก็เห็นฉู่ลั่วหานนอนหลับตา อยู่ในอ่าง!
ไอร้อนกำลังระเหยออกไป หญิงสาวเปลือยกาย
อยู่ใต้น้ำอุณหภูมิสูงพร้อมวางแขนสองข้างไว้ที่อ่าง
แขนขาวเนียนห้อยบนหยดน้ำคริสทัล
ฟองสบู่ในอ่างน้ำบังโค้งเว้าของเธอ แทบไม่เห็นลำ คอและกระดูกไหปลาร้าเรียว แต่แอบเห็นความเซ็กซี่ ของเธออย่างเงียบๆ
ท่านเซียวเอามือดึง ประตูห้องน้ำปิดอย่างเงียบงัน ขายาวก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่เชื่อฟัง ภายในห้องน้ำ ใหญ่โต ด้านหลังมีกระจกใส สามารถเห็นดอก ลาเวนเดอร์ด้านนอกได้ อ่างอาบน้ำทรงโค้งสีขาว ขนาดใหญ่เพียงพอสำหรับนอนได้สามสี่คนในเวลา เดียวกัน ทำให้สาวน้อยด้านในยิ่งมีเสน่ห์เพิ่มขึ้น
ฉู่ลั่วหานจมอยู่ในห้วงความคิด นึกถึงสามปีที่ผ่าน มา สถานการณ์ของตัวเอง เสียงวิพากษ์วิจารณ์จาก ผู้คนรอบข้าง สภาพของตระกูลฉู่ น่าอารมณ์เสียชะมัด
ไม่ได้สังเกตเลยว่ามีคนเข้ามา
ท่านเซียวหญิงสาวที่ใบหน้าเล็กแดงก่ำเพราะ ความร้อน เส้นผมมีน้ำเกาะ
ท้องน้อยของเขาแน่นขึ้น ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกปาก แห้ง ไฟไหม้ชั่วข้ามคืนระเบิดขึ้น
เขามักจะหุนหันพลันแล่นกับเธอได้ง่ายมาก ตอน นี้ความอดทนช่วงท้องน้อยยากที่จะหักห้ามใจ เขา ขมวดคิ้วจนหน้าผากยับ
“เคร้ง”
เสียงหัวเข็มขัดปลุกสาวน้อยที่หลับตาให้ตื่นขึ้น ฉู่ ลั่วหานเบิกตากว้าง เธอยังไม่ทันเงยศีรษะขึ้นมอง ตาก็ เห็นขายาวที่คลุมด้วยกางเกงสูทสีดำสองข้างก่อน
ทันใดนั้นเธอก็กลอกตาขึ้น เงยศีรษะขึ้นไปมอง ใบหน้าหล่อเป็นเอกลักษณ์ท่ามกลางหมอก และ ท่าทางของเขาในการปลดเข็มขัด
“ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ ?”
ตอนแรกเธอจะถาม แต่พบว่าเร่งรีบเกินไป พอพูด ออกไปเสียงสั่นและเบาลงอย่างประหม่า ฟังดูเหมือน ตื่นเต้นไปหน่อย
เชี่ย! เธอไม่ได้ตื่นเต้นเลย เขาคงไม่บิดเบือนความ หมายเธอใช่ไหม?
หลงเซียวยังคงปลดเข็มขัดต่อไป ไม่นานก็ถอด กางเกงขายาวเผยขายาวสองข้าง ผู้ชายคนนั้นก้าวเท้า เปล่าไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ในขณะเดียวกันก็ยื่นมือปลด กระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาอย่างช้าๆ
ลั่วหานรู้สึกตกใจกลัวและเสียสติ “หลงเซียว คุณทำอะไร? คุณไม่เห็นเหรอว่าฉันอาบน้ำอยู่ คุณ…คุณออกไปก่อน”
