ตอนที่ 83 จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอไม่ได้
สองชั่วโมงผ่านไป ระหว่างทางเดินหน้าห้องฉุกเฉินในโรง พยาบาล
“คุณทำอะไรกับเธอกันแน่? ทำไมอยู่ๆ เธอถึงกลายเป็น
แบบนี้ไปได้”
ถังจิ้นเหยียนเดินออกจากห้องฉุกเฉินมา สองมือคว้าเอา คอเสื้อของหลงเซียว ทั้งคู่ที่ส่วนสูงพอๆ กัน พร้อมระเบิด ความโมโหใส่อีกฝ่าย ทางเดินหน้าห้องฉุกเฉินแม้มีคนเดินผ่าน ไปผ่านมา แต่ไม่มีใครกล้าพอที่จะเข้ามาห้ามหรือหยุดมองถัง จิ้นเหยียนกับหลงเซียวแม้แต่คนที่ต้องเดินผ่านบริเวณนั้นยัง เลือกที่จะเดินอ้อมพวกเขาสองคนไป
ถังจิ้นเหยียนมีชื่อเป็นถึงลูกชายเจ้าของโรงพยาบาล เขา ทะเลาะวิวาทกับหลงเซียวประธานบริษัทMBKตรงทางเดินใน โรงพยาบาล ถ้าเรื่องนี้คงเป็นข่าวที่น่าสนใจ
แต่ประธานบริษัทMBKอย่างหลงเซียวถูกรองคณบดีถัง คว้าคอเสื้อที่ทางเดินในโรงพยาบาลนั้นยิ่งน่าสนใจกว่า นัยน์ตาสีดำสนิทของหลงเชียวลุกโชนไปด้วยความโกรธ
จ้องถังจิ้นเหยียนเขม็ง “ปล่อยซะ”
ถังจิ้นเหยียนไม่เพียงไม่ยอมปล่อยมือกลับลงน้ำหนักมือ ดึงรั้งคอเสื้อหนักขึ้น “ที่แท้คุณก็ไม่ได้ใส่ใจเธอเลย! คุณรู้ไหม ว่าเธอถูกวางยา?”
“ถูกวางยา? คุณจะบอกว่าเธอถูกวางยา?” นัยน์ตาของ หลงเซียววูบไหวยัยผู้หญิงโง่นี่ถูกวางยา?
เขาไม่รู้เลย กลับมาเมื่อตอนเข้าเธอไม่ได้พูดอะไรสักคำ
“แม้แต่เรื่องที่เธอถูกวางยาคุณก็ยังไม่รู้?!”
ถังจิ้นเหยียนยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีกเขายกกำปั้นหมายจะ ชกไปที่หน้าของหลงเซียว แล้วชกไปอย่างแรง
“บอกมาให้หมดว่าเกิดอะไรขึ้น?” สายตาท่านเซียวตอนนี้ แทบจะฆ่าคนได้
ถังจิ้นเหยียนปล่อยมือจากคอเสื้อเขา “เธอถูกวางยาเมื่อ คืน ยาพิษชนิดรุนแรง แม้จะช่วยทันแต่ว่าฤทธิ์ยายังคงตกค้า อยู่ในร่างกายเลยยังต้องระบายออกอย่างต่อเนื่องแต่เช้านี้ เธอกลับดันทุรังจะกลับบ้าน…
พอพูดถึงตรงนี้ ถังจิ้นเหยียนใช้สายตาเย็นเยือกมองหลง เซียว ใบหน้าสะอาดสง่างามพูดออกมาด้วยความโกรธทุกคำ “เธอบอกว่า มีเรื่องที่บ้าน!”
ที่แท้ก็เป็นความผิดของหลงเซียว
ท่านเซียวไม่ปฏิเสธแต่อย่างใด เขายื่นมือไปคว้าคอเสื้อ ของถังจิ้นเหยียน แผ่รังสีสังหารโรยรอบตัว “เธอจะฟื้นเมื่อ ไหร่”
“ผมก็ไม่ทราบ ต้องดูอาการของคนป่วย”
เธออาการทรุดลงเป็นครั้งที่สองแล้ว เขาเองก็ไม่แน่ใจนัก “หมอเก้! ผมว่าคุณควรลาออกจากโรงพยาบาลไปซะ!”
ไม่ทราบ! ดีซะจริง!
ถังจิ้นเหยียนรู้สึกกลัดกลุ้มอย่างช่วยไม่ได้ “ใช่ ผมไม่ สามารถรักษาเธอได้ทันที เพราะความรู้ผมมีไม่พอ แต่คุณ หลงเซียว เป็นถึงสามีเธอกลับไม่ใส่ใจไม่ใช่ว่าควรไปจากเธอ ซะ?”
เหอะ คุณถือสิทธิ์่อะไรมาพูดกับผม? รองคณบดีถัง” ถามอย่างเย็นชา
สถานะของถังจิ้นเหยียนนั้นเป็นช่องว่างที่กระอักกระอ่วน ของพวกเขา เป็นทั้งหัวหน้าและเพื่อนร่วมงาน “เห็นใจเพื่อน มนุษย์ด้วยกันต้องใช้สถานะด้วย?”
เป็นคนดีซะจริง! ท่านเซียวคลายมือออกจากเสื้อคลุมสี ขาว “บอกมา เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? ทำไมถึงถูกวางยา? แล้ว โดนที่ไหน?”
ถังจิ้นเหยี่ยนสะกดความโกรธเอาไว้ เรื่องนี้เขาไม่สามารถ ปิดบังหลงเชียวได้ อีกทั้งยังต้องหาความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้ และคนทำ ยังไงซะหลงเซียวมีสิทธิ์ที่จะรู้
“เมื่อคืนเพื่อนสนิทของเธอโทรหาผม ตอนที่ผมมาถึงโรง พยาบาลเธอก็ไม่ได้สติแล้ว เรื่องนี้คุณต้องถามเพื่อนของเธอ หรือรอให้เธอฟื้นแล้วค่อยถามเธอ”
ใบหน้าอ่อนโยนของถังจิ้นเหยียนฉายแววความเสียใจ
ความคิดสองอย่างปรากฏขึ้นในใจของอย่าง แรกคือเธอโดนวางยา อย่างที่สองคือเมื่อถูกวางยาคนที่เธอ คิดถึงคนแรกกลับไม่ใช่เขาแต่เป็นถังจิ้นเหยียน
ท่านเซียวยิ่งร้อนรุ่ม
“ลั่วลั่ว”
ซวงซวงที่เห็นฉู่ลั่วหานถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉินจึง รีบร้อนถาม เธอพ้นขีดอันตรายแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงได้ กลับเข้าไป? คุณ”
เบิกตาโพลง แม่ง หลงเซียวมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!
บรรยากาศน่ากลัวแปลกๆ
ถังจิ้นเหยียนมองดวงหน้าซีดเซียวของฉู่ลั่วหานอย่างปวด ใจ “เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย ฝากคุณดูแลเธอต่อด้วย รบกวน แล้ว”
ลู่ซวงซวงเห็นท่าทางของทั้งสองคนแล้ว ไม่กล้าแย้งอะไร รีบพยักหน้าแล้วเดินตามผู้ช่วยเข็นเตียงผู้ป่วยไปที่ห้องพัก
หลงเซียวมองถังจิ้นเหยียนอย่างเย็นชา แล้วหมุนตัวเดิน
ตามมา
“เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?”
หลงเซียวกดดันจนลู่ซวงซวงต้องหลบลงไม่กล้าสบตา แต่ ในเมื่อเธอเองก็เป็นเหยื่อ ลู่ซวงซวงคิดว่าไม่มีอะไรที่เธอต้อง กลัวจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้เขาฟังหนึ่งรอบ
สายตาที่เย็นชาแต่แทบจะแผดเผาเธอของท่านเชียว ทำให้ยิ่งไม่กล้าเงยหน้า แย่แล้ว พูดไปพูดมาเธอเองก็มีความ
ผิด
“เพราะงั้นคุณลู่ ผมควรขอบคุณคุณจริงๆ ที่พาเธอออก ไปสนุกทั้งคืน” น้ำเสียงนั้นเย็นชาเสียจนน่าขนลุก ลู่ซวงซวงกัดกรามกรอด “ฉัน ฉันก็ไม่คิดว่าจะกลายเป็น
แบบนี้”
หลงเซียวมองลู่ซวงซวงที่ส่วนสูงต่างจากตัวเองอยู่มาก “เธอไม่เป็นไรก็แล้วไป ไม่อย่างนั้นคุณเดือดร้อนแน่”
หลังจากคาดโทษ หลงเซียวไม่ได้อยู่ในห้องต่อเขาล้วง กระเป๋ากางเกงแล้วเดินจากไป
ร่างที่เหมือนมีประกายไฟอยู่รอบตัวยืนอยู่บริเวณระเบียงเขาต่อสายหาหมิง
“ทุกคนที่อยู่ในผับเมื่อคืนนี้ ไม่ว่าใครก็ไม่ยกเว้น!”
“ครับ จะเช็กให้เดี๋ยวนี้”
จี้ตงหมิงไม่ได้ถามต่อว่าต้องการเช็กอะไร แต่หลงเซียว โกรธขนาดนี้แสดงว่าต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่
“ถ้าผับไม่ให้ความร่วมมือ คืนนี้ก็ทำให้มันปิดกิจการไป
ซะ”
“เจ้านายวางใจได้ ผมจะจัดการให้
วางยา? ยาชนิดนี้เธอคงไม่ได้ดื่มมันโดยบังเอิญแน่ ต้องมี คนแอบพยายามทำร้ายเธอ
ถ้าเขารู้ว่าเป็นใคร มันต้องตายสถานเดียว! มือเรียวเขวี้ยงโทรศัพท์ลงอย่างแรงจนเกือบแตก ที่จริง ท่านเซียวอยากเขวี่ยงแบบนี้ไม่ใช่โทรศัพท์แต่เป็นคนที่ทำ
ร้ายลั่วหานต่างหาก!
เขาโกรธเป็นอย่างมาก ครั้งนี้ต่อให้เจอเทพฆ่าเทพ เจอ
พระฆ่าพระ
พอจี้ตงหมิงไปถึงผับก็โดนแจ้งว่าเมื่อวานกล้องวงจรปิดที่ คลับมีปัญหาจึงไม่มีวิดีโอเหตุการณ์ของเมื่อวาน
“หาบันทึกใบเสร็จทั้งหมดให้ฉัน อย่าลืมว่าทั้งหมด”
จี้ตงหมิงนั้นเป็นตัวแทนของใครทุกคนทราบดี แต่ว่าทาง ผับเองก็มีมาตรการไม่เปิดเผยข้อมูลลูกค้าโดยไม่ได้รับ อนุญาต.
“คุณจี เรื่องนี้มันพวกเราเองก็ถ้าลูกค้ารู้เข้าว่าพวกเราเปิดเผยข้อมูลพวกเขา เกรงว่า…..ต่อไปคงทำธุรกิจ ยาก”
จี้ตงหมิงกระตุกยิ้มมองเขาอย่างไม่แยแส ยิ้มเย็นที่ยัง เทียบไม่ได้กับหลงเซียว แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว “ถ้าเป็นแบบ นี้ ผมว่าพวกคุณไม่จำเป็นต้องคิดมากเรื่องธุรกิจอีกต่อไป แล้ว”
พูดพลางยกโทรศัพท์หมายจะโทรหาหลงเซียว เจ้าของ ผับรนหาที่และเขาก็ไม่จำเป็นต้องลงมือเอง
“เดี่ยวก่อนเดี๋ยวก่อน คุณจี้เชิญด้านนี้ อย่าลืมเก็บเป็น ความลับ…”
“พูดมาก”
จี้ตงหมิงขัดเสียงเย็น เจ้าของคลับจึงไม่กล้าเอ่ยต่ออะไร
อีก
บันทึกใบเสร็จทำให้รู้ว่ามีผู้ใช้บริการไม่มาก แต่คนร้ายที่ วางยาก็ยังไม่แน่ว่าจะใช้บริการด้วย เวลาก็ยังไม่แน่ชัด
จี้ตงหมิงนำบันทึกการเข้าใช้บริการส่งให้หลงเซียว คนที่ นั่งอยู่หลังโต๊ะเคาะนิ้วเบาๆ หลังจากอ่านจบแล้วก็ขมวดคิ้ว “แผนนี้หลวมเกินไป ความสำเร็จต่ำ”
จี้ตงหมิงถามต่ออย่างระมัดระวัง “แล้วท่านเซียวจะทำ อย่างไรต่อ?”
หลงเซียวปล่อยเอกสารทิ้ง ร่างสูงใหญ่ยืนอยู่หน้า หน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดานในห้องท่างานของประธาน บริษัทMBK ตึกระฟ้าในเมืองหลวงด้านหน้าราวกับถูกเขา เหยียบไว้ใต้เท้า ชายน่าเกรงขามกวาดตามองไปทั่ว คิด วางแผนหาคนลงมือ
“รอ เดี๋ยวเขาก็ติดกับ”
“นายครับ มันกล้าวางยาคุณหญิง เกรงว่าตอนนี้คงหนีไป ไกลแล้ว เราจะหาตัวเจอได้อย่างไร?”
ริมฝีปากบางของหลงเซียวยกขึ้นนิดๆ แววตาล้ำลึกอยาก จะคาดเดาได้ฉายประกายวาววับ
“ทำตามที่ฉันบอกก็พอ ไม่ต้องกลัวว่ามันจะไม่งับเหยื่อ” จี้ตงหมิงที่ตั้งใจฟังแผนการของหลงเซียวพลันดวงตา
สว่างวาบขึ้นในทันใด “แผนนี้น่าจะได้ผลผมจะไปจัดการเดี่ยว
นี้”
จี้ตงหมิงออกไปเพียงชั่วครู่หลงเชียวก็โทรออกอีกสาย
“เตรียมรถไปโรงพยาบาล”
คู่ลั่วหานที่สลบไปเกือบสามชั่วโมงในที่สุดก็ฟื้นลืมตาขึ้น
ช้าๆ
เธอเห็นเงาของร่างสูงใหญ่ที่ยืนหันหลังให้เธอ สูทสีดำนั้น ถูกรีดมาอย่างดีแผ่นหลังกว้างทว่าตั้งตรง
หลงเซียว?
เขาคงไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดหรอกใช่ไหม?
ฉู่ลั่วหานลำคอแห้งผากจึงกลืนน้ำลาย “คุณมาได้ยังไง?”
เมื่อได้ยินว่าเธอฟื้นแล้ว หลงเชียวไม่ได้หันกลับมาใน ทันที พูดให้ถูกคือเขาไม่กล้ามอง กลัวว่าถ้าเห็นท่าทาง ซีดเซียวของเธอแล้วเขาจะทนปวดใจไม่ได้
“ผมจะไปเรียกหมอ”
น้ำเสียงเย็นชาที่ไม่แสดงอารมณ์ ที่ไม่ว่าจะตั้งใจฟังแค่ไหนก็ไม่รู้สึกถึงความห่วงใย
เธอปวดแปลบในใจ “ขอบคุณค่ะ”
ประโยคสุภาพที่ยืดระยะห่างระหว่างสองคนให้ไกลกัน มากขึ้น
หลงเซียวยังไม่ทันจะได้ออกไป ถังจิ้นเหยียนก็เข้ามาเสีย ก่อนด้านหลังยังมีหมออีกสองสามคนเดินตามเข้ามา เพราะใน เวลาทำงานไม่ว่าถังจิ้นเหยียนจะไปที่ไหนต้องมีคนติดตามไป ด้วย
เมื่อเห็นฉู่ลั่วหานฟื้นแล้วเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่ง อก เสื้อคลุมสีขาวสะอาดพอดีตัวบนตัวเขานั้นช่างดูดี เธอพึ่ง สังเกตเห็นก็วันนี้ รองคณบดีถังอยู่ในกลุ่มคนแล้วโดดเด่น อย่างมาก
“ฉันรบกวนคุณอีกแล้ว รองคณบดี”
ไม่หรอก ตอนนี้รู้สึกอย่างไรบ้าง? ยังปวดท้องอยู่ไหม? มี อาการปวดแสบปวดร้อนหรือเปล่า? เมื่อตอนเช้าผมให้ยาแก้ พิษคุณอาจมีผลข้างเคียงทำให้วิงเวียนศีรษะและคันคอ ไม่ ต้องกังวลสักสองสามชั่วโมงก็จะดีขึ้น”
ฉู่ลั่วหานอยากหัวเราะ ถังจิ้นเหยียนพูดราวกับเธอเป็นเด็ก เล็กๆ
“ไม่เจ็บแล้ว ดีขึ้นแล้วค่ะ” เธอตอบไปแค่ประโยคเดียว เพราะหลงเซียวยังอยู่ตรงนี้
“งั้นดีแล้ว” ความตึงเครียดบนใบหน้าของถังจิ้นเหยียนถูก แทนที่ด้วยรอยยิ้ม
จนหมอติดตามเขาที่ยืนอยู่ด้านหลังหัวเราะ “หมอฉู่รู้ไหมเมื่อกี้รองคณบดีราวด์คนไข้ในวอร์ดแล้วทนไม่ไหวที่จะตรวจ คนไข้ให้ครบ
ขนาดคณบดีเรียกเข้าพบเขายังเลื่อนนัดเลย” ฉู่ลั่วหานทั้งซาบซึ้งทั้งละอายใจ “ขอบคุณค่ะ…
“กับผมคุณไม่จำเป็นต้องสุภาพขนาดนั้น…” เขามองไปที่ ใบหน้าไร้อารมณ์ของหลงเซียว “คุณเป็นคนเก่ง ต้องหายเร็วๆ นะคนไข้ในโรงพยาบาลต้องการคุณ”
หลงเซียวแม้บนหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึก แต่ในใจกลับ เต็มไปด้วยความโกรธในที่สุดก็กลั่นรวมกันออกมาเป็น ประโยค “ในเมื่อรองคณบดียุ่งขนาดนั้น ทำไมยังไม่รีบไป
อีก?”
นี่มันไล่ทางอ้อมชัดๆ
สมแล้วที่เป็นหลงเซียว
เมื่อหันกลับมามองเธอใบหน้าเย็นชาก็ครึ้มสีลง “ทำไม? ที่ รีบอยากจะหย่าขนาดนั้นเพราะจะโผเข้าหาอ้อมกอดเขาล่ะ
สิว”
ขี้เกียจจะสนใจเขาแล้ว!
“ท่านเซียวคิดมากเกินไปแล้ว ฉันอยากจะหย่าเองไม่เกี่ยว
กับคนอื่น”
“ผมว่า ไม่มากเกินไปหรอก! ขนาดต่อหน้าผมยังเล่นหูเล่น ตากับเขา แล้วตอนผมไม่อยู่ล่ะ หมอฉู่คงไม่ได้ปืนขึ้นเตียงเขา มาแล้วใช่ไหม? ไหม”
“นี่คุณ..”
คนหน้าไม่อายไม่มองตัวเอง! ใส่ร้ายคนอื่น!
ฟาดฟันกันทางสายตาอยู่สักพัก โทรศัพท์มือถือของหลง เซียวก็ดังขึ้น
“นายครับ เหวี่ยงแหเรียบร้อยแล้ว รอแค่ปลามากินเหยื่อ” หลงเซียวเหลือบมองผู้หญิงหัวรั้นที่อยู่บนเตียงก่อนตอบ กลับเสียงแหบต่ำ “ฉันต้องการแน่ใจว่าจะไม่มีเรื่องอะไรเกิด ขึ้นกับเธออีก”
