ตอนที่ 78 ป้อนยาทางปาก อ่อนโยนสุดๆ
ได้ยินคำพูดที่ไม่ชัดเจนของเธอ หลงเซียวก็ขมวดคิ้วแน่น ขมวดคิ้วแน่นจนหน้าย่น ลั่วหานเธอกำลังพูดอะไร? พอเมา ไม่ได้สติก็เริ่มพูดเรื่องไร้สาระ?
หรือในใจเธอมีอะไรอยากพูดกับคนอื่น?
คนคนนั้นคือใคร?
แสบท้อง เธอใช้สองมือจับเสื้อผ้าหลงเซียว เอา หน้าซุกในเสื้อผ้าเขา เมื่อเธอหายใจ ในจมูกเธอเต็มไปด้วย กลิ่นอากาเว่บนตัวเขา
“ฮ่าๆ ฉันต้องเป็นบ้าแล้วแน่ๆ ฉันคิดว่าในห้องฉันมี กลิ่นของเขาตัวเธอก็มีกลิ่นของเขาด้วยซวงซวง เธอว่า ฉันควรทำยังไง?”
คิ้วหลงเซียวขมวดเข้าหากันอีกครั้งอย่างรุนแรง สองมือ เขาจับดวงตาฉ่ลั่วหาน ดวงตาเธอพร่ามัวไม่สามารถโฟกัสได้ เลย “เธอพูดว่าใครนะ? ตอบฉัน”
ยิ้มอย่างขมขื่น “ซวงซวง ฉันเหมือนได้ยินเสียง เขาเลย…ฮ่าๆ ฉันต้องเป็นบ้าแล้วแน่ๆ ฉันได้ยินเสียงของเขา
จริงๆ”
พูดแบบนี้ ที่พูดว่ารักจากปากผู้หญิงคนนี้ คือเขาเหรอ?
ทำไมเขาไม่รู้ตัวล่ะ? การแสดงออกของเธอก็ไร้วี่แววเช่น
กัน?
ท่านเซียวรู้สึกหงุดหงิด ในหัวสมองเขาวุ่นวายกันใหญ่96
เขาไม่สามารถแยกออกได้ว่าเสียงไหนคือความจริง เสียงไหน
คือความเท็จ
เธอบอกว่าเธอรักเขา?
แต่ตอนแต่งงานใหม่เธอนอนบนเตียงคนอื่น ไปพัวพันกับ คนอื่นจะอธิบายอย่างไร?
ถ้าเธอรักเขาจริงๆ ทำไมตอนนั้นต้องวางยาในเหล้าเขา บังคับให้เขาขึ้นเตียงเธอ จากนั้นก….
วิธีการที่เธอใช้กับเขาในตอนนั้น ครั้งแล้วครั้งเล่าไม่มีองค์ ประกอบของคำว่าชอบเลยสักนิด? นับประสาอะไรกับคำว่า รัก!
นี่ลั่วหาน เธอปิดบังอำพรางกี่ชั้นกัน?
ท่านเซียวอยากฉีกหน้ากากเธอตอนนี้จริงๆ ดูว่าข้างใน เธอซ่อนความจริงอะไรไว้!
และในตอนนี้ โทรศัพท์ฉู่ลั่วหานก็ดังขึ้น
ท่านเซียวขมวดคิ้ว หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเธอ หน้าจอกะพริบแสดงคำว่า “รองคณบดี”
คิ้วจะคลายหรือขมวดก็ไม่แน่ใจ แต่นิ้วกดรับสายอย่าง ควบคุมไม่ได้
“หมอฉู่ คุณเป็นไงบ้าง? รองผู้อำนวยการเกาบอกว่าคุณ อยากกลับเอง คุณโอเคไหม?”
เสียงร้อนรนใจมาก เห็นได้ชัดว่าชอบ ไม่สิ ชอบมาก
“คุณถัง มีสามีอย่างฉันคนนี้อยู่ด้วย เธอไม่ต้องการให้คุณ เป็นห่วงหรอก”
เสียงเขาดังออกมาจากลำโพงพร้อมความเย็นยะเยือก ถัง จิ้นเหยียนที่ยังอยู่KTVนิ้วมือเกร็งขึ้นมา ที่แท้หลงเชียวก็รับตัว เธอไป
ถังจิ้นเหยียนไม่ได้แสดงอาการตื่นตระหนก หัวเราะอย่าง เป็นธรรมชาติ “ที่แท้ก็คุณหลงนี่เอง ฉันคือหัวหน้าของหมอฉู่ เป็นคนที่พาเธอออกมาในคืนนี้ พาเธอออกมาอย่างมีความสุข แต่เธอกลับไปอย่างเศร้าๆ ฉันเลยต้องถามสักหน่อย”
หลงเซียวทำเสียงฮึดฮัดด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “เธอจะมี ความสุขหรือไม่ก็เหมือนจะไม่เกี่ยวกับคุณนะ เรื่องพวกนี้เป็น เรื่องที่สามีอย่างฉันต้องใส่ใจ เท่านี้นะ วางแล้ว”
“เดี๋ยวก่อน”
ขัดจังหวะการล่ำลาอย่างร้อนรนใจ ถังจิ้นเหยียนพูดขึ้น ตอนที่หลงเซียวเลื่อนโทรศัพท์ออกจากหู “มือเธอได้รับบาด เจ็บ เป็นผู้ช่วยผ่าตัดติดต่อกันสองครั้งอาจทำให้เธอรู้สึกไม่ สบายตัว คุณช่วยนวดให้เธอหน่อย”
เป็นห่วงใส่ใจขนาดนี้เชียว?
มันทำให้เขาละอายใจ
“ได้”
ครั้งนี้ เสียงเขาไม่ได้เย็นยะเยือกขนาดนั้นอีกแล้ว
หลงเชียวยกมือเธอขึ้นมา เพราะมือคู่นี้ไม่ได้ทำการผ่าตัด เป็นเวลานานมาก ไม่มีร่องรอยการเย็บที่นิ้วมือ มือเล็กนุ่ม นิ้ว มือเรียวยาว อยู่ในมือแล้วสบายมาก
เขาไม่เคยมองมือของเธออย่างตั้งใจ ชอบมากจริงๆ แทบจะด้วยสัญชาตญาณ ท่านเซียวผู้ไม่มีประสบการณ์ในการนวดใดๆ นวดมือเธอเบาๆ
ตั้งใจคิดขึ้นมา นอกจากมือที่ไม่เคยสังเกตแล้ว แม้แต่การ งาน ชีวิต ทุกสิ่งทุกอย่างของเธอในสามปีมานี้เขาก็ไม่เคย สังเกตมาก่อนเลย
เขารู้สึกปวดใจเล็กน้อยอยู่รางๆ
ห้าปีก่อน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ เกี่ยวกับสิ่งที่เธอ พูดเมื่อครู่นี้ เขาต้องตั้งใจตรวจสอบจริงๆ แล้ว!
ถ้าเขาไม่ตรวจสอบ ด้วยนิสัยของเธอจะไม่มีวันบอกเขา
ตรงๆ อยู่แล้ว
รถโรลส์รอยซ์มาถึงด้านในลานคฤหาสน์ หลงเชียวอุ้มฉู่ลั่ วหานลงจากรถ ไฟบนชั้นสองมีดแล้ว แต่ไฟชั้นล่างที่ห้องโถง ใหญ่ยังสว่างอยู่ โคมไฟระย้าคริสทัลสวยงามโปรยแสงจน เกิดเงาใหญ่ การเปิดตัวของหลงเซียวยิ่งไม่สามารถละเลยได้
ผู้ชมนี้ก็คือโม่หรูเฟย
“พี่เซียว ในที่สุดพี่ก็กลับมา”
หลงเซียวขมวดคิ้ว พูดอย่างเฉยเมย “ขึ้นข้างบนไปนอน
ไป”
โม่หรูเฟยเห็นผู้หญิงที่เขาอุ้มในอ้อมแขน ก็กัดฟันด้วย ความเกลียดชัง “ท่านเซียว ฉันรอพี่อยู่ตลอดเลยนะ”
“ฉันให้เธอรอเหรอ?” เสียงเย็นยะเยือกฟังอารมณ์ไม่ออก แต่เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจ
รู้ตัวว่าไม่กล้าขัดขืน เธอทำได้เพียงจ้องเขม็งฉู่ลั่วหานที่ หมดสติ พึมพำเสียงทุ้มต่ำ “ใจง่ายจริงๆ ขี้เหล้า!”
หลงเซียวไม่สนใจเธอ ไม่ได้ยอมรับโดยปริยาย แต่ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์นั้นและรู้สึกดูหมิ่น
อุ้มฉู่ลั่วหานเดินเข้าไปในห้องนอนชั้นหนึ่ง ดึงผ้าห่มออก แล้ววางหญิงสาวลงไปบนเตียง พยุงขอบเตียงด้วยมือเดียว เขาโน้มตัวลงไปมองใบหน้าย่นด้วยความทรมานของเธอ “อยากดื่มน้ำไหม?”
ท่านเชียวไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเมื่อครู่นี้คือเสียงของตัว เองจริงๆ!
คนบนเตียงร้อง อาการปวดแสบปวดร้อนทำให้ร่างกาย ส่วนบนเธอเป็นตะคริว มือสองข้างกดลงบนท้องแน่น ขาเรียว ขดเป็นลูกบอล
ไม่ได้ผล เธอเจ็บปวดเกินไป
มือใหญ่หลงเซียวลูบท้องเธอ ไม่สามารถบรรเทาความ เจ็บปวดเธอได้เป็นอย่างดี
พบยาแก้เมาค้างในตู้ยาอย่างรวดเร็ว ท่านเชียวยกน้ำมา พลางพยุงเธอขึ้นมา “กินยา กินยาแล้วเดี๋ยวก็ดีขึ้น” ฉ่ลั่วหานแค่ขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าเจ็บปวดหรือว่าเมา หมดสติ
อย่างสมบูรณ์
ดวงตาท่านเขียวกวาดมองอย่างทนไม่ไหว ใส่ยาเข้าไปใน ปาก ดื่มน้ำแล้วเล็งไปที่ปากเธอ ยาที่กลายเป็นน้ำขมไหลเข้า ปากเธอทีละนิด
ความขมของเม็ดยาหลอมละลายระหว่างริมฝีปากและฟัน ของเขา แต่เขาที่มีเพียงหญิงสาวในอ้อมกอดกลับไม่รู้สึก
ขมขึ่น
“แค่กๆ!”
ฉู่ลั่วหานกลืนยาที่เขาป้อนไม่ทัน ทันใดนั้นก็ไอขึ้นมาใหญ่ ท่านเซียวรีบใช้มือลูบหลังเธอ ทีละนิด ค่อยๆ ให้เธอผ่อน คลาย
ในที่สุด ทรมานไปครึ่งชั่วโมงกว่าจะป้อนยาเสร็จ ท่าน เซียวโล่งอก วางเธอนอนราบบนเตียงอีกครั้ง ดึงผ้าห่มมาปิด เน้าท้องเธอ
ทำทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว ท่านเซียวก็ปิดประตูลงอย่างไม่ ค่อยเต็มใจนัก
ในห้องนอนชั้นสอง โม่หรูเฟยเพิ่งคุยกับเกาหยิ่งจือเสร็จ เกาหยิ่งจือบอกเธอล่วงหน้าว่าท่านเซียวพาฉู่ลั่วหานกลับไป แค่เธอคิดไม่ถึงว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้
โม่หรูเฟยคิดว่าหลงเซียวจะขึ้นมานอน รออยู่ตั้งนานก็ยัง ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
ห้องทำงาน
ท่านเซียวเปิดคอมพิวเตอร์ ข้างมือมีวอดก้าเกรดต่ำแก้ว
หนึ่ง
เปิดวิดีโอขึ้นมา มีหนุ่มหล่อปรากฏขึ้น ใบหน้าดูหล่อเหลา แต่เหยียดหยามเล็กน้อย
“คนที่งานยุ่งยอมติดต่อฉันด้วยเหรอ? ทำไม? คิดถึงฉันเห
รอ?”
กู้เยนเซินพูดติดตลกกับเพื่อนสนิทที่คบกันมาหลายปี จะ ว่าตลกก็ตลก หลงเชียวผู้ที่ไม่มีเรื่องร้อนใจก็ไม่ถ่อไปวัดจู่ๆ ก็
โทรมาหาเขาตอนเที่ยงคืนเวลาปักกิ่ง ต้องมีเรื่องด่วนแน่ๆ คุณชายตระกูลกู้ผู้อยู่นิวยอร์กห่างไกลเอนกายบนเก้าอี้ในสระว่ายน้ำ รอการระเบิดของเขา
นิ้วยาวหลงเซียวยกแก้วเหล้าขึ้นมา จิบมันอย่างหงุดหงิด “กลับประเทศเมื่อไร มีเรื่องให้นายช่วย”
เห็นไหม! รู้อยู่แล้ว
“ตอนนี้ไม่มีแผนจะกลับประเทศ แต่ถ้าเป็นเรื่องของนาย ฉันยกเว้นให้ก็ได้ แต่อย่างน้อยก็บอกหน่อยว่าเรื่องอะไร?”
คุณชายกู้พูดตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม อยู่ต่อหน้าหลง เซียวเขาก็อ้อมค้อมไม่ได้อยู่แล้ว
หลงเซียวขมวดคิ้ว ดวงตาเต็มไปด้วยอารมณ์ซับซ้อน “ฉู่ ลั่วหาน นายจำได้ไหม?”
ใบหน้าหล่อในวิดีโอเหมือนจะกลืนแมลงวัน เกือบจะบิน ออกมาจากหน้าจอ “เสี่ยว ไม่ใช่คนนั้นที่ฉันรู้จัก…เอ่อฉู่ลั่วหา นที่จ้องจะจับนาย?”
หลงเซียวขมวดคิ้วอีกครั้ง “อีม”
คุณชายกู้ไอแค่กๆๆ “ว่าไงนะ? พวกแกยังติดต่อกันอยู่เห รอ? นับๆ ดูแล้วมันสามปีแล้วปะ เดี๋ยวก่อน ถ้าเรื่องนั้น ….อีก สองเดือนก็ครบสี่ปี เชี่ย คนที่เอาแน่เอานอนไม่ได้แบบแกยัง จำเรื่องเมื่อสี่ปีก่อนได้? แกเปลี่ยนนิสัยตั้งแต่เมื่อไร?”
หลงเซียวดื่มเหล้าอีกครั้ง “อย่าพูดไร้สาระ ฉันต้องการ ข้อมูลของเธอทั้งหมด ต้องการทั้งหมดเลย”
กู้เยนเซินเคาะที่เท้าแขนบนเก้าอี้ “ทั้งหมดเหรอ ไม่ง่าย
ขนาดนั้น….”
“ถ้าง่ายจะติดต่อแกเหรอ? ฉันต้องการได้รับคำตอบโดย เร็วที่สุด ยิ่งเร็วยิ่งดี”
กู้เยนเซินเป็นคนซับซ้อนมาก ฟังน้ำเสียง มองสีหน้าเขา เดาได้แค่แปดสิบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ “เชี่ย คุณชายหลง แก อย่าบอกฉันนะว่า….แกรู้สึกจริงจังกับผู้หญิงคนนี้ แกทำฉัน ตกใจตาย!”
หลงเซียวอ่า! ข้างกายไม่ขาดแคลนสาวสวย แต่ไม่ค่อยมี ใครที่ติดต่อกันยาวนาน โม่หรูเฟยที่เขารู้จัก เห็นได้ชัดว่าแค่ เป็นบทบาทในการแสดงเท่านั้น ส่วนพวกผู้หญิงที่มารุมล้อม ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
ใครๆ ก็บอกว่าหลงเชียวเกิดมาเพื่อหักอกผู้หญิง ไม่สนใจ ผู้หญิงตลอดชีวิต หมอดูเห็นรูปลักษณ์เขาแล้วทำนายว่า: ใช้ ชีวิตโดดเดี่ยวตลอดชีวิต
แต่กู้เยนเซินพบว่าหลงเซียวมีความรู้สึกแล้ว!
ท่านเซียวหดคิ้ว หรี่ตาคมเหมือนมีด “ฉันอาจจะตัดสินใจ อย่างหุนหันพลันแล่นและผิดพลาดที่สุดในชีวิตนี้”
กู้เยนเซินถามอย่างกระวนกระวาย “ตัดสินใจอะไร?” หลงเซียวยังคงหลับตา เตรียมพร้อมกับท่าทางประหลาด
ใจของเขา “สามปีก่อน ฉันแต่งงานกับเธอ”
เงียบ! สยดสยอง! หวาดกลัว!
“เครัง!”
ผู้ชายในวิดีโอตรงข้ามทำค็อกเทลแก้วใหญ่แตก
“ก-แก แกว่าไงนะ? ก-แก….แต่งงานจริงๆ เหรอ! เชี่ย! แก เล่นแต่งงานแม้แต่ฉันก็ไม่รู้! โอ้วว! สามปีเลยนะ ฉันไม่รู้อะไร เลยสักนิด!”
ท่านเซียวกล่าวอย่างเย็นชา “หยุดครวญครางได้แล้วตอนนี้รู้แล้วนี่ ตอนแรกคิดว่าจะปิดบังแกต่อ”
กู้เยนเซินรู้สึกเหมือนโดนคนทั้งโลกหักหลัง! ยังไม่ใช่ เพื่อนที่ดีใช่ไหม!
“เดี่ยวก่อน ให้ฉันดื่มเหล้าลดความตกใจหน่อย….”
ลดความ.โรคจิต
“งั้นแกให้ฉันสืบอะไร? ภูมิหลังภรรยาแก? ทำไมแกไม่สืบ ตอนแต่งงานเมื่อสามปีที่แล้ว? ข้าวดิบสุกแล้วเพิ่งจะมาคิด ได้?”
“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว สืบให้ฉันที” ท่านเขียวไม่อยาก รอ เขาอยากรู้ทุกอย่างเดี่ยวนี้!
คุณชายกู้โดนกระตุ้นอย่างมาก ดื่มวิสกี้ไปแก้วใหญ่ “แปลกๆ แล้ว ตอนนี้มีข่าวลือเกี่ยวกับแกและโม่หรูเฟย เธอ ท้องลูกของแก….แกก็ด้วย ให้เธอท้องลูกของแกจริงๆ แล้ว แกจะทำไงต่อ? แต่งงานกับเธอ?”
ท่านเซียวขมวดคิ้ว “เธอเหรอ? เฮอะ!” หลังจากทำเสียง ฮึดฮัดเย็นชา “โม่หรูเฟยแค่ทำให้ฉันยิ่งมั่นใจเรื่องหนึ่ง หลัง จากยืนหยัดมั่นคงแล้ว เธอจะอยู่หรือไปก็ขึ้นอยู่กับฉัน”
โม่หรูเฟย ตอนนั้นที่เธอเป็นฝ่ายรุกเข้าออมเขา เธอก็น่า จะรู้แล้วว่ามันจะจบลงอย่างไร เขามีน้ำใจให้เธอใช้เงิน มากมาย ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเปิดใจให้เธอ
“งั้นเหรอ อย่างที่ฉันคิดไว้ สาวแสบนั่นเป็นตัวรับกระสุน เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี้แกยังไม่ตอบฉันเลย แกมีใจให้ฉู่ลั่วหานเห
รอ?”
ท่านเซียวดื่มเหล้าในแก้วรวดเดียวจนหมดอย่างเจ็บปวดปบแก้วไว้แน่น รูม่านตาขยายและหด หลังจากต่อสู้กับ อุดมการณ์อันแข็งแกร่ง–
“เรื่องที่สองที่ฉันทำผิดพลาด ก็น่าจะเป็น…..ฉันรักเธอ
จริงๆ “
