ตอนที่ 97 เป็นเพื่อน…นอนได้ประสบความสำเร็จมาก
เธอมองดวงตาของเขาอย่างเงียบๆ ดวงตาที่ล้ำลึกจนไม่อาจ จะคาดเดาได้ในเวลานี้ต่อนข้างเหนื่อยล้าอย่างไม่อาจจะ สังเกตเห็นได้ง่ายเท่าไร ดูออกว่าท่านเซียวไม่ชอบจัดการ เรื่องบ้าๆ เหล่านี้ หรือไม่ก็ เป็นเพราะเขาไม่ชอบแทรกอยู่ ตรงกลางท่าการเลือกระหว่างคนสองคน
ดังนั้นเธอไปแล้ว ก็คงจะไม่มีความวุ่นวายแบบนี้เกิดขึ้นอีก
หลงเชียวมองลงมาที่เธอ “เรื่องนี้ผมจะจัดการให้ เรียบร้อย คุณไม่จำเป็นต้องรีบร้อนรู้คำตอบ ตอนนี้ยังไม่ใช่ เวลา”
“งั้นขอถามคุณหน่อยค่ะว่า เมื่อไรถึงจะใช่เวลาล่ะ? รอโม่ หรูเฟยคลอดลูกของคุณออกมา? พวกคุณอุ้มเด็กแรกเกิด เดินขึ้นโบสถ์แต่งงาน คือเวลานั้นหรอคะ?”
เจ็บ!
เพียงแค่ในสมองจินตนาการออกมาเล็กน้อยถึงวันหนึ่งในอนาคตพวกเขาจะต้องคล้องแขนเดินขึ้นพรมแดง แลกเปลี่ยนแหวนแต่งงาน อีกทั้งยังอุ้มเด็กคนหนึ่งที่เป็นของ พวกเขา
เมื่อไรที่คิดมาถึงตรงนี้ ลู่ลั่วหานก็รู้สึกปวดใจจนไม่ สามารถที่จะหายใจออกมาได้
หัวคิ้วของหลงเชียวขมวดเข้าหากันแน่น “ไม่ใช่ สรุปก็คือ ตอนนี้คุณไม่ต้องรีบร้อน ผมจะจัดการให้เรียบร้อย”
ท่านเซียววันนี้แปลกมาก ท่าทีในขณะที่พูดวางลงต่ำ ขนาดนี้ แทบจะเป็นการปรึกษาหารืออะไรกับเธออยู่ นี่ทำให้ ในใจของคู่ลั่วหานยิ่งเพิ่มความจะเป็นบ้าอยู่แล้ว เขา หมายความว่ายังไงกันแน่?
กลัวตัวเองคิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียว
และก็กลัวว่าตัวเองจะพลาดเขาไปเช่นเดียวกัน
“หลงเชียว…โม่หรูเฟยตั้งครรภ์ลูกของคุณ เป็นสะใภ้ที่แม่ ของคุณกำหนดเอาไว้อย่างชัดเจน ไม่สิ…ที่สำคัญก็คือ สัดส่วนที่เธออยู่ในใจของคุณ ฉะนั้นคุณควรจะแต่งงานกับ เธอ ลูกของคุณไม่มีพ่อไม่ได้ เธอก็ต้องการคุณ”
ที่ยิ่งกลัวก็คือ ตัวเองเอาช่วงวัยหนุ่มสาวมาสูญเปล่าอยู่ที่นี่ อีก สามปี สามสิบปี… ดังนั้น “เพื่อข้อดีของพวกเราทั้งสามคน ทำไมถึงไม่หย่า
ร้างกันด้วยดีล่ะคะ?”
เธอแข็งแกร่งในความอ่อนนุ่ม ระหว่างคำพูดต่างก็ เป็นการวิเคราะห์ที่มีต่อภววิสัยความเป็นจริงอย่างนึ่งสงบ
“ทำใจเถอะ ผมไม่หย่า!
เขาทิ้งประโยคนึงเอาไว้อย่างเยือกเย็น ก่อนหน้าที่หลง เชียวจะโมโหจิกเธอให้ตายเธอก็ยกขายาวๆ ขึ้นออกไปจาก บริเวณทางเข้า
“กลับมา! วันนี้ไม่ไปโรงพยาบาล!
ได้ไม่ไปก็ไม่ไป
ไม่ให้เธอไปโรงพยาบาล เขากลับรับสายโทรศัพท์นึงแล้ว ออกไปหลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ
พอหลงเชียวจากไป บรรยากาศภายในบ้านก็
เปลี่ยนแปลงทันที
ฉู่ลั่วหานนั่งอ่านหนังสือทางการแพทย์อยู่บนโซฟาใหญ่ ทรงวงแหวนภายในห้องรับแขก โม่หรู
“เฟยเดินเข้ามาด้วยฝีเท้าที่นวยนาด ในมือถือนิตยสารแฟชั่น เล่มหนึ่งเอาไว้
“ความสามารถไม่เท่าคนอื่น แทะหนังสืออยู่ในบ้านมี ประโยชน์อะไร? ตรงไปตรงมาเลยดีกว่า หมอก็ไม่ต้องเป็น แล้ว ยังไงซะต่อไปหลังจากที่หย่ากับพี่เชียวก็จะได้รับเงิน บำนาญที่ไม่น้อยก้อนหนึ่ง พอให้เธอดื่มกินไปตลอดชีวิตแล้ว ทำไมจะต้องไปโรงพยาบาลเป็นหายนะต่อชีวิตคนอื่น! ๆ
โม่หรูเฟยนั่งไขว่ห้าง น้ำเสียงเยาะเย้ยถากถาง
คู่สั่วหานไม่มองเธอแม้แต่น้อย “โม่หรูเฟย ก่อนหน้าที่คุณ จะกลายเป็นลูกสะใภ้ของบ้านตระกูลหลงอย่างเป็นทางการ สงบนิ่งหน่อยเถอะ ฉันกลัวว่าคุณควบคุมระดับความร้อนเอา ไว้ไม่ดี พี่เชียวของคุณจะถีบคุณกระเด็น”
“ฮ่าๆๆ ขอบคุณที่เป็นห่วงจริงๆ ! จังหวะไม่ดีจริงๆ เมื่อ คืนนี้พี่เซียวอยู่บนเตียงยังบอกกับฉันด้วยล่ะว่า ต่อไปให้ฉัน อยู่ที่นี่ไม่ต้องเกรงใจ ทำเหมือนเป็นบ้านของตัวเองก็พอ เธอ ว่า บ้านของตัวเอง…ฉันควรจะเข้าใจว่ายังไงดีล่ะ?”
เผชิญหน้ากับการโอ้อวดที่กำเริบเสิบสานของโม่หรูเฟย จู่ ลั่วหานฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา “คงจะกำลังเตือนคุณว่า อยู่ ในบ้านก็ไม่ต้องทาหน้าจนกลายเป็นคนตายแบบนี้ล่ะมั้ง! ”
“เธอ! ฮ่าๆ อิจฉาล่ะสิ? ต่อให้ฉันไม่แต่งหน้า ก็สวยกว่า เธอ! ”
คู่ลั่วหานมองเธออย่างเกียจคร้าน “นั่นเป็นเรื่องธรรมดา อยู่แล้ว เกิดมาก็คือรูปโฉมของปีศาจจิ้งจอก ฉันจะเทียบได้ที่ ไหนกัน”
โม่หรูเฟยรู้ว่าในด้านฝีปากตนเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอ นิ้ว มือพลิกอ่านนิตยสารอย่างรวดเร็ว บนหน้ากระดาษเป็นดารา ยุโรปคนหนึ่งโฆษณาให้กับสินค้าฟุ่มเฟือยบางรุ่นที่ออกใหม่ ล่าสุด
“ฉู่ลั่วหาน สร้อยคอเส้นนี้สวยไหม? รุ่นครบรอบปีของ JK ทั้งโลกมีเพียงสิบชุดเท่านั้น มีราคาแต่เป็นที่ต้องการน้อย มาก พี่เซียวได้จองไปแล้ว เธอว่า เขาจะมอบให้กับฉันใน โอกาสแบบไหนกันล่ะ?”
สายตาที่เหลือของฉู่ลั่วหานมองเห็นเครื่องประดับ ลายมือ ของปรมาจารย์ ค่าใช้จ่ายในการผลิตไม่เบา ราคาขายน่าตกใจ ด้านหลังของเก้าแขวนเลข ศูนย์เอาไว้อีกหลายตัว
หลงเชียวใช้เงินอย่างไม่สนใจในการซื้อของขวัญให้โม่ หรูเฟยมาโดยตลอด เธอซินแล้ว เพียงแต่ความเจ็บปวดในใจไม่สามารถที่จะกำจัดทิ้งออก
ไปได้
“ยินดีกับคุณด้วย เป็นเพื่อนนอนเมื่อคืนนี้ดูเหมือนจะ ประสบความสำเร็จมาก”
“ฮ่าๆ ไม่ต้องต่อสู้ก่อนที่ใกล้จะตายอีกต่อไปแล้วฉู่ลั่วหาน ฉันได้รับการยอมรับจากคุณแม่ของพี่เซียว ยิ่งมีความรักใคร่ เอ็นดูของพี่เซียว เธอจะช้าจะเร็วก็ต้องไสหัวออกจากบ้าน
ตระกูลหลง! ”
บัตซบ!
คู่ลั่วหานอดกลั้นความโกรธ เธอจะออกไปจากบ้านตระกูล หลง แต่พอถูกโม่หรูเฟยพูดขนาดนี้ความทุกข์ใจที่อัดอั้นอยู่ ในใจของเธอก็ยิ่งเป็นทุกข์!
ต่อให้ออกจากที่นี่ไป เธอก็จะไม่ออกจากที่นี่ไปด้วยสภาพ ผู้หญิงที่ถูกสามีทอดทิ้งเด็ดขาด!
ในเวลานี้ เสียงโทรศัพท์ของฉู่ลั่วหานก็ดังขึ้น
“ที่รัก สุดสัปดาห์ใหญ่คงจะไม่ได้เสียเวลาโดยเปล่า ประโยชน์อยู่ที่บ้านหรอกนะ? ออกมา ฉันพาเธอไปเล่นอะไร สนุกๆ รับรอง เธอชอบแน่! ”
“กับดักของเธอ? ช่างเถอะ คราวก่อนเกือบจะ..” เธอ เหลือบมองโม่หรูเฟยเล็กน้อย ไม่ได้พูดต่อไปอีก “คราวนี้ เป็นรูปแบบอะไรอีก?”
“โอ๊ย อย่าถามมาก สวมชุดง่ายๆ สบายๆ ก็พอ ที่ดีที่สุด พกชุดชั้นในสำหรับเปลี่ยนซักมาด้วยชุดหนึ่งคืนนี้พวกเรา พักอยู่ที่นี่”
“ที่ไหน?”
“ส่งที่อยู่ให้! รีบมานะ! ”
วางสายโทรศัพท์ลง คู่ลั่วหานลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“จะไปเที่ยวที่ไหนอีก! ”
มุมปากของฉู่ลั่วหานหัวเราะขึ้นอย่างประชดประชัน “หญิง ตั้งครรภ์ก็อยากไปด้วย? ขอโทษนะคะ พวกเราไม่ต้อนรับ”
เปลี่ยนเป็นกางเกงขายาวต้นฤดูร้อนกับเสื้อเชิ้ตลำลองที่ เรียบง่ายสบายๆ ทั้งยังพกเสื้อผ้าสำหรับไปซักเปลี่ยน คืนนี้ ไม่กลับมาได้ช่างดีจริงๆ !
หลิงหลิงส่งเธอออกจากบ้าน “คุณหญิง คุณอารมณ์ดี ขนาดนี้ จะต้องไปสถานที่ที่สนุกมากแน่เลยใช่ไหมคะ?”
เธอเอ่ยขึ้นอย่างลวกๆ “คฤหาสน์กุยหลาย สถานที่ในธีม ศูนย์นันทนาการแห่งหนึ่ง คืนนี้ฉันไม่กลับมาแล้ว”
คฤหาสน์กุยหลาย
“เร็วจริงๆ นะ! อื้ม….การแต่งตัวนี้ ก็ไม่เลว สอดคล้องกับ สไตล์สดชื่นแจ่มใส ปะ! ”
ลู่ซวงซวงจูงมือของฉู่ลั่วหานเดินเข้าไปด้านใน คฤหาสน์ ก่อสร้างได้มีความรู้สึกสวนแบบเจียงหนานเป็นอย่างยิ่งเส้น ทางเล็กๆ ที่คดเคี้ยวทะลุไปถึงสถานที่ที่มีทิวทัศน์งดงาม กิ่ง ก้านและใบของต้นไม้ปกคลุมแน่น เสียงที่อ่อนนุ่มของน้ำ ไหลยังมีเสียงนกร้องเบาๆ
“เธอน่ะช่างหาที่เที่ยวเก่ง”
“คราวนี้ ไม่ใช่ฉันหาจริงๆ !
“ไม่ใช่เธอ? นั้นเป็นใคร?”
ทั้งสองคนอ้อมผ่านเส้นทางเล็กๆ ระหว่างดอกไม้ในป่ามา พอดี ด้านหน้าเป็นโลกใบใหม่ที่กว้างใหญ่ไร้สิ่งกีดขวาง ชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ใต้เงาต้นไม้ หันหลังให้กับพวกเธอ กำลังถือคันเบ็ดตกปลา
“นั่น เขาหา! ”
เขา?
คู่ลั่วหานมองดูเบื้องหลังของผู้ชายคนนั้นอย่างละเอียด ชายหนุ่มสวมเสื้อยืดสีเทาอ่อน แผ่นหลังตั้งตรง ท่านั่งไม่โค้ง เอียง เหมือนกับมีความคุ้นเคยอยู่เล็กน้อย แต่..
ไม่ค่อยจะเป็นไปได้มั้ง!
“ติดเบ็ดแล้ว! ”
ชายหนุ่มดึงคันเบ็ดขึ้นมาอย่างกะทันหัน ปลาหางสีแดงตัว หนึ่งแขวนอยู่บนเบ็ดตกปลา กำลังกระโดดดิ้นรนขัดขืน
เป็นเขาจริงๆ !
“รองคณบดี คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?”
ถังจิ้นเหยียนหันกลับมามองเธอด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน “ผมก็ว่าทำไมปลายอมติดเบ็ดแล้ว ที่แท้เป็นเพราะมองเห็น คุณ” ในความล้อเล่นของเขามีความจริงใจเจ็ดสิบ เปอร์เซ็นต์ “หายากที่จะพักผ่อน ออกมาผ่อนคลายไม่ใช่ว่าดี มากหรอกหรอครับ?”
คู่ลั่วหานเข้าใจในทันที สู่ซวงซวงยัยเด็กผู้หญิงคนนี้ รอไม่ ไหวอยากจะจับคู่เธอกับถังจิ้นเหยียน คิดไม่ถึงว่าต่างก็ สมคบกันจนมาถึงขั้นนี้แล้ว
“ลั่วลั่ว อย่านิ่งอึ้งอยู่เลย คันเบ็ดตกปลาเตรียมเอาไว้ พร้อมแล้ว มาๆๆ นั่งตรงนี้ ตกปลา อีกสักครู่ปลาที่ตกขึ้นมา ได้ต้องให้กับพ่อครัวนะ กินปลาที่ตัวเองตก รสชาติจะต้องไม่ ธรรมดามากๆ อย่างแน่นอน”
ฉู่ลั่วหานถูกเพื่อนรักหัวชนฝาผลักมายังด้านข้างของถังจิ้น เหยียน เก้าอี้ยาวตัวหนึ่ง คนสองคนนั่งข้างกัน โดยตั้งใจและ ไม่ได้ตั้งใจ อุณหภูมิที่อยู่บนร่างกายของทั้งสองฝ่ายก็จะแนบ ชิดไปบนร่างกายของฝ่ายตรงข้าม
ต้นฤดูร้อนที่อุณหภูมิสูงขึ้น ในอากาศล่องลอยความร้อน ระอุ บรรยากาศข่างค่อนข้างน่าอึดอัดจริงๆ
สู่ชวงชวงยิ้มจนหน้าบาน “พวกเธอสองคนตั้งใจตกปลา ไปนะ ฉันไปเดินเล่นทางนั้น ตอนเย็นก็รอผลสำเร็จของพวก เธอแล้วกัน ! ”
ยัยเด็กผู้หญิงคนนี้ก้าวขาเผ่นแน่บไปแล้ว!
ในมือของถังจิ้นเหยียนกำคันเบ็ดตกปลาเอาไว้ปรากฏ แขนที่ผอมยาวกลับแข็งแรงมีพละกำลังออกมา ไม่มีเสื้อกา วน์ตัวใหญ่กับเสื้อเชิ้ตสีขาว ผิวที่สะอาดบนแขนของเขาดู สวยงามเป็นอย่างมาก
คงจะเป็นเพราะว่าเป็นหมอ ผิวของเขาขาวมาก แต่ก็ไม่ใช่
ขาวที่เป็นโรคหรือมีความเป็นผู้หญิงแบบนั้น เป็นขาวที่แข็ง แรงและสบายเป็นอย่างยิ่ง “ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ถนัดเรื่องการจีบผู้หญิงมาก
นัก…หวังว่าวันนี้คุณจะไม่ได้มาฟรีๆ” ถังจิ้นเหยียนสารภาพ
อย่างตรงไปตรงมามาก เขาจีบเธอ ตรงไปตรงมา ไม่
อ้อมค้อมหรือปกปิด
คู่ลั่วหานก็พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่อึดอัด “รองคณบดี ฉันเป็นผู้หญิงที่มีสามีแล้ว คุณทำ เช่นนี้ไม่ค่อยเหมาะสมจริงๆ ค่ะ”
ถังจิ้นเหยียนใบหน้าสดใส ยิ้มอย่างสะอาดบริสุทธิ์ “ผมรู้ ผมเตรียมความพร้อมที่จะถูกคิดว่าเป็นมือที่สามเอาไว้แล้ว หากทำให้คนสวยยิ้มได้ ก็ไม่จำเป็นต้องไปสนใจคำพูด ซุบซิบนินทา นี่เป็นสิ่งที่ผมควรจะรับผิดชอบ ไม่เกี่ยวกับคุณ”
คู่ลั่วหานถูกทำให้จุกจนพูดไม่ออกแล้ว!
เขามองเธออย่างเงียบขรึมและนิ่งสงบ นำใบหน้าของเธอ พรรณนาลงในหัวใจอย่างละเอียด “คุณจิตใจดีมาก ระวังผม จะหลอกใช้ความจิตใจดีของคุณ”
คู่ลั่วหานตกตะลึงเล็กน้อย “หมายความว่ายังไงคะ?”
“เห็นได้ชัดเจนมาก ความใจดีของคุณจะทำให้คุณทำใจ ไม่ได้ที่จะปฏิเสธตอนที่คุณเผชิญหน้ากับผู้ที่ตามจีบ ผมมี ความอดทนสูงมาก จะรอคอยปลาติดเบ็ดอย่างช้าๆ เพียงแต่ ว่า จะตกนางเงือกอย่างคุณคนนี้ขึ้นมาเหยื่อจะต้องเปลี่ยนสักหน่อย”
ดวงตาที่อ่อนโยนราวกับหยกของถังจิ้นเหยียนมองเธอ หัวเราะขึ้นเล็กน้อย “อยากรู้ไหมครับว่าคืออะไร?”
“เอ่อ…อันนี้.”
เขาสังเกตความผันผวนของสายเบ็ดอย่างละเอียด ยังมี เงาสะท้อนของเธอภายในน้ำ มองดูเงาสะท้อนของเธอ ในใจ ของเขาก็อ่อนโยนขึ้นมา “เหยื่อของผม ก็คือการให้อภัยที่ แน่นอนและการอยู่เป็นเพื่อนทุกเวลา”
ฉู่ลั่วหานรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองกำลังเผาไหม้ ถังจิ้นเหยี ยนนี้.ทักษะการเต้าะสาวแบบนี้เรียนมาจากที่ไหนกัน! ถึง ขั้นซ้ำซองสมบูรณ์แบบ!
” ความอ่อนโยนของคุณใช้ผิดที่แล้ว ไม่เหมาะสมกับฉัน เปลี่ยนคนเถอะค่ะ บางทีรองผู้อำนวยการเกาอาจจะชอบ” ลั่วหานเปลี่ยนหัวข้อเรื่องอย่างร้อนรน
ความสุขที่มาอย่างกะทันหัน การเอาใจที่แปลกประหลาด นี้ แม้ว่าเธอจะซาบซึ้ง แต่กลับไม่มีวาสนาที่จะเพลิตเพลินไป กับมัน
เขาไม่ได้พัวพันเกี่ยวกับหัวข้อสนทนานี้อีกต่อไป แต่ โอ้อวดผลสำเร็จของตนเองกับเธอด้วยความปีติยินดีอย่าง กะทันหัน “หมอฉู่ ปลาของผมติดเบ็ดอีกแล้ว”
จริงๆ ด้วย คราวนี้ก็เป็นปลาอ้วนตัวหนึ่งที่ยาวประมาณ เจ็ดแปดเซนติเมตร เขานำปลาถอดออกมาวางลงไปในถัง น้ำอย่างชำนาญ ด้านในได้มีปลาตัวใหญ่ว่ายอยู่ในนั้นห้าตัว
เธอยกคันเบ็ดตกปลาขึ้นมา ปลาสักตัวก็ไม่มี
ที่น่าโมโหก็คือ คิดไม่ถึงว่าเบ็ดจะถูกขโมยกินไปแล้ว!
รีสอร์ทหยีจิ่ง
หลงเชียวรีบกลับบ้านมาจากบริษัท มองไปรอบๆ ช้ายขวา พบว่าฉู่ลั่วหานไม่อยู่
คนรับใช้นึกว่าเขากำลังหาโม่หรูเฟย ก็เลยรายงานว่า “คุณโม่นอนหลับอยู่บนชั้นสองค่ะ
ท่านเซียวไม่ได้สนใจสักหน่อยว่าเธอกำลังทำอะไร เปลี่ยน รองเท้าเสร็จก็เอ่ยถามขึ้น “คุณหญิงล่ะ?”
ผู้หญิงคนนี้ ไม่ใช่บอกแล้วหรอว่าให้เธอรออยู่ที่บ้าน!
หลิงหลิงเดินเข้ามา รับเอากระเป๋าเอกสารที่อยู่ในมือของ เขาไป “คุณชาย คุณหญิงรับโทรศัพท์สายหนึ่งก็ออกไปแล้ว ค่ะ บอกว่าจะไปคฤหาสน์กุยหลาย”
คฤหาสน์กุยหลาย?
“ไปเมื่อไร? กลับเมื่อไร?” คิ้วของท่านเชียว เริ่มขมวด เข้าหากันแน่นทีละนิด
“อึม..ไปประมาณสองสามชั่วโมงแล้วค่ะ บอกว่าตอน กลางคืนจะไม่กลับมา”
บ้าจริง! จะค้างคืนไม่กลับอีกแล้ว คิดไม่ถึงว่ายังจะกล้า ไม่บอกเขา!
ท่านเชียวโน้มตัวลงน้ำรองเท้าที่ถอดเสร็จแล้วใส่กลับขึ้น มาใหม่อีกครั้ง
“คุณชาย คุณโม่ให้คุณหลังจากที่กลับมา..”
“ฉันมีธุระ คืนนี้ไม่กลับ รอเธอตื่นค่อยบอกเธอ”
“ค่ะ คุณชาย! ”
ท่านเซียวที่โมโหจัดคว้าเอากุญแจรถแล้วปิดประตูลงอย่างแรง
