ตอนที่ 86 ลูบดูก็รู้เอง
เมื่อหลงเซียวกลับคำทั้งฉู่ลั่วหานทั้งชายชุดดำมีนงงชะงัก ที่ฉู่ลั่วหานตกใจคือในใจของเขานั้นMBKย่อมต้องสำคัญ
ไปทั้งคู่
กว่าชีวิตเธอ
ที่ชายชุดดำตกใจคือ “เสียดาย?”
ใครจะรู้ นอกจากตัวท่านเซียวเอง “ฆ่าเธอ ไม่ต้องเปลือง กระสุนหรอก เอามีดมาให้ฉันแทน วางใจเถอะฉันไม่มีอาวุธ แกเอามีดให้ฉัน ปืนจ่อมาที่ฉันตั้งเท่าไหร่ต่อให้บินได้ก็หนีไม่ พันหรอก?”
ความเฉยเมยของหลงเชียววันนี้ทำเอาคนสับสนคาดเดา ไม่ได้
ฉู่ลั่วหานรู้สึกสับสนเกินกว่าที่จะคิดหาคำพูดมาสนทนา ด้วย เธอที่เลือดไหลซึมมุมปากมองชายคนที่ทำเธอไม่รู้ว่าควร จะแสดงออกอย่างไร
ชายชุดดำเองก็ชะงักงัน “ใช้พวกนี้ เปลี่ยนเป็นมีด?”
หลงเซียวรักษาท่าทางเมื่อสักครู่ แม้กระทั่งก้มลงปัดฝุ่น ด้วยความรังเกียจจนเสื้อผ้ากลับมาสะอาดเรียบร้อย
“ทำไม? แกไม่ต้องการ? ถ้าไม่ต้องการฉันก็ไม่ว่าอะไร ไม่ ว่ายังไงก็ต้องตายอยู่แล้ว เธอตายด้วยน้ำมือฉันหรือไม่ก็ไม่ได้ สำคัญอะไรขนาดนั้น”
แต่เอกสารฉบับนั้นยังต้องการเขาเซ็น ชื่อ
ชายคนนั้นลังเลอยู่ลึกๆ เอกสารฉบับนี้ไม่ใช้เอกสารธรรมดา MBK รวยที่สุดในประเทศ หลงเซียวคือคนที่รวย ที่สุดในประเทศ!
นี่มัน
“ได้ ผมให้มีดคุณเล่มหนึ่ง!
หลงเซียวลอบยิ้มเยาะด้วยความรังเกียจ ริมฝีปากบางเม้ม ด้วยความดูถูก “ดีมาก รอฉันฆ่าเธอแล้วจะเซ็นให้ แต่ว่า
รบกวนแกหาปากกาให้ด้วย” ชายชุดดำหยิบมีดส่งให้เขา ทางที่ดีอย่าเล่นลูกไม้!
แค่เพียงเขาโบกมือ ปืนมากกว่าสิบกระบอกที่เล็งด้านหลัง ศีรษะของหลงเซียวพร้อมลั่นไกทันที
หลงเซียวก้าวเข้าไปหาฉู่ลั่วหานทีละก้าว เขาควงมีดสั้น เล่นราวกับเป็นอาวุธที่คุ้นเคยดี “ยัยโง่ บัญชีระหว่างแค้นเรา ควรชำระให้ดีๆ”
ฉู่ลั่วหานไม่รู้จริงไหมแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเชื่อ…แสดงได้ เหมือนจริงเกินไปแล้ว ไม่สิ นี่มันคือเรื่องจริง!
ก็หัวเราะออกมาเช่นกัน เกือบสี่ปีแล้วเธอคงหลบ ไม่พ้น ไม่ว่าใจที่ตายหรือตัวที่ตาย เธอก็อยากจะตายด้วย น้ำมือเขา “ลงมือซะ หลงเซียวพวกเราควรตัดขาดกันนาน แล้ว
เธอหลับตาลงพร้อมที่รับความตาย
หลงเซียวจู่ๆ ก็ประชิดตัวเธอพร้อมกระซิบข้างหู ใช้ระดับ เสียงที่ได้ยินกันแค่สองคน “หน้าต่างทางทิศหกนาฬิกา รอฟัง สัญญาณจากปากฉันให้กระโดดลงไป รถอยู่ใต้หน้าต่างบาน นั้น”
ฉู่ลั่วหานเบิกตาโพลง!
อะไรนะ! เขากำลังพูดอะไร!
“มีดเล่มเดียวฆ่าคุณมันง่ายเกินไป เริ่มจากตัดมือก่อนเป็น
ไง?”
เขายิ้มกว้าง ใบมีดวางแนบบนมือเธอ
“คุณอยากฆ่าฉันก็ฆ่าเลย ไม่ผิดหรอก ฉันเกลียดคุณ คุณ มีลูกกับผู้หญิงคนอื่นแม้แต่สถานะของฉันยังไม่อยากเปิดเผย ฉันเกลียดคุณ! คุณมีผู้หญิง ฉันก็มีผู้ชายบ้างจะเป็นไรไป!”
คนที่อยู่ข้างๆ งงไปหมด นี่…นี่มันอะไรกันแน่! แสงสีแดงล้วนพุ่งมาที่ศีรษะของหลงเชี่ยว เขาอาจจะตาย
เมื่อไหร่ก็ได้ดังนั้นเขาต้องแน่ใจว่าจะไม่พลาด!
“คุณชายหลง เหี้ยมมาก”
“ฉันกำลังจัดการผู้หญิงของฉัน แกหุบปากไป!” พูดพลางยกมีดขึ้นสูง
“มองผม อย่าดิ้น เชือกขาดให้วิ่งทันที อย่าหันกลับมา
กระโดดลงไปเลย”
เธอมัวแต่อึ้ง พูดอะไรไม่ออกสักคำเดียว
“สาม สอง..”
มีดตัดผ่านมือของเธอในมุมที่เหลือเชื่อ!
ตัดเชือกที่มัดแขนและลำตัว!
“โอ๊ย!
ไม่ได้แสดง แต่เป็นความจริง เธอเกือบคิดว่ามือขาดไปแล้ว
ชายชุดดำเองก็คิดว่าเธอโดนตัดมือไปแล้วจึงเอื่อยเฉื่อย
แต่หลังจากที่ทุกคนหลับตาลงแค่วินาทีเดียว!
ใช้เวลาเพียงแค่วินาทีเดียว
“หนึ่ง!”
เมื่อเขาตะโกนว่า “หนึ่ง” ฉู่ลั่วหานวิ่งออกจากกองถังน้ำมัน อย่างไม่คิดชีวิตไปทางหน้าต่างแล้วกระโดดลงไปทันที!
สัญชาตญาณในการเอาชีวิตรอดบวกกับการตัดสินใจ ของเขา เธอเองก็ไม่รู้แล้วว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่! แต่พอ เธอกระโดดลงมาแล้ว ยังไม่ตาย!
แถมบนพื้นยังมีโฟมพลาสติก! มาจากไหน!
เธอปืนขึ้นมาพยายามควบคุมมือสั่นๆ นั้นเปิดประตูรถ
เดี๋ยวก่อน! หลงเซียวล่ะ!
“หลงเซียว! แกเล่นลูกไม้อะไร!”
ชายชุดดำรู้ทันแล้วก็เท่านั้น!
เขาแค่วางเกมเพื่อแค่ที่จะกันเธอออกไป!
“ตามมันไป!”
“ใครกล้าขยับ!”
จู่ๆ หลงเซียวควักเอาปืนพกออกมาขึ้นไปพร้อมเล็งไปที่ ถังน้ำมัน
“ใครกล้าขยับ ก็ตายด้วยกันหมดนี่แหละ”
หลงเซียวแกะสลักถักน้ำมันเบนซินรอบตัวเขา เพียงแค่เกิดประกายไฟเล็กน้อยก็คงต้องตายกันทั้งหมด
ถังน้ำมันที่เตรียมไว้จัดการพวกเขากลับถูกหลงเชียวใช้ ตลบหลัง
พวกเขาสามารถร้องไห้ตายไปได้เลย
ฉู่ลั่วหานกระแทกพวงมาลัยอย่างแรง “น่าตายนัก! คุณมัน โง่! คุณมันโง่!”
ฉู่ลั่วหานไม่สามารถหนีไปได้เลย เธอทิ้งเขาไว้ไม่ได้ ถ้า จะตายก็ต้องตายด้วยกัน
แต่ลั่วหานยังพอมีไหวพริบอยู่บ้าง เธอคิดว่าหลงเชียว ให้เธอออกมาก่อนแต่กลับไม่มีคนตามมา ต้องเป็นหลงเซียว ขวางพวกมันไว้แน่
ฉู่ลั่วหานเปิดหน้าต่างที่นั่งด้านข้างคนขับนับเลขในใจ ถ้า ภายในสิบนาทีเขาไม่ออกมาเธอจะเข้าไปเอง!
ปืนในมือของหลงเซียวไม่ใช่ปืนทั่วไป ดูจากลักษณะแล้ว เป็นปืนสั่งทำชั้นนำจากอเมริกาที่ฆ่ามือไรเฟิลของพวกเขาได้ ในวินาทีเดียว “ดูแล้ว แกคงรู้จักปืนในมือฉัน” ริมฝีปากบาง ของเขากระตุกเล็กน้อย นัยน์ตาเย็นชาราวกับปีศาจน้ำแข็งที่ แผ่ไอเย็นไปรอบตัว
“คุณวางปืนลงซะ! อย่าทำให้เป็นเรื่องยาก?”
ดวงตาที่ลึกล้ำและเย็นชาของหลงเชียวมองไปที่คนซุ่มยิง หลายคนที่เดินเข้ามา ถ้าไม่ใช่เพราะถังน้ำมันพวกนี้ เขาคงถูก ยิ่งพรุนเหมือนรังแตนไปแล้ว
“เสี่ยงชีวิตมาเพื่อเล่นเกมกับพวกแก ฉันกล้าแต่กล้วว่า พวกแกคงไม่กล้า”
เขาพูดไปคิดหามุมและระยะห่างไป วางเท้าไปในทิศทาง เดียวมีเวลาไม่มากนักเขากลัวว่าถ้าฉู่ลั่วหานหมดความอดทน เธอจะทะเล่อทะล่ากลับเข้ามาอีก
ยัยโง่ รอก่อนเถอะ!
นับเลขในใจ…
“ปัง!”
ถังน้ำมันที่ถูกเตะออกไปพอดีกับลูกกระสุนที่ยิงเล็งออก
“บั้ม!”
เสียงดังและเปลวไฟสูงเสียดฟ้าเกิดในเสี้ยววินาทีจาก
บริเวณชั้นบน
ในเปลวไฟที่พุ่งสูงขึ้นฟ้า ร่างของชายคนหนึ่งกระโดด
ลอดออกจากหน้าต่างลงมา
“ออกรถ!”
ฉู่ลั่วหาน “…”
มีคนมานั่งเบาะที่เบาะข้างคนขับตั้งแต่เมื่อไหร่?
“อย่าเหม่อออกรถ!”
ฉู่ลั่วหานผงะไปสตาร์ตรถ
“บั๊ม! บั้ม!”
ถังน้ำมันเบนซินยังระเบิดต่อเนื่อง บนชั้นสองของตึก
กลายเป็นทะเลเพลิง!
“ปังปัง!”
ไป
นึกว่าหนีพ้นแล้วจู่ๆ ก็เหมือนได้ยินเสียงกระสุนเจาะเข้า กับกระจก!
“พวกมันตามาแล้ว! ทำอย่างไรดี!”
“ขับรถ อะไรก็อย่าสนใจ บังคับพวงมาลัยให้ดี!”
เสียงของหลงเชียวเยือกเย็นเคร่งขรึมแม้อยู่ในระหว่าง ความเป็นความตายเธอกลับรู้สึกผ่อนคลายลงจึงหันมาสนใจ แค่พวงมาลัยจริงๆ และไม่คิดถึงเรื่องอื่น
แต่ฝีมือของเธอนี่มันธรรมดาจริงๆ
หลงเซียวขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “นอกจากรักษาคนป่วย แล้วเธอทำอะไรได้บ้าง?!”
ฉู่ลั่วหานตกใจแทบสิ้นสติ เขายังจะเหน็บแนมเธอ! “ฉันไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์เสี่ยงตายแบบนี้มาก่อน จะรู้ได้ยังไง.”
“หุบปาก! ขับต่อไป! เหยียบคันเร่งให้สุดไม่พลิกคว่ำเป็น พอ!”
เธอคงรับปากไม่ได้…
หลงเซียวลดกระจกลงเล็กน้อย ยื่นข้อมือออกไปลั่นไก “ปัง! ปัง!”
รถด้านหลังตามมาสี่คัน เห็นได้ว่าระเบิดเมื่อกี้ไม่ได้ทำให้ พวกมันตายหมด
กระสุนของหลงเซียวมีจำกัด แต่การขับรถของฉู่ลั่วหาน ไม่สามารถคาดเดาได้ เขาต้องเล็งให้แม่นแต่ถ้าเธอมือสั่นแค่ เล็กน้อยกระสุนก็เพี้ยนไป
“ปังปังปัง!” กระสุนถูกรัวออกไปในครั้งเดียว อีกอย่าง กระจกกันกระสุนก็ไม่ใช่ว่าจะกันได้ตลอด ถ้าไม่รีบสลัดพวก มันให้หลุดแล้วพวกเขาอาจจะต้องตายในดงกระสุน
แม้ว่าปืนพกของเขาจะสั่งทำพิเศษแต่สามารถบรรจุ กระสุนได้เพียงสิบห้านัด ทางที่ดีที่สุดคือต้องสลัดพวกมันให้
เร็วที่สุด
“ฉันขับเอง เธอยิงสกัด”
ยิง…ยิ่งสกัด?
เธอเคยถือแค่มีดผ่าตัด ไม่เคยยิงปืน!
แต่ทว่า “ได้
ระหว่างความเป็นความตายเธอรู้ว่าแผนของเขาย่อมดี ที่สุดแล้ว เธอยิงปืนไม่เป็นเขาต้องรู้อยู่แล้ว
ช่างเถอะ!
ทั้งสองคนเปลี่ยนที่นั่งกันอย่างรวดเร็ว หมอฉู่วันนี้เธอเกิน ลิมิตแล้ว เธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเอาความกล้าบ้าบิ่นที่ไหนมา ยังดีที่ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ เธอช่วยให้เธอรู้สึกปลอดภัย
กระสุนบินไปมา เธอกลัวมากแต่เขากลับให้ความรู้สึกว่า เขาเองก็อยู่ที่นี่ เธอจะกลัวอะไร?
รถออฟโรดสี่จู่ๆ ก็มุ่งมาข้างหน้าในเวลาเดียวกัน คง คิดจะล้อมรถพวกเธอไว้ หลงเซียวหมุนพวงมาลัยอย่าง รวดเร็ว รถเปลี่ยนไปแล่นในพื้นที่รกร้างราวกับจะเหาะ!
“ฉันเล็งไม่เป็น! ต้องเล็งยังไง?”
หมอฉู่ถือปืนไว้ในสองมือ ด้ามปืนใหญ่มากเมื่อเทียบกับ ปืนที่เคยเห็นในละครแล้วก็สมกับที่เป็นป็นปลอม!ตามอย่างไม่ลดละ
“เฟี้ยว!”
“เอี้ยด!”
รถสามคันตีวงโอบล้อมแต่ข้างหน้าเป็นถนนทางด่วนที่มี รถวิ่งเยอะ ถ้าขับสุ่มสี่สุ่มห้าคงเลี่ยงอุบัติเหตุได้ยาก
ท่ามกลางประกายไฟที่เกิดจากการครูดกับถนน รถทั้ง สามคันนั้นติดอยู่ที่บริเวณขึ้นทางด่วน
ให้ตายสิ
ฉูลั่วหานมองไปที่หลงเซียวที่ใบหน้ายังคงตึงเครียดอย่าง ชื่นชม เขามันไม่ใช่คน?
เขาต้องไม่ใช่คนแน่ๆ !
หลงเซียวลดความเร็วรถลง รถสามคันด้านหน้าที่เห็นพวก เขาก็คงเหมือนหมาป่าเห็นลูกแกะเข้าคอก ชนะแล้ว
“ท่านเซียว….พวกเราจะตายแน่ๆแล้วใช่ไหม?”
ท่านเซียวไม่แสดงสีหน้าใดๆ มองดูระยะห่างและสภาพ จราจรข้างหน้า “มีคำจะสั่งเสียอะไร…ไหนพูด” เธออยากพูดแต่บอกเขาแล้วได้อะไรล่ะ เกือบจะตายด้วย
กันแล้วก็จริงกลับไม่ได้เสียใจอะไร ตายก็ตายสิ
“ไม่มี”
เขาเย็นวาบในใจ ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยเต็มใจที่จะพูดดีๆ กับ เขาแม้สักนิด? จะโกหกหรือความจริงก็ไม่พูด?
ช่างเถอะ
“หลับตา นั่งนิ่งๆ!”
ฉู่ลั่วหานจับที่จับด้านบนหน้าต่างไว้แน่น แต่เธอลืมที่จะ
หลับตา
หัวใจเกือบหยุดเต้นเมื่อรถเร่งความเร็วทะยานออกไป
ราวกับจะบิน!
ฉู่ลั่วหานนั่งโง่แม้ว่ารถเร่งความเร็วราวกับจะเหาะได้ปาด แซงรถไปถึงสามคันด้วยทักษะการบังคับเลี้ยวที่สวยงาม
“ตุ๊บ!” เสียงบางอย่างหล่นลงบนพื้น
ฉู่ลั่วหานเบิกตากว้างอ้าปากหวอ!
แต่คนในรถสามคันนั้นตะลึงยิ่งกว่า เมื่อกี้ที่พวกเขาเห็น
คืออะไร?!
รถทะยานไปบนทางด่วนคล้ายกับว่ากระสุน เปลวไฟ ความตายเมื่อกี้ถูกเขาโยนทิ้งไว้ด้านหลัง
“เอี้ยด!”
รถจี๊ปจอดอย่างกะทันหันหลังลงจากทางหลวง เธอสั้น
สะท้อน
“หลงเชียว คุณนี่มันเป็นคนหรือเป็นผีกันแน่?”
เธอที่รอดตายมาหมาดๆ เอ่ยถาม
ท่านเขียวหันมามองเธอ ดวงตาล้ำลึกค่อยๆ คลายความ เย็นชา มุมปากยกขึ้นยิ้มแซว “ลูบดูก็รู้”
