ตอนที่ 93 หมออู่ถาม คุณรักฉันไหมคะ
คำพูดที่คลุมเครือดึงดูดให้จินตนาการไปไกลเช่นนี้พูดออก มาจากปากของหลงเซียวทำให้คนจิตใจกระเพื่อมขึ้นขนาด นั้น ระหว่างที่ร้อนรนใบหน้าของเธอก็แดงระเรื่อขึ้น แก้มทั้ง สองข้างที่แดงราวกับแสงของพระอาทิตย์ขึ้นและตกปรากฏ ให้เห็นถึงความอบอุ่นอ่อนโยน ความเหนียมอายและมีเสน่ห์ นั้นช่างทำให้คนใจอ่อน
มองดูท่าทีที่เขินอายของเธออย่างเงียบๆ เช่นนี้ หลงเชียว รู้สึกอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก
ดูเหมือน การหยอกล้อเธอ การยั่วเย้าเธอ สนุกมากกว่าที่ จินตนาการเอาไว้เสียอีก
สามปีที่ผ่านมาเขาไม่เห็นได้ยังไงกัน?
ฉู่ลั่วหานก็คือคู่ลั่วหาน ไม่ว่ายังไงเธอก็มีความสามารถใน การทำให้คนโมโหสุดขีดโดยไม่รับผิดชอบ ปากเล็กๆ ยิ้ม เยาะ “ท่านเชียว ทักษะการเต้าะสาวแบบนี้เก็บไว้ให้เด็กผู้ หญิงที่สดใหม่เหล่านั้นเถอะค่ะ ปล่อยมือ ฉันจะไปเป่าผม”
มือใหญ่ของเขายังคงค้ำอยู่ที่ผนัง นำตัวเธอติดอยู่ระหว่างอ้อมแขน “คุณกลัวอะไร? ระหว่างพวกเรา ก็ไม่ใช่ครั้งแรกมาตั้งนานแล้ว”
คู่ลั่วหานเงยศีรษะขึ้น หยดน้ำที่เปียกชุ่มหยดลงบนเสื้อผ้า “ฉะนั้น กลอุบายเหล่านี้ก็ไม่ต้องแล้ว เมื่อไรที่คุณมีความ ต้องการทางร่างกาย ก็มาเลย แบบนั้นถึงจะสอดคล้องกับ สไตล์ของท่านเชียวอย่างคุณ”
ยัยผู้หญิงบื้อคนนี้! คำพูดเดียวทำให้บรรยากาศเมื่อสัก ครู่นี้พังทลายลงโดยสมบูรณ์แบบ ท่านเซียว โมโห!
บางแห่งที่กำลังพองตัวเมื่อสักครู่นี้ก็เป็นเพราะการยั่วยุที่ จงใจของเธอทำให้สลายหายไป “คุณ ดีมาก! ”
คู่ลั่วหานยิ้มขึ้นอย่างชั่วร้าย ความแดงระเรื่อบนใบหน้าที่ งดงามก็กำลังหายไปเช่นเดียวกัน “ขอบคุณมากค่ะที่ชม ท่านเขียว รบกวนหลีกทางด้วยค่ะ”
แขนของหลงเซียวค้ำอยู่ด้านบนเหนือศีรษะของเธออย่าง ดื้อดึง “หากผมบอกว่าไม่ล่ะ?”
ทำตัวเป็นเด็ก!
คู่ลั่วหานย่อร่างกายที่ผอมบางลงต่ำ ลอดออกไปจากได้ แขนของเขาในทันที
คนที่อยู่ในอ้อมแขนของท่านเชียวหนีออกไปได้สำเร็จ ด้านหน้าร่างกายว่างเปล่า กระตุ้นให้หัวคิ้วของท่านเชียว กระตุกอย่างไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่ง แต่หลังจากนั้นไม่นาน รอย ยิ้มที่มุมริมฝีปากของเขากลับค่อยๆ เด่นชัดมากยิ่งขึ้น
คู่ลั่วหาน คุณน่าสนใจอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ ไม่นับเธอ เมื่อก่อนที่เสแสร้งหรือว่าจงใจ เขาดูออก นี่ถึงจะเป็นตัวตน ที่แท้จริงของเธอ สลัดความดุเดือดและความโอหังที่อยู่บน ร่างกายออกไป จะพูดยังไงเธอก็ไม่ใช่แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง หรอกหรอ?
วิธีของกู้เยนเซินเจ้าหนุ่มคนนี้ ดูเหมือนจะได้ผลมากเลยที เดียว
ตอนที่เป่าผมคู่ลั่วหานกัดฟันอยู่ภายในเสียงลมที่กำลังดัง คิดไม่ถึงว่าประจำเดือนของเธอจะมาเยือนในเวลานี้ เมื่อครู่ นี้หากเธอหละหลวมสักเล็กน้อย ไม่แน่ก็อาจจะถูกเขา กระโจนล้มทับลงมาแล้วก็ได้ นั่นก็คงจะเป็นสงครามแดง เดือดจริงๆ
แต่คืนนี้ จะนอนยังไงล่ะ?
ไม่ก็ไม่ท่า หากจะทำแล้วก็ต้องทำให้ถึงที่สุด อาศัยเวลา ตอนที่หลงเชียวอาบน้ำ คู่ลั่วหานวิ่งเข้าไปในห้องนอนแล้ว ล็อคประตูในทันที
สองมือปรบเข้าหากัน “สำเร็จ! 4
เขาหนุ่มใหญ่คนหนึ่งนอน โซฟาสักครั้งคงจะไม่อะไร เธอ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาวิกฤต เดิมทีก็ปวดประจำเดือนง่ายอยู่ แล้ว หากหากโดนอากาศเย็นอีกจะต้องปวดจนตายอย่าง แน่นอน
ท่านเซียวออกมา พบว่าประตูห้องนอนถูกล็อกเอาไว้แล้ว บนโซฟามีหมอนใบหนึ่งกับผ้าห่มผืนหนึ่งเพิ่มขึ้นมา คิ้วที่ สวยงามขมวดเข้าหากันเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะ ให้เขานอน โซฟา?
เธอเอาความกล้ามาจากที่ไหนกันแน่มายั่วยุเขาขนาดนี้?
เพียงแต่…
พอคู่ลั่วหานตื่นขึ้นมา ตอนที่บิดขี้เกียจนั้นอยู่ๆ แขนก็ถูก อะไรบางอย่างขวางทางยืดเอาไว้!
สิ่งที่ต้อนรับเธอก็คือแผ่นอกที่หนาและอบอุ่นของชาย
หนุ่ม!
เธอตกตะลึง!
เขาเข้ามาได้ยังไงกัน!
ท่านเซียวตื่นแล้ว หรี่ตาลงพร้อมกับเอ่ยขึ้นอย่างขี้เกียจ ด้วยสีหน้าที่ราบเรียบ “คราวหน้าจะล็อคประตูห้อง กุญแจก็ อย่าวางเอาไว้บนตู้บริเวณทางเข้า”
คู่ลั่วหาน “.”
ฉิบบ!
ระดับสติปัญญาของเธอบริจาคให้กับพื้นที่ประสบภัยพิบัติ
ไปหมดแล้ว
ดีที่ เสื้อผ้าเป็นระเบียบเรียบร้อย เมื่อคืนนี้เขาแค่นอนหลับ
ไม่ได้ทำอะไรเธอ
คู่ลั่วหานลุกขึ้นจากเตียง ทำอาหารเช้า กับข้าวที่ซื้อเมื่อ คืนนี้คราวนี้ใช้จนหมดเกลี้ยงแล้ว
เธอยกเอากับข้าวอาหารออกมา ท่านเซียวก็ออกมาจาก ห้องน้ำเช่นเดียวกัน เพียงแต่ ท่านเซียวที่อยู่ด้านหน้ามีเพียง แค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเท่านั้น ปลุกไฟให้ติด ภาพฉากเผ็ดร้อนตั้งแต่เช้าตรู่
ท่านเซียวพาตัวเองเดินมายังข้างโต๊ะอาหาร มองความคิด ของเธอออก “เสื้อผ้าชุดหนึ่งผมใส่แค่วันเดียวเท่านั้น”
ดังนั้นจึง เล่นลูกไม้อย่างอลังการโจ่งแจ้ง?
ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
“เสื้อผ้าชุดนั้นที่คุณหลงเหลือไว้ที่นี่เมื่อคราวก่อน ฉันชัก ให้คุณสะอาดหมดจดแล้วค่ะ คุณไปเปลี่ยน”
มุมริมฝีปากของคู่ลั่วหานยกขึ้น ภาคภูมิใจ!
เสื้อผ้าทั้งชุดที่พับวางเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ เธอประคอง เอาไว้ในมือแล้วเดินออกมา กางเกงสูท เสื้อเชิ้ต
ท่านเขียวมองเธออย่างสงบเยือกเย็นไม่สะทกสะท้าน สายตามืดมนพร้อมด้วยการลงโทษบางๆ “มีแค่นี้? กางเกง ในล่ะ?”
เขารอดูเธออายจนหน้าแดง แต่เธอเปล่า “ท่านเชียว วางใจค่ะ มีหมด กางเกงในตัวหนึ่งของท่านเซียวแพงกว่านาฬิกาข้อมือทั้งเรือนของคนอื่นอีก ฉันจะทิ้งลง
ได้ยังไงกัน”
นี่หมายความว่ายังคิดเอากางเกงในไปแลกเป็นเงิน?
นิ้วมือที่เรียวงามเลือก เอากางเกงตัวน้อยสีดำดึงออกมา จากด้านล่าง ถือไว้ในมือแกว่งไกวไปมา
สายตาของท่านเซียวหรี่ลงไปครึ่งหนึ่ง “เนื้อผ้าของเสื้อผ้า เหล่านี้มีความเป็นพิเศษ ไม่สามารถซักเครื่อง ซักแล้ว ใส่ไม่
ได้อีก”
แหม่ แทบจะแก้ผ้าวิ่งอยู่แล้วเรื่องยังเยอะขนาดนี้!
“วางใจค่ะ ซักด้วยมือ”
คิดถึงตอนที่ซักเสื้อผ้าขึ้นมา…คู่ลั่วหานกลับไม่ใช่อารมณ์ แบบในตอนนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอซักเสื้อผ้าให้กับหลงเชียว ไม่ยอมส่งไปที่ร้านซักรีด ซักมือด้วยตัวเองทีละนิดๆ สักอย่าง จริงจัง อย่างตั้งใจมาก อีกทั้งคิดถึงซักเสร็จเก็บไว้เป็นที่ระลึก ถึงอย่างไรต่อไปก็ต้องหย่าแล้ว…
“ทั้งหมด?”
รวมถึงตัวนั้นที่อยู่ในมือ?
“แน่นอนค่ะ ซักมือทั้งหมด”
แน่นอนมาก
ดวงตาที่ลึกซึ้งจนมองไม่เห็นพื้นของท่านเชียวแฝงไปด้วย ความชั่วร้ายและการบรรลุผล “ดีมาก”
เสื้อผ้าที่ทั้งสองมือของเธอสัมผัส เขาจะต้องตั้งใจใส่อย่าง แน่นอน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง…ตัวที่แนบกับร่างกาย
เปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่น่าเกรงขาม ที่อยู่ด้านหน้าสะท้อนสายตาของฉู่ลั่วหานจนแทบจะลมจับ เขานำแขนเสื้อของเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดม้วนไปยังข้อพับ อย่างเอื่อยเฉื่อย เผยให้เห็นท่อนแขนที่กำายำสมมาตร ยังมี มือที่เรียวยาวสวยงามคู่นั้นอีก
แสงอาทิตย์แรกแกะสลักโครงร่างสามมิติออกมาบน ใบหน้าด้านข้างของเขา ผ่อนคลายสบายๆ เบื้องหน้าเปล่งประกาย เธอมองจนดูโงไปหมดแล้ว
ท่านเซียวปล่อยให้เธอมอง ค่อยๆ นั่งลงอย่างช้าๆ เอ่ยขึ้น อย่างช่ำชองเป็นธรรมชาติ “เสื้อผ้าที่สกปรกอยู่ในห้องน้ำ จำเอาไว้เสื้อผ้าของผมทั้งหมดต้องซักด้วยมือเท่านั้น”
คู่ลั่วหานกัดไปที่ตะเกียบ “..”
อาหารเช้าที่ง่ายๆ สบายๆ จู่ลั่วหานทานอย่างเชื่องช้า ราวกับผู้ตายที่มักจะมีอาการดีขึ้นก่อนที่จะตาย เธอแอบรู้สึก ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ด้วยกันกับหลงเชียวในตอนนี้ ก็เป็น เพียงแค่การเสพสุขอย่างบ้าคลั่งก่อนวันที่โลกจะแตก
การหย่าเป็นเรื่องจริงที่ไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงได้ ความ ทรงจำที่เขามอบให้ยิ่งมากเท่าไร วันหน้ามองย้อนกลับมา ก็ จะเจ็บมากยิ่งขึ้นเท่านั้น
หลังจากทานข้าวเธอไปทำงาน หลงเชียวดึงเธอขึ้นรถไป ในทันที “ผมไปส่ง”
“ท่านเซียวงานยุ่งทุกวัน ฉันไปเองจะดีกว่าค่ะ” “อย่าคิดมาก ผมใช้ค่าน้ำมันแทนค่าเช่าห้อง”
เธอนึกว่าเขาจะหยุดลงเพียงเท่านี้ แต่ใครจะรู้ว่าเขาเสริม อีกประโยคตามมาอย่างหลีกเลี่ยงปัญหาที่สำคัญ “เลิกงาน ผมมารับ”
“แทนอาหารเย็น อาหารเช้า ฉะนั้นวันนี้คุณทำงาน นอกจากดูแลคนไข้ของคุณแล้ว ทางที่ดีที่สุดแบ่งสมองออก มาคิดว่าวันนี้จะทำอาหารอะไรหน่อย”
คู่ลั่วหานนิ่งเงียบ “หลงเชียว คุณทำแบบนี้ฉันจะเข้าใจผิด ได้ว่าคุณรักฉัน”
นิ้วมือของหลงเซียวพาดไปบนพวงมาลัยรถยนต์ “เพียง แค่เข้าใจผิด?”
เธอตกตะลึง “หรือว่าคือเรื่องจริงคะ?”
รอคอยคำตอบจากเขาด้วยจิตใจที่กระสับกระส่าย เธอไม่ กล้าคิด…ไม่กล้าฟัง
เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ภายในระยะเวลาที่สั้นนี้เขาไม่ได้ละ สายตาไปจากดวงตาของเธอเลยแม้แต่น้อย ยิ่งมองยิ่งถลำ ลึกลงไปจนไม่อาจจะละออกมาได้
“ไปทำงานเถอะ เรื่องบางเรื่อง ไม่ช้าก็เร็วก็จะต้องรู้”
คู่ลั่วหานลงมาจากรถของเขาด้วยใบหน้าที่ตกตะลึง
ทำไมความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนอยู่ๆ ถึงได้เปลี่ยน ไปจนแปลก..ขนาดนี้? บทสนทนาแบบนี้ไม่เคยออกมาจาก ระหว่างทั้งสองคนมาก่อน ถึงขั้นไม่สอดคล้องกับ บุคลิกลักษณะของพวกเขาและการแต่งงานที่ใกล้จะล่มสลาย ลงไปเลยแม้แต่น้อย
เธอส่ายศีรษะ ยิ้มบางๆ หลงเชียวคิดลูกไม้ใหม่อะไรมา รับมือกับเธออีก? ให้ความหวังเธอ ทำให้เธอไม่สามารถ หลุดพ้นออกมาได้ จากนั้นเขี่ยทิ้งอย่างรุนแรง?
ใช่แล้ว เขาเป็นผู้ชายที่ทำให้คนเสพติดได้ง่าย หากปน เปื้อนไปก็ไม่สามารถที่จะเลิกได้ เธอไม่อาจจะเสพติดได้อีก ต่อไปแล้ว
หย่าเถอะ ให้เร็วที่สุด
เพิ่งมาถึงโรงพยาบาล คู่ลั่วหานก็ได้รับสายโทรศัพท์จาก
ห้องผู้ป่วย
“หมอฉู่ คนไข้โรคหลอดเลือดหัวใจในคราวก่อนอยู่ๆ อาการก็แย่ลง คุณมาด่วนค่ะ”
“ค่ะ! ”
เธอนำโทรศัพท์มือถือยัดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ไม่ทันที่ จะได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยแม้แต่น้อย ถือกระเป๋ามุ่งไปยังห้องผู้
ป่วยในทันที
“ลักษณะจำเพาะ! ”
“ความดันโลหิต85 40 ชีพจร70 การหายใจของทั้งสอง ซีกเป็นหนึ่งเดียวกัน แต่ว่า ความอิ่มตัวและระดับของ ออกซิเจนกำลังลดลง หายใจลำบากค่ะ”
ฉู่ลั่วหานนำกระเป๋าโยนทิ้งไว้บนเก้าอี้ ยื่นมือออกไปตรวจ ดูเปลือกตาของคนไข้ จากนั้นโน้มตัวลงไปฟังเสียงหายใจ และการเต้นของหัวใจอย่างรวดเร็ว ไม่มีเหตุผล คนไข้เป็น เพียงแค่โรคหลอดเลือดหัวใจ ไม่มีทางที่จะปรากฏอาการ เช่นนี้ได้
ญาติผู้ป่วยที่รออยู่ด้านข้างตกใจจนสั่นไปทั่วทั้งตัว น้ำตา ไหลไม่หยุดขอร้องให้หมอฉู่ช่วยชีวิตผู้ป่วยให้ได้ฉู่ลั่วหาน หาความผิดปกติไม่พบจากบริเวณหัวใจ
เป็นเพราะการวิ่งมาช่วงหนึ่งเมื่อสักครู่นี้ ช่วงท้องของเธอ เริ่มบีบตัวจนปวดขึ้นมาเป็นระลอก แหม่ เป็นหมอมาหลายปี ขนาดนี้คิดไม่ถึงว่าจะรักษาอาการปวดประจำเดือนของตัว เองไม่หาย ล้มเหลวจริงๆ !
“ก่อนหน้าที่ผู้ป่วยจะอาการแย่ลงทำอะไรมาคะ?”
คู่ลั่วหานที่หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กๆ ที่ผุดออก มา สอบถามขึ้นอย่างร้อนรน
ญาติผู้ป่วยรีบร้อนอธิบาย “ตอนเช้าตื่นขึ้นมาไปห้องน้ำ รอบหนึ่ง จากนั้นกินยา…อ๋อ ใช่แล้ว เขาบอกว่าอยากกินผล ไม้ ฉันปอกส้มให้กับเขาหนึ่งลูก กินส้มไปสักพักก็เป็นแบบนี้
เลย”
หมอผู้ช่วยมองดูฉู่ ลั่วหาน คิดไม่ออกจริงๆ ว่าที่ผู้ป่วยอยู่ๆ กลายเป็นเช่นนี้เป็นเพราะอะไรกันแน่
คู่ลั่วหานเข้าใจแล้ว!
“ออกไป”
คู่ลั่วหานให้หมอคนอื่นถอยออกไปก่อน ตัวเองปืนขึ้นไป บนเตียง ประสานมือทั้งสองข้างออกแรงกดบริเวณกระเพาะและลำไส้ของผู้ป่วย กำลังของ ฝ่ามือเคลื่อนขึ้นไปทางด้านบนอีก ไม่หยุดที่จะออกแรง เพิ่ม!
“พรวด! ”
คนไข้อาเจียนออกมาอย่างกะทันหัน ส้มกลีบหนึ่งที่ยัง เคี้ยวไม่ละเอียดหลุดออกมาจากในปากของคนใช้
“แค่กๆๆ ! ”
หลังจากสัมที่ติดอยู่ด้านในหลอดอาหารถูกอาเจียนออก มาการหายใจของคนไข้ก็กลับคืนสู่ปกติ ตัวยังมองไปรอบๆ อย่างมึนงง “เกิดอะไรขึ้น?”
คู่ลั่วหานลงจากเตียงผู้ป่วย ตำหนิเสียงแหลมด้วยความ โกรธ “คุณถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้น? ฉันเคยอธิบายให้คุณฟัง อย่างชัดเจนแล้วว่า สถานการณ์ร่างกายของคุณในตอนนี้ เหมาะสมเพียงแค่ทานอาหารเหลว คิดไม่ถึงว่าคุณยังจะทาน สัม? ฉันว่าคุณอยากจะย้ายไปห้องผู้ป่วยแผนกศัลยกรรม แล้ว”
พอคนไข้ได้ฟังก็สีหน้าซีดเผือด “หมอจู่ ขอโทษครับ ผมก็ แค่…ปากตะกละมากไปหน่อย กินอาหารเหลวมาหลายวัน ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ”
ญาติผู้ป่วยก็ขอโทษไม่หยุดเช่นเดียวกัน “เป็นความ ประมาทเลินเล่อของพวกเรา”
คู่ลั่วหานอธิบายขึ้นอีกหนึ่งประโยค “เดิมที่คุณทานอาหาร เหลวอีกสามวันก็พอแล้ว ตอนนี้ ต้องทานอีกหนึ่งสัปดาห์”
“หา? หนึ่งสัปดาห์? ห้าวัน…ได้ไหม?”
“แปดวัน”
คนไข้ไม่กล้าที่จะเถียงอีก “ครับๆๆ ผมฟังหมอู่ หนึ่ง สัปดาห์ก็หนึ่งสัปดาห์”
ท้องน้อยของฉู่ลั่วหานปวดหนักมาก เหงื่อเม็ดเล็กๆ บน ใบหน้าเอ่อล้นออกมา หมอนึกว่าเป็นเพราะเมื่อครู่นี้เธอตื่น เต้นกับคนไข้มากไปหน่อย ก็เลยกล่าวโทษตามไปด้วย “ดูสิ ทำให้หมอฉู่เหนื่อยเลย คราวหน้าให้เธอหมดกังวลหน่อย เถอะ
“ให้เขาพักผ่อนเถอะ มีปัญหาอะไรติดต่อฉัน”
คู่ลั่วหานถือกระเป๋าขึ้น ตอนที่ก้าวขาเดินนั้นได้ยินด้าน หลังมีคนกำลังวิพากษ์วิจารณ์กันอยู่ “ตอนที่หมอจู่ช่วยชีวิต คนไข้เท่จริงๆเลย! ”
กลับมาถึงห้องทำงานฉู่ลั่วหานต้มน้ำตาลทรายแดงที่เข้ม ขันให้กับตัวเองหนึ่งแก้ว เพิ่งจะดื่มไปเพียงครึ่งเดียว เกา หยิ่งจือก็มา
สายตาที่เหลือมองเห็นเกาหยิ่งจือ หัวคิ้วของฉู่ลั่วหานก็ ขมวดเข้าหากัน เธอมา ไม่มีเรื่องดีอย่างแน่นอน
“ทุกท่าน วางงานที่อยู่ในมือลงก่อน ตอนนี้มีเรื่องต้องพูด กับพวกคุณ”
ในมือของเกาหยิ่งจือถือเอกสารชุดหนึ่งเอาไว้ มือข้างหนึ่ง สอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ท่าทางวางอำนาจเย่อหยิ่ง
จ้าวเหมียนเหมียนกับจี้ซื้อหยู่มองหน้าสบตากัน คู่ลั่วหาน ดื่มน้ำตาลทรายแดงอย่างช้าๆ เรื่องใหญ่แค่ไหน ก็ไม่สำคัญ ไปกว่าการดูแลประจำเดือน
เกาหยิ่งจือเหลือบมองฉู่ลั่วหานแวบหนึ่ง จากนั้นเอ่ยต่อ อย่างรังเกียจว่า “อีกสองสามวันสภาเทศบาลเมืองจะมีคนมา ตรวจสอบโรงพยาบาล โรงพยาบาลเข้าร่วมการแข่งขันโรง พยาบาลมหาวิทยาลัยในครั้งนี้ หากราบรื่นล่ะก็ ต่อไปโรงพยาบาลจะกลายเป็นโรงพยาบาลอันดับหนึ่งของ มหาวิทยาลัยเมืองหลวง เรื่องนี้สำคัญมาก หลายแผนกเช่น แผนกสมอง หัวใจ เนื้องอก เป็นส่วนที่สำคัญที่สุดในการ ประเมินตรวจสอบ”
น่าเบื่อ! เติมทีก็เป็นโรงพยาบาลกลางของเมืองหลวงอยู่ แล้ว เพิ่มอีกป้ายหนึ่งความหมายอยู่ที่ไหนกัน?
เธอกำลังแอบไม่พอใจ เกาหยิ่งจืออุทานออกมาเบาๆ
“หมอฉู่ คุณตามฉันมา”
