ตอนที่108 ฉันรักคุณ หลงเชียวฉันรักคุณ
ท่านเขียวสังเกตเห็นสไนเปอร์ที่ซุ่มซ่อนอยู่ตึกตรงข้าม เขา เบี่ยงเบนความสนใจกลับมาอย่างรวดเร็ว จับจ้องไปที่จางได้ จุนอย่างแน่วแน่ รอการตอบโต้ของเขา ขณะเดียวกัน เขา ค่อยๆ เลื่อนฝีเท้าไปข้างหน้าอย่างช้าๆ 20เมตร 15เมตร 10เมตร
ถังจิ้นเหยียนไล่ตามหลังเขาไป ดุดัน “จางได้จุน ฉันกับเขา แกจะเลือกใครก็ได้ ปล่อยหมอฉู่ก่อน”
จางได้จุนแหงนมองฟ้าพร้อมหัวเราะดังสั่น “ลั่วหาน ตูสิ เธอนี่มันเสน่ห์แรงจริงๆ เลย คนตั้งเยอะแยะแอบชอบเธอ ยอมตายแทนเธอ เธอซาบซึ้งใจมากเลยใช่ไหม”
คู่ลั่วหานหัวเราะแห้ง ริมฝีปากซีดเผือดจากการเสียเลือด มาก เรี่ยวแรงค่อยๆ มลายหายไปอย่างช้าๆ ตอกกลับด้วย เสียงแผ่ว “นายอยากตายพร้อมฉันไม่ใช่หรือ? กระโดดลง ไปตอนนี้เลย ฉันจะตายพร้อมแกเอง”
เธอยอมสละชีวิตตนเอง ดีกว่าปล่อยให้หลงเชียวเผชิญกับ อันตราย เธอไม่เสียดายชีวิต แต่หลงเชียวเขาต้องมีชีวิตอยู่ ต่อไป
จางได้จุนกลับเปลี่ยนใจ “ลั่วหาน เรื่องราวมาถึงจุดนี้แล้ว น่าสนใจจริงๆ เลย เธอว่า ฉันตายพร้อมกับผู้ที่ร่ำรวยที่สุด ในเมือง น่าสนใจกว่าตายพร้อมกับเธอใช่ไหม?”
“ไอ้โรคจิต!”
“ถ้าอย่างนั้นผมจะโรคจิตให้ดู”
จางได้จุนบีบคอเธอแน่น ส่งเสียงหัวเราะชั่วร้าย “หลง เชียว คุณหลง คุณอยากตายแทนเธอ ได้ตามต้องการ ฮ่าฮ่า ฮ่า คุณตายแล้ว ลั่วหานก็ไม่มีสามี ไม่มีไครแตะต้องเธอ อีก…ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“ไอ้บ้าโรคจิต!” คู่ลั่วหานกัตฟันแน่น เจ็บจ๊ดบริเวณลำคอ!
หลงเขียวขมวดคิ้วเป็นปม ดวงตาดุดันราวสัตว์ป่า “ปล่อย เธอ ผมจะไปกับคุณ”
“ปล่อยหรือ? คุณว่ามันง่ายเกินไปไหม คุณเข้ามาก่อน!”
“อย่าเข้ามา หลงเชียว ฟังนะ เรามาถึงจุดนี้แล้ว คุณไม่ ต้องทำอะไรเพื่อใครทั้งนั้น ฉันไม่รู้สึกซาบซึ้งหลอกนะ เป็น คุณชายของคุณต่อไป จากนี้ไปเราไม่เกี่ยวข้องกันอีก”
เธอแทงใจดำเขา เขาเจ็บปวดใจนัก เขาไม่อยากได้ยินคำ พูดเหล่านี้จากเธอ เขายอมฟังเธอเอ่ย
“ขอร้องหละ ฉันไม่อยากตาย!”
แต่ไม่เลย คำพูดเหล่านี้ลู่ลั่วหานไม่มีวันพูด
ท้องฟ้ายามค่ำคืนถูกย้อมไปด้วยสีเทาดำ ดวงไฟถูกจุด ประกาย แสงไฟบนชั้นดาดฟ้าสว่างจ้า ดวงดาวพรั่งพรู และ จันทร์ทรา เหมาะกับการกุมมือเธอไปเดินเล่นกันจริงๆ
ท่านเซียวเผยรอยยิ้มบางเบา ถ้าอย่างนั้นต่อยทำให้ฝัน เป็นจริงในวันข้างหน้าแล้วกัน
“คุณชายหลง ให้ผมไป ผมจะแทนเธอเอง”
ถังจิ้นเหยียนขยับเดินไปก้าวหนึ่ง พลางเอ่ยขึ้น “ใช้ชีวิต ผม แลกกับชีวิตเธอ อย่างไร”
จางได้จุนหัวเราะดังลั่น รองคณบดี คุณทำเพื่ออะไร ลั่ วหานไม่ใช่ผู้หญิงของคุณสักหน่อย แม้ว่าแฟนอื้อฉาวของ คุณก็ไม่ใช่ เธอคือภรรยาของหลงเชียว นายหญิงตระกูลหลง คุณอย่าทำอะไรที่ไร้ประโยชน์หน่อยเลย”
ถังจิ้นเหยียนไร้ปฏิกิริยาใดๆ “ฉันไม่เหมือนกับแก ฉัน ยอมตายเพื่อเธอ”
อู่ลั่วหานสายหน้า ไม่ว่าใครก็ห้ามตายเพราะเธอทั้งนั้น ไม่ เช่นนั้นเธอคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต
“มีอะไรต่างงั้นหรือ! ฉันตายไปพร้อมกับเธอตอนนี้ก็
เหมือนกันนั่นแหละ!” หลงเชียวชมวดคิ้วแน่น “คุณถัง คุณจะทำให้เขาโมโห ผมเข้าไปเอง คุณอยู่รอรับสั่งหาร สักครู่ คุณรอทำแผลให้เธอ”
หลงเชียวสงบนิ่งอย่างมีสติ ถึงแม้หัวใจเจ็บราวถูกมีดคม กรีดเฉือน แต่ยังคงควบคุมสถานการณ์ได้เป็นอย่างดี
ถังจิ้นเหยียนไม่ขัดไดๆ เขาอยากทำอะไรสักอย่างเพื่อ ช่วยคู่ลั่วหาน ตาย ทำไมจะไม่ได้?
แต่ในสถานการณ์ตรงหน้า ควรยึดส่วนรวมเป็นหลัก เขา จึงเลือกรับฟังและทำตาม “คุณระวังด้วย”
หลงเชียวเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้จางได้จุน “ปล่อยเธอ”
สายลมกระโชกแรงเข้าที่ใบหน้าอันหล่อเหลาราว ประติมากรรม ฉู่ลั่วหานจับจ้องไปที่เขานิ่งๆ เสมือนจับจ้อง ความฝันอันไกลโพ้น
“หลงเชียว คุณทำเพื่ออะไรกัน? คุณรู้อยู่แก่ใจเราทั้งคู่มา ถึงทางตัน” จู่ลั่วหานน้ำตาร่วงรินไหลหยดไปตามรูปหน้า ใบหน้ามอมแมม
หลงเชียวอยากเอื้อมมือปาดเช็ดน้ำตาให้กับเธอ ทดแทน ในครั้งที่อยู่อพาร์ทเม้นนั่น แต่เหตุตรงหน้า เพียงแค่เขาขยับ เล็กน้อย เธอตายได้ทุกเมื่อ
เขาอดกลั้นไว้
“ปล่อยเธอได้แล้ว”
ใบหน้าหลงเชียวไร้ความกังวลในการสละชีวิตครั้งนี้แต่ อย่างใด เพื่อเธอ เขายอมได้
บรรดาผู้คนด้านล่างต่างนิ่งอึ้งไปตามๆ กัน
หลงเชียว กลับจะตายด้วยน้ำมือของไอ้โรคจิตนี้หรือ? จางได้จุนตัวเตี้ยกว่าหลงเชียวเล็กน้อย ต้องการต่อกรกับ
เขาไม่ใช่เรื่องง่าย เพียงแต่มีตผ่าตัดในมือเขาเป็นอาวุธที่ดี
เพียงแค่ที่เดียวหลงเชียวอาจจบชีวิตลงได้
มีด จ่อที่กลางอกของหลงเชียว
คู่สังหารถูกเขาถีบลงที่ต่ำ
ถังจิ้นเหยียนประคองรับเธอเอาไว้ โอบเธอเข้าสู่อกแกร่ง “เร็ว! ห้ามเลือด”
คู่ลั่วหานขัดขืนสุดแรง “ไม่ อย่า คุณปล่อยฉัน ให้ฉัน เข้าไป”
“คุณจะเข้าไปอีกหรือ? หมอฉู่ คุณเสียเลือดมาก อาจถึง ชีวิต คุณเข้าไปไม่ได้ ผมจะทำแผลให้คุณเดี๋ยวนี้”
ถังจิ้นเหยียนหยาดเหงื่อผุดเล็กน้อย ความวิตกเมื่อครู่ยัง คงหวั่นเกรงในใจ มือหนากดปิดปากแผลของเธอ “หลง เชียวมีวิธีเอาตัวรอด คุณใจเย็นๆ ก่อน”
เธอใจเย็นได้อย่างไร
ระเบียงเล็กขนาดนั้น ผู้ชายยืนขึ้นไปลำบากอยู่แล้ว จางได้ จุนไม่คิดชีวิต เขาเอาชีวิตเข้าแลก! ส่วนหลงเชียว! เขาไม่ได้ คู่ลั่วหานยื้อยุดกระทั่งหลุดออกจากถังจิ้นเหยียน “ให้ฉัน
เข้าไป”
เธอขยับฝีเท้าทีละน้อย แหงนมองมองหลงเชียวภายใต้
แสงจันทร์
เขายืนตัวแข็งที่อ ถึงแม้มีดอันแหลมคมจ่อหว่างอกแกร่ง ของเขา เขายังยืนตัวแข็งที่อ สายตาที่นิ่งเฉยราวผิวน้ำเรียบ ที่ไร้คลื่นทะเล
แม้ตนเป็นตัวประกัน เขากลับยังสุขุมนิ่งสงบอยู่ได้ โดด เด่นเสียจริง
เขายิ่งใหญ่แข็งแกร่งเสียเหลือเกิน ราวไร้สิ่งใดกำราบเขา
ได้
ไม่ทันที่ฉู่ลั่วหานได้เอ่ยใดๆ ออกมา ท่านเชียวตอบกลับ ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน “ไม่ต้องกลัว เชื่อฉัน”
ความอ่อนโยนที่ซึมเข้ากระดูก!
“หลงเชียว ทำไมคุณโง่แบบนี้?” น้ำตาไหลรินเป็นสาย เก็บกลั้นไม่ได้อีกต่อไป
ส่งเสียงหัวเราะ “ก่อนตาย ฉันมีอะไรบางอย่างจะถามเธอ”
น้ำตาบดบังการมองเห็นของคู่สั่วหาน เธอพยักหน้ารัว “คุณตายไม่ได้ คุณต้องไม่…”
หลงเชียวเหล่มองลงต่ำ ในสายตาเขาไร้นักข่าวไร้ผู้คน
ไร้พวกพ้อง มีเพียงแค่เธอ เขาเอ่ย “เธอรักฉันใหม?”
น้ำเสียงทุ่มต่ำ แผ่วเบาราวสายลมพัดผ่าน
คู่ลั่วหานน้ำตาไหลแต่กลับไร้เสียงเล็ดลอดออกมาให้ ได้ยิน ดวงตาสุกสกาวเอ่อล้นไปด้วยหยดน้ำตา นัยน์ตาดำ ขลับเปล่งประกาย “รัก..ฉันรักคุณ!”
ผ้าก๊อซในมือถังจิ้นเหยียนหลุดออก ปลิวว่อนไปกับ
สายลม.
ก้อนหินที่หนักอึ้งในใจหลงเชียวหล่นร่วงลง เขายืนบน ระเบียงของชั้นดาดฟ้า วินาทีแห่งความตาย
หากแต่ หลงเชียวยกยิ้มอย่างพอใจ “ยังอยากหย่าอยู่
ไหม?”
ฉู่ลั่วหานเจ็บปวดหัวใจอย่างอ่อนเพลีย ปานแหลกสลาย!
ไอ้บ้าหลงเชียว ทำไมต้องบีบบังคับเธอในเวลาแบบนี้ ด้วย? เขาท่าขนาดนี้แล้ว เธอยังตอบว่าใช่ได้อยู่อีกหรือ?
เธอนึ่งไม่โต้กลับ หลงเชียวจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้งอย่างขมขื่น “ใช้ส ไม่จำเป็นต้องหย่าแล้ว หากฉันตายไป เธอก็เป็น
มาย…
“ไม่!” เธอตะโกน รอยแผลที่ลำคอปริออก เลือดใหลอาบ หนักหน่วงมากกว่าเดิม ใบหน้าและริมฝีปากซีดเผือด ฉู่ลั่ วหานรวบรวมพลังชีตสุดท้าย
หลงเชียวเผยให้เห็นรอยยิ้ม ราวสายลมพัดผ่าน “ที่พูด เมื่อกี้ พูดใหม่อีกทีสิ เหมือนว่าเขาทนไม่ไหวจะฆ่าฉันแล้ว”
ฉู่ลั่วหานลืมตาอันหนักอึ้งขึ้น แสงไฟสว่างในคราแรกราว โคมไฟที่ดับมอด เธอกัดริมฝีปาก เอ่ยชัดถ้อยชัดคำ “ฉันรัก คุณ…ฉันรักคุณ! ฉันรักคุณ! ฉันรักคุณหลงเซียว!”
ตาบ้องนี้ เพื่อให้ได้ยินคำว่ารัก ต้องเสี่ยงชีวิตตัวเองเข้า แลกเซียวหรือ?
หลงเชียวจับจ้องไปที่หญิงสาวที่เสียการควบคุมด้วย สายตาอันล้ำลึก ครั้งก่อนที่ถูกลักพาตัวยังไม่ยอมพูด ประโยคนี้ออกมา ไม่ง่ายเลยจริงๆ
คุ้มค่าแล้วล่ะ
จางได้จุนอดทนไม่ไหวอีกต่อไป ชูกริชในมือชื้น “ไปตาย
ซะ!”
“ปัง!”
ท่านเขียวเตะเข้าทีหนึ่งเงาร่างหนึ่งร่วงหล่นลงสู่ชั้นล่าง
“ไม่!
คู่ลั่วหานตะโกนสุดเสียงราวขาดใจ! เสมือนว่าเธอบ้าคลั่ง หูตึงตาบอดในเวลาเดียวกัน เธอไม่ได้ยินอะไรและไม่เห็น อะไรทั้งนั้น
ไม่! หลงเชียวคุณตายไม่ได้!
หลงเชียวจับขอบระเบียงปืนขึ้นมา แขนถูกบาดด้วยมีดคม เลือดสีแดงสดไหลย้อมเสื้อเชิ้ตสีขาว
เขาเดินเข้าไปข้างกายฉู่ลั่วหานที่นอนแผ่ราบที่พื้นทีละก้าว โน้มตัวลง มือหนาลูบไล้เส้นผมของเธอเบาๆ เขาไม่ปริปาก เอ่ยใดๆ เพียงแค่จ้องมองเธอนิ่ง ๆๆๆ
ชั่วร้ายเล็กน้อย ได้ใจเล็กน้อย
ได้ยินคำบอกรักของเธอ เป็นการประกาศให้คนทั้งโลกรับ รู้อย่าว่าแต่บาดเจ็บที่แขน แม้แต่ครึ่งชีวิต เขาก็ให้ได้
ดี ที่เขาบาดเจ็บเพียงแค่แขน
กลิ่นน้ำหอมอากาเว่ปะปนกับกลิ่นเลือด สายลมพัดพาล่อง
ลอยแตะจมูกเธอ
คู่ลั่วหานค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ด้วยความตกตะลึง เห็น ใบหน้าหล่อเหลาของหลงเซียว ใต้แสงจันทร์ โฉมหน้าอัน
งามสง่าสูงส่ง
“หลง.
เขาไม่สนใจบาดแผลที่แขน พลางอุ้มเธอไว้ในอ้อมกอด บดขยี้สายตาบรรดาผู้คนมากมาย รักเพียงเธอคนเดียว เท่านั้น “ฉันก็รักเธอ”
เขาตอบรับคำประกาศเกล้าของเธอเมื่อครู่ คราวนี้ อันตรายทั้งปวงใต้ผ่านพ้นไปแล้ว
ฉู่ลั่วหานนอนขดอยู่ในอ้อมอกของเขาอย่างอ่อนเพลีย “หลงเชียว….คุณเป็นคนที่ร้ายกาจที่สุดในบรรดาคนที่ฉัน เคยพบเจอ”
ท่านเซียวยิ้มอย่างได้ใจ “เธอหนีไปไหนไม่รอดแล้ว คุณ
หญิงหลง”
หนี?
หลายความรู้สึกปนเปในใจฉู่ลั่วหาน พวกเขามีชีวิตรอด มาแล้ว แต่หลังจากนี้หละ?
อาจเพราะอ้อมอกที่อบอุ่นของเขา อาจเพราะสบายใจเมื่อ อยู่ภายใต้การปกป้องของเขา ฉู่ลั่วหานทนไม่ได้อีกต่อไปกับ ความอ่อนล้า เธอสลบภายใต้อ้อมอกของเขาเป็นที่เรียบร้อย
“ลั่วหาน? ลั่วหาน?” หลงเชียวสะกิดเรียกเธอ คนใน อ้อมอกไร้ปฏิกิริยา
ถังจิ้นเหยียนเดินเข้ามา เอื้อมมือตรวจอาการของเธอ “เธอสลบไป พาลงไปด้านล่างเร็ว”
เขาเอื้อมมือจะรับฉู่ลั่วหานจากอ้อมอกหลงเชียว “คุณชาย หลง คุณบาดเจ็บ ผมช่วยเอง”
“ไม่ต้อง” น้ำเสียงเย็นชา
ท่านเขียวอุ้มฉู่ลั่วหาน เหล่าตำรวจและพยาบาลต่างหลีก ทางให้เขาด้วยอัตโนมัติ หลงเชียวสาวเท้าก้าวใหญ่ออกจาก ชั้นดาดฟ้า
ภายในลิฟต์ ไม่มีใครกล้าปริปากเอ่ยใดๆ ทุกคนรู้ดีใน เวลานี้ ไม่ว่าการปรากฏตัวของใครก็ตามล้วนเป็นส่วนเกิน
สถานการณ์น่าหวาดเสียวเมื่อครู่ ท่านเซียวชายชาตรีเท่
ระเบิด
ปฏิกิริยาของเขาสยบทุกคำครหา ประคองสถานะของคู่สั่ วหานขึ้น เธอกลายเป็นที่จับตามองของคนทั้งประเทศ
ท่านเขียวอุ้มฉู่ลั่วหานเข้าห้องผู้ป่วย อยู่เฝ้าเธอข้างกายไม่
ห่าง
หลังถังจิ้นเหยียนช่วยฉู่ลั่วหานทำแผล สังเกตเห็นแผลที่ แขนของเขาเลือดอาบไหลไม่หยุด เอ่ยขึ้น “บาดแผลที่แขน ของคุณต้องได้รับการรักษา”
“ผมไม่เป็นไร” ท่านเซียวเอ่ย
“หมอหวัง ช่วยคุณชายหลงทำแผลที่สิ”
ท่านเซียวขมวดคิ้ว “ผมไม่เป็นไร!”
“หากคุณยังอยากอุ้มเธออยู่ละก็ ฟังคำของหมอซะ” ถังจิ้น
เหยียนเอ่ยอย่างโมโห
ท่านเซียวขมวดคิ้วเป็นปมหนักขึ้นกว่าเดิม “แล้วเธอ
หละ?”
“เธอไม่เป็นไร ผมเป็นห่วงเธอไม่ต่างจากคุณ เพราะงั้นคุณ สบายใจได้ ผมจะรักษาเธอให้หาย”
ไม่ต่างจากเขา?
ตัวหลงเชียวเองยังไม่รู้เลย ความห่วงใยที่เขามีต่อเธอ
มากมายแค่ไหน?
