ตอนที่ 109 ปกป้องเธอรอบด้าน
จางได้จุนร่วงหล่นลงมายังเตียงลม ไม่ถึงชีวิตแต่อย่างใด เพียงแต่กระดูกสันหลังหัก3ส่วน และสมองได้รับการกระทบ กระเทือน
สำหรับเขาแล้ว มีชีวิตอยู่ น่ากลัวกว่าตายเป็นใหนๆ! เพราะสิ่งที่รอเขาเป็น เป็นผลลัพธ์ที่ตัวเขาเองไม่กล้า นึกคิด
บรรยากาศภายในโรงพยาบาลเปลี่ยนไปหมด ลึกลับซับ ซ้อนอย่างบอกไม่ถูก
หมอและพยาบาลทุกแผนกต่างระแวดระวัง พวกเขาหวั่น เกรงเพียงอย่างเดียว หลงเชียวจะรื้อโรงพยาบาลทิ้งไปหรือ ไม่?
คนอย่างท่านเซียว ผู้ใดสะกิดต่อมเขา ต้องแลกด้วยราคา อันมหาศาล และครั้งนี้ ภรรยาของเขาเกือบถูกผลักตกตึก ภายในโรงพยาบาล
แถมคนร้ายยังเป็นหมอในโรงพยาบาลอีก
คณบดีรีบเร่งเดินทางกลับมาทั้งวันคืนเพราะเรื่องนี้ สิ่ง แรกที่เขาทำคือหาตัวหลงเชียวเพื่อขอร้องเขา
แต่กลับถูกกีดกันอยู่นอกห้องผู้ป่วยVIP
จตงหมิงและบอดี้การ์ดอีกหลายคนยืนเฝ้าอยู่นอกห้อง “คณบดีเฉิน ตอนนี้คุณหลงไม่อยากพบใครทั้งนั้น เชิญกลับ เถอะครับ”
คณบดีเฉินเหงื่อผุดเต็มใบหน้า หากหลงเชียวโกรธขึ้นมา โรงพยาบาลปิดตัวลงเพียงแค่คำเดียวเท่านั้น
“คุณครับ ช่วยหน่อยได้ไหมครับ ผมมีเรื่องเร่งด่วนที่ต้อง เจรจากับคุณหลงเดี๋ยวนี้ เกี่ยวกับความเป็นอยู่ของโรง พยาบาล.”
จี้ตงหมิงไม่สะทกใดๆ ก่อเรื่องใหญ่ขนาดนี้ยังมีหน้าขอ ความเห็นใจจากท่านเซียวอีกหรือ ฝันไปเถอะ!
“คณบดีเฉิน คุณหลงกับคุณผู้หญิงรักษาตัวอยู่ ใครหน้า ไหนก็ห้ามรบกวนทั้งนั้น เชิญกลับเถอะครับ!”
แน่นิ่ง ไม่มีพื้นที่สำหรับการเจรจา
โรงพยาบาลที่อยู่ภายใต้การดูแลของคณบดีเฉินใด้แต่ จากไปอย่างมืดมน
ถึงหน้าลิฟต์ คณบดีปาดเช็ดเหงื่อบนใบหน้า “เอางี้ พวก คุณคอยจับตาดูสถานการณ์ที่นี่ 24ชั่วโมง ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ต้องรายงานให้ผมทราบ โรงพยาบาล..ล่มไม่ได้เป็นอัน ขาด”
ใบหน้าคณบดีเฉินแก่ลงหลายปีภายในระยะเวลาเพียง ครึ่งวัน เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี้ไม่ใช่สิ่งที่เขารับผิดชอบ คนเดียวไหว หากหลงเชียวเอาจริงขึ้นมาแล้วละก็ คณบดีคง ยากที่จะหลบหลีกวิกฤตในครั้งนี้
เผลอๆ อาจสูญสิ้นทั้งชาติตระกูลและชีวิต
ถังจิ้นเหยียนเอ่ย “ผมเชื่อว่าเขาไม่ใช่คนแบบนั้น หมอ เองก็ไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน คณบดีไม่ต้อง กังวลมากจนเกินไปนัก”
คณบดีเฉินจับจ้องไปที่ถังจิ้นเหยียน ถอนหายใจเฮือก
ใหญ่ ไม่ปริปากเอ่ยใดๆ ไม่เพียงแค่โรงพยาบาล คนที่ก่อ ปัญหากับคู่ลั่วหานแบบนั้นอย่างถังจิ้นเหยียน เขาคงก็รอด ยาก
ภายในห้องผู้ป่วยVIP
ฉู่ลั่วหานยังคงหลับใหล หลังหลงเชียวจัดการกับแผลบน แขนของตัวเอง เขาก็อยู่เฝ้าเธอข้างกายไม่ห่าง เป็นครั้งแรก ที่เขาเฝ้าคู่ลั่วหานที่ข้างเตียงผู้ป่วย ครั้งแรกที่เขาเห็นสภาพ อิดโรยของเธอเช่นนี้
เธอไม่ใช่หญิงสาวที่มีหนามแหลมคมอีกต่อไป เธอป่วยได้ เช่นกัน มีวันที่ไร้หนทาง เธอเป็นเพียงหญิงสาวบอบบางที่ ต้องการความห่วงใยดูแลเช่นกัน
ท่านเซียวจับมือเธอกุมเอาไว้ด้วยฝ่ามือใหญ่ คำนึงถึงร่าง บางที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย หัวใจค่อยๆ ละลายทีละเล็กละน้อย ท่านเขียวทัดเส้นผมที่บดบังใบหน้าของเธอไว้หลังหู ประตู
ห้องผู้ป่วยถูกจี้ตงหมิงผลักออก
จี้ตงหมิงโน้มตัวลงคำนับ “เจ้านาย ตอนนี้ในข่าวและบน โลกออนไลน์ต่างลือเรื่องของคุณกับนายหญิงให้แซด คุณ
ว่า…”
ความหมายนั้นคือ จัดการตามวิธีเดิมเลยไหม ใช้ มาตรการบล็อกข้อความ
แต่ในครั้งนี้ หลงเชียวละสายตาจากหญิงสาวจับจ้องไปยัง จี้ตงหมิง “ไม่ต้อง บล็อกเฉพาะแค่ข้อความเชิงลบก็พอ ยังมี อีก ต้องมีคนคิดสกปรกขุดเรื่องราวเก่าๆ ของเธออย่าง แน่นอน หากพบใครขุดประวัติส่วนตัวของเธอ จัดการได้ เลย!”
จี้ตงหมิงพยักหน้า “ครับ! เจ้านายวางใจได้!”
จบคำ จี้ตงหมิงชะงักอีกครั้ง เอ่ยถามด้วยความระแวด ระวัง “เจ้านายเมื่อครู่คนทางโรงพยาบาลมา เขาอยากพบ ท่าน…”
หลงเชียวหรี่ตาลงอย่างคิดวิเคราะห์ ยังกล้ามาหาเขาอีก! ไอ้พวกไม่รักชีวิต!
“ไม่พบ จัดการดำเนินคดี แม้แต่หมอก็ยังเลือกไม่เป็น หมอภายในโรงพยาบาลเองไม่ได้รับการคุ้มครอง โรง พยาบาลไม่จำเป็นต้องเปิดอีกต่อไป”
จี้ตงหมิงรู้ว่าเจ้านายตนกำลังโกรธ อยากจัดการถอนรื้อ โรงพยาบาลซะเดี๋ยวนี้ แต่ยังไงซะ….ที่นี่ก็เป็นที่ที่นายหญิง ทำงานอยู่
“เจ้านาย ไม่อย่างนั้น….รอนายหญิงตื่นก่อน? เธอผูกพัน กับโรงพยาบาล หากเธอตื่นมาพบว่าโรงพยาบาลไม่อยู่แล้ว เธอต้องเสียใจมากเป็นแน่”
เป็นเหตุเป็นผลของจีตงหมิง ท่านเชียวเพียงตอบรับอย่าง หนักแน่น “เตรียมเอาไว้ก่อน”
โรงพยาบาลนี้ เขารู้สึกรกหูรกตาแต่ไหนแต่ไร หากไม่ใช่เพราะเธอทำงานที่นี่ ท่านเชียวทำลายโรง พยาบาลแห่งนี้ตั้งนานแล้ว
“ครับ!”
“อีกอย่าง บอกสำนักข่าว เขียนข่าวอะไรระวังการใช้คำ
ด้วย”
“ครับ!”
ไม่ได้ข่าระกับเหล่าบรรดานักข่าวที่ยุ่งเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัว ของเขา ตามความประสงค์ของท่านเซียว เขาอดไม่ได้ที่จะประกาศความสัมพันธ์ตนกับจู่ลั่วหานให้ทั้งโลกได้รับรู้
เช่นนั้น ไม่ว่าฉู่ลั่วหานไปไหน ก็พบพาสถานะนายหญิง ตระกูลหลงไปด้วย ไม่มีใครกล้ายุ่งเกี่ยวกับเธออีก!
ความสงบนิ่งของเขา ราวพายุลูกใหญ่โหมกระหน่ำ สะเทือนไปทั่ววงการ!
โลกออนไลน์ ทีวี หนังสือพิมพ์ สิ่งที่ตาเห็น สิ่งที่หูได้ยิน ทั้งหมดก็คือข่าวประธานบริษัทMBKหลงเชียว ซุ่มแต่งงาน สามปี กับคุณหมอโรงพยาบาลกลางคู่ลั่วหาน
แล้วก่อนหน้านี้ดาราสาว โด่งดังที่มีข่าวลือกับเขาและมอง ว่าตัวเองเป็นภรรยาแท้ๆของเขาอย่างโม่หรูเฟย ก็แค่มือที่ สามที่ไร้ยางอาย ขัดขวางงานแต่งของพวกเขาทั้งสอง
แถมยังเป็นเหตุให้ภรรยาที่แท้จริงอย่างฉู่ลั่วหานอดทนอยู่ นานสามปี!
ในเวลาอันสั้น ข่าวเชิงลบของโม่หรูเฟยแพร่สะพัดไปทั่ว! ผู้คนออกมาร้องเรียกความยุติธรรมให้กับฉู่ลั่วหานมาก
ขึ้นทุกที
“ภรรยาคุณชายใหญ่หลงออกสู่สาธารณะ โม่หรูเฟยขึ้น แท่นมือที่สาม”
หัวข้อข่าวใส่สีต่างๆ นานา ประจักษ์แก่สายตาโม่หรูเฟย เธอลงจากเตียง ในมือกำโทรศัพท์ไว้แน่น!
ความโกรธและหวาดหวั่นถาโถมเข้าใส่ โม่หรูเฟยใบหน้า ขาวซีด สั่นเทาไปทั้งร่าง! “เป็นไปไม่ได้! นังคู่ลั่วหาน มันขึ้นแท่นว่าที่คุณหญิงตระกูล
หลงไม่ได้เด็ดขาด เป็นไปไม่ได้!”
โม่หรูเฟยยกโทรศัพท์ขึ้น ไม่ทันได้โทรออกพลันเห็นเบอร์ ผู้จัดการโทรเข้ามา “เฟยเฟย นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ข่าวฉาวเธอ ว่อนไปทั่วเมือง! ทางบริษัทกำลังแถลงข่าว แต่เธอรู้ใช่ไหม อีกฝ่ายคือหลงเซียว! หลงเชียว!”
โม่หรูเฟยกำโทรศัพท์แน่น ริมฝีปากสั่นเจ อยู่นาน ไร้คำพูดใดๆ กระทั่งสงบสติอารมณ์ได้ เธอกัดฟันกรอดเอ่ย “พี่เป้ย ฉันออกจากบ้านตระกูลหลงเพราะเหตุนี้ไม่ได้หลอก นะ ไม่เช่นนั้นทุกอย่างจะสูญเปล่า! ฉันต้องชนะ! ต้องชนะ เท่านั้น!”
“ฉันรู้ว่าเธออยากชนะ เธอคือต้นโพธิ์เงินโพธิ์ทองของ บริษัท บริษัทเองก็หวังว่าเธอจะชนะ แต่ว่าที่รัก สถานการณ์ ตอนนี้…ในข่าวเธอก็เห็นแล้ว เสียงข้างมากเข้าข้างฉู่ลั่วหา น ต่อให้มีเพียงไม่กี่คนเข้าข้างเธอก็ไร้ประโยชน์ แล้วไหนจะ พวกที่ถูกบล็อกอีก…
โม่หรูเฟยหรี่ตาลง ดูท่า หลงเชียวแทรกแซงสินะ
เขารักฉู่ ลั่วหาน เขาไม่ยอมให้มีสิ่งสกปรกใดๆ เปรอะ เปื้อนลั่วหาน ฉะนั้น เธอต้องแบกรับทุกสิ่ง
เพื่อให้เข้าใจง่ายขึ้น หลงเชียวไม่รักเธอเลยสักนิด
“ฉันรู้ พี่เป็นเช่นนี้แล้ว คงต้องเจาะให้ลึกลงไป..ฟัง
โม่หรูเฟยกรอกเสียงออกสั่งใส่โทรศัพท์มือถือ เข้าใจ
ไหม?”
“เข้าใจ เฟยเฟยเก่งจังเลย ไม่ว่าอย่างไร สถานะความเป็น คนของสาธารณะอยู่ตรงนี้ แฟนคลับต้องสนับสนุนเธอแน่ ดูแลตัวเองด้วย”
หรูเฟยวางหูโทรศัพท์ หน้าจอปรากฏหัวข้อข่าวสารที่ ยังไม่ถูกเปิดอ่าน
“สารภาพรักนาทีความเป็นความตาย คำว่ารักซาบซึ้ง ถ้วนหน้า”
ภายใต้หัวข้อ ปรากฏภาพหลงเชียวยืนบนระเบียงชั้น ตาดฟ้า คนร้ายใช้มีดจ่อไปที่ทรวงอก ฉู่ลั่วหานยืนอยู่ไม่ไกล นัก ส่งเสียงตะโกน
ตัวอักษรบรรยายใต้ภาพ ฉู่ลั่วหานตะโกนสามคำคือฉัน รักคุณ..
ฉันรักคุณ….คู่สั่วหานบอกกับหลงเชียวเธอรักเขา?!
นี้ หลงเชียวรอมานานสามปี เขาคิดว่าเธอไม่ชอบเขา
มาตลอด ไม่แคร์เขา
แต่กลับ.
ไม่! ไม่ได้! เธอทนดูสถานการณ์ไม่เอื้อต่อตนเองไม่ได้
ณ โรงพยาบาล เวลาปาเข้าไปตีสามแล้ว
ภายในห้องเงียบสงบ นาฬิกาบนผนังเดินอย่างต่อเนื่อง ในความนิ่งสงัด ฉู่ลั่วหานค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น
เปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้น เธอหันหน้า พลันเห็นหลงเชียว ที่ฟุบหลับข้างเตียงคนไข้เงาใหญ่ของชายหนุ่มตะคุ่มบน เตียง หลังคดงอด้วยความไม่สมดุล ที่ท่าชายหนุ่มไม่สบาย
ตัวนัก
ฉู่ลั่วหานดึงมือออก ปรากฏว่ามือของเธอถูกฝ่ามือหนากุม เอาไว้อย่างแน่นหนา
หัวใจราวเล่มเทียนที่ถูกจุดประกาย ค่อยๆ ละลายลงอย่าง ช้าๆ น้ำตาจู่ลั่วหานไหลรินไปตามรูปหน้า ใบหมอนเปียกชุ่ม
“ทำไมโง่เง่าแบบนี้?”
“ทำไมต้องบีบบังคับให้ฉันพูดในเวลาแบบนี้?”
“คุณรู้อะไรไหม ฉันเตรียมใจที่จะถอยออกมาไว้แล้ว?” เธอพึมพำเพียงลำพัง น้ำตาไหลรินราวเขื่อนแตก
ชายตรงหน้าขยับตัวเล็กน้อย จู่ลั่วหานปาดเช็ดน้ำตาบน ใบหน้าออก แสร้งสลบ ไสล
ท่านเซียวตื่นขึ้น พบว่าจู่ลั่วหานยังคงหลับตาแน่น เอื้อม มือแตะหน้าผากเธอเบาๆ “เกิดอะไรขึ้น? ไอ้พวกหมอไร้ ประโยชน์”
เข้ากับนิสัยใครบางคนเสียจริง
ท่านเขียวยกโทรศัพท์ขึ้น เขาต้องการคุยกับถังจิ้นเหยียน ให้รู้เรื่อง!
คู่ลั่วหานลืมตาขึ้นทันท่วงที “หลงเชียว….”
“ตื่นแล้วหรือ! ”
ท่านเชียวโยนโทรศัพท์ในมือทิ้ง จับจ้องไปที่ฉู่ลั่วหาน ความยินดีเผยให้เห็นบนมุมปาก เขาดีใจเหลือเกิน!
จู่ลั่วหานหลับตาลง “อึม ฉันไม่เป็นไร”
“ไม่สบายตรงไหนหรือไม่? ฉันจะเรียกหมอเข้ามาตรวจ
คู่ลั่วหานส่ายหน้า “ไม่ต้อง ตัวฉันเองก็เป็นหมอ ไม่เป็นไร” หลงเชียวหย่อนกันลงนั่ง นัยน์ตาแห่งความกังวลเมื่อครู่
เผยให้เห็นความปีติ “เธอไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เมื่อกี้ฉันเป็นห่วง
เธอมาก”
คำพูดเช่นนี้ ท่านเขียวไม่ถนัดนัก รู้สึกเลี่ยนในเวลาที่ตน พูดเช่นนี้ แต่เขาอยากที่จะเรียนรู้ เพื่อให้คนที่เขารัก ได้ฟัง คำหวานจากสามีตนบ่อยขึ้น
คู่สังหารสับสน เธอเอ่ยถาม ใช่หรือไม่…พวกเขารู้ ความสัมพันธ์ของเราแล้ว?”
หลงเซียวพยักหน้า “ใช่ เธอไม่ชอบหรือ?”
ไม่รู้สิ
“ก็ไม่นะ”
“ถ้าไม่ใช่ ก็ลองทำใจยอมรับมัน ฉันรู้ว่าเรื่องนี้อาจส่งผล หลายอย่างต่อเธอ แต่ ฉันหวังว่าจะไม่ทำให้เธอคิดถอย
หลัง”
เธอยังไม่เห็นข่าว ไม่รู้คำวิพากษ์วิจารณ์ของภายนอก ท่านเซียวไม่แน่ใจ หากชีวิตหลังจากนี้ไม่เรียบง่ายอย่างที่
เธอขอบ
หมอ ฉู่ จะทนกับชีวิตเหนือความคาดหมายได้หรือไม่
คู่สั่วหานไม่ตอบโต้ใดๆ
“เธอไม่ต้องกังวล ฉันจะพยายามทำให้ชีวิตเธอมีความ ส่วนตัวมากที่สุด และฉันจะยืนข้างเธอฝ่าฟันคำวิจารณ์เหล่า นั้นไป เชื่อฉัน ได้ไหม?”
อู่ลั่วหานร้อนรุ่ม พลันน้ำตาไหลอย่างไม่เอาไหน
หลงเชียว ทำไมจู่ๆ ถึงดีกับฉัน….คุณรู้ไหม คุณเป็นแบบนี้ เสมือนกำลังแทงเข้าที่กลางใจฉัน?
คู่ลั่วหานเบือนหน้าหนี สลัดมือหนาออก ปล่อยให้น้ำตา
ร่วงริน
ท่านเขียวไม่ปล่อยมือ จับใบหน้าเธอหันกลับเข้าหาตน เจ็บปวดใจจนอยากเช็ดน้ำตาให้กับเธอ แต่จู่ลั่วหานกลับ สายหน้าปฏิเสธ
“บอกฉันมา เกิดอะไรขึ้น? ร้องไห้ทำไม?”
