ตอนที่ 116 ท่านเซียวที่มืดมน จะถนอมเธอขึ้นสวรรค์
ป๊อปคอร์นกระจัดกระจายเต็มพื้น กลิ่นที่หอมหวานอบอวลไป ทั่ว แต่กลิ่นที่หอมหวานของป๊อปคอร์นกลับไม่สามารถเทียบ กับกลิ่นหอมจางๆ จากเส้นผมของผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดได้ เลย
มือทั้งสองข้างของท่านเชียวกอดเธอไว้ในอ้อมแขน ปลอบ ประโลมเธออย่างเงียบๆ คู่ลั่วหานที่กอดอยู่ในอ้อมอกของ เขากลับมองไม่เห็น ใบหน้าของท่านเซียวในตอนนี้มีเลศนัย มากขนาดไหน
อย่างไรก็ตาม ท่านเซียวเองก็มองไม่เห็น ฉู่ลั่วหานที่อยู่ใน อ้อมกอดของเขา หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่น่าตกใจไปแล้ว ความสุข และความสบายใจกลับค่อยๆ เข้ามาแทนที่บน ใบหน้า
เป้าหมายของเขา ก็คือแบบนี้ ความวุ่นวายครั้งนี้ ทำให้ ตัวเขาเองสมหวัง และยังเติมเต็มทุกอย่างให้กับผู้หญิงตัว เล็กๆ อย่างเธอ
เมื่อหนังฉายจบ ก็เป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว จูงมือกันเดิน ออกมาจากโรงหนัง แสงไฟด้านนอกสว่างไสว แสงไฟส่อง ระยิบระยับสว่างไปทั่วทุกที่ในห้างสรรพสินค้า เมื่อมองเห็นภาพแสงไฟที่สว่าง สวยงามตรงหน้า คู่ลั่วหานถอนหายใจด้วยความโล่งอกใน ใจ
หลงเชียวครอบครอง และมองเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของฉู่ สั่วหาน พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ “กำลังยิ้มอะไรอยู่?”
คราวนี้ลู่ลั่วหานยิ้มอย่างมีความสุขมากกว่าเดิม เผยให้ เห็นฟันขาวที่เรียงตัวอย่างสวยงาม ชี้ไปทางร้านอาหารที่อยู่ ข้างหน้าไม่ไกลนัก “ฉันหิวแล้ว เราไปกินข้าวกันเถอะ
“ได้!”
ในเวลานี้มีผู้คนจำนวนมากพลุกพล่านอยู่นอกห้างสรรพ สินค้า ทั้งช้อปปิ้ง กินข้าว ดูหนัง และรอรถบัสที่ป้ายรถเมล์ กลัวว่าเธอจะถูกฝูงชนผลักหายไป ท่านเซียวจับมือของเธอไว้ แน่น
เมื่อรู้สึกได้ถึงการปกป้องของเขา มือเล็กๆ ของฉู่ลั่วหานก็ อ่อนลง และมอบตัวเองไว้ให้เขาอย่างมั่นใจ
ฝั่งตรงข้ามคือร้านอาหารตะวันตกร้านหนึ่ง ในเวลานี้มี ลูกค้าเยอะมาก ยืนอยู่นอกหน้าต่าง สามารถมองเห็นว่า ภายในร้านนั้นเต็มไปด้วยผู้คน คู่สังหารขมวดคิ้ว “เปลี่ยนร้านเถอะ?
คิ้วของท่านเชียวก็ขมวดตามด้วยเหมือนกัน ที่เขาขมวด คิ้วนั้นไม่ใช่เพราะเด็กผู้หญิงตัวเล็กจะต้องทนหิว แต่เป็น เพราะว่าเธอกลับคิดว่าพวกเขาจำเป็นต้องสละที่นั่งให้คนที่ อยู่ด้านใน?
ล้อเล่นหรือเปล่า คิดว่าเขาเป็นใคร?
“มากับผม”
พาเธอเดินเข้าไปในร้านอาหารตะวันตก ทันทีที่หลงเชียว เดินไปหยุดยืนที่หน้าเคาน์เตอร์ ผู้จัดการก็เดินตรงเข้ามา ทันที!
ไม่ได้ยินว่าคนทั้งสองคุยอะไรกัน บนใบหน้าของผู้จัดการ เต็มไปด้วยรอยยิ้ม และพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มด้วยความเคารพ “คุณหลง คุณนายเชิญด้านในครับ”
คู่ลั่วหานโค้งริมฝีปาก เมื่อกี้นี้เธอลืมไปเลยว่า คนที่อยู่ ข้างๆ เธอเป็นถึงหลงเชียว ท่านเชียวจะกินข้าวเมื่อไหร่จะ ไม่มีที่นั่งเหรอ?
เธอช่างไม่รู้อะไรอีกแล้ว
มากกว่ามีที่นั่ง!
เมื่อขึ้นไปบนชั้นสองคู่ลั่วหานถึงได้พบว่า ชั้นสองนั้นว่าง เปล่าไม่มีใครเลย ในพื้นที่รับประทานอาหารขนาดใหญ่มี เพียงแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น เมื่อกี้นี้ต้องเข้าแถวยาว ขนาดนั้น ด้านล่างก็ถูกแออัดจนเต็มไปหมดเพียงเวลาสั้นๆ แค่สองนาทีกลับทำให้โล่งได้ทั้งหมดเลย
ภายในใจนึกกลัวในภายหลัง พระเจ้า หลงเชียว ตกลงว่า คุณเก่งขนาดไหนกัน?
หลงเซียวเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง และช่วยเธอดึงเก้าอี้ออก อย่างสุภาพบุรุษ “ผมมากินข้าวที่นี่เป็นครั้งแรก คุณชอบกิน อะไรก็สั่งได้เลย ถ้ามีอาหารที่อยากกินก็สามารถแนะนำผม ได้”
เขากลับไปยังเก้าอี้ตัวที่สองที่อยู่ด้านหน้า นั่งลงอย่าง สูงส่ง และสง่างาม ชั่วขณะหนึ่ง ร้านอาหารตะวันตกที่ดู ธรรมดาก็เปล่งประกายสัมผัสความเป็นร้านอาหารรสเลิศ ระดับมิชลินออกมาเพราะการมาเยือนของเขา
การปรากฏตัวของเขาเพียงคนเดียว กลับสามารถเปลี่ยน บรรยากาศของร้านอาหารได้เลย ทันใดนั้นความรู้สึกดีๆ ที่ ไม่มีที่สิ้นสุดของคู่ลั่วหานที่มีต่อเขาก็เพิ่มพูนมากขึ้น
เธอรัก และรักผู้ชายคนนี้มากจริงๆ
“หน้าตาอาหารส่วนใหญ่ก็น่าจะเหมือนๆ กัน? หรือว่า พวกเรามาดูด้วยกันดีไหม?” ฉู่ลั่วหานกางเมนูออก ความ หมายก็คือให้คนทั้งสองมองดูแบบนี้และ หากมีที่ซอบก็สั่ง
ใครจะรู้ ท่านเซียวกลับขยับเดินออกจากที่นั่งเอง และเดิน ไปที่ด้านหลังของเธอ แล้วก้มลงไปมองดูเมนู
มือข้างหนึ่งของชายหนุ่มวางลงไปบนโต๊ะ ส่วนอีกข้างวาง ไว้บนพนักเก้าอี้ด้านหลังของเธอ ใช้แขน และอกของตัวเอง ทำให้เป็นรูปวงกลม แล้วโอบหญิงสาวไว้ในอ้อมแขนของตัว เอง
ความกดอากาศของกลิ่นอายที่แข็งแกร่ง ฮอร์โมนที่ แข็งแกร่ง ไม่จำกัด จมเหตุผลทั้งหมดของฉู่ลั่วหานอย่าง สมบูรณ์
“อันนี้ ชอบไหม?”
พระเจ้า –
เสียงของเขา ดังขึ้นที่ข้างๆ หูเธอ ทันทีที่พูดก็สามารถขับ เคลื่อนอากาศโดยรอบที่ห่างออกไปไกลสิบกว่าเมตร น้ำ เสียงที่นุ่มนวล และละมุนราวกับไวน์แดง เข้ายวนมากจนไม่สามารถด้านทานได้
จู่ลั่วหานกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากอากาศในจมูก เบาบางมาก หายใจไม่ออกแล้ว!
“ชอบค่ะ เอาอันนี้แล่ะ แล้วก็..อันนี้ด้วย”
“ได้” ทุกคำพูดของเขาจะมีรอยยิ้มเสมอ ช่างน่าหลงใหล
มากจริงๆ
หลังจากสั่งอาหารเสร็จ ฝ่ามือของฉู่ลั่วหานก็เปียกไปหมด
แล้ว
หลงเซียวปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แล้วแกล้งเธอ “คุณนาย คุณดูประหม่ามาก เพราะอะไรกัน?”
เขาทำแบบนั้น เธอจะไม่ประหม่าได้ยังไง?
“ฉันไม่ได้ประหม่า ก็แค่รู้สึกหิวแล้ว”
ปากไม่ตรงกับใจ
เมื่ออาหารถูกนำมาเสิร์ฟ ฉู่ลั่วหานก็จงใจยัดอาหารคำ ใหญ่ๆ เข้าปากอย่างไม่ใส่ใจ ทั้งๆ ที่เป็นร้านอาหารที่หรูหรา แต่ท่าทางการกินของเธอกลับทำเหมือนเป็นแผงขายอาหาร ที่สามารถหยาบคายได้แค่ไหนก็หยาบคายให้ถึงที่สุด
หลงเชียวหยิบมีดและซ่อมค่อยๆ ลิ้มรสอย่างช้าๆ เมื่อเงย หน้าขึ้นมาเห็นท่าทางการกินของเธอ ราวกับเด็กที่หิวโหย ท่านเซียวอมยิ้มขึ้นมาทันที ในดวงตาที่ลึกล้ำเต็มไปด้วย ความโปรดปราน “ค่อยๆ กิน ไม่มีใครแย่งคุณหรอก ถ้าไม่ พอ เอาของผมให้คุณก็ได้”
ลู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้นมา คนทั้งสองสบสายตากัน เธอชะงัก ไปสักพัก เมื่อกี้นี้แสดงมากเกินไปหรือเปล่า?
ใครจะรู้ คราวนี้ท่านเซียวยิ้มลึกกว่าเดิมอีก คนโง่คนนี้
ทันใดนั้นศอกของเขาก็ตั้งฉากเข้ามา ปลายนิ้วที่อบอุ่น ทาบลงที่มุมปากของเธออย่างอ่อนโยน ถูแก้มของเธอ ราวกับเป็นผ้าไหมชั้นดี “โตจนป่านนี้แล้ว ยังกินข้าว เลอะเทอะเต็มหน้าไปหมด”
ฉู่ลั่วหานตกตะลึงเบิกตาโตจ้องมองไปที่ดวงตาที่ลึกล้ำ และสวยงามของเขา ในปากก็ยัดอาหารเต็มไปหมด บน ฝ่ามือลื่น “เครัง” ซ่อมเงินหล่นลงบนจาน ส่งเสียงดังอย่าง คมชัด
เธอตกใจกับการเอาใจใส่เป็นพิเศษของเขาเข้าแล้ว
“อีกหน่อย คุณก็จะชินกับเรื่องพวกนี้เอง” น้ำเสียงนุ่มนวล ละมุน และอ่อนโยน “ในปากไม่ต้องกินอาหารเยอะขนาดนั้น ในคราวเดียว ไม่อย่างนั้นหากคุณอยากเถียงกับผมมันจะ
พลิกลิ้นไม่ทันเอานะ”
ฉู่ลั่วหาน: “.!! แค่กแค่กแค่ก!”
ไม่เพียงแค่ทำให้ตกใจเท่านั้น ยังทำให้สำลักอีกด้วย!
เกือบจะสำลักตายแล้ว
ท่านเซียวส่ายหน้าแล้วยิ้ม “ดูสิ ผมพูดไว้ไม่ผิดเลย?”
วันนี้ลู่ลั่วหานถูกหลงเชียวกระตุ้นจนไม่รู้จะทำยังไงดี หัวใจดวงหนึ่งใกล้จะแตกสลายแล้ว นิ้วที่เรียวยาวของท่านเชียวยื่นน้ำเปล่าไปให้ “ดื่มน้ำให้
ชุ่มชื้นหน่อย”
คู่ลั่วหานดื่มน้ำลงไปหลายอีก เมื่อกี้นี้เกือบจะซะตาขาดซะ
แล้ว
แต่การเปลี่ยนแปลงแบบนี้ของท่านเชียว มันกะทันหันเกิน
ไปหรือเปล่า!
“หลงเชียว คุณอย่าแกล้งกันแบบนี้เลย ฉันรู้สึกยอมรับไม่ค่อยได้” เธอพูดอย่างตรงไปตรงมาเลย
เนื่องจากความเอาใจใส่รักใคร่มาเร็วเกินไป จึงไปได้เร็ว เหมือนกัน เธอกลัวว่าตัวเองจะเสพติดมันในตอนนี้ ใน อนาคตก็จะไม่กล้าปล่อยมือ
หลังจากผ่านคืนนี้ไป เธอก็จะเหลือเวลาอีกแค่วันเดียว เท่านั้นแล้ว
คุณเข้าใจไหม?
หลงเชียววางซ่อมลง เช็ดมุมปากอย่างสุภาพ “ผมรอไม่ ไหวที่จะต้องเข้าสู่บทบาทอย่างช้าๆ ผมอยากจะชดเชยสิ่งที่ ติดค้างคุณมาสามปีให้เต็มภายในวันเดียวเลย ดังนั้นไม่ว่า คุณจะมีปฏิกิริยาตอบกลับยังไงผมก็เข้าใจ”
เธอจะพูดอะไรได้อีก?
อาหารมื้อนี้ คู่ลั่วหานรู้สึกว่ามันไม่ย่อยเลย
หลังจากกินข้างเสร็จ คนทั้งสองก็ค่อยๆ เดินไปที่ลานจอด รถ ท่านเขียวขับรถไม่ได้ แล้วก็สั่งให้คนขับกลับไปแล้ว ดัง นั้นตลอดทางที่กลับบ้านจึงมีคู่ลั่วหานเป็นคนขับรถ
มือจับอยู่ที่พวงมาลัย เธอไม่รู้ว่าจะไปไหน
หลงเชียวที่นั่งอยู่บนที่นั่งข้างคนขับ พูดขึ้น “กลับไปที่
วิลล่า”
กลัวว่าเธอจะเสียใจ จึงพูดเสริม “วางใจเถอะ คนที่คุณไม่ อยากเจอ ผมก็ไม่อยากเจอเหมือนกัน”
หมายความว่าไง?
เป็นอย่างที่คิด หลังจากกลับไปถึงบ้าน โม่หรูเฟยก็ไม่อยู่ แล้ว ข้าวของของเธอถูกเก็บกวาดจนไม่เหลือ รูปของเธอยัง ถูกแขวนอยู่บนผนังของวิลล่าอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน!
บนโต๊ะน้ำชาในห้องรับแขกมีเครื่องประดับเล็กๆ ของเธอ วางอยู่ ที่เดิมทีเธอเคยวางมันไว้ในห้องเช่า บนชั้นวางของ โบราณ ถัดมาจากเครื่องเคลือบดินเผามูลค่าหลายล้าน มี
ตุ๊กตาเซรามิกของเธอวางอยู่
นี่.ย้ายของจากบ้านของเธอมาหมดแล้วเหรอ?!
ฉู่ลั่วหานมองดูของตกแต่งที่เต็มบ้านไปหมด ราวกับความ
ฝัน!
หลงเชียวจูงมือเธอไว้ พาเธอไปดูการตกแต่งในห้องนอน “ดูเหมือนว่าพวกเขาจะจัดการได้ไม่เลวที่นี่คือบ้านของเรา ข้าวของของคุณก็ควรจะเอามาไว้ที่นี่”
จู่ลั่วหานหันกลับไปมองเขาด้วยความประหลาดใจ “คุณ
คุณทำมันเมื่อไหร่?”
หลงเชียวกระตุกคิ้ว “น่าจะเป็นตอนที่พวกเราไปดูหนังกัน หรือไม่ก็ตอนที่ไปกินข้าว”
ดังนั้น ที่เขาทั้งดูหนังกินข้าว ก็เพื่อถ่วงเวลาให้ลูกน้องช่วย
เธอย้ายบ้าน?
และพร้อมกับไล่โม่หรูเฟย?
คนรับใช้พูดขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน “คุณผู้หญิง มีอะไร
จะสั่งไหมคะ?”
อะไรนะ?
“ไม่เป็นไร ไม่มีอะไรจะสั่งไปพักผ่อนกันเถอะ”
หลงเชียวดึงมือของเธอไว้แล้วขึ้นตึกไป เดินไปหยุดอยู่ที่ หน้าประตูห้องนอน ที่นี่ เธอเคยอาศัยอยู่ ทว่าผมได้ให้คน เปลี่ยนข้าวของจนหมดแล้ว ยกเว้นบ้านที่เปลี่ยนไม่ทัน”
อู่ลั่วหานรู้สึกเหมือนนั่งอยู่บนรถไฟเหาะทั้งวัน ไม่ได้หยุด พักเลยแม้แต่นาทีเดียว จะไปมีเรี่ยวแรงมาคุยกับเขาได้ยัง
ไง?
ทว่า หมอจู่ก็ฟื้นฟูไอคิวกลับมาอย่างรวดเร็ว และโต้กลับ “เปลี่ยนหมดแล้วเหรอ? เธอก็เคยแตะตัวคุณนะ”
“ฮาฮา! ” ท่านเซียวฉีกยิ้มออกมาอย่างชัดเจน ยิ้มได้สดใส และร่าเริงมาก “ถ้าหากว่าคุณรังเกียจ ผมสามารถอาบน้ำ บ่อยๆ ได้ แต่จะเปลี่ยนอะไรก็เปลี่ยนได้ ยกเว้นผมที่เปลี่ยน ไม่ได้”
“ซิ!”
เขาเปิดประตูออก และใช้ร่างกายขวางอยู่ที่หน้าประตู “ผมคือสามีที่ไม่มีใครสามารถมาแทนได้ จะเอาอะไรมา เปลี่ยน? คนโง่”
ท่านเซียวชี้นิ้วที่เรียวยาวไปที่จมูกเธอ เธอรีบหนีไปทันที
เมื่อผ่านประตูเข้าไป ผ้าม่านที่อยู่ด้านใน เตียง โซฟา ตู้ เสื้อผ้า พรม. ข้าวของทุกอย่างถูกเปลี่ยนไปหมด!
เป็นเรื่องจริง! ทั้งหมด!
นอกจากบ้านที่รื้อถอนไม่ทันแล้ว ข้าวของทุกอย่างในนี้ก็ หาไม่เจอร่องรอยของเมื่อวานอีกเลยแม้แต่นิดเดียว!
และยิ่งไปกว่านั้น หลักสำคัญคือมันเป็นสีคริสตัลสีม่วงที่ เธอชอบมากที่สุด หลังจากที่หายประหลาดใจแล้ว คู่ลั่วหา นก็รู้สึกอายเล็กน้อย
“ท่านเชียว คุณตกแต่งห้องนี้ด้วยสีนี้ ไม่กลัวคนอื่นจะ
หัวเราะเยาะเอาเหรอ?”
สาวน้อยสีชมพู กับประธานตระกูลหลง ไม่เลวเลยจริงๆ
“ใครจะกล้า?” เขาพูดสั้น ๆ และกระชับ
คู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้นมา “ฉันกล้า!”
ท่านเซียว: “.”
ก็ได้ เธอกล้า เขาก็ปล่อยให้เธอหัวเราะ
“งั้นก็หัวเราะเยาะผมดี อีกหน่อยหลายปีข้างหน้าก็หัวเราะ เยาะผมแบบนี้เถอะ”
เธอชะงักไปชั่วขณะ พูดอะไรไม่ออก
ค่ำคืนที่มืดมิด แสงจันทร์ทรงเสน่ห์ ผ้าม่านสีลาเวนเดอร์ ถูกลมพัดไสว ห้องนอนขนาดใหญ่ภายใต้โคมระย้าคริสตัล บนผนังแขวนรูปของเขา และเธอไว้ไม่มีรูปคู่ แต่ได้แสดงท่าทางความเป็น เจ้าของแล้ว
ท่านเซียว โอบเอวเธอไว้ “ทำเหมือนที่นี่เป็นบ้านของคุณ ไม่ต้องต่อต้านแล้ว”
คู่สังหารดวงตาร้อนผ่าว ปวดจมูกขึ้นมาอย่างรุนแรง วันสุดท้ายแล้ว เธอควรจะต่อต้าน หรือประนีประนอม?
“หลงเชียว คุณจะลืมฉันไหม?” เธอนอนอยู่ในอ้อมแขน ของเขา ราวกับแย่งของล้ำค่ามาจากคนอื่น เพลิดเพลินกับ การเอาใจใส่ด้วยความรักจากเขา
หนึ่งวัน ให้เธอได้มีความสุขกับความรู้สึกที่ถูกถนอมขึ้น สวรรค์สักครั้งเถอะ
“ไม่มีทาง ผมจะลืมคุณได้ยังไง คุณเป็นภรรยาของผมนะ” คู่ลั่วหานหลับตาลง ของเหลวอุ่นๆ ไหลรินออกมา “บาง
ครั้งการหลงลืมก็เป็นสิ่งที่ดีเหมือนกัน”
ท่านเซียวขมวดคิ้ว “เป็นอะไรไป? พูดจาแปลกๆอีกแล้วนะ”
จู่ลั่วหานสูดจมูก “หลงเชียว คุณรับปากกับฉันหนึ่งเรื่อง เถอะ ฉันยังไม่เคยขอให้คุณทำอะไรเลย”
“เรื่องอะไร? คุณพูดมาก่อน”
“ไม่ได้ คุณสัญญากับฉันก่อน”
ท่านเชียวสนใจเกมคำศัพท์แบบนี้มาก มันมีความรู้สึก อ่อนไหวบางอย่าง “หากไม่พูด ผมก็จะไม่สัญญา”
“ครั้งนี้ จำเป็นต้องสัญญากับฉันก่อน ฉันรับรองได้เลยว่า ในอนาคตจะไม่มีอีกแล้ว”
ความทรหดของเธอทำให้เขาพ่ายแพ้ “ได้ ผมสัญญา”
คู่ลั่วหานขยับเข้าไปในอ้อมแขนของเขา “อีกหน่อย ไม่ว่า จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ห้ามทำร้ายตัวเองเด็ดขาด ดูแลตัวเอง ให้ดี ไม่มีใครแยกจากใครไปไม่ได้หรอก มีผู้หญิงมากมาย รอบตัวคุณ ชอบแบบไหนก็ใช่ชีวิตอยู่กับแบบนั้น ทว่า….”
“อุบ!”
เธอยังไม่ทันได้พูดจบ ริมฝีปากเล็กก็ถูกเขาอุดไว้อย่างแน่นหนา!
คนโง่ พูดเรื่องไร้สาระอะไรอีกแล้ว!
