ตอนที่ 127 มองตาผมแล้วพูดออกมา
ผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ในรถ รถนั้นขับขึ้นสะพานสูงไป
รถคันนั้นหยุดจอดที่ข้างทางบนสะพาน ฉู่ลั่วหานลงจากรถเธอ ยืนพิงสะพานแล้วมองออกไปไกลแสนไกล
แสงไฟยามค่ำคืนที่พร่างพราวแต่งแต้มเมืองทั้งเมืองให้ดู สว่างไสว
เธอไม่รู้ว่าควรจะร้องไห้หรือหัวเราะดี ในตอนนี้หัวใจของเธอ มันขมขื่นที่สุดในชีวิต มีความคิดผุดขึ้นมาว่าถ้าเธอตายไปจริงๆ สิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวเธอจะไม่เกี่ยวข้องกับเธออีกต่อไป อืมมันเป็น วิธีที่ดีในการหลบหนีปัญหาสำหรับสถานการณ์เช่นนี้
เสียงมือถือดังขึ้น
เป็นสายของหลงเชียว
เธอมองดูโทรศัพท์จนหน้าจอดับไป แต่เธอก็ไม่รับสาย
รู้อยู่แก่ใจว่าจะเป็นการรับสายครั้งสุดท้าย จะให้เธอจะสนุก กับมันได้อย่างไร?
แต่การแจ้งเตือนข่าวบนหน้าจอโทรศัพท์ทำให้เธอสะดุดตา
เข้า
“นิตยสารและบริษัทอินเทอร์เน็ตหลายแห่งล้มละลายในเวลา เพียงไม่กี่ชั่วโมง ทั้งหมดนี้คาดว่าเกี่ยวข้องกับการเปิดเผยข่าวของ บริษัทฉู่ซื่อ”
ทันทีที่หลงเซียวกลับมาถึง บรรดาสื่อที่เคยรบกวนที่หน้าประตู บ้านของเธอก็หายไปเหมือนอากาศ ไม่ยากที่จะจินตนาการถึง ความเชื่อมโยงที่เป็นไปได้
เธอเข้าใจวิธีการจัดการเรื่องราวต่างๆของหลงเชียวดี เขาไม่ ยอมให้ใครมาขวางหูขวางตาเขาแน่นอน
เห็นได้ชัดว่าหลงเซียวกำลังระบายความโกรธให้เธอด้วยวิธี ของเขาเอง แต่ฉู่ลั่วหานรู้สึกว่าการปกป้องของเขาในเวลานี้ไม่ ถูกกาลเทศะเท่าไรนัก
ฉู่ลั่วหานปาดน้ำตาบนใบหน้า เธอจะลังเลไม่ได้อีกต่อไป ควร ต้องเด็ดขาดเสียที ลมยามค่ำคืนพัดผมยาวสลวยของเธอพันรอบคอ ร่างของผู้
หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างสะพานที่มีการสัญจรไปมา ผู้ที่ขับผ่าน
มองออกว่าเธอกำลังคิดสั้น
เธอคิดเช่นนั้นจริงๆ แต่โทรศัพท์จากหลงเชียวก็ดังขึ้นอีกครั้ง
ครั้งนี้หลงเชียวโทรติดๆกันไม่ขาดสาย หากเธอไม่รับสายเขา คาดว่ามือถือคงระเบิดเสียก่อน
“ฮัลโหล”
ในที่สุดมันก็โทรติด หลงเซียวถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ถ้าผมรู้ว่าคุณไปโรงพยาบาลแล้วไม่มีเวลารับสายผม คงจะไม่ ปล่อยให้คุณไป”
คำพูดด้วยความเป็นห่วงดังกล่าวทำให้คนฟังรู้สึกมีความสุข ฉู่รั่วหานอดทนทั้งน้ำตาและพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันเพิ่งจัดการ ธุระเสร็จแล้วคุณมีอะไรเหรอ?”
หลงเซียวฟังออกว่าน้ำเสียงเธอไม่ปกติ “คุณกลับมาหรือยัง ครับ? ผมรอคุณอยู่ที่บ้านนะ เตรียมอาหารเย็นไว้รอคุณแล้ว”
ผมรอคุณกลับบ้าน กินข้าวเย็น..!
ฉู่ลั่วหานร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่
“ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”
ด้วยความกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงร้องไห้จากน้ำเสียงของเธอ เธอจึงวางสายโทรศัพท์อย่างเร่งรีบไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ถาม คำถามใดๆ
ฉู่ลั่วหานสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วขึ้นรถไป
คืนนี้แหละไม่ว่าเขาจะยินยอมหรือปฏิเสธเธอก็จะยุติการ แต่งงานอย่างสมบูรณ์ เธอไม่ต้องการให้หลงเชียวรู้เกี่ยวกับ ร่างกายเธอ ยิ่งไม่ต้องการให้เขาหาวิถีทางช่วยและปกป้องเธอ
ฉู่ลั่วหานจับพวงมาลัยแล้วรีบตรงกลับบ้าน
“ที่รัก คุณกลับมาเสียที เหนื่อยไหมครับ? ” หลงเซียวเดินมา รับเธอที่รถ ทันทีที่เธอลงจากรถเขาก็จับมือของเธอและวางไว้บน ฝ่ามือของเขาอย่างแผ่วเบา
ฉู่ลั่วหานพยายามที่จะแยกตัวออกห่าง แต่ถูกเขาปฏิเสธ
ทั้งสองยืนอยู่ที่ลานบ้าน คู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้นมองเขา “หลง เซียว ทำไมต้องทำแบบนี้กัน ไม่มาแสดงละครตบตาแบบนี้ ระหว่างเรา”
หลงเชียวขมวดคิ้ว เขารู้สึกขบขันกับอารมณ์ของผู้หญิงคน ตรงหน้านี้ “คุณกำลังโทษผมใช่ไหมฉู่ ลั่วหาน ถ้าคุณต้องการนำ บริษัทจู่ซื่อกลับคืนมา ผมจะซื้อให้คุณทันที”
ฉู่ลั่วหานเพิกเฉยต่อเขาและกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ไม่จำเป็น ค่ะ นี่เป็นจุดจบของเรื่องนี้ ตระกูลฉู่อับอายขายหน้า ฉันเองก็เช่น กัน จะมาชดเชยตอนนี้มีประโยชน์อะไรคะ?”
หลังจากพูดคำเหล่านี้ฉู่ลั่วหานก็ผละจากมือของเขาและเดิน ไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างไม่เต็มใจ เธอพยุงตัวเองทีละก้าวจนมาถึง คู่ลั่วหานยืนอยู่ใต้โคมระย้าคริสทัลที่สวยงาม เธอกำนิ้วแน่น ต้องไม่ถอย! ต้องไม่ใจอ่อน! ไม่ได้เด็ดขาด!
หลงเซี่ยวรู้สึกรู้สึกงงงวย ดูเหมือนว่าเธอจะโกรธมากและเธอ กำลังคิดบัญชีกับเขา เอาเถอะ เขาทนได้เพราะเขาไม่สามารถมา ช่วยเธอได้ทันเวลาเอง
“คุณหิวไหม ผมเตรียมอาหารเย็นที่คุณชอบไว้ให้คุณแล้ว”
น้ำเสียงที่อ่อนโยนและมุ่งมั่น ช่างเป็นสามีที่เพียบพร้อมจริงๆ
“หลงเซียว พวกเรา..”
“ตอนกลางคืนกินอาหารรสจืดหน่อยจะดีกว่า นี่คือโจ๊กถั่วแดง กับเม็ดบัวต้ม ผมต้มตั้งห้าชั่วโมงเชียวนะ ผมคิดว่าคุณน่าจะชอบ
เขาขัดจังหวะเธอขึ้น เพราะหลงเชียวได้สังเกตเห็นบางอย่างที่ เปลี่ยนไป การกระทำของเธอสื่อว่าจะทำให้ชีวิตแต่งงานของ พวกเขาสั่นคลอนอีกครั้ง
หัวใจของฉู่ลั่วหานเต็มไปด้วยความขมขื่น นัยน์ตาสีแดงเข้ม ของเธอประกอบกับถุงใต้ตาบวมเป่งจากการร้องไห้ “หลงเชียว ฉันคิดดูแล้ว วันนี้…..! ”
เธอยังไม่ทันพูดจบ เขาก็ป้อนซุปเข้าปากเธอและยื่นหน้ามา ใกล้ๆ “ถ้ายังไม่กินจะเย็นหมดนะครับ มา ผมป้อน”
น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน นิ่มนวล น่าฟัง มันทำให้เธอใจ ละลาย
ฉู่ลั่วหานพูดใหม่อีกครั้งว่า “พวกเรา…!
ดูท่าว่าแผนการป้อนข้าวจะใช้ไม่เป็นผล หลงเชียวก้มลงใช้ ปากของเขาปิดปากเธอ ไม่ให้เธอได้มีโอกาสต่อสู้!
เธอพูดหนึ่งครั้ง เขาก็จูบหนึ่งครั้ง จูบจนกระทั่งเธอไม่พูด!
เป็นเวลานานกว่าเขาจะยอมปล่อยเธอ เขาพูดด้วยแววตาที่ จริงจังว่า “ต่อไปนี้ห้ามพูดเรื่องนี้อีก คุณพูดหนึ่งครั้งผมจะ ทำโทษหนึ่งครั้ง ผมพูดจริงทำจริง! ”
ฉู่ลั่วหานก้มหน้าน้ำตานองแล้วพูดว่า “หลงเซียว อย่าทรมาน ฉันอีกเลยได้ไหม? คุณปล่อยฉันไปเถอะ และปล่อยตัวเองไป ด้วย ฉันไม่อยากไปต่อแล้ว”
เขาจับบ่าเธอ มองเธอด้วยสายตามองเด็กๆ ฝืนยิ้มถามว่า”ทำไม? ผมไปอเมริกาแค่ครั้งเดียว ทำไมทุกอย่างถึงเปลี่ยน ไป?
คู่ลั่วหานยิ้มยะเยือกเธอเช็ดน้ำตาและยิ้มอย่างไร้ความรู้สึก “หลงเชียว เพราะการที่คุณไปอเมริกา ฉันสูญเสียบริษัทฉู่ชื่อ ฉัน ตกอยู่ในสายตาของสื่อมวลชน และกลายเป็นตัวตลกของตระกูล หลง!”
เพียงแค่นี้จริงเหรอ?
นี่มันไม่ใช่สไตล์ของเธอ เขาไม่เชื่อ
หลงเชียวใช้มือเช็ดน้ำตาให้เธอ เธอหลบเขาอย่างตั้งใจ
“อย่ามาแตะต้องฉัน ! ”
ฉันเป็นผู้ติดต่อเชื้อHIV! คุณไม่รู้อะไร! อย่ามาแตะต้องตัว
ฉัน!
หลงเชียวจับไหล่ของเธออย่างแรง ” มองตาผมแล้วบอกมาว่า ทำไมคุณถึงต้องการหย่า ทำไมคุณไม่อยากอยู่กับผม?
ฉู่ลั่วหาน ไม่กล้าสบตาเขาเธอได้แต่ก้มหน้า แต่ก็กัดฟันพูด ออกมาด้วยแรงทั้งหมดที่มีอยู่ “หลงเชียว พวกเราไม่เหมาะสม กัน อยู่ด้วยกันต่อไปมีแต่จะทำให้อึดอัด ฉันพูดจริงๆนะคะ ฉันมี สติและรู้ตัวว่าทำอะไรอยู่ ฉันบอกว่า เราเลิกกันเถอะ”
กลับมาที่หัวข้อนี้อีกแล้ว!
หลงเชียวที่อดทนต่ออารมณ์โกรธ แต่เขาทนไม่ได้อีกต่อไป”เพลง…” ช้อนถูกปาลงสู่พื้นแตกกระจายไปทั่ว
เขาลุกขึ้นด้วยความโกรธใช้มือกุมหัวตัวเองไว้ แล้วมองไปที่ผู้ หญิงที่นั่งบน “อู่ลั่วหานคุณคิดว่าผมจะปล่อยให้คุณพูดเรื่องนี้ เล่นๆซ้ำๆอย่านี้ตลอดไปเหรอ? ผมบอกว่าพอแล้ว อย่าพูดเรื่อง นี่อีก! ”
เธอเงยหน้าขึ้นพูดว่า “ทำไมคะ เรื่องแค่นี้ก็ทำให้คุณชาย เชียวโมโหแล้วเหรอ สรุปแล้วคนที่คุณรักที่สุดก็คือตัวคุณเอง สำหรับคุณแล้วฉันเป็นตัวอะไรกันคะ? ตอนต้องการคุณก็พา ออกไปข้างนอก ตอนไม่ต้องการก็ถีบหัวส่ง ฉันเป็นคนนะคะ ไม่ใช่สิ่งของ”
เธอยังมีอารมณ์มาพูดกับเขาเรื่องพวกนี้อีก มันทำให้หลง เชียวโกรธยิ่งขึ้น!
เขาไม่เคยสงสัยเรื่องไอคิวของฉู่ลั่วหาน แต่ทำไมเรื่องอีคิว ของเธอถึงเป็นแบบนี้?
“สถานะของคุณตอนนี้ถูกเปิดเผยไปทั่วแล้ว ทุกคนรู้ว่าคุณคือ ภรรยาของผม ผมจะไม่ปิดบังสถานะของคุณอีกต่อไป และอีก อย่างงานเลี้ยงในวันพรุ่งนี้คุณต้องไปเป็นเพื่อนผม”
เหอะๆ! เวลานี้ยังมีงานเลี้ยงอะไรกัน?
เธอไม่มีแม้เรี่ยวแรงจะยิ้ม
บัตรเชิญสีแดงสด จู่ลั่วหานหยิบมันขึ้นมาดู “หลงเชียวงาน เลี้ยงแบบนี้พวกเราน่าจะไม่เหมาะสมเท่าไหร่? ”
งานเลี้ยงวันเกิดคุณพ่อของโม่หรูเฟย ทำไมเขาถึงมาชวนเธอ
ไปด้วย
“หลงเชียว ในนี้เขียนชื่อคุณคนเดียว พวกเขาคงไม่ได้ ต้องการให้ฉันไปด้วยหรอก” เธอพูดแล้วลุกขึ้นด้วยร่างกายที่ไร้ เรี่ยวแรง
เธอเดินจากไป หลงเซียวจับมือของเธอไว้อย่างแม่นยำ นิ้วทั้ง ห้าแยกออกจากกันและกำนิ้วเธอไว้ พูดอย่างมั่นใจว่า “งานเลี้ยง ก็ต้องมีคู่ คุณเป็นภรรยาของผม ไม่พาคุณไปจะพาใครไป?”
ฉู่ลั่วหานเงยหน้า แสงจากโคมไฟระย้าส่องจนแสบตา “ดังนั้น คุณจะให้ฉันไปช่วยแสดงละคร? ”
หลงเซียวกำมือแน่น “ไม่ใช่”
เขาหยุดอยู่ชั่วครู่แล้วมองไปที่เธอ ดวงตาแดงจากการร้องไห้ เขาไม่อยากซักถามถึงเหตุผลเพราะรู้ว่าเธอไม่บอก “ผมจะให้ทุก คนรู้ว่าคุณคือผู้หญิงของผม นอกจากผม จะไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ คุณ”
พูดจบ เขาก็ปล่อยเธอเดินเข้าห้องไป
เมื่อเธอเดินไป มือถือของหลงเชียวก็ดังขึ้น
แม่เขาโทรมา
“หลงเซียว พรุ่งนี้วันเกิดของพ่อโม่หรูเฟย เรื่องของพวกเรา สองคนควรจะประกาศเป็นทางการแล้ว แม่ว่าเรารู้ดีว่าควรทำตัว อย่างไร”
หลงเซียวกำมือแน่น มองไปที่ฉู่ลั่วหานแล้วยิ้มว่า “แม่ครับ เรื่องที่ทำอยู่ตอนนี้กับฉู่ลั่วหานหยุดเถอะครับ อย่าบังคับให้ผม ต้องทำอะไรมากกว่านี้เลย เพราะถ้าผมทำกลับแม่อาจจะเสีย ลูกชายไปก็ได้”
หยวนชูเฟินเอามือจิก โซฟา “หลงเซียว! ลูก..! ”
“แม่ครับ ยี่สิบกว่าปีแล้ว แม่น่าจะรู้ดีว่าผมพูดจริงทำจริง แม่ คิดว่าจะหยุดผมได้อย่างนั้นเหรอ?
หยวนชูเฟินหลับตาลง “ลูกจะต้องเสียใจแน่ หากไม่รีบถอย ออกมาตั้งแต่ตอนนี้ จะต้องเสียใจแน่ๆ ! ”
หลงเชียว แม่ไม่อยากให้ลูกต้องเดินไปถึงวันนั้น วันที่ลูกต้อง เสียใจ
เสียใจงั้นเหรอ?
ยี่สิบกว่าปีมานี้เขาทำเรื่องที่เสียใจเพียงเรื่องเดียว นั่นคือ ทำให้คนที่เขารักต้องเสียใจ และก็ทำร้ายตัวเขาเอง
โม่หรูเฟยอยากได้ตำแหน่งคุณนายตระกูลหลงงั้นเหรอ?
เขาจะบอกเธอในคืนพรุ่งนี้ว่าตำแหน่งนี้มีไว้สำหรับคนคน เดียวเท่านั้นและคนอื่น ๆ อย่าได้คิดฝัน
เขาวางสายและรีบโทรหาจี้ตงหมิง
“ทางนั้นเป็นไงบ้าง? ”
“ท่านประทาน ตรงนี้ปกติดีวางใจได้ พรุ่งนี้ทุกอย่างจะเรียบร้อย”
เขาชอบคำว่าทุกอย่างเรียบร้อย เพราะเขาคงไม่สามารถรับ ได้หากมีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับเธอ
