ตอนที่ 126 ผลการวินิจฉัย ทำลายความฝัน
ในตอนกลางคืน หลงเซียวหลับไปแล้ว แต่จู่ลั่วหานเดินไปที่ห้อง หนังสือแล้วล็อกประตูจากด้านใน
เมื่อนำใบสมัครที่ถังจิ้นเหยียนให้เธอจากกระเป๋า ฉู่ลั่วหาน จ้องไปที่มันเป็นเวลากว่าห้านาทีจากนั้นก็จับปากกาของหลง ะ ๘ เชียวแน่น และใช้ปากกานั้นเขียนชื่อเธออย่างบรรจงทีละตัว
หากมีใครคนใดคนหนึ่งต้องจากไป คงต้องเป็นเธอ
ทหารหนีการจับกุมแม้จะต่ำต้อย แต่ยังดีกว่าต้องเผชิญหน้า กับความจริงอันโหดร้าย คิดดูแล้วการแต่งงานของเธอในครั้งนี้ มันช่างอึดอัดเสียจริง
เมื่อเธอจากไป ที่นี่จะกลับกลายเป็นเหมือนเมื่อห้าปีก่อน เธอ ไม่เคยมาและไม่เคยรัก
ส่วนเขานั้น เวลาคงค่อยๆเยียวยาเขาเอง
วันต่อมาที่ห้องรองผู้อำนวยการโรงพยาบาล
ถังจิ้นเหยียนกำผลการตรวจร่างกายฉบับหนึ่งไว้ เหมือนถูก
ฟ้าผ่า!
เป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง! เป็นไปไม่ได้!
เกาหยิ่งจือยืนอยู่ตรงหน้าเขาพูดด้วยเสียงต่ำ ” ท่านรอง ประธานถังนี้คือรายงานการตรวจสุขภาพล่าสุด ตอนนี้คนใน
ศูนย์ตรวจทางการแพทย์ยังไม่มีใครเผยข้อมูลนี้ออกไป ส่วนผม ได้กำชับแล้วคงไม่มีใครกล้าพูดหากใครฝ่าฝืนผมจะให้เขาไม่มี โอกาสกลับมาที่นี่อีก”
ถังจิ้นเหยียนไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น เขาจ้องดูข้อมูลทาง เทคนิคในรายงานการตรวจสุขภาพนี้ ร่างกายของเขาทรุด เหมือนกับคนตกจากตึก
แล้วโดนบีบอัดให้แบน!
ผลการตรวจสุขภาพของฉู่ลั่วหานพบHIV ในเลือด!
HIV!
เป็นไปได้อย่างไร!
เกาหยิ่งจือเห็นการตอบสนองของถังจิ้นเหยียนจึงได้พูดอย่าง ระมัดระวังว่า “ท่านรองฯถังครับ เป็นไปได้มากว่าการติดเชื้อมา จากการช่วยเหลือผู้ติดเชื้อในครั้งนั้น …..! ! ”
“พอแล้ว”
ถังจิ้นเหยียนพูดอย่างเยือกเย็น เมื่อฟังคำพูดของเกาหยิ่งจือ แล้วหวนกลับไปในวันนั้น ได้เกิดเหตุการณ์ต่างๆมากมาย ทั้ง เลือดและบาดแผล..!
คู่ลั่วหานมีบาดแผลที่แขนและข้อมือ เป็นไปได้มากที่จะติดเชื้อ ในครั้งนั้น แต่เขาไม่สามารถรับได้! เขาไม่สามารถรับเรื่องนี้
ได้!
“ท่านรอง…”
“ออกไป!
เกาหยิ่งจือ ถูกไล่ออกมาจากห้องทำงาน เหลือบไปเห็นฉู่ลั่วหา นเดินถือเอกสารบางอย่างเข้ามา
ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มอันขมขื่นอยู่ ฉู่ลั่วหานหนอ ข้างใน ห้องมีนิทานเรื่องสำคัญรอเธอเข้าไปอ่านอยู่นะ!
“คุณหมอฉู่ สวัสดี” เกาหยิ่งจือทักทายเธอก่อนเป็นครั้งแรก
ฉู่ลั่วหานยิ้มตอบ “สวัสดีค่ะรองหัวหน้าเกา”
ทั้งสองเดินไปคนละทาง เกาหยิ่งจือมองกลับไปและเห็นว่าเธอ เดินเข้าไปในห้องทำงานของ ถังจิ้นเหยียน
เธอจบแล้ว คู่ลั่วหาน
เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูถังจิ้นเหยียนก็ตื่นขึ้นจากภวังค์ เขา เงยหน้าขึ้นโดยไม่คาดคิดว่าคนที่เข้ามาคือฉู่ลั่วหาน!
เขารีบซ่อนผลการตรวจสุขภาพไว้ จัดแจงอารมณ์ของตัวเอง แล้วยิ้มถามว่า “มีอะไรหรือเปล่า? ”
คู่ลั่วหานกัดฟันพูดว่า “ท่านรองคะ หนังสือแนะนำที่ให้ไว้ครั้ง ที่แล้ว ฉันกรอกเรียบร้อยแล้วค่ะ”
ถังจิ้นเหยียนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ตอนนี้เขาไม่อยากได้ยิน เรื่องอะไรทั้งนั้น อย่าว่าแต่เรื่องอาสาสมัครเลย!
“อ้อ วางไว้ตรงนั้นแหละ”
เขากลัวว่าตัวเองจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ถังจิ้นเหยียนต้องการให้เธอออกไปโดยเร็วที่สุด เขายังไม่สามารถจัดการกับ เรื่องนี้ได้
ฉู่ลั่วหานวางเอกสารไว้บนโต๊ะ “ท่านรองคะ ฉันตั้งใจมากและ คิดดีแล้ว หวังว่าคุณจะไม่กังวลใดๆและทางท่านผู้อำนวยการ เองก็ด้วย”
ถังจิ้นเหยียนจ้องมองที่ปากของเธอ แต่เขาไม่รู้ว่าเธอพูดอะไร จิตใจของเขาอยู่บนตัวหนังสือที่ผลการตรวจทางการแพทย์นั้น เปรียบเสมือนเข็มพิษที่มแทงหัวใจเขา
“อืม”
เธอพูดกับเขาหลายประโยค แต่ทุกประโยคกลับถูกตอบมา เพียงคำเดียว
ฉู่ลั่วหานเริ่มสงสัยว่าถังจิ้นเหยียนเป็นอะไรไป?
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นหรือคะ? ”
เมื่อตอนที่เธอเข้ามา เขาเหมือนเก็บอะไรหลบซ่อนไว้ ทำให้ฉู่ ถังจิ้นเหยียนสลัดความคิดของเขาอย่างรวดเร็ว แต่ขาเขายัง
ลั่วหานไม่สบายใจนัก
คงสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ “ไม่เป็นไร ผมเหนื่อยนิดหน่อยคุณกลับ
ไปก่อน .. เดี๋ยวๆคุณ … ไม่เป็นไรใช่ไหม คุณกลับไปก่อนนะ”
ฉู่ลั่วหานหอบความสงสัยกลับไปที่ห้องทำงานของเธอ พวก จ้าวเหมียนเหมียนกำลังอ่านผลตรวจสุขภาพของตัวเองอยู่
” ให้ตายสิ ฉันแข็งแรงขนาดนี้ทำไมเกล็ดเลือดต่ำกันนะ ฉันไม่ เคยรู้มาก่อนเลย”
“ของฉันบอกว่าตกขาวผิดปกติน่ะ”
เมื่อเห็นคู่ลั่วหานเดินเข้ามาก็รีบเข้ามาถามว่า “คุณหมอ ฉู่ ผล ตรวจสุขภาพออกหรือยังคะ? ผลตรวจครั้งนี้บ้าบอจริงๆ ระบุ โรคอะไรแปลกๆ ให้ตกใจเล่นแท้ๆ น่ารำคาญจริงๆ”
ฉู่ลั่วหานส่ายหัว “ยังเลยค่ะ น่าจะอยู่อีกชุดหนึ่ง”
จริงเหรอ? เธอจำได้ว่าตรวจพร้อมกันนี่นา
“คุณหมอฉู่ รบกวนมาที่หน่อย”
จ้าวเหมียนเหมียนและจี้ซื้อหยู่ถอยออกไป ให้ตายสิ ยมราช เกามาด้วยตัวเอง ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ !
ฉู่ลั่วหานวางประวัติคนไข้ลง “ค่ะ”
ณ ห้องทำงานของเกาหยิ่งจือ
ฉู่ ลั่วหาน ยืนอย่างเหนื่อยล้าที่หน้าโต๊ะทำงานของเธอ รอให้ เธอออกคำสั่ง
แต่คราวนี้บรรยากาศดูแปลกไปเล็กน้อย เกาหยิ่งจือมองแต่ ปากกาในมือของเธอโดยไม่พูดอะไร
“รองหัวหน้าเกาถ้าไม่มีอะไรแล้ว ดิฉันจะขอตัวนะคะ”
“ถ้าไม่มีอะไรฉันจะเรียกเธอมาเหรอ คุณหมอฉู่ ผลการตรวจ สุขภาพออกมาแล้วแต่คุณกลับไม่ได้รับ ไม่แปลกใจหรือไง? ”
เกาหยิ่งจือปกติแล้วก็ถือว่ามีเสน่ห์สวยงาม ประกอบกับการ แต่งหน้าในวันนี้
ในวันนี้ทำให้เธอน่าดึงดูดขึ้นกว่าเดิม
“การตรวจร่างกายเป็นเรื่องปกติ และรองหัวหน้าเกาไม่ควร ต้องเสียเวลาให้กับเรื่องแบบนี้”
“ถ้าอย่างนั้นต้องขอบคุณโรงพยาบาลแล้วละ คุณหมอฉู่ตอน ที่คุณเป็นกองสนับสนุนหมู่บ้านผู้ติดเอดส์เอดส์คุณได้รับบาดเจ็บ หรือเปล่า? ”
ฉู่ลั่วหานพยักหน้า “แล้วยังไงคะ? ”
เกาหยิ่งจือพูดต่อว่า “คุณหมอ คุณได้รับเชื้อ ฉันรู้ว่าเรื่องนี้ คุณอาจจะรับได้ยากมาก แต่! นี่คือความจริง”
ฉู่ลั่วหาน ใช้สายตาจ้องมองอย่างดุเดือด ” คุณหมายความว่า ยังไง! ถ้าคุณจะสาปแช่งฉันก็ควรให้มีขอบเขตบ้างนะคะ!”
เกาหยิ่งจือหัวเราะเธอเลิกคิ้วและแสดงให้เห็นดวงตาอัน แหลมคมและรังเกียจ “ฉันไม่ได้อยู่ในอารมณ์หรือมีเวลาพอที่จะ พูดตลกกับคุณนะ คุณได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคเอดส์ ผล รายงานการตรวจร่างกายของคุณที่ท่านรอง เห็นได้ชัดว่าเขา กำลังปกปิดข้อมูลนี้ของคุณแต่ …”
“โกหก!
ฉู่ลั่วหานเดินหน้าเข้ามา มือทั้งสองกดลงที่โต๊ะทำงานและจ้อง มองด้วยสายตาอาฆาต “เกาหยิ่งจือ คุณอย่ามาท้าทายขีดจำกัดของฉัน
“มันไม่มีประโยชน์ที่คุณจะมาเสียอารมณ์และด่าว่าคนอื่นอยู่ที่ นี่ คุณหมอฉู่ความจริงตั้งอยู่ตรงหน้านี้ คุณไม่สามารถหลบหนีไป ได้ตลอดหรอก ไม่เชื่อคุณไปหาท่านรองดูแล้วจะเข้าใจ!”
เธอไม่เชื่อ! ไม่เชื่อเด็ดขาด!
ฉู่ลั่วหาน กดลิฟต์อย่างร้อนรน เธอจะไม่ติดเชื้อ ไม่มีวัน..
ไม่.
เพียงไม่กี่ก้าวเธอเดินเข้ามาในห้องรองผู้อำนวยการ “ท่าน รองคะ ผลตรวจสุขภาพของฉันอยู่ที่ไหน? ”
การเข้ามาอย่างกะทันหันของเธอ เขาไม่ทันได้ตั้งตัว เขาสะดุ้ง และปากกาตกลงที่พื้นเสียงสะท้อนดังอย่างน่าประหลาดใจ
“คุณหมอฉู่ คุณ..! ”
“ฉันถามคุณว่ารายงานการตรวจร่างกายของฉันอยู่ที่ไหนคะ!” ดวงตาสีแดงเข้มของเธอปกคลุมไปด้วยชั้นเลือดสีแดงที่น่ากลัว ราวกับสัตว์ร้ายที่อยู่ในการต่อสู้
มองดุแล้ว เธอคงได้ยินอะไรมา….!
ถังจิ้นเหยียนลุกขึ้นปิดประตู ปิดม่านแล้ววางมือบนบ่าเธอแล้ว พูดว่า “ฟังผมนะ..! อย่ากลัว ผมจะอยู่เคียงข้างคุณไม่ว่าจะ เกิดอะไรขึ้น คุณจะไม่โดดเดี่ยว
ดังนั้น…! มันคือเรื่องจริง?
คู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้นด้วยความสิ้นหวัง ดวงตาที่ชุ่มชื้นของเธอ ในตอนนี้ไม่สามารถหาความหวังใดๆได้อีกแล้ว “ฉันได้รับเชื้อ
จริงๆ…! %3D
เธอพูดอะไรไม่ออกอีก
ถังจิ้นเหยียนกอดเธอแน่นไว้ในอ้อมอก มือทั้งสองโอบมาที่ แผ่นหลัง เขาเจ็บปวดไม่น้อยกว่าเธอเลย แต่เขาจะล้มลงไม่ได้ “ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ คุณอยากไปแอฟริกาใช่ไหม? พวกเรา ไปที่นั่นกัน ดีไหม? ผมจะอยู่กับคุณจนวันสุดท้าย”
จู่ลั่วหานในตอนนี้ดูเหมือนนกตัวเล็กๆ ที่หัวใจถูกบดยี้และมี เพียงขนที่ลอยไปตามลมอย่างอ่อนแรง เธอไม่ขยับหรือส่งเสียง ใดๆและยอมรับอ้อมกอดของเขา
“พวกเราออกเดินทางก่อนกำหนด ไปพรุ่งนี้เลย ผมสัญญา ว่าที่นี่จะไม่มีคนรู้เรื่องนี้ คุณยังเป็นคุณ และจะเป็นแบบนี้ตลอด ไป ขอให้จำไว้เสมอว่าทุกครั้งที่คุณหันกลับมา จะเจอผม
อยู่…………! ”
ดวงตาของฉู่ลั่วหานกำลังลุกโชน ดูเหมือนว่าหัวใจของเธอจะ เปียกโชกอย่างรุนแรง จากวันที่แสงแดดแรงกล้า บัดนี้ฝน ตกหนักลมและฝนก็พัดกระหน่ำมาที่เธอ
“ผมรักคุณ ไม่ว่ายามทุกข์หรือยามสุข ยามเจ็บป่วยหรือยาม สบาย นอกจากความตายแล้วไม่มีอะไรจะมาห้ามความรักที่ผมมี ให้คุณได้ สัญญากับผม อย่าท้อถอย ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ ทุกๆ วันต่อจากนี้ผมจะทำให้คุณมีความสุขกว่าเดิมเป็นสิบเท่า”
เขาพูดทุกคำอย่างชัดเจนและมั่นคง แต่สัมผัสได้ถึงความเจ็บ ปวด ไม่มีค่าตอบรับใดๆ
“แค่กๆๆๆๆ”
ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาไอขึ้นอย่างรุนแรง และเลือดก็
ไหลออกมาจากมุมปากของเธอ!
เรื่องราวต่างๆจุดความร้อนในตัวเธอขึ้นมา กลิ่นคาวเลือดเต็ม
ปากของเธอ
ฉู่ลั่วหานสีหน้าซีดเผือด เลือดสีแดงสดนั้นทำให้เธอตกใจแต่ ไม่ได้มีกิริยาใดๆ สายตาเหม่อมองไปข้างนอกโดยไม่มีจุดหมาย
“ฉ่ลั่วหานอย่าเป็นแบบนี้ อย่าทำร้ายตัวเอง! ”
คู่ลั่วหาน ล้มลงราวกับดอกไม้เหี่ยวที่สูญเสียความชุ่มชื่นหล่อ เลี้ยงลำต้น เธอล้มทรุดตัวลงกับพื้นและเช็ดเลือดจากมุเมปาก
ด้วยมือขวาที่ของเธอ
เลือดสีแดงสด
เธอยิ้มเห็นฟันที่เปื้อนเลือดของเธออย่างน่ากลัวและน่าสังเวช
เลือด…ภายในเลือดเหล่านี้เป็นไวรัส ใช่! ไวรัสที่น่ากลัวที่สุด และน่าขยะแขยงที่สุด
เหอะ!
ฉู่ลั่วหานชีวิตของเธอยังมีอะไรที่เป็นไปไม่ได้อีกไหม? ??
ไม่มีแล้ว. ไม่มีอีกแล้ว
ถังจิ้นเหยียน คุกเข่าลงข้างหนึ่ง “ผลอนุมัติใบสมัครของคุณ แล้วผมจะให้คุณออกจากประเทศจีน ในฐานะอาสาสมัคร เมื่อคุณ ไปถึงแอฟริกาจะไม่มีใครรู้จักคุณ คุณสามารถเริ่มชีวิตใหม่ได้”
“ชีวิตเหรอ? ” เธอฝืนยิ้ม สำหรับเธอแล้วจะมีชีวิตอยู่ต่อไป
อย่างไร? แต่ละวันต่อจากนี้เธอกำลังเดินเข้าหาความตาย เธอมีสิทธิ์ที่จะพูดถึงการเริ่มต้นชีวิตงั้นเหรอ?
ถังจิ้นเหยียนจับแขนเธอไว้เช็ดเลือดให้เธอ แต่ถูกเธอปฏิเสธ “อย่ามาแตะต้องฉัน เลือดของฉันมีพิษ คุณอย่าแตะต้อง ฉัน…”
เธอสะบัดมืออย่างไม่ไยดีและดวงตาของเธอไม่มีสีสันใดๆ
ถังจิ้นเหยียนหยุดชั่วครู่แล้วพูดว่า “ผมไม่กลัว ต่อให้ผมตาย ไปพร้อมกับคุณผมก็ยินดี”
เขาฝืนเช็ดเลือดให้เธอ แต่ฉู่ลั่วหานทุบตีเขาอย่างแรง “ถังจิ้น เหยียนคุณแม่งเป็นบ้าไปแล้วหรือไง! ”
เขาเอื้อมมือไปโอบหัวของเธอไว้ในอ้อมแขน พูดอย่างเสียง ดังฟังชัดว่า “ผมไม่ได้บ้า ผมรู้ตัวดีว่าทำผมะไรอยู่ ลั่วหาน ให้ผม อยู่เป็นเพื่อนคุณนะ”
ประตูห้องทำงานของผู้อำนวยการถูกปิดอยู่กว่าสองชั่วโมง
หลังจากสองชั่วโมงผ่านไป ฉู่ลั่วหานถูกเขาส่งไปที่ลานจอดรถ ชั้นใต้ดิน “ถ้าคุณอยากไปแบบเงียบๆ ผมจะพาคุณไปเดี๋ยวนี้ แต่ ถ้าคุณ…! ”
“ฉันต้องบอกเขา หากฉันไปอย่างเงียบๆ เขาต้องหาฉันเจอ
แน่นอน”
เขาคงทำแบบนั้น
ถังจิ้นเหยียนกุมมือของเธอ “ผมรอคุณนะ ไม่ว่าคุณจะหย่ากับ เขาหรือไม่ ผมก็จะรอคุณ”
หี่หึ้ รอเธองั้นเหรอ
เธอเป็นแค่คนที่รอความตาย รอเธอแล้วได้ประโยชน์อะไรขึ้น
มา?
“ลงรถเถอะค่ะท่านรอง
