ตอนที่ 140 ไม่ต้องกลัว จะเป็นหรือตายเราจะอยู่ด้วย
กัน
“คุณต้องการอะไร? อยากได้เท่าไร? ว่ามาเลย!”
“คุณหญิงหลง อย่าพูดเหมือนผมไม่เคยเห็นเงินสิครับ ผม รู้ว่าคุณไม่ขาดแคลนเรื่องเงิน แต่ผมมีนิสัยประหลาด ผมไม่ ซอบเงิน ผมชอบผู้หญิง ยิ่งเป็นสาวน้อยเผ็ดร้อนแล้วละก็ ผม ยิ่งชอบ”
ชายหนุ่มที่ผ่านการดัดเสียง ทั้งน่าขยะแขยงและน่ากลัว ราวงูพิษที่ค่อยๆเลื้อยขึ้นด้านหลัง ราวสัตว์เลื้อยคลานเย็น เขียบที่ไม่มีกระดูกสันหลังทิ้งของเหลวที่ชวนอ้วกเอาไว้
นิ้วมือเรียวเล็กของลั่วหานเย็นเฉียบราวน้ำแข็ง เธอ ควบคุมสติตนเองไม่ให้อีกฝ่ายได้รู้ถึงความตระหนกของเธอ “เธออยู่ที่ไหน?”
“อยู่ในที่ๆสวยงาม ที่สวยงามเช่นนี้ เธออยู่คนเดียวโดด เดี๋ยวเกินไป คุณเป็นเพื่อนสนิทเธอ ไม่คิดมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ หน่อยหรือ เมื่อคืน เธอตะโกนเรียกชื่อคุณตลอดเลยนะ”
“พวกแกทำอะไรเธอ! ถ้าพวกแกกล้าแตะต้องเธอ ฉันจะ บดขยี้แกให้แหลกเป็นผุยผง”
ฉู่ลั่วหานตื่นตระหนก เธอเคยถูกลักพาตัว เธอเข้าใจความรู้สึกหวาดหวั่นสิ้นหวังของผู้หญิงคนนึงที่ถูกไอ้โม่งบีบบังคับ ทำร้ายเป็นอย่างดี แม้ภายนอกลู่ซวงซวงดูห้าวหาญ แข็งแกร่ง แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเรื่องเร่งด่วน ยัยบ้าคนนี้จะ สมองตีบตันทำตัวไม่ถูก ไม่แน่อาจต้องงัดไม้เด็ดเข้าสู้
ไม่ได้! ซวงซวงจะเป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด!
“หวั่นอะไร โชคดีแพ็คคู่ พวกเรารอสาวสวยอย่างคุณมา หาอยู่ ผมจะเตือนด้วยความหวังดีอีกเรื่อง ทีหลังช่วงดึกอย่า ปิดเครื่องจะดีกว่า หากตอนกลางคืนติดต่อคุณได้ไม่แน่ เพื่อนสาวของคุณก็ไม่ต้องลำบากแบบนี้”
ให้ตายสิ!
“ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าแกไม่ใช่พวกต้มตุ้น?” คู่ลั่วหานมอง เวลา ตอนนี้เป็นเวลา11โมง ลู่ชวงซวงถูกลักพาตัวตั้งแต่เมื่อ คืน หากเป็นพวกโรคจิต ต่อให้ไม่ถูกทรมาน ก็คงเหลือเพียง ครึ่งชีวิตแล้ว
สมควรตายเสียจริง!
ไม่รู้อีกฝ่ายทำอะไร สักครู่หนึ่ง เสียงอันแผ่วเบาได้ เรี่ยวแรงลอยเข้ามา เธอกัดฟันกรอดด่ากราด “ไอสารเลว! ฉันจะกัดแกให้ตายไปเลย!”
เสียงของวงวง!
“แกอยู่ไหน! ฉันจะไปเดี๋ยวนี้: จะฆ่าจะแกงมาลงที่ฉันปล่อยเธอไป!” จู่ลั่วหานโกรธแค้นราวภูเขาไฟระเบิดปะท!!
ชวงชวงถูกลักพาตัวเมื่อคืนนี้ คนร้ายต้องติดต่อเธอเป็น แน่ แต่โทรศัพท์เธอโทรไม่ติด คนร้ายพวกนั้นไม่มีทางปล่อย ชวงชวงไปง่ายๆเป็นแน่
คู่ ลั่วหาน เธอมันเป็นผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวและโง่เง่า! หากช วงชวงเป็นอะไรไป ชาตินี้เธออย่าได้อยู่อย่างสบายสุขอีกเลย
ประโยคด่าทอเสียใจหลุดออกจากปากเธอไม่ขาดสาย จู่ ลั่วหานแทบเสียสติ
“เธอจอดรถไว้ที่ริมทาง จะมีคนไปรับเธอเอง”
ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเรียบเฉยเหมือนว่าเขาจะรู้ทุกความ เคลื่อนไหวของฉู่ลั่วหานเป็นอย่างดี
“แกรู้ได้ยังไงว่าฉันกำลังขับรถอยู่? แกสะกดรอยตามฉัน? ” ฉู่ลั่วหานตระหนกหน้าถอดสี เธอถูกสะกดรอย แต่ตัวเธอ นั้นกลับไม่รู้สึกอะไรเลย
“เลิกพูดมาก ลงจากรถซะ!”
ฉู่ลั่วหานทำตามคำสั่ง เธอถูกสะกดรอยจริงแท้แน่นอน ฉะนั้นไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็อยู่ภายใต้สายตาของคนร้าย อย่าว่าแต่แจ้งความ เธออยากขอความช่วยเหลือคงถูก คนร้ายตัดทางแน่
“คุณหญิงหลง ไม่ว่าคุณจะทำอะไรผมรู้ความเคลื่อนไหวของคุณเป็นอย่างดี หากคุณคิดจะวางแผนทำอะไร ผมไม่รับ ประกันความรุนแรงที่จะเกิดขึ้น”
“วางใจได้! ฉันจะไม่ทำแบบนั้น!”
เธอลงจากรถเดินไปยังที่ๆไร้กล้องวงจรปิด รถออฟโรดสี ตำจอดลงตรงหน้าเธอ คู่ลั่วหานไม่ทันได้เห็นป้ายทะเบียน และคนข้างใน พลันหัวหนักเท้าเบาถูกรวบขึ้นไปข้างใน
ดีที่ฉู่ลั่วหานหลับตาลง ไม่ขัดขืนแต่อย่างใด ตั้งใจจับเส้น ทางและเวลาที่รถเคลื่อนไปสู่
ฉู่ลั่วหานความจำดีมาก ไม่ว่ารถจะผ่านทางโค้งมากแค่ ไหน หากไปตามเส้นทางที่สมองของเธอบันทึกจะสามารถ ควบคุมได้อย่างสบาย
รถผ่านทางโค้งทั้งหมด6รอบ ทั้งหมดใช้เวลาราวหนึ่ง ชั่วโมง หนึ่งชั่วโมง เธอมั่นใจต้องออกนอกเขตมาแล้ว
รถหยุดลง ฉู่ลั่วหานคำนวณเส้นทางอย่างตั้งใจ หลาย วินาทีผ่านไปในหัวเธอปรากฏแผนที่หนึ่งขึ้นอย่างชัดเจน เธอ พอจะรู้แล้วสถานที่นี้คือที่ไหน
เธอถูกผลักให้ลงจากรถ คนร้ายมัดแขนเธอเอาไว้อย่าง แน่นหนาบังคับให้เธอเดินไปข้างหน้า ฉู่ลั่วหานขัดขืนสุดแรง “ปล่อยฉัน! ฉันเดินเองได้!”
“โถ่ จะกลายเป็นเนื้อบนเชียงอยู่แล้วยังจะยโสอีก? คิดว่าตัวเองเป็นราชินีในงานเลี้ยงหรือไงกัน?”
งานเลี้ยง? ไอ้พวกนี้มีความเกี่ยวข้องกับคนในงานเลี้ยง ของโม่ล่างคุนอย่างนั้นหรือ?
เหอะ! ตามคาด การกระทำของเธอในคืนนั้นสั้นสะเทือน ใครบางคนเข้า
“ในเมื่อรู้ว่าฉันเป็นใคร ก็ช่วยให้เกียรติฉันด้วย เพราะ
พวกแกจะได้รู้ในเร็วๆนี้ ฉันไม่ใช่คนที่พวกแกจะมีเรื่องด้วย”
อะไรจะแพ้ก็ได้ แต่เอนเนอร์จี้จะแพ้ไม่ได้ เมื่ออยู่ใน สถานการณ์เร่งด่วนฉู่ลั่วหานเป็นแบบนี้เสมอ
เมื่อเข้าผ่านประตู ฉู่ลั่วหานถูกผลักให้ล้มลงกับพื้น!
เธอคลุกเข่าลงบนปูนซีเมนต์ เจ็บจนหน้าผากเป็นรอย เขียวฟกช้ำ ฉู่ลั่วหานยันพื้นเอาไว้หวังลุกขึ้น แต่กลับถูกเท้า ปริศนากระทืบใส่ที่แผ่นหลัง
เธอล้มลงอย่างหนักอีกครั้ง!
บ้าเอ้ย!
ผ้าคลุมถูกสวมทับบนใบหน้า เธอไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ใน ห้องที่กว้างใหญ่ ไม่มีใครปริปากเอ่ยสักคำ เหมือนว่ามีเพียง เธอคนเดียว
เงียบจนน่ากลัว ฉะนั้นต้องมีอันตรายที่ใหญ่กว่าซุกซ่อนอยู่เป็นแน่
จู่ลั่วหานหลับตาลง ตั้งใจสัมผัสคนอื่นที่อยู่ในที่แห่งนี้ ใน อดีตเธอถูกลักพาตัวครั้งหนึ่ง ตอนนี้ราวโปรเฟสชันนอลไป แล้ว!
เสียงรบกวนที่ดังขึ้น ต้องมีอย่างน้อยสามคนขึ้นไปที่ล้อม รอบตัวเธอ
จู่ลั่วหานไม่ขัดขืนแต่อย่างใด เพียงคุกเข่าอยู่ที่เดิม พลาง หัวเราะด้วยความเย็นชา “ฉันมานี้แล้ว อย่าหดหัวหดหาง เป็นเต่าสิ แน่จริงเอาไอ้พวกนี้ออกจากตัวฉัน เรามาสู้กันตัวๆ อย่างยุติธรรม”
“ฮ่าฮ่าฮ่า! คุณหญิงหลงใจกล้าจริงๆ เสียดาย เฮ้อ เสียดาย!”
“อย่าพูดมาก !เพื่อนของฉันหละ?”
บุคคลปริศนาที่ยืนอยู่ในห้องโถงพยักหน้าให้กับลูกน้อง บุคคลหลังเดินไปยังอีกห้อง ชายหนุ่มลากลู่ซวงชวงที่เต็มไป ด้วยบาดแผลทั่วตัวออกมา
ลู่ซวงซวงเห็นว่าเป็นฉู่ลั่วหาน เธอร่ำไห้ออกมาอย่างหนัก “ลั่วลั่ว ทำไมเธอถึงได้โง่แบบนี้! ยัยบ้า! บ้าที่สุด! ”
“อย่าตะโกน! หุบปากให้หมด!”
คู่ลั่วหานได้ยินเสียงของดวงวง ความหนักอึ้งในใจเธอพลันคลายลง เธอยังอยู่ ดีจัง
“ช่วง ช่วง พวกมันได้ทำอะไรเธอรึป่าว? เธอโอเคไหม?” ลู่ชวงชวงส่ายหน้าอย่างแรง ใบหน้าบวมเบ่งปรากฏเลือด
เป็นหย่อมๆ เธอยิ้มอย่างพยายาม พวกมันไม่กล้า! ฉันไม่
เป็นไร ฉันโอเคดี เธอสบายใจได้”
“ว้าว เป็นฉากเพื่อนสาวที่ซาบซึ้งใจจริงๆ”
ทันใดนั้น เสียงเล็กแหลมของหญิงสาวดังขึ้นจากด้านนอก ประตู
ขณะเดียวกัน ลู่ซวงซวงถูกถุงดำสวมหน้าเอาไว้เช่นกัน
สู่ชวงซวงกัดฟันแน่น “นังสารเลว แกเป็นใคร ถ้ารู้จักฉันก็ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันเอาแกตายแน่!”
คู่ลั่วหานฟังเสียงหญิงสาวปริศนาอย่างตั้งใจ ทำไมรู้สึก คุ้นหูกับเสียงนี้?
เฉียวซียืนอยู่บนรองเท้าส้นสูงเดินอ้อมเข้ามา หยุดยืนอยู่ ตรงหน้าลู่ชวงชวง พลางหัวเราะอย่างได้ใจ “อย่าพยายาม เลยลู่ซวงชวง เธอไม่มีโอกาสได้ขัดขืนหลอก อยู่ในกำมือฉัน เธอมีแต่ตายกับตายเท่านั้น”
อู่ลั่วหานนึกออกแล้ว! ผู้หญิงคนนี้ถูกลู่ซวงชวงสาดน้ำส้ม ใส่ที่งานเลี้ยง เป็นผู้หญิงที่ถูกเธอตบ นางรองเฉียวซี
ให้ตาย ในสมัยนี้ดาราที่ไม่ได้รับความนิยมยังใจกล้า
ขนาดนี้
บ้าเอ้ย
เหมือนว่าเธอและลู่ขวงขวงจะดวงซวยจริงๆ
“เฉียวซี เธอนี่ใจกล้าจริงๆ” คู่ลั่วหานเสียดแทงเธออย่าง เย็นชา ขณะเดียวกันเธอคำนวณในใจ พินิจถึงทางรอด
ลู่ซวงชวงหน้าเปลี่ยนสี “เฉียวชี? ฮ่าฮ่าฮ่า เธอเป็นคนที่ เปื้อนสีขี้ในงานเลี้ยงวันก่อนสินะ? ฮ่าช่า หากรู้ว่าเธอ ร้ายกาจถึงเพียงนี้ ฉันจะฆ่าเธอซะตั้งแต่วันนี้”
ฉู่ลั่วหานหัวเราะอย่างเย็นชา “ซวงซวง จะเสียแรงพูดกับ มันทำไม? เธอไม่ต้องพูด เก็บแรงเอาไว้ดีกว่า”
ฟังน้ำเสียงที่คุ้นเคยของลู่ชวงชวง อู่ลั่วหานรับรู้ถึงความ ผิดปกติของเธอ ไม่เหมือนกับคนที่ไม่เป็นอะไร ลมหายใจ หนัก หายใจลำบาก เป็นไปได้สูงที่ช่วงท้องเธอได้รับบาดเจ็บ
ความรู้สึกของหมอ ลู่ซวงซวงไม่ได้บาดเจ็บเพียงแค่ที่ เตียว
เฉียวซีเดินตรงไปยังฉู่ลั่วหาน เสียงรองเท้าส้นสูงอันเรียว แหลมดังขึ้นบนหัวเธอ เธอจับจ้องไปยังหญิงสาวที่อยู่ตรงพื้น “ฉู่ลั่วหาน แกเก่งนักไม่ใช่หรือ? ลุกขึ้นมาสิ! เธอขอบตบ บ้องหูไม่ใช่หรือ? ลุกขึ้นมา!”
คู่ลั่วหานหัวเราะอย่างเย็นชา “เฉียวซี หากฉันเดาไม่ผิด เธอคงเป็นหมากของใครสักคนสินะ ว่ามา คนที่อยู่เบื้องหลัง เธอเป็นใคร ให้มันมาพบฉันเองสิ”
เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเป็นผู้อยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี้ บงการ ทั้งหมดนี้ ความสามารถของเธอ เป็นไปไม่ได้ที่จะสะกดรอย ตามใคร ขณะเดียวกันยังรู้อีกว่าเมื่อคืนเธอไม่ได้อยู่ในเมือง รู้ความเคลื่อนไหวเธอละเอียดเช่นนี้ ต้องเป็นคนที่อยู่เบื้อง หลังเธอแหงๆ
ใครกันนะ?
เฉียวซีไม่ตอบรับคำเธอ พลางผลักหน้าให้กับชายหนุ่ม ข้างๆ ชายหนุ่มรู้งาน เขาลากฉู่ลั่วหานลุกขึ้น ไม่ทันที่เธอได้ ยืนมั่นคงดี
“เพียะ!”
เฉียวซีรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีเหวี่ยงลงที่ใบหน้าของเธอ !
ฉู่ลั่วหานเจ็บจนสายตาพร่ามัวเกิดประกายดาว รสเลือด อันหอมหวานไหลเวียนจากช่องจาก จนล้นริมฝีปาก
“ลั่วลั่วลั่วลั่วเธอเป็นยังไงบ้าง? เฉียวซี แน่จริงเธอลงที่ ฉันนี่ เธอกล้าแตะต้องเธอ หลงเชียวถลกหนังเธอแน่!”
“แกหลอกใครกันลู่ซวงซวง พวกแกสองคน อย่าคิดว่าจะ ออกไปได้ ที่นี่เป็นหลุมฝังศพพวกแก! !”
คู่ลั่วหานหัวเราะเย็นชา เฉียวซี เธอถูกจับได้แล้ว ไม่ จำเป็นต้องใช้ถุงดำที่ก็ได้ เอาไอ้พวกนี้ออกจากหัวฉันซะ”
เฉียวซีเม้มปาก ชายหนุ่มข้างๆถอดหน้ากากออกจากหัว
เธอปรับโฟกัสไม่ได้กับแสงสว่างที่รอดเข้าสายตา กะทันหัน ฉู่ลั่วหานหรี่ตาลงเล็กน้อย เธอมองเห็นสถานที่นี้ เป็นคฤหัสถ์แห่งหนึ่ง ความสามารถของเฉียวซีนั้นไม่มีทางที่ เธอจะมีปัญญาซื้อแน่นอน!
เธอหันไปอีกทาง พบร่างของลู่เข้าหัวใจเธอ แทบหยุดเต้น!
ชุดสีขาวของลู่ถูกย้อมไปด้วยเลือดสีแดงฉาน เต็ม ไปด้วยบาดแผลทั่วร่าง ไม่มีส่วนไหนของร่างกายที่ยังดีอยู่
ไอ้สารเลวพวกนี้ เธอต้องคิดหาวิธีออกไป แก้แค้นแทนลู่ซ วง!
“ตายที่นี่ ศพไม่แย่นักหลอก ดูสิ ที่นี่ใหญ่มาก ฉันจะหาสัก ที่ ขุดหลุมให้เธอทั้งสองไว้ด้วยกัน”
กล้านัก!
ลั่วหานตาขวางใส่เฉียวซี เธอเดินตรงไปยังโซฟา หย่อน กันลงนั่ง “ก่อนตาย ขอน้ำฉันสักแก้ว ไม่มากเกินไปใช่ ไหม?”
“อ่าฮ่า สมเป็นญู่ลั่วหาน ใช้ได้จริงๆ”
เฉียวขึ้นั่งบนโซฟาตรงข้าม เธอนั่งไขว่ห้าง “เธอยังมีเวลา อีกหนึ่งชั่วโมง ไม่เพียงแต่ให้น้ำเธอดื่ม ยังมีข้าวให้เธอกิน ด้วย หิวตายศพไม่สวยเอานะ”
คู่สังหารหัวเราะเย็นชา “จริงด้วยสิ ขอบใจแล้วกัน!” ลู่ขวงซวงงงเป็นไก่ตาแตก บ้าเอ้ยมันเรื่องอะไรกัน ที่รัก
เธอพูดอะไรอยู่?
คู่ลั่วหานส่งสายตาไปให้ชายหนุ่มชุดดำข้างๆ “ปล่อย เพื่อนฉันซะ ดื่มชา ฉันจะดื่มชากับเธอ”
ลู่ซวงวงออกจากพันธนาการโม่งดำ เลือดอาบเต็ม ใบหน้าจนแทบจำไม่ได้
ลู่ซวงซวงถูกลากไปที่โซฟา เบียดเสียดกับฉู่ลั่วหาน ทั้งคู่ สบตากัน ต่างฝ่ายต่างให้กำลังใจ
เฉียวซีขยับฝีเท้า เท้าอันเรียวยาวถูกปกคลุมด้วยชุด กระโปรง “หนึ่งชั่วโมงให้หลัง จัดการพวกมันซะ!”
สู่ชวงซวงสั่นเทาหดอยู่บนโซฟา “ลั่วลั่วเราจะตายแบบนี้
หรือ?”
เธอไม่รู้ แต่สถานการณ์ตอนนี้ ไม่มีใครมีวี่แววมาช่วยเธอ เลยสักคนเดียว
หลงเชียวไม่รับรู้ ตำรวจไม่รู้ความเบื้องหลังเฉียวซีต้องมี
คนแอบซ่อนอยู่แน่ๆ
สถานการณ์ของพวกเธอมีแววตันสิ้นแล้วจริงๆ
“ฉันไม่ให้เธอตายแน่นอน”
