ตอนที่ 134 นอกจากมรณะ อย่าจากฉันไป
เธอนิ่งอึ้งราวถูกแช่แข็ง ู่ลั่วทานราวร่างไร้วิญญาณจับจ้อง เข้าไปยังดวงตาที่คมลึกของชายหนุ่ม เสมือนโลกใบนี้มี เพียงขาวดำ มีเพียงนัยน์ตาของเขาเท่านั้นที่ฉายสีสันใสสด
ผู้หญิงที่ล้อมรอบกายเขามากมายเหลือเกิน ไม่ว่าอ้วนผม ประการใด เลือกได้ตามใจชอบ โม่หรูเฟยที่งดงามต้องใจไม่ ว่าจะเป็นชาติกำเนิดหรือรูปลักษณ์เป็นสะใภ้ที่คู่ควรกับ ตระกูลหลงมากที่สุด
แต่เขากลับใช้สถานการณ์นี้หลอกทิ้งขว้างเธออย่าไม่ใยดี ทำลายความฝันของโม่หรูเฟยที่คิดแต่งเข้าบ้านตระกูลหลง จนแหลกสลาย
เขากล่าว ในโลกของฉันหลงเชียว ไม่มีการหย่า มีแต่การ
ตายจาก
หลังเธอตายจาก เขาสามารถยืนหยัดผงาดอีกครั้งหรือไม่ ได้รับความไว้วางใจจากตระกูลโม่ใหม่อีกครั้งไหม? ได้รับ ต่าแหน่งสำคัญของตระกูลหลงหรือไม่ นั่งแท่นประธานได้ อย่างสนิทหรือไม่
ในเวลาอันสั้นฉู่ลั่วหานคิดไปต่างๆนาๆ ใบหน้าขาวซีดไม่ สบายใจอย่างชัดเจน ความกังวลและหวาดหวั่นตกผลึกในใจ
หากเธอบอกยอม หลงเชียวจะเป็นศัตรูกับคนทั้งโลก
หากเธอไม่ยอม สิ่งที่หลงเชียวทำทั้งหมดในวันนี้จะกลาย เป็นเรื่องตลก
หลงเชียวจับไหล่ของเธอทั้งสองข้าง ฉีกยิ้มราวไร้ผู้คนรอบ ตัว เขาเป็นชายรูปหล่อเหลาอยู่แล้ว รอยยิ้มของเขา ลูกตา ดำอันงามอร่าม มีเสน่ห์ดึงดูดบางอย่างมากยิ่งกว่าเดิม
“หลงเชียว ทำแบบนี้ ไม่คุ้มกันหลอก”
ประคองหน้าเธอที่หันหนีเขา ปาดน้ำตาที่ไหลริน “อะไรที่ไม่คุ้ม อะไรที่ไม่คุ้มกัน? ฉันชอบ ก็ถือคุ้ม ฉันไม่แคร์ ก็คือไม่คุ้ม”
เขาตัดสินใจไม่ให้โอกาสเธอได้ตอบโต้ ผู้หญิงคนนี้มี ความสามารถทำให้โมโหทุกครั้งไป เขาไม่ปล่อยให้เธอ ทำลายความทรงจำดีๆในวันนี้แน่
เขาเป็นลูกชายคนโตของตระกูลหลง เป็นเสาหลักของ บริษัทMBK ไม่มีใครกล้าแตะต้องเขาหลอก
โม่ล่างคุนคิดแว้งตอบ ก็ต้องไตร่ตรองให้ดี ศัตรูเจ็บสาม เท่า ตนเองเสียเท่า
ไม่ใช่เด็กหัวหมอที่ไร้สมอง
ยัยนี้
หลังจาก พลอดรักกันอยู่นานสองนาน ที่สุดหลงเชียวยอม แบ่งเวลาหันความสนใจไปที่ล่างคุน “ลุงโม่ สุขสันต์วัน เกิดครับ”
พระเจ้า!
ถึงจุดนี้แล้วเขายังเอ่ยคำอวยพรอย่างราบเรียบราวไร้สิ่ง ใดเกิดขึ้นได้อย่างไร! บรรดาผู้คนในงานต่างไม่ไหวติง
โม่หรูเฟยจับชายเสื้อหลงเชียวแน่น ร้องขออย่างอนาถ “พี่เชียว อย่าทิ้งฉันไปฉันไม่อยากได้อะไรเลย ขอเพียงแค่ได้ อยู่กับพี่”
คู่ลั่วหานก้มหน้าลงต่ำ โม่หรูเฟยผิดที่ เรื่องที่สามารถ เข้าใจได้ในวันเดียว หลงเชียวไร้ความรักต่อเธอ แต่เธอกลับ ยื้อยุดซื้อเขาเป็นเวลาห้าปีด้วยกัน เสียใจ และยังทำร้าย ตนเอง
งานวันเกิดโม่ล่างคุนพังทลายลงไม่เหลือชิ้นดี หลงถึงเดิน จากไปอย่างไม่ชอบใจ เงาร่างสูงใหญ่โกรธจัดจนสามารถ ฉีกลูกชายออกเป็นชิ้นๆ
หยวนชูเฟินเร่งฝีเท้าตามเขาไป เพื่อคลายอารมณ์โกรธข องเขาลงบ้าง หลงเชียวออกคำ”กลับไปสั่งสอนลูกชาย สุดที่รักของคุณให้ดีๆ ทำเรื่องขายขี้หน้าขนาดนี้ ขายขี้หน้าตระกูลหลงหมดสิ้น”
หลงเซียวไม่สลัดมือโม่หรูเฟยออกในทันที เพียงแค่เอ่ย อย่างราบเรียบ “เด็กคนนี้ หากเธอยอมคลอดออกมา ฉันจะ ให้เงินเธอก้อนหนึ่ง หากเธอไม่ยอมคลอดออกมา ฉันจะ ชดใช้ให้กับเธอ หรูเฟย ผมไม่สามารถให้ความรักและงาน แต่งกับเธอได้ ห้าปีก่อน เป็นเช่นนี้ ห้าปีให้หลัง ยังคงเป็น เช่นนั้นเหมือนเดิม”
โม่ล่างคุนกำหมัดแน่น ลากลูกสาวกลับมาสุดแรงเกิด “หลงเชียว ฉันจะถามแกเป็นครั้งสุดท้าย แกจะเลือกนั่ง แพศยานั่น หรือเฟยเฟย?”
ท่านเซียวขมวดคิ้ว “ลุงโม่ ผมให้เกียรติเรียกท่านว่าลุง เพราะเห็นท่านอาวุโสกว่า แต่ไม่ได้หมายความว่าคุณจะด่า ว่าภรรยาผมยังไงก็ได้ เธอชื่อคู่ลั่วหาน ขอให้ท่านจำไว้ด้วย
โม่ล่างคุนส่งเสียงหัวเราะลั่น ผู้อาวุโสกว่าจับจ้องด้วย นัยน์ตาเจ้าแผนการ “ดูเหมือนว่า แกอยากให้ บริษัทMBKตายไปพร้อมกับมัน”
ประโยคโอหังเสียจริง
“คุณโม่ ประโยชน์ที่คุณได้รับจากบริษัทMBK หวังว่าคง ยังไม่ลืมนะครับ? คุณไม่คิดให้ดีๆ ในเมืองหลวง ตระกูลหลง กับตระกูลโม่เกี่ยวโยงกันอย่างไร? เลือดแลกเลือด ชีวิตแลก ชีวิต หากคุณยอมสละตระกูลโม่ ผมพนันด้วยบริษัทMBKจะเป็นไปไร?
จะว่าไป ตระกูลโม่ยังไม่ถึงจุดนั้น
โม่ล่างคุนมองหาเงาร่างหลงถึงไม่พบ จึงคาดเดาใด้ว่า โมโหกับการกระทำลูกชายไม่น้อย “หลงเชียว ก่อนที่เด็กจะ เกิดแกยังมีโอกาสครั้งสุดท้าย แล้วก็นะ ผมไม่แคร์ที่จะใช้ บริษัทโม่ปกป้องชื่อเสียงของเฟยเฟย”
หลงเชียวไม่แสดงสีหน้าใดๆ “ไม่จำเป็น อยากทำอะไร เชิญได้ตอนนี้เลย”
หลงจื้อตกใจจนไม่กล้าเปล่งเสียงอยู่ครึ่งค่อนวัน เขา ตระหนกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าไม่น้อย จนยืนนิ่ง ปากสั่นท่ามกลางฝูงชนราวท่อนซุง
เมื่อครู่พี่ใหญ่ใช้อำนาจของคุณพ่อ ประกาศศึกกับตระกูล โม่
นี่เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม?
ซุนเจียลี่และเกาหยิ่งจือสับสนมากกว่า!
คนรอบข้างไม่รับรู้ แต่สิ่งที่ฉู่ลั่วหานรับรู้ในตอนนี้ ตนเป็น ผู้ป่วยเอดส์! เธอเป็นบุคคลที่ควรหมอบคลานไสหัวไปที่สุด ทำไมเธอยังสามารถยืนหยัดอยู่ได้ เสวยสุขกับความรักที่ หลงเชียวมีให้เธอ!
อันที่จริงแล้วเธอควรถูกเหยียบให้จมดิน!
เป็นไปไม่ได้! คู่ลั่วหานมีสิทธิ์อะไร!
หรูเฟย! เธอเป็นอะไร! หรูเฟย!
หรูเฟยไฟสุมอกจนหัวใจวาย เธอโกรธจนเป็นลมล้มลง เธอมีครรภ์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แถมยังกระทบกระเทือนแบบ นี้ อันตรายไม่น้อยสำหรับเธอ
โม่ล่างคุนและฟูเหวินฟางพาลูกกลับ โถงใหญ่ เจ้าของงาน จากไป เหล่าผู้คนไม่กล้าต่อกรกับเขา การกระทำของหลง เชียว สานฝันของใครบางคน แต่กลับทอดทิ้งคนทั้งโลก!
คู่ลั่วหานรู้สึกผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอสลัดมือเขา ออก เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาราวน้ำแข็ง แม้แสงระยับวาวใน ดวงตายังพลอยถูกแช่แข็งไปด้วย ให้ฉันยืนหยัดอย่างไร? เขาอยากให้ฉันถูกครหาไปถึงไหนกัน?
ท่านเขียวกลับเต็มไปด้วยความเสียใจ อธิบายอย่างตั้งใจ “ตอนนี้คนที่ควรขอโทษคือฉัน การกระทำของผมในค่ำคืนนี้ พรุ่งนี้เช้าผมก็ไม่รู้ว่าจะส่งผลกระทบอย่างไรเธอว่า หากฉัน ล้มเพราะเรื่องนี้ เธอจะชดใช้อย่างไร? เอ่อ ใช่แล้ว เพื่อผู้ หญิงคนหนึ่ง ผมประกาศศึกกับผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดสองคน ของเมืองหลวง ตอนนี้ผมเป็นนักโทษที่ทุกคนหมายหัว ภรรยาของผมจะจากผมไปด้วยอย่างนั้นหรือ?”
ทำไมเขาถึงทำแบบนี้?
นอกจากนี้สาเหตุที่ไม่ไตร่ตรองไม่ได้เลย ยังมีอีกอย่าง เขาไม่รู้จะทำอย่างไรกับยัยเม่นน้อยนี่อย่างไรดี เธอมักบอก กับเขาทุกสถานการณ์ทุกเวลา “เราไปไม่รอดแล้ว เราจบ แล้ว” เขาไม่อยากได้ยินประโยคบอกเลิกอันเย็นชานี่อีกแล้ว
เขาจึงปฏิบัติการอุดทางเดินของเธอให้ไปไหนไม่ได้อีก คู่ลั่วหานงุนงงเป็นไก่ตาแตก คำพูดของเขาแทงใจดำเธอ จนนิ่งแข็งเป็นหิน “หลงเชียว..”
“ตอบฉัน เธอจะจากฉันไปไหม?” น้ำเสียงทุ้มหนัก ไม่ว่า อย่างไรก็เอาแต่ใจนัก แม้เป็นประโยคร้องขอ แต่ไร้หนทาง ให้อีกฝ่ายมีตัวเลือกอื่นเป็นทางที่สองอย่างเห็นได้ชัด
ไม่ใช่ข่มบังคับอย่างหยาบกระด้าง แต่เป็นความอบอุ่นที่ ละลายไปทุกส่วน
3ปีเศษแล้ว หัวใจที่ไม่เคยถูกหล่อเลี้ยงด้วยไออุ่นและ ความหวัง วันนี้สิ่งเหล่านั้นถาถมเข้ามาจนอิ่มเอม อาจเพราะ ทิวทัศน์ที่ต้องใจในค่ำคืน อาจเพราะในใจถวิลหาอย่างมาก ล้น อาจเพราะรู้สึกว่าก่อนตายสามารถทำตามใจโดยไม่สน อะไรทั้งสิ้น
เธอเอ่ย นอกจากความตายจาก จะไม่จากไปไหนเด็ด
ขาด”
นอกจากลาจาก จะไม่ลาจาก เธอกล่าวอย่างแน่วแน่มั่นคงหนักแน่น
เพราะ
หลงเชียว วันนั้นไม่นานนักหลอก
คุ้มค่าแล้ว!
การเสียสละในค่ำคืนนี้ แผนการทุกอย่างในคืนนี้ คุ้มค่า
แล้ว!
หลงเชียวกอดหญิงสาวแน่น ราวกอดรัดโลกทั้งใบเอาไว้ เมื่อครู่เขาใช้ธุรกิจสถาบันของเขาแลกมาด้วยโลกที่แท้จริง ของเขา
เกาหยิ่งจือไม่มีแม้เรี่ยวแรงในการโกรธ โมโห ไอ้ปีศาจ หลงเชียว ไอ้ซาตาน! แกกลับ! กล้าดียังไง!
กู้เยนเซินกระดกไวน์ในแก้วจนหมดทีเดียว เมื่อคืนเขา ได้ยินหลงเชียวเอ่ย เขาจะทำอะไรบางอย่างในงานเลี้ยงวัน เกิด โม่ล่างคุน หากสำเร็จ เขาจะสูญเสียโลกไปหนึ่งใบ แต่ เขาจะได้รับโลกอีกใบมาครอบครอง
หากไม่สำเร็จ เขาจะสูญเสียโลกทั้งสองใบไปพร้อมๆกัน
ได้ยินคำประกาศกร้าวของเขา ปฏิกิริยาแรกของกู้เยนเซิน คือ สงสัยไอ้บ้านดื่มหนักไปหน่อย!
เขาจึงเร่งบินกลับจีนทั้งวันคืน ตามคาด การกระทำของหลงเชียวในคืนนี้ สร้างความประหลาดใจให้กับเขา แต่กลับ ชื่นชมอย่างมาก หากแต่ไม่เอ่ยออกมา!
คุณชายใหญ่ ท่าเรื่องที่เขาทำสักที
เพียงแต่ หลังจากนี้ เขาจะทำอย่างไรต่อ พลอยชวนให้
ติดตามเสียจริง!
“แปะแปะ”
กู้เรียนเชิญปรบมือรัว “จูบเลย! จูบเลย!”
ให้ตาย! เกิดอะไรขึ้น?
กู้เยนเซินร้องตะโกน สติที่หลุดลอยราวท่องโลกนั้นกลับ มาอีกครั้ง ลู่ซวงซวงจ้องมองฉู่ลั่วหาน อย่างไม่สบายเนื้อ สบายตัว
เธอกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ให้ตาย เมื่อครู่มันอะไร
กัน ?
ทำไมบรรยากาศเปลี่ยนไปขนาดนี้ ทำไมนางฟ้าตัวน้อย ของเธอจึงชบในอกกว้างของหลงเชียว?
ฮือเกิดอะไรขึ้น?
หลงจื้อเดินเข้าไปอย่างช้าๆ พลางพาดซวงราว เพื่อนเล่น เขาเบะปาก พี่สาวสุดสวย พี่ใหญ่ผมเมื่อเทียบกับ ถังจิ้นเหยียนแล้ว หล่อกว่าใช่ไหมหละ?”
ไอ้บ้า!
สู่ชวงชวงถลึงตาโตใส่หลงจื้อ “หุบปาก คราวนี้สั่วลั่วของ ฉันพอซวยไปด้วย ให้ตายสิ!”
หลงจื้อไม่ตอบโต้แต่อย่างใด เพียงตบมือตามอย่าง
ร้ายกาจ “จูบเลย!
หลงเชียวชมวดคิ้วอันดกดำ “ไม่อย่างนั้น ทำให้พวกเขา สมหวังหน่อยไหม?”
คู่ลั่วหาน “ไม่!”
หลงเสียงพยักหน้ารับ “ถูกของเธอ เรื่องบางเรื่องเหมาะที่ จะทำที่บ้าน ในตอนที่มีเพียงเราสองคน แต่ว่า คืนนี้พวกเรา แย่งความสนใจ ต้องใช้ให้เป็นประโยชน์สิ”
จบคำ เขาโอบเอวหญิงสาวแน่น กล่าวประโยคที่ทำให้คน ทั้งงานและนักข่าวเกือบกำเดาพุ่ง
“อย่างที่ทุกท่านเห็น หลังแต่งงานผมไม่เห็นค่า ทำร้าย ภรรยา ผมยอมรับผิดชอบกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น เคยมีคนถาม ผม ผมกับโม่หรูเฟยเป็นอะไรกัน วันนี้ ผมประกาศให้ทุกคน ได้ทราบทั่วกัน ”
ฉู่ลั่วหานเบือนหน้าหนีกล้อง ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเอาแต่ ใจ เขาทำเรื่องเร็วร้ายขนาดนี้ กลับสบายอกอิ่มเอมไร้ความ รู้สึกเช่นนี้
แข็งแกร่งยิ่งใหญ่เสียจริง
เหล่านักข่าวเบิกตากว้าง บรรดาผู้คนหยุดหายใจ
หลงเชียวเอ่ยอย่างมีชีวิตชีวาแต่กลับขี้เกียจเบื่อหน่าย “เธอคือผู้มีพระคุณที่เคยช่วยผมเอาไว้ในอดีต แต่คนข้าง
กายผมนี้ จะเป็นคนรักผมไปทั้งชีวิต”
ผู้มีพระคุณ?
“ฉะนั้นสิ่งที่คุณทำกับคุณ โม่หรูเฟย เพราะมีพระคุณต่อ คุณ! แต่ไม่ใช่ความรัก?”
“คุณจะอธิบายอย่างไรเรื่องลูกของพวกคุณ”
“คุณตัดสินใจทิ้งคุณโม่และเด็กในท้องเธอจริงหรือ?”
ยากลำบาก บีบบังคับ ทิ่มแทงราวคมดาบ
ไม่ว่าคำถามใดก็สามารถก่อให้สูญสิ้นชื่อเสียงได้
ฉู่ลั่วหานจับมือหลงเซียวแน่น พอได้แล้ว คืนนี้สิ่งที่หลง เชียวเสียสละเพื่อเธอมากพอแล้ว เขาไม่สมควรแบกรับอะไร ไปมากกว่านี้
ตอนนี้ ให้เธอทำอะไรสักอย่างเพื่อเขาบ้าง
ฉู่ลั่วหานพลิกกุมมือหยาบแห้งเรียวของหลงเชียว ดวงตา ใสสดสลัดแสงวับวาว สีสันสุขสันต์ราวเต้นระบำกลาง
อากาศ
เธอเดินหน้าก้าวหนึ่ง เผชิญกับกล้อง “ทุกคน ฉันสามารถ อธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ได้ สามีของฉันไม่ใช่ คนลืมคุณคน และไม่มีทางที่เขาจะรังแกปัดความรับผิดชอบ ล่อลวงความรู้สึกใคร เขายืมโอกาสนี้ในการเซอร์โพรส์ฉัน เพียงเพราะ..
เธอจ้องมองเขา สลับกับกล้อง “เพราะฉันเป็นโรคที่ไร้ทาง รักษา อยู่ได้อีกไม่นาน เขาไม่อยากให้ฉันมีอะไรติดค้างก่อน ตาย ส่วนคุณโม่กับลูกของเธอ ก่อนฉันตายจาก ต้องได้เข้า
บ้านตระกูลหลงแน่นอน”
เธอพูดอะไรอยู่!
