ตอนที่ 148 ทิ้งร่องรอยของตัวเองไว้บนร่างกายของ
“คุณหมายความว่าไง?”
คู่ลั่วหานมองไปที่หลงเชียวด้วยความงงงวย สิ่งที่เขาเพิ่ง พูดเมื่อกี้นี้ไม่ชัดเจนพอ หรือเธอไม่ได้เข้าใจอย่างชัดเจน เอง?
หลงเสียงพยักหน้า “ไข่ นี่คือบ้านของผมแล้วในตอนนี้ คุณสามารถถามเจ้าของหอดูได้ ตอนนี้ใครเป็นเจ้าของบ้าน หลังนี้”
ให้ตายเถอะ!
“โอเค เป็นบ้านของคุณ ฉันจะไปเอง” ฉู่ลั่วหานบอกว่าจะ ออกไป แต่ก็ไม่สามารถออกไปได้ เพราะยังอยู่ในอ้อมกอด ของใครบางคนอยู่
หลงเชียวมองไปที่สีหน้าโกรธของผู้หญิงตัวเล็ก เขาไม่เข้า ใจจริงๆ ว่าทำไมอารมณ์ของจู่สั่วหานจึงเปลี่ยนไปอย่างเห็น ได้ชัด ทั้งๆ ที่เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเธอยังดีอยู่เลย ระหว่างพวก เขาผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย และเธอก็ยังไม่คิดว่าความ รักของเขาที่มีต่อเธอนั้นเป็นจริงหรือ?
“ฉู่ลั่วหาน มีก้อนหินอยู่ในหัวของคุณหรือ? ทำไมคุณถึงไม่เท่าในใจเลย ” เพา โกหมากจริงๆ แn คนขึ้นมา แต่ กลับไม่รู้ว่า9
เคยบังคับไปแล้ว เคยปกนโยนไปแล้ว เตยไว้ตามวัสียใจ) แล้ว และก็เคยใแผนติกไปแล้ว
เขาไม่รู้จริงๆแล้วปาจเท่าไรได้อีก เขาจึงถามเพลยค “คุณ คุณลองบอกผมมาว่า ผมควรทำอย่างไรกับคุณ ผมตกหลุมรักคุณ และไม่สามารถปล่อยคุณไปใต้ แต่ตอนนี้ คุณบอกผมว่าคุณจะหย่ากับผม และจะจากไป คุณจะให้ผม ท่าอย่างไร?”
นี่เป็นครั้งแรก ที่คู่ลั่วหานเห็นหลงเชียวที่แข็งแกร่ง และ บุกรุกชุดเกราะทั้งหมดของเขา วางหนามทั้งตัวของเขาลง และเปิดเผยตัวเองต่อหน้าเธออย่างสมบูรณ์
คู่ลั่วหานอดกลั้นน้ำตาไว้ เธอกลัวว่าจะอดไม่ได้ที่บอก ความจริงกับเขาไป “หลงเชียว งั้นคุณลองบอกฉันทีว่าฉัน ควรทำอย่างไร? รอยแผลเป็นที่คุณทิ้งไว้ในใจฉันมันลึกเกิน จะเยียวยา ฉันพยายามที่จะยอมรับคุณ แต่ฉันทำไม่ได้ เมื่อ ฉันคิดถึงคุณกับโม่หรูเฟย.. ฉันก็…อยากจะฆ่าคุณ ให้ตายเลย!
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ฆ่าผมเถอะ ถ้าทำให้คุณคลายความ เกลียดชังได้ ก็ฆ่าผมเถอะ”
ผู้ชายคนนี้เขารู้ตัวว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่หรือเปล่า?
หลงเชียวพูดต่อ “คุณอยากไปสนับสนุนที่แอฟริกา ผมจะ ไม่ห้ามคุณไว้ ผมจะรอจนคุณกลับมาอยู่ที่จีน ได้ไหม?”
เขาโกรธจนไม่มีอารมณ์เสียแล้ว เขาจึงตัดสินใจเกลี้ย กล่อมเธอ และอยู่กับเธอ เธอสร้างปัญหา และเขาปล่อยให้ เธอสร้างปัญหาต่อไป
คู่ลั่วหานรู้สึกว่าเธอกำลังจะบ้า และพังทลายแล้ว!
“หลงเชียว.ฉันไม่ได้รักคุณเลย..สิ่งที่คุณทำมัน
ไร้ประโยชน์ เข้าใจไหม? ฉันไม่ได้รักคุณอีกต่อไปแล้ว!”
คำพูดคำหนึ่ง เหมือนเสียงฟ้าร้อง และทำให้ในห้องเงียบ สนิทไปเลย
หลงเชียวตื่นเต้นมากกับคำพูดของเธอ เขาไม่ได้พูดอะไร เป็นเวลานานเลย ทั้งสองก็ตกอยู่ในความเงียบ และไม่มีใคร ทำลายความเงียบนี้เลย หนึ่งนาทีนั้นยาวนานเหมือนกับหนึ่ง
ศตวรรษ
ในที่สุด เมื่อหัวใจกำลังจะหยุดเต้น , หลงเชียวก็ยึดใบหน้า ของผู้หญิงให้ตรง บังคับให้เธอมองเข้าไปในดวงตาของเขา และถามเธอทีละคำว่า “คุณพูดว่าอะไรนะ? มองตาผมแล้ว บอกผมที่ว่า เมื่อกี้นี้คุณพูดว่าอะไรนะ?”
แทนที่จะทำให้เขาไม่สบายใจ กลับปล่อยให้เขาพังทลาย ลงก่อน ปล่อยมืออย่างสมบูรณ์ และเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยความเกลียดชังที่มีต่อเธอในอนาคต
“ที่คุณได้ยินมันไม่ผิด ฉันไม่รักคุณ หลงเชียว ความรัก ของฉันที่มีต่อคุณมันหมดลงตั้งแต่ในสามปีที่ผ่านมาแล้ว คุณจำไว้ ฉันจู่ลั่วหานจะไม่รักหลงเชียวอีกต่อไปแล้ว”
ความแข็งแกร่งของชายคนนั้นดูเหมือนจะหมดลง ดวงตา ของเขามองไปที่ผู้หญิงอย่างไม่จดจ่อ เป็นเวลานานโดยไม่ ขยับมืออีกต่อไป มือของเขาลดลงอย่างกะทันหันสูญเสียการ สนับสนุนลง และนอนลงบนร่างกายของเธอ
คู่ลั่วหานกลั้นน้ำตาไว้ และใบหน้าที่ซีดของเธอกลั่นจน เกือบจะมีรอยเลือดไหลออกมา
“คุณไปเถอะ หรือ..ฉันไป”
ชายข้างกายไม่ขยับ และร่างสูงกดทับบนร่างกายเธอ ราวกับว่าด้วยวิธีนี้เขาถึงจะรู้สึกตัวเองได้ไกล้ชิดกับเธอ
หลงเชียวเย้ยหยัน จนกระทั่งถ้าตั้งใจฟังก็จะได้ยินเสียง ร้องไห้จากลมหายใจ
“คู่ลั่วหาน คุณช่างโหดร้ายจริงๆ”
เธอเบิกตากว้างไม่ให้น้ำตาไหลออกมา “ซึ่งกันและกัน”
ต้องใช้แรงทั้งหมดที่จะลุกขึ้นจากตัวเธอ และถ้าเขายังไม่ ลุกขึ้นมา เขาอาจกดทับผู้หญิงจนแย่แล้ว “คุณสามารถไม่รัก ผมก็ได้ แต่คุณไม่สามารถห้ามผมไม่ให้รักคุณได้ จู่สั่วหานคุณเป็นภรรยาของผมหลงเชียว คุณจะไม่มีทางหนีพ้นได้” ถ้าหนีไม่พ้นก็ไม่หนีแล้ว เธอก็จะเป็นคู่ม่ายของเขาใน
อนาคต
“คุณไปเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ”
ถ้าเขายังไม่จากไปอีก เธอจะไม่สามารถรั้งมันไว้ได้จริงๆ
ดวงตาของหลงเชียวแดงก่ำ
มันเจ็บเหมือนมีดคมกริบกรีดลงทีละนิด เจ็บปวดจนบ้า
เจ็บปวดจนบ้าคลั่ง
นิ้วเรียวยาวของหลงเชียวบีบคางของผู้หญิง ครอบครอง
ร่างของเธอ และรุกล้ำเข้ามาที่ริมฝีปากของเธอ!
แม้ว่าเขาจะไม่สามารถรับหัวใจได้อีกต่อไป แต่เขาก็จะทิ้ง ร่องรอยไว้บนร่างกายของเธอ!
จูบที่โหดร้ายนำความโกรธและความโหดร้ายของชายคน นั้นมาสู่เธอ! โหดร้าย ไร้ความคิด และไร้ความปรานี!
ฉู่ลั่วหานพยายามดิ้นรน แต่เลือดทั้งหมดของเขาถูกจุดไฟ โดยชายคนนั้น และทุกเซลล์ก็ส่งเสียงที่กรีดร้อง และคำราม
มือหยาบใหญ่ของชายคนนั้น “ฉีกและดึง” เสื้อคลุมของ เธอเป็นชิ้นๆ และผิวหนังที่เรียบเนียนและสะอาดถูกเผยออก ต่อหน้าเขาขณะที่ผู้หญิงคนนั้นหายใจแรงๆ หน้าอกของเธอก็กระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง แต่ละครั้งก็ทำให้ผู้ชายสาย เลือดฉีดขึ้น
“Lea!!”
มีความรู้สึกเสียวซ่านที่หน้าอกอย่างกะทันหัน!
หลงเชียวกัดเธอ!
ฟันที่ฝังอยู่ในผิวหนังของเธอ แทงทะลุผิวหนัง ทะลุเป็น เลือด ถลอกหนังแท้และเนื้อและเลือด และสลักรอยฟันของ ผู้ชายที่หน้าอกด้านขวา
เลือดไหลท่วมออกจากร่างกายของเธอ และทิ้งรอยเลือดสี แดงไว้ที่ริมฝีปากของเขา
“คุณบ้าไปแล้วเหรอ! หลงเชียว! คุณบ้าไปแล้วเหรอ!”
แบบนี้เขาก็จะติดโรค! จะติดเชื้อได้
ฉู่ลั่วหานไม่รู้ว่าพลังมาจากไหน สลัดแขนของหลงเชียว แล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำด้วยเท้าเปล่า วิ่งออกมาพร้อมกับอ่างน้ำ และสาดมันลงที่หัวของชายคนนั้น!
ผมของผู้ชายถูกสาดน้ำ เสื้อผ้าก็เปียกโชก
หยิบแก้วน้ำขึ้นมา ไม่สนใจว่าจะเป็นน้ำอะไร “บ้วนปาก! หลงเขียว บ้วนปาก! คายเลือดออกมา! คายออกมา!”
ปากของหลงเซียวเปื้อนเลือด ร่างกายของเขาเปียกไปด้วยน้ำ และผมก็หยดน้ำ เขายิ้มอย่างเขินอาย และมุมปาก ของเขามีเลือดสีแดงฉาน
“อะ!” ฉู่ลั่วหานโยนแก้วน้ำทิ้ง และกรีดร้องขณะจับหัว ยื่นมือออกไปเปิดปากของเขาออกอย่างคนปากร้าย “คาย ออก! คายออก! คายออกมาเร็วเข้า! หลงเชี่ยว! คุณคายออก มาเร็วซี”
หลงเชียวดูเหมือนจะเหนื่อยมาก จับไหล่ของคู่ลั่วหาน และ วางคางไว้บนไหล่ของเธอ “ร่องรอยบนร่างกายของคุณเป็น ของผมคนเดียวเท่านั้น คุณไม่ต้องคิดที่จะลบมัน ทั้งชีวิตนี้ เป็นของผมคนเดียว”
คู่ลั่วหานไม่ได้ยินสิ่งที่เขากำลังพูดถึง และผละออกจาก อ้อมแขนของเขาเหมือนคนบ้า ฉีกยิ้มมุมปากของเขาและ ร้องไห้หนักมาก “ฉันบอกว่าให้คุณคายเลือดของฉันออก มา!”
น้ำแอลกอฮอล์! ฆ่าเชื้อ
คู่ลั่วหานเปิดตู้เย็นราวกับคนบ้า และมีค็อกเทลขวด สุดท้ายเหลืออยู่ ซึ่งถูกแช่ไว้จนเย็นมากแล้ว เธอเปิดฝาขวด ด้วยฟัน แล้วเทมันลงในปากของหลงเชียวอย่างเมามัน!
“ไอ! มูฟ——–
หลงเชียวไม่ทันได้หายใจ ไวน์ทั้งหมดถูกพ่นออกมา และเลือดในปากของเขาก็พ่นออกมากับไวน์ด้วย
คู่ลั่วหานยังคงอ้าปากเขา และรินไวน์ลงไป “คายออกมา! คายออกมา!”
ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วจริงๆ นี่เป็นภาพสะท้อนโดยตรงของ หลงเชียว
เขาคว้าขวดในมือของเธอโยนลงไปที่พื้น เศษแก้วแตก เป็นชิ้นๆ หลงเซียวอยู่ที่ไหล่ของเธอมองดูเธอที่เสื้อผ้าไม่ เรียบร้อย ถามเธอว่า “สนุกไหม? สนุกมากใช่ใหมคู่ลั่วหา น?”
ขาของคู่ลั่วหานอ่อนลงและนั่งลงบนโซฟา พลางซัก กระตุกไปทั่วร่าง หากหลงเซียวติดเอดส์ พวกเขาอาจได้ตาย ด้วยกันจริงๆ
ฮ่าฮ่า พระเจ้าล้อเล่นกับคนเก่งจริงๆ!
แม่งเอ๋ย ชอบเล่นตลกจริงๆ!
“ฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่า..ฉู่ลั่วหานล้มลงบนเก้าอี้ และหัวเราะ
“หลงเชียว..
หลงเชียวถูกเธอเรียกอย่างอธิบายไม่ถูก คิดว่าเธอเจ็บ ปวดมากเกินไปจากการกัดของเขา และเธอก็โกรธจนบ้าไป แล้ว ปรากฏว่าเธอไม่ได้เป็นเช่นนั้น เธอหัวเราะ เธอหัวเราะ และพูดว่า “หลงเชียวฉันไม่เคยเชื่อในโชคชะตามาก่อน แต่ตอนนี้ฉันก็เริ่มเชื่อเล็กน้อยแล้ว”
“ลั่วหาน คุณเป็นอะไรไป? คุณเป็นอะไรกันแน่?” เธอร้องไห้และหัวเราะ นั่นไม่ใช่คนบ้าเหรอ?
จู่ลั่วหานลุกขึ้นจากพื้น และต้นพบโทรศัพท์ที่ซ่อมแซม แล้ว มีการ์ดโทรศัพท์ที่ไม่ค่อยได้ใช้มากนัก “ผู้ช่วย หลง เขียวอยู่กับฉัน คุณมาที่นี่เถอะ”
“คู่ลั่วหาน นี่บ้านของผมนะ คุณจะให้ผมไปงั้นเหรอ?”
มันก็ใช่ เมื่อกี้นี้เธอตกใจจนแทบจะบ้าไปแล้ว และลืมทุก อย่างไป “โอ้ ใช่แล้ว งั้นฉันจะจากไปเอง ฉันเป็นคนที่ควรจะ ไป”
คู่ลั่วหานพูดพลางดึงกระเป๋าเดินทาง หลงเชียวจับแขน ของเธอด้วยมือใหญ่ ดูรอยฟันบนร่างกาย หลับตาลงอย่าง โกรธๆ “คุณไม่อยากเห็นหน้าผมมากขนาดนี้เลยเหรอ?”
“ใช่ ฉันไม่อยากเจอคุณอีกแล้ว ดังนั้นปล่อยฉันไป”
จากนี้ไปทางต่างห่างไกลกัน คุณกับฉันก็ไม่มีอะไร เกี่ยวข้องกันอีกแล้ว
มือของหลงเชียวไม่ยอมปล่อยสักที “ลั่วหาน ไม่ว่าคุณจะ รักผมหรือไม่ก็ตาม ความรักของผมที่มีต่อคุณจะไม่ เปลี่ยนแปลง ผมจะทำให้คุณตกหลุมรักผมอีกครั้งอย่าง แน่นอน ให้เวลาฉันสักหน่อย”
มองขึ้นไป เธอมองไปที่เพดาน แสงไฟสว่างมาก และ ดวงตาของเธอเจ็บมาก เจ็บมาก
“ไม่จำเป็นแล้วหลงเซียว วันเวลามันสั้นเกินไป ฉันไม่มี เวลาเสียกับคุณมากนัก”
ในขณะที่ชายคนนั้นตกตะลึงอยู่ เธอก็แบมือของเขาออก ทิ้งกระเป๋าเดินทาง และเดินออกจากห้องไปอย่างโดดเดี่ยว “ป๊อป” ปิดประตู เธอยืนพิงอยู่นอกประตู น้ำตาเหมือนตั่ง
สายน้ำตกไหลทะลักออกมาอย่างบ้าคลั่ง!
“ลั่วหาน! ลั่วหาน!”
ชายคนนั้นตอบสนอง และเปิดประตูเพื่อออกค้นหา แต่ นอกประตูไม่มีเงาร่างของผู้หญิงอยู่นานแล้ว ทางเดินที่ว่าง เปล่า ประตูและหน้าต่างถูกปิดแน่น ฉู่ลั่วหานไม่ได้อยู่ที่นั่น
ลิฟต์กำลังลงมา หลงเซียวก็หันหลังและวิ่งไปที่ทางเดิน พร้อมกับก้าวเท้าใหญ่ๆ เสียงนั้นไกลออกไปเรื่อยๆ และ สุดท้ายก็หายไปจากในทางเดิน
คู่ลั่วหานนอนขดตัวอยู่ในกล่องมิเตอร์ไฟฟ้าที่อยู่ใกล้กับ ประตู ปิดปากของเธอ ผ่านประตูบางๆ และร้องไห้
กลางคืน ดึกมากแล้ว
ฉู่ลั่วหานห่อเสื้อผ้าที่ขาดแล้วเดินไปบนถนน ในช่วงกลาง คืนมีคนไม่กี่คน และรถยนต์ก็น้อย นี่ก็เป็นเวลาประมาณห้าทุ่มกว่าแล้ว และเธอพบว่าเธอไม่มีที่จะไปเลย
ในตัวเธอไม่มีบัตรประชาชน และไม่มีเงิน แม้แต่โรงแรมที่ ถูกที่สุดก็ไม่สามารถเข้าพักได้
เดินอย่างว่างเปล่าบนถนนที่มีต้นไม้เรียงรายกลางตึก นูต้ วหานก็นั่งยองๆบนพื้นร้องไห้หนักมาก
มันจะจบลงแล้วจริงๆ ทั้งหมดนี้มันจบลงแล้ว
หลงเชียวหาไม่เจอฉู่ลั่วหาน เขายืนอยู่บนถนนสายหลัก โดยไม่คำนึงถึงการจราจรใดๆ และเดินอยู่กลางถนนอย่าง ไม่มีใครเหมือน
พึมพำชื่อของเธออยู่ในปาก และถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก ว่า จะต้องทำยังไงทุกอย่างถึงจะกลับมาเหมือนเดิมได้
ท่านประธานของ MBK ? ฮ่าๆ ในเวลานี้มันไร้ค่ามาก จริงๆ
“บอส! ในที่สุดผมก็เจอคุณจนได้! ทางโรงพยาบาลก็ ระเบิดแล้ว และบอกว่าคุณหายตัวไป แต่ไม่คิดว่าคุณจะอยู่ที่ นี่”
เมื่อได้เห็นหลงเชียวแล้ว จี้ตงหมิงก็รู้สึกโล่งใจ เขาไปที่ บ้านของฉู่ลั่วหานมา แต่ไม่มีใครอยู่ข้างใน และห้องนั่งเล่นก็ พังพินาศแบบนั้น มีกลิ่นแอลกอฮอล์ และกลิ่นเลือดเต็มไป หมด มันต้องเกิดความขัดแย้งครั้งใหญ่ขึ้นระหว่างทั้งสองแน่ๆ
บนใบหน้าของหลงเชียวไร้อารมณ์ “ผมทำให้เธอหายตัว
ไป”
มีเสียงครวญครางที่อ่อนแอและไร้แรง เหมือนมังกรขาวที่ ถูกฟ้าผ่า และตกลงมาจากฟ้าสู่พื้น สูญเสียความหลงใหล และความภาคภูมิใจที่บินได้ อับอายและพ่ายแพ้
จี้ดงหมิงตะลึงกับสิ่งที่เขาพูด “บอส คุณ.”
หลงเชียวไม่ได้ดื่มเหล้า แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเมาแล้ว มี เสียงมากมายในหัวของเขา เขาคว้าเน็คไทของจี้ตงหมิง และ ดึงออก “ผมท่าผู้หญิงที่ผมรักสูญหายไปแล้ว คุณรู้ไหม?”
