ตอนที่ 156 ลั่วหานเข้าคุก
ได้ยินข่าว ฉู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้นมาอย่างนิ่งเฉย คราบเลือด รอยแผลที่อยู่บนใบหน้าเป็นรอยต่างเต็มไปหมด แต่เธอดู เหมือนลืมความเจ็บ หูสูญเสียการได้ยินไปก็ไม่ปาน
คราวนี้ ต่อให้เธอกระโดดเข้าไปในแม่น้ำเหลืองก็ชำระ ล้างไม่สะอาดแล้ว เธอก็ไม่อยากจะล้างแล้วเช่นเดียวกัน
ไม่มีการอธิบายอย่างสุดความสามารถ และก็ไม่มีการ หลบหนีที่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ฉู่ลั่วหานเตรียมความพร้อม ที่เลวร้ายที่สุดเอาไว้แล้ว ดวงตาที่ไฟตะเกียงมอดดับไม่รู้ว่า กำลังมองไปทางไหนอยู่ ระเบียงทางเดินที่สั่นไหวไม่หยุด เสียงร้องไห้ที่สนั่นฟ้า เสียงด่าทอที่ดังสนั่น เงาคนที่ เคลื่อนไหวอยู่ด้านหน้า ยื่นสองมือและขายาวๆมาทางที่เธอ อยู่
สิ่งเหล่านี้ ต่างก็กลายเป็นเงาภาพลวงตาที่เลือนราง ระยะ ห่างกับเธอไปอีกโลก ห่างไกลมาก แปลกหน้ามาก แล้วก็ เยือกเย็นมากเช่นเดียวกัน
เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวอย่างเงียบๆ เงียบจนดูเหมือนภูติตัวน้อยที่ได้รับบาดเจ็บในอาคายามแก้ว ปล่อย ให้โลกที่อยู่ด้านนอกวุ่นวายกันตามอำเภอใจอย่างไว้คุ่มไว้
ฟูเหวินฟาง โม่ล่างคุน หยวนูเฟ็น แล้วก็เกาหที่เจดที่วัน ตามเข้ามา ทั้งสี่คนก่อตัวกันกลายเป็นสมาพันธ์การแก้แค้น ที่ยิ่งใหญ่ หากไม่ได้ถูกหมอและผู้รักษาความปลอดภัยร้งเอา ไว้ จู่ลั่วหานก็จะถูกพวกเขาตบตีจนกลายเป็นชิ้นๆ โปในทันที
ตอนที่ได้ยินเกาหยิ่งจือเรียกฟูเหวินฟางว่า”น้ารอง”นั้น บนใบหน้าที่ไม่มีการตอบสนองใดๆมาโดยตลอดของผู้ล วหานในวินาทีนั้นมีการเคลื่อนไหวขึ้นมาเล็กน้อย
ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง
ทำไมเธอถึงได้คิดไม่ถึงนะ ระหว่างโม่หรูเฟยกับเกาหยิ่ง จือ คิดไม่ถึงว่าจะมีสายสัมพันธ์แบบนี้
ถ้างั้น ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกาหยิ่งจือทำกับเธอ ก็สามารถ อธิบายได้อย่างชัดเจนแล้ว
ช่างเป็นการประชดประชันจริงๆวนไปวนมา ในวงเวียน นี้ต่างก็คือคนของพวกเขา เธอเหมือนกับหนูตัวเล็กๆ สีขาวตัวหนึ่งถูกวางไว้ไต้แว่นขยาย คิดว่าตัวเอง สามารถอยู่ด้านนอกของเรื่องทั้งหมดได้ กลับไม่เคยคิดถึง เลยว่า เธอไม่เคยออกไปจากสายตาของคนเหล่านี้มาก่อน
เธอเข้าใจทั้งหมดแล้ว
รูปถ่ายร่วมกันของเธอกับถังจิ้นเหยียน รูปที่อยู่ในห้องอยู่ เวร เธอถูกส่งไปยังหมู่บ้านผู้ติดเชื้อเอชไอวี ตำแหน่งงาน ของเธอถูกปลด สิ่งเหล่านี้อธิบายขึ้นมา ราบรื่นสอดคล้องไป หมด
หลังจากที่คิดจนเข้าใจ คู่ลั่วหานก็ไม่ได้ตะโกนร้อง โวยวาย เธอเพียงแค่ยิ้มอย่างขมขื่นขึ้นเบาๆ ยิ้มอย่าง ประชดประชัน และก็ค่อนข้างจนปัญญา ยิ่งเป็นการหัวเราะ เยาะตัวเอง
“ฉู่ลั่วหาน! เธอฆ่าหลานของตระกูลหลง! เธอเอาชีวิต มา! เอาชีวิตมา! ”
ฟูเหวินฟางพุ่งทะลุการป้องกันของเจ้าหน้าที่รักษาความ ปลอดภัย สองมือจิกไปบนคอซองจู่ลั่วหาน เบิกตาโพลงทุก คำถามที่บีบเอาคำตอบต่างก็กำลังบีบให้คนหมดหนทางที่ จะไปต่อได้
สังหานเงยศวษเป็นมาอย่างช้าๆ มองเธอด้วยตางดาที่ เต็มไปด้วยเส้นเลือด “ฟูเหวินฟาง คุณอยากจเท่านันกั้น หาย? สงมือล”
ฟูเหวินฟางคิดไม่ถึงว่าจู่สัวหานจะพูดค่าแบบนี้ออกมา กลับทำให้ตัวเองอึ้งแทนเสียด้วยซ้า “เธอนึกว่าฉันไม่ กล้า! ”
ในขณะที่พูด เธอหมุนตัวซักเอาแท่งไฟออกมาจากเอวของ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ชี้ไปทางฉู่ลั่วหาน “เธอนึกว่า ฉันไม่กล้า! ฉันจะฆ่าเธอ! ”
“น้ารอง! อย่าวู่วามค่ะ! ”
เกาหยิ่งจือวิ่งเข้ามารั้งฟูเหวินฟางเอาไว้ “น้ารอง อีกสักครู่ ตำรวจก็มาแล้ว ฆ่าคนเข้าคุก จะต้องมีคนระบายความแค้น แทนเฟยเฟยค่ะ น้ารองลงมือตอนนี้ ก็เสียเปรียบให้นั่ง ฆาตกรคนนี้แล้ว”
ฟูเหวินฟางน้ำมูกน้ำตาไหลเต็มหน้าไปหมด ร้องให้จน ใบหน้าที่แต่งด้วยเครื่องสำอางค์เลอะเลือน ของเหลวสีดำ สนิทที่อยู่บนดวงตาเปรอะเปื้อนไปครึ่งต่อนหน้า มุมริมฝีปาก กระตุกด้วยความโมโห ท่าทางดุร้ายน่ากลัวเป็นอย่างมาก
หยวนชูเฟินนวดคลึงไปที่บริเวณหัวคิ้วอย่างเจ็บปวด “เห
วินฟาง รอตำรวจมาเถอะ”
ตอนที่พูดนั้น ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก โม่หรูเฟยถูกคน เซ็นออกมาจากด้านใน นอนพักอย่างห่อเที่ยวไร้เรี่ยวแรง ดวงตาทั้งสองข้างหม่นหมอง น่าสงสารเป็นอย่างมาก มีอ เล็กๆยกขึ้นเล็กน้อยอย่างอ่อนปวกเปียก เรียกออกมาคา หนึ่งอย่างอ่อนแอ “คุณป้า…”
หยวนซูเฟินเข้าไปข้างหน้า คว้ามือของโม่หรูเฟยมาใส่ไว้ ข้างในฝ่ามือของตนเอง “ป้าอยู่จะ”
น้ำตาของโม่หรูเฟยเอ่อล้นออกมาจากดวงตา เอ่ยขึ้น อย่างน่าสงสารทั้งยังเป็นผู้บริสุทธิ์ “ขอโทษนะคะคุณป้า หนู ไม่สามารถรักษาลูกที่มีกับพี่เซียวเอาไว้ได้ ขอโทษนะ
คะ…
ในใจของหยวนชูเฟินโกรธแค้น บนใบหน้ากลับไม่ แสดงออกถึงการตำหนิใดๆ เธอส่ายศีรษะ “ไม่เป็นไรจะ ป้า ไม่หนู นี่ไม่ใช่ความผิดของหนู”
น้ำตาที่อยู่บนใบหน้าที่ซีดเผือดของโม่หรูเฟยสะท้อนเป็น แสงที่ระยิบ “คุณป้า หนู….ปวดใจมาก เด็กคนนี้ หนูรักเขา มากจริงๆ จริงๆค่ะ..
สะอึกจนพูดไม่ออก ได้แต่หลับตาลงร้องให้ สภาพ แบบนั้น ต่อให้เป็นใครมาเห็นต่างก็สงสารจนใจสลาย
ฟูเหวินฟางกับ โม่ล่างคุนก็ตามเข้ามาด้วยเช่นเดียวกัน “เฟยเฟย ไม่ต้องเสียใจ ร่างกายให้ดี ลูกยังมีอีก เชื่อฟังแม่ ดูแลตัวเองให้ดี”
นัยน์ตาของโม่ล่างมีน้ำตาเอ่อล้นออกเขาใช้หลัง ฝ่ามือเซ็ตไปที่ดวงตา กัดแน่นทุกคำพูดว่า “เฟยเฟย ลูก วางใจ ความไม่เป็นธรรมที่ลูกได้รับพ่อจะต้องเอาคืนกลับมา ให้ลูกให้ได้”
เกาหยิ่งมือพยักหน้าให้กับเธอ “อีกสักครู่ตำรวจก็มา ทาง นี้ส่งให้กับพวกเราจัดการจากนั้นเอ่ย น้ารอง น้าเขย ไป พักผ่อนเป็นเพื่อนเฟยเฟยเถอะค่ะ”
ฟูเหวินฟางกับหยวนซูเฟินเข้าไปในห้องผู้ป่วย บนระเบียง ทางเดินเหลือเพียงแค่เกาหยิ่งจือกับโม่ล่างคุน ทั้งสองคน มองจากข้างบนลงไปหาฉู่ลั่วหาน เตรียมความพร้อมเพียง พอที่จะผลักเธอเข้าไปในเหวลึกโดยสมบูรณ์แบบ
คู่ลั่วหานนิ่งสงบมาก เพียงแต่ตอนที่เงยหน้าขึ้นมานั้นรอยเลือดที่เต็มไปทั่วทั้งใบหน้าทำให้คนสอง คนตกใจกันไปหมด
มือที่ซีดเผือดของเธอยันเอาไว้ที่บนหัวเข่า เอ่ยขึ้นด้วยน้ำ เสียงที่ราบเรียบ “เกาหยิ่งจือ วิธีการของเธอช่างดีจริงๆ”
เกาหยิ่งจ๊อกอดอก เหลือบมองฉู่ลั่วหานที่สภาพไม่เป็นคน ยักหางคิ้วขึ้นอย่างเย้ยหยัน “โทษก็โทษได้แค่เธอที่ตาบอด เกินไป ใครๆต่างก็บอกว่าเธอฉลาดเกินคนสติปัญญาสูง ฉัน เห็นว่า จริงๆก็ไม่เท่าไร”
คู่ลั่วหานไม่ได้โต้แย้ง เธอหัวเราะเยาะต่อ “ให้ฉันใช้เวลา ที่เหลือทั้งหมดภายในคุก วิธีการนี้ใช้ได้ดีจริงๆ”
เกาหยิ่งจือเชิดคางหัวเราะขึ้นอย่างประชดประชัน “เป็นไป อย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ คู่ลั่วหานคือคนฉลาด!
ผู้หญิงที่อยู่บนเก้าอี้ยังคงกำลังหัวเราะอย่างนิ่งสงบ “ดี มาก สำหรับฉันแล้วที่ไหนก็เหมือนกัน ในคุก บางทีอาจจะ สะอาตกว่าหน่อย”
เธอพูดดีมากติดต่อกันมาสามครั้ง เป็นเพราะตัวเองมองดู ทุกอย่างออกมาตั้งนานแล้ว รู้สึกว่าอะไรต่างก็ไม่มีความหมายแล้วจริงๆ จะตายยังไงก็ช่าง
ไม่ล่างคุนกลับไม่ได้พูดอะไรออกมา เป็นเพราะเขารู้สึกไม่ คุ้มค่าที่สนทนากับงูตั๋วหาน ยิ่งรู้สึกไม่คุ้มค่าที่จะมีส่วนร่วม ใดๆกับผู้หญิงชั้นต่ำสารเลวคนหนึ่ง
“พี่สะไภ้ใหญ่นี่เกิดเรื่องอะไรกันขึ้น? หมอปากมากพวก นั้นในโรงพยาบาลกำลังพูดจาไร้สาระใช่หรือเปล่า! ”
จากห้องICUมากถึงแผนกสูติ-นรีเวช ตอนที่หลงจื้อได้ยิน ข่าวได้สายเกินไปหน่อยแล้ว เขาวิ่งมาถึงแผนกสูติ-นรีเวช มองเห็นเหล่าตำรวจกำลังรวมตัวกันอยู่
คู่ลั่วหานลุกยืนขึ้น บนมือสวมกุญแจมือที่เย็นเฉียบ เธอชู มือขึ้น เสียงกระทบกันของโลหะถูกส่งออกมา “เป็นเรื่อง จริง”
หัวใจของหลงจื้อแทบจะตกใจจนแยกออกจากกัน มุมริม ฝีปากสั่นส่ายศีรษะอย่างไม่อยากที่จะเชื่อ “เป็นไปไม่ได้ ผม เชื่อว่าพี่สะใภ้ใหญ่ของผมไม่มีทางทำเช่นนี้โดยเด็ดขาด! ”
ในขณะที่ตะโกนร้อง หลงจื้อกระชากแขนของตำรวจเอาไว้ “ปล่อยเธอ! พวกคุณรู้หรือเปล่าว่าเธอคือ ใคร เธอคือภรรยาของหลงเชียว! คือคุณหญิงของตระกูล หลง! ”
ตำรวจไม่มีความลังเล แขนกั้นแยกหลงจื้อออก หน้าที่ก็ คือหน้าที่ ไม่คำนึงถึงเลยแม้แต่น้อยว่าคู่กรณีนั้นคือใคร นี่ คือความยินยอมของหยวนซูเฟิน ไม่ต้องพูดถึงว่าคือภรรยา ของหลงเชียว ต่อให้หลงเชียวมาด้วยตัวเอง เกรงว่าก็ต้อง ผ่านด่านแม่ของตัวเองไปก่อน
“คุณชายรองหลง กรุณาหลีกทาง อย่าขัดขวางการดำเนิน งานของพวกเรา”
“ไปทำงานของพวกคุณสิ! คนที่คุณจะพาไปตอนนี้คือพี่ สะใภ้ใหญ่ของผม! ปล่อยเธอ! ”
ไอ้พวกสารเลว!
คู่ลั่วหานมองดูท่าทีที่โมโหจนแทบจะเสียสติของหลงจี๋ อด้วยความนิ่งสงบ เอ่ยปลอบใจว่า “ไม่ต้องแล้วหลงจื้อ พี่จะ อธิบายให้ชัดเจนเอง เธอใจเย็นหน่อย ไปอยู่เป็นเพื่อนพี่ ใหญ่ของเธอ แล้วก็ ตอนนี้เขาไม่สามารถรับแรงกระตุ้นได้ จะให้เขารับรู้ข่าวสารใดๆไม่ได้ หากเป็นไปได้ล่ะก็ ปิดข่าว เอาไว้”
นี่คือคำขอร้องครั้งสุดท้ายจากเธอแล้ว
หัวใจของหลงเชียวได้รับความเสียหายซ้ำสอง หากใต้รับ แรงกระตุ้น จะอันตรายมาก
หลงจื้อไม่ยอม หากพี่ใหญ่เป็นปกติดีอยู่ คนเหล่านี้ลอง กล้าแตะนิ้วมือแม้เพียงนิ้วเดียวดู!
อยู่ๆเขาก็รู้สึกโทษตัวเองรู้สึกละอายใจขึ้นมาอย่าง กะทันหัน เกลียดที่ตัวเองไม่มีความสามารถและอิทธิพล เหมือนกับพี่ใหญ่ ไม่สามารถปกป้องคนที่ตัวเองอยากจะ ปกป้องได้
“พี่สะใภ้ไหญ่ ผมจะคิดหาวิธีให้ได้”
โม่ล่างคุนเอ่ย “หลงจื้อคู่สั่วหานตั้งใจทำร้ายเฟยเฟย ทำให้เธอแท้ง ลูกของเฟยเฟยกับพี่ใหญ่เธอไม่อยู่แล้ว คู่ล วหานมีความรับผิดชอบที่ไม่สามารถจะปัดออกไปได้ อยำขัด ขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่ตำรวจ เธอหลีกไปก่อน”
หลงจื้อเดินไปทางโม่ล่างคุนเล็กน้อย ยกมุมริมฝีปากด้าน นึงขึ้น หัวเราะขึ้นอย่างอันธพาลทั้งยังชั่วร้าย “แท้งหรอ? พี่ หรูเฟยโชคดีจริงๆ ต่อไปไม่ต้องอุ้มท้องสิบเดือนลำบาก ขนาดนั้น ท่านว่า เรื่องที่ดีขนาดนี้ ดีแค่ไหนกัน”
“หลงจือ! กล้าพูดซี่ชั่วมาอีกประโยคนึง! ” ดวงตาที่ ดุร้ายของโม่ล่างคุนเบิกกว้าง สายตาตุตันที่ฉลาดในการ วางแผนดับแคบชั่วร้ายเป็นอย่างมาก
หลงจื้อหัวเราะร่า “ลุงโม่ ที่ผมพูดหรือว่าไม่ใช่ครับ? อย่า วู่วาม โมโหจนเป็นอันตรายต่อชีวิต ผมก็ต้องเข้าคุกด้วยใช่ หรือเปล่า?”
เกาหยิ่งจือเดินแซงขึ้นมาหนึ่งก้าว ขวางไว้ที่ด้านหน้าของ หลงจื้อ “คุณชายรองหลง ก่อกวน โดยไร้เหตุผลไม่มีความ หมายอะไร อย่าทำตัวเป็นเด็กขนาดนี้”
ต่อให้เขาก่อกวนมากกว่านี้ ไร้เหตุผลสร้างความวุ่นวาย มากกว่านี้ คู่ลั่วหานก็ยังคงถูกพาขึ้นรถตำรวจอยู่ดี
บ้าจริง! คิดไม่ถึงว่าจะกล้าให้พี่สะใภ้ใหญ่ของเขานั่งรถ ตำรวจ! ใส่กุญแจมือ! ไอ้พวกสารเลว! รอรับความตาย เถอะ!
หลงจื้อขึ้นลิฟต์ด้วยความโมโหจนถึงขีดสุด แต่พอเข้ามา ในลิฟต์คิดถึงคำที่ฉู่ลั่วหานพูด ก็กลัดกลุ่มจนชกไปบนผนัง เหล็กของลิฟต์ จุดที่กระดูกนูนออกมาด้านหลังฝ่ามือมีเลือดไหลทะลักออกมา
หัวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น นิ้วของเขากดไปที่ชั้น24
“ถังจิ้นเหยียน!
หลงจื้อเข้าประตูมาก็ร้องเรียกชื่อนามสกุลของถังขิ้นเหยีย นภายในทันที “ถังจิ้นเหยียน คุณออกมา!
ถังจิ้นเหยียนทำการผ่าตัดบวกกับตรวจห้องผู้ป่วยในตอน กลางวัน ช่วงบ่ายเหนื่อยมากจริงๆ จึงได้นอนพักที่ห้อง ทำงานของตัวเองสักครู่ คิดไม่ถึงว่าคนที่เรียกเขาตื่นจะเป็น หลงจื้อ
“เกิดอะไรขึ้น?”
ถังจิ้นเหยียนนวดคลึงไปบนบริเวณหัวคิ้ว งานที่ต่อเนื่อง ทำให้สีหน้าของเขาในตอนนี้เหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก
หลงจื้อไม่อ้อมค้อม ไม่มีการให้เขาเตรียมใจใดๆ “พี่ สะใภ้ใหญ่ของผมถูกตำรวจพาไปแล้ว”
“คุณพูดอะไรนะ! ”
ขึ้นมาบนรถ หลงจื้อนำต้นสายปลายเหตุทั้งหมดของเรื่อง พูดไปจนจบหนึ่งรอบ ถังจิ้นเหยียนกำหมัดทุบไปบนพวงมาลัยรถยนต์ด้วยความหดหวิด ปวดใจ คนโง่! ”
หลงจื้อนึ่งอึ่งไปชั่วขณะ ใครโง่?
ถังจิ้นเหยียนกวาดตามองไปยังใบหน้าที่หล่อเหลาอ่อน เยาว์ของหลงจื่อ “พี่สะใภ้ใหญ่ของคุณ”
“คุณกล้าด่าพี่สะได้ใหญ่ของผม! ” หลงจื้อยกมือ กระชากคอเสื้อของเขาเอาไว้จะต่อย
ถังจิ้นเหยียนออกแรงขัดขืน หลุดออกมาจากมือของเขา อย่างราบรื่น ไม่ใช่แค่โง่ ยังทำให้ตัวเองพังพินาศ! –
“คุณลองพูดอีกประโยค! ”
ถังจิ้นเหยียนไม่สนใจความโมโหของเขาอีกต่อไป เวลา แบบนี้ ทางที่ดีที่สุดก็คือนิ่งเงียบ รอทนายเข้ามาจัดการพี่ สะใภ้ใหญ่ของคุณเธอคือ…เธอคืออยากจะเอาตัวเองส่ง เข้าไปในตาราง”
“คุณนี่มันพูดสุ่มสี่สุ่มห้าอะไร! พี่สะใภ้ใหญ่ของผมไม่มี ทางทำแบบนี้แน่ ! ”
ช่างเถอะ ถังจิ้นเหยียนไม่อยากพูดกับเด็กคนหนึ่งมากเกิน
ไป
รถมาถึงสถานีตำรวจ ถังจิ้นเหยียนยื่นเสนอเข้าพบจู่สั่วหา
แต่ฉู่ลั่วหานปฏิเสธที่จะพบไม่ว่าใครก็ตาม หลงจื้อร้อนรนจนใช้มือจิกหัว “พี่สะใภ้ใหญ่นี่กำลังทำ
อะไรอยู่? ทำไมไม่พบ?”
ถังจิ้นเหยียนใช้มือทาบหน้าผาก ออกแรงนวดไปบนขมับ “อีกสักครู่ทนายก็เข้ามา จะต้องรีบพบเธอก่อนที่พี่สะใภ้ใหญ่ ของเธอจะยอมรับความผิดให้ได้ไม่ว่าเธอจะอยากตายแค่ ไหน ก็ยอมรับผิดไม่ได้เป็นอันขาด! ”
หลงจื้อมีนงงไปหมด “อะไรกับอะไร! พี่สะใภ้ไหญ่ของผม จะอยากตายได้ยังไงกัน! คุณนี่มันหุบปาก! ”
ทนายมาถึงสถานที่ คู่สั่วหานในฐานะที่ถูกฟ้องจำเป็นต้อง เผชิญหน้ากับคำให้การตามขั้นตอนปกติ
กั้นด้วยโต๊ะยาวตัวหนึ่ง คู่ลั่วหานนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาว บน ใบหน้ายังมีรอยเลือด ริมฝีปากแห้งและซีดเผือด เส้นผม ปกคลุมอยู่บนร่างกาย คนทั้งคนแห้งเที่ยวราวกับผู้สี้ภัย
น
ถังจิ้นเหยียนหายใจด้วยความเจ็บปวดจนหัวใจแทบจะ แตกออกเป็นสองซีก พยายามเอ่ยขึ้นอย่างหนึ่งสบ ลั่วหาน ผมเชื่อว่าไม่หรูเฟยไม่ใช่คุณที่จงใจทำร้าย ตัวนั้นคุณจะ ยอมรับไม่ได้ หากคุณยอมรับ ก็จะต้องใช้ชีวิตช่วงสุดท้ายอยู่ ที่นี่จริงๆแล้ว”
คู่สั่วหานเงยหน้าขึ้น ดวงดาว่างเปล่ามีดหม่น “หลงเชียว เป็นยังไงบ้างคะ? เขาไม่ได้ยินข่าวใช่หรือเปล่า? สถานการณ์ของเขาในตอนนี้ไม่สามารถรับแรงกระตุ้นได้ แม้แต่นิดเดียว ยิ่งไม่สามารถโมโห คุณรู้นะคะ!
