ตอนที่ 160 ท่านโมโหมาก ผลลัพธ์แสนสาหัส
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง
อาหมิง คุณบินไปที่เคนยาทันที ถึงสถานที่แห่งนี้หาถังจิ้น เหยียนให้พบ ผมไม่สนใจว่าคุณจะใช้วิธีการอะไร ถามเอาที่ อยู่ของลั่วหานออกมาให้ได้! ”
คู่ลั่วหานอยู่ที่เมืองหลวง คนที่สามารถพึ่งพาได้เพียงหนึ่ง เดียวก็คือถังจิ้นเหยียน และก็มีเพียงถังจิ้นเหยียนเท่านั้นที่มี ความสามารถทำให้เธอหายไปอย่างไร้ร่องรอยได้ สิ่งสำคัญ ที่สุดก็คือ มีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่รู้ว่า นาฬิกาข้อมือที่ลั่วหาน สวมใส่อยู่บนมือตลอดนั้นมีฟังก์ชั่นในการกำหนดตำแหน่ง พิกัดได้ เงื่อนไขเหล่านี้รวมกันขึ้นมา ต่อให้ลั่วหานไม่ได้ไป ด้วยกันกับเขา ก็ต้องหลบซ่อนอยู่ในสถานที่ที่เขารู้อย่าง แน่นอน
“ครับ! บอส! ผมจะบินไปเดี๋ยวนี้”
หรี่ตาลง มือของกำแน่นยิ่งขึ้น เส้นเลือดดำที่อยู่ บนหลังฝ่ามือก็ยิ่งนูนเห็นเป็นเส้นๆอย่างชัดเจน ออกปากส่งจี้ตงหมิงไป หลงเชียว ออกคำสั่งกับหยังเขินด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “เรียกโม่หรูเฟ ยมาหาผม! ”
หยังเซินได้ยินโม่หรูเฟย ตกใจจนสันหลังเย็นวูบ ปากสั้น ขึ้นมาเล็กน้อย “ท่านประธาน คุณโม่เพิ่งจะแท้ง ตอนนี้ไม่ สะดวกเดินเคลื่อนไหว…”
ความหมายภายใต้คำพูดก็คือ เรียกมาทีหลังได้หรือ เปล่า?
สายตาที่เยือกเย็นของหลงเซียวเพ่งไปที่หยังเซินอย่าง ยากที่จะต้านทานได้ แทบจะเรียกได้ว่าภายในหนึ่งวินาทีก็ สามารถจ้องออกมาเป็นหลุมดำที่นับไม่ถ้วนบนใบหน้าของ เขา “เดินไม่ได้ คลานก็ต้องคลานมาหาผม! ”
หยังเซินไม่กล้าขัดคำสั่ง ถอยออกมาด้านนอกประตูถึง กล้าเซีดเหงื่อที่เต็มหน้าผาก หายใจเข้าออก เตรียมตัวไป เรียกที่ห้องผู้ป่วยของ โม่หรูเฟย เห็นหยวนชูเฟินและคนรับ ใช้ของตระกูลหลงที่เดินมาจากอีกฝั่งของระเบียงทางเดิน คนรับใช้ยืนตรงสองมือประสานเข้าหากันทักทายถามไถ่สาร ทุกข์สุกดิบอยู่ในระเบียงทางเดิน กลัวถูกหยวนชูเฟินซักถาม หยังเขินหลบหลีกอย่างรวดเร็ว ขึ้นลิฟต์ไม่ทัน เดินมาจนสุด ทางปึ่งๆๆเหยียบบันไดวิ่งลงไปด้านล่างสองชั้น
“เชียวเอ๋อ สีหน้าเป็นอะไรไป? ทำไมเปลี่ยนเป็นแย่ขนาด นี้?” หยวนชูเฟินเอาใจใส่อย่างรีบร้อน มือที่สวมแหวนมีชื่อ เสียงราคาแพงกำลังจะลูบไล้ไปบนหน้าผากของลูกชาย สายตาที่เลือดเย็นของหลงเชียวก็กวาดมองไปบนนิ้วมือและ แหวนที่อยู่บนนิ้วมือของเธอ
ระหว่างแสงระยิบระยับ หลงเชียวคิดถึงรอยแผลที่ลาก ยาวบนใบหน้าของลั่วหาน เขาเข้าใจทุกอย่างโดยสมบูรณ์ แบบ
รอยแผลเป็นนั้น จะต้องเป็นตอนที่คุณแม่ฟาดฝ่ามือลงบน ใบหน้าของเธอเหลือทิ้งเอาไว้อย่างแน่นอน!
มาถึงจุดนี้ ท่านเซียวไม่อาจที่จะทนต่อไปได้ และก็ไม่อาจ จะให้อภัยได้เช่นเดียวกัน !
ปลายนิ้วที่เยือกเย็นราวกับสอดเข้าไปในถ้ำน้ำแข็ง เสียง ของหลงเซียวเยือกเย็นจนถึงขีดสุด น้ำเสียงรวดเร็ว
“หยุด! –
เสียงที่เยือกเย็นไปถึงกระดูกหยุดการเคลื่อนไหวของ หยวนซูเฟินลงอย่างรวดเร็วเด็ดขาด นิ้วมือของเธอสั่น ไม่ กล้าที่จะเชื่อว่านี่คือคำพูดที่ลูกชายของตัวเองพูดกับเธอ
บนใบหน้าของหยวนชูเฟินเตี๋ยวเก้กังเตี๋ยวซีดเผือด “เซียว เอ่อลูกเป็นอะไรไป? แม่คือแม่แท้ๆของลูกนะ”
หลงเชียวเงยคางขึ้นด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก สายตาที่เด็ด เดี๋ยวไม่อนุญาตให้ผู้อื่นเข้าร่วมความเห็นแหลมคมอย่างหา ใดเปรียบ นัยน์ตาที่มีสีดำขลับดุจดั่งน้ำวนที่ยากจะคาดเดา ระดับความลึกได้มองไปทางแม่ของตัวเองอย่างรุนแรง มุม ริมฝีปากของเขาโค้งลงเล็กน้อย หัวเราะด้วยความประชด ประชันเป็นอย่างยิ่ง “แม่แท้ๆ? แม่คือแม่แท้ๆของผมจริงๆ แต่ตอนที่แม่ตบภรรยาลูกชายแท้ๆของตัวเอง ลืมไปโดย สมบูรณ์แบบใช่หรือเปล่าว่า แม่คือแม่แท้ๆของผม?”
แผ่นหลังของหยวนซูเฟินแข็งที่ออย่างรุนแรง ทั่วทั้งตัว เกร็งไปไม่น้อย เนื้อหาคำพูดที่ลูกชายพูดกับเธอนั้นสำหรับ เธอแล้วกลับไม่ได้รุนแรง แต่น้ำเสียงและสายตาของ เขา….ความแข็งกร้าวและเด็ดขาดแบบนั้น ราวกับที่เผชิญ หน้าคือศัตรูตัวฉกาจของตัวเอง ไม่ใช่คนในครอบครัวอย่าง เด็ดขาด
ในใจของหยวนชูเฟินสั่นไหว น้ำเสียงต่างก็กำลังเยือกเย็นลง “ลูกพูดแบบนี้กับแม่ได้ยังไงกันน่ะ!
สีหน้าของหลงเชียวไม่เปลี่ยน น้ำเสียงยังคงเยือกเย็น เด็ด ขาดทั้งยังโมโหเป็นอย่างยิ่ง “แม่บีบบังคับภรรยาของผมให้ จากไป ย้อนกลับมาตำหนิผมว่าน้ำเสียงไม่ดี แม่ครับ หลาย ปีมานี้ ผมว่าแม่ดูเหมือนจะลืมนิสัยของผมไปหมดแล้ว”
หลายปีมานี้ การแต่งงานของเขากับฉคู่ลั่วหานไม่ราบรื่นนัก มีเรื่องมากมายที่เขาขี้เกียจจะไปรับมือ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เรื่องภายในบ้าน ปกติแล้วหยวนซูเฟินพูดยังไงเขาก็ให้ ความร่วมมืออย่างนั้น แต่การร่วมมือของเขาไม่ใช่เป็นเพราะ เขาอ่อนแออย่างแน่นอน แต่เป็นเพราะเขาไม่ใส่ใจเลยต่าง หาก !
แต่ว่าตอนนี้ เขาถึงเวลาที่จะต้องตักเตือนแม่ของตัวเอง ว่าที่เธอครอบครองอยู่นั้นคือลูกชายแบบไหนกันแน่!
ดวงตาของหยวนชูเฟินเบิกโพลงขึ้นมาอย่างกะทันหัน มือ ที่ค้างอยู่กลางอากาศเก็บกลับเข้าไปอย่างช้าๆ ลำคอหด เกร็ง กลืนน้ำลายลงไปคำหนึ่ง บุคลิกที่ยังเต็มไปด้วยพลัง เมื่อสักครู่นี้พังทลายลงมาอย่างเงียบเชียบ “เซียวเอ๋อ ลูกต้องเชื่อว่า แม่ทำทุกอย่างก็เพื่อลูก แม่เพียงแต่หวังให้ลูกสามารถมี ความสุข ไม่มีวัตถุประสงค์อื่น”
หลงเชียวแม้แต่การหัวเราะอย่างประชดประชันก็ไม่ ยินยอมที่จะมอบให้กับเธอ รักษาความเคร่งขรึมเย็นชาเมื่อ สักครู่นี้เอาไว้ “ทำเพื่อผม หากทำเพื่อผมแบบนี้ ก็ไม่ต้อง แล้ว”
ในใจของหยวนชูเฟินแอบรู้สึกไม่เป็นสุข อยู่ๆเซียวเอ๋อมี ท่าทีเช่นนี้ต่อเธอ หากรู้ว่าฉู่ลั่วหานออกนอกประเทศอีกทั้ง กลับมาไม่ได้อีก จะตัดขาดความสัมพันธ์แม่ลูกกันไปเลยใช่ หรือเปล่า หรือว่า…ออกจากตระกูลหลงไปเลย?
ไม่ได้! นั่นไม่ได้โดยเด็ดขาด!
คิดมาถึงตรงนี้ เธอก็ไม่สนใจความรู้สึกของลูกชายอีกต่อ ไป สองมือกุมมือของลูกชายเอาไว้แน่น “เซียวเอ๋อ คู่ลั่วหา นทำร้ายหรูเฟย ทำให้ลูกของพวกเธอต้องตาย ลูกรู้หรือ เปล่า! ”
เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ!
หลงเชียวไม่ได้ยินยังไม่เป็นไร พอเธอพูด เขาก็แทบจะ กระโดดลงจากเตียงภายในทันที สงบเยือกเย็นแต่กลับออกแรงสะบัด ดิ้นหลุดออกจากที่พันธนาการมือ ของตนเองเอาไว้ “เรื่องนี้ ผมจะตรวจสอบให้ชัดเจน ! ”
ทั้งสองคนกำลังทะเลาะกัน โม่หรูเฟยก็ถูกหยังเซินใช้วีล แชร์เซ็นเข้ามา
โม่หรูเฟยนึกว่าหลงเซียวเป็นห่วงตนเองอยากจะพบหน้า เธอเร็วหน่อย พอเข้าประตูมาก็ร้องเรียกอย่างน่ารักนาเอ็นดู “พี่เชียวคะ”
มือข้างหนึ่งของหยวนชูเฟินทาบไปบนหน้าผาก “เชียวเอ๋อ ลูกอย่ามากเกินไป หรูเฟยเพิ่งจะแท้ง สุขภาพร่างกายไม่ดี”
หลงเชียวจะสนใจไหม! เทียบกว่าสุขภาพไม่ดีของเธอนั้น การหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยของภรรยาเขาถึงจะวนเวียน อยู่ในใจของเขาอย่างแท้จริง
ท่าทีที่ท่านเซียวมีต่อ โม่หรูเฟยห่างออกไปนับพันไมล์ คน ที่มีสมองต่างก็ดูออก ก็มีเพียงแต่โม่หรูเฟยคนเดียวเท่านั้น ที่ มองหลงเชียวด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน รักใคร่ลึกซึ้งอย่างเห็น เขาเป็นคนรักของตัวเองก็ไม่ปาน
คนที่น่าสงสารก็ต้องมีจุดที่น่ารังเกียจเสมอ
ท่านเซียวเดินตรงเข้ามา “ทำไมต้องใส่ร้ายลั่วหาน? ที่ก็ คืออยากจะใส่ร้ายเธอ ให้เธอต้องออกไปจากตระกูลหลง คุณจะได้เข้ามาแทนได้สะดวก?”
ไม่หรูเฟยนิ่งอึ้งอยู่บนวีลแชร์อย่างกะทันหัน สองมีที่วาง อยู่บนขาหดเข้าหากัน กำแน่น ลำตัวเกร็งไปหมด แม้แต่ปาก ยังซีด
ริมฝีปากสั่นเล็กน้อย เธอพูดออกมาประโยคนึงด้วยความ ยากลำบาก “พี่เชียว…พี่พูดแบบนี้ได้ยังไงกันคะ?”
นัยน์ตาของหลงเชียวไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆเกิดขึ้น กลับ มากพอที่จะมองทะลุโม่หรูเฟย “เล่ห์เหลี่ยมเล็กๆน้อยๆของ คุณ อยากจะปิดฟ้าข้ามทะเล! โม่หรูเฟย! ความกล้าของคุณ นับวันยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ”
ความโหดเหี้ยม ความอึดอัต การกดขี่ ความกดอากาศน้ำ ท่วมที่ถูกท่านเซียวคนเดียวดึงลงมาทะลักเต็มพื้นที่ห้อง ราวกับสัตว์ร้ายก็ไม่ปาน ดวงตากลมโตอันไร้เดียงสาของโม่ หรูเฟยเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาขึ้นมาทันที
เธอมองไปทางหยวนซูเฟิน ร้องไห้อย่างน่าสงสาร”คุณป้าคะ ตอนนั้นคุณป้าก็อยู่ในเหตุการณ์ จู่ลั่วหานเธอ กระชากคุณป้าไม่ยอมปล่อย ยังถือโอกาสผลักหนู…หนู ปรักปราเธอหรอคะ?”
ภาพเหตุการณ์ในตอนนั้น หยวนชูเฟินจำได้อย่างชัดเจน มือของฉู่ลั่วหานจับเธอเอาไว้ไม่ผิด แต่ตอนที่เธอคลายมือ ออกนั้นดูเหมือนกับไม่ได้มีการเคลื่อนไหวอย่างอื่น
หรือว่าจู่ลั่วหานจะลงมือ ในที่ที่เธอมองไม่เห็น? เจ็ดส่วนที่สงสัย สามส่วนที่มั่นใจ
แต่ทว่าก็สามส่วนที่มั่นใจนี้ หยวนซูเฟินเลือกที่จะ สนับสนุนโม่หรูเฟย “เซียวเอ๋อ เป็นฉู่ลั่วหานที่ทำร้ายโม่หรู เฟยจริงๆ หรูเฟยได้รับความไม่เป็นธรรมที่มากขนาดนี้แต่ กลับไม่กล้าที่จะให้ลูกรู้ กลัวว่าลูกจะเสียใจ ส่งผลกระทบต่อ บาดแผล”
“พอแล้ว! โม่หรูเฟย ดูแลมือเท้าของตัวคุณเองให้ดี ดูแล
ไม่ดี ผมจะดูแลแทน”
สองคำที่เยือกเย็นราวกับเกล็ดน้ำแข็ง หลงเชียวไม่ไว้หน้า ของทั้งสองคนเลยแม้แต่น้อย
คำให้การและคำพูดหลักฐานของโม่หรูเฟยกับหยวนชู เฟินไม่มีช่องโหว่อะไรจริงๆ แต่เขาเชื่อลั่วหาน ถึงแม้ทุกคน จะชี้นิ้วไปให้กับเธอ เขาก็ยังคงยืนอยู่ที่ข้างเธอ!
เป็นครั้งแรก ที่ความคิดเด็ดเดี่ยวทั้งยังแข็งกร้าว หลง เชียวคิดถึงค่าว่าเชื่อใจสองคำออกมา หากในตอนแรกเขา มั่นใจที่จะเชื่ออู่ลั่วหาน ทุกอย่างที่อยู่ในสามปีกว่านี้ก็คงจะ ไม่เกิด
เขาจะต้องหาเธอให้พบ ชดเชยข้อบกพร่องทั้งหมดให้กับ
เธอ
“ออกไป ไม่มีคำสั่งของผม ไม่อนุญาตให้เหยียบเข้ามาใน ห้องนี้แม้แต่ก้าวเดียว” ท่านเซียวที่อยู่ภายใต้ความโกรธ น้ำ เสียงที่ขับไล่โม่หรูเฟยออกไปนั้นไม่มีความเกรงใจเลยแม้แต่ น้อย
หยวนชูเฟินพยายามที่จะช่วยเธอพูด แต่ท่านเซียวนำคำ พูดที่ยังไม่ออกจากปากเธอนั้นขวางกั้นกลับไป “แม่ แม่ก็ ออกไปเหมือนกันครับ”
โลกในที่สุดก็เงียบลงมาหน่อย ท่านเซียวกุมขมับด้านซ้าย เอาไว้ด้วยความเจ็บปวด ปิดตาที่เยือกเย็นลงราวกับแช่แข็งก็ไม่ปาน
หยังเซินโน้มตัวลงเอ่ยขึ้นเบาๆ “ท่านประธาน ยังมีอะไรจะ สั่งใหมครับ?”
หลงเชียวเงยศีรษะขึ้น มองท้องฟ้าทางนอกหน้าต่างที่จรด พื้น สีของท้องฟ้ากำลังจะมืดลง ด้านนอกหน้าต่างสามารถ มองเห็นแสงไฟนีออนของเมืองค่อยๆสว่างขึ้นมาอีกครั้ง ไม่รู้ ว่าคนนั้นที่เขาคิดถึงอยู่ในใจอยู่ที่ไหนกัน?
ได้รับความไม่เป็นธรรมมากมายขนาดนี้ แบกรับแรง กดดันมากมายขนาดนี้ ยัยโง่ที่ดื้อรั้นทั้งยังไม่รู้จักปกป้องตัว เองคนนี้ จะไปหลบอยู่ที่ไหนรักษาตัวกันนะ?
บ้าจริง!
คิดมาถึงตรงนี้ หัวใจของหลงเชียวก็ยิ่งชาด้วยความเจ็บ ปวด บาดแผนที่พันไว้ด้วยผ้าก๊อซ ดูเหมือนจะมีเลือดล้นออก มาที่ด้านนอก
“ไปที่คอนโดของคุณหญิง ดูว่าของๆเธอยังอยู่หรือเปล่า อะไรหายไปบ้าง” หัวใจของหลงเชียวเจ็บปวดอย่างรุนแรง ทำได้เพียงพิงไปบนหัวเตียงเพื่อปรับการหายใจ เพียงแต่ หายใจเข้าหายใจออก ขอเพียงแค่ดึงขยับบาดแผล ความ เจ็บปวดที่ยากจะรับไหวก็เกิดขึ้นมาอีกเป็นระลอก เจ็บจนทั่วทั้งร่างกายต่างก็ ถูกเหมือนเข็มที่มแทงยังไงอย่างงั้น
หยังเซินออกจากที่นั่นไป ตรงไปยังคอนโดของจู่สั่วหาน เปิดประตู
ด้านในยังคงรักษาสภาพหลังจากที่จู่ลั่วหานกับหลงเชียว ทะเลาะกันเอาไว้ เศษแก้วแตกกระจายของขวดเหล้ากระจาย อยู่เต็มที่ห้องรับแขก รอยเลือดที่อยู่บนพื้นแห้งไปหมดแล้ว ห้องรับแขกยังมีกระเป๋าเดินทางใบหนึ่งที่เอียงลาดอยู่
ที่นี่ ไม่เหมือนว่าถูกใครแตะต้องมาก่อน
หยังเซินรายงานตามความเป็นจริง เส้นเลือดที่อยู่บนหน้า ผากของหลงเชียวเต้นนูนออกมาอย่างบ้าคลั่งไม่ยอมหยุด คิดไม่ถึงว่าเธอจะไม่ได้พกอะไรไปด้วยเลย ก็หายไปแบบนี้?
“เอากระเป๋าเดินทางของเธอกลับมา”
กลับมาถึงห้องผู้ป่วย หยังเซินนำกระเป๋าเดินทางสีขาววาง ลงบนพื้น กระเป๋าเดินทางมีรหัส เขาลองอยู่พักหนึ่งถึงได้เปิด
ออก
“ท่านประธานครับ ดูนี่..”
ด้านในมีเพียงเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวนิดหน่อย แต่สิ่งที่ ทำให้หลงเชียวประหลาดใจก็คือ ข้างในกล่องทำไมถึงได้มี เครื่องประดับที่มีค่ามากมายขนาดนี้?
คู่ลั่วหานเป็นคนที่ไม่ชอบสวมใส่อัญมณีคนหนึ่ง เธอ สวยงามอย่างสะอาดสะอ้านสบายๆจนชินแล้ว ปกติแม้แต่ หน้าก็ไม่แต่ง จะพกเครื่องประดับมากมายขนาดนี้ได้ยังไงอีก อีกทั้ง..
เครื่องประดับเหล่านี้ แม้ว่าต่างก็เป็นแบรนด์ดัง แต่มีบาง รุ่นที่เป็นของเมื่อสิบกว่าปีก่อน ไม่สอดคล้องกับสไตล์ของ เธอ ยิ่งไม่เหมือนของที่เธอจะซื้อเสียด้วยซ้ำ
ทิ้งเครื่องประดับวางกลับไป หลงเชียวฝืนระงับความคาด เตาที่อยู่ในใจ ฉู่ลั่วหานพกเครื่องประดับไปจากที่นี่ รักเงิน ข้อนี้ ไม่ใช่ว่าจะไม่มีความเป็นไปได้
แต่ท่านเขียวให้ตายก็ไม่ไปคิดเชื่อมโยงเช่นนั้น ภรรยา ของเขา ไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้โดยเด็ดขาด!
หลังจากตกตึก หลงเชียวโทรออกเบอร์ของถังจิ้นเหยียนไปอีกหลายครั้ง ยังคงเป็นไม่สามารถติดต่อได้!
ถ้ายังติดต่อไม่ได้อีก ท่านเขียวก็จะไม่ใส่ไจดำเนินการ พลิกแผ่นดินหาที่เคนยาเอง!
พลิกตัวกลับไปกลับมา ท่านเซียวนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน ท้องฟ้าเพิ่งจะเริ่มสว่างขึ้น โทรศัพท์ของจี้ตงหมิงก็โทรเข้า
“พูด!”
จิตงหมิงยืนอยู่ภายใต้ท้องฟ้าของเคนยา ร้อนจนทั่วทั้งตัว แทบจะถูกเผาไหม้ก็ไม่ปาน “บอสครับ ผมถึงแล้ว เพียงแต่ คนของทางนี้บอกว่าถังจิ้นเหยียนวันนี้ถูกส่งออกไปทำการ ตรวจคนไข้ที่ด้านนอก และไม่ได้อยู่ประจำการ พวกเขาไม่รู้ ว่าถังขึ้นเหยียนไปที่ไหน”
“รอเอาไว้ ! จำเป็นต้องรอจนเขาปรากฏออกมา! ”
“ครับ!”
วางสายโทรศัพท์ลง จี้ตงหมิงก็เดินจากไหล่เขากลับมาถึง ห้องหลังเตี้ยๆเล็กๆที่เรียงกันเป็นแถวทางนั้นอีกครั้ง ด้าน ล่างไม่มีสัญญาณ
มาแม้แต่น้อย ไม่วิ่งไปถึงที่ไหล่เขาก็เท่ากับตัดขาดจากโลกไป
เลย
จู่ลั่วหานตันประตูห้องเปิดออก ในมือถือถังน้ำใบหนึ่ง เตรียมที่จะไปตักน้ำ พอเงยหน้าขึ้นมา มองเห็นจี้ตงหมิงที่ชุ่ม ไปด้วยเหงื่อเดินมาด้วยความยากลำบากอย่างตกตะลึง!
