ตอนที่ 165 ท่านเซียวเดินทางมาแอฟริกาด้วยตนเอง
“ข่าวใหม่ล่าสุด! ในวันนี้เวลาปักกิ่ง15.15นาฬิกา เคนยา เมืองในโรบีเกิดเหตุการณ์แผ่นดินไหวขึ้นในระดับ7 มีความ รู้สึกแรงสั่นสะเทือนในทุกทิศทาง!
“เมืองในโรบีตั้งอยู่ใกล้หุบเขารอยแยกใหญ่ของแอฟริกา ตะวันออกแผ่นดินไหวขึ้นอีกครั้ง ขณะนี้มีบ้านเรือนมากกว่า 7,000 หลังพังทลายในบริเวณศูนย์กลาง ยังไม่มีข้อมูลเกี่ยว กับการบาดเจ็บล้มตาย..
“แผ่นดินไหวในครั้งนี้ทำให้การสื่อสารทั้งหมดถูกตัดขาด และถนนได้รับความเสียหายเป็นบริเวณกว้าง..”
เคนยา? !
ประเทศที่ถังจิ้นเหยียนอยู่! ซึ่งหมายความว่าจู่ลั่วหานอ ยู่ด้วย!
“อาหมิง! บินเมืองไนโรบีเดี๋ยวนี้ ”
จี้ตงหมิงพยักหน้า “ครับ! ”
เขากำลังจะก้าวขาออกไป หลงเชียวก็พูดขึ้นว่า ใช้เครื่อง บินส่วนตัวของผม ออกเดินทางจากเมืองหลวง ใช้เส้นทางที่ ใกล้ที่สุด ผมต้องถึงที่นั่นให้เร็วที่สุด!
จี้ตงหมิงครุ่นคิดแล้วตอบว่า “เจ้านายครับ บินจากที่นี่ ด้วยเครื่องบินธรรมดาใช้เวลาสามสิบชั่วโมง หากใช้เครื่อง บินส่วนตัวเร็วสุดก็สิบห้าชั่วโมง”
เดี๋ยวนะ! เมื่อสักครู่เจ้านายเขาบอกว่าอะไรนะ! เขา…จะไปด้วยงั้นเหรอ!
“เจ้านาย ตอนนี้จะออกเดินทางระยะไกลไม่ได้ หัวใจของ คุณทนต่อแรงกดอากาศสูงขนาดนั้นไม่ได้ อีกอย่างต้องใช้ เวลาบินถึงสิบห้าชั่วโมง บินระยะไกลอาจทำให้หัวใจ..”
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระ รีบไปจัดการ!
”
แผ่นดินไหวระดับ 7 บ้านทั้งหลังพังเป็นบริเวณกว้างและ การสื่อสารถูกตัดขาด วิธีเดียวที่เขาจะติดต่อเธอได้คือไปที่ นั่นด้วยตัวเอง ไม่ว่าเธอจะคิดยังไง ไม่ว่าเธอจะรักใคร เขาก็ ไม่อยากเสียเธอไป!
ไม่ ไม่เพียงแต่สูญเสีย เพียงแค่คิดว่าจะสูญเสียเธอไปหัวใจของหลงเชียวก็แทบสลาย
“หลงเชียว จะทำอะไร! ”
เมื่อได้ยินว่าลูกชายตัวดีจะเดินทางไปเคนยาด้วยตัวเอง หลงถึงก็ดึงแขนของเขาไว้แล้วตะคอกใส่หน้า!
หลงเชียวที่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธแค้นพูดว่า “ผู้หญิงที่ ผมเลือกเอง ผมจะรับผิดชอบเธอให้ถึงที่สุด”
เป็นอย่างที่พ่อของเขาพูด เขาต้องรับผิดชอบด้วยตัวเอง เขาหยิบเสื้อคลุมมาสวมใส่แล้วเดินออกจากคฤหาสน์ไป
“หลงเชียว!
หลงถึงที่ยืนอยู่ด้านหลังอารมณ์เกรี้ยวกราดกับการกระทำ หูทวนลมของหลงเชียว
เมื่อหลงจื่อได้ยินเรื่องราวก็รีบมายังคฤหาสน์และดึงแขน เขาไว้อ้อนวอนว่า “พี่ใหญ่ ให้ผมไปด้วยนะ! ”
ภาคตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองไนโรบี ซึ่งเป็นศูนย์กลาง ของแผ่นดินไหว โชคดีที่อุตสาหกรรมและย่านการค้าไม่ได้รวมตัวอยู่ที่ชายเมือง โชค ไม่ดีที่ความหนาแน่นของประชากรที่นี่ค่อนข้างสูง
หลังจากทีมกู้ภัยมาถึง พวกเขาก็ได้รับการต้อนรับเป็น คราบเลือดและซากศพ ฉากนั้นโหดร้ายและไม่น่าดู
ถังจิ้นเหยียนกุมมือฉู่ลั่วหานไว้แน่น “คุณหมอ่ เวลาช่วย เหลือผู้ป่วยจากเหตุการณ์แบบนี้จริงๆ กลัวไหม? ”
คู่ลั่วหานสวมถุงมือแพทย์และหูฟังเรียบร้อย “กลัวไหม? คำๆนี้ถูกลบออกจากพจนานุกรมของฉันไปแล้วละค่ะ”
เธอเป็นคนหนึ่งที่เคยผ่านประสบการณ์ของคำว่าตายมา แล้ว หากในวันนี้เธอจะตาย เธอก็ไม่หลงเหลือความรู้สึกกลัว ใดๆ แต่กลับนิ่งสงบเสียมากกว่า
ถังจิ้นเหยียนหัวเราะขึ้น รอยฟกช้ำที่ด้านหลังของเขาช่าง แตกต่างกันอย่างมากกับรอยยิ้มนี้ แต่ความอ่อนโยนของ รอยยิ้มทำให้ชายคนนี้มีเสน่ห์มากขึ้น
คู่ลั่วหานหัวเราะเช่นกัน “มีใครเคยบอกคุณไหมว่า เวลาคุณยิ้มนั้นมีเสน่ห์จริงๆ”
ถังจิ้นเหยียนหน้าแดง “หมายความว่ายังไง? ”
คู่ลั่วหานไม่ได้ตอบกลับคำถามของเขา เธอเดินข้ามเศษ กำแพงไปเพื่อเข้าหาผู้บาดเจ็บ
ถังจิ้นเหยียนมองตามหลังเธอไป เขามีความสุขมาก เธอ ไม่ได้พูดแบบนี้ครั้งแรก แต่เป็นเพราะว่าเธอพูด เขาจึงจดจำ มันเอาไว้ในใจ
“กระดูกเชิงกรานหัก กระดูกท่อนแขนหัก ร่วมกับการกระ ทบกระแทกเล็กน้อย ทำCT ทันที เตรียมผ่าตัดกระดูก!”
คู่ลั่วหานวินิจฉัยผู้ป่วยหลายราย เธอเงยหน้าขึ้นและเห็น ถังจิ้นเหยียนเขากำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นเพื่อรักษาเด็กผู้หญิง ตัวเล็กๆ ที่มีคราบเลือดบนใบหน้า เนื่องจากอยู่ในตำแหน่งที่ ต่ำกว่า เขาจึงต้องก้มศีรษะลงและพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เหมือนพ่อคุยกับลูกสาว
กลุ่มควันและฝุ่นหนาปกคลุมไปรอบอย่างไร้ทิศทาง ฉู่ลั่ วหานมองเขาด้วยดวงตาที่สดใส เธอยิ้มจากนั้นก้มศีรษะลง เพื่อทำงานต่อ
” เลือดออกในสมอง! คุณหมอเฉิน ทำCT scanสมอง!”
อุปกรณ์ทางการแพทย์ในบริเวณที่เกิดแผ่นดินไหวมี จำนวนจำกัด และอุปกรณ์ขนาดใหญ่จำนวนมากไม่สามารถ เคลื่อนย้ายไปได้ชั่วคราว ซึ่งจะทำให้เกิดประสิทธิภาพใน การช่วยเหลือผู้ป่วยล่าช้า
คู่ลั่วหานปาดเหงื่อออกจากใบหน้า “คุณหมอถังคะ ไม่มี วาร์ฟารินแล้ว หลังการผ่าตัดหัวใจต้องใช้ในการกดทับแต่ผู้ ป่วยรอไม่ไหวแล้ว”
“ผมได้ขอไปที่ศูนย์การแพทย์ในพื้นที่แล้ว และพวกเขาจะ น่าส่งภายในหนึ่งชั่วโมง คนไข้เป็นยังไงบ้าง” ร่างกายถังจิ้น เหยียนแปดเปื้อนไปด้วยเลือด ไม่รู้ว่ามันเป็นเลือดของคนต่อ ที่คน
“สถานการณ์ของผู้ป่วยทั้งสองคนแย่มาก ฉันกลัวว่ายื้อไว้ จะใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง สภาพแวดล้อมที่นี่แย่เกินไป”
ถังจิ้นเหยียนพยักหน้า “ผมรู้แต่ตอนนี้เราทำได้แค่รอ คุณ อย่าเพิ่งใจร้อนไป เดี๋ยวยาส่งมาถึงแล้วผมจะรีบผ่าตัดด้วย ตัวเอง”
ถ้าเขาลงมือผ่าตัดด้วยตัวเอง เธอก็ไม่มีอะไรเป็นห่วง
* ตูม!”
ซากปรักหักพังกลับมารุนแรงขึ้นอีกครั้ง! “อาฟเตอร์ช็อก! ทุกคนรับไปยังที่ปลอดภัยเร็ว!”
“โอ้ย! ”
คู่ลั่วหานสะดุดหินล้มลง ขาของเธอติดอยู่ หันหน้าเข้าหา ซากตึกที่กำลังพังลงมา
“ลั่วหาน! ”
ถังจิ้นเหยียนกอดเอวของฉู่ลั่วหานด้วยแขนทั้งสองข้าง ของเขาและดึงเธอขึ้นมา แต่หินที่อยู่ใต้เท้าของเขากลับลื่น และร่างสูงใหญ่ก็ล้มลงกะทันหันขณะที่เขากำลังจะชนเข้ากับ ซากปรักหักพัง
คู่ลั่วหานรีบดึงมือเขาไปในทิศทางตรงกันข้าม! ใช้น้ำหนัก ของตัวเองเพื่อรักษาสมดุลไว้
ยามเป็นยามตายเขาใช้ตัวเองเข้าแลกเพื่อเธอ ตอนนี้เธอ ควรช่วยเหลือกันและกัน
ถังจิ้นเหยียนจับมือเรียวงามของเธอไว้และเรียกชื่อเธอ ออกมา ลั่วหาน.ศ
“คุณช่วยฉันได้ ทำไมฉันจะช่วยคุณไม่ได้? ” เธอยิ้มขึ้น
อย่างสดใส
“แน่นอน! ”
นี่เป็นฉากที่น่ากลัวและน่าตื่นเต้น
“รีบไปกันเถอะ”
นิ้วทั้งสิบประสานกันแน่น ทั้งสองคนเหยียบข้ามก้อนหิน และก้อนอิฐที่แตกหัก แล้วเดินไปที่บริเวณเต็นท์ด้วยความ รู้สึกหวาดผวา
พวกเขาได้รับเสียงปรบมือดังกึกก้องอย่างต่อเนื่อง บนท้องฟ้า ณ เครื่องบินส่วนตัวของท่านเชียว
“เจ้านายครับ ยังอีกประมาณสิบชั่วโมง นี่เป็นเส้นทางที่ ใกล้ที่สุดแล้วและความเร็วที่สุดแล้วครับ”
หลงเซียวนั่งอยู่ที่โซฟา การตกแต่งภายในของเครื่องบิน เจ็ทส่วนตัวอันหรูหราลำนี้เหมือนกับห้องสวีทของโรงแรม ระดับห้าดาว ซึ่งเขาซื้อมาไว้เพื่อใช้เป็นพิเศษในช่วงวันหยุด
พักผ่อนของเขากับภรรยา
ภรรยาของเขา ฉู่ลัวหาน
ถ้าหลังจากแต่งงานไม่เกิดเรื่องพวกนั้นขึ้น พวกเขาคงได้ ข้ามไปยังน่านฟ้าทั้งห้าทวีปและสี่มหาสมุทรด้วยเครื่องบิน ล่านี้แล้ว และได้เห็นความสวยงามของโลกไปด้วยกัน
“พี่ไหญ่ครับ ผมเชื่อว่าเรื่องของพี่สะใภ้กับถังจิ้นเหยียน ไม่ใช่เรื่องจริงแน่ๆ มันต้องมีอะไรบางอย่างผิดพลาดไป” หลงจือรู้สึกเหมือนมีอะไรมาขวางใจ เมื่อเขาได้ยินหยวนชู เฟินบอกว่าพี่สะใภ้และถังจิ้นเหยียนมีความสัมพันธ์กัน หลง จื่อไม่เชื่ออย่างสุดใจ
พี่สะใภ้เขาเป็นสตรีที่สูงส่งเช่นนั้น ถ้าเธอชอบใครสักคนก็ คงกล้าเปิดเผยออกมาอย่างจริงใจ มีความจำเป็นต้องหลบ หนีไปอยู่ในที่ทุรกันดารแบบนั้นหรือ?
หลงเชียวมองมาด้วยสายตาเย็นชาพูดว่า “เป็นเรื่อง เข้าใจผิดหรือเปล่า เมื่อพบเธอเดี๋ยวก็รู้เอง”
สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องนี้ แต่คือทำไมบันทึก การขึ้นเครื่องของฉู่ลั่วหานถึงถูกลบทิ้ง? ด้วยอำนาจของ เธอจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะทำให้สายการบินทำเรื่องแบบนี้ ได้ ใครเป็นคนช่วยเธอ? ถังจิ้นเหยียน? ก็เป็นแค่หมอ จะมีสิทธิ์มากมายมาจากไหนกัน?
ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ
สถานที่เกิดแผ่นดินไหว
“ด้านหน้านี้เป็นโรงเรียน ตอนที่เกิดเหตุนักเรียนกำลัง เรียนหนังสือ ผู้บาดเจ็บ..ไม่รู้ที่คน” ชายในพื้นที่เช็ดน้ำตา และบอกถังจิ้นเหยียนเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบัน
ฉู่ลั่วหานฟังถังจิ้นเหยียนแปลเป็นภาษาจีนแล้วเธอก็กำมือ แน่น “ไปที่โรงเรียนก่อน เด็กๆ สำคัญมาก”
“โอเค ที่นี่ให้พวกเขาดูแลไป ผมจะไปที่โรงเรียนกับคุณ” ทั้งสองสะพายกระเป๋ายาแล้วเดินไปทางโรงเรียน
ข้างหลังพวกเขามีดวงตาคู่หนึ่งที่แสนเยือกเย็นหรี่ลงอย่าง
ดุเดือด
เมืองหลวง ประเทศจีน
“หลงเซียวเดินทางไปเคนยาเพื่อหาคู่ลั่วหานด้วยตัวเอง? บ้าน่า! เกาหยิ่งจือปามือถือทิ้งด้วยความไม่พอใจ ในขณะ นั้นมีประชุมพอดี
“การที่ เคนยาเกิดแผ่นดินไหวระดับ7 ในครั้งนี้ ลูกทีม แพทย์ที่โรงพยาบาลของเราส่งไปมีบทบาทสำคัญมาก ตอน นี้โรงพยาบาลต้องส่งทีมแพทย์เพิ่มเติม เพื่อช่วยเหลือพื้นที่ ประสบภัยต่อไป และแน่นอนว่าสามารถเพิ่มชื่อเสียงให้กับ โรงพยาบาลด้วย”
เกาหยิ่งจือลุกขึ้นยืน “ท่านอธิการบดีคะ ฉันขออาสาไป
เอง! ”
ทีมแพทย์ชุดที่สองของโรงพยาบาลกลางเดินทางออกจาก เมืองหลวง เพื่อเป็นการไม่ให้เสียเวลา กรมกองกำลังทหาร จึงพาพวกเขาไปโดยตรงให้ถึงที่หมายโดยเร็วที่สุด
บินจากเมืองหลวงไปเคนยาด้วยเครื่องบินรบ สามารถบิน ด้วยความเร็วมากกว่าเครื่องบินโดยสารถึงสามเท่า
“ในการสนับสนุนพื้นที่ที่เกิดแผ่นดินไหวครั้งนี้ ประเทศเรา ได้ให้การสนับสนุนอย่างมาก การที่ได้นั่งส่งเฮลิคอปเตอร์ ติดอาวุธไปฉันก็ว่าเท่แล้วนะ คาดไม่ถึงว่าจะได้ขึ้นเครื่องบิน รบโดยตรงแบบนี้ สุดยอด!”
เกาหยิ่งจือนั่งอยู่ในเครื่องบินแล้วหลับตาลง เธอต้องหาคู่ลั่วหานให้พบก่อนที่หลงเชี่ยวจะไปถึง เธอจะ ต้องกีดกันไม่ให้ทั้งสองคนพบกัน
เคนยา
หลังเกิดแผ่นดินไหว ฝนก็ตกหนัก!
ทำให้การทำงานของทีมกู้ภัยลำบากเพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ ผู้บาดเจ็บกำลังถูกส่งไปยังโรงพยาบาลอย่างไม่ขาดสาย และพื้นที่กำลังขยายตัวอย่างต่อเนื่อง แต่พื้นที่กลับไม่เพียง
“อากาศมันร้อนเกินไป ความหนาแน่นของผู้บาดเจ็บสูง เกินกว่าที่คิด ซึ่งอาจนำไปสู่การติดเชื้อข้ามสายพันธุ์ใต้ง่าย”
“แต่กองกำลังทางการแพทย์และหน่วยกู้ภัยที่นี่อ่อนแอ เกินไป ฉันได้ยินแพทย์คนอื่นๆพูดว่าเมื่อแผ่นดินไหวที่เหวิน ฉวนในปีนั้น เวชภัณฑ์ถูกส่งไปภายในสามชั่วโมง แต่นี่น่าจะ นานกว่าสิบชั่วโมงแล้วและเรายังขาดนั่นขาตนี้ตลอดเลย”
สิบกว่าชั่วโมงแล้ว.เร็วขนาดนี้เชียวหรือ ไม่นะ ท้องฟ้า มีดสนิทแล้วฉู่ลั่วหานยังวุ่นจนแทบไม่ได้อยู่กับที่ กระทั่งลืม เวลา
ถังจิ้นเหยียนให้การผ่าตัดหัวใจถึงสองครั้งติดต่อกัน เมื่อ เดินออกจากห้องผ่าตัดและเห็นผู้บาดเจ็บที่อยู่ด้านนอกก็ ถามว่า มีผู้บาดเจ็บสาหัสกี่คน? จัดการผ่าตัดทันที”
“คุณไม่สามารถทำการผ่าตัดได้แล้ว มันเหนื่อยเกินไป” “ผมไม่เป็นไรครับ คุณหมอฉู่ละ? ”
“คุณหมอจู่ออกไปข้างนอก มีผู้ได้รับบาดเจ็บบริเวณ หัว..
พยาบาลยังพูดไม่จบ ถังจิ้นเหยียนถอดถุงมือออกหยิบร่ม แล้วเดินผ่านสายฝนไป ฉู่ลั่วหานอยู่บนพื้นเธอสื่อสารกับผู้ ป่วยที่ติดอยู่ด้านใน เขาขมวดคิ้ว เธอไม่เข้าใจภาษาที่นี่? จะคุยกับคนไข้อย่างไร?
เมื่อเดินไปใกล้ๆ ถังจิ้นเหยียนจึงได้ยินว่าเธอร้องเพลงให้ เด็กที่อยู่ข้างในฟัง
แม้ภาษาจะแตกต่างกัน แต่ความไพเราะของเสียงเพลง เธอ ทำให้เด็กที่อยู่ด้านในลดความหวาดกลัวลงไปไม่น้อย
ฝนยังคงตกลงมา เสื้อผ้าของเธอถูกฝนตกใส่จนเปียกปอน เส้นผมแนบไปกับใบหน้า มือทั้งสองเอื้อมเข้าไป เพื่อแทงเข็มสำหรับให้เลือดแก่เด็กคนนั้น
เจ้าหน้าที่กู้ภัยคนหนึ่งยืนถือถุงเลือดอยู่ข้างๆ และอีกสอง คนกำลังขุดหิน
ทันใดนั้นร่มก็ปรากฏขึ้นเหนือหัวของเธอ ฉู่ลั่วหานจัดการ ห่อผ้าก๊อซให้เด็กหญิงตัวน้อยและมองกลับไปยังถังจิ้นเหยีย นที่ยืนถือร่มอยู่
เขายังคงสวมชุดผ่าตัดและรอยยิ้มของเขาดูเหนื่อยล้าแต่
อบอุ่น
“คุณหมอ จู่ ผมจะมอบเหรียญเกียรติยศให้กับคุณ”
“งั้นฉันขอเป็นกางร่มให้ตอนนี้จะตีกว่า”
“ได้เลยครับ ไม่เพียงแต่ร่มนะ คนกางร่มตอนนี้ก็ให้คุณ ได้” เขาหยอกล้อแกมจริงแล้วหัวเราะขึ้น
เมื่อมั่นใจว่าเด็กปลอดภัยแล้ว คู่ลั่วหานจึงลุกขึ้น “ร่มเอา วางไว้ ส่วนคน? ไม่รับค่ะ” เธอหยอกเขากลับเช่นกัน
เธอลุกขึ้นยืนจากพื้นเสื้อผ้าที่เปียกโซก เสื้อผ้าของเธอ เปียกไปทั้งตัว หากไม่ไข่เพราะเสื้อคลุมสีขาวของเธอมา ขวางไว้ คาดว่ามองไปคงไม่ดีเท่าไหร่
“ทีมสนับสนุนใหญ่มาแล้ว! ทีมกู้ภัยจากจีน! โว้วๆๆๆ ! ยิ่งใหญ่จริงๆ! ประเทศจีนฉันรักเธอ!”
เมื่อได้ยินเสียงโห่ร้องดังขึ้น ทีมแพทย์ทุกคนก็เงยหน้าขึ้น พร้อมกัน เป็นจริงดังนั้นบนเหนือหัวของพวกเขามีวัตถุ เหมือนนกอินทรีที่บินอยู่ มันคือเครื่องบินรบติดอาวุธ! ท่ามกลางสายฝน ธงสีแดงประดับห้าดาวกำลังบินอยู่
เป็นคนจากประเทศจีน!
“เยี่ยมไปเลย! สุดยอด!
