ตอนที่ 166 เขามาแล้ว ก้าวไปเถอะ
คนจากประเทศจีนมาแล้ว และพวกเขาเป็นกองกำลังเสริม จากโรงพยาบาล เมื่อพวกเขาเห็นอดีตเพื่อนร่วมงานก็วิ่ง เข้าไปกอดด้วยความคิดถึง
แต่สายตาลั่วหานจับจ้องไปยังเกาหยิ่งจือที่สวมชุดสีขาว ยืนถือร่มอยู่ท่ามกลางสายฝน
เกาหยิ่งจือ ลูกพี่ลูกน้องของโม่หรูเฟย บุตรสาวตระกูลดัง
ผู้สูงส่งมาปรากฏตัวที่นี่เหรอ เหอะๆ !
แน่นอนว่าฉู่ลั่วหานไม่ได้มองเธอเพราะด้วยเหตุผลนี้ แต่ เรื่องผลตรวจสุขภาพปลอมแค้นนี้เธอต้องชำระมันแน่นอน
รองคณบดีเกา การพบเจอกันในต่างประเทศนี้เป็นเรื่อง ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ!” คู่ลั่วหา นหยิบร่มเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว แล้วริเริ่มเจ้า นายของเธอทันที
จากสายตาของคนรอบข้าง ทั้งสองคนช่างมีความสัมพันธ์ ที่ดีเหลือเกิน
เกาหยิ่งจือไม่ได้เอ่ยอะไร เสื้อคลุมสีขาวสะอาดและ ใบหน้าที่สวยงามภายใต้ร่มสีดำตัดกัน เปรียบเทียบไม่ได้ เลยกับคู่ที่เต็มไปด้วยดินโคลน
“คุณหมอ่? มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ? ฉันจำได้ว่ารายชื่อครั้ง นั้นไม่ได้มีคุณด้วยนี้” เกาหยิ่งจือยิ้มเสแสร้งเป็นไม่รู้ ปากเธอ เผยอและเลิกคิ้วขึ้น
น่ารำคาญจริงๆ เธอไม่อยากเสียเวลาต่อเถียงกันแบบนี้
“อ้อ ท่านรองฯอาจจะสายตาไม่ดีเท่าไหร่นะคะ ที่จริงอาจ จะไม่ใช่แค่นั้น ตอนที่ดูผลตรวจร่างกายสายตาก็คงมีปัญหา ด้วยสินะคะ? เช่นว่ามองตัวเลขตัวหนังสือผิดไป ทำให้คนที่ ร่างกายปกติกลายเป็นป่วยไปได้ แถมยังเป็นโรคร้าย”
เกาหยิ่งจือทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “คุณหมอู่ คุณควรจะระวังคำ พูดหน่อยนะ ไม่ใช่ใส่ร้ายคนอื่นไปทั่ว”
“คุณนั่นแหละที่ต้องระวัง ถ้าถูกเลือดของฉันเข้าคงจุดจบ ไม่สวยนัก เพราะเลือดฉันมีเชื้อ HIV” น้ำเสียงของเธอเข้ม แข็ง ประโยคสุดท้ายเธอพูดใกล้ๆหู ใกล้เสียจนน่าจะได้ยิน เพียงสองคนเท่านั้น
เกาหยิ่งจือหรี่ตาลง กัดปากแน่น “ฉู่ลั่วหาน เป็นบ้าหรือ ไง?”
ฉ่ลั่วหานยืดตัวขึ้น ตัวเธอค่อนข้างเพรียวแม้ว่าจะเปียกฝน แต่ก็ยังคงมั่นใจในตัวเอง “เกาหยิ่งจือ เรื่องของเราฉันจะ ค่อยๆเอาคืนแน่นอน ส่วนเป็นบ้าหรือเปล่าเดี๋ยวคุณก็รู้เอง สองสามวันนี้ทางที่ดีคุณควรรักษาโรคให้ผู้ป่วยอย่าง ชื่อสัตย์และช่วยชีวิตผู้คนเพื่อชดใช้บาปของคุณ นอกจากนี้ฉันขอเตือนว่าโรคเอดส์ของฉันอยู่ในขั้นลุกลามแล้ว คุณจะ เล่นกับผู้ป่วยระยะสุดท้ายงั้นหรือ? ”
พูดจบฉูลั่วหานก็หันหลังเดินกลับไปยังห้องผู้ป่วย
“คุณหมอจู่รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะได้ยินว่ามีเครื่องบิน อีกเครื่องกำลังมาจากประเทศจีน แต่ไม่ใช่เครื่องบินของ ทหารเป็นเครื่องบินส่วนตัว”
คู่ลั่วหานกำลังวัดอัตราการเต้นของหัวใจของผู้ป่วยและไม่ สนใจสิ่งที่ได้ยิน “ทำหน้าที่ของคุณเองให้ดี นับประสาอะไร กับเครื่องบินเจ็ตส่วนตัว แม้ว่าจะเป็นเรือบรรทุกเครื่องบินมา หน้าที่ของเราคือช่วยชีวิตผู้คน”
เมื่อแน่ใจว่าผู้ป่วยพันซีดอันตรายแล้วคู่ลั่วหานจึงวางหูฟัง ลงและหันกลับไปดูพบว่า เกาหยิ่งจือและถังจิ้นเหยียนยืนอยู่ ด้วยกันโดยไม่รู้ว่าพวกเขากำลังพูดถึงอะไร
เกาหยิ่งจือยังคงยิ้มเสมอและถังจิ้นเหยียนไม่ได้มีสีหน้า เปลี่ยนไปเลย
ฉู่ลั่วหานไม่ได้นำมาใส่ใจ เธอม้วนหูฟังขึ้นแล้ววางไว้ในที่
แห้ง ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มเพื่อให้ชุ่มคอ
ขณะนี้เป็นเวลาค่ำคืน เครื่องบินยังคงบินอยู่ไม่พักผ่อน
“เจ้านายครับ เนื่องจากสภาพอากาศทำให้เครื่องบินไม่ สามารถบินในความเร็วสูงสุดได้ แต่เราจะถึงจุดหมายในหนึ่งชั่วโมงนี้”
หลงเสียงพยักหน้าตอบรับ เขาก้มลงมองดูแหวนแต่งงาน
ในมือ
เพชรในแอฟริกาใต้ได้รับการเจียระไนอย่างสมบูรณ์แบบ คู่เดียวในโลก แม้ว่างานแต่งงานจะไม่ได้ราบรื่นนัก แต่เขาก็ ไม่ได้คลุมเครือในการเลือกแหวนแต่งงาน
แหวนนี้คู่กับแหวนของฉู่ลั่วหาน เรียกชื่อรวมกันว่า “บินไป ด้วยกัน”
เขาไม่ได้สวมแหวนแต่งงานวงนี้มาสามปีแล้ว ในวันนี้เขา สวมแหวนนี้ไว้ในมือเพื่อแสดงให้เธอเห็นและเตือนตัวเอง โดยเฉพาะ
ถังจิ้นเหยียนชะลอตัวลงและต้องใช้ความกล้าอย่างมาก ในการเดินตามหลังลั่วหานไป ลมหายใจของเขาแผ่วเบา เขามองไปที่เธอและตะโกนด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนว่า”ลั่วหา บ”
ฉู่ลั่วหานวางแก้วน้ำลงแล้วกลืนน้ำลงคอไป “มีอะไรคะ เกิดอะไรขึ้น?”
คนๆนี้ดูไม่ค่อยปกติเท่าไหร่
ถังจิ้นเหยียนหยิบผ้าขนหนูขึ้นมา “เซ็ดผมก่อนนะ ผม เปียกเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”
เธอยิ้มเบาๆแล้วตอบว่า “ขอบคุณค่ะ”
เธอเช็ดผมอย่างลวกๆจากนั้นก็ส่ายหัวไปมา เธอวางผ้า ขนหนูลงบนชั้นวางของและพบว่าถังจิ้นเหยียนยังยืนอยู่ที่นั่น “มีอะไรเหรอ?อย่ามองฉันแบบนั้น มีอะไรมาคุยกันสิคะ”
คิดอยู่สักครู่เขาตอบว่า “ตามผมมาหน่อยได้ไหม?”
“เรื่องแค่นี้? คุณต้องครุ่นคิดขนาดนี้เชียวเหรอคะ? โอเค เราจะไปไหนกัน?”
ทั้งสองคนถือร่มคนละคัน ทั้งสองแอบอุ้งานชั่วครู่แล้วเดิน มาที่ห้องเก็บอาหาร เนื่องจากสภาพแวดล้อมไม่อำนวย จะ ทำให้ดีกว่านี้เกรงว่าไม่ได้
“ลั่วหานพูดตามตรงนะว่าการที่คุณไม่ได้ติดเชื้อ ผมก็มี ความสุขมากที่คุณสบายดีและยังมีเวลาสนุกกับชีวิต แต่ผมก็ เสียใจมากเมื่อรู้ว่าคุณจะกลับไปหาเขาแน่ๆ”
เขาซื่อสัตย์เป็นลูกผู้ชายพอที่เธอจะยอมรับมันได้ และเธอ ก็รู้สึกผิดเล็กน้อยแต่ก็ทาอะไรไม่ถูก “มันไม่ง่ายอย่างที่คุณ พูดหรอกค่ะ ฉันกับเขาคั่นกันด้วยภูเขาใหญ่ตั้งสามลูก”
เธอขมวดคิ้วและรู้ดีว่าการที่มีชีวิตอยู่ต่อก็ไม่ง่ายนัก
ถังจิ้นเหยียนนิ่งไปชั่วครู่สุดท้ายตบลงที่บ่าของคู่ลั่วหาน “ถ้าคุณรักเขาจริงๆก็ควรรักอย่างสุดหัวใจ ผมมองออกว่า เขาเป็นห่วงคุณมาก”
คู่ลั่วหานมองดูหน้าถังจิ้นเหยียนด้วยความสงสัย “ถังจิ้น เหยียนวันนี้คุณเป็นอะไรไป?ท่านรองฯเกาพูดอะไรกับคุณ? ถูกจี้จุดงั้นเหรอ?”
ไม่ใช่หรือไง?
หลังจากหายใจเข้าลึกๆสองสามครั้ง เขาก็ถอนมือออก และยักไหล่พร้อมกับถอนหายใจว่า “เขามาแล้ว และเครื่อง บินส่วนตัวที่พวกเขากล่าวถึงเมื่อกี้ หลงเซียวเขาอยู่บนเครื่อง บินและเขาจะมาที่นี่เร็ว ๆ นี้ ”
“คุณบอกว่าหลงเชี่ยวมาที่นี่! ? หลงเซียวเขาจะมาเหรอ คะ! ” เสื้อคลุมของฉู่ลั่วหานถูกเธอสะบัดออก สองมือกอด แขนของถังจิ้นเหยียนไว้ดวงตากลมโตของเธอเปล่ง ประกาย!
รักใครสักคน มันปกปิดไว้ไม่ได้จริงๆสินะ
“ใช่ เขามาแล้ว คุณดีใจไหม?”
ดีใจไหมงั้นเหรอ?แน่นอน!
“คนง่เง่านั่นร่างกายของเขาจะสามารถอยู่บนเครื่องบินได้ นานถึงยี่สิบสามสิบชั่วโมงได้ยังไง?เขาบ้าไปแล้วแน่ๆ ! เขาต้องบ้าแน่!”
ถังจิ้นเหยียน “.”
“เขาอยู่ที่ไหนแล้ว?เครื่องบินจอดที่ไหนคะ?”
ถังจิ้นเหยียน “.
เขารู้สึกสับสนกับอารมณ์ที่ผันผวนของเธอ นี่คือความสุข? หรือไม่ใช่ความสุขกันแน่?
เธอมีความสุข มีความสุขมากจริงๆ
ถ้าเธอมีความสุข เขาก็พอใจแล้ว
“อีกประมาณครึ่งชั่วโมง เครื่องบินส่วนตัวสามารถเลือก เส้นทางการบินได้ เขาใช้เส้นทางลัดทำให้มาถึงที่นี่ได้ใน เวลาสิบชั่วโมง เครื่องบินจะจอดบนที่จอดตรงหน้าผา”
หน้าผามีที่จอดเครื่องบินด้วยงั้นเหรอ?
เมื่อเห็นความสงสัยจากแววตาเธอเขาจึงอธิบายขึ้นว่า “เป็นพื้นที่ที่ได้รับการซ่อมแซมเป็นพิเศษ มีมานานแล้ว”
คู่ลั่วหานกัดริมฝีปากของเธอ “ถังจิ้นเหยียนในชีวิตนี้ฉัน เป็นหนี้คุณมาก ฉันขอชดเชยให้คุณในชาติหน้าจะได้ไหม?”
เขาหัวเราะโดยไม่ตอบ “เขากำลังมาแล้ว ถ้าคุณไม่รีบไป ผมจะไม่ปล่อยคุณไปแล้วนะ”
แววตาเธอเป็นประกายดุจดวงดาว “ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง ทุกอย่างที่คุณทำให้ฉันนะคะ ถังจิ้นเหยียน คุณจะมีความสุข! มีความสุขกว่าฉัน!”
เธอคว้าร่มและเดินไปในทิศทางที่เขาชี้ไป หัวใจที่เต้นรัวไปตลอดทาง เธอหวังว่าจะไปหาเขาได้ด้วยก้าวเดียว!
หลงเชียว ฟังนะ ฉันไม่ได้ป่วย พวกเราอยู่ด้วยกันได้! พวกเราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขได้
ฉันไม่กลัวพ่อแม่ของคุณ ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น!
เธอต้องเผชิญกับฝนที่ตกหนักและปืนบันไดหินขึ้นไป ใน ที่สุดก็ยืนอยู่บนหน้าผาสำหรับจอดเครื่องบิน
เมื่อมองขึ้นไปตามสายฝน เธอไม่สามารถหยุดจินตนาการ ถึงท้องฟ้าที่สดใสในใจของเธอได้ ในเวลานี้เธอเป็นเหมือน เจ้าสาวที่กำลังนั่งอยู่ในห้องส่วนตัวเพื่อรอเจ้าบ่าว โดยเธอ สวมชุดเรืองแสงและมงกุฎ
แม้ว่าตอนนี้เสื้อผ้าของเธอจะเปียกโชกและไม่น่ามอง
ก็ตาม
แต่หลังจากรออยู่ยี่สิบนาทีเต็มก็ยังไม่มีวี่แววของเครื่อง บิน เขาบอกว่าครึ่งชั่วโมงไม่ใช่เหรอ? นี่มันผ่านไปครึ่ง ชั่วโมงแล้วนะ
“คุณหมอฉู่ คุณหมอคู่! แย่แล้ว! ”
ในขณะที่เธอกำลังสับสน จินเสี่ยวเย็นก็วิ่งมาด้วยความ ตื่นตระหนกและเรียกชื่อเธอคล้ายว่าหายใจไม่ออก
“มีอะไร?คนไข้เป็นยังงั้นเหรอ?”
จินเสี่ยวเย็นเหนื่อยหอบ “ไม่ ไม่ใช่ เป็น..เป็นเครื่องบิน ส่วนตัวที่พูดถึงเมื่อสักครู่ ได้รับข้อมูลมาว่าตก คุณหลงอยู่ใน เครื่องบินนั้น! พวกเราเพิ่งได้รับรายงานมา! คุณรีบกลับ ไปเร็ว! ”
อะไรนะ.
ร่มในมือร่วงลงสู่พื้น เธอเดินถอยหลังไปสองก้าว ไม่! เป็นไปไม่ได้! เธอไม่เชื่อ!
“อย่ามาล้อฉันเล่นได้ไหม! เครื่องบินจะตกได้ยังไง! เขา จะเป็นอะไรไปได้ยังไง! เขาคือหลงเชียวนะ ไป! ไปให้ พ้น! ”
อย่ามาหลอกกันอีกเลย! เธอไม่อยากได้ยินคำพูดหลอก ลวงพวกนี้อีกแล้ว! ! !
จินเสี่ยวเย็นก้าวไปข้างหน้าจับมือเธอไว้ และเดินตามเธอ ไปข้างหน้าทำให้เธอถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว “คุณหมอฉู่ มัน เป็นเรื่องจริง การค้นหาและช่วยเหลือได้เริ่มขึ้นแล้ว หลาย คนในโรงพยาบาลของเราถูกส่งไปช่วยชีวิต อย่ากลัว อย่า เป็นห่วง บางที่คุณชายหลงอาจจะไม่เป็นอะไรก็ได้ คุณหมอ่ คุณหมอ..”
คู่ลั่วหานคว้ามือไปจับคอเสื้อของเธอไว้ “เธอพูดบ้า อะไร! ไป! ออกไปไกลๆ! ”
สายตาของจินเสี่ยวเย็นมองไปที่หน้าผาด้านหลัง เธอพูด ขึ้นว่า “คุณหมอฉู่ มีคนบอกว่าเครื่องบินของคุณขายหลงตก ใกล้ที่นี่ หรือว่าบางที….อาจจะเป็นหุบเขานี้ก็ได้!”
หุบเขา! คู่ลั่วหานหันหลังกลับ เมื่อมองลงไปเธอก็ ตกใจ!
เธอเดินมาถึงขอบของหุบเขาได้ยังไงกัน! ถ้าเธอก้าวไป
อีกเพียงก้าวหนึ่งก็คงจะ.!
“พยาบาลจิน นี่คุณหมายความว่ายังไง! ” ฉู่ลั่วหานคว้า มือเธอเอาไว้
จินเสี่ยวเย้นยิ้มแล้วพูดว่า “คุณหมอฉู่ สามีของคุณเครื่อง บินตกยังค้นหาไม่พบ บางที่คุณควรจะลงไปตามหาดูนะ?”
ฉูลั่วหานคล้ายกับเข้าใจอะไรบางอย่าง จินเสี่ยวเย้นไม่ได้ กำลังส่งข่าว แต่เธอมีจุดประสงค์อื่น!
“ปล่อยนะ! จินเสี่ยวเย้นฉันบอกให้ปล่อยไง! ”
“ปล่อยงั้นเหรอ? น่าจะไม่ทันแล้วล่ะ คุณหมอฉู่คะ มีคน รู้สึกรำคาญเวลาเห็นหน้าคุณและต้องการให้คุณตายๆไปซะ
ลองเดาดูสิว่าเป็นใคร?”
คู่ลั่วหานไม่แม้แต่จะคิด ใครน่ะเหรอ! เกาหยิ่งจือ?
“พลั่ก! ” ฉู่ลั่วหานผลักจินเสี่ยวเย็นออกไป ข้างหลังเธอ เป็นหุบเหวถ้าตกลงไปคงไม่รอดแน่!
จินเสี่ยวเย้นลุกขึ้นมา เอาร่มชี้ไปที่จู่สั่วหานแล้วใช้ปลาย แหลมกระแทกไปที่หน้าอกของฉู่ลั่วหาน!
“อ้า! | ”
ความรู้สึกเจ็บแปลบในช่องท้อง คู่ลั่วหานเดินโซเซล้มลง อีกครั้ง และถูกบีบบังคับให้ไปที่ขอบหน้าผา! เธอคว้าร่มแล้ว ดึงไปข้างหน้า!
เรี่ยวแรงของจินเสี่ยวเย้นสู้เธอไม่ได้ ทำให้ล้มลงไปที่ พื้น!
“คู่ลั่วหานเธอมันไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่จริงๆ ! เธอมัน ไม่คู่ควรกับหลงเชียว ไม่คู่ควรกับท่านรอง! แกมันแค่นาง บำเรอที่ไม่มีใครเอา! ”
แม่งเอ้ย ยังมีอารมณ์มาดาคนอีกนะ!
คู่ลั่วหานเดินหน้าขึ้นไป แต่กลับถูกจิ้นเสี่ยวเย้นกอดขาเอา ไว้ร่างกายขาดสมดุลทำให้ล้มลงสู่พื้น!
“ฉู่ลั่วหานไปตายซะ!
