ตอนที่175 “มื้อค่ำ” ที่ไม่เหมือนใคร
การที่จู่ๆ จะให้ย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านของชายแปลกหน้า คน ฉลาดอย่างแอนน่าก็ยังต้องคิดแล้วคิดอีกกว่าจะทำใจ ยอมรับมันได้
แต่ยังดีที่วิลล่าแห่งนี้นั้นกว้างใหญ่มาก มันกว้างจนเพียง
พอที่จะให้เขาและเธอสามารถเลี่ยงที่จะเจอหน้ากันได้ ลด ทอนเวลาที่จะต้องเจอกันซึ่งๆ หน้าได้ เธอไปสำรวจมาแล้ว ห้องของชายคนนี้อยู่ตรงกลางของ ชั้นสอง งั้นทางที่ดีที่สุดก็คือเลือกห้องที่อยู่ให้ไกลจากห้อง
นั้นให้มากที่สุด
ดูแล้วในวิลล่าแห่งนี้ห้องที่ใกลที่สุดก็คือห้องริมสุดบนชั้น สาม ห้องที่อยู่ตรงสุดทางเดิน และสุดท้ายแอนน่าก็ตัดสินใจ เลือก ฉันจะพักที่ห้องนั้น”
นิ้วมือที่เล็กเรียวของเธอชี้ตรงไปทางนั้น สายตาแน่วแน่ ไม่มีความลังเลใดๆ ทั้งสิ้น
หลงเชียวมองตามทิศทางที่เธอชี้ไป จากนั้นก็หันกลับมาที่
เธอ “คุณแน่ใจนะครับ?”
“แน่ใจที่สุดค่ะ “เธอตอบกลับมาโดยพูดเน้นทีละคำ
ไม่ไปดูก่อนเหรอครับ?”
“ไม่ค่ะ”
การที่เลือกอยู่ที่ชั้นสามนั้น ข้อแรกเลย เธอไม่ต้องกังวล กับความรู้สึกอึดอัดเมื่อถูกเขามองอย่างเมินเฉยเวลาที่เขา ลงไปชั้นล่าง สองคือ ในวิลล่าที่เลิศหรูขนาดนี้ทุกๆชั้นจะต้อง มีห้องน้ำและห้องอาบน้ำในตัวแน่นอน ดังนั้นเธอสามารถใช้ ชีวิตประจำวันอยู่แค่บนชั้นสามก็พอโดยไม่จำเป็นต้องลงมา ชั้นล่างก็ได้
มันเป็นตัวเลือกที่ดีมาก เลือกง่ายจะตาย
ท่านเซียวพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีก
จี้ตงหมิงถูกสั่งให้ออกจากวิลล่าไปส่วนคนอื่นๆ ก็ตามเขา ไปด้วย ชั่วขณะหนึ่ง ภายในวิลล่าที่กว้างใหญ่แห่งนี้มีเพียง แค่เสียงหายใจของคนทั้งสองเพียงเท่านั้น
แอนน่ากำลังใช้นิ้วเคาะอยู่ที่โซฟา เธอนั่งนิ่งโดยไม่รู้ว่าจะ ทำอะไรต่อดี?
และนาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้องบอกเวลาว่านี่มันหกโมงเย็นแล้ว ท้องฟ้าข้างนอก ค่อยๆ มืดลงช้าๆ แสงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าส่องผ่าน กระจกเข้ามา ทำเอาปลาตัวใหญ่ที่ถูกเลี้ยงไว้ในตู้ปลาถูก ย้อมเป็นสีรุ้ง
ปลาสีรุ้งที่ว่ายวนอยู่ในตู้ปลาช่างดูน่ารักเหลือเกิน น่ารัก กว่าเจ้าของของมันเยอะเลย
ในมือของท่านเซียวถือหนังสือเล่มหนึ่งไว้ตั้งแต่ทั้งคู่นั่ง อยู่ในห้องเขาก็เริ่มอ่านมันทันที อ่านไปที่ละหน้าทีละหน้า เป็นคนที่สมาธิดีจริงๆ
ตอนแรกแอนน่าก็ใช้มือถือเช็คข้อความในเมล์ พออ่าน ครบทุกข้อความแล้ว เธอก็ค้นดูเอกสารสำคัญต่างๆ ของโรค นี้พอมาตอนนี้เธอก็ไม่มีอะไรให้ทำแล้ว
เธอจึงลุกขึ้นมาแล้วถามว่า “คุณจะ จะให้ฉันตรวจอาการ ของคุณในตอนนี้เลยไหมคะ?”
ท่านเซียวพลิกกระดาษไปอีกแผ่นหนึ่ง แล้วค่อยๆ พูดขึ้น ว่า “ตอนนี้ยังไม่ต้องครับ”
“ค่ะ ในเมื่อตอนนี้ไม่ได้ตรวจ งั้นฉันขอออกไปเดินเล่น
หน่อยได้ไหมคะ?”
“ตามสบาย”
เขาตอบมาอย่างลวกๆ เธอเองก็ไม่มีอะไรจะพูด
ลานกว้างของวิลล่านี้ถูกดูแลเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็น ตำแหน่งหรือรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นต้นไม้ที่เลือกหรือว่าการตัด แต่งของต้นหญ้า การใส่ใจในจุดเล็กจุดน้อยพวกนี้แสดงว่า เจ้านายของมันเป็นคนที่รักความสมบูรณ์แบบมาก
พอเดินวนลานกว้างไปรอบหนึ่ง ตอนเดินกลับมาเธอก็เห็น จี้ดงหมิงเดินกลับมาพร้อมกับกระเป๋าสัมภาระในมือ มันเป็น สัมภาระของเธอที่เก็บไว้ในโรงแรม
“คุณแอนน่าครับ สัมภาระของคุณอยู่ในนี้หมดแล้วนะครับ พนักงานที่โรงแรมเป็นคนจัดการให้ครับ คุณมาดูก่อนครับ ว่ามีอะไรขาดหายไปหรือเปล่า?”
เธอทำสีหน้ามึนงง แล้วนี่คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันพักอยู่ที่ โรงแรมไหน?”
และรู้ด้วยว่าเธอพักอยู่ห้องไหน แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือเขา สามารถเอาของเหล่านี้ออกมาได้ยังไง ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้รับการ อนุญาตจากเธอเลย
จี้ตงหมิงโค้งคำนับ โดยเอาสองมือไขว้ไว้ข้างหลัง “คุณ แอนน่าครับ กรุณาตรวจสอบสัมภาระของคุณด้วยครับ”
ฮี! เจ้านายกับลูกน้องนี่ช่างเหมือนกันจริงๆ ถ้าปัญหาอะไร ที่ไม่อยากตอบก็จะเปลี่ยนเรื่องทันที
“ค่ะ”
ของในสัมภาระไม่มีอะไรขาด และที่สำคัญคือของทุก อย่างถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบมาก ขอบคุณค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ขอให้คุณแอนน่าใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างมี
ความสุขนะครับ”
มีความสุขเหรอ? ฮีฮี!
พอจี้ตงหมิงพูดจบก็หันไปทางหลงเชียว “ท่านครับ ของ ทุกอย่างถูกเตรียมเสร็จแล้วครับ”
“ดีมาก กลับไปได้”
แอนน่าเตรียมที่จะยกสัมภาระขึ้นไปไว้บนชั้นสาม ในที่สุด ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงโซฟาก็ยอมลุกขึ้นมาสักที กางเกงสูทของ เขาดูยับเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ออกคำสั่งอย่างได้ใจเหมือน เติม”คุณแอนน่าครับ ตอนนี้เวลาหก โมงสี่สิบนาที คุณมีเวลาหนึ่ง ชั่วโมงในการเตรียมอาหารเย็นของวันนี้ ก่อนเวลาสองทุ่ม ผมต้องเห็นอาหารถูกตั้งไปบนโต๊ะอาหารนะครับ”
คิ้วที่โค้งสวยของแอนน่าตอนนี้กำลังขดกันเป็นปม เพราะ เธอกำลังรู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่ได้ยินมาก ริมฝีปากของเธอ สั่นรัว เธอยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “นี่คุณหมายความว่ายังไง คะ? ให้ฉันเตรียมอาหารเย็นอย่างนั้นเหรอคะ?”
ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย!
เวลาในนาฬิกาปาเด็ก ฟิลิปป์ของหลงเชียวค่อยๆ ผ่านไป ทีละวิ เสียงเย็นชาของชายหนุ่มดูจะไม่ค่อยชอบใจนัก ใน เมื่อคุณแอนน่าเข้าใจในสิ่งที่ผมพูดแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องถาม ซ้ำอีก”
เชี่ย!
ไอ้ชาติชั่วคนนี้
“ขอโทษด้วยนะคะ ฉันใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกามาตลอด จึงทำ อาหารจีนไม่เป็นเลย คุณไปใช้คนอื่นดีกว่าค่ะ”
นี่มันตลกสิ้นดี ให้เธอทำอาหารเหรอ? ทำไม่ไม่สั่งให้เธอ ไปผ่าตัดหล่ะง่ายกว่าเยอะ
หลงเชียวเอามือลงแล้วไปล้วงกระเป๋า ด้วยชุดสูท? ที่ใส่ อยู่ทำให้เขายิ่งดูเคร่งขรึมขึ้นไปอีก “คุณแอนน่าครับ ดู เหมือนว่าตอนนี้คุณจะไม่มีสิทธิ์ที่จะมาต่อรองกับผมนะครับ คุณยังมีเวลาอีกสามสิบเก้านาทีครับ”
เชี่ย!
ตอนอยู่อเมริกาแอนน่าก็เป็นคนที่ขี้เกียจทำอะไรเองอยู่ แล้ว ผู้ช่วยรอบตัวไม่เคยมีต่ำกว่าสองคนเลย แม้แต่ดื่มน้ำ หรือกาแฟยังต้องให้คนชงมาให้เลย ผู้ชายที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ คนนี้กลับมาสั่งให้เธอท่าอาหารให้กินเนี่ยนะ
“ฉันทำอาหารไม่เป็น ต่อให้ฆ่าฉัน ฉันก็ทำให้คุณทานไม่ ได้หรอกค่ะ”
แอนน่าเป็นคนที่ค่อนข้างมั่นคงกับการตัดสินใจของตัว
เอง
แต่ท่านเซียวกลับเป็นคนที่สั่งอะไรต้องได้อย่างนั้น “แล้ว ทำไมผมต้องฆ่าคุณด้วยหล่ะครับ? ในทางกลับกัน ผมจะให้ คนไปดูแลผู้ช่วยทั้งสองนั้นของคุณเป็นอย่างดีเลยครับ”
“นี่คุณ!”
ท่านเขียวใต้แต่ชี้ไปทางห้องครัว “สิ่งอำนวยความสะดวก ทุกอย่างถูกเตรียมไว้แล้ว ผมเชื่อว่าคนฉลาดอย่างคุณแอน น่าคงไม่ทำอาหารออกมาได้น่าเกลียดนักหรอก”
un!!
ท่านเขียวพูดจบก็เดินขึ้นชั้นบนไปเลย เหลือไว้เพียงแผ่น หลังที่ดูยโส
แอนน่าสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอพับแขนเสื้อขึ้น แล้วเดิน ตามทางเดินไปจนถึงห้องครัว ห้องครัวนี้ค่อนข้างสะอาด ไม่ ต้องบอกว่ามันสะอาดเอามากๆ เลย เครื่องครัวก็เป็นของ ใหม่ที่ไม่เคยผ่านการใช้งานมาก่อนเลย
ซี! ตั้งใจนี่นา!
แอนน่าทำอาหารไม่เป็นจริงๆ แต่ว่าเธอสามารถเซิร์ตหา วิธีการทำอาหารง่ายๆ จากในกูเกิลได้ เธอเอามือถือออกมา แล้วเสิร์ชหาค่าที่ใกล้เคียง เมนูอาหารมากมายก็ได้ปรากฏ ออกมา
ส่วนผสมครบถ้วน วิธีทำก็ละเอียด เหลือแค่เพียงขั้นตอนการปฏิบัติจริงเท่านั้น
ดีมาก หลังจากแอนน่าได้อ่านขั้นตอนการทำอย่าง ละเอียดแล้ว เธอก็ลงมือทำทันที ถึงแม้ว่าจะจดจำวิธีการประกอบอาหารได้อย่างขึ้นใจแล้ว
แต่ไอ้ขั้นตอนการทำนี่สิบรรลัยมาก
หลังจากผ่านไปสี่สิบกว่านาที ในที่สุดแอนน่าก็ทำอาหาร จนเสร็จ
อาหารที่เหมือนกันสองชุดถูกตั้งไว้ทั้งสองข้างของโต๊ะ อาหาร มันถูกที่ครอบอาหารที่ทำจากเครื่องเงินครอบไว้ อุปกรณ์ทานอาหารแบบตะวันตกสองชุดถูกจัดไว้อย่างเป็น ระเบียบเรียบบนผ้ากันเปื้อน เห็นแล้วก็ดูตีอยู่เหมือนกัน
“ดีมากครับ อย่างน้อยคุณก็ไม่ได้ใช้เวลาเกินกว่าที่ กำหนด” ท่านเซียวยืนอยู่ข้างๆ สายตากำลังพิจารณาการจัด อาหารบนโต๊ะอยู่ จานห้าใบสำหรับคนหนึ่งคน เห็นได้ชัดว่า เธอค่อนข้างเป็นคนละเอียด
แอนน่ายิ้มแห้งๆ “เชิญนั่งค่ะ”
ท่านเชียวลากเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง “แสดงผลลัพธ์ของคุณให้ผมได้เห็นหน่อยครับ”
ฮี! คุณชาย อาหารก็ตั้งอยู่ตรงหน้าแล้ว แม้แต่ที่ครอบยังขี้
เกียจเปิดเองเลยเหรอ?
ได้! เธอต้องอดทนไว้
เธอค่อยๆ เอาเครื่องเงินออกทีละชิ้น แอนน่ายิ้มให้หลง เชียวไปที่หนึ่ง มันเป็นยิ้มที่เจือจางมาก “เป็นไงบ้างคะ?”
ท่านเซียวมองตรงไปยังจานห้าใบที่อยู่ตรงหน้า
สลัดกะหล่ำม่วง สลัดโยเกิร์ตผักสด สลัดมันบด สลัดแซ ลม่อนอาโวคาโดแล้วก็แซนด์วิชผลไม้สด
นี่คืออาหารเย็นที่พวกเธอกินกันเหรอ?
มองไปบนโต๊ะมีแต่สีเขียวเต็มไปหมด นี่มันประเทศผักสด ขัดๆ ส่วนอาหารที่อยู่ในจานก็คือการเอาหญ้าชนิดต่างๆ มากองรวมกันก็เท่านั้นเอง
ท่านเขียวกลับไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมาเลย “นี่ก็คือ อาหารที่คุณทำใช่ไหมครับ?”
แอนน่าเดินไปยังที่นั่งของตัวเอง มันเป็นโต๊ะที่ห่างจาก หลงเชียวประมาณสองเมตร ทั้งคู่ยืนประจันหน้ากัน ใช่ค่ะ นี่คืออาหารเย็นของฉัน ขอโทษ จริงๆ ค่ะที่ไม่รู้ว่าคุณชอบทานอะไร”
เยี่ยม ไม่รู้ว่าคุณชอบทานอะไร?
ผักสลัดและซอสสลัดที่อยู่เต็มโต๊ะ เห็นได้ชัดเลยว่าเธอตั้ง ใจ. มาก!
แอนน่ากางผ้ากันเปื้อนสีขาวออก แล้วเอามาวางไว้ที่ตัก ของตัวเอง จากนั้นก็หยิบมีดกับส้อมขึ้นมา “คุณคะ ทาน อาหารได้แล้วค่ะ”
ท่านเซียวใช้นิ้วที่เรียวยาวหยิบมีดกับส้อมขึ้นมา คิ้วไม่ได้ ขมวดเลยแม้แต่น้อย เครื่องเงินกับเครื่องดินเผากระทบกัน จนเกิดเสียงดัง ผักสดๆ ถูกป้อนเข้าไปในปาก รสชาติจืดชีด ไม่หวานไม่เปรี้ยวไม่เผ็ดไม่เค็ม นี่มันกำลังกินหญ้าชัดๆ
แต่ทานเชียวกลับกินมันเข้าไปทีละคำทีละคำ อย่างพึง พอใจ “คุณแอนน่าครับ”
กำลังกินๆ อยู่เขาก็พูดขึ้นมา
แอนน่ากำลังกินอาหาร นี่แค่มื้อเดียวเอง เธอแค่ทำมัน อย่างลวกๆ เอง อีกอย่างกินผักเยอะๆ ก็ดีต่อร่างกายเหมือน กัน ที่สำคัญก็คือการที่เธอทำอย่างนี้ต่อไปเขาคงไม่กล้าสั่งให้เธอทำอาหารอีก แล้ว!
ทำไมคะ? คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ?”
ท่านเขียวนั่นแซนด์วิชขึ้นหนึ่งเข้าปากไป เขาค่อยๆ เดี๋ยว ไม่พูดไม่ได้เลยว่าอาหารของเธอรสชาติแย่มาก “ฝีมือของ คุณใช้ได้เลยครับ เดี๋ยวผมจะส่งอาหารแบบเดียวกันนี้ให้ผู้ ช่วยของคุณได้ลิ้มรสเหมือนกัน พวกเขาต้องมีความสุขมาก
แน่ๆ ครับ”
“What?”
แสดงว่าต่อไปอาหารที่เธอทำจะถูกส่งไปให้พวกLisaกิน แบบนี้ทุกมื้ออย่างนั้นเหรอ?
เชี่ย!
ไอ้ชั่ว!
“นี่คุณ!” เธอกัดฟันแน่น แต่ก็พูดอะไรไม่ออก!
ท่านเซียวพูดขึ้น “คุณสามารถค่อยๆ แสดงฝีมือการ ประกอบอาหารของคุณออกมาอย่างช้าๆ ผมสามารถอยู่กับ คุณได้ตลอด แล้วก็เราก็ดูแลผู้ช่วยของคุณไปในตัวเลย”
เชี่!
แอนน่ากินอาหารอย่างหงุดหงิด! ทุกๆ คำที่เคี้ยวเธอก็ใช้ แรงเป็นอย่างมาก
ท่านเขียวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา มองดูผู้หญิงที่นั่งอยู่ทาง นั้นกำลังก้มหน้าก้มตากินอาหาร อาหารตะวันตกของเธอทำ ออกมาค่อนข้างดี ดูแล้วค่อนข้างไปได้สวยเลย แต่..
ไม่รู้ว่าทำไมเวลาที่มองไปยังหัวเธอหัวใจของเขาก็จะ กระตุกขึ้นมาทีหนึ่ง ความรู้สึกนั้นมันค่อนข้างแปลกจนทำให้รู้สึกไม่สบายเลย
ในตอนนั้น เสียงมือถือของหลงเชียวก็ดังขึ้น เสียงเรียก เข้าที่เรียบง่ายนี้ไม่รู้ว่าเขาเลิกฮิตไปตั้งแต่ปีไหนแล้ว แต่เขา ก็ยังคงใช้มันอยู่
“ผมกำลังยุ่งอยู่ครับ…..ไม่กลับครับ…..พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน
ครับ..ได้ครับ”
เพียงไม่กี่คำเขาก็วางสายจากคนที่โทรมาแล้ว มันเรียบ ง่ายจนไม่รู้ว่าจะเรียบง่ายยังไงแล้ว
แอนน่าขำออกมา “ถ้าฉันทายไม่ผิดนะ คงจะเป็นผู้หญิงที่ทานข้าวกับคุณที่ร้านอาหารวันนั้นแน่เลย”
ท่านเขียวตอบ “คุณทายถูกแล้วครับ”
“อ๋อ งั้นเธอก็เป็นคู่หมั้นของคุณสินะ ขอโทษนะคะ บท สนทนาของพวกคุณในคืนนั้นฉันบังเอิญไปได้ยินเข้าหนะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
การแสดงออกนั้นให้มันนิ่งลงกว่านี้หน่อยได้ไหม?
“สิ่งที่คุณทำกับคู่หมั้นของคุณมันดูไม่เกินไปหน่อยเหรอ
คะ?”
“นี่ไม่ใช่คำถามที่หมอคนหนึ่งควรถามนะครับ”
ซีซี!
ท่านเขียวกิน “มื้อเย็น” เสร็จแล้ว ตอนที่เดินออกจากโต๊ะ อาหารเขายังพูดเสริมขึ้นมาอีกว่า “ห้องของคุณคุณก็ไป จัดการเองนะครับ”
มันจะไปเป็นเรื่องใหญ่อะไรกัน?
“อีกอย่าง ในเมื่อคุณชอบทานอาหารตะวันตกแสดงว่าคุณก็ต้องชอบล้างเครื่องครัวแบบตะวันตกเหมือน
กัน”
แอนน่าถลึงตาใส่เขา “.!”
บ้าเอ๊ย! เธอมัวแต่คิดว่าอาหารตะวันตกมันทำง่าย แต่ เครื่องครัวของตะวันตกนั้นดูแลยากมาก อีกอย่างสองคน รวมกันก็จานสิบใบไหนยังจะมีส้อมกับมีดอีกและอื่นๆ
แอนน่าแทบสติแตก!
พอล้างเครื่องครัวเสร็จ ก็เป็นเวลาสามทุ่มครึ่งแล้ว แอน นำยกกระเป๋าสัมภาระเดินขึ้นบันไดไป ตอนเดินผ่านชั้นสอง เธอเห็นไฟในห้องของชายหนุ่มยังเปิดอยู่ เธอถลึงตาใส่แล้ว ก็เดินขึ้นไปต่อ เธอยืนเอามือเท้าเอวหายใจหอบเพราะความ เหนื่อยอยู่หน้าห้องตัวเอง แม่งเอ๊ยมาถึงสักที
เธอยื่นมือไปเปิดประตูห้องออก
ภายในห้องมืดมาก, หน้าต่างถูกปิดอยู่ไฟก็ยังไม่ได้เปิด และเหมือนจะมีกลิ่นอะไรบางอย่างที่แตกต่างออกไปด้วย
เธอเอามือคลำหาสวิตซ์ไฟที่น่าจะอยู่ตรงกำแพง แล้วเปิดไฟในห้องขึ้น
“เชี่ย!”
