ตอนที่ 193 ริมฝีปากของเธอเป็นความคุ้นเคย
ริมฝีปากอันรุ่มร้อนดั่งเตารีดก็ไม่ปานประทับลงบนริมฝีปาก แดงอย่างป่าเถื่อน หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวจึงรับแรงจู่โจมเข้า อย่างจัง
แรงบังคับที่ชายหนุ่มยัดเยียดให้จนแทบไม่นับว่าเป็นการ จูบ แต่เรียกว่าเป็นการลงโทษที่เธอดื้อใส่เขา สั่งสอนที่เธอ อวดดี
คุณชายเชียวใช้ท่อนแขนแข็งแรงกดทับแขนเล็ก ไม่ให้ เธอได้มีโอกาสต่อสู้ ยิ่งเธอพยายามดันตัวขัดขืน จูบของเขา ก็จะยิ่งเพิ่มความรุนแรงมากขึ้น
คุณชายเชียวคิดว่าตัวเขาต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ!
นี่เขากำลังจูบแอนน่า! นี่เขากำลังรังแกเธออยู่ เขาเผลอ มองเธอเป็นร่างของคนอีกคนหนึ่ง และขาดสติไปชั่วขณะ
เป็นเพราะหนามของดอกกุหลาบ หรือเพราะผู้หญิงคนนี้ ตั้งใจจะท้าทายเขากันแน่?
นานมากแล้วที่คุณชายเขียวไม่ทำอะไรจู่โจมแบบนี้กับผู้ หญิง ตลอดสองปีกว่าที่ผ่านมา เขาไม่เคยจูบโม่หรูเฟย แม้แต่ครั้งเดียว แต่พอเป็นแอนน่า เขากลับควบคุมตัวเองไม่
อยู่
ให้ตายเถอะ!
แต่..
คุณชายเชียวใช้มือล็อกท้ายทอยของเธอไว้ ลมหายใจกับ อุณหภูมิบนริมฝีปากของเธอทำไมมันช่างคุ้นเคยขนาดนี้? ราวกับว่าคนที่เขากำลังโอบกอดอยู่ตอนนี้ เป็นคนเดียวกับที่ เขาเอาแต่คำนึงหาอยู่ไม่เสื่อมคลาย
ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
แม้แต่เวลาที่เธอปิดริมฝีปากแน่นเพื่อขัดขึ้น ไม่ว่าจะทำยัง ไงก็ไม่ยอมคลายออก ก็ยังคุ้นขนาดนี้ ชายหนุ่มใช้ลิ้นลิ้มรส มุมปากของหญิงสาว ทุกครั้งที่เขาละเมียดลงบนริมฝีปากนี้ ความรู้สึกเหมือนกับว่าชีวิตของเขากำลังจะยืนยาวขึ้นอีก
ในหัวของหลงเชียวในตอนนี้สับสนวุ่นวายไปหมด เป็น แบบนี้ไปได้ยังไง! ไม่มีทาง!
สมองของเขากำลังเลอะเลือนขั้นสุด ตัวเขาเหมือนกำลัง ตกลงเหวพร้อมทั้งถูกเส้นเถาวัลย์ที่มีหนามแหลมคมรัดแน่น จะเป็นหรือตายก็ไม่ต่างกัน
“ปล่อย…ปล่อย!”
แอนน่าทุบตี พยายามดิ้นรนอยู่ในอ้อมกอดของเขา แต่ ร่างสูงยังคงไม่สะทกสะท้าน ราวกับเธอกำลังสู้กับกำแพงไม่ ปาน
“ลั่วลั่ว..”
หลงเชียวพึมพำชื่อออกมา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโศก เศร้า อาลัยอาวรณ์อย่างถึงที่สุด
แอนน่าชะงัก ดวงตาเบิกโพลงจ้องไปที่คนตรงหน้า ชาย หนุ่มหลับตาสนิท คิ้วทั้งสองขมวดหากันแน่น
ชื่อที่เขาพิมพ์ออกมาเป็นภรรยาที่เสียชีวิตไปแล้ว เขา เห็นเธอเป็นตัวแทนก็เท่านั้น
วินาทีนั้นแอนน่าตัดสินใจกัดริมฝีปากของเขาอย่างแรง!
“ซี้ด.”
ความเจ็บแปลบที่บริเวณริมฝีปาก คุณชายเชียวปล่อยเธอในทันใด “เธอบ้าไปแล้วหรอ?!”
แอนน่าลุกออกจากเตียงแล้วเดินถอยหลังไปก้าวใหญ่ ก่อนจะเช็ดคราบความอัปยศที่เขาทิ้งไว้บนริมฝีปาก “คุณ ต่างหากที่เสียสติ! หลงเซียวคุณมันบ้า! รู้ไหมว่ากำลังทำ อะไรอยู่!”
หลงเชียวตรงเข้ามาบีบหัวไหล่ของเธอด้วยความโกรธ เกรี้ยว “เธอเป็นใครกันแน่?! พูด!”
ความเจ็บแผ่ซ่านไปทั่วบ่า แอนน่าตวาดกลับ “แอนน่า! จะ ให้พูดอีกกี่ล้านครั้งฉันก็คือแอนน่า! อั๊ก…ปล่อยเดี๋ยวนี้นะไอ้ โรคจิต!”
เขาจ้องลึกลงไปในดวงตาที่แน่วแน่ของเธอ
มือทั้งสองข้างปล่อยออก พายุคลื่นที่พัดโหมกระหน่ำใน ใจเมื่อสักครู่พลันก็สลายหายไป
คุณชายเชียวเอามือไปเช็ดริมฝีปาก นิ้วขาวเรียวยาวมี คราบเลือดติดออกมา หัวคิ้วคลายปม แววตานึ่งสงบ เขาพูด เสียงเย็น “ฉันขอโทษ”
คำว่าขอโทษคำเดียว ทำให้ความโมโหที่หนักอึ้งอยู่ในอก
ลอยหายไป เธอที่ยืนห่างจากเขาได้สองเมตรก็เริ่มทำตัวไม่
ถูก
“คุณ..เห็นฉันกลายเป็น…ภรรยาของตัวเองไปแล้วหรอ?” เธอพูดตะกุกตะกัก กว่าจะพูดจบหัวใจเธอก็เต้น แรงจนแทบจะทะลุออกมา
ลึกๆก็กลัวว่าหลงเชียวจะเกิดคลุ้มคลั่งขึ้นมาอีกแล้ว
จัดการฆ่าเธอ
“ตรวจต่อเถอะ”
หลงเชียวมีสีหน้าอิดโรยอย่างบอกไม่ถูก เขาทิ้งตัวลงบน เดียงอย่างอ่อนแรง จากนั้นก็หลับตาลง
ไม่นานแอนน่าก็ตั้งสติได้ “คุณหลง จริงๆแล้วคุณสามารถ เริ่มต้นชีวิตใหม่ของคุณได้ ยังไงซะตอนนี้คุณก็มีคู่หมั้นที่คุณ ต้องรับผิดชอบต่อเธอ”
หลงเชียวพูดปัดรำคาญทั้งที่ยังคงหลับตา “พูดมากจริง เริ่มตรวจได้แล้ว”
เอาเถอะ เธอไม่ควรแหย่สิงโตที่กำลังเศร้าและโมโหใน เวลาเดียวกัน แอนน่าสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหยิบหูฟัง แพทย์ขึ้นแล้วบ่นพึมพำกับตัวเอง แต่อีกฝ่ายดันได้ยินเข้า “อารมณ์ผีเข้าผีออกชะมัด ช่างเหอะ คิดซะว่าเมื่อกี้แค่โดน หมาบ้ากัดก็แล้วกัน”
หมาบ้ากัด?
หลงเชียวขมวดคิ้ว ความหุนหันพลันแล่นเมื่อครู่ กลับทิ้ง ความรู้สึกค้างคาไว้ให้เขาอย่างชัดเจน
สำหรับเขาแล้ว แอนน่าเป็นเหมือนยารักษาตอนนี้เขา สามารถเข้านอนได้โดยไม่ฝันร้าย ถึงขั้นที่เดี๋ยวนี้เวลาเจ็บ หัวใจเขาไม่จำเป็นต้องกินยาก็ได้ แต่ขณะเดียวกันเธอก็ เหมือนยาเสพติด ที่พอลอง ก็ยิ่งต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ
หลงเสียงถอนหายใจ ในทรวงอกตอนนี้เต็มไปด้วยความ รู้สึกที่หลากหลาย แต่กลับพูดไม่ออก
นิ้วเรียวของแอนน่าไล้ไปตามร่างกาย เธอจับที่บริเวณ หน้าอกแข็งแรง “ปวดตรงนี้หรือเปล่า?”
“ไม่ปวด”
“ตรงนี้ล่ะ? ตอนที่ฉันกดลงไปรู้สึกเจ็บไหม?”
“ไม่เจ็บ”
แอนน่าตรวจอย่างสมบูรณ์ครบถ้วน แต่หลงเชียวก็เอาแต่ บอกว่าไม่เจ็บไม่ปวด นั่นก็แสดงว่าหัวใจของเขาปกติดีแล้ว นี่ แต่ทำไมพอมีอาการขึ้นมาเขาก็กลายร่างเป็นแบบนั้นได้?
อาการป่วยที่ติดค้างอยู่ในใจของเขามันเกินเยียวยาแล้ว เอาเถอะ หลงเชียว โรคที่นายเป็นอยู่ไม่ใช่โรคหัวใจ แต่
เป็นโรคทางใจมากกว่า
แอนน่าลูบริมฝีปาก มือทั้งสองข้างกดลงไปที่ตำแหน่ง เดียวด้วยแรงทั้งหมดที่มี “แล้วแบบนี้ล่ะ?”
“เธอเป็นบ้าหรือไงห้ะ!”
เธอกดแรงจนหลงเซียวเกือบหายใจไม่ออก หน้าอกของ เขาขึ้นเป็นรอยแดง เขากระแอมไอออกมาหลายครั้ง
แอนน่าปล่อยเขาออก แล้วยักไหล่ “อ้อ ที่แท้คุณก็เจ็บ
เป็น”
“เธออยากตายใช่ไหม”
คุณชายเซียวลุกขึ้นนั่ง ประสานสายตาเข้ากับแววตา คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มของคนตรงหน้า เขาก็ไม่เข้าใจนัก ทำไมแววตาที่ไร้เดียงสาไม่รู้ตัวของเธอ ถึงทำให้เขาโกรธไม่ ลง สุดท้ายก็ทำได้แค่กลืนมันลงไป
“คุณหลง หัวใจของคุณฟื้นตัวได้ดีมาก แต่ถึงยังไงคุณก็เคยได้รับการผ่าตัดมาดังนั้นจำเป็นต้องต้องใช้ เวลารักษาตัวหน่อย แต่ฉันกล้ายืนยันได้เลยว่าที่คุณปวดหัว ใจบ่อยๆไม่ได้เกี่ยวอะไรกับร่างกาย แต่เป็นเพราะคุณคิดถึง ภรรยาที่เสียชีวิตไปแล้วมากจนเกินหัวใจจะรับไหว”
ดวงตาสีดำขลับเริ่มมีพายุก่อตัวเล็กๆ ผู้หญิงคนนี้กำลัง พูดถึงภรรยาที่เสียชีวิตของเขาได้อย่างคล่องปาก ช่างไม่ กลัวตายจริงๆ
“แล้วไง?”
แอนน่าม้วนสายหูฟัง “โรคหัวใจจำเป็นต้องพึ่งยารักษา หัวใจ ฉันจะจ่ายยาให้คุณเท่าที่จะช่วยได้ ที่เหลือก็อยู่ที่ตัว คุณแล้วล่ะ
แอนน่าพูดชัดเจน เธอไม่มีปัญญาจะช่วยเขาได้มากกว่านี้ เขาต้องเริ่มรักษาที่ตัวเอง ในขณะเดียวกันเธอกำลังบอกว่า เขาควรปล่อยเธอได้แล้ว
หลงเชียวสวมเสื้อ นิ้วเรียวค่อยๆติดกระดุมทีละเม็ด “ถ้า งั้นก็รบกวนช่วยหายารักษาหัวใจให้ฉันที วันไหนที่อาการฉัน ไม่ดีขึ้น วันนั้นเธอก็ต้องอยู่ที่นี่”
ให้ตายสิ!
“ถ้าคุณเป็นแบบนี้ตลอดไป งั้นฉันต้องอยู่ที่นี่จนแก่ไปกับ คุณหรือไง?” แอนน่าพูด
หลงเชียวติดกระดุมเม็ดสุดท้าย เขายืนขึ้นตรงหน้าหญิง สาว สายตามองเธออย่างแน่วแน่ มือใหญ่เอาเสื้อเชิ้ตยัดเข้า กางเกง “เข้าใจไม่ผิด ถ้าฉันหมดหนทางรักษา เธอจะต้องอยู่ กับฉันจนแก่”
แอนน่าเชิดหน้าขึ้น แล้วฉีกยิ้มหวานยียวน นิ้วจิ้มไปที่ หน้าอกของหลงเชียว “คุณหลง อย่าบอกนะว่าหลงรักฉันเข้า แล้ว?”
แม้จะรู้คำตอบดีว่าไม่ใช่ แต่หยอกล้อกับสิงโตขี้โมโหก็น่า สนุกอยู่
หลงเชียวปัดนิ้วเธอออก สีหน้ากลับสู่ภาวะปกติ “ฝันไป เถอะ”
เธอมองร่างสูงที่เดินออกไปแล้วเอ่ย “คุณสร้างโรง พยาบาลหวาเซี่ยขึ้นมาก็เพื่อรำลึกถึงภรรยา แค่นี้ก็รู้แล้วว่า คุณให้ความสำคัญกับความรัก ไม่ใช่คนเลือดเย็นแบบที่ แสดงออกมา ฉันว่าจริงๆแล้วคุณสามารถใช้ชีวิตให้มีความ สุขกว่านี้ได้ ปล่อยวางอดีต แล้วแต่งงานมีลูก”
หลงเชียวยืนหันหลังให้ คนทั้งสองต่างมองไม่เห็นสีหน้าของอีกฝ่าย “ภรรยาของฉัน จะมีแค่คนเดียว”
“ฉันว่าคุณก็ไม่ใช่คนโง่ คงรู้ว่าตัวเองก็เป็นที่หมายปอง ของผู้หญิงมากมาย ไม่เห็นจะต้องปิดกั้นตัวเองเลย ใครๆก็รู้ คนตายตายแล้วไม่มีทางฟื้นขึ้นมาหรอก คุณคงไม่คิดจะจม อยู่กับอดีตไปทั้งชีวิตใช้ไหม?”
“นี่มันเกี่ยวอะไรกับเธอ? จุ้นจ้านเกินเหตุมันจะไม่ดีต่อตัว
เธอ”
ทำคุณบูชาโทษชัดๆ! ปวดหัวใจก็สมควรแล้ว! ปวดให้ ตายไปเลย!
แอนน่าหัวร้อน แต่พอดูนาฬิกาก็พบว่าถึงเวลาทำอาหาร
เย็นแล้ว
ร่างบางยืนอยู่ในห้องครัว เธอลังเลอยู่นิตหน่อย
ไอคนเย็นชาอย่างหลงเชียวนั่นชอบพูดจาทำร้ายจิตใจคน อื่น ไม่มีความเห็นอกเห็นใจคนอื่นแม้แต่นิดเดียว แต่ในขณะ เดียวกันท่าทางที่มๆบอๆ นั่นก็ทำให้เธอรู้สึกเห็นใจอยู่ไม่ น้อย จะเกลียดก็เกลียดไม่ขึ้น จะรำคาญก็รำคาญไม่ลง
“ซวงซวง ปกติเทพธิดาของเธอชอบกินอะไรหรอ?” แอนน่านั่งอยู่ข้างตู้เย็นในห้องครัว เธอส่งข้อความไปหาลู่
ช่างซาง
ไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบกลับมา “ปลา! เทพธิดาขอบกินปลา ที่สุด เพราะเธอเป็นหมอนะ จะกินอะไรก็ต้องพิถีพิถันนิตนึ่ง แต่เธอก็กินของหวานนะ แล้วก็มีบล็อคโคลี่ หน่อไม้ อิม…จริงสิ! ถั่วลั่วก็ชอบเห็ดอยู่ไม่น้อยเลยล่ะ ”
ลู่ซวงชวงตอบมาเป็นชุด แอนน่าย่อยความคิดอยู่แป็บนึง ก็สรุปได้ว่า “เทพธิดาก็กินเก่งอยู่เหมือนกันนะ”
“หรอ? เหมือนจะใช่ ฮ่าๆ!”
วัตถุดิบที่ลู่ซวงซวงพูด พอนำมาประกอบเป็นอาหารจีนนับ ว่าทำไม่ยากเท่าไหร่ เน้นผักเป็นหลัก รสจืดนำ
แอนน่าง่วนอยู่ชั่วโมงกว่าๆ อาหารทั้งหมดก็ถูกตั้งลงบน
โต๊ะ
หลงเชียวมองอาหารที่วางเต็มโต๊ะ “หมายความว่าไง?” แอนน่าถอดผ้ากันเปื้อนออก ก่อนจะแนะนำอาหารที่ละจาน หลังจากแนะนำเสร็จก็ว่า “แน่นอนว่าฉัน อยากช่วยรักษาโรคทางใจให้คุณ อาหารพวกนี้ล้วนเป็น อาหารที่ภรรยาของคุณชอบ ฉันเคยอ่านหนังสือโบราณ ใน นั้นบอกว่าดวงวิญญาณของคนที่ตายไปแล้วจะวนเวียนอยู่ ท่ามกลางปรโลกกับโลกมนุษย์ หากได้เห็นของที่ตนชอบก็ จะถูกเรียกเข้ามา เพราะฉะนั้นไม่แน่ว่าตอนนี้เธออาจจะอยู่ที่ นี่แล้วก็เป็นได้”
“ไร้สาระ!
“จะว่าไร้สาระก็ได้ แต่ลองดูก็ไม่ใช่เสียหาย”
สู่ชวงชวงบอกว่าถ้าเป็นไปได้พยายามยิ้มให้เขา คุณชาย เชียวขาดความรักมากๆ
เอาล่ะ ยิ้มให้หน่อยฟันคงไม่ร่วงหรอก
คุณชายเชียวขยับตะเกียบ อาหารที่คุ้นเคย ราวกับเข็ม นาฬิกากำลังวนย้อนกลับ วันวานปรากฏขึ้นอีกครั้ง
แต่เมื่อเงยหน้าขึ้น แอนน่าซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามก็กำลังส่งยิ้ม พิลึกมาให้เขา คุณชายเซียวเกือบทำตะเกียบหลุดมือ
“คุณหลง ทานให้อร่อยนะคะ”
คุณชายเชียว “.”
เมนูที่รู้สึกคุ้นเคย ที่ภรรยาเขาไม่ได้เป็นคนท่า แต่เป็นผู้ หญิงอีกคนที่ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางผู้คนมากมายในโลก
ของเขา
แสงจันทร์ส่องสว่าง จานบนโต๊ะเปล่งประกายคั่นกลาง ระหว่างคนทั้งสองที่กำลังสมานแผลใจที่พังสลายยากจะกลับ มาเหมือนเก่า
อาหารมื้อนี้ทำเอาแอนน่ากินไปเหนื่อยไป เธอส่งยิ้มให้ ชายหนุ่มที่หน้านิ่งเป็นน้ำแข็งจนกรามค้างไปทั้งหน้า แต่ที่ เหนื่อยยิ่งกว่าคือเธอไม่ได้รับการตอบสนองแต่อย่างได
แอนน่านอนนวดหน้าอยู่บนเตียง หากเขาหมดทาง เยียวยารักษาจริง เธอจะต้องอยู่ที่นี่ตลอดไปจริงๆหรอ?
หมอนั่นต่างหากที่ฝันไปเถอะ
ณ ห้องหนังสือ วิลล่าตระกูลหลง
“ท่านประธาน นี่คือข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับแอนน่าที่สืบมา ได้ครับ”
หลงถึงเปิดอ่านเอกสาร รูปภาพและข้อความที่บรรยาย ชีวิตทั้งยี่สิบกว่าปีของแอนน่าได้อย่างละเอียดที่นึ่ง
“ลูกสาวของเฉียวหย่วนฟาน”
หลงถึงอ่านซ้ำชื่อนี้สองรอบอย่างไตร่ตรอง
เหลียงจังซุนพยักหน้า “ครับ นอกจากนี้ข้อมูลของตู้หลิงเซ วียนคู่หมั้นของเธอก็อยู่ในนี้แล้ว ท่านประธาน ตระกูลตู้กับ ตระกูลเฉียวชื่อสองตระกูลนี้ ในอเมริกาตระกูลนึงมีชื่อเสียง โด่งดังมานานหลายสิบปี ส่วนอีกตระกูลก็เป็นบริษัทลงทุน ยักษ์ใหญ่ จะประเมินพวกเขาต่ำไม่ได้เด็ดขาดครับ”
“อิม”
“ท่านประธานจะให้ติดต่อแอนน่าเพื่อนัดพบเธอไหม ครับ?”
“ตอนนี้ยัง จับตาเอาไว้ อย่าให้เธอคิดแม้แต่จะลงมือทำ
อะไร”
“ครับ ส่วนโม่ล่างคุณ ท่านจะให้…”
หลงถึงปิดเอกสารลง “เรื่องงานแต่งของหลงเชียวยังต้อง คิดทบทวนกันอีกรอบ บอกเขาว่าช่วงนี้งานที่บริษัทค่อนข้าง ยุ่ง รอให้เดือนนี้สะสางเรียบร้อยก่อนค่อยว่ากัน”
“ครับท่าน”
หลงถึงดูรูปภาพแอนนา ยอมรับว่ารูปร่างหน้าตาของเธอ สวยโดดเด่นมาก อีกทั้งรายละเอียดที่เขียนไว้ด้านข้าง บรรยายเสียจนเธอเป็นเทพธิดามาจุติก็ไม่ปาน
เขาพ่นลมหายใจแรง “แอนน่า…ผู้หญิงคนนี้ยังอยู่กับหลง เชียว?”
“ตอนนี้ยังอาศัยอยู่กับคุณชายเชียวที่วิลล่าแถบชานเมือง นับๆดูก็น่าจะสิบกว่าวันได้แล้วครับ”
คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน รอยย่นปรากฏชัดที่บริเวณหางตา คิดไม่ถึงว่าหลงเชียวจะยอมให้เธออาศัยอยู่ในบ้าน แถม นานเป็นสิบกว่าวัน?
หลงจื้อนั่งเล่นแหวนอยู่ในห้องรับแขก หลงถึงลงมาจาก ห้องหนังสือชั้นสอง จึงเห็นว่าเขายังไม่นอน “ทำไมยังอยู่ตรง นี้ว”
หลงจือรู้สึกกลุ่มใจอย่างมาก ในที่สุดวันนี้ก็มีคนถามขึ้น
จนได้
“จะไปนอนแล้วครับ”
หลงถึงเห็นของบางอย่างส่องประกายวาววับในมือเขา “นั่นอะไร?”
หลงจือรีบกำมือหลบ “ไม่มีอะไรครับ”
“เอาออกมาให้ฉันดู” หลงถึงเดินลงมาจากบันได ก่อนจะ มาหยุดอยู่ตรงหน้าลูกชายรังสีน่าเกรงขามแผ่ซ่านมายัง หลงจื้อ
“ไม่มีอะไรจริงๆครับ ก็แค่ของเล่นเท่านั้น”
“เสี่ยวจื่อ?” หลงถึงพูดคำเดียว หลงจื้อก็เป็นใบ้ไป
เขาชูแหวนขึ้น “อันนี้ครับ”
หลงถึงใช้สายตาพินิจอยู่ไม่นาน แหวนนี้มันเหมือนกับที่ แอนน่าใส่เป๊ะๆ เมื่อสักครู่เขาเพิ่งดูรูปเธอมา จำได้ไม่มีผิด เพี้ยน
แถมในข้อมูลยังบอกว่าแหวนวงนี้เป็นแหวนที่คุณชาย ตระกูลตู้สั่งทำขึ้นพิเศษเพื่อเธอ ในโลกนี้จึงมีแค่วงเดียว
ทำไมถึงมาอยู่ในมือหลงจื่อได้?
“เอามาจากไหน?”
