ตอนที่ 203 พ่อครัวหลงเชียวผู้มีเสน่ห์
เล็บยาวของเขาจิกลงที่ไหล่ของเธอ ความเจ็บนั้นอีกทั้งวิตก
กังวล ความปรารถนาและความคาดหวังที่เลือนราง วินาทีนั้นแอนน่าแทบจะถูกเขากลืนกินลงไป เธออยากพูด
ออกไปว่า “เป็นฉันเอง มองดูสิ ฉันหลับมาแล้ว”
แต่เธอไม่ใช่!
เนื่องจากแอนน่ารู้ตัวว่าเธอไม่ใช่ลั่วลั่ว ทำให้เธอหดหูเล็ก น้อย เธอแกะนิ้วของเขาออกทีละนิ้ว “หลงเชียว คนที่ตายไป แล้วไม่สามารถฟื้นคืนชีพได้หรอกนะคะ ทุกคนล้วนเข้าใจ เหตุผลนี้ดี ทุกอย่างเป็นไปตามกฎของโลกใบนี้ ทำไมคุณถึง ไม่ยอมรับเสียที? ”
ดวงตาหลงเชียวไม่ได้เปลี่ยนไป เขาพูดออกมาว่า “ทุก อย่างเป็นไปตามกฎของโลก? ผมจะแหกกฎนี้!
ผู้ที่ถูกความเจ็บปวดของความรักครอบงำช่างน่ากลัว จริงๆ ไม่มีเหตุผลใดๆทั้งสิ้น แอนน่าตัดสินใจไม่เอ่ยเรื่องนี้ต่อไปกับเขาอีก
“คุณหลงคะ แขนของฉันได้รับบาดเจ็บ คุณช่วยเอามือ ออกไปก่อนได้ไหม? หากได้รับการบาดเจ็บเพิ่มอีกเกรงว่า ในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าคุณคงไม่มีข้าวกินแน่”
หลงเชียวดึงสติกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว หลังจากถูก ครอบงำไปชั่วครู่เขาก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
เขาปล่อยมือออกจากเธออย่างช้าๆ ดวงตานั้นยังมองไปที่ ใบหน้าของแอนน่าอย่างเสียดาย ใบหน้านี้งดงามไร้ที่ติ ไม่มี
ริ้วรอยใดๆเหมือนเธอ
“ทำไมแขนคุณจึงได้รับบาดเจ็บ? ”
เขามองไปยังแผลของแอนน่าที่ถูกพันเอาไว้ แม้จะมองไม่ เห็นความลึกของแผลแต่ดูจากความหนาของผ้าพันแผลก็ เดาได้ว่าคงไม่ใช่แผลเล็กๆแน่นอน
แอนน่าเบ้ปากแล้วพูดว่า “คนเราผิดพลาดกันได้ คนที่จับ มีดผ่าตัดก็เช่นกัน ก็มีพลาดกันได้นะคะ”
สีหน้าของหลงเชียวนิ่งลงในทันที มีดผ่าตัดอย่างมากก็โดนมือ จะไปโดนที่แขนได้ยังไง? ผู้หญิงคนนี้ โกหกไม่เป็นเลยจริงๆ
“ใช่ คนเราผิดพลาดกันได้ แต่ไม่ใช่คุณแน่นอน คุณเคย บอกผมเองว่าคุณเป็นผู้ชำนาญ ชำนาญมากด้วย” หลงเชียว นำมือไปลูบที่ผ้าพันแผลของเธอ แขนเรียวบางของเธออยู่ใน กำมือของเขา แค่กำมือยังเหลือช่องว่างเลย เธอผอมมาก จริงๆ
แอนน่าโมโหจนเลือดขึ้นหน้า “ความจำคุณดีขนาดนั้นเลย หรือไงคะ? ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ช่วยจำอะไรดีๆมีประโยชน์ หน่อยได้ไหม จําทำไมกันเรื่องพวกนี้ หี”
หลงเชียวกลับมาเป็นหลงเชียวผู้ยิ่งใหญ่คนเดิมอีกครั้ง เขาพูดอย่างน่าเกรงขามว่า “ข้อดี? ผมจำไม่ได้ว่าคุณมีข้อดี อะไรให้ผมต้องจดจำ ถ้าอยากให้ผมจำก็พยายามทำเรื่อง ดีๆเข้าไว้”
ส่วนเรื่องเล็กน้อยพวกนี้ เขาต้องจำด้วยเหรอ?
แอนน่าไม่อยากจะสนใจเขาต่อไป ผู้ชายเอาแต่ใจแบบนี้ คุยต่อไปก็มีแต่ชวนให้ลำบากใจ “คุณหัวหรือยังคะ? ”
เธอเปลี่ยนหัวข้อสนทนาได้เร็วมาก อืม อยู่ๆก็เปลี่ยนซะ อย่างนั้น
หลงเชียวยังไม่ทันตั้งตัวกับคำถามนี้ของเธอ เขามองเธอ แล้วถามว่า “คุณหิวแล้ว? ”
น้ำเสียงเยือกเย็นแบบไม่ธรรมดา แต่การกระทำโดยรวม ถือว่าใช้ได้ทีเดียว อย่างน้อยก็รู้ว่าเธอเป็นผู้ป่วย ไม่ควร กดดันเธอมากกว่านี้
แอนน่าสายหัว แต่หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงท้องร้องดัง ออกมา ในห้องโถงที่เงียบสงัดนี้ ทำให้ได้ยินชัดเจนมากขึ้น เธอไม่สามารถปกปิดได้ต่อไปจึงได้แต่ยอมรับว่า “ตามที่
คุณได้ยินเลย ฉันหิวแล้ว”
หลงเซียวขมวดคิ้วและมองไปที่แขนของเธอ ไล่ลงไปยัง ข้อมือและนิ้วมือ “แล้วยังไง? ”
แอนน่าลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเงยหน้าขึ้นมามองชายผู้อยู่ ตรงหน้านี้ “ฉันทำกับข้าวให้คุณทานมาเกือบเดือนแล้วนะ และตอนนี้ฉันก็บาดเจ็บด้วย คุณก็น่าจะทำกับข้าวตอบแทน ฉันบ้างนะคะ? รอให้ฉันหายดีแล้วจะชดเชยให้”
ให้คุณชายหลงทำกับข้าว!
ผู้หญิงคนนี้ไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน?
เพียงแต่..จากนั้นสิบนาที คุณชายหลงเดินเข้าครัวไป ทำกับข้าวจริง
เหตุผลง่ายๆคือที่นี่เป็นชนบท อยู่ห่างไกลร้านอาหารมาก จะให้หลงเชียวขับรถพาคนป่วยไปที่ไกลๆได้ยังไงกัน อีกทั้ง ให้คนภายนอกเข้ามาส่งอาหาร เขาเองก็ไม่ยินดีนัก
แอนน่านั่งอยู่ที่เก้าอี้ยอมงดูเขาแล้วยิ้มอย่างมีความสุข “เดี๋ยวคุณช่วยทำตามที่ฉันบอกก็พอ คุณไม่ต้องคิดเอง ถ้ายัง ทำออกมาไม่อร่อยละก็ ฉันคงสงสัยเรื่องไอคิวของคุณแล้ว
ล่ะ”
ดีมาก
วิธีการของเธอได้ผล
“ถ้าอย่างนั้นไม่ทราบว่าคุณชายหลงอยากจะรับประทาน อาหารจีนหรืออาหารฝรั่งดีคะ? ”
แอนน่ายังคงสั่งการอยู่ที่ประตู เธออดข่าไม่ได้จริงๆ มองดู ผู้ชายที่รูปร่างสูงใหญ่เช่นนี้ยืนทำกับข้าวอยู่ในห้องครัว ดูไป คล้ายกับไม่เข้ากัน
แต่ว่า เมื่อเธอมองดีๆกลับรู้สึกว่าเขาและห้องครัวนี้ช่าง เข้ากันดีอย่างไม่มีที่ติ
หลงเซียวไม่ชอบทำกับข้าว ยิ่งไม่ชอบล้างจาน เขาตอบ กลับมาว่า “อาหารจีน”
แอนน่าพยักหน้า ที่จริงเธอก็ชอบอาหารจีนเช่นกัน
“ได้ค่ะ ถ้าเช่นนั้นเดี๋ยวฉันจะพูดชื่ออาหารแล้วคุณเลือก มานะคะ”
เธอพูดชื่ออาหารมาแปดชนิดให้เขาเลือก แอนน่ารอเขา ตอบกลับ แต่หลงเชียวกลับถามขึ้นว่า “ผัดตับหมูทำยัง ไง? ”
แอนน่า “.”
พูดตามตรงว่าเธอไม่เคยทำมาก่อนเลย เพียงฟังชื่อก็ไม่ น่ากินแล้ว รูปร่างคงไม่น่าดูเท่าไหร่
หลงเชียวมองดูท่าทางของเธอก็เดาได้ว่าเธอทำไม่เป็น
“คุณคงทำไม่เป็นสินะ”
ถูกต้อง เธอทำไม่เป็น “ใช่ค่ะ ฉันทำไม่เป็น แต่ฉันสามารถ ให้ข้อมูลคุณได้รอสักครู่นะคะ”
เธอเดินถือตำราอาหารเข้ามาเปิดไปที่หน้าหนึ่ง “อึม ผัด ตับหมู ส่วนประกอบ วิธีทำ ละเอียดอ่อนมาก”
เพียงแต่ว่า ทำไมเขาต้องทำผัดตับหมูกันนะ?
ตับหมู บำรุงเลือดได้ดี หรือว่าเพราะแขนเธอได้รับบาด เจ็บ เขาจะบำรุงเลือดให้เธอ?
ไม่หรอกน่า? คนแบบเขาจะไปมีจิตใจดีอะไรแบบนั้น?
หลงเซียวเปิดตู้ครัว หยิบหม้อมาสองชนิดคือ หม้อแรงดัน และหม้อซุป
“ซุปซี่โครงหมูข้าวโพดท่ายังไง? ”
แอนน่า “.”
ซุปกระดูก ช่วยให้บาดแผลหายเร็วขึ้น
“โจ๊กข้าวเหลือง ใส่พุทรากับถั่วแดงใช่ไหม? หรือว่าเห็ด
ขาว? ”
แอนน่า .”
นี่..ก็ช่วยบำรุงเลือดเหมือนกัน
นี่เธอคิดมากไปเอง หรือคิดไปคนเดียวกันแน่? 4
หลงเชียวมองมายังแอนน่าที่ตกตะลึงอยู่ ขมวดคิ้วแล้ว ถามว่า “อะไร? ทำไม่เป็นสักอย่าง? ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ นอกจากผัดตับแล้วฉันทำเป็นทุก
อย่าง”
หลงเชียวตึงเสื้อแขนยาวสีขาวให้แขนเสื้อขึ้นมาตรง ข้อศอก เผยให้เห็นแขนยาวกำยำอันทรงพลัง ไม่มีไขมันส่วน เกินแม้แต่น้อย แต่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นหนา อีกทั้งขาว
สะอาดตา
ผู้ชายคนนี้ มีพิษร้าย!
“ถ้าทำเป็นก็รีบลงมือกันเถอะ”
หลงเชียวไม่ได้ใส่ถึงมือสำหรับทำอาหาร เขาใช้มืออัน
เรียวงามที่ไว้จับปากกาทอง เขียนเช็ค อนุมัติหนังสือและขับ รถหรูนั้น….ล้างหม้อชาม
แอนน่าไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองจริงๆ เธอต้องการให้ เขาทำกับข้าวก็จริง แต่ไม่คิดว่าเขาจะให้ความร่วมมือดี ขนาดนี้! เขาทำ….ทุกอย่างจริงๆ!
“อันดับแรกเตรียมหัวหอม ขิง กระเทียม แล้วนั่นหอม.”แอนน่าบอกขั้นตอนกับหลงเชียวอย่างละเอียด เขาเองก็ทำตามทุกขั้นตอน
มีอของหลงเชียวหยิบจับมีด เขาผู้ที่ไม่เคยเข้าครัวมาก่อน การทำกับข้าวถือว่าท้าทายมากสำหรับเขา
เมื่อมองดูที่รูป แล้วทำตาม เหอะๆ ….แม้ท่าทางจับมีดนี้ จะน่ากลัวไปหน่อยแต่ก็หั่นออกมาได้ดีเท่าเทียมกัน แต่ละ ท่อนยาวประมาณสามเซนติเมตร เยี่ยมมาก
“กระดูกหมู.ต้องหั่นเป็นชิ้นเล็ก”
หลงเชียวนำกระดูกหมูวางลงบนเขียงแล้วแกว่งมีด..
แอนน่าถอยหลังออกไปโดยไม่รู้ตัว หลงเชียวนี้คุณมีความ อาฆาตกับอาหารพวกนี้หรือยังไง? ทำไม่ช่างน่ากลัวแบบนี้
“ฉีบๆๆ ! ”
เขาหั่นมันลงไป ออกมาเป็นชิ้นเล็กๆ ที่เท่าเทียมกัน สุด
ยอดมากจริงๆ!
แอนน่ายกนิ้วให้ เธอไม่ค่อยชมใครเท่าไหร่นัก โดย เฉพาะอย่างยิ่งหลงเชียวผู้หยิ่งยโส แต่การใช้มีดแบบนี้เธอชื่นชมเขาจริงๆ “คุณทำใต้ยังไงน่ะ? ”
คำชมนี้เป็นผลกับหลงเชียวมาก เขาวางมีดลงแล้วนำ วัตถุดิบใส่ลงไปในหม้อแรงตัน “ง่ายมาก เล็งเป้าให้ดี กะ ประมาณที่ต้องการความหนาเวลาสับลงไปให้ใบมีดตั้งตรง แค่นั้น”
แอนน่ากุมขมับตัวเอง แค่นั่นผักเขายังต้องหลักการต่างๆ ขนาดนี้ เธอไม่มีอะไรจะบรรยายจริงๆ “เอาละค่ะ ตอนนี้ใส่ ของลงไปหมดแล้วก็รอซุปเดือด เรามาทำกับข้าวอย่างอื่น ต่อ”
แอนน่ายืนมองดูเขาทำกับข้าว หั่นผัก ผัดผัก สายตาของ เธอชอบมองไปที่ใบหน้าของเขาอยู่เสมอโดยไม่ได้ตั้งใจ
ใบหน้าของเขา คางและลำคอเรียวที่โดดเด่นนั้น อีกทั้ง แขนกำยำเวลาหยิบตะหลิว ทุกท่าทีของเขามันช่างน่ามอง จริงๆ
เสียงเครื่องดูดควันทำงานดัง แต่ไม่มีผลต่อสมาธิของเขา เลย คล้ายกับเขาอยู่ท่ามกลางความเงียบสงบในทุ่งหญ้า อย่างไรอย่างนั้น
ความเท่และมีเสน่ห์นี้ ไม่ใช่แค่น่าชื่นชมธรรมดา แต่มัน สุดยอดมากจริงๆ
ออร่าของเขาครอบคลุมกระจายไป เธอไม่เคยพบเจอใคร เป็นแบบนี้มาก่อนเลย
เธอมองดูเขาอย่างเหม่อลอย
หลงเชียวยื่นมือไปหยิบเครื่องปรุง สายตาเขามองไปยัง แอนน่า ใจเขาสั่นคลอน เธออยู่ที่ข้างๆเขา ด้านหลังเป็นหม้อ แรงดันที่กำลังเดือดปล่อยไอออกมา เธอช่างใกล้ชิดและ สมจริง
ความรู้สึกใดๆเหล่านี้ หากไม่มีแม้แต่มื้ออาหารธรรมดาๆ ทั้งสามมื้อ คงไม่มีทางเป็นนิรันดร์
ขณะนี้เขารู้สึกว่าระหว่างเขาและแอนน่าคล้ายกับมีบาง อย่างก่อตัวขึ้น
“มองอะไร? ”
น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาส่งผ่านมากับไอน้ำและกลิ่นหอม ของกับข้าว ทั้งหอมทั้งนำฟัง
เธออดไม่ได้ที่จะยิ้ม “อืม ที่เขาพูดกันว่าผู้ชายทำกับข้าว เป็นช่างมีเสน่ห์เป็นเรื่องจริง คู่หมั้นคุณโชคดีจริงๆ”
เมื่อพูดจบ ดวงตาของเธอก็กะพริบคล้ายกับหยอกล้อแต่ก็ เหมือนกับแอบแฝงอะไรบางอย่าง
หลงเชียวทำกับข้าวเสร็จหนึ่งอย่างแล้ว เขาปิดเตาลงแล้ว มองไปยังใบหน้าเธออาจเป็นเพราะความร้อนของห้องครัว ทำให้หน้าของเธอแดงเรื่อเพิ่มเสน่ห์เข้าไปอีก “โชคนี้ ผมมี ไว้ให้คุณเสมอ”
แอนน่าหัวเราะคล้ายกับกลัวเขาจะจับอะไรได้ “คู่หมั้นฉันก็ ทำกับข้าวเป็นเหมือนกัน คุณเก็บแรงไว้เถอะค่ะ”
“ไม่ใช่ว่าผู้ชายที่ทำกับข้าวเป็นจะน่ามองทุกคนนะครับ แอนน่า คุณต้องคิดให้ดี คุณเหมาะสมที่จะได้รับสิ่งที่ดีที่สุด” หะ? นี่เขากำลังจะบอกเธอว่าเขาดีที่สุดงั้นเหรอ?
แม้จะดูหลงตัวเองไปหน่อย แต่ก็ดูคล้ายกับความจริง เธอไม่พูดอะไรออกมากลัวว่าเขาจะสังเกตเห็นความรู้สึก
ในใจเธอ
ต้องยอมรับว่าเขายอดเยี่ยมมากจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นการ ตอบสนองความเข้าใจ การดำเนินการและจินตนาการของ เขามีช่างพลังมากจริงๆ
ในบางครั้งเธอไม่ต้องพูดอะไรมาก เพียงแค่เอ่ยมาเล็ก น้อยเขาก็รู้ว่าประโยคต่อไปเธอจะพูดอะไร บางทีเขาก็ ดัดแปลงวิธีปรุงจากเดิมให้มีระดับมากขึ้นอีกด้วย
เธอชื่นชมเขามากจริงๆ
เมื่ออาหารครบทุกจานแล้ว ก็ถูกยกมาบนโต๊ะอาหาร
นี่….เป็นอาหารสำหรับบำรุงเลือดทั้งนั้นนี่ ?
ตับหมู ผักโขม ข้าวเหลือง แครอท ซี่โครง
หลงเชียวล้างมือจนสะอาดแล้วเดินมานั่งที่โต๊ะทรงL “คุณ คงดูออกว่าอาหารพวกนี้บำรุงเลือดและรักษาบาดแผล ผม แต่หวังว่าคุณจะหายเร็วๆ จะได้ทำกับข้าวได้”
shit!
ประโยคหน้าฟังดูดี แต่ประโยคหลังน่าอึดอัดจริงๆ “ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ ฉันจะหายให้เร็วที่สุด”
แอนน่าหิวมาก เธอหยิบตะเกียบขึ้นมาเพื่อตักกับข้าว เมื่อใส่เข้าปากก็รู้สึกถึงความอร่อยกลมกล่อม คิดไม่ ถึงจริงๆว่านี่คือการทำกับข้าวครั้งแรกของเขา
“คุณหลงคะ คุณทำกับข้าวไม่เป็นจริงๆเหรอ? ” แอนน่า กินอาหารพลางถามเขาอย่างมีความสุข
หลงเชียวเริ่มลงมือรับประทานเช่นกัน ภายในใจเขารู้สึก ขัดแย้งเล็กน้อยเนื่องจากอาหารเหล่านี้เขาไม่ชอบกินเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งผักโขม “ก่อนหน้านี้ทำไม่เป็น อีกอย่าง ผมขอเตือนคุณว่าอย่าเรียกว่าคุณหลงอีก ให้เรียกชื่อตรงๆ”
เหอะๆ!
ความคลั่งไคล้กำลังถูกจู่โจมเข้ามา “คุณกับฉันไม่ได้สนิท
ใกล้ชิดกันขนาดนั้นนะคะ”
ใบหน้าของหลงเซียวไม่พอใจ เขายิ้มอย่างเยือกเย็นและ พูดว่า “แล้วสำหรับคุณอะไรถึงเรียกว่าสนิท? หรือจะให้ผม ช่วยระลึกความทรงจำให้…คุณอยู่ที่บ้านผม นั่งรถผม กิน ข้าวกับผม จับมือ จูบ.หรือจะต้องนอนเตียงเดียวกันถึงจะ เรียกว่าสนิทสนม? ”
แอนน่าคิดไม่ถึงว่าหลงเชียวจะพูดอย่างนั้นออกมา เธอ หน้าแดงจนพูดไม่ออก “ฉันไม่ได้หมายถึงการกระทำ แต่หมายถึงจิตใจ”
“อึม? คุณกับคู่หมั้นคุณแน่ใจว่ามีจิตใจตรงกันใหม? จากที่ผมมองดูแล้วคุณกับเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์ไกล้ชิด กันเท่าผมด้วยซ้ำ คุณไม่ต้องทำเป็นปกปิดและไม่ต้อง
อธิบาย”
“คุณ.
การที่ถูกมองออกมันช่างน่ารำคาญจริงๆ
หลงเชียวกัดฟันกินตับหมูลงไป “คุณอาจจะหลอกตัวเอง ได้ แต่คุณหลอกผมไม่ได้หรอกนะ แอนน่า การที่รักใครสัก คนไม่สามารถปิดบังได้หรอก การไม่ได้รักก็เช่นกัน”
