ตอนที่ 216 กรุ๊ปเลือดที่หายากกรุ๊ปหนึ่ง
จู่ๆเหมือนกับเวลาตัดสลับกัน เหมือนกับเขาเห็นเป็น ภรรยาของเขายืนอยู่ภายใต้แสงไฟ โดยที่มีดอกพุด ซ้อนเสียบอยู่ตรงจอนผม ซึ่งบรรยากาศดูงดงาม ราวกับความฝันอย่างนั้น
แต่เมื่อเพ่งเล็งสายตาอย่างละเอียด ใบหน้าที่เขา เฝ้าคร่ำครวญก็กลายเป็นใบหน้าของแอนน่าขึ้น
ไม่เป็นไร ขอเพียงหัวใจเป็นเธอก็พอแล้ว ไม่ว่าเธอ
จะหน้าตาสวยหรืออัปลักษณ์ หรือหน้าตาจะพังขนาด ไหน เธอก็คือภรรยาของเขา “หลงเชียว ในตอนนั้นคุณปฏิบัติตัวไม่ดีต่อภรรยา ของคุณหรอ?” หลังจากเพ่งเล็งอย่างละเอียด เธอก็ซัก
ถามขึ้นอย่างไม่เกรงใจทันที
หลงเซียวยอมรับตามความจริงว่า “ใช่”
เขาปฏิบัติตัวต่อเธอไม่ดีจริงๆ เพราะถ้าหากปฏิบัติ ตัวดีคงไม่ปล่อยให้เธอใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่แบบนั้น มาสามปีคนเดียวหรอก หากปฏิบัติตัวดีจริง คงไม่ ปล่อยให้เธอต้องทนรับความไม่ยุติธรรมมากมาย จน เกือบเสียชื่อเสียงหรอก หากปฏิบัติตัวดีจริง เธอก็คง
ไม่ “ตาย” ด้วย
“มิน่า คำพูดคำจาอ่อนหวานที่คุณติดค้างกับเธอ เลยมาชดเชยลงที่ฉัน แต่คุณรู้บ้างหรือเปล่าว่า มีบาง คน เมื่อผิดพลาดแล้วไม่สามารถชดเชยได้แล้ว ต่อให้ คุณหาคนที่หน้าตารูปร่างคล้ายกัน และมอบความรัก ทั้งหมดของคุณให้กับเธอ แต่คนที่จากไปแล้วไม่มีวัน สามารถสัมผัสได้หรอก”
แอนน่ายื่นมือจะหยิบดอกไม้ แต่กลับถูกหลงเชียว ห้ามปรามไว้ เขาจับข้อมือของเธอไว้อย่างแน่นเพื่อไม่ ให้เธอขยับเขยื้อน “คุณหมอแอนน่านี่เป็นวิธีการที่คุณ ใช้ในการรักษาผู้ป่วยหรอ? ทำไมฟังดูแล้ว เหมือนยิ่ง ทำให้ผู้ป่วยยิ่งรู้สึกป่วยมากขึ้น และยิ่งเกิดความระแวงมากขึ้น จน ทำให้ผู้ป่วยคิดอยากฆ่าตัวตายเพื่อจบปัญหา”
แอนน่าหัวเราะออกมาอย่างผ่อนคลาย จนทำให้ หลงเชียวรู้สึกเหมือน….ตัวเองเป็นคนโง่เขลา
“ผมรู้สึกว่าคุณชีวิตสุขสบายมาก จนไม่มีความ กังวลอะไรเลยนะครับ”
“นั้นเป็นเพราะฉันมีคุณ คุณคือยาพิเศษที่คอย ปกป้องฉัน แล้วฉันจะกลัวอะไรอีก?”
“คุณ…หน้าด้านมากจนไม่มีที่ติเลยจริงๆ!”
“ครั้งนี้ คุณวิเคราะห์ไม่เลวเลย หน้าของผมไม่ได้ บางเลยจริงๆ ผู้ชายที่ไม่หน้าด้านแต่งงานไม่ได้นะ ครับ ผมไม่อยากเป็นแบบนั้น”
สิ้นสุดเสียงของเขา จู่ๆบรรยากาศก็เริ่มอึดอัดขึ้น ไม่นานเขาก็เงยหน้าขึ้น และเห็นดอกไม้สีขาวสะอาด หลายดอกเหมือนกำลังยิ้มแย้มต่อเขา
“ฉันเหนื่อยแล้ว ขอตัวไปนอนก่อน!”
จู่ๆหลงเซียวก็จับข้อมือของเธอ วินาทีที่สัมผัส เธอ รู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลกระจายไปทั่วร่างกาย ของเธอ
แอนน่าเริ่มหัวใจเต้นแรงขึ้นแล้ว
“ไม่ต้องรีบตัดสินใจ โดยเฉพาะเรื่องที่สำคัญต่อ อนาคต อีกอย่างจงจำไว้ว่า หากเงินสามารถแก้ไข ปัญหาได้ ผมพร้อมช่วยเหลือเต็มที่ เพราะสำหรับผม แล้วเงินถือเป็นเรื่องเล็กมาก แต่อย่าเอาเงินมาเป็นข้อ
อ้างความสุขของคุณ” แอนน่าเริ่มรู้สึกหวั่นไหว แต่การแต่งงานของเธอกับ เควิน ได้ถูกกำหนดล่วงหน้าเรียบร้อยแล้ว นับตั้งแต่ เธอลืมตาก็ถูกกำหนดแล้วจะต้องเป็นภรรยาของเขา “หลงเซียว ความละอายใจสามารถชดเชยด้วยเงินได้
ด้วยหรอ?”
หลงเชียวเดินอ้อมมาเบื้องหน้าของเธอแล้วจ้องมองใบหน้าของเธอที่ก้มอยู่ เขามองเห็นเพียง หัวของเธอ ซึ่งนี่บ่งบอกว่าเธอไม่ได้อยากแต่งงาน “ดังนั้นคุณหมอแอนน่าที่เฉลียวฉลาดเลยตั้งใจเอาตัว เข้าแลกหรอครับ?”
“หลงเชียว! ทำไมคุณถึงต่อว่าฉันแบบนี้!” ท่านเชียวด่าคน! หรือว่าเขาอยากมีเรื่อง!
ไอ้คนโง่เขลาเอ่ย!
“เควิน ไม่เหมาะสมกับคุณหรอก ผมสิถึงจะเหมาะ สมเป็นสามีของคุณ ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้ว”
“ถอยไป ฉันจะไปนอน”
เมื่อกลับถึงห้องนอน แอนน่าก็จ้องมองตัวเองใน กระจก และพบว่าเธอเหมาะสมกับดอกพุดซ้อน มากกว่าดอกกุหลาบ หากเปรียบเทียบสีแดงอันร้อน แรงของกุหลาบแล้ว เธอชอบสีขาวบริสุทธิ์ของดอก พุดซ้อนมากกว่า
คำพูดของหลงเชียวยังคงวกวนอยู่ในสมองเธอจะแต่งงานกับเควินจริงหรอ?
เธอเห็นหุ้นของบริษัทหลงชื่อตกต่ำแล้ว ถ้าหากไม่ แต่งงานกับเควิน เส้นทางของบริษัทหลงชื่อต้องพบ กับวิกฤตล้มละลายแน่ แถมพ่อแม่ของเธอก็ต้องมา แบกรับกับปัญหาหนี้สินที่ต้องชำระอีกด้วย
แต่เมื่อครุ่นคิดอย่างละเอียด อันที่จริงหลงเชียวก็ สามารถช่วยให้บริษัทเฉียวชื่อกลับมาเจริญรุ่งเรือง ใหม่
เพียงแต่น้ำใจและความช่วยเหลือสามร้อยวันของ เควิน เธอไม่สามารถลืมเลือนได้เลย!
ถังจิ้นเหยียนติดต่อหาหลงเซียวด้วยตัวเอง เพราะ เขามีเรื่องอยากแจ้ง ไม่ได้ต้องการยั่วโมโหเขา
เขายืนอยู่เบื้องหน้าหน้าต่างของคอนโดที่ไม่เคย เหยียบมาสองปี จากนั้นก็โทรศัพท์หาหลงเซียว
เมื่อหลงเชียวเห็นเบอร์โทรศัพท์เด้งขึ้นบนหน้าจอก็ ไม่ได้มีสีหน้าตกใจอะไร เขารู้แล้วว่าถังจิ้นเหยียนกลับ ประเทศแล้ว แต่เขาคิดไม่ถึงว่า พวกเขายังสามารถ ติดต่อหากันได้อีก
ฮ่าฮ่า ความสัมพันธ์นี้ เขาไม่รู้จะอธิบายยังไง
“คุณถังครับ” หลงเชียวก็ยืนอยู่เบื้องหน้าหน้าต่าง เหมือนกัน แต่ไม่ใช่ตำแหน่งเดียวกัน ขณะเดียวกันก็ จ้องมองดวงจันทร์นึกถึงใครคนหนึ่ง
ความแตกต่างคือ คนหนึ่งนึกถึงความทรงจำที่สูญ เสีย อีกคนนึกถึงอนาคตของชีวิตใหม่
ถังจิ้นเหยียนถือแก้วไวน์ พร้อมเขย่าไวน์สีแดงใน แก้วเล็กน้อยขึ้น จากนั้นก็จิบหนึ่งคำ “ผมเห็นบทกวีที่ คุณเขียนให้กับเธอแล้ว ดูเหมือนคุณจะมีความรู้สึกที่ ดีต่อเธอเป็นพิเศษนะครับ”
หลงเชียวยิ้มและพูดว่า “พูดจาไร้สาระ”
เพียงประโยคเดียวได้บ่งบอกความหมายชัดเจน แล้ว
ถังจิ้นเหยียนก็ยิ้มเหมือนกัน เมื่อก่อนเขาเคยเห็นล วหานร้องไห้เพราะหลงเชียวมาหลายครั้งมาก จนเขา แทบคิดไม่ถึงเลยว่าหลงเชียวจะรักเธอจริง แถมยัง เป็นความรู้สึกพิเศษด้วย
“อันที่จริง ในตอนนั้นผมได้ตัดสินใจจะใช้ชีวิตอยู่ ทวีปแอฟริกาตลอดชีวิต ถ้าหากเธอติดเชื้อ HIV จริง หรือเธอตายจากไป ผมก็ยังจะคอยเฝ้าอยู่หน้าหลุมฝัง ศพของเธอตลอดไป”
หลงเซียวขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อได้ยินผู้ชายคนอื่น สารภาพความจริงใจต่อภรรยาของเขาแบบนี้ เขา ต้องรู้สึกซาบซึ้งด้วยหรอ?
“ถังจิ้นเหยียน คุณคงเบื่อกับการใช้ชีวิตสุขสบาย จนอยากนอนที่โรงพยาบาลแล้วใช่ไหม?”
หากต้องการ ผมสามารถช่วยคุณด้วยตัวเองได้ อย่างเช่นหักขาหรือหักแขน คุณเลือกตามใจได้เลย!
เมื่อได้ยินแบบนี้ ถังจิ้นเหยียนก็จิบไวน์อีกคำหนึ่ง “หากไม่ใช่เพราะทางทวีปแอฟริกามีมาตรการหญิง ตั้งครรภ์ต้องถ่ายเลือด คงตามหาไขกระดูกที่เหมาะ สมยังไม่พบแน่ และโรคที่แอนน่าป่วย ก็ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าจะสามารถปกปิดได้นานแค่ไหน”
“ห่ะ?” หลงเชียวไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่
ถังจิ้นเหยียนยิ้มอย่างขึ้นข่ม และพูดขึ้นว่า “คุณคง ไม่รู้ใช่ไหมว่า กรุ๊ปเลือดของลั่วหานพิเศษมาก เป็น กรุ๊ปเลือดที่หายากกรุ๊ปหนึ่ง”
จู่ๆท่านหลงก็เปล่งสายตาประกายแวววับราวกับ ดวงดาว! ราวกับโลกสว่างไสว! ทุกอย่างเปล่ง ประกาย!
กรุ๊ปเลือด! กรุ๊ปเลือดที่หายากกรุ๊ปหนึ่ง!
หน้าตาสามารถศัลยกรรม ความทรงจำสามารถ สูญหาย แต่กรุ๊ปเลือดไม่สามารถเปลี่ยนได้! ขอเพียง เขาสามารถพิสูจน์ว่า แอนน่าก็มีกรุ๊ปเลือดลบเหมือน กันได้ เธอก็จะไม่ปฏิเสธฐานะของตัวเองอีก
และปริศนาของเธอก็จะสามารถคลี่คลายด้วย! ไม่ ว่าเธอจะถูกฟังคำโกหกมากแค่ไหนก็ไม่สามารถ ปฏิเสธได้
“ถังจิ้นเหยียน ขอบใจมาก!”
การขอบคุณที่แปลกประหลาดของหลงเซียวทำให้ ถังจิ้นเหยียนถึงกับมึนงงสักพัก
เป็นบ้าอะไร?
“หรูเฟย ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ แต่เธอต้องทำใจสงบ
นึ่งก่อน อย่าตื่นเต้น”
“เรื่องอะไรหรอ?”
เรื่องที่เกาหยิ่งจือบอกเธอ ส่วนใหญ่เป็นเรื่องสำคัญมาก แถมอาจมีผลกระทบต่อชีวิตเธอ ด้วยก็ได้ ดังนั้นโม่หรูเฟยจะไม่ได้ตั้งใจใต้ยังไง
“แอนน่าคือฉู่ลั่วหาน เธอยังไม่ตาย เธอยังมีชีวิต
อยู่”
จู่ๆ ไม่หรูเฟยก็สะดุ้งตกใจ และเผลอตกลงจากบน โซฟา เธอรู้สึกหมดเรี่ยวแรง และไม่สามารถควบคุม
ร่างกายได้!
จากนั้นเธอก็นิ่งเงียบอยู่สักพัก
ซึ่งระหว่างที่เธอผลัดตกลงนั้น นิ้วมือของเธอเกี่ยว กับเส้นด้ายบนหมอน เส้นด้ายถูกเธอดึงออกมา ขณะ เดียวกันมันก็ที่มใส่นิ้วมือของเธอ จนออกเลือดเล็ก น้อย โดยที่เธอแทบไม่รู้เลย
“ฉู่ ลั่วหาน เกิด…เกิดอะไรขึ้น?”
เกาหยิ่งจือคาดเตาแล้วว่าเธอต้องมีปฏิกิริยาตอบ สนองแบบนี้ จากนั้นก็พูดปลอบโยนว่า”สถานการณ์ ในตอนนี้ยังไม่พลิกผัน หากเธอต้องการยื้อหลงเชียว
เธอต้องใจเย็น!”
“คุณจะให้ฉันใจเย็นได้ยังไง! แอนน่าคือฉู่ลั่วหา น..แถมตอนนี้เธออยู่ข้างกายของพี่หลงด้วย! อีกไม่ นานเขา….ต้องรู้แน่เลย!”
“ดังนั้นก่อนที่เขาจะรู้เธอต้องรีบแต่งงานกับหลง
เซียว!”
แต่งงาน..
แม้แต่ฝันเธอก็ยังต้องการ!
“หรูเฟย เธอต้องรีบคิดหาวิธีการแต่งงานกับหลง เซียวโดยเร็วที่สุด ถังจิ้นเหยียนกลับมาแล้ว ฉันกลัวว่า เขาจะรู้เรื่องกรุ๊ปเลือดของแอนน่าเหมือนกัน คุณต้อง รีบแต่งงานก่อนที่หลงเชียวจะรู้ความจริงให้ได้”
หรูเฟยพูดขึ้นว่า “พี่สาว ตอนนี้ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ฉัน อยากแต่งงานหรือเปล่า แต่หลงเซียวแทบไม่เคย อยากแต่งงานกับฉันเลย อีกอย่างเขามีพฤติกรรม คลุมเครือกับผู้หญิงคนนั้นด้วย”
เหตุการณ์ในห้องอาหารทำให้เธอเข้าใจทุกอย่าง ว่า หลงเชียวมีความรู้สึกลึกซึ้งต่อ แอนน่าไม่ส…ล่ลั่ วหาน!”
“คิดหาวิธีการหน่อยสิ! จุดอ่อนของหลงเชียวคือ อะไร? ในตอนนั้นพวกเธอสามารถกำหนดหมั้นกันได้ ใครกันที่เป็นคนช่วยเหลือ? พ่อแม่ของเขาล้วนหวัง อยากให้พวกเธอแต่งงานกัน เพราะถ้าหากตระกูล หลงกับตระกูลโม่สามารถปรองดองกันได้ ตระกูลคง รุ่งเรืองแน่!”
“ค่ะ ฉันจะพยายาม….”
โม่หรูเฟยแทบไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เลย เธอยังคงรู้สึกตกใจช็อกอยู่ ถ้าหากหลงเชียวรู้ ความ ฝันของเธอคงสลาย! !
ไม่ได้ เธอไม่สามารถยอมให้ทุกอย่างจบสิ้นลง!
รุ่งเช้า หลังจากที่แอนน่าตื่นนอนก็พบว่าวันนี้ไม่มีกลิ่นหอมของอาหาร เธอรู้สึกแปลกใจเล็ก น้อยว่า หลงเซียวคนนี้มีอารมณ์ทำอาหารเพียงไม่กี่วัน เองหรอ?
หรือว่าเขาจะล้มเลิก หลังจากที่รู้ข่าวเรื่องแต่งงาน ของเธอ?
ขณะที่ครุ่นคิดอยู่นั้น ก็กลับเห็นหลงเชียวสวมชุด ออกกำลังกายกลับมาจากวิ่ง บนใบหน้าของเขามี เหงื่อไม่น้อย เมื่อแสงอาทิตย์กระทบเผยภาพที่งดงาม มาก เธอคิดไม่ถึงเลยว่าหลงเซียวจะมีมุมอ่อนโยน ด้วย!
“คุณหลง วันนี้ส่ายแล้วนะค่ะ”
หลงเซียวหันหน้ามองนาฬิกาติดผนังในห้องรับแขก และพูดขึ้นว่า “ส่ายจริงด้วย ดังนั้นวันนี้คุณนอนนาน กว่าเมื่อวานมาก ผมคิดอยู่ว่า หลังจากที่บาดแผลตรง แขนของคุณหาย ผมคงหยุดนิสัยวิ่งตอนเช้าแล้วล่ะ”
“เป็นไปไม่ได้ กิจกรรมที่ดีเมื่อติดเป็นนิสัยยากที่จะ เลิกได้”
ท่านหลงพยักหน้าเล็กน้อย และพูดว่า “วันนี้นี้ยัง ไม่มีอาหารเช้า เดียวคุณรอที่นี่สักพัก เดียวพวกเรา ออกไปกินด้วยกัน”
แอนน่าถอนหายใจยาวๆหนึ่งเฮือก จากนั้นจู่ๆก็ยิ้ม ด้วยท่าทางแปลกประหลาดและพูดว่า “เป็นดั่งที่ฉัน คาดการณ์ไว้ คุณคงทำกับข้าวได้ไม่นานหรอก”
หลงเชียวไม่ปฏิเสธ “คุณพูดถูก”
จากนั้นเขายิ้มแย้ม พร้อมเดินขึ้นบันไดไป
หลังจากเปลี่ยนสวมชุดสูทอันอกผายไหล่ผึ้งเสร็จ หลงเชียวก็หยิบกุญแจรถ และพูดว่า “ไป เดียวผมจะ พาคุณไปกินอาหารเช้ารสเลิศแห่งหนึ่ง”
จากนั้นก็ขับรถRolls-Royceเข้าเมือง แต่ยิ่งเข้า ใกล้กลับพบว่าเส้นทางคุ้นเคยมาก
“นี่เป็นเส้นทางไปโรงพยาบาลหวาเซี่ยไม่ใช่หรอ?”
ไม่ใช่บอกจะพาไปกินข้าวเช้าหรอกหรอ? ใครบ้าง ขับรถสิบกว่านาทีมากินข้าวที่โรงพยาบาล แถมเป็น ช่วงเวลารถติดด้วย
“ความทรงจำดีมากเลย”
เมื่อรถยนต์มาจอดที่โรงพยาบาลเสร็จ ทั้งสองคนก็ เดินลงจากรถ ซึ่งในตอนนี้เป็นเวลาเข้าทำงานพอดี เมื่อหมอที่กำลังเข้าทำงานเห็นหลงเชียวกับแอนน่ามา ด้วยกัน ก็ถึงกับสะดุ้งตกใจจนอาหารเช้าในมือเกือบ
ร่วงตกลง
“สวัสดีครับ…คุณหลง”
“คุณหมอแอนน่า…..สวัสดีครับ”
เหตุผลที่สะดุ้งตกใจเรียบง่ายมาก เพราะหลงเชียว
จูงมือ แอนน่า!
แอนน่าพยายามออกแรงดึงมือกลับมา แต่หลง เชียวก็ออกแรงจับมือแน่นเหมือนกัน หลังจาก พยายามไม่กี่ครั้งแล้วไม่ได้ผลเลยล้มเลิก จากนั้นเธอ ก็ถูกเขาลากเข้าห้องรักษาผู้ป่วยนอก
“หลงเชียว นี่คุณจะทำอะไร? ปล่อยมือฉันนะ! ทีนี่
โรงพยาบาล คุณช่วยรักษาระยะห่างหน่อย” ท่านหลงจับมือเธออย่างแน่น “นี่เป็นวิธีการรักษา
ระยะห่างของผม”
“นี่คุณ….” แอนน่าขี้เกียจโต้เถียง!
เกาหยิ่งจือก็เดินเข้ามาเหมือนกัน แต่เมื่อได้ยิน เสียงสนทนาของพวกเขาก็รีบเดินผ่านประตูกระจก ทันที
“หลงเชียว ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ ?”
เป็นดั่งที่คาดคิดไว้ หลงเชียวจูงมือ แอนน่าอยู่!
ท่านหลงเหลือบมองเกาหยิ่งจือ “พี่เกา มาทันเวลา พอดีเลย ห้องตรวจเลือดอยู่ตรงไหนครับ?”
เพียงประโยคเดียว ทำให้เธอถึงกับหัวแทบระเบิด! เกาหยิ่งจือมีนชั่วขณะ ขณะเดียวกันร่างกายก็เริ่มแข็งที่อเป็นหินด้วย!
“คุณ…จะไปที่นั่นทำอะไร?”
หลงเชียวพูดขึ้นว่า “ไปห้องตรวจเลือด ต้องทำอะไร
หรอ?”
แอนน่าเองก็ไม่ค่อยเข้าใจ เลยหันหน้ามองเขา “คุณจะตรวจเลือดหรอ? คุณป่วยหนักหรอ?”
เกาหยิ่งจ่อยิ้มอย่างแข็งที่อ และพูดว่า “คุณเป็น อะไรหรอ? ทำไมต้องตรวจเลือดด้วย?”
หลงเชียวไม่อยากคุยกับเธอแล้ว เลยพูดแทรกขึ้น ว่า “ไม่ใช่ผม เป็นเธอ ชั้นที่เท่าไหร่ครับ?”
“แอนน่าหรอ?”
“ฉันหรอ?”
