ตอนที่ 211 ไม่ร่วมโต๊ะเขาว่ามันแออัด
เขาเปิดประตูรถให้แอนน่านั่งตรงที่นั่งข้างคนขับ เกาจึงอาน เดินอ้อมไปฝั่งตรงข้ามแล้วขึ้นรถปิดประตูรถ “ดึกคึก”
“คุณชายเกาลีคุณจะทำอะไร?” แอนน่าดึงประตูรถอย่าง ระแวง ประตูถูกล็อคตายและไม่สามารถเปิดได้
เกาจิงอานหัวเราะเบา ๆ ดวงตาใต้คิ้วดำหนาของเขา นอกจากจะมีเลศนัยแล้ว ยังดีที่ยังพอเห็นความจริงจังอยู่บ้าง “คุณแอนน่าผมอยากชวนคุณมาทานอาหารค่ำด้วย นี่มันไม่ ง่ายเลยจริงๆนะครับ ถ้าผมไม่ใช้กลเล็กๆ น้อย ๆ คุณคงจะไม่ ขึ้นรถผมด้วยซ้ำใช่มั้ย?”
ที่!
แอนน่าหัวเราะเยาะ “นี้คุณพยายามขนาดนี้ ก็เพื่อจะชวน ฉันไปทานอาหารเย็นงั้นเหรอ”
“แน่นอนว่าไม่ใช่ ชวนคุณไปทานอาหารค่ำเป็นแค่ขั้นตอน แรก” เขายักไหล่และสตาร์ทรถ “จุดประสงค์ของผมคือจีบ คุณ แน่นอนว่าคุณดูออก ผม
“แน่นอนว่าไม่ใช่ ชวนคุณไปทานอาหารค่ำเป็นแค่ ขั้นตอนแรก” เขายักไหล่และสตาร์ทรถ “จุดประสงค์ ของผมคือจีบคุณ แน่นอนว่าคุณดูออก ผมจะขับรถ แล้ว คุณแอนน่ารัดเข็มขัดนิรภัยของคุณให้ดีนะครับ ไม่อย่างนั้นถ้ารถเลี้ยวแล้วคุณไหลมาติดตัวผม ผมจะ เข้าใจว่าคุณเป็นคนเริ่มเข้ามาหาผมก่อนนะ!”
ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งวัน หลงเชียวก็สารภาพรัก กับเธออย่างแปลกๆ เกาจิ่งอานก็หลอกชวนเธอไป ทานอาหารเย็นด้วยกัน หรือว่านี่คือดวงดอกท้อใน ตำนาน?
แต่ดูเหมือนว่า ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษนะ
แอนน่ามองไปที่หลังคารถแล้วแสยะยิ้มอย่างช่วย ไม่ได้ “คุณชายเกา! คุณนี่มันว่างจริงๆเลยนะคะ!”
เกาจึงอานสตาร์ทรถ เงาของรถสีขาวก็แวบไปทันที “ไม่! ผมยุ่งมาก แต่เวลาเราจีบคนที่เราชอบ เวลาเป็น สิ่งที่ต้องลงทุน”
เกาจิงอานแกล้งจนแอนน่าหัวเราะออกมา เธอคาด เข็มขัดนิรภัยของเธอ “คุณชายเกาฉันมีคู่หมั้นนะคะ อย่าว่าแต่ชวนฉันไปทานข้าวเลยค่ะ แม้ว่าคุณจะชวน ฉันไปดวงจันทร์ฉันจะตอบตกลง”
เกาจิงอานไม่ตอบ แต่มองไปที่ใบหน้าที่สดใสของ แอนน่าและริมฝีปากของเขาก็สั่น เขาอยากจะขยับ เข้าไปหอมดมหรือจูบสักครั้ง!
” มีคนสวยไปเป็นเพื่อน บินไปไหนก็ดีไปหมด!”
สถานที่ร้านอาหารที่นัดไว้อยู่ไกลเล็กน้อย เกาจิ่ง อานขับรถไปหนึ่งชั่วโมงเต็ม และในที่สุดรถก็หยุดลง
แอนน่าเห็นโลโก้ที่ด้านนอกร้านอาหารฝรั่งเศสสุด หรูผ่านทางกระจกรถ ซึ่งเป็นร้านอาหารตะวันตกระดับ โลกเพียงร้านเดียวในเกียวโต คนทั่วไปไม่สามารถ เข้าไปมาได้เลย แต่แน่นอนว่าเกาจิงอานเต็มใจที่จะ ใช้จ่ายเงินเพื่อจีบสาว
“คุณแอนน่าเชิญครับ” เกาจิ่งอานโน้มตัวลงอย่าง สุภาพและทำท่าพายมือเชิญเธอเข้ามา มีรอยยิ้มอยู่ บนมุมปากของเขาตลอด ไม่รู้เหมือนกันว่าคน ๆ นี้ อารมณ์ดีมาจากไหน
เขาขึ้นลิฟต์ไป และมุ่งหน้าไปชั้นบนสุด แอนน่ายิ้ม ออกมาเมื่อเธอเห็นลานกว้างที่หรูหราของร้านอาหาร ฝรั่งเศส เธอกอดอกแล้วยักคิ้วเบาๆ น้ำเสียงของเธอ เบาหวิวและดูซิว “คุณชายเกาใจป้านะคะเนี่ย”
ปิดร้านเลี้ยง สมกับที่เป็นลูกคนรวย จริงๆ
แสงระยิบระยับของโคมระย้าคริสตัลส่องมาที่เขา สองคน แอนน่าที่ไม่ได้แต่งหน้าและสวมเสื้อผ้าและ รองเท้าแตะบ้านๆ กับเกาจึงอานซึ่งสวมชุดสูทและ รองเท้าหนังทรงตรงเงาวับ มองเข้าไปแล้ว เขาสองคน ไม่ค่อยเหมือนคู่รักกันสักเท่าไหร่
เกาจิ่งอานยืนเอามือไขว้หลัง “เพื่อได้เห็นรอยยิ้ม ของคนสวยแล้ว เสียเงินเท่าไหร่ก็ไม่เป็นไร”
ปากของแอนน่ากระตุกเล็กน้อย นี่เกาจึงอาน ใช้ ความรู้เท่าที่มีในหัวมาจีบสาวหมดแล้วรึเปล่า?
ทั้งสองนั่งลงที่หน้าหน้าต่างพาโนรามา ในร้าน อาหารที่ตั้งอยู่ที่ชั้นบนสุดของอาคารแลนด์มาร์คที่สูง ที่สุดของเกียวโต กับเสียงไวโอลินไพเราะค่อยๆเล่น ลอยไป ลูก โน้ตลอยเต็มไปทุกมุมของร้านอาหาร
การตกแต่งผนังภายในด้วยแพลตตินั่มที่เปล่ง ประกาย มันสะท้อนใบหน้าที่ขาวกระจ่างใสของผู้ หญิงคนนี้ แขนยาวสีเรียบงาย แขนเสื้อตกไปกองที่ แขนพับอย่างเป็นธรรมชาติและปลายผมกระจายบน ไหล่ของเธอ
เกาจิงอานมองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าอย่างละ สายตาไม่ได้ ใจที่เต้นแรงจนไม่สามารถควบคุมมันได้
แอนน่าเงยหน้าขึ้นและสบตากับเขา คนหนึ่งรักจน ร้อนรน กับอีกคนหนึ่งพยายามออกห่างอย่างมีสติและสงบ ในที่สุดเกาจึงอานก็พ่าย แพ้ต่อความไม่แยแสของเธอ
“แอนน่าคุณรู้ไหมว่า ผู้หญิงที่สวยและเย็นชา จะยิ่ง กระตุ้นความปรารถนาของผู้ชายให้อยากจะพิชิต พวกผู้ชายชอบท้าทายอะไรที่ มันยากๆ คุณเป็นแบบนี้ มันยิ่งทำให้ผมหยุดตัวเองไม่ได้” เขาประสานมือและ วางบนโต๊ะ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขายิ้มออกมาบาง ๆ เต็มไปด้วยความอยากพิชิต
แอนน่าหมุนแก้วไวน์แดงที่ว่างเปล่าเล่นอย่างเบื่อ หน่าย “คุณชายเกาคงไม่รู้ว่า หาเรื่องใส่ตัว สุดท้ายจะ ตายกันหมดนะคะ
“ฮ่า ๆ ๆ ! แอนน่าตอนที่คุณขู่คน คุณน่ารักมากนะ ครับ!”
หลังจากพูดแกล้งเสร็จ เกาจิงอานก็ดีดนิ้วของเขา และเสียงไวโอลินก็เปลี่ยนไปเป็นเพลงที่ไพเราะมาก ขึ้น เสียงเพลงที่สง่าและเร้าใจ
ชายหนุ่มรูปหล่อชาวฝรั่งเศสก้าวไปตามจังหวะดนตรี เดินเข็นรถอาหารมาจากทางเข้าอย่าง ช้าๆ รถอาหารสีเงินขาวางถ้วยและจานไว้ตรงกลาง เป็นเค้กทีรามิสุรูปดาวที่ดูดี
พูดฝรั่งเศสด้วยสำเนียงที่มาตรฐาน แค่พูดออกมา ก็ด้วยไปด้วยความโรแมนติกแบบฝรั่งเศสทันที “ท่าน ครับ คุณผู้หญิงที่สวยงาม โปรดให้ผมแนะนำอาหาร ในค่ำคืนนี้แก่ท่านสองคนนะครับ”
แอนน่านั่งไขว่ห้างและเขย่านิ้วเท้าของเธอที่อยู่ใต้ โต๊ะ มองไปที่เกาจึงอานด้วยความไม่แยแส
“ฉันขอโทษจริงๆนะ คุณชายเกา ฉันไม่เข้าใจภาษา ฝรั่งเศส ไม่เข้าใจเลยแม้แต่คำเดียว”
นี้เป็นไปไม่ได้ เขาสืบมาแล้ว แอนน่าเชี่ยวชาญด้าน ภาษาฝรั่งเศสและภาษาอังกฤษ แต่เขาก็ให้ความร่วม มือเป็นอย่างดี “คุณจะเข้าใจไหมไม่สำคัญ บทบาท ของผมที่อยู่ตรงนี้คือการเป็นล่าม พนักงานเสิร์ฟและแฟนหนุ่มในอนาคตให้กับคุณ”
แอนน่าหัวเราะอย่างแดกดัน “ดูเหมือนว่าฉันจะอยู่ ทานอาหารมื้อนี้ไม่ได้ซะแล้ว”
หลังพูดจบ เธอก็ผลักเก้าอี้ออกและกำลังจะลุกขึ้น เกาจิงอานก็รีบเอื้อมมือไปห้ามเธอ “โอเค! โอเค เรา ค่อยเป็นค่อยไปกัน”
พ่อครัวแนะนำเวลารับประทานอาหาร แอนน่าเห็น นาฬิกาของเธอชี้ไปที่แปดโมง หลงเชียวกลับบ้านแล้ว ไม่รู้หรือว่าเธอไม่อยู่?
เธอขมวดคิ้วแล้วส่งข้อความถึงหลงเชี่ยว “คืนนี้ฉัน ออกไปข้างนอก ไม่กินข้าวที่บ้าน”
ขณะนี้ ชั้นล่างของร้านอาหาร
หลงเซียวที่เพิ่งจอดรถเสร็จเห็นโทรศัพท์มือถือของ เขาสว่างขึ้น ข้อความของแอนน่า
” บังเอิญจัง ผมก็เช่นกัน”
หลังจากตอบข้อความเสร็จ คุณเชียวก็ลงจากรถ
โม่หรูเฟยควงแขนเขาแล้วยิ้มหวานพร้อมพูด พี่ เชียวเราไม่ได้มาทานข้าวที่ร้านนี้นานแล้วเนอะ ฟัว กราส์ของร้านนี้ไม่เลวนะ”
หลงเชียวสอดมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋ากางเกง ปล่อยให้เธอโอบแขนอีกข้างไว้ แล้วพยักหน้าอย่าง เฉยเมย
ลิฟต์เดินตรงไปที่ชั้นบนสุด โม่หรูเฟยจับแขนของ เขาไว้แน่นตลอดทาง เพราะกลัวว่าเขาจะวิ่งหนีทันทีที่ เธอปล่อยมือ เธอแอบเงยหน้ามองเขาเป็นระยะ และ อดหัวเราะไม่ได้ทุกครั้งที่เธอเงยหน้ามองเขา
นี่คือผู้ชายของเธอ! เป็นของเธอเท่านั้น!
เมื่อก้าวออกจากลิฟท์ก็จะเป็นประตูกระจกของทาง ร้าน มีบริกรชาวฝรั่งเศส 2 คนยืนอยู่ทั้งสองด้านเมื่อ เห็นมีคนเดินเข้ามา พวกเขาก็รีบขอโทษ” ขอโทษครับ ท่าน วันนี่มีคนเหมาร้านครับ รบกวนคุณค่อยมาวันหลังนะ ครับ”
ตอนแรกก็ไม่มีอารมณ์ที่จะทานข้าวกับโม่หรูเฟยอยู่ แล้ว หลงเชียวขมวดคิ้ว” ถ้ามีคนเหมาร้านแล้ว เรา ค่อยมาวันอื่นละกัน”
โม่หรูเฟยจะยอมปล่อยมือได้ยังไง เธอบ่นว่าด้วย น้ำเสียงอ้อนวอน “พี่เชียวฉันไม่ได้เจอคุณมาหลายวัน แล้วนะ นานๆจะได้ออกมาทานข้าวด้วยกันสักที จะ กลับมาโดยไม่ได้ทานอะไรเลยได้อย่างไร ยิ่งไปกว่า นั้นคือ คนพวกนี้ไม่ให้หน้าคุณเลย มันจะมากเกินไป แล้ว !”
ขณะที่เธอพูดเธอก็หัวเราะเยาะใส่พนักงานเสิร์ฟ “นายรู้ไหมว่าลูกค้าที่นายเพิ่งปฏิเสธไปคือใคร? ฉัน ว่าพวกนายไม่อยากทำงานที่นี่แล้วใช่ไหม”
หลงเชียวมองไปที่ประตูกระจกอย่างเบื่อหน่าย ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็ดิ่งลง ผู้หญิงที่นั่งข้าง หน้าต่างคือแอนน่างั้นเหรอ?
ฝั่งตรงข้าม เป็นเกาจึงอานได้ไง
ทำไมพวกเขาถึงอยู่ที่นี่?
โม่หรูเฟยยังคงเถียงกับพนักงานเสิร์ฟอยู่ ท่าน เชียว ก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำและสง่า งามเหมือนดั่งราชาที่ทรงพลัง “เรียกผู้จัดการของคุณ
ให้ออกมาพบฉัน”
ผู้จัดการเห็นการโต้เถียงกันนอกประตูร้าน พระเจ้า! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!
ทำไมถึงกีดกันเจ้าชายแห่งเกียวโตไว้ข้างนอก!
เจ้าชายคนนี้ได้รับสิทธิพิเศษอย่างแท้จริง อย่าว่า แต่ว่าเป็นการเหมาร้านเลย แม้ว่าร้านอาหารปิดไป แล้ว แค่เขาพูดมาคำเดียวพนักงานทุกคนต้องกลับมา ทำงานให้หมด!
“ท่านเซียว! เชิญครับ เชิญครับ!”
เขาถูกล้อมรอบด้วยพนักงานเสิร์ฟหลายคน หลง เชียวก้าวเข้าไปในห้องโถงอันงดงามหลังจากมองไปที่วิวที่สวยงามนอกหน้าหน้าต่าง แล้ว น้ำใต้ตาของเขาก็ค่อยๆเพิ่มขึ้น
เมื่อได้ยินเสียงวุ่นวาย เกาจึงอานและแอนน่าก็เอียง ศีรษะพร้อมกันและมองไปเห็นหลงเชียวที่น่าเกรงขาม ยืนอยู่ใต้โคมไฟคริสตัล
ด้านหลังของเขาเป็นฟ้าที่มืดลงแล้ว ดวงดาวก็ส่อง แสงเปร่งประกาย ทั้งสองมองหน้ากันอย่างลึกซึ้ง ท่ามกลางบรรยากาศที่แผ่วเบา ดูเหมือนเขากำลังพูด ว่า ที โชคชะตาชัดๆ!
หลงเชียวที่อยู่ตรงหน้าสวมสูทที่เธอเห็นตอนเขา ออกไปทำงานไว้ และผูกเน็คไทที่เธอเลือกเองกับมือ เน็คไทสีแดงเข้มทำให้ออร่าของเขาโดดเด่นมากขึ้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแสงหรือของที่อยู่รอบตัวเขา ทันใด นั้นเธอก็พบว่าหลงเชียวตัวสูงขึ้นเยอะมาก สายตาที่ เฉยเมย เหมือนมองอะไรก็ไม้ถูกใจและขี้เกียจเบาๆ
สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ประเด็นหลัก
ขณะที่เธอจ้องมองไปที่เขา สายตาของเธอกวาตลง แอนน่าก็เห็น โม่หรูเฟยควงแขนของเขาอยู่ ซึ่งดู เหมือนจะเป็นการแต่งชุดคู่โดยเจตนา วันนี้เธอสวม ชุดสีแดงสดมีเข็มขัดสีดำคาดเอวที่รัดรูป ท่าทาง สุด ลูกหูลูกตา ภาพนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกว่าเหมือนเขาใส่เสื้อ คู่กัน
แอนน่าก้มหน้าลงอย่าอดไม่ได้ ทำไมเธอถึงมีความ รู้สึกที่เหมือนทำชุดแต่งงานให้คนอื่นยังไงก็ไม่รู้?
ยิ่งไปกว่านั้นคือเขาเป็นผู้ชายที่เพิ่งสารภาพรักมา
หลังจากที่เกาจึงอานเห็นหลงเชียว เขาก็ยืนขึ้น อย่างสุภาพ ” นายน้อยหลง ไม่คาดคิดว่าจะได้พบคุณ และหรูเฟยที่นี่ บังเอิญจริงๆ”
ท่านเซียว ไม่ได้มองไปที่ เกาจึงอาน เลยแม้แต่น้อย เขามองไปแค่ที่ แอนน่าด้วยสายตาที่ราวกับว่าเขาอยู่ในสถานที่ที่ไม่มีคนอื่น “ก็ จริง บังเอิญจัง”
โม่หรูเฟยเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเกาจิงอาน คือ แอนน่าเธอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มพร้อมขยิบริมฝีปากแดงๆ ของเธอ”พี่จึงอาน พาแฟนมาทานอาหารเย็นเหรอคะ? ฉันก็ว่าใครใจป่าจัง กับผู้หญิงของตัวเองนี่ ให้ได้ทุก อย่างเลยนะคะ”
ท่านเซียวเหลือบมองไปที่โม่หรูเฟยที่กำลังพูดอยู่ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจ
แอนน่าอ้าปากกำลังจะอธิบายเกาจิงอานก็หัวเราะ อย่างจริงใจ “ฮ่าฮ่าฮ่า! หรูเฟย นับวันเธอยิ่งพูดเก่ง มากขึ้นเรื่อย ๆเลยนะ ไม่น่าแปลกใจที่คุณชายหลง หวงขนาดนี้ รีบแต่งงานสี ๆ ! ถึงตอนนั้นผมไปร่วม งานแน่ๆ”
สองพี่น้องนี้ตอบโต้กันไปมาอย่างเข้ากันดี แสดง
ได้ดีจริงๆเลย
แอนน่าก็เลือกที่จะไม่อธิบายซะเลย และมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะอธิบายให้ชัดเจน ตอนนี้ หลงเชียวควงผู้หญิงคนอื่นมา ถ้าเธอจงใจจะเคลียร์ ความสัมพันธ์ของเธอกับเกาจิ่งอานให้ชัดเจน มันจะ เป็นการบอกคำใบ้คนคนอื่นที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
สายตาของหลงเชียวที่ดุโม่หรูเฟยกวาดไปที่แอน น่า สายตาแค่แวบเดียว แต่มันดูยาวแสนยาว
เกาจิงอานพูดอย่างสุภาพว่า “ถ้าบังเอิญขนาดนั้น เรานั่งร่วมโต๊ะกันไหม?”
สายตาเฉยเมยของหลงเชียวตอบสนองเพียงเล็ก น้อย เมื่อเทียบกับความกระตือรือร้นเกาจิ่งอานแล้ว ท่านเชียวนี่หยิ่งผยองจริงๆ “สี่คนมันแออัดเกินไป”
มือของแอนน่าที่วางอยู่บนโต๊ะกระตุกไปสองครั้ง อย่างไม่รู้ตัว และเมื่อเธอมองไปที่หลงเชียวอีกครั้ง เขาก็กลายเป็นแขกรับเชิญที่โต๊ะกลางซึ่งอยู่ไม่ไกล มากนัก
หลังจากที่โม่หรูเฟยนั่งลง เธอก็มองไปที่ตำแหน่งตรงนั้นด้วยรอยยิ้มที่จะทำให้เขาผิดใจกัน มากกว่านี้ “พี่เซียว แอนน่า และลูกพี่ลูกน้องของฉัน เขาดูเข้ากันดีเลยทีเดียว ลูกพี่ลูกน้องของฉันมีอำนาจ มากในเกียวโต แม้ว่าแอนน่าจะเป็นแพทย์ที่มีชื่อเสียง ในระดับสากล แต่ลูกพี่ลูกน้องของฉันก็มีค่าพอที่จะ คู่ควรกับเธอ อีกอย่างพี่ดูเสื้อผ้าของแอนน่าสิ สวม รองเท้าแตะมาทานข้าวในร้านอาหารแบบนี้ ฉันว่า ความสัมพันธ์ของทั้งสองสนิทสนมกันมาก”
สนิทสนม?
โม่หรูเฟยเม้มปากแน่นทันทีเมื่อท่านเชียวมองเธอ ด้วยสายตาที่เย็นชา
“แอนน่ามีคู่หมั้นแล้ว อีกอย่างลูกพี่ลูกน้องของคุณ ที่เปลี่ยนผู้หญิงเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า เหมาะกับแอนน่า ตรงไหน? ” ท่านเซียวใช้นิ้วจิ้มๆไปที่โต๊ะและตอนนี้ เขาไม่มีอารมณ์ที่จะสั่งอาหารเลยด้วยซ้ำ
ใส่รองเท้าแตะอยู่บ้านก็ออกมากินข้าวกับผู้ชาย ที่ เขารู้จักกันดี สมองของผู้หญิงคนนี้โดนรถทับมาเห
รอ?
