ตอนที่ 251 คู่สามีภรรยาเล่ห์กล
ทั้งสองคนไม่สนใจทุกอย่างออกจากงานประมูลอย่างสง่างาม เดิน ออกจากห้องรับรองสีทองที่ทรงพลังมีพลานุภาพ ข้างนอกคืออากาศดี ท้องฟ้าแจ่มใส
หลงเซียวสิบนิ้วประสานกันกับผู้หญิงที่อยู่ข้างตัวอย่างแน่น ในเล็บ ยังสามารถสัมผัสถึงความรู้สึกการสัมผัสจากแหวนที่ใส่อยู่บนนิ้วเธอ มือที่อ่อนนุ่มในนิ้วยาวของเธอเหมือนดั่งไร้กระดูกสอดเข้าไปในมือ ของตัวเขาเองความรู้สึกนี้ ดีมาก เขาชอบมาก
ลั่วหานอมยิ้มหนึ่งที่ มองท้องฟ้าหนึ่งที ดวงดาวเหมือนทะเล เปล่ง แสงแวววาวสีเงิน “หลงเซียว พวกเราก็ออกมาเช่นนี้หรือไม่รู้ว่าคนที่อยู่ ข้างหลังจะคิดยังไงล่ะ”
หลงเซียวก็ยิ้มอย่างรักใคร่โปรดปรานทีหนึ่งกับเธอ “ดีใจไหม?” อิม?
เขาไม่ตอบกลับถาม ตาคู่หนึ่งดำดั่งหมึกจ้องมองตาของเธอ ถึง แม้ว่าไม่มีเสียง กลับมีพันคำหมื่นคำบอกเล่าอยู่ ลั่วหานอึ้งไปเล็กน้อย ในวินาทีนั้น เธอยอมรับว่าตนเองเหมือนตกอยู่
ในความอบอุ่นที่ไร้กันบึงของเขา
พยักหน้า เสียงอ่อนนิ่มจนไม่เหมือนของตนเองเล็กน้อย “อึม ดีใจ” ท่านเซียวเหมือนกับได้รับการยอมรับ ดีใจเหลือเกินขึ้นมา นิ้วขูด
จมูกของเธอ “ดีใจก็ดีแล้ว เรื่องอื่นๆ ล้วนไม่จำเป็นต้องไปคิดให้เสีย
แรง”
มุมปากของลั่วหานงอขึ้นยิ่งสูง ตากลมแป่ว “โดยแท้จริง เหมาะกับ การเอาแต่ใจของคุณหลงอย่างมาก”
หลงเซียวหัวเราะ ฮ่าฮา เสียงชัดแจ๋ว เอามือของเธอเกี่ยวอยู่ที่มือ ของตัวเองยิ่งแน่นขึ้น ทั้งสองคนเหยียบแสงดวงจันทร์ที่อยู่บนพื้น ค่อยๆเดินเล่นไป ก็เหมือนดั่งคนรักคู่หนึ่งที่เพิ่งเข้าสู่ช่วงที่ความรักร้อน แรง
ทันทีนั้น หลงเซียวถามว่า “คุณถามผมที่อยู่ห้องพักในโรงแรมของฉู่ ซีหราน ทำอะไรไปแล้วหรือ?”
มุมดวงตาของลั่วหานแขวนไว้ด้วยปากหวานกันเปรี้ยว ยังมีใจชั่ว เล็กน้อย “อันนี้หรือ ขั้นตอนไม่สำคัญ อีกทั้ง เรื่องส่วนตัวของน้องสาว กับน้องเขยของฉัน ฉันก็ไม่ต้องอธิบายอย่างละเอียดให้กับคุณหลง แล้วล่ะ?”
เธอไม่อธิบาย เขากลับคิดไปต่างๆนานายิ่งมากกว่านี้อีก โดย ธรรมชาติ จากความฉลาดของหลงเซียว ก็คาดเดาได้โดยประมาณไม่ ห่างไกลเท่าไหร่ล่ะ
ลั่วหานถามเขากลับ “คุณหลงกลับอดใจได้มาก ในเมื่อคุณอยู่ใน งานของการประมูล ยังเห็นสิ่งของที่ฉันชอบถูกคนอื่นเอาไปกับตา คุณ เป็นสามีแบบไหนหรือ?”
สามีคำหนึ่ง กระตุ้นประสาทของท่านเซียวอย่างง่ายดาย ที่บางที่ถูก กระตุกเบาๆหนึ่งที่ เกิดสิ่งหนึ่งที่เรียกว่าความสุขขึ้นมา
ท่านเซียวพูดว่า “คุณนายหลง ผมจำได้ว่าเงินในมือของคุณใน ปัจจุบันน่าจะพอที่จะซื้อสิ่งของทั้งหมดของงานประมูลได้ อีกทั้งยังมี งได้ คนพูดว่า สิ่งของที่ผู้หญิงใช้เงินซื้อด้วยตนเอง มีเหตุผลเต็มที่ที่จะพูด ได้เต็มปากเต็มคำกว่า
ลั่วหานเบ้ปาก “คุณหลงช่างมีหลักการจริงๆนะ คำพูดไหนเข้าไปใน ปากของคุณก็กลายเป็นกองทัพของตนเองแล้ว”
กำลังพูดอยู่ มือถือของลั่วหานดังขึ้น
เธอจ้องมองเบอร์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอ อดไม่ได้หัวเราะ “คุณเดาสิ คือ
ใคร”
หลงเซียวจ้องมองท้องฟ้าหนึ่งที่ถอนหายใจพูดประโยคหนึ่งอย่าง ไม่รีบร้อน “นับตามเวลา ตอนนี้ดูเหมือนถึงเวลาที่ประกาศของหาย แล้ว” คำนี้กลายเป็นลั่วหานหัวเราะ ฮ่าๆ เธอหัวเราะเขาถึงขนาดมองทะลุ
ทุกอย่างแล้ว
รับสายขึ้นมา “เควิน”
ตู้หลิงเซวียนยืนอยู่หน้าหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส ผ่านกระจกแผ่นหนึ่ง ยินอย่างตัวตรงเรียวมองผ่านกระจกสามารถมองเห็นทิวทัศน์ยาม ค่ำคืนกับท้องฟ้าข้างนอก ยิ้มอย่างอ่อนหวานหนึ่งที่ “แอนน่า คุณอยู่ ที่ไหนหรือ?”
ลั่วหานกับหลงเซียวตาสี่ดวงสบกัน “ข้างนอกงานล่ะ มีเรื่องไหม?”
“ผมอยากเจอหน้าคุณสักครั้ง มีสิ่งของบางอย่าง ผมคิดว่าเอาให้คุณ ต่อหน้าดีกว่า สะดวกไหม?”
ลั่วหานอมยิ้ม ไม่ตื่นเต้นแม้แต่น้อย ไม่เสแสร้งแม้แต่น้อย “แน่นอน ได้อยู่แล้ว ก็เจอกันที่ร้านกาแฟตรงข้ามล่ะ”
“ได้ คุณรอผมสักครู่ เดี๋ยวก็ไปถึง”
“ได้”
วางสายแล้ว ลั่วหานเอามือถือใส่เข้าไปในกระเป๋า หันข้างพูดว่า “คุณหลง ฉันจะเลี้ยงกาแฟคน จะไปด้วยกันไหม?”
นิ้วเรียวสะอาดของหลงเชียวหมุนเส้นผมของเธอที่ถูกลมพัดขึ้นหนึ่ง ที่ จ้องมองแก้มที่ขาวสะอาดของเธออย่างใกล้ตัว “คุณเลี้ยงกาแฟคน ผมไปแล้วไม่ค่อยเหมาะสมนะ? อีกทั้งฝั่งตรงข้ามคือผู้ชาย อืม..ผม กลัวว่าถ้าไปด้วยจะมีผลสะท้อนต่อการแสดงความสามารถของฝ่าย ตรงข้าม”
“ฮา!” อยู่ดีๆเธอหัวเราะหนึ่งที่ โดยไม่เอ่ยคำใด
“ผมรอคุณอยู่บนรถ ก็อยู่ที่ข้างนอก ไปเถอะ” ลั่วหานพยักหน้าอย่างอ่อนโยนเชื่อฟัง ในเวลานี้เธอเหมือนผู้หญิงตัว เล็กที่สามีพูดภรรยาตามอย่างมาก นั่งอยู่ในร้านกาแฟ ภายใต้แสงไฟคริสตัล ลั่วหานที่ใส่ชุดราตรีผิว ขาวดั่งน้ำ ถึงแม้ว่าหน้าสดไม่ได้แต่งกลับงดงามจนไม่มีอะไรมาเปรียบ เทียบได้ นิ้วเรียวจับ ช้อน คนกาแฟเล็กน้อย กลับไม่ได้ดื่มแม้แต่คำ เดียว
ตู้หลิงเซวียนที่นั่งอยู่ต่อหน้าดื่มกาแฟไปคำหนึ่ง ขาสองข้างสลับ ไขว้กัน สายตาจ้องมองเธอจากหัวจรดท้าย แม้ว่าไม่ถึงที่จะเป็นหยาบ โลน แต่สายตานั้นกลับ ร้อนแรงเกินไปเล็กน้อยจริงๆแล้ว
สายตาย้ายไปข้างๆเล็กน้อย ก็จะเป็นแหวนที่แวววาวสะดุดตาสวม ใส่อยู่บนนิ้วนางของเธอ ราคาที่สูงส่ง เครื่องประดับที่ยอดเยี่ยมที่สุด ใส่ไว้อยู่ที่นิ้วของเธอ กลับไม่รู้สึกว่าแหวนนี้แพงเกินไป แต่รู้สึกว่า สวม ใส่อยู่บนนิ้วของเธอ เป็นความโชคดีอย่างยิ่งของแหวน
เหมาะสมขนาดนั้นกับเธอมาก
ลั่วหานเงยหน้าขึ้น มองเห็นสายตาของเธอพอดี “ไม่รู้ว่าคุณจะมาหา ฉันมีเรื่องอะไรหรือ?”
ตู้หลิงเซวียนยิ้มอย่างอ่อนโยน พูดว่า “ไม่ได้เจอกันนานขนาดนี้ คุณ
ดูแล้วสีหน้าดีมาก เทียบกับตอนที่ออกจากอเมริกายิ่งกว่าล่ะ” เธอพูดอย่างสุภาพเรียบร้อยว่า “ขอบคุณ แต่ฉันคิดว่า คุณมาหาฉัน น่าจะไม่ใช่จะมาชื่นชมฉันต่อหน้าล่ะ? มีเรื่องอะไร คุณพูดมาเถอะ”
ตู้หลิงเซวียนถึงความใจเย็นของเธอ กลับคาดเดาไม่ถึงว่า เธอจะสงบนิ่งขนาดนี้ ดังนั้นเตรียมคำพูดที่มากมายไว้ก็ไม่สามารถที่ จะปากออกมาได้เลย โชคดีหน่อยได้พูดไปหัวข้อหลักโดยตรง “สิ่งเหล่านี้ คือสินค้าประมูลที่คุณชอบ ผมนำพวกมันมาส่งให้คุณ”
ลั่วหานไม่ได้ตื่นตะลึงเลย แน่นอนก็ไม่ได้แสดงออกถึงความฉลาดที่ รู้เช่นนี้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ว่า “” เสียงหนึ่ง “สิ่งเหล่านี้ล้วนคือคุณ ประมูลมาได้ ยังไงคุณพกกลับไปอเมริกาด้วย
“ไม่ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นผมประมูลมาเพื่อให้คุณ ความงามของ บัณฑิตช่วยคนสมปรารถนาแอนน่าผมหวังว่าพวกเรายังเป็นเพื่อนกัน ได้ ระหว่างเพื่อนให้ของขวัญซึ่งกันและกันก็ไม่มีอะไรที่ไม่ได้ หวังว่า คุณอย่าปฏิเสธผมห่างออกไปหลายพันไมล์”
เขาเอาของขวัญทั้งสี่นั้นวางไว้อยู่บนโต๊ะกาแฟ กล่องที่ห่ออย่าง ละเอียดงดงาม สิ่งของที่อยู่ข้างในรวมกันออกมาแล้วมีจำนวนหลาย ร้อยล้าน
สายตาลั่วหานแค่กวาดไปที่หนึ่ง “เควิน ระหว่างเพื่อน ของขวัญ เหล่านี้ก็แพงเกินไปแล้ว อีกทั้ง ส่งให้ซึ่งกันและกันหรือ? คุณให้ของ ขวัญฉันแพงขนาดนี้ กลัวแค่ว่าฉันจะไม่มีสิ่งของอะไรตอบแทนคุณได้ ล่ะ”
คุณให้ของขวัญอย่างแพงแก่ฉัน ฉันคืนกลับด้วยการแยกจากกัน คุณยินยอมไหม?
ตู้หลิงเซวียนหัวเราะเสียงต่ำ เหอะๆๆ หางตามียิ้มจนมีริ้วรอยเล็กๆ ออกมา บนใบหน้าที่หล่อและสง่างามที่สุดแห่งยุคสมัย ดูไม่ออกว่ามี คิดแผนและเล่ห์กลแม้แต่นิดจริงๆ
“ผมให้ของขวัญกับคุณ ไม่เคยคิดว่าจะให้คุณตอบแทน แต่ก่อนผม ไม่รู้ว่าคุณชอบอะไร ไม่เคยส่งของขวัญให้คุณเลย ตอนนี้ที่ส่งให้คือ คุณคัดเลือกด้วยตัวคุณเอง ถือว่าชดเชยให้กับเมื่อก่อนยังมีอีก ผมแค่ หวังว่าคุณจะดีใจ ไม่มีจุดประสงค์ใดๆ เชื่อผมได้ไหม?”
คำถามประโยคสุดท้าย พูดอย่างอบอุ่นเหลือเกิน ถ้าหากว่าไม่ได้รู้ เรื่องการวางแผนของเขาก่อนแล้ว เธอย่อมถูกหลอกจริงๆ การสนทนาพูดถึงตรงนี้แล้ว ลั่วหานก็ไม่ดัดจริตอีก “งั้นก็ขอบคุณ คุณแล้วเควินหวังว่าคุณอยู่ที่ประเทศจีนเที่ยวให้สนุก มีอะไรที่จะให้
ฉันช่วย สามารถเอ่ยปากได้ ที่ฉันทำไม่ได้ สามีฉันอาจจะทำได้”
ใช่แล้ว สามีของเธอ ผ่านการขอแต่งงานที่แปรรูปฉากหนึ่งในคืนนี้ ในที่สุดเธอก็สามารถยอมรับความสัมพันธ์ของทั้งสองคนอย่างเปิด เผย
ตู้หลิงเซวียนจับแก้วกาแฟอยู่ในมือ อยู่ดีๆแน่นขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังเป็น รอยยิ้มเต็มหน้าเหมือนเดิม “อิม ถ้าหากว่ามีเรื่องอะไรต้องการ พวก..คุณ ผมจะเอ่ยปาก”
“เควิน” เวลาดึกแล้ว ฉันกลับบ้านก่อน มีเรื่องอะไร พวกเราค่อย ติดต่อกันอีก ลั่วหานไม่คิดว่าจะอยู่นี่นาน ยิ่งไม่อยากให้เขามีโอกาสได้ พูดคำพูดหนึ่งออกมา
ตู้หลิงเซวียนพยักหน้า ก็ไม่ได้บังคับให้อยู่ “เขาน่าจะรออยู่ล่ะ?”
“ใช่แล้ว เขารอฉันอยู่.ใช่แล้ว ลืมบอกคุณเลย ความจำของฉัน ฟื้นคืนมาหมดแล้ว วันหลังคุณสามารถเรียกฉันฉูลั่วหาน แต่ว่า ตามใจ คุณชอบ”
ตู้หลิงเซวียนก็ไม่ได้แปลกใจเลย “อย่างนี
…ก็ดีแล้ว”
นิ้วสิ่งของที่เป็นราคาหลายร้อยล้าน ลั่วหานไม่มีความอาลัยอาวรณ์ แม้แต่นิดเดินออกจากร้านกาแฟ หลังจากออกประตูแล้วล้วนไม่ได้หัน หน้ากลับมามองสักครั้ง
ตู้หลังเซวียนผ่านหน้าต่างกดเงากายที่สวยงามนั้นค่อยๆเดินไกล ตาหยี วางแก้วกาแฟอยู่ในมือลง
เห็นรั่วหานเดินมา หลงเชียวก้าวไปข้างหน้าหลายก้าว รับสิ่งของ จากในมือเธอมา ริมฝีปากบางเบี้ยวไปเล็กน้อยสังเกตเห็นบางอย่างได้ อย่างชัดเจนว่า “ผลเก็บเกี่ยวมาดีมากนะ คุณนายหลง”
ลั่วหานเอียงหัว ความหมายคือธรรมดาไม่มีอะไร
ท่านเซียวเปิดประตูข้างคนขับออก จับหลังคารถไว้รับเธอเข้าไป สิ่งของใส่ไว้ที่หลังรถ นี่จึงนั่งลง “กาแฟอร่อยไหม?”
ลั่วหานส่ายหัวว่า “ไม่รู้เลย กลางคืนใครจะดื่มกาแฟล่ะ? ฉันจะเป็น คนที่นอนเร็วตื่นเร็วนะ แต่ว่าฉันมองเขาดื่ม ดูเหมือนว่ารสชาติไม่ค่อย ดีเท่าไหร่
แววตานัยน์ตาของหลงเชียวแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มเลื่อนออกมา “ฉลาด”
ลั่วหานพิงไปยังหลังเก้าอี้ “คุณหลง สิ่งของที่ภรรยาคุณถูกใจ คิด ไม่ถึงว่าจะเป็นผู้ชายอื่นส่งมาให้ คุณเป็นสามี คุณมีความรู้สึกอะไร ล่ะ?”
เธอตั้งใจเยาะเย้ยเขา
ท่านเซียวยักไหล่ “โอ้ว? แต่ผมทำไมรู้สึกว่า ผมกำลังช่วยเขาอยู่ล่ะ? ตามที่ผมรู้ นี่เป็นงานประมูลการกุศลงานหนึ่ง เงินทั้งหมดล้วนจะไปใช้ อยู่ในงานการกุศล ผมให้เขามีโอกาสได้ใช้เงินซื้อของก็คือช่วยเขา สร้างบารมี เขาควรขอบคุณผม”
ลั่วหานหัวเราะจนไหล่สองข้างไม่ได้สั่นไหว “หลงเซียว คุณจริงๆ นะ ความคิดลึกจนคาดเดาไม่ถึง!”
ท่านเซียวได้รับผลประโยชน์อย่างยิ่ง “อย่างงั้นขอถามคุณนายหลง สิ่งของเหล่านี้ คุณคิดว่าจะจัดการยังไงล่ะ?”
ตู้หลิงเซวียนส่งมาให้ เธอย่อมไม่เก็บไว้ใช้เองอย่างแน่นอน ลั่วหาน
จะเป็นโรครักความสะอาดอย่างหนักมากคนหนึ่ง
ลั่วหานเบ้ปากว่า “อันนี้หรือ ฉันจำได้ว่ามีคนบางคนเคยบอกว่า จะ กลับไปเยี่ยมพ่อแม่ของฉันที่อเมริกาด้วยตัวเขาเอง ลูกเขยไปเยี่ยม เป็นครั้งแรก ไม่ใช่ต้องเอาของขวัญไปหรือ? สิ่งของทั้งสื่อย่างข้างในนี้ พอดีเป็นของที่พวกเขาชอบ ถึงเวลานั้น ยังต้องรบกวนคุณหลงลำบาก สักหน่อยแล้ว”
หลงเซียวพยักหน้าอย่างถูกบังคับเล็กน้อย ปากหวานเปรี้ยวของ มุมปากภูมิใจจนไม่สามารถเอ่ยอะไรได้ ถึงแม้ว่าเทียบคู่กับฐานะของ ผมแล้วยากจนข้นแค้นเล็กน้อย แต่เงินมากมายยากที่จะซื้อความชอบ ของผู้เฒ่า ผมสามารถยอมรับอย่างลำบากใจได้”
ดวงตาทั้งสี่ของทั้งสองสบตากัน ลูกคิดเล็กๆในใจต่างคนต่างคิดดัง พลักๆๆอยู่
พวกเขาทั้งสอง กลับยิ่งมายิ่งคู่ควรแล้วจริงๆ ล่ะ
ลั่วหานดึงแขนของท่านเซียวเข้ามา กวาดนาฬิกาที่อยู่ข้อมือเขาหนึ่ง ที่ “ดูเวลา ก็เหมือนจะใกล้แล้ว”
ท่านเซียวคิดว่าเธอจะทำอะไร คิดไม่ถึงว่าเธอก็แค่ยืมข้อมือของเขา มาดูเวลาเท่านั้น หัวเราะทันที “เวลาไหนแล้วล่ะ?” ลั่วหานพิงไปที่หลังเก้าอี้อีก มองไปยังท้องฟ้าที่อยู่นอกหน้าต่างหนึ่ง
ที่ “ถึงเวลาที่น้องสาวที่ดีของฉันจะได้รับของขวัญแล้ว!คุณหลง รบกวนคุณขับรถ พวกเราดูเหมือนควรจะกลับบ้านแล้วเช่นกัน”
หลงเซียวสตาร์ทรถโรลส์รอยซ์สีดำ ใช้ความเร็วอย่างรวดเร็วมาก นิ่มมากพุ่งเข้าไปในคืนมืด
รถเพิ่งสตาร์ท มือถือวางไว้อยู่ในช่องเก็บของของท่านเซียวดังขึ้น ข้างบนกะพริบหมายเหตุไว้อย่างหนึ่ง
ลั่วหานขมวดคิ้ว หยิบมือถือของเขาขึ้นมา เบ้ปากว่า “คุณหลง ดู เหมือนว่ามีคนหาคุณอยู่”
ท่านเซียวกวาดหมายเหตุหนึ่งที่ ขับรถต่อไป “ใช่หรือ? ผมทำไมไม่รู้
ล่ะ?”
พูดจบ เขาพลิกมือหนึ่งที่ คว่ำมือถือไว้ข้างล่าง เสียงสั่นกลายเป็น ไม่มีเสียง
ฉวยโอกาส เขาจับมือที่วางไว้อยู่ข้างๆของเธอไว้ จับไว้อย่างเบาๆ ก็ ไม่ได้ปล่อยออกอีกเลย
มุมปากลั่วหานยิ้มสดใส เธอมองเห็นอย่างชัดเจน สายเข้าสว่างขึ้น มาเมื่อกี้คือมาจากหลงถึง
