ตอนที่ 242 เล่นละครเก่งแบบนี้ มอบรางวัลให้แก่ คุณตัวหนึ่ง
ข้อเท็จจริงได้พิสูจน์แล้วว่า การดำรงอยู่อย่าง มหัศจรรย์ของฝ่ายตรงข้าม สามารถเป็นของคนสอง คนได้
ตัวอย่างเช่น คนที่เข้ามา
เมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามา ฉู่ลั่วหานก็อดไม่ได้ที่จะ ปิดริมฝีปากของเธอและหัวเราะ ในขณะเดียวกันก็มอง ไปที่หลงเซียวด้วยสายตาที่มีความหมายอย่างลึกซึ้ง เพียงแค่แวบเดียว หลงเซียวก็เข้าใจถึงความหมายของ ฉู่ลั่วหานในไม่กี่วินาที
ในมือถือช่อดอกลิลลี่น้ำหอมช่อใหญ่ ใสสูทที่ค่อน ข้างเป็นทางการ คนที่มาคือเกาจิ่งอาน
ในชุดสูทสีดำ เข้ากับห้องผู้ป่วยที่เป็นสีขาวโดย รวม ความคมชัดของภาพนั้นแข็งแกร่งมาก และโค โลญจน์ที่มีกลิ่นของเกาจึงอานค่อนข้างแรง ดูเหมือน จะปกปิดกลิ่นอื่นๆบนร่างกายของเขา และเพิ่มความ เข้มข้นของน้ำหอมโดยเจตนา
อย่างนี้ ต้องการปกปิดบางอย่างจริงๆ
คุณชายเกาที่มักจะชอบเที่ยวอยู่ในซอกซอยที่ เที่ยวเล่นนั้น แน่นอนว่า ต้องมีผู้หญิงจำนวนมากที่อยู่ รอบตัว หาความสนุกสนานได้จากใครสักคน หลังจาก เลิกงานที่ยุ่งไปแล้ว ทุกคนต่างก็มีความคิดที่ไม่ต่างกัน นัก
เกาจิ่งอานเดินเข้ามาและเห็นว่าหลงก็อยู่ข้าง ในเช่นกัน ทักทายเขาเป็นอันดับแรก “คุณชายหลง ผม ไม่ได้คาดคิดว่าคุณก็อยู่ที่นี่ ผมคิดว่าคุณแอนน่าอยู่ตัว คนเดียวในประเทศจีน และไม่มีใครดูแล ผมเลยรีบมา ทันทีที่ได้ข่าว”
ทันที?
ทันทีนี่มันเร็วจริงๆ แอนน่านอนราบมาเป็นสามวัน
แล้ว
พี่น้องคู่นี้ เหตุผลไม่ฉลาดเลย!
หลงเซียวไม่ได้มีใจสบายๆที่จะจริงจังกับเขา ยัง คงอยู่ในน้ำเสียงเรียบง่าย ถือถ้วยน้ำชา และจิบน้ำชา “ผมแปลกใจมากที่ท่านประธานเกางานยุ่งขนาดนี้ และ ยังสามารถมาเยี่ยมคุณหมอส่วนตัวของผมได้”
เกาจิงอานส่งช่อดอกลิลลี่น้ำหอมให้กับแอนน่า ด้วยมือทั้งสอง “แอนน่าไม่ได้เป็นเพียงคุณหมอส่วนตัว ของคุณ แต่ยังเป็นเพื่อนของผมด้วย ถึงจะว่ายังไงผม ก็ควรจะมาเยี่ยมเธอสักหน่อย อีกอย่าง ผู้ที่มีความ สามารถที่หายากเช่นแอนน่านี้ เป็นใครก็ชอบเหมือน กัน?”
แต่ละคน เป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยมทั้งหมด
แอนน่าเหลือบมองดอกลิลลี่ที่ยื่นตรงหน้าเธอ “คุณเกา ไม่มีแจกันเหลือในห้องผู้ป่วยแล้ว มันน่า เสียดายมาก หากตอกไม้ที่สวยงามเช่นนี้เหี่ยวเฉาลง หรือไม่งั้นตอนที่คุณลงไปชั้นล่าง แล้วนำไปที่แผนก โรคหัวใจ มอบให้พี่สาวของคุณไหม”
เกาจิงอานเหล่ไปเห็นแจกันบนโต๊ะที่มีดอกไม้ที่ หลงจื้อส่งมา เขาคว้าดอกลิลลี่พวงใหญ่ด้วยมือใหญ่ แล้วคัดออก “นี่ไม่จำเป็นต้องครอบครองแจกันอีกต่อ ไปแล้ว”
จากนั้นเขาก็เอาดอกไม้โยนเข้าถังขยะโดยไม่ได้ รับอนุญาต นำดอกไม้ของตัวเองใส่เข้าไปอย่าง ระมัดระวัง และยังขยับแจกันดอกไม้ไปที่ข้างๆของฉู่ลั่ วหานโดยเฉพาะ “ดอกไม้สดกับคนสวย เหมาะสมกัน ที่สุด และดอกไม้ที่เสียความสดไปแล้ว อย่าเอามัน ทำให้เป็นมลพิษต่อดวงตาของคุณแอนน่าเลย”
แอนน่ามองผ่านดอกไม้ที่ถูกเขาโยนทิ้งนั้น และ คิดอยู่ในใจว่า ถ้าบอกคำพูดเหล่านี้ให้หลงจื่อไป เขา จะทุบรถของเกาจึงอานหรือไม่?
หลงเชียวยังคงเงียบอยู่ ดื่มน้ำชา อ่านเอกสาร และชมการแสดง
ลั่วหานหัวเราะเบาๆ “คุณเกาครอบงำมากจริงๆ สมกับที่เป็นคนใหญ่คนโตในวงสาวๆจริงๆ และทำให้ ฉันได้เปิดหูเปิดตามากขึ้น”
เกาจิงอานฟังออกได้ว่าเป็นการพูดประชด แต่ไม่ สนใจ เขาดึงเก้าอี้ตัวหนึ่งเข้ามาและนั่งลง และสังเกต ใบหน้าของแอนน่าอย่างละเอียด ยิ่งมองไป ก็ยิ่งรู้สึก ว่าผู้หญิงที่เขาเคยผ่านมานั้นเลวร้ายมาก เมื่อเทียบกับ แอนน่าแล้ว พวกเขาล้วนเป็นได้เพียงผู้หญิงที่ไร้การ ศึกษาเท่านั้น มีเพียงผู้นี้ ถึงสมกับเป็นคนที่สวยงามอัน น่าทึ่งจริงๆ!
ถ้ามีผู้หญิงแบบนี้สักคนหนึ่ง เขายังจะไปหาหญิง สาวพวกนั้นอีกทำไม มีเพียงเธอคนเดียวก็พอแล้ว
“แอนน่า ผมได้ยินมาว่า คุณได้ยกเลิกการหมั้นกับ ตู้หลิงเซวียนไปแล้ว ถ้าอย่างนั้น ทำไมไม่ลองพิจารณา กับผมดู เป็นอย่างไร? ผมคิดว่า ไม่ว่าผมจะมีตัวตน หรือรูปร่างหน้าตาและภูมิหลังครอบครัว ก็เพียง พอแล้วที่จะจับคู่กับคุณได้”
แอนน่ามองเขาตรงๆ “แน่นอนว่ารูปลักษณ์ของ คุณเกาเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ไม่รู้ว่ามีคนหลงใหลมากแค่ ไหน แต่ว่าอย่างไรก็ตาม ในเรื่องนี้ ฉันคิดว่าคุณ สามารถลองถามความคิดเห็นของสามีฉันดูได้”
สามี? !
เกาจึงอานหรี่ตาของเขา บิดคิ้วของเขา แล้วก็ หัวเราะอย่างเสียงดัง “แอนน่า คุณขี้เล่นเกินไปนะ ล้อ เล่นเก่งจริงๆ สัญญาการแต่งงานของคุณถูกยกเลิกไป แล้ว จะมีสามีได้อย่างไร?”
“งั้นก็คงจะต้องทำให้คุณเกาผิดหวังจริงๆแล้ว ฉัน ไม่เพียงแต่มีสามี และพวกเราแต่งงานกันมาหลายปี แล้วด้วย” “ฮ่าๆๆ! แอนน่า ผมฟังไม่เข้าใจเลย กับอารมณ์ขัน ของคุณแบบนี้ แต่ว่า ถึงคุณจะแต่งงานไปแล้ว ผมก็คิด ว่าสามีของคุณ ไม่ได้ดีเท่าผมแน่นอน! ผมสามารถให้ ทุกอย่างที่คุณต้องการแก่คุณได้ ตราบเท่าที่คุณ ต้องการ ผมมีความมั่งคั่งเพียงพอที่จะปกป้องคุณ หย่า กันเถอะ และมาอยู่กับผม”
คิ้วของหลงเซียว ยังคงแบนราบไม่มีการแสดง ออกใดๆ และเกาจิงอานเด็กคนนี้ ที่เล่นเป็นคนโง่ ก็ไม่ ฉลาดจริงๆ
เขารู้เรื่องนี้มานานแล้ว หลงเซียวเคยกล่าวที่งาน เลี้ยงในวันนั้นว่า ภรรยาของเขากลับมาแล้ว แม้ว่าเขา จะไม่เปิดเผยว่าเขาคือแอนน่าแต่เกาจิ่งอานก็น่าจะ เข้าใจถึงความสัมพันธ์พิเศษระหว่างเขากับแอนน่า
การแกล้งโง่นี้ ทำได้แย่มาก
ลั่วหานยิ้มเบาๆ ราวกับดอกบัวสีเขียวที่ลอยอยู่ ในน้ำใส คลื่นอ่อนๆเปรอะเปื้อน และกลีบดอกไม้ก็ ค่อยๆลอย และมีกลิ่นหอม
เธอยิ้มและมองไปที่เกาจึงอาน มองจนเขาเวียนหัว และวิงเวียน จากนั้นริมฝีปากของเธอก็เปิดออก “สามี คุณคิดว่าคุณเกาเทียบกับคุณแล้ว จะดีกว่าไหม? ฉัน ควรจะคิดดูไหม?”
หลงเชียวยังคงนั่งอยู่บนโซฟา แต่เขาเปลี่ยนขาที่ ทับซ้อนกันอย่างสบายๆ วางเอกสารลง และมองไปที่ ภรรยาของเขา “ท่านประธานเกา เป็นถึงท่านประธาน บริษัทอื่นเคอ ซึ่งมีสมบัติมูลค่าสุทธิหลายหมื่นล้าน ไม่ เลว”
ฉู่ลั่วหานมองไปที่เกาจึงอานและยิ้มซ้าๆ “คุณเกา สามีของฉัน เป็นคนใจกว้างมาก”
เกาจิ้งอาน:
คุณ..
ฮ่าฮ่า………
แอนน่า
เธอพยักหน้า “อย่างที่คุณเห็น ฉันเป็นภรรยาของ หลงเซียว ฉันจะแนะนำตัวเองหน่อย ฉันชื่อฉู่ ลั่วหาน เจอกันครั้งแรก”
มือเล็กๆสีขาวของเธอยื่นออกมาในเชิงรุก รอยยิ้ม ของเธอเต็มไปด้วยดวงตาที่ชัดเจนคู่หนึ่ง และความ เฉลียวฉลาดหลุดออกจากดวงตาของเธอ
ฉ่ลั่วหาน?
ถ้าเป็นเช่นนี้ เธอก็ฟื้นคืนความจำแล้ว!
“ฮาฮ่า! ฉู่ลั่วหาน….ฮ่าฮ่า!” เมื่อตอนเมื่อกี้ตบ ของเกาจิ้งอานนั้น เด้งกลับมาที่ใบหน้าของตัวเอง ทำให้เขาหน้าแดงทันที
“ใช่ ฉันเอง แต่คุณเกาอยู่ต่างประเทศตลอดทั้งปี และไม่รู้จักฉัน แต่พี่สาวของคุณและน้องสาวลูกพี่ลูก น้องของคุณ เรารู้จักกันเป็นอย่างดี”
สุดท้ายเกาจิงอานก็ไม่จับมือของแอนน่า เขาไม่รู้ ด้วยซ้ำว่าตัวเองเดินออกจากห้องผู้ป่วยอย่างไร 1
เวลา สามวันผ่านไปในพริบตา
ผู้เยี่ยมจำนวนมากที่มาที่ห้องผู้ป่วยของฉู่ลั่วหาน แต่ไม่เห็นโม่หรูเฟย หลงถึงและหยวนชูเฟิน
ในวันที่ออกจากโรงพยาบาล หลงเชียวได้อุ้มเธอ ลงไปที่ชั้นล่างด้วยตัวเอง และปกป้องเธอไว้ในอ้อม กอดของเขา แม้แต่ในระหว่างการเดินทางกลับบ้าน ฉู่ ลั่วหานก็ยังคงอยู่ในอ้อมกอดของเขาตลอดทาง
“หลงเซียว ฝั่งพ่อแม่คุณ แล้วคุณจะบอกกับพวก เขายังไง?”
หลงเซียวกอด และปกป้องไว้ในอ้อมกอดตัวเอง “ทำไมต้องบอกกับพวกเขาด้วย? ความคิดเห็นของพวก เขา มีอิทธิพลต่อทัศนคติการแต่งงานของผมได้หรือ? ผมจะแต่งงานกับคุณ ผมต้องการคุณ และผมจะไม่มี วันปล่อยมือไปอีกแล้ว”
ลั่วหานเจาะหัวเข้าไปในอ้อมกอดของเขา โอบ รอบเอวของเขาด้วยมือทั้งคู่ “ฉันก็เช่นกัน แต่ว่า มีสิ่ง หนึ่ง ที่ฉันเคยสัญญากับแม่ไว้”
“ห้ะ? เรื่องอะไรเหรอ?”
ฉ่ลั่วหานยิ้มทันที เงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลง เซียว ขณะที่รถขับไป เงาของต้นไม้ที่อยู่ข้างๆทำให้ ใบหน้าของเขาสว่างไสวและมืดมน “แม่บอกว่า ถ้าฉัน ตกหลุมรักผู้ชายที่ดีสักคน จะต้องพาไปให้เธอดู ดังนั้น คุณต้องผ่านการตรวจสอบของพ่อและแม่ของฉัน” หลงเชียวยิ้มทันใด ยิ้มอย่างงาม คิ้วลึก และตาหรี่ “โอเค! รอให้คุณหายดีแล้ว เราก็ไปอเมริกาด้วยกัน แล้วไปเยี่ยมพ่อและแม่ของคุณ ผมจะทำให้พวกเขา ยอมลูกเขยคนนี้ให้ได้แน่นอน”
ฉูลั่วหานกล่าวว่า “ไม่รีบ มีเรื่องบางเรื่อง ฉันอยาก จะทำให้เร็วที่สุด ฝั่งฉ่ซีหราน ฉันไม่อยากจะรออีกต่อ ไปแล้ว ฉันอยากไปเมืองเจียงเฉิงสักครั้ง”
“อ๋อ?”
หลงเซียวถามกลับแค่คำเดียว จากนั้นก็เงียบไป ชั่วขณะ เขาไม่อยากให้ลั่วลั่วไปด้วยตัวเองเลย “ไม่ ต้องแล้ว อีกไม่กี่วัน ก็จะมีงานที่เมืองหลวงแล้ว ถึงตอน นั้นฉ่ซีหรานและเสิ่นเหลียวก็จะมาแน่นอน เพื่อคน อย่างเธอ มันไม่คุ้มกับการบินระยะไกล เหนื่อยกาย เหนื่อยใจเปล่าๆ”
ลั่วหานยิ้ม ในดวงตาเปล่งประกายด้วยแสงแห่ง ความสบายและความสบายใจ “หลงเซียว คุณระวังสัก วันฉันจะติดนิสัยนะ”
หลงเซียวพยักหน้า และหัวเราะเบาๆ คุณควรจะ เป็นเช่นนี้มานานแล้ว”
มันยอดเยี่ยมมาก ที่ถูกเขาใส่ใจ รักใคร่ และอุ้ม อยู่เหมือนเด็ก
“ถ้าอย่างงั้น เธอฟื้นคืนความจำแล้วเหรอ?” ตู้หลิงเซวียนนั่งอยู่ในห้องทำงาน โดยใช้นิ้วมือ เล่นกับงานฝีมือเครื่องเคลือบดินเผาที่อยู่บนโต๊ะ และ นิ้วเรียวยาวของเขา ก็วนไปตามลวดลายแกะสลักของ มัน
“ใช่ครับท่านประธาน ข้อมูลที่ถูกต้องจากฝั่งนั้น บอกมาว่า แอนน่าประสบอุบัติเหตุตกเหว และความ ทรงจำของเธอก็กลับคืนมาโดยไม่คาดคิดในภายหลัง และตอนนี้เธอได้กลับไปที่บ้านพักพร้อมกับหลงเซียว แล้ว”
ตู้หลิงเซวียนยังคงมองอยู่กับงานฝีมือ เหมือนจะ ยิ้ม แต่ยิ้มอย่างร้ายกาจ “ถ้าอย่างงั้น ความสัมพันธ์สามี ภรรยาระหว่างเธอกับหลงเซียว ก็กลับคืนมาอย่าง สมบูรณ์แล้ว”
“จนถึงตอนนี้ ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ดีมาก จริงๆ ระหว่างที่แอนน่าเข้าโรงพยาบาล หลงเชียวเป็น คนอยู่กับเธอตลอดเวลา”
ตู้หลิงเซวียนหัวเราะเยาะ “ช่างเป็นคู่ที่น่าประทับ ใจจริงๆ! หลงเชียว ฉู่ลั่วหาน..ช่างเป็นฉูลั่วหานที่ดี
จริงๆ”
“ท่านประธาน ตอนนี้ คุณอยากจะทำอย่างไร”
ตู้หลิงเซวียนกระตุกมุมปากเล็กน้อย ปล่อยเครื่อง ดินเผาลง และมองไปที่ท้องฟ้าอันไกลโพ้น “ฝั่งบริษัท เฉียวชื่อ ห่วงโซ่ทุนขาดแล้วใช่ไหม?” “ขาดแล้ว ตอนนี้บริษัทเฉียวชื่อไม่มีการอัดฉีดเงิน ทุนโดๆจากบริษัทหลันเทียน ตามสถานการณ์ปัจจุบัน ภายในสามวัน ราคาหุ้นของบริษัทเฉียวชื่อจะดิ่งลง อย่างหนัก และจนกระทั่งจะแย่กว่าครั้งที่แล้วอีกด้วย”
“ดีมาก ปล่อยให้เขาลดวงเงิน! ซื้อเข้ามามากๆ ผม จะกลืนบริษัทเฉียวซื่อให้หมด!”
หมัดของตู้หลิงเซวียน กระแทกบนโต๊ะอย่างแรง มุ่งมั่นที่จะเอาชนะบริษัทเฉียวชื่อให้ได้
“ครับ!”
ในวิลล่าส่วนตัวของหลงเซียว กลิ่นของอาหาร ลอยมาจากห้องครัว
ลั่วหานผู้ละโมบแทบจะนั่งนิ่งไม่ได้ “หลงเซียว คุณทำอะไรอร่อยๆเหรอ? น้ำลายของฉันจะไหลออก มาแล้ว”
ผู้ชายคนนี้ ทำอาหารก็ทำไป ยังจะทำอะไรอีก ไม่ ให้เธอดู ไม่ให้เธอมีส่วนร่วม บอกว่าเขาจะทำให้เธอ เซอร์ไพรส์
ในความเป็นจริง แม้ว่าเธอจะมองดูอยู่ เธอก็ต้อง เซอร์ไพรส์อย่างแน่นอน
เสียงของหลงเซียวลอยมาจากห้องครัวพร้อมกับ กลิ่นหอมของอาหาร “ฝึกคัดลายมือให้ดีๆ ลายมือของ คุณน่าเกลียดเกินไป” คู่ลั่วหานมองไปที่ตัวหนังสือที่ลอกเลียนแบบของ ใครบางคนนั้น รู้สึกหดหูเล็กน้อย การฝึกเขียนนั้นมัน ไม่ได้เกิดขึ้นในชั่วข้ามคืน ตัวหนังสือจีนยากเกินกว่าที่ จะเรียนรู้ตอนนี้มือของเธอยึดหยุ่นมากขึ้นยกเว้นการ ถือมีดผ่าตัด การเขียนหรืออะไรบางอย่างนั้น ประเภทตัวหนังสือของสัญลักษณ์ผีของคุณหมอ เหมาะสำหรับเธอมากกว่า
แต่อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอเห็นครึ่งแรกของบท กวีที่หลงเซียวเขียนขึ้น เธอจึงนึกถึงครึ่งหลัง และรู้ ความหมายที่ลึกซึ้งนั่น
หลงเซียว คุณไม่ใช่คนดีเลยจริงๆ !
เธอเขียนตัวหนังสืออีกสองสามคำ อย่างช้าๆ ทีละ จังหวะ โดยจงใจขี้เกียจ
หลังจากนั้นไม่นาน หลงเชียวก็เดินออกมาจาก
ทางเดินยาวพร้อมกับจานสองใบ กลิ่นหอมอบอวล และลั่วหานยิ่งไม่มีอารมณ์ที่จะเขียนเข้าไปใหญ่ “คุณทำปลา! คุณทำปลาเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่?” ”
ปลาที่เธอโปรดปราน เกี่ยวกับเทมเป้ โรยหน้าด้วย ต้นหอมสด และล้อมรอบด้วยผักชี กลิ่นหอมของ เครื่องปรุงจะอบอวลไปด้วยเนื้อปลา และแค่ได้กลิ่นก็ น่ารับประทานมากแล้ว!
คู่ลั่วหานเกือบจะเอื้อมมือไปหยิบ
แต่ความสูงของใครบางคนนั้นได้เปรียบมาก และ ทันทีที่เธอกำลังจะยืดเงื้อมมือออกไป แขนของเขาก็ ยกขึ้น และก็ว่างเปล่า
“เช้อะ! เดี๋ยวก็ต้องให้ฉันกินอย่างเชื่อฟัง”
หลงเซียวจัดอาหารที่ละจาน กับข้าวสื่อย่าง และ ซุปหนึ่งอย่าง อาหารที่เขาปรุงนั้นยอดเยี่ยมมากจริงๆ!
“ตัวหนังสือเขียนเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”
พึ่งออกจากโรงพยาบาลก็ให้ฝึกคัดลายมือ และก็ ยังเฝ้าติดตามอีกด้วย มันมากเกินไป
“เขียนมามากขนาดนี้แล้ว มันโอเคใช่ไหม? ”
เขาไม่ได้ดูเลย แต่พยักหน้า “ไปล้างมือเถอะ”
ฉ่ลั่วหานไปล้างมืออย่างเชื่อฟัง
หลงเซียวหยิบตัวหนังสือที่เธอเขียนขึ้นมา ตัว หนังสือนี้.แตกต่างจากฉู่ลั่วหานคนก่อนมากนัก
เมื่อมองดู หลงเชียวก็ยังคงอารมณ์ดีและยิ้มออก มา บนกระดาษสีขาวยุ่งเหยิงที่เธอเขียน บทกวีสอง สามบรรทัดสลับอยู่ “อยากจะให้วันเวลาย้อนกลับไป ได้ และแบ่งปันความรักสุดซึ้งจนผมขาวไปด้วยกัน”
ด้วยความรักที่สุดซึ้ง ผมขาวไปด้วยกัน
โอเค ผมสัญญากับคุณ
