ตอนที่ 246 ออกจากบ้านกรุณาเปิด ปฏิทินสี เหลืองเก่า
พูดว่าเป็นการสำรวจวิจัย แต่สำหรับลูกผู้ดีมีเงิน อย่างหลงจื่อมากล่าว เพียงแค่ได้ออกจากประตูของ บริษัท หลีกห่างจากสายตาของพ่อกับพี่ชายใหญ่ ก็คือ โลกของตัวเองแล้ว
ฉวยโอกาสเอาตารางการสำรวจวิจัย ทิ้งออกจาก นอกรถฝั่งที่นั่งคนขับ!
มหาวิทยาลัยคณะแพทยศาสตร์ อ่า! ผมมาแล้ว!
มหาวิทยาลัยแพทยศาสตร์เมืองหลวงคือ มหาวิทยาลัยแพทยศาสตร์เชิงบูรณาการที่ยอดเยี่ยม ที่สุดในประเทศ มีคณะที่รวมอยู่มากสมบูรณ์ที่สุดใน ประเทศ พื้นที่การก่อสร้างในโรงเรียนใหญ่ที่สุดใน ประเทศ ทุกปีจะมีผู้ที่มีความสามารถจบจากที่นี่เยอะ ที่สุดในประเทศ
แน่นอน ยังมีจุดสำคัญมากจุดหนึ่ง คณะ แพทยศาสตร์ทั้งหมดอยู่ในมหาวิทยาลัย พวก นักศึกษาหญิงของมหาวิทยาลัยคณะแพทยศาสตร์ค่า เฉลี่ยความงามสูงสุดในประเทศ!
ทิวทัศน์สวยงาม ภูมิภาคที่ตั้งดี สาวสวยหนุ่มหล่อ มากมาย ผู้มีความสามารถมากมาย ท่องเที่ยวหนึ่งวัน ในมหาวิทยาลัยคณะแพทยศาสตร์ สง่างามร่าเริง! รถสปอร์ตหรูเฟอร์รารี่สีแดงของหลงจื่อขับเข้าไป ในมหาวิทยาลัยโดยตรงอย่างอลังการ ขับตามถนนจีน อสิงไปเรื่อยๆ สถานที่ที่ผ่านไปล้วนมีเสียงกรีดร้องที่ ชื่นชอบ
หลงจื่อใส่แว่นตาดำที่ยั่วยวน นั่งอยู่ในรถอย่าง สง่างามตามอำเภอใจ สายตาที่กวาดมาจากรุ่นน้องที่ อ่อนหวาน ในปากอดไม่ได้ฮัมเพลงฮิตขึ้นมา
มหาวิทยาลัย อ่า รุ่นน้องต่างๆนานาที่อ่อนหวาน หล่อเลี้ยงตาดีที่สุดแล้ว
รถเลี้ยวอยู่ตรงถนนจือสิ่งข้างหน้าคือถนนเชี่ยหยู่ ไม่ได้มามหาวิทยาลัยคณะแพทยศาสตร์เป็นครั้งแรก หลงจื้อแทบจะชำนาญลู่ทางดี
จะดูสาวสวยต่างๆนานา แน่นอนต้องไปเขตซี หยวน เพราะว่าที่นั่นมีโรงอาหารที่ใหญ่ที่สุดใน มหาวิทยาลัยคณะแพทยศาสตร์ ข้างหลังโรงอาหาร คือหอพักหญิง
ไอ่หย่า! อิอิ
รถสปอร์ตหรูขับเร็วดั่งบิน กำเริบเสิบสาน ลมพัด แรงที่เกิดจากยางรถ ฟิ้ว ผ่านไป ชายกระโปรงของ นักศึกษาหญิงที่ผ่านไปล้วนถูกเปิดขึ้นมาด้วยแรงลม เสียงกรีดร้องเป็นพักๆ
หลงจื่อมองผ่านกระจกหลัง จ้องมองนักศึกษา หญิงทั้งหลายที่ถูก “แหย่เล่น” ทั้งจับกระโปรงไว้อย่าง โมโห ทั้งสายตาที่อึ้งตื่นตกใจตะลึงชื่นชม อารมณ์ปีติ
อยากบิน!
สะใจ! ก็คือความรู้สึกอันนี้!
อยู่ดีๆ ตาของหลงจื่อเปิดกว้างขึ้นมาทันทีเลย!
“แม่ถึงเอ่ย! หลีกทาง อ่า อีเหี้ยยยยย!” ทางสี่แยกที่อยู่ข้างหน้าไม่ไกล หญิงผมยาวคน
หนึ่งมือถือไอศกรีมโคนทั้งกินทั้งก้มหน้าเดินผ่านถนน ต้องไม่ได้สังเกตว่ามีรถขับเร็วมากอย่างบินอย่าง
แน่นอน
ทันทีนั้น หลงจื่อเหยียบเบรกเต็มแรง!
“เอียด!”
รถสปอร์ตหรูสีแดงหยุดทันที!
เพราะว่าแรงกระทบที่รุนแรงมาก ครึ่งท่อนด้านบน ของหลงจื่อถูกแรงกระทบกระเด็นไปข้างหน้าไกลถึง ครึ่งเมตรอย่างรุนแรง ห่างจากหัวเพียงไม่กี่เซ็นก็จะชน ไปที่กระจกต้านลมแล้ว
แม่ถึงเอ่ย!
ด่าในใจไปสักพัก หลงจื่อที่จิตสติยังไม่เข้าที่เงย
หน้าขึ้น ผ่านกระจก มีตาคู่หนึ่งที่ตื่นตะลึงกว่าเขา จ้อง มองเขาอย่างไม่กะพริบตาจากข้างนอก ตาสีน้ำตาล เข้ม ตื่นตะลึง ตกใจว้าวุ่น โมโห มึนงง
มือยังอยู่ในท่าที่ถือไอศกรีมโคนอยู่ แต่ของที่อยู่ ในมือกลับปลิวไปนานแล้ว
มองผ่านกระจกแผ่นหนึ่ง ตาสี่ดวงของทั้งสอง สบตากัน สิ่งต่างๆที่อยู่ในรถกับนอกรถลงพร้อม กัน ตกผลึกเย็นชาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“คุณเป็นคนปัญญาอ่อนรึเปล่า!”
หลงจื่อผลักประตูรถออกมา ถอดแว่นตาดำออก จากนั้นความโมโหเต็มอก หลงจื่อดุด่าผู้หญิงอย่าง รุนแรงหนึ่ง ดูเหมือนด่าคนแล้วก็ยังไม่หายโมโห เขา อยากจะต่อยสมองของเธอแตกโดยตรง มองดูว่าข้าง ในใส่น้ำใช่หรือไม่
ในที่สุดผู้หญิงก็คืนสติกลับมาจากความตื่นตะลึง เงยหน้าขึ้นมาทำตาหยีแล้วทำตาหยีอีก สายตาที่สั้น มากหลังจากแว่นตาถูกชนลอยไปแล้ว ดูเหมือนคน ตาบอดครึ่งคน เสียงดูถูกว่า “คุณคือใคร!”
สายตามัวๆ ไปหมด ผู้หญิงมองไม่ชัดถึงหน้าตา ของหลงจื่อ อีกทั้งความสูงของทั้งสองคนห่างกันมาก เกินไป เธอแค่อยากจะมองเห็นใบหน้าของเขาก็ต้อง เงยหน้าขึ้นเกินสิบกว่าเซ็นจากความต่างของความสูง
อะไรนะ? ถึงขนาดถามว่าเขาคือใครหรือ?
กวาดดูผู้หญิงที่อยู่ต่อหน้า ความสูง ประมาณหนึ่งเมตรหกต้นๆ สวมใส่รองเท้าผ้าใบ กางเกงยีนสีน้ำเงิน เสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ ผมยาวปรก อยู่ข้างหลัง หน้าม้าบนหน้าผากเรียบตรงไปหมด ใบหน้ากลม อ้วนเหมือนเด็กทารกเล็กน้อย ผิวพรรณ ถือว่าใช้ได้ แต่ว่า ตาคู่นี้หยีตลอดคืออะไรกันแน่?
ดูถูกเขาหรือ?
“น้องสาว คุณขวางรถผมแล้ว รู้เรื่องไหมนี่?”
ผู้หญิงคนนี้ ใช้สายตาดูแล้วน่าจะเป็นนักศึกษา ใหม่ปีหนึ่ง เห็นการแต่งตัวที่ไร้รสนิยมก็รู้แล้ว ถ้าไม่ใช่ มาจากจังหวัดเล็กๆก็คืออำเภอเล็กๆ
ผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าน้องสาว หัวเราเสียงเบาๆสอง เสียงว่า “ฉันว่า คุณขับรถไม่ได้เอาตามาหรือ? ที่นี่ไม่มี ไฟจราจร ตามมารยาทพื้นฐานที่สุด รถจำเป็นต้อง หลีกทางให้คนเดิน
หลงจื่อ คิกคิก “ผมว่าน้องสาวบ้านนอก คุณเห็น รถของผมขับมา ยังไม่หลบหลีกหรือ? ผมจะรู้ได้ยังไง ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจที่จะแกล้งโดนชนเรียกร้องค่าเสีย หายหรือ? โชคดีว่าผมฝีมือดี ถ้าไม่เช่นนั้นคุณคงลมลง ไปแล้วเข้าใจไหม?!”
ผู้หญิงทำตาหยี แม่มึงเอ่ย ไอ้เหี้ยคนนี้คือใครหรือ! “คุณ ช่วยหาแว่นตาฉันกลับคืนมาหน่อย!” หลงจื่อ “.
อธิบายไม่ถูกว่าความรู้สึกเป็นเช่นไร แต่ว่าทำไมผู้ หญิงคนนี้มีลักษณะพลังที่ทำให้คนไม่สามารถจะ ปฏิเสธได้? เสียงไม่ดัง ตัวเตี้ยมาก หน้ากลมๆเต็มเปี่ยม เหมือนเช่นเด็กทารก ลักษณะพลังนี้มาจากไหนหรือ? “อึ้งอยู่ตรงนั้นทำไมล่ะ? คุณทำให้แว่นตาฉันหาย รีบหากลับมาให้ฉัน”
หลงจื่อกัดฟันอย่างอึดอัดใจ “คุณเก่งนะ! รออยู่
นั่นล่ะ”
ผู้หญิงใช้มือเกาะไว้อยู่บนหน้ารถ รอก็รอ
หลงจื่อก้มหัวค้นหาแว่นตาไปทั่ว กดความโมโห เยาะเย้ยไว้ “น้องสาวบ้านนอก ดูไม่ออกว่า คนก็ไม่ ใหญ่ อารมณ์กลับใหญ่มาก”
ผู้หญิงหัวเราะเย็นชาเสียงหนึ่ง “น้องสาวหรือ? คำ นี้ฉันขอเตือนว่าคุณอย่าเรียกมั่วๆ”
“ได้ อารมณ์ข่างแรงมากจริงๆ”
หลงจื่อก้มตัวหาหลายนาทีผ่านไปแล้ว ในที่สุด ก็ได้เห็นแว่นตาสายตาสั้นที่เป็นขอบหนาสีดำอยู่ที่ใน พงหญ้าข้างถนน คุณภาพกลับใช้ได้ ถึงขนาดไม่ถูก ตกจนแตก มีความรู้สึกสนุกชั่ววูบอยากเอาไว้เทียบใส่ กับตาของตนเองสักที “อีเหี้ยยยยย!คุณเป็นคนตาบอด หรือ? สั้นเท่าไหร่ล่ะ?”
เพียงแค่ส่องดูข้างเดียว ฟ้าดินก็หมุน ถ้าไม่สั้นเจ็ด ร้อย ก็ยังต้องสั้นถึงห้าหกร้อย
ผู้หญิงแย่งแว่นตากลับไป ใส่ไว้บนจมูกอย่างถนัด ในที่สุดคราวนี้ก็มองคนอย่างชัดเจนแล้ว
ความชัดเจนของสายตากลับคืนมา ผู้หญิงมอง เห็นใบหน้าของหลงจื่อ ก็เห็นรถที่จอดอยู่ข้างตัวเขา จากนั้นยิ้มอย่างแจ่มแจ้งว่า “มิน่าล่ะทำไมไม่เห็นใคร อยู่ในสายตาขนาดนี้ ที่แท้ก็คือคนรวยรุ่นที่ 2 ของบ้าน เศรษฐี”
หลงจื๋อกอดอก เหล่ตามองผู้หญิง แว่นตาขอบดำ อันหนึ่งปิดใบหน้าไปครึ่งหนึ่ง ตาโตที่อยู่ภายใต้แว่นตา แฝงไว้ด้วยรอยยิ้มเย็นชาที่ดูถูกเล็กน้อย แม้ว่าสายตา สั้นมาก กลับไม่ลดความสดใสของเรี่ยวแรงฉลาด เฉลียว
แต่ว่า ค่าความงดงามของมหาวิทยาลัยคณะ แพทยศาสตร์ที่ค่อนข้างสูงมาก ถึงขนาดทำให้เขาชน กับข้อยกเว้นหนึ่งคน
“ทำไมหรือ? เสียใจที่ล่วงเกินผมแล้วหรือ?”
ผู้หญิงทำปากเบ้ มือสอดเข้าไปในกระเป๋าข้างหลัง ของกางเกงยีน ยิ้มด้วยงอมุมปากข้างหนึ่ง “ใช่ค่ะ เสียใจแล้ว เมื่อกี้น่าจะต้องนอนลงไปเลยไม่ลุกขึ้นมา ไม่แน่ว่าอาจจะได้รับค่าชดเชยที่ไม่น้อย”
แม่ง!
รุ่นน้องปีหนึ่งในยุคสมัยนี้ก็ฉลาดเก่งกล้าขึ้นแล้ว หรือ? กล่าวโดยทั่วไป รุ่นพี่ปีสี่จึงจะมีความสามารถ เช่นนี้
“น้องแว่น ผมไม่มีเวลาไร้สาระกับคุณ หลีกทาง ผมจะไป”
ผู้หญิงกลับก้าวไปที่ตรงกลางของรถ ขวางทาง ของเขาไว้ มือเรียวเล็กไร้กระดูก ยื่นไปที่ต่อหน้าเขา สะบัดมือ “อยากจะไปหรือ? ซดเซยค่าเสียหายให้กับ ฉันก่อน ไอศกรีมโคนที่ฉันเพิ่งซื้อมา กินไปได้แค่คำ หนึ่ง ถูกคุณชนตกพื้นแล้ว จ่ายค่าชดเชยแล้วค่อยไป”
แม่จึงเอ่ย!
เสียเงินสลายภัย หลงจื่อหยิบกระเป๋าเงินออกมา “ราคาเท่าไหร่ บอกสิ”
ผู้หญิงกวาดสายตาไปยังกระเป๋าเงินของเขาหนึ่ง
ที่ อาร์มานี รุ่น จำกัดในฤดูนี้ แม้ว่าราคาสูง แต่ไร้รสนิ
ยมจริงๆ “สามบาทห้าสิบสตางค์” ท่าทางการหยิบเงินของหลงจื่ออยู่ดีๆก็ชะงักไป ยักคิ้วตามแล้วยักคิ้วอีก
“สามบาทห้าสิบสตางค์หรือ?”
ถึงขนาดยังมีสามบาทห้าสิบก็สามารถซื้อไอศกรีม โคนได้แล้วหรือ? มาจากเกาหลีหรือ?
เขาหยิบใบสีแดงใบหนึ่งยื่นให้เธอ “เอาไป ซื้อ หลายอันหน่อย กินให้อร่อยนะ”
ผู้หญิงเหล่ตาหนึ่งที่ “ไม่ต้อง ฉันจะเอาแค่สามบาท ห้าสิบ เอาเหรียญให้ฉัน”
* แม่ง!
“ไม่มีเหรียญ ผมยินดีที่จะช่วยเหลือนักศึกษา ยากจน ไม่ต้องเกรงใจ!” “ฮ!”
นักศึกษายากจนหรือ?
ผู้หญิงเอาเงินยัดใส่เข้าไปในมือของเขา “คุณ ชอบช่วยเหลือนักศึกษายากจน อ่า? ใจดีเช่นนี้หรือ?” หลงจื่อยักคิ้ว “ทำไมล่ะ? หมอบกราบพี่สิ?”
ผู้หญิงมุมปากเบี้ยว “หมอบกราบ! ในเมื่อคุณใจดี ขนาดนี้ แน่นอนคงไม่ถือสาที่จะซื้อเยอะกว่านี้หน่อย ล่ะ?”
“แน่นอน!”
“ดีมาก ถ้าเช่นนั้นรบกวนหนุ่มหล่อตามฉันมา”
ผู้หญิงเปิดทางอยู่ข้างหน้า หลงจื่อเดินตามหลัง เธออย่างสงสัย ก้าวขึ้นบันได ข้างหน้าต้องเป็นโรง อาหารฟางเฉ่าหยวนที่ใหญ่ที่สุดในมหาวิทยาลัยคณะ แพทยศาสตร์
หลงจื่องอปาก ดูไม่ออกเลย น้องสาวช่างเข้าใจ ฉวยโอกาส ถึงขนาดเปลี่ยนรูปแบบจะให้เขาเลี้ยงข้าว เธอ อิอิ โดยแท้จริง รุ่นน้องก็ฉลาดเก่งกล้าขึ้นแล้ว
ใครจะรู้หลงจื่อยังคิดไม่จบ “เปรี้ยะๆ” เสียงปรบ มือสองครั้งอยู่ๆตัดความคิดของเขา
ผู้หญิงปรบมือสองที คนที่กำลังกินข้าวอยู่ เข้าแถว ตักข้าวอยู่ ค้นหาอาหารอร่อยอยู่ในโรงอาหาร ทั้งหมด ล้วนหยุดการกระทำ ผู้หญิงใช้หางตามองหลงจื่อหนึ่งที จากนั้นมุมปาก เบี้ยวยิ้ม “นักศึกษาทั้งหลายโปรดสังเกต เที่ยงวันนี้มี คนอยากเลี้ยงข้าวทุกคน! ทุกคนไม่ว่าจะกินอะไร ดื่ม อะไร ค่าใช้จ่ายทั้งหมดล้วนคิดบัญชีกับคุณผู้ชายคนนี้ ทุกคนปรบมือขอบคุณสักหน่อย!”
หลงจื่อ “.
คนทั้งหลาย
หลังจากเงียบไปสักพัก ในโรงอาหารอยู่ดีๆระเบิด เสียงปรบมืออย่างคึกคักสักพัก เปรี้ยะๆๆ ไม่หยุดเป็น
เวลานาน
“หว่า! หนุ่มหล่อใจกว้าง! หนุ่มหล่อเก่งมาก!”
“หนุ่มหล่อเป็นแฟนของรุ่นพี่หลิน ใช่หรือไม่ อา!”
“หนุ่มหล่อจะต้อของรุ่นพี่หลิน อยู่อย่างแน่นอน! รุ่นพี่หลิน จีบไม่ง่ายล่ะ! หนุ่มหล่อสู้ๆ”
“หนุ่มหล่อ คุณเป็นนักแสดงใช่หรือไม่! ปริมาณ ความงดงามสูงมาก หว่า!”
รุ่นพี่หรือ?
อีกทั้ง ทำไมรู้สึกว่า คนในโรงอาหารทั้งหมด
ล้วนรู้จักเธอ?
หลงจื่อปากสั่น มองไปยังรุ่นพี่หลิน ที่ว่า “คุณ..อายุมากเท่าไหร่แล้ว?”
ผู้หญิงเอียงหัวอย่างสง่างาม “ปีห้า” หลงจื่อเกือบจะล้มลงนั่งบนพื้น “แม่ง! คุณปีห้า แล้วหรือ?!!”
ผู้หญิงงอมุมปากเล็กน้อย “ทำไมหรือ? คณะ แพทยศาสตร์ปีห้า พี่นักศึกษาระดับปริญญาตรีส่งตรง เข้าสู่ระดับปริญญาโท ห้าปี มีความสงสัยหรือ?”
แม่ถึงเอ่ย!
คิดไม่ถึงว่าคนบ้านนอกจะเป็นเด็กหัวกะทิ
หลงจื่อเช็ดเหงื่ออย่างเงียบๆ “ดีๆๆ อาหารเที่ยง ของทุกคนผมเลี้ยงเอง แต่ว่าทุกคนมองให้ชัดเจน ผม กับรุ่นพี่ของพวกคุณ ไม่ใช่แฟนกัน ผมจะไม่จีบเธอ อย่างเด็ดขาด! OK ไหม?!”
ผู้หญิงยักไหล่ “นั่นดีที่สุด ฉันก็ไม่ชอบกายสังขาร ที่สวมใส่ของมียี่ห้อทั้งตัว ไอคิวเป็นศูนย์”
พูดจบหมุนตัวออกจากโรงอาหาร เหลือแค่ภาพ ข้างหลังที่หล่อสง่างาม
หลงจื่อ ” คุณรอก่อน! คุณชื่ออะไร!”
ในโรงอาหารหลายร้อยคนร้องเสียงดังพร้อมกัน
ว่า “หลินซีเหวิน! นักศึกษาปริญญาโทศัลยกรรมหัวใจ หอพักอยู่ที่ตึกเบอร์ 10 ฟางหวาเขตตะวันตก ห้อง 1205! หนุ่มหล่อ พวกเราสามารถช่วยคุณถึงแค่นี้ล่ะ!”
หลงจื่อ “.
แม่ง! นักศึกษาในปัจจุบันนี้ ฉลาดเก่งกล้าขึ้นแล้ว จริงๆ! บ้าคลั่งมากกว่าพวกพนักงานออฟฟิศอีก! หลงจื่อปากสั่น ยัดเงินใส่ก้อนหนึ่งอย่างอึดอัดใจ
แล้วเดินออกจากโรงอาหารเลย
วันนี้ออกจากประตูไม่ได้เปิดปฏิทินสีเหลืองดูใช่ หรือไม่ ดวงไม่ค่อยดีเลย!
หลินซีเหวินเดินออกจากโรงอาหาร สายตากวาด ผ่านรถของหลงจื่อ มองดูทะเบียนรถหนึ่งที จากนั้น ก้าวยาวๆจากไป
เดินอ้อมไปที่ซุ้มร้านค้า ซื้อไอศกรีมโคนแบบ เดียวกันอันหนึ่งอีก กินไปเดินกลับไปหอพัก ไปถึงข้าง ล่างตึกหอพัก หลินซีเหวินถูกเพื่อนนักเรียนคนหนึ่งดึง แขนไว้ “อาเหวิน ข่าวดี! ข่าวดีเท่าฟ้า!”
หลินซีเหวินกัดไอศกรีมโคนหนึ่งคำ “ข่าวดีอะไร หรือ? ศาสตราจารย์เปิดเผยเนื้อหาข้อสอบให้คุณ หรือ? หรือว่าโครงการงานวิจัยของคณะจบแล้วล่ะ?”
“ไม่ใช่ๆ ! ล้วนไม่ใช่! คุณรู้จักแอนน่าไหม? ก็คือทุก คนลือว่าแอนน่าที่เป็นหมอเทวดา?” เพื่อนนักเรียน หญิงสายตาแวววาว มือสองข้างแกว่งแขนของเธอ อย่างบ้าคลั่ง
หลินซีเหวินพยักหน้า “รู้จักล่ะ ได้ยินว่าการคงอยู่ ดั่งเทวดา ปัจจุบันทำงานอยู่ในโรงพยาบาลหวาเซี่ย”
“เธอจะรับสมัครผู้ช่วยแล้ว! ผู้ช่วยไง! รับแค่สอง
คน! อีกทั้งจะรับสมัครที่ประเทศจีน!” หลินซีเหวินอยู่ดีๆอึ้งไป “จริงหรือ?!”
“จริงอย่างแน่นอน! โรงเรียนของพวกเราคือหน่วย งานสำคัญที่ถูกเสนอ!”
“ดีมากเลย!”
หลินซี่เหวินกัดไอศกรีมโคนคำใหญ่ไปครึ่งหนึ่ง ที่ เหลือยัดใส่ให้เพื่อนร่วมชั้น “ให้คุณล่ะ! จุ๊ฟๆ!”
“เฮ้ย!อาเหวิน! คุณจะไปไหนหรือ?”
“ไปสมัครไง!”
