ตอนที่ 427 ไปเที่ยวเล่นกับภรรยา ถือโอกาสอวดพวกคนโสดให้ดิ้นตายไปด้วย
วันถัดมา แสงอาทิตย์ที่แสนอบอุ่นส่องผ่านผ้าม่านบางๆเข้ามาในห้องนอน สาดส่องลงมาที่ใบหน้าของหญิงสาวที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่ หลงเซียวมองลั่วหานที่นอนอยู่ข้างๆอย่างหิวกระหาย นิ้วมือลูบไล้ที่ผิวของเธออย่างอ่อนโยน ปัดผมสองสามเส้นที่อยู่บนหน้าของเธอออก
ก้มลงไปจูบที่แก้มของเธอ แล้วดึงผ้าห่มออกอย่างเบาๆ
ฝ่าเท้าเหยียบลงบนพื้นพรม ใส่ชุดคลุมอาบน้ำหลวมๆ พอหามือถือของเขาพบ เดินออกจากห้องนอนแล้วจึงเปิดมือถือขึ้น
สายที่ไม่ได้รับเมื่อคืนมีสามสาย
สายแรก คือหลงถิงโทรมา
สายที่สอง คือจางหย่ง
สายที่สาม คือเบอร์ที่ไม่รู้จัก โทรมาจากเมืองเจียงเฉิง
หลงเซียวยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าต่าง มองวิวทิวทัศน์ของเมืองเจียงเฉิง หลังจากที่ความมืดครึ้มอึมครึมผ่านไปแล้ว ก็เป็นแสงสว่างที่ส่องจ้า ยืนอยู่ภายใต้แสงแดดรู้สึกสบายไม่น้อย นิ้วมือสไลด์ที่มือถือแอปเปิ้ล เลื่อนผ่านเบอร์แรกไป เขาโทรกลับไปหาจางหย่ง
ไม่นาน ในสายก็มีคนรับ“มีธุระอะไร?”
ตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม ถามขึ้นมาทันที
“เจ้านาย ในที่สุดคุณก็รับสักที เมื่อคืนผมโทรหาคุณ ทำไมคุณถึง……”จางหย่งพูดบ่นๆอยู่ในสายไปสองประโยค
“ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงแล้ว พูดมาตรงๆเลย”หลงเซียวพูดตัดบทเขา ทำให้ไม่บอกก็รู้ว่าอารมณ์เขาในตอนนี้เป็นแบบไหน
จางหย่งสำลักไปสักพัก“สองวันนี้จ้าวฟางฟางอาจจะพยายามติดต่อมาหาคุณ ผมจึงมาบอกให้คุณทราบก่อนสักหน่อย นอกจากนี้ หลังจากที่เธอเห็นของแล้ว น่าจะติดต่อกับหวังเค่ยด้วยเช่นกัน เรื่องปัญหาของสิทธิ์ในการรับเลี้ยงเด็ก ส่วนใหญ่จัดการเสร็จสิ้นไปเรียบร้อยแล้วครับ”
จางหย่งพิงเก้าอี้ หมุนไปหนึ่งรอบอย่างสบายใจ จิบกาแฟไปสองจิบอย่างมีความสุข
“อื้อ ดีแล้วที่เธอยอมให้ความร่วมมือแต่โดยดี ฉันก็ไม่อยากไปเสียเวลากับเธอมาก ต่อไปนายก็จับตาดูให้ดีๆ พอเธอเซ็นชื่อเสร็จแล้วนายก็มารายงานให้ฉันทราบสักหน่อยก็แล้วกัน”
หลงเซียวใช้นิ้วมือจิ้มๆหน้าต่าง ดวงตาที่ดำลึกมองไปยังดอกคามิเลียกระถางนั้น หนึ่งคืนผ่านไป ดอกตูมที่ถูกตัวยาเร่งให้บานเมื่อคืน คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะเริ่มเหี่ยวเฉาแล้ว！
กำมือแน่น ในดวงตาสุมไปด้วยพายุที่มืดมิด เยี่ยมมาก เยี่ยมสุดๆเจิ้งซินเธอช่างกล้าเหลือเกิน
“ลายนิ้วมือล่ะ?”หลงเซียวถามขึ้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“ใช่！หลักๆคือผมอยากจะคุยเรื่องลายนิ้วมือกับคุณนี่แหละ การสังเคราะห์ออกมาผมทำเสร็จหมดแล้ว ตอนนี้เหลือแค่เพียงใช้ลายนิ้วมือในการถอดรหัส สามารถเอาลายนิ้วมือของเจิ้งซินมาลองดูได้ พวกมือถืออะไรแบบนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง มันใช้ได้อยู่แล้ว ส่วนคอมพิวเตอร์ ถ้าเกิดเป็นรหัสแบบสแกนผ่านหน้าจอก็ได้เหมือนกัน”
“ดีมาก ขั้นต่อไป คิดหาวิธีขโมยมือถือของเธอมา”หลงเซียวเคาะหน้าต่างอย่างมีจังหวะ เคาะอย่างช้าๆ ในแต่ละทีราวกับว่ากำลังคิดแผนการอะไรอยู่
“เรื่องเล็กน้อย！สองวันนี้ผมจะคอยจับตามองเธอไว้ ใช่แล้ว เจิ้งเฉิงหลินไอ้จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตัวนี้ ช่วงนี้สุขภาพร่างกายเป็นยังไงบ้างครับ เข้ารักษาที่โรงพยาบาลประชาชนอันดับหนึ่ง โรคเส้นเลือดหัวใจตีบตัน จุ๊ๆ กินพวกไขมัน น้ำมันเยอะเกินไป เป็นอย่างที่คิดไว้……สมควรแล้วล่ะ！”
คำพูดแบบนี้……
ริมฝีปากที่เซ็กซี่ของหลงเซียวเปิดออก“อาการป่วยช่างมาได้เวลาจริงๆ ขนาดสวรรค์ยังอยากที่จะช่วยฉัน ดูๆแล้วถ้าฉันไม่แสดงออกสักหน่อย สวรรค์คงจะไม่ยอมแน่ๆ”
จางหย่งฟังอย่างงงงวยไม่เข้าใจ“หัวหน้า กำลังคิดจะทำอะไร? จะแสดงอะไรครับ? คุณคงจะไม่……แฝงตัวเข้าไปฆ่าเขาในโรงพยาบาลหรอกนะ? แค่กๆ หัวหน้า เจิ้งเฉิงหลินเป็นไอ้แก่หงำเหงือกคนหนึ่ง อย่าไปเปลืองกระสุนฟรีๆเลยครับ”
หลงเซียวถูๆนิ้วนาง ตอนนอนถอดแหวนออก เหลือเพียงแค่รอยลึกๆของแหวนเอาไว้“ไม่อยู่แล้ว ฉันไม่ลงทุนกับธุรกิจที่มันขาดทุนหรอก”
“ผมเชื่อครับ！”
พอวางสายลง หลงเซียวมองสายที่ไม่ได้รับจากหลงถิง ครุ่นคิดอยู่สักพัก น่าจะเริ่มมาจากเรื่องเรื่องนั้น
ยิ่งเขากระวนกระวายใจ เขาก็ยิ่งนิ่งเฉยไม่แยแส
หลงเซียววางมือถือลง หันไปมองต้นบอนไซด้วยสายตาขยะแขยง ทำไมเห็นแล้วมันรู้สึกกระอักกระอ่วนไม่ค่อยสบายใจยังไงไม่รู้ จึงจัดการลงมือเอาต้นบอนไซนั่นย้ายไปวางไว้ข้างนอกเลยแล้วกัน ในที่สุด ระเบียงก็ดูสบายตาแล้ว
ลั่วหานตื่นขึ้นมาปวดเมื่อยไปทั้งตัว ลืมตาขึ้น แสงแดดสาดส่องเข้ามา อบอุ่นและสดใสไม่น้อย
แต่ว่า ท่ามกลางแสงอาทิตย์ รอยดูดช้ำแดงตามลำตัวของเธอก็……เห็นชัดเจนแจ่มแจ้งเช่นเดียวกัน！
ลั่วหานขมวดคิ้ว ผู้ชายพอขึ้นเตียงก็เปลี่ยนไปเป็นหมาป่าหิวโซอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด หลงเซียวที่ปกติสง่างามสูงส่งราวกับเจ้าชายผู้เฉยชาต่อความรัก ยิ่งรุนแรงขึ้นกว่าเดิมอีก！
สวมรองเท้าแตะเดินไปยังห้องรับแขก หลงเซียวอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว กลิ่นหอมเบาๆของโฟมอาบน้ำลอยมาแตะที่จมูก“ตื่นเช้าขนาดนี้เชียว?”ลั่วหานหาวหนึ่งที เอามือปิดปากตัวเองพร้อมกับมองเขา
หลงเซียวอ้าแขนออก แล้วเอาเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน“นอนหลับสายไหม?”
คุณพระ！น้ำเสียงอ่อนโยนและเซ็กซี่มาก！
“หลับไม่สบายเลยสักนิด คุณดูที่เนื้อตัวฉันสิ เป็นผลงานของคุณทั้งนั้น”เธอเปิดคอเสื้อของชุดนอนออกให้เขาดูอย่างไม่พอใจ
บนผิวขาวนวล มีรอยประทับสีชมพู เห็นสะดุดตาชัดเจน
หลงเซียวจุดประกายกองไฟที่อยู่ในใจขึ้นมา“คุณภรรยา เช้าขนาดนี้ยังอยากเพิ่มมื้ออาหารอีกมื้อเหรอ?”
ลั่วหานรีบปิดชุดนอนอย่างมิดชิด“มัวแต่เล่นอยู่ได้！ฉันไปอาบน้ำก่อนล่ะ！”
“เหอะๆ！”หลงเซียวหัวเราะอย่างสบายอารมณ์ น้ำเสียงที่คมชัดน่าฟังมันช่างกดขี่และคุกคามเหลือเกิน！
ลั่วหานเพิ่งจะเดินไป มือถือของหลงเซียวก็ดังขึ้น เป็นของหลงถิง ดูท่าแล้วเขาคงจะรีบร้อนจริงๆ
รอจนเสียงดังอยู่สิบกว่าวินาที หลงเซียวจึงรับสายด้วยความขี้เกียจ“พ่อ”
“เมื่อคืนทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์！”แค่เปิดปากก็โมโหใส่ทันที เขาโกรธสุดๆ
นิ้วมือเรียวยาวของหลงเซียวนวดๆลงที่คิ้ว“ยุ่งอยู่ ไม่ได้เห็น งานที่เมืองเจียงเฉิงเยอะมาก พ่อก็น่าจะเคยได้ยินมาบ้างนะ”
“หึ！”หลงถิงสบถ หึ ออกมา ก่อนจะพูดขึ้นต่อ“โปรเจกต์ที่ประเทศอเมริกา ทำไมจู่ๆถึงยุบไปซะแล้วล่ะ? แกควรจะจัดการดูแลไม่ใช่หรือไง?！”
หลงเซียวยิ้มเย้ยหยันอย่างไม่มีเสียง“ถ้าเกิดผมจำไม่ผิด โปรเจกต์นี้ผมกระจายไปให้กับพ่อแล้วนี่ พ่อจะมาถามผมได้ยังไง?”
“หลงเซียว แกอย่านึกนะว่าแกอยู่ที่เมืองเจียงเฉิงแล้วฉันจะลากหัวแกมาไม่ได้！โปรเจกต์ยุบแล้ว บริษัทไม่เพียงแต่ต้องชดใช้เงินจำนวนหนึ่ง ชื่อเสียงของบริษัทยังได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรงมากๆด้วย！แกจะต้องจัดการให้เรียบร้อย ไปเจรจาเอาโปรเจกต์
กลับมาให้ได้”
หลงเซียวเดินกลับมาที่ห้องรับแขกอย่างช้าๆ รินน้ำชาหนึ่งแก้ว ดื่มไปสองสามคำ“พ่อ ใบอนุญาตที่เมืองเจียงเฉิงก็จะใกล้เข้ามาแล้ว ผมแยกร่างไปทำไม่ได้จริงๆ ในเมื่อพ่อให้พี่ช่วยที่บริษัทแล้ว ทำไมพ่อถึงไม่ไปหาเขาล่ะ！”
“หลงเซียว แกอย่าได้คืบจะเอาศอกนะ ใบอนุญาตที่เมืองเจียงเฉิงกับโปรเจกต์ที่อเมริกา แกต้องจัดการให้เรียบร้อยทั้งสองอย่าง”
เหอะ！
“นี่พ่อกำลังทำให้ผมลำบากใจอยู่นะ ผมอยู่ที่เมืองเจียงเฉิง สิ่งที่ต้องรับผิดชอบก็คือโปรเจกต์ของบริษัทย่อย ธุระต่างๆของบริษัทหลัก มีตัวแทนของท่านประธาน แล้วยังมีผู้ช่วยคนสนิทของพ่ออีก ผมไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่งหรอก”
“แกกำลังขู่ฉันอยู่?”หลงถิงรู้ความหมายที่แฝงในคำพูดของเขา
“ไม่กล้าหรอก ไม่ได้อยู่ในตำแหน่งนั้นก็ไม่เข้าไปยุ่งงานตรงนั้นดีกว่า แม้ว่าหลงจื๋อจะเป็นแค่ตัวแทนของท่านประธาน ผมก็ไม่อยากให้เขารู้สึกว่าผมยังคงอยู่เหนือกว่าเขาอยู่ดี นี่ก็เพื่อปกป้องเขา และรักษาอำนาจของพ่อด้วย”
“ตู๊ดๆ”
สายตัดไปแล้ว หลงถิงตัดสายทิ้งไป
หลงเซียววางมือถือลง เหอะ ออกมาเบาๆ
ลั่วหานอาบน้ำเสร็จเดินออกมา กำลังเช็ดผมที่เปียก“เมื่อตะกี้คุณกำลังรับโทรศัพท์เหรอ? มีงานมาแล้วใช่ไหม?”
หลงเซียววางแก้วลง ช่วยเช็ดผมให้กับเธอ“ไม่ใช่หรอก ก็แค่คนที่น่าเบื่อคนหนึ่ง เรื่องที่น่าเบื่อเรื่องหนึ่ง วันนี้เป็นวันหยุด ผมไปเที่ยวเล่นในเมืองเจียงเฉิงเป็นเพื่อนคุณแล้วกัน มีที่ที่อยากไปไหม?”
“จริงเหรอ? คุณมีเวลา?”
“มีเวลาสิ อยู่กับคุณได้ทั้งวันเลย”แน่นอน ประชุมในตอนบ่าย กับประชุมผ่านวิดีโอในตอนค่ำ ทั้งหมดทั้งมวลหายไปก่อน
“ได้เลย！ฉันได้ยินมาว่าเมืองเจียงเฉิงมีถนนของกิน พวกเราไปกันเถอะ”
“……ถนนของกิน? คุณสนใจของกินตั้งแต่เมื่อไร?”
“ความสนใจมันมีมาได้ตลอดแหละ หรือบางทีฉันอาจจะมีศักยภาพในการเป็นนักกินก็ได้”เธอชูคอขึ้น ลำคอขาวนวลกับคางดูเป็นเส้นโค้งที่สมบูรณ์แบบ
“ได้！”
——
ถนนของกินของเมืองเจียงเฉิงเป็นศูนย์กลางที่รวบรวมอาหารของอารยธรรมต่างๆจากทั่วประเทศ ตั้งทอดยาวอยู่ในย่านธุรกิจ มีชื่อว่าถนนเฉิงหวง เป็นถนนแนวตั้งแนวนอนหลายๆสายประกบเข้าด้วยกัน
รถของหลงเซียวมาจอดอยู่ข้างนอกของถนนของกิน ทั้งสองเดินจูงมือกันเข้าไปในซอย มีร้านค้า แผงลอย ตั้งเต็มสองข้างทาง ทุกๆที่ล้วนแต่เป็นอาหารที่ทำสดๆร้อนๆ แล้วก็มีร้านอาหารที่มีกลิ่นอายสไตล์โบราณเยอะแยะมากมาย ด้านนอกแขวนด้วยธงอธิษฐาน แล้วยังมีร้านค้าเล็กๆอีกมากมาย เขียนสโลแกนอย่างหรูหราว่าไม่อร่อยยินดีคืนเงิน
หลงเซียวจูงมือลั่วหาน โอบเธอไว้ครึ่งตัว กลัวว่าเธอจะถูกคนที่เดินไปมาโดนตัวเข้า แล้วก็กลัวว่าจะถูกพวกอาหารย่างไม้ของคนที่เดินอยู่มาทำให้เสื้อผ้าผมเผ้าแปดเปื้อนได้
เสียงฮือฮาของผู้คนดังกระหึ่มวุ่นวาย พวกเขาสะดุดตากับเสื้อผ้าที่ไม่ธรรมดาและท่าทีที่ดูแตกต่าง
“ของพวกนี้ สะอาดไหม? คุณเป็นหมอ กินได้ใช่ไหม?”หลงเซียวรู้สึกเป็นห่วง
ลั่วหานกลับจ้องตาโตด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น“ไม่ได้กระแดะเป็นลูกคุณหนูขนาดนั้น กินบ้างบางครั้งบางคราวไม่เป็นอะไรหรอก ฉันตรวจสอบข้อมูลมาแล้ว ของที่นี่สะอาด ฉันอยากกิน……”ลั่วหานชำเลืองมอง เห็นแผงลอยแผงหนึ่งขายขนมมากมายหลายชนิด“ฉันอยากกินเค้กไข่ปู”
“ได้ เดี๋ยวผมไปซื้อให้”
“ได้ค่ะ！”
ลั่วหานรอหลงเซียว เห็นรูปร่างที่สูงโปร่งของเขากำลังต่อแถวอยู่ เธอยิ้มๆพร้อมกับแอบถ่ายรูปมาหนึ่งรูป
สักพัก หลงเซียวถือเค้กไข่ปูที่ห่อด้วยกระดาษฟอยล์กลับมา“เจ้าของบอกว่าให้กินตอนร้อน”
“ได้เลย！”ลั่วหานกัดไปหนึ่งคำ แป้งหมักนุ่มๆแค่ก็กัดก็ละลาย ข้างในเป็นไข่ปูที่กลิ่นหอมฟุ้ง ใช้ปลายลิ้นตวัดไปสักหน่อย ทั่วทั้งปากเต็มไปด้วยรสชาติหอมหวาน
“อร่อยจริงๆ คุณลองสิ”
หลงเซียวอ้าปากกัดไปหนึ่งคำ“อื้อ ไม่เลวเลย”
ลั่วหานยิ้มตาโค้งๆ“ฉันยังอยากกินเค้กเกือกม้าด้วย”
“ได้เลย”
หลงเซียวซื้อเค้กเกือกม้ามา เค้กประเภทนี้หวานมาก หลงเซียวผู้ที่ไม่ชอบกินของหวานจึงไม่แตะต้องเลยตั้งแต่ไหนแต่ไร
ลั่วหานกินไปหนึ่งคำ พูดชื่นชมออกมายกใหญ่ ยื่นไปที่ปากของเขาพร้อมกับพูดขึ้น“อร่อยมาก！คุณจะต้องกินสักหนึ่งคำ！”
หลงเซียวเปิดปากออกอย่างให้ความร่วมมือ กัดไปหนึ่งคำ รสชาติหวานมันชัดเจนมาก ไม่เพียงแค่หวาน แถมยังเหนียวด้วย ไม่ระวังก็อาจจะติดฟันได้
แต่เขาไม่ขมวดคิ้วเลยแม้แต่น้อย“ลิ้นของคุณภรรยาดีมากเลย ของที่เลือกมาอร่อยทั้งนั้น”
“แน่นอนอยู่แล้ว！ดูนั่นสิ เค้กเกาลัด อันนี้ก็ต้องกินนะ ว่ากันว่าจางอ้ายหลิงในสมัยเด็กชอบกินมากๆเลยล่ะ”
“ครับ”
ดังนั้น หลงเซียวก็ถูกลั่วหานยัดเข้ามาอีกคำ
ทั้งสองเดินไปครึ่งซอย ลั่วหานที่มีทักษะพื้นฐานของการเป็นนักกิน ได้สั่งของกินไปหกอย่างแล้ว แต่……ล้วนแต่เป็นของหวานทั้งสิ้น！
ลั่วหานกินจนเริ่มรู้สึกหิวน้ำ หันไปเห็นร้านขายเครื่องดื่มร้านหนึ่งเข้าพอดี“หลงเซียว ฉันอยากดื่มน้ำ คุณช่วยฉันซื้อชานมเต้าหู้เฉาก๊วยให้หนึ่งแก้วสิ”
“……”ของสิ่งนี้ หลงเซียวสาบานเลยว่า เขาไม่เคยแม้แต่จะได้ยิน“ได้ครับ”
หลงเซียวต่อแถวซื้อชานม ในแถวมีกลุ่มพวกผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง พอเห็นคนหล่อแล้ว ก็ทำสีหน้าท่าทางเจ้าชู้ทันที！
“ว้าว！หล่อจัง！ดูดีมีสไตล์มากเลย！”
“เร็วเข้า！ถ่ายรูปโพสต์ลงสักหน่อย จะต้องมีคนมาไลค์เยอะมากแน่ๆ”
“แชะๆ……”เสียงถ่ายรูป……
ลั่วหานป้องปากหัวเราะ รอตอนที่สีหน้าของหลงเซียวเปลี่ยนไปมากแล้ว ลั่วหานจึงเข้ามาทีหลังอย่างช้าๆ ก่อนจะเอามือไปควงที่แขนของหลงเซียว
ยิ้มอย่างชม้อยชม้ายพร้อมกับพูดขึ้น“ขอโทษด้วยนะจ้ะคนสวย เขาเป็นสามีของฉัน ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากฉันก่อน ก็ถ่ายรูปไม่ได้นะ……”
หญิงสาวสองสามคนที่แอบถ่ายรูปก็มองหน้ากันพร้อมกับยิ้มแห้งๆด้วยความรู้สึกอึดอัด“อา……พวกเราไม่รู้จริงๆค่ะ……ขอโทษด้วยนะคะ ขอโทษด้วยค่ะ”
หลงเซียวใช้มือข้างเดียวล้วงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะก้มลงมามองเธอด้วยแววตาฉลาด“ตั้งใจใช่ไหม?”
ลั่วหานแบะปาก“เหรอ? ไม่เห็นรู้เรื่องเลยสักนิด”
หลงเซียวลูบๆหัวของเธอ“มีเล่ห์เหลี่ยม……มากกว่าผมอีกนะ”
คุณพระ！หญิงสาวที่อยู่ข้างๆถูกฉากตอนที่ลูบหัวของหลงเซียวบดขยี้จิตใจจนแหลกละเอียด！
ชานมเสร็จแล้ว พนักงานขายยื่นให้กับหลงเซียวด้วยท่าทางเจ้าชู้“คุณผู้ชายคะ……ชานมของคุณค่ะ”
หลงเซียวลูบๆอุณหภูมิที่แก้วอยู่สักแป๊บ“ไม่ร้อน ดื่มได้”
ลั่วหานดูดไปหนึ่งคำ หวาน เข้มข้นมาก“อร่อยมาก！คุณลองชิมดูสิ”
หลงเซียว“……”
“อร่อยจริงๆ ที่คุณไม่ดื่ม เพราะว่ารังเกียจหลอดที่ถูกฉันดูดไปแล้วใช่ไหม?”
หลงเซียว“……”
ลั่วหานแบะปาก ดูดไปหนึ่งคำใหญ่ๆ ยังไม่ทันได้กลืนลงไป จู่ๆก็รู้สึกว่ามีเงาดำๆกดทับลงมา ปากถูกเขาก้มลงมาแนบประกบไว้ทันที
ลิ้นอุ่นๆพุ่งเข้ามา ดูดความหวานในปากของเธอออกไป
“อื้อ！”
หลงเซียวดูดชานมจากในปากของเธอไป ชิมๆนิดหน่อย“ไม่เลวเลยนี่”
ลั่วหาน“……！
