ตอนที่ 435 ฉลองงานแต่งงานครั้งแรกในรอบเจ็ดปี
ภัตตาคารสตาร์เซ็นจูรี่ไม่ได้มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในเมืองเจียงเฉิง แต่ก็เป็นที่รู้จักในเรื่องการใช้ต้อนรับในระดับวีไอพี
โดยเฉพาะอย่างยิ่งร้านอาหารธีม Starlightชั้นบนสุดนั้นจะให้บริการเพียงสัปดาห์ละสิบคนเท่านั้น
สมาชิกทุกท่านจะต้องนัดหมายล่วงหน้า ทั่วไปแล้วจะต้องนัดหมายก่อนสามเดือนถึงจะได้ เป็นอะไรที่แพงมากกว่าราคาสิ่งของเสียอีก
ลั่วหานเคยได้ยินชื่อร้านนี้มาก่อน แต่คาดไม่ถึงว่าจะมีคนเชิญเธอไปที่ร้านนี้ด้วย
จองล่วงหน้าถึงสามเดือนเชียว ก่อนหน้านี้สามเดือนมีใครบ้างที่รู้ว่าเธออยู่ในเมืองเจียงเฉิง？
เธอขึ้นลิฟต์มาถึงชั้นบนสุดด้วยสีหน้าประหลาดใจ ร้านอาหารธีม Starlight อันลือลั่นนี้สมควรได้รับชื่อเสียงจริงๆ ทันทีที่ก้าวออกจากลิฟต์จะเห็นทางเดินที่เป็นฉาก3มิติ เป็นฉากที่เหมือนฝัน สวนดอกพุดขนาดใหญ่ที่บานสะพรั่ง ดอกพุดสีขาวสวยงามอยู่ตรงหน้ามันงดงามเสียจนบรรยายไม่ถูก
ใครกันนะ？ รู้ว่าเธอชอบดอกพุดด้วย เธอเดาไม่ออกจริงๆ
“คุณผู้หญิงคะ ดิฉันจะช่วยดูแลกระเป๋าและเสื้อคลุมให้เอง”
ลั่วหานยังอยู่ในความตกตะลึง ก็มีพนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามาสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษด้วยท่าทีสง่างาม
“ค่ะ ขอบคุณมาก”
ลั่วหานถอดเสื้อคลุมยื่นให้เธอ ชุดสีแดงสดของเธอยืนอยู่ท่ามกลางดอกไม้สีขาวผ่อง ตัดกันสวยงาม ชายกระโปรงยาวแผ่ลากพื้นคล้ายภาพในนิยาย
โคมระย้าคริสตัลส่องประกายประดับดอกไม้หลากสีมายังผมนุ่มยาวของเธอ ผมหยักศกพลิ้วไหวไปตามจังหวะราวกับคลื่นทะเล
เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นหลงเซียวเดินมาทางบันได แสงไฟสว่างขึ้นและเขาก็ส่งยิ้มอบอุ่นราวกับสายลมมา คิ้วคมเข้มอีกทั้งใบหน้าที่สง่างามอย่างเป็นธรรมชาติ
ลั่วหานตกตะลึงมาก ทุกสิ่งทุกอย่างสับสนไปหมด “หลงเซียว เป็นคุณหรือคะ？ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง？”
หลงเซียวยื่นมือออกมาอย่างสง่างาม เขาใช้นิ้วเรียวที่อ่อนโยนราวลูบไล้ไปที่ใบหน้าเธอ “แล้วคนที่ลั่วลั่วหวังว่าจะปรากฏตัวขึ้นที่นี่คือใครหรือ？ หรือว่าคืนนี้ภรรยาของผมมีนัดกับชายอื่น？”
แสงไฟช่างสวยงาม คล้ายกับความฝัน แต่เสียงของเขามีเสน่ห์ยิ่งกว่าใดๆ
“นั่นนะสิคะ ฉันก็คิดอย่างนั้น พอเห็นว่าเป็นคุณก็ผิดหวังนิดหน่อย”ลั่วหานวางมือของเธอลงบนมือเขา และให้เขาเดินจูงมือเข้าไปด้านใน
ภายนอกที่ว่าสวยแล้ว ภายในงดงามกว่าร้อยเท่า！
ภาพพาโนรามา3มิติล้อมรอบด้วยต้นเมเปิ้ลสีทองและสีแดง ใบเมเปิ้ลร่วงหล่นลงมาจากที่สูงท่ามกลางใบไม้เหล่านั้นปรากฏโบสถ์ขึ้น
สวยมาก！
“ตอนนี้ละ？ ยังผิดหวังอยู่ไหม？”
หลงเซียวลากเก้าอี้ให้เธอนั่ง เก้าอี้สีขาวถูกปกคลุมไปด้วยใบไม้ที่ร่วงหล่น ดูเหมือนว่าจะเดินเข้าไปในป่าใบไม้ที่เต็มไปด้วยใบแคนาดา เสียงดังกรอบแกรบ
สายลมโชยมาเบาๆ ใบไม้ยังคงร่วงลงมาไม่ขาดสาย
“คุณคิดยังไงถึงมากินข้าวที่นี่คะ？ ต้องนัดล่วงหน้าสามเดือนไม่ใช่เหรอ？ คุณรู้ได้ยังไงว่าในวันนี้ฉันจะอยู่ที่นี่？”
หลงเซียวนั่งลงและส่งสัญญาณว่าเสิร์ฟอาหารได้
“ไม่ใช่สามเดือนก่อน แต่เป็นเจ็ดปีก่อน ผมรู้ว่าจะมีวันนี้ แต่ทุกๆปีที่ผ่านมันควรจะมีวันแบบนี้” หลงเซียวมองดูเธอด้วยสายตาอ่อนโยน
ลั่วหานคิดทบทวนคำพูดของเขา “ทำไมคะ？”
หลงเซียวกุมมือทั้งสองไว้บนโต๊ะ แก้วใสส่องกระทบกับแสงไฟเป็นแวววาว ท่ามกลางใบไม้ร่วงหล่นและโบสถ์สีขาวราวกับเทพนิยาย
“วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของเรา คุณจำได้ไหม？”
“คะ？！” ลั่วหานตกตะลึงในคำตอบของเขา
จริงด้วย เป็นตอนนี้ เพียงแต่ทั้งสองจัดงานแต่งที่ต่างประเทศ อากาศไม่เหมือนกัน เธอเกือบจะลืมไปแล้ว
ให้ตายสิ เมื่อก่อนก็จำได้ดีแท้ๆ แต่ทำไมวันนี้กลับลืมได้นะ
หลงเซียวมองดูสีหน้าของเธอแล้วขำว่า “วันสำคัญขนาดนี้ คุณลืมได้ยังไงกัน ผมจะลงโทษคุณยังไงดีนะ？”
ลั่วหานมองค้อนเขา “ไม่ใช่ความผิดของฉันนะคะ เพราะว่าที่ผ่านมาเราไม่เคยฉลองกันเลยต่างหากล่ะ ในฐานะสามีของฉัน คุณคิดว่าฉันจะลงโทษคุณยังไงดีนะ？”
“เหอะๆ！” หลงเซียวถูกเธอย้อนกลับมา “ครับผม เป็นความผิดของผมเอง เชิญคุณลงโทษตามสบายเลย ผมยอมรับผิดทุกอย่าง”
บริกรเดินเข้ามาเสิร์ฟอาหาร ถาดใสประดับด้วยอาหารตะวันตก ฟัวกราส์ มัสตาร์ด ปลากะพงชุบเกล็ดขนมปัง กุ้งมังกร ปลา……
อาหารยี่สิบอย่างถูกเรียงอยู่ตรงหน้า ลั่วหานตกตะลึง
หลงเซียวมองดูท่าทางของเธอแล้วบอกว่า “เตรียมพร้อมกับอาหารในค่ำคืนนี้หรือยัง？”
ลั่วหานกำลังจะหยิบซ้อมขึ้นมา เมื่อได้ยินคำพูดของเขาเธอก็หยุดชะงัก “ต้องเตรียมอะไรเหรอคะ？”
“มองดูแล้วคุณน่าจะเตรียมตัวพร้อมแล้ว”
หลงเซียวหันไปทางชาวฝรั่งเศสข้างๆและพยักหน้า ทันใดนั้นแสงเงาของร้านอาหารทั้งหมดก็เปลี่ยนไป ฉากเปลี่ยนไปจากป่าใบเมเปิ้ลเป็นโลกใต้น้ำอันกว้างใหญ่ เสียงสะท้อนของกระแสน้ำในทะเลลึกที่ไหลกระเพื่อมและเอฟเฟกต์เสียงที่สอดประสานกันสามมิติเหมือนกับ เดินเข้าไปในส่วนลึกของทะเล
เสียงของน้ำทำให้ร้านอาหารเคลื่อนไหวไปกับคลื่น น้ำค่อยๆซึมมาที่เท้าของพวกเขา พวกเขากำลังก้าวจากป่าเมเปิลเข้าสู่โลกมหาสมุทร
เอฟเฟกต์แสงและเสียงรอบทิศทาง นี่มันร้านอาหารสำหรับมื้อค่ำหรือห้องโถงในโรงภาพยนตร์ 5Dกันแน่
“คุณหลงคะ อาหารมื้อนี้มันวิเศษเกินไปหรือเปล่า？”
“ชอบไหม？”
เธอไม่อาจปฏิเสธได้ “ชอบค่ะ！”
“แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว”
เธอชอบมากจริงๆ ชอบแบบไม่สามารถบอกเหตุผลออกมาได้ อาหารยี่สิบประเภท บรรยากาศยี่สิบแบบ ทุกครั้งที่ลิ้มรสอาหารฉากต่างๆก็เปลี่ยนไป เพิ่มรสชาติได้อย่างดียิ่ง อดใจไม่ได้ที่จะกินอาหารในจานจนหมด
อาหารมื้อนี้ของพวกเขา คล้ายกับก้าวไปในทุกๆมุมโลก ลมทะเลที่ฮาวาย ซากุระที่ฮอกไกโด ชายหาดสีฟ้าที่มัลดีฟส์……
หลงเซียวดึงดูดหัวใจอันอ่อนโยนของเธอออกมาด้วยอาหารมื้อนี้
หลงเซียววางส้อมลง “อิ่มหรือยัง？”
ลั่วหานลูบพุงตัวเองแล้วบอกว่า “อิ่มค่ะ อิ่มมาก”
ชุดของเธอค่อนข้างรัดรูป กินมากเกินไปจนทำให้พุงยื่นออกมา
“ครับ”
หลังจากอิ่มอร่อยกับอาหารมื้อค่ำที่น่าประทับใจ หลงเซียวก็พาลั่วหานออกมาจากร้านอาหารแล้วเดินไปข้างหน้า มันเป็นห้องสวีทชั้นบนที่มีหน้าต่างแบบพาโนรามา ทั้งสองเหยียบไปบนกลีบกุหลาบตลอดทาง รู้สึกได้ว่าพื้นสว่างขึ้นในทุกๆก้าว ดอกไม้หลายร้อยดอกกำลังเบ่งบานและส่งกลิ่นหอมหลายพันไมล์
“ที่นี่คือที่ไหน？”
“ที่ๆพวกเราจะนอนพักในคืนนี้”
“……？？”
หลงเซียวก้มลงอุ้มเธอขึ้นมาจากพื้น จากนั้นวางเธอลงที่พรมนิ่ม และถอดรองเท้าให้เธอ
รองเท้าสีดำของเขาและรองเท้าส้นสูงของเธอวางคู่กัน
“หลงเซียว คุณเตรียมงานในวันนี้มานานแค่ไหนแล้วคะ？” ลั่วหานซุกหน้าของเธอลงในอ้อมอกของเขา น้ำตาแห่งความซึ้งใจไหลออกมา
หลงเซียวจูบลงที่มือของเธอเบาๆ จากมือ ไหล่ บ่าขึ้นไปเรื่อยๆ เขาจุมพิตเธอในทุกๆแห่ง
ลั่วหานตัวสั่นเทา “คุณ……”
ลั่วหานถูกเขาจูบเสียจนแทบคุมสติไม่อยู่ “ตอบคำถามของฉันก่อนค่ะ”
หลงเซียวเลิกแกล้งเธอและพูดว่า “เมื่อตอนนั้นที่เราแต่งงานกัน เราต่างมีเป้าหมายของตัวเองและไม่เข้าใจเจตนาของกันและกัน ดังนั้นทุกอย่างจึงเรียบง่ายและเราไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้ ตอนสามปีแรกผมแทบไม่อยากคิดถึงการแต่งงานของเราเลย ต่อมาผมอยากจะรักและทะนุถนอมคุณ แต่คุณจากไปแล้ว ”
เขาพูดพลางลูบไปที่ผมของเธอ “ผมคิดว่าคุณแต่งงานกับผมเพื่อผลประโยชน์จากตัวผม…… ”
ลั่วหานปิดปากของเขาด้วยริมฝีปากของเธอ “ไม่ค่ะ ฉันรักคุณจริงๆ แต่ฉันคิดว่าคุณต้องการแค่ผู้หญิงคนหนึ่งเพื่อรับบทเป็นภรรยาเท่านั้น ฉันคิดว่าคุณไม่ได้รักฉันเลย ก็แค่อยากใช้ฉัน”
“ครั้งแรกที่ผมพบคุณ คือวันที่คุณกลับประเทศ ผมยอมรับว่าฉันตกหลุมรักคุณตั้งแต่แรกพบ ผมไม่เคยใจเต้นแรงกับผู้หญิงคนไหนเลย” เขาพูด
“ครั้งแรกที่เจอคุณ คุณนอนอยู่บนเตียงผ่าตัด ใบหน้าของคุณเต็มไปด้วยเลือด ฉันเห็นเพียงแค่หัวใจของคุณเท่านั้น……”เธอพูด
“ความคิดที่อยากจะแต่งงานกับคุณตั้งแต่ครั้งแรก ผมเห็นคุณแล้วคิดว่าอาจเป็นเพราะคุณได้สัมผัสหัวใจของผม มันมีความทรงจำเกี่ยวกับคุณ ผมไม่รู้คุณคิดยังไงกับผม คุณเข้าหาผมด้วยตนเอง ทำให้ผมคิดว่าคุณก็เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ เพียงเพราะผมเป็นคุณชายตระกูลหลง” เขากล่าว
“ฉันอยากแต่งงานกับคุณ เป็นครั้งที่สองที่ฉันได้เจอคุณ ฉันยอมรับว่าฉันไม่ได้เรื่อง ฉันชอบคุณและฉันคิดริเริ่มที่จะเข้าหาคุณ เหอะๆ…… คาดไม่ถึงว่ามันจะทำให้คุณเข้าใจผิด” เธอหัวเราะและเงยหน้าขึ้นจูบเขา
“ครั้งแรกที่ผมโกรธคุณ เพราะมีคนเอารูปของคุณมาให้ผมดู หลังจากนั้นผมก็หลงเชื่อว่าคุณเป็นผู้หญิงแบบนั้น ผมยอมรับว่าตอนนั้นผมยังเด็กเกินไปและหุนหันพลันแล่น ผมเชื่อคนอื่นแทนที่จะถามความจริงกับคุณ” เขาหลับตาและจูบผมของเธอ
“ครั้งแรกที่ฉันหมดหวังเพราะคุณ ฉันเห็นคุณกับโม่หรูเฟยอยู่ด้วยกัน เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันในตอนนั้นและคุณก็ไม่ชัดเจนสักที ดังนั้นฉันมั่นใจว่าคุณไม่ได้รักฉันจริงๆ แต่ว่าจะทำยังไงล่ะคุณหลง？ฉันรักคุณมากเกินไป แต่ฉันเย่อหยิ่ง ฉันยอมหักปีกของตัวเอง…… “เธอโอบเอวของเขาและฟังเสียงหัวใจดวงนั้น
“ครั้งแรกที่เจ็บปวดใจเพราะคุณ เป็นการเจ็บป่วยหลังแต่งงานของคุณ ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล แต่คุณปฏิเสธ คืนนั้นผมดื่มเยอะไป ผมถูกโม่หรูเฟยมอมยา” เขาพูดอย่างไม่พอใจ
“ครั้งแรกที่คิดจะหย่ากับคุณ เพราะคุณกบโม่หรูเฟย……อือ！”
เธอไม่อาจพูดต่อไปได้ เพราะริมฝีปากของเขาประกบริมฝีปากของเธอไว้ จูบที่อ่อนโยนและลิ้นอันอบอุ่นของเธออีกทั้งลมหายใจแสนสุข
เธอยื่นมือไปคล้องคอเขาไว้เพื่อเพิ่มความหนักแน่นให้กับจูบนั้น ที่แท้……จากครั้งแรกที่พวกขาพบกัน ทั้งสองก็ตกหลุมรักกันโดยไม่รู้ตัว
เนิ่นนานทีเดียว หลงเซียวจึงยอมถอนจูบออกจากเธอ “ลั่วลั่ว ผมรักคุณ”
คำว่ารักธรรมดาๆ ทำให้ฉากรอบๆสว่างขึ้น ปรากฏเป็นตัวอักษรที่เขียนขึ้นโดยหลงเซียวว่า
“สุขสันต์วันครบรอบเจ็ดปี ที่รัก ผมรักคุณ”
ลั่วหานน้ำตานองหน้า “คุณ……ทำไม？”
“ลั่วลั่ว เจ็ดปีแล้ว เซลล์ในร่างกายของพวกเราได้ถูกเปลี่ยนไปครั้งหนึ่ง พวกเราเคยพรากจากกันครั้งหนึ่ง ถูกทำร้ายจนนับครั้งไม่ถ้วน แต่นับจากนี้ ผมจะดูแลรักษามันให้ดี ตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ของผมขอมอบให้คุณ”
ลั่วหานน้ำตาไหลรินร่วงลงมาอย่างอดกลั้นไว้ไม่อยู่ เธอกอดเขาไว้แน่น และไม่อยากปล่อยมือออกไป！
“ฉันรู้ค่ะ……ฉันรู้ทุกอย่าง ฉันรักคุณ หลงเซียว รักมาก……ฉันรักคุณมาก”
หลงเซียวจูบลงมาอีกครั้ง มือหนาใหญ่ของเขาลูบไล้ไปตามชุดราตรี ร่างสูงใหญ่กดเธอลงที่พรหม นิ้วเรียวยาวลูบไล้ไปที่ผมเธอ เสื้อสูทถูกถอดออกร่วงลงสู่พื้น ร่างกายของทั้งสองแบ่งปันความอบอุ่นแก่กันและกัน……
เขาขบที่ใบหูเธอเบาๆและพูดว่า “ผมอาจจะให้โลกทั้งใบกับคุณไม่ได้ แต่โลกทั้งใบของผมเป็นของคุณ”
