ตอนที่ 429 ทำให้ฉันได้ไหม
รถพยาบาลแล่นจากไปไกล ลั่วหานถอนหายใจ คิดไม่ถึงว่าการที่ออกมาเดินบนถนนของกินแบบนี้จะดันเจอเข้ากับผู้ป่วยโดยบังเอิญ การเป็นคุณหมอยังเจอสถานการณ์ฉุกเฉินบ่อยกว่าตำรวจเสียอีก
ลั่วหานถอนหายใจอย่างโล่งอกโล่งใจ ในตอนนี้ถึงนึกขึ้นได้ว่าตนเองรีบร้อนลนลานจนลืมหลงเซียวไปซะสนิท รีบหันกลับไปหาเขาท่ามกลางกลุ่มคน
จริงๆแล้ว ไม่ต้องหา เขายืนโดดๆไม่สุงสิงกับใครอยู่ในกลุ่มคน โดดเด่นเด้งออกมา
พอสบเข้ากับสายตาที่อบอุ่นของเขา จู่ๆลั่วหานจากที่เป็นคุณหมอหญิงที่เก่งกาจและกล้าหาญก็กลายเป็นภรรยาที่สวยมีเสน่ห์ทันที ทิ้งความมั่นอกมั่นใจและความเชี่ยวชาญไปจนหมดสิ้น เธอมองสบตาเขาด้วยท่าทางสวยงาม
หลงเซียวเอามือดึงผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋า ยกมือของเธอขึ้นมา คลี่ผ้าเช็ดหน้ากำมะหยี่อาร์มานี่ออก เช็ดลงที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน
เธอจดจ่ออยู่กับการช่วยชีวิตคน ไม่ทันได้รู้สึกถึงเหงื่อที่หน้าของตัวเอง ใบหน้าขาวนวล ชุ่มเหงื่อไปหมด ดูน่าดึงดูด
“คุณนายหลง อาชีพของคุณ ช่วยรักษากันอย่างโหดกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลยนะ”เขาพูดตำหนิเธอด้วยความเป็นห่วง แรงที่มือควบคุมได้อย่างพอเหมาะ กลัวว่าจะใช้แรงมากเกินไป จนทำให้ผิวพรรณนุ่มนิ่มของเธอระคายเคืองได้
“ช่วยชีวิตคนต้องจริงจัง ฉันเป็นหมอ นี่มันเป็นภาระหน้าที่ของฉัน แต่ว่า ตะกี้โชคดีที่มีคุณ สภาพสังคมในตอนนี้ไม่ค่อยจะดีมากนัก คนมากมายเวลาเจอคนล้มไม่กล้าเข้าไปช่วยพยุง ถ้าเกิดไม่ได้ความช่วยเหลือจากคุณ ฉันก็ไม่รู้จะช่วยเธอเคลียร์……ช่องปากยังไงเหมือนกัน”
พอพูดถึงคำว่า ช่องปาก ลั่วหานก็หยุดไปสักพัก เพราะว่าเธอเห็นสีหน้าของหลงเซียวดูไม่ดีอย่างชัดเจน
หลงเซียวเป็นโรคกลัวเชื้อโรคขั้นรุนแรง สิ่งของเครื่องใช้ของตัวเองปกติแล้วจะไม่ให้คนอื่นมาแตะต้อง เมื่อตะกี้ที่ให้เขาเห็นภาพภาพนั้น ลั่วหานต้องย้ำใส่สมองถึงการเปลี่ยนแปลงทางด้านจิตใจของหลงเซียว……
“ปกติแล้วเวลาคุณช่วยคนไข้ก็ทำอะไรแบบนี้เหรอ?”น้ำเสียงของหลงเซียว ดูฝืนไม่เป็นตัวของตัวเอง เข้าใจลักษณะงานของอาชีพเธอ แต่ก็รับไม่ได้ที่ภรรยาของตัวเองจะต้องทำเรื่องพวกนี้
ส่วนลั่วหานไม่ได้สนใจอะไร สุขอนามัยของหมอต้องแยกกัน สำหรับคำไข้แล้วยังไงก็ได้หมด“มันก็ไม่ได้เป็นเรื่องปกติหรอก พวกนี้มันอยู่ในขอบเขตงานของแผนกอายุรกรรม เมื่อก่อนตอนฉันอยู่แผนกอายุรกรรมก็เจอเรื่องพวกนี้ ต่อมาพออยู่แผนกศัลยกรรม หลักๆก็คือการผ่าตัดทั้งหมด แถมต่อให้เป็นแผนกอายุรกรรม ปกติแล้วจะใช้ถุงมือ ไม่ได้ใช้มือตรงๆอยู่แล้วด้วย”
หลงเซียวเช็ดหน้าผาก จากนั้นก็เช็ดปลายจมูกของเธอ“ลั่วลั่ว ผมอยากให้คุณมาอยู่ข้างกายผมจริงๆ ไม่ต้องทำอะไร เป็นแค่คุณนายหลงของผมก็พอ”
คุณเป็นผู้หญิงของหลงเซียว พวกเขาให้คุณทำขนาดนี้ได้ยังไง?
“อย่าล้อเล่นสิคุณหลง ฉันเป็นหมอ เรียนวิชาการแพทย์มานานหลายปีขนาดนี้ จะให้ฉันกลับบ้านไปซักผ้าทำกับข้าวให้กับคุณ? เสียดายพรสวรรค์ตายเลย ใช่ไหมล่ะ?”
ในตอนนี้ลั่วหานเพิ่งจะหันสายตาไปเห็นกลุ่มคนที่ล้อมวงอยู่ พวกเขาเห็นขั้นตอนการช่วยชีวิตคนของเธออย่างครบถ้วนทุกขั้นตอน เหมือนกับว่ายังไม่สาสมแก่ใจ กำลังดูพวกเขาแสดงความรักกันด้วยความอิจฉา
มีความรู้สึกอึดอัดอย่างไม่เป็นตัวของตัวเองนิดหน่อย
หลงเซียวกลับทำเหมือนกับอยู่ในที่ส่วนตัวไม่มีใครอยู่ด้วย เช็ดเหงื่อให้เธออย่างช้าๆ ลูบผมของเธอ“หมอมีตั้งมากมาย คุณเป็นเพียงแค่คนคนเดียวของผม”
ลั่วหานยกริมฝีปากแดงๆเบาๆ แววตาที่สดใสราวกับหมู่มวลดอกไม้เบ่งบาน“ฉันเป็นหมอของผู้คนมากมาย แต่เป็นภรรยาของคุณแค่คนเดียว”
แค่มองแว็บเดียวก็ตราตรึงในใจไปนานแสนนาน ลบไม่ออก แยกจากไม่ได้
หลงเซียวรู้สึกพออกพอใจกับการตอบสนองของเธอ ใช้หนึ่งมือเชิดคางของเธอขึ้น อยากที่จะจูบลงไปที่ริมฝีปากของเธอ แต่เธอเป็นคนที่หน้าบาง อ่อนน้อม จึงต้องอดใจรอไปก่อน จากนั้นจึงจูบไปที่หน้าผากของเธอแทน
นอกจากเหตุการณ์เฉพาะกิจที่เกิดขึ้นระหว่างทางแล้ว การเที่ยวแบบครึ่งวันของลั่วหานและหลงเซียวก็มีความสุขอยู่พอสมควร บ่ายสามโมงกว่าๆ ลั่วหานที่กินจนท้องเริ่มป่องออกมา พิงลงที่เก้าอี้ข้างคนขับ ทั้งสองกลับไปยังโรงแรมด้วยกัน
หลงเซียวลูบท้อง นวดๆให้เธอเพื่อช่วยให้อาหารย่อย“ของที่ชอบไม่ควรจะกินภายในครั้งเดียวมากขนาดนี้ ท้องอืดร้ายแรงไหม? กินยาช่วยย่อยเอาไหม?”
ลั่วหานพ้นขำออกมา“ยาช่วยย่อย เกินไปไหม? ฉันก็ไม่ใช่เด็กแล้วนะ นอนสักแป๊บก็ดีขึ้นแล้วล่ะ แต่พูดถึง วันนี้ก็ไม่ควรกินเยอะขนาดนี้เลย พรุ่งนี้อ้วนขึ้นกิโลครึ่งแน่ๆ”
หลงเซียวหยิกหน้าเรียวๆที่ไม่มีเนื้อหนังของเธอ พูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงและเอ็นดูไม่น้อย“กินแค่ครั้งเดียวจะอ้วนขึ้นหนึ่งกิโลครึ่งจริงๆเหรอ? เอาแบบนี้แล้วกัน พรุ่งนี้พวกเราก็ไปอีกสักรอบสิ”
ลั่วหาน“……”
เขานั่งลงบนโซฟา เอาหัวของเธอลงมาหนุนไว้ที่ตัก ลูบๆช่วงท้องของเธอต่อ“ผมมีเวลาเหลือแค่วันนี้วันเดียวเท่านั้น พรุ่งนี้ก็เริ่มยุ่งแล้วล่ะ อาจจะไม่ได้ไปกับคุณแล้ว คุณคนเดียวได้ไหม?”
ลั่วหานหลับตาลง กอดที่แขนของเขาเอาไว้ พูดขึ้นอย่างขี้เกียจ“ฉันอยู่ที่เมืองหลวงคนเดียวก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้อย่างน้อยกลับบ้านมาก็เจอคุณ ดีจะตาย ฉันพอใจมากแล้วล่ะ”
“รู้จักพอง่ายขนาดนี้เชียว พูดแบบลวกๆไม่ได้คิดอะไรใช่ไหม? จริงๆแล้วคุณสามารถพูดสิ่งที่คิดออกมาได้นะ หรือไม่ก็ความต้องการ ถ้าผมสามารถทำให้ได้ ผมก็จะทำให้คุณได้หมด ปกติแล้วผมยุ่งมาก อาจมีหลายๆเรื่องที่คิดไม่ถึง คุณต้องการอะไรบอกผมมาตรงๆเลยนะ”
ลั่วหานยิ้มอย่างมีความสุข“สิ่งที่ฉันต้องการ……คุณจะให้ได้ไหม?”
“แน่นอน ขอแค่ผมสามารถทำให้ได้ ผมก็จะให้คุณได้แน่นอน”
ลั่วหานยกตาขึ้น“ฉันต้องการให้คุณมีชีวิตที่ดี ต้องการให้คุณแคล้วคลาดปลอดภัย ต้องการให้คุณสุขภาพแข็งแรง ต้องการให้คุณมีความสุขในทุกๆวัน สามารถทำให้ฉันได้ไหม?”
“เหอ——”หลงเซียวยิ้ม แถมหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี“อันนี้……เกรงว่าลำพังผมคนเดียวคงจะให้คุณไม่ไหว ผมต้องให้คุณมาร่วมด้วยช่วยกันกับผม”
“ฮ่า！”
ลั่วหาน ฮ่า ออกมาตอบกลับเขาไปหนึ่งคำ ต่อมาก็ใช้มือลูบๆคางของเขาอย่างไม่ช้าไม่เร็ว“ค่าตัวฉันแพงมากนะ คุณจ่ายไหวเหรอ? คุณหลงอย่าลืมสิ ฉันเป็นถึงหมอสุดเทพเลยนะ คนไข้ของฉันถ้าไม่รวยก็บ้านมีสตางค์ คนปกติธรรมดาทั่วไปไม่ได้พบฉันหรอก”
หลงเซียวจับนิ้วของเธอเอาไว้“ไม่ได้ลืม แต่เทียบกับคนพวกนี้แล้ว ดูเหมือนว่าภรรยาของหลงเซียวจะยิ่งมีทักษะฝีมือมากกว่าอีกนะ แต่ว่า……”
หลงเซียวเล่นๆนิ้วมือของเธอ ก่อนจะถามขึ้น“ถ้าเกิดวันหนึ่ง ผมที่คุณรู้จัก ไม่ได้เป็นผมอีก คุณจะคิดยังไง?”
“หือ?”ถามกลับอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่มีอะไร”แค่พูดไปงั้นแหละ
“อือ……เอาเถอะ ถ้าเกิดคุณไม่ใช่คุณ ฉันรู้สึกว่าพวกเรายิ่งเหมาะสมกันมากขึ้น สุดท้ายแล้ว ก็คือฉันไม่เป็นฉันก่อน”
“หือ?”ครั้งนี้เป็นตาของเขาที่ถามกลับ
“ใช่น่ะสิ ฉันไม่เป็นฉันก่อน ฉันเปลี่ยนจากฉู่ลั่วหานเป็นแอนน่า คุณยังคงรังเกียจฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ? ดังนั้น ไม่ว่าคุณหลงของฉันจะเปลี่ยนไปเป็นใคร ฉันก็จะหาคุณให้เจอ”
ในเวลานี้ มือถือของลั่วหานก็ดังขึ้น เสียงดนตรีของเปียโนเป็นจังหวะร่าเริงสดใสตัดท่อนเพลงมาจาก《Eternal love》ที่เขาเคยเล่นให้กับเธอ
ลั่วหานคลำเจอมือถือ หยิบขึ้นมาดูเบอร์ ลู่ซวงซวงโทรมา
มือถือเพิ่งจะกดรับสายเอามาแนบหู ในสายก็ระเบิดออกมาจัดเต็ม
“ตายแล้ว！！ลั่วลั่ว！เธอกลายเป็นประเด็นหลักไปเรียบร้อยแล้วนะ！เพิ่งจะถึงเมืองเจียงเฉิงแค่วันเดียว คิดไม่ถึงติดอันดับtop5ของเทรนด์ในเวยป๋อไปแล้ว หมอสาวช่วยชีวิตคนบนถนน ตัวตนที่แท้จริงเป็นถึงคุณหญิงแห่งตระกูลหลงนั่นเอง！ให้ตายสิ！！ลั่วลั่ว เธอนี่มันสุดๆไปเลย！เจ๋งมาก！！”
อะไรนะ?！
ลั่วหานลุกขึ้นมาด้วยความตื่นตัว“ล้อเล่นอะไรอยู่? ฉันเพิ่งจะช่วยคนไปตอนเช้าของวันนี้เองนะ เพิ่งไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง อย่าล้อเล่นสิเพื่อนรัก……”
“เธอก็ดูในเวยป๋อเองสิ คอมเมนต์กันกระหน่ำ เธอรีบไปดูให้เร็วๆเลย ลั่วลั่วคนดัง คุณหญิงแห่งตระกูลชั้นสูงมีสง่าราศีน่าหลงใหล อั๊ยย่ะอั๊ยย่ะ！ขอกราบสักหมื่นที！ ”
ลู่ซวงซวงเลื่อนipadดูเวยป๋อ มีแต่รูปภาพของลั่วหานช่วยชีวิตคนเต็มไปหมด ราวกับมีเพลงเปิดตัวเป็นของตัวเองอย่างไรอย่างนั้นเลย เท่โคตร！
ลั่วหานดึงมุมปาก“มือถือของฉันไม่มีAPPเวยป๋อ เดี๋ยวฉันเปิดดูในคอมพิวเตอร์”
“รีบดูเร็วๆเลย！ตอนนี้เธอเป็นไอดอลของคนทั่วประเทศไปแล้ว ใช่แล้ว รายการที่เธอไปอัดที่สถานีโทรทัศน์ของเมืองหลวงฉายแล้วใช่ไหม? พอทั้งสองอย่างนี้ถูกปล่อยออกมาพร้อมกัน ชื่อเสียงของเธอจะดังยิ่งกว่ามาดอนนาอีกนะ อุ้ย เธอเป็นแมคโดนัลด์ยังไงล่ะ！”
ลั่วหานสีหน้าดำมืด“ถ้าฉันเป็นแมคโดนัลด์ เธอก็เป็นน้ำเต้าหู้หย่งเหอ”
ลู่ซวงซวงสไลด์หน้าจออย่างหัวเราะคิกคักๆ สไลด์อย่างอารมณ์ดีสุดๆ“ทำไมไม่ใช่เคเอฟซี?！”
ลั่วหานยิ้มอย่างชั่วร้าย“ถ้าเธออยากเป็น ก็ได้นะ……”
ลู่ซวงซวง“……！！ลั่วลั่ว เธอเป็นคนเลวไปแล้ว！เกลียด เกลียด！เห้อ ลั่วลั่ว ช่วยชีวิตคนน่ะเป็นเรื่องรอง แต่การที่พวกเธอสองคนไปทำให้พวกคนบนถนนอิจฉาตาร้อนนี่สิ เห้อ คุณหลงนี่ช่างรู้จักแสดงความรักจริงๆเลยนะ จุ๊ๆ ช่วยถามให้ฉันหน่อยสิ ว่าผ้าเช็ดหน้าของคุณหลงยี่ห้ออะไร ฉันอยากจะซื้อมาเช็ดเหงื่อให้ตัวเองสักผืน”
ลั่วหาน“……”
“ไม่พูดกับเธอแล้ว ฉันจะดูคอมเมนต์ต่อ เลื่อนดูสักสองสามคอมเมนต์ แล้วก็ไปโพสต์สติกเกอร์สักหน่อย วะฮะฮ่าๆๆ！”
จากนั้น สายก็วางลง
หลงเซียวขมวดคิ้ว“คุณนายหลงไม่ทันได้ตั้งตัวก็ติดเทรนด์ในเวยป๋อซะแล้ว ผมควรทำยังไงดีล่ะ?”
ลั่วหานนอนลงเหมือนเดิม“เวลาทำอะไรอย่าให้เด่นเกินไปอาจมีภัยถึงตัว ฉันกลัวที่จะโด่งดัง คุณช่วยจัดการเทรนด์ในตอนนี้ออกไปให้หน่อยสิ”
“ได้”
หลงเซียวหยิบมือถือขึ้นมา ยังไม่ทันได้กดเบอร์โทรออก ก็มีเบอร์เบอร์หนึ่งเด้งเข้ามาก่อน“พอคุณเริ่มดัง ผมก็พลอยดังตามคุณไปด้วย มีคนมาตามหาถึงที่แล้ว”
ลั่วหานชำเลืองตาไปมองที่อยู่ของสายที่โทรเข้ามาบนหน้าจอ เมืองเจียงเฉิง
“น่าจะเป็นเจิ้งซินนะ เธอจับตามองคุณอยู่ตลอดเวลา รับเถอะ แม้ว่าฉันจะเป็นหมอแผนกศัลยกรรม แต่ถ้าใจแหลกสลายล่ะก็……เกรงว่าฉันก็ช่วยไม่ไหว ”
นิ้วมือของหลงเซียวเล่นเส้นผมของเธอ“ฮัลโหล”
เจิ้งซินได้ยินเสียงของหลงเซียว เลือดสูบฉีดมาที่หน้าผากทันที เหมือนกับคนที่ตกลงไปในน้ำแล้วคว้าขอนไม้ได้“หลงเซียว คุณอยู่ไหน? ฉันอยากเจอคุณ”
“ผมอยู่ไหน คุณเจิ้งไม่มีความจำเป็นต้องรู้ ส่วนที่ต้องไปเจอกับคุณ ระหว่างผมกับคุณเจิ้ง มีความจำเป็นที่ต้องเจอหน้ากันตามลำพังสองต่อสองด้วยเหรอ?”
“หลงเซียว ฉันช่วยคุณให้ได้รับใบอนุญาตนะ คุณจะมาตีหน้าซื่อทำเป็นไม่รู้จักฉันไม่ได้นะ ฉันอยากเจอหน้าคุณสักหน่อย ฉันคิดถึงคุณ หลงเซียว ฉันคิดถึงคุณจริงๆ คุณพ่อก็เข้าโรงพยาบาลแล้ว อาการไม่ดีเลย ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง คุณมาอยู่เป็นเพื่อนฉันสักพักได้ไหม ฉันแค่ต้องการให้คุณมาอยู่เป็นเพื่อนฉันเท่านั้น ฉันรับประกันเลยว่าจะไม่คิดเลยเถิดไปไกลอย่างแน่นอน”
เจิ้งซินพูดขอร้องอ้อนวอน น้ำเสียงสะอึกสะอื้นเล็กน้อย
ลั่วหานไม่พูดอะไร ฟังพลาง คิดพลาง เจิ้งซินติดกับดักของหลงเซียวช่วยเขาให้ได้ใบอนุญาตมา ตามหลักเหตุผลแล้วหลงเซียวควรจะขอบคุณเธอ แต่พอนึกถึงยาของเจิ้งซิน แล้ว ลั่วหานก็สั่นกลัวทันที
“คุณเจิ้ง ที่พ่อของคุณต้องการที่สุดก็คือหมอ ผมช่วยอะไรเขาไม่ได้ ส่วนเรื่องใบอนุญาต ผมจะชำระคืนให้อย่างเหมาะสมแน่นอน”
หลงเซียวพูดขึ้นอย่างเบื่อหน่ายเหนื่อยล้า เตรียมที่จะวางสาย
“เดี๋ยวก่อน หลงเซียว ฉันไม่ต้องการให้คุณใช้คืน ฉันแค่ต้องการอยู่ด้วยกันกับคุณ ฉันยอมรับ ฉันรักคุณเข้าแล้ว คุณหลอกใช้ฉัน หลอกลวงฉัน แต่ฉันยังอดไม่ได้ที่จะคิดถึงคุณ หลงเซียว……ฉันรักคุณ ฉันรักคุณมากจริงๆ”
เจิ้งซินร้องไห้ออกมา น่าเวทนาเห็นแล้วชวนสงสารไม่น้อย
หลงเซียวขมวดคิ้ว“คุณเจิ้ง คุณเข้าใจผมผิด แล้วก็เข้าใจความสัมพันธ์ของพวกเราผิดด้วย……”
“ไม่！หลงเซียว ฉันไม่สน ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น”
เจิ้งซินมองข่าวที่อยู่บนหน้าจอ จ้องหลงเซียวและลั่วหานที่อยู่ในรูปตาเขม็ง ท่าทางที่เขาเช็ดเหงื่อให้เธอมันช่างอ่อนโยน ท่าทางที่อ่อนโยนขนาดนั้น ราวกับมีมีดแทงเข้ามาในหัวใจของเธอ
เจ็บปวด เจ็บจนเธอแทบอยากจะฆ่าคน อยากที่จะโค่นโลกทั้งใบทิ้งไปซะ！
