ตอนที่ 453 เช้าตรู่ แผนชายรูปงามไม่ค่อยดี
ในมือจับโทรศัพท์ไว้ หลงถิงไม่ได้ให้คำตอบที่พอใจให้พวกเขาทันทีเลย แต่แค่ ฮึ เย็นชาเสียงหนึ่ง “คนชั่วร้าย!”
เขาแค่ให้การประเมินค่าคำนี้ เพี้ยงพั้ง วางสายไปเลย อีกทั้งวางอย่างรวดเร็วและโหดร้าย
ฝั่งนี้วางสายลง ประตูของออฟฟิศถูกผลักออก คนที่เข้ามาคือเหลียงจ้งซุน
เหลียงจ้งซุนพยักหน้า พูดอย่างระมัดระวังว่า “ท่านประธานกรรมการ เกิดเรื่องแล้ว”
เกิดเรื่องแล้วหรือ?
สามคำนี้ช่วงนี้อยู่ข้างหูหลงถิง จำนวนครั้งที่ออกมาสูงมากไปหน่อยจริงๆ!
สายตาที่เย็นชาของหลงถิงจ้องมองเขาอย่างหนาวเหน็บ เปล่งประโยคหนึ่งจากซอกฟัน คือเสียงเย็นจนเข้ากระดูก “เกิดเรื่องอะไรหรือ?”
เหลียงจ้งซุนใช้ดุลพินิจคิดคำศัพท์อยู่ ควรจะทำยังไงจึงสามารถพูดให้เรื่องได้อ่อนหวานสักหน่อย?
“ท่านประธานกรรมการ โครงการของเมืองเจียงเฉิงถูกหยุดดำเนินการแล้ว…….”
“ผมรู้แล้ว!”
หลงถิงตัดคำพูดของเขาอย่างหงุดหงิด โครงการหยุดดำเนินการแล้ว หยุดดำเนินการแล้ว คำศัพท์นี้เขาฟังจนจะเบื่อตายแล้ว
แต่ว่าคำพูดของเหลียงจ้งซุนกลับไม่ได้พูดจบเลย เขาพูดช้าๆเสียงต่ำเสริมประโยคครึ่งหลัง “เมื่อกี้ได้รับสายจากศาลากลางจังหวัดของเมืองเจียงเฉิง ไม่เพียงแค่โครงการถูกหยุดดำเนินการ ที่ดินนั้นก็จะถูกเก็บกลับคืนไป อีกทั้งเป็นการเก็บคืนไปที่ไม่ชดใช้ค่าเสียหาย”
สีหน้าของหลงถิงเปลี่ยนไปในทันที ความเย็นชากับเมื่อกี้แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เวลาตอนนั้นซื้อที่ดินนั้นใช้เงินมหาศาลของบริษัท MBK ไปห้าหมื่นล้านคิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะเก็บกลับคืนไปโดยที่ไม่ชดใช้ค่าเสียหายหรือ?
“เหตุผล เหตุผลของพวกเขา” ในที่สุดฝ่ามือของหลงถิงก็กำขึ้นมาเลย นิ้วที่ยาวเหยียดแปรรูปหดขึ้นมาทีละนิ้วๆ ทุบไปยังบนโต๊ะ
เหลียงจ้งซุนก้มหัวพูดว่า “คำอธิบายที่ฝั่งตรงข้ามให้คือ ที่ดินนั้นจะใช้อยู่กับการก่อสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกสาธารณะ การซื้อขายของเวลานั้นแฝงไว้ด้วยการผิดกฎหมาย”
“เหอะ!” หลงถิงหัวเราะเย็นชาเสียงหนึ่ง “ดูแล้วพวกเขาได้หยิบโครงการของบริษัท MBK ก็ลืมไปแล้วว่าตนเองคือใคร ต่อสายไปยังออฟฟิศนายกเทศมนตรีเมืองหลวงให้ผมด้วย”
เหลียงจ้งซุนแปลกใจเล็กน้อย “ท่านประธานกรรมการ ท่าน……จะพูดคุยกับเขาโดยตรงหรือ? จะเสี่ยงเกินไปหรือไม่?”
“เสี่ยงหรือ? มีคนจะสร้างรังอยู่บนหัวผม ผมจะยืนอยู่เฉยๆให้เขาเหยียบหรือ? น้ำเสียงเขาดูถูก มีอะไรแอบแฝง”
ไม่รู้ว่าที่ชี้ถึงคือคนระดับสูงของเมืองเจียงเฉิง คนที่ก่อเรื่องอยู่ข้างล่าง หรือว่าชี้ถึงหลงเซียวที่ไม่รู้อยู่ไหนในฝั่งไกล
เหลียงจ้งซุนวางโทรศัพท์ให้ดีๆ “ท่านประธานกรรมการ เชิญท่าน”
ใบหน้าที่มีริ้วรอยเล็กน้อยของหลงถิง ตอนเวลาเครียดตึงริ้วรอยน้อยลงเล็กน้อย แต่ยิ่งเพิ่มความคุกคาม เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้น กดเบอร์ๆหนึ่งออกไป
เหลียงจ้งซุนยืนอยู่ที่ไม่ห่างไกลเขา ในใจพิจารณาอยู่ ที่แท้เขามีความสำคัญใกล้ชิดกับคนระดับสูงในเมืองหลวงขนาดนี้ แบบนั้นโครงการของเมืองเจียงเฉิงในครั้งก่อน เขาตั้งใจให้หลงเซียวไปจัดการ ยังตั้งอุปสรรคมากมาย คือความตั้งใจหรือ? หรือว่าเมืองหลวงฝั่งนี้ไม่สะดวกยุ่งกับเมืองเจียงเฉิงหรือ?
ครั้งนี้ล่ะ? เมืองหลวงจะยื่นมือมาไหม?
เหลียงจ้งซุนพินิจพิเคราะห์สีหน้าของหลงถิง เขาย่อมรู้อยู่ดี สามารถเดินไปถึงตำแหน่งในวันนี้ หลงถิงย่อมพัวพันกับทุกฝ่ายทุกมุมอยู่แล้ว แค่แต่ การหกคะเมนตีลังกาของบริษัท MBK ในครั้งนี้ ดูเหมือนทิ่มลงแรงเกินไปแล้ว
ออฟฟิศประธานที่ห่างกันแค่ชั้นเดียว
หลงจื๋อ คิกคิก ควบคุมเมาส์ “ผู้ช่วยจี้”
จี้ตงหมิงเดินเข้าไปก้าวหนึ่ง “คุณชายรอง”
หลงจื๋อปล่อยเมาส์ จ้องมองกลุ่มคนที่ยิ่งมายิ่งเยอะอยู่ข้างล่าง “คุณรู้สึกว่า พวกเขาทำแบบนี้ มีประโยชน์ไหม? จนถึงเวลานี้พ่อของผมก็ยังไม่มีคำตอบใดๆออกมาเลย”
จี้ตงหมิงก็มองตามสายตาของเขาไปยังข้างล่างเช่นกัน คนยิ่งมายิ่งเยอะ ล้อมรอบประตูข้างหน้าของอาคารบริษัท MBK ขึ้นมาแล้ว เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของบริษัทออกปฏิบัติงานแล้ว แต่ไม่ได้ลดทอนความบ้าคลั่งในการประท้วงของพวกเขาสักนิด
“ผมไม่รู้ว่ามีประโยชน์ไหม แต่ถ้าหากว่าพวกเขาก่อความวุ่นวายแบบนี้ต่อไปอีก เกรงกลัวว่าราคาหุ้นของบริษัทจะตกแย่กว่านี้อีก อีกทั้งตอนนี้ผู้ถือหุ้นที่ขายหุ้นทิ้งจำนวนมากเพิ่มขึ้นกะทันหันหมื่นกว่าแล้ว บริษัทวันนี้ถูกแลกเงินสดไปแล้วสามร้อยล้าน”
สามร้อยล้าน สำหรับบริษัท MBK ไม่กระทบอะไร แต่สำหรับชื่อเสียงจะเป็นจุดดำที่ใหญ่มาก
ศีรษะของหลงจื๋อหนักมาก ตาก็เหนื่อยมากเช่นกัน “คุณติดตามอยู่ข้างกายพี่ชายใหญ่ของผมหลายปีขนาดนี้ คุณรู้สึกว่าอยู่บนกายของพี่ชายใหญ่มีเสน่ห์อะไร ถึงขนาดให้คนมากมายเช่นนี้ยอมที่จะเสียสละผลประโยชน์ของตนเองมาปกป้องเขา”
ใช่สิ ทำไมล่ะ? ทั้งๆที่ราคาหุ้นของบริษัทล้วนตกเกินขีดจำกัดแล้ว พวกเขากลับขายทิ้ง เห็นได้ชัดว่าตั้งใจขาดทุนเรียกร้องความยุติธรรม
“เพราะว่า เขาคือหลงเซียว”
จี้ตงหมิงตอบกลับประโยคแบบนี้อย่างเคร่งขรึม ไม่มีการแต่งคำ ไม่มีการอธิบาย กลับกลายเป็นคำอธิบายที่ดีที่สุด การโต้ตอบที่ดีที่สุด
หลงจื๋ออยู่ดีๆหัวเราะจนออกเสียง “ฮ่าฮ่า ใช่ เพราะว่าเขาคือหลงเซียว ถ้าหากว่าไม่มีหลงเซียวไปแล้วบริษัท MBK มีประโยชน์อะไร?”
——
ตอนที่ลั่วหานตื่นขึ้นมา หลงเซียวนั่งดื่มน้ำชาอยู่ที่โซฟาของชั้นลอย เธอจ้องมองผู้ชายที่สูงส่งนั่งสบายๆอยู่ไม่ไกลหนึ่งที ริมฝีปากแดงๆที่อ่อนนิ่มเลือนลงไปเบาๆหนึ่งที หัวเราะขึ้นมาเลย
เขาอาบอยู่ใต้แสงไฟ เครื่องประดับคริสตัลที่ฟุ่มเฟือยสว่างถูกเขาเสริมให้เด่นจนตกพื้นกลายเป็นฝุ่น เขากลับดุจดั่งที่อยู่สูงส่ง“
“คุณหลง เช้าตรู่ก็แสดงแผนชายรูปงามออกมา แบบนี้ไม่ค่อยดีมั้ง?”
ลั่วหานเปิดผ้าห่มบางๆผืนหนึ่งออก ออกจากเตียงน้ำ เท้าเปล่าเหยียบพื้นเดินเข้าไปเท้าที่ขาวจั๊วะเหยียบอยู่บนพรม เคลื่อนไหวอย่างเบามาก ก้าวเท้าอย่างช้ามาก
หลงเซียวยื่นแขนออกมา ดึงเธอเข้ามาในอ้อมอกของตนเอง เงากายที่ผอมเรียวของลั่วหานล้มลง ในจมูกล้วนเป็นกลิ่นที่น่าดมของกายเขา
“ดูข้างนอกสิ”
หลงเซียวจับหน้าของเธอให้ตรง ให้เธอสามารถมองเห็นทิวทัศน์ข้างนอก นอกหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสที่สูงใหญ่ กลับกลายเป็นว่า——ฝนตกอยู่!
ลั่วหานเปิดตากว้างอย่างลุ่มหลง ตางดงามเบิกบานแฝงไว้ด้วยแสงที่ฮึกเหิม “โอ้พระเจ้า ทะเลทรายฝนตก! นี่แทบจะเป็นทัศนียภาพที่มหัศจรรย์ยิ่งหนึ่งในสามของมนุษย์ ล้ำค่าเหลือเกิน หลงเซียว ภาพแบบนี้พบได้แต่เรียกร้องไม่ได้ ล้ำค่ามากจริงๆ ล้ำค่าจริงๆ!”
ทะเลทรายที่กว้างใหญ่ สีเหลืองของทรายถูกท้องฟ้าที่มีหมอกขาวเจือจางแล้ว เมฆดำที่ลอยหนาหนักอยู่บนขอบฟ้าเพรียวลมกับฝนสาดปรอยๆ ฝนที่นี่ไม่สะใจเหมือนฤดูร้อนในเมืองแบบนั้น ฝนที่เห็นได้ยากตกอย่างอ่อนโยนมาก
ก็เหมือนกับขนนกสัมผัสกับทรายเหลือง
หลงเซียวต่อปฏิกิริยาของเธอพอใจมาก “นี่คือฝนฉากแรกในปีนี้ หลังจากฝนฉากนี้ไปแล้ว โดยประมาณอีกสามเดือนต่อไปก็อาจจะไม่มีครั้งที่สองอีก”
ใช่สิ โอกาสแบบนี้หายากขนาดไหน เธอรู้!
“คุณไม่ใช่คำนวณก่อนแล้วที่จะฝนตก ดังนั้นตั้งใจพาฉันมาดูหรือ?”
“คุณเชื่อหรือ?” เขายิ้มแล้วยิ้มอีก นิ้วขูดจมูกของเธอ นี่คือการกระทำเล็กๆที่เขาได้พบเห็นในช่วงนี้ นิ้วของเขางอจนเก้าสิบองศา เลื่อนจากสันจมูกของเธอลงไป สบายเหลือเกิน
“ฉันไม่เชื่อคุณ……”
“ฉลาด”
เขาเพิ่งพูดฉลาดจบ อยู่ดีๆเธอกลับยิ้มแล้ว นิ้วก็ขูดอยู่บนจมูกของเขาหนึ่งที “ใครเชื่อหรือ?”
ฉันไม่เชื่อคุณ ใครจะเชื่อล่ะ? เธอยิ้ม เสริมท่อนประโยคหลังให้สมบูรณ์
“ยิ่งฉลาดแล้ว”
เขาชื่นชมเสร็จ ปล่อยเธอลงจากบนขาของตนเอง “ล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้า อีกสักครู่กินอาหารเช้าเล็กน้อยพวกเราออกไปเดินเล่น”
“ได้ค่ะ! เดินเล่นอยู่ในฝนของทะเลทราย ฉันเฝ้ารอมาก”
ลั่วหานแต่งตัวให้ตนเองเรียบร้อยเร็วมาก กระโปรงยาวสีฟ้าอ่อนตัวหนึ่ง รองเท้าแตะแฟชั่นส้นแบน การแต่งตัวอย่างสบายๆ เธออยู่ในประเทศไม่เคยลองทำมาก่อน
หลงเซียวพยักหน้า อมยิ้มพูดว่า “สวย”
ลั่วหานจับชายกระโปรงหมุนไปหนึ่งรอบ “คุณสายตาดี เสื้อผ้าที่เลือกให้ฉันล้วนพอดีตัวมาก ฉันชอบ”
เขาเสพสุขอยู่กับคำชื่นชมของเธอมาก เกาะเอวของเธอไปร้านอาหาร “ทำให้คนงดงามยิ้ม ไม่เสียดายที่เทเงินทองมากมาย”
“เหอะ! คุณหลง ฝีมือคุณเอ่ยปากเป็นสุภาษิตนี้เรียนรู้มาจากไหน? สืบทอดให้ฉันบ้างสิ?” เธอเยาะเย้ยเขา
“สูตรลับประจำตระกูล สืบทอดให้ชายไม่สืบทอดให้หญิง เก็บไว้วันหลังสืบทอดให้กับลูกชาย” เขาผงกศีรษะของเขา พูดอย่างเข้มต่ำน่าฟัง
“ทำไมล่ะ?”
สืบทอดให้ชายไม่สืบทอดให้หญิงหรือ? อันนี้…….ลั่วหานก้มหัวจ้องมองท้องของตนเอง การท่องเที่ยวของพวกเขาในช่วงเวลานี้ เกือบจะทุกวันก็จะ……..อีกทั้งระยะนี้ใจกายของเธอปล่อยวางมากกว่า ไม่รู้ว่าหลงเซียวได้หว่านเมล็ดสำเร็จแล้วหรือไม่
ขณะที่คิด คาดไม่ถึงว่าลั่วหานหน้าแดงขึ้นมาเอง
หลงเซียวพูดว่า “สืบทอดให้ผู้ชาย เป็นเพราะว่าวันหลังเขาจะได้โอ๋ภรรยา สืบทอดให้ผู้หญิงทำไมล่ะ? ผู้หญิงคือต้องการให้ผู้ชายมาโอ๋ ไม่จำเป็นต้องเหนื่อยใจเสียแรงขนาดนี้”
“คุณชอบลูกผู้หญิงไหม?” ดูจากหน้าตาแล้ว……..ดูเหมือนคุณหลงก็คือชอบลูกผู้หญิงมากน่ะ
“ยิ่งชอบคุณ”
ลั่วหานเยาะเย้ยเขา “แอบกินลูกอมมากเท่าไหร่แล้วล่ะ!”
ทั้งสองกินอาหารเช้าอย่างง่ายๆ หลงเซียวกางร่มสีขาวโปร่งใสอันหนึ่ง กอดเอวของลั่วหานเดินเล่นสบายๆอยู่บนทะเลทราย รองเท้าที่ลั่วหานใส่อยู่คือเปิดนิ้ว เดินไปเดินมาทรายก็เข้าไปในรองเท้า ทรายเล็กน้อยเข้าไปอยู่ในซอกนิ้วเท้า ลูบไล้นิ้วเท้าอยู่ ทรายที่อ่อนนิ่มลูบไล้ใต้ฝ่าเท้าอยู่ สบายมาก
“หลงเซียว ถ้าหากว่าฉันเดาไม่ผิด ในประเทศตอนนี้น่าจะระเบิดหม้อจนแตกแล้วมั้ง? เมืองเจียงเฉิง อเมริกา เมืองหลวง ที่ตามมาก็คือราคาหุ้นของบริษัท MBK ตกหนัก ทั้งบริษัทล้วนจะตกอยู่ในความวุ่นวาย เป็นแบบนี้ใช่หรือไม่?”
ทิวทัศน์ที่งดงามเช่นนี้ หลงเซียวไม่ยอมคุยกับเธอเรื่องเน่าๆที่ไม่สบายใจ
“ใช่ ตามกฎเกณฑ์ทั่วไปของตลาด ระยะปะทุประมาณหนึ่งอาทิตย์ วุ่นวายจนถึงระดับเข้าขั้นดุเดือดประมาณครึ่งเดือน”
คนบางคนตอบอย่างสงบสบาย ย่างก้าวเกียจคร้านตามอำเภอใจ รองเท้าหนังที่สดใสเหยียบอยู่พื้นทราย สิ่งที่เขาพูดตกลงว่าเป็นเรื่องของบ้านตนเอง หรือว่าเป็นเรื่องของบ้านคนอื่นล่ะ?
“พูดแบบนี้ ก็คือช่วงหลายวันนี้แล้วหรือ?”
“อืม แต่ว่าพ่อของผมจะต้องคิดวิธีทำให้ความคืบหน้าที่แย่ลงให้ล่าช้าได้”
“ฉันเฝ้ารอคุณแสดงฝีมือมาก”
เฝ้ารอเห็นแผนการที่กระตือรือร้นเต็มไปด้วยพลังของเขา เฝ้ารอเห็นแนวทางที่พลิกเปลี่ยนสถานการณ์ของเขา
“ได้ครับ!”
ลั่วหานยิ้มอ่อนโยนหนึ่งที นิ้วเท้าเล่นทรายอยู่ เดินกับเขาอยู่ใต้ร่มด้วยกัน “หลงเซียว ทะเลทรายก็ดูแล้ว แผนความคิดจุดนั้นที่อยู่ในใจคุณ ก็ควรที่จะปล่อยวางแล้วล่ะ?”
หึงหรือ?
หลงเซียวจ้องมองกองทราย รู้สึกว่าพอควรแล้ว มือหนึ่งกางร่มมือหนึ่งเกาะเอวของเธอ ก้มตัวจูบริมฝีปากของเธอไว้
เขาจูบจนจริงจังตั้งใจ อ่อนโยน ยิ่งใหญ่ ก็เหมือนว่ากำลังทำพิธีอะไรอยู่ล่ะ
ผ่านไปนานมากจึงปล่อยออก “ตอนนี้ได้แล้ว”
เขาจำได้ว่าในรูปถ่ายลั่วหานกับถังจิ้นเหยียนจูบกันอยู่ทะเลทราย จากการกระทำนั้นก็เหมือนดั่งหนามแท่งหนึ่ง เขายากที่จะปล่อยใจได้
“คุณ……น่าจะไม่ได้คิดว่าฉันกับจิ้นเหยียนจูบกันแล้วนะ?!” ลั่วหานตื่นตะลึงมาก จับคอเสื้อของเขาอดกลั้นการหัวเราะไว้ ฮ่าฮ่าฮ่า พุ่งหัวเราะออกมา
หลงเซียวถูกเธอหัวเราะจนงงมาก “ยังไงหรือ? หรือว่าไม่ใช่ล่ะ?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ใช่! พวกเราไม่มี ฉันกับจิ้นเหยียน แม้แต่มือก็ไม่เคยจับกัน คุณหลง คุณ คิดไม่ถึงว่าคุณถูกความคิดที่เข้าใจผิดก่อกวนไปแล้วสามปี ฉันยอมรับนับถือคุณจริงๆ!”
เข้าใจผิดหรือ? ดังนั้นว่า ภาพที่อยู่ในรูปถ่ายปีนั้นไม่เป็นเรื่องจริงเลยหรือ?
ให้ตายสิ เพราะเรื่องนี้เขาเกิดความพะวงในใจอยู่ตลอดเวลานานสามปี ถึงสุดท้ายกลับ…….
ดีมาก! เป็นเรื่องเข้าใจผิดเท่านั้น!
เธอแค่สำหรับเขาคนเดียว จากต้นจนจบ สมบูรณ์แบบ เขากอดเธอไว้อย่างดีใจ ไม่ใช่เพราะใจแคบ คิดเล็กคิดน้อยเลย แต่ว่าเป็นความดีใจอย่างปาฏิหาริย์“ผมดีใจมาก ลั่วลั่ว ขอบคุณ”
ขอบคุณสำหรับการสงวนตัวกับการรักตัวเองของคุณ ขอบคุณสำหรับความดีสมบูรณ์แบบกับสูงส่งงดงามของคุณ!
“เอาอะไรมาขอบคุณฉันล่ะ?”
“ตอนบ่ายพวกเราไปเขตเภทภัยเคนยา คุณจะได้เห็นของขวัญของผม”
