ตอนที่ 455 แพะรับบาป ก็ดีใจ
ในออฟฟิศ การถกเถียงด่าอย่างรุนแรงของพวกกรรมการยังต่อเนื่องอยู่ ผ่านประตูหนึ่งบาน แทบจะวุ่นวายจนพลิกฟ้าแล้ว เสียงการถกเถียงยิ่งเสียงดังยิ่งรุนแรงกว่าเมื่อกี้ อีกทั้งในนั้นยังมีคนโมโหไม่พอใจจนโยนโต๊ะเก้าอี้
พักสมองสักหน่อย ก็สามารถตื่นตระหนกกันไปหมดเป็นสภาพการณ์ที่โอ่อ่ายิ่งใหญ่ขนาดไหน
ช่างงดงามจริงๆนะ!
จี้ตงหมิงมือเรียวถือโทรศัพท์อยู่ พยายามสงบอารมณ์ให้ดี บนใบหน้าปกปิดความตื่นเต้นดีอกดีใจจนกระโดดเหมือนนกไม่อยู่จริงๆ ใบหน้าที่ยังหนุ่มเพราะว่ายิ้มกว้างเกินไป คิดไม่ถึงว่าตีนกาถูกเขาบีบออกมาหลายเส้น
“เจ้านาย ท่านอยู่ที่ไหนหรือ? จะให้ผมไปรับท่านตอนนี้หรือไม่?”
“ไม่รีบ สภาพการณ์ของบริษัทในปัจจุบันนี้เป็นเช่นไรแล้วล่ะ?” ฝั่งโน้น เสียงก็ยังเป็นไม่มีอะไรที่ต้องทำเหมือนเดิม เทียบกันกับการถกเถียงในออฟฟิศ กลายเป็นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงอย่างชัดเจน ยิ่งเห็นชัดถึง ใสเย็นงดงาม หนึ่งในโลกไม่มีสอง
จี้ตงหมิงนวดคิ้วหนึ่งที “เรื่องนี้…….สภาพการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ระยะเวลาในช่วงนี้ล้วนไม่ค่อยดี ตอนนี้กำลังเปิดประชุมคณะกรรมการอยู่ ฟังเสียงจากข้างใน โดยพื้นฐานก็สามารถแน่ใจว่าเกิดเรื่องวุ่นวายแล้ว”
โอ๊ะ?
หลงเซียวจ้องมองนาฬิกาข้อมือหนึ่งที ตอนนี้คือเวลาปักกิ่งช่วงเช้าสิบเอ็ดนาฬิกา “ดี ให้พวกเขาวุ่นวายต่อไป”
จี้ตงหมิงไม่ค่อยเข้าใจเล็กน้อย รีบตามถามว่า “แต่ว่าเจ้านายท่านไม่มาดูสักหน่อยหรือ? ราคาหุ้นของบริษัทในช่วงนี้ตกทะลุขีดต่ำสุดแล้ว ท่านไม่กลับมาควบคุมสถานการณ์ที่แย่ๆนี้หน่อยหรือ?”
“รีบอะไร ติดตามอยู่ข้างกายผมมาเวลานานขนาดนี้ ก็ยังสงบสติอารมณ์ไม่ได้”
สมองของจี้ตงหมิงอยู่ดีๆ ปิ้ง ขึ้นมา ในที่สุดก็เข้าใจถึงเจตนาของเจ้านายตนเอง พยักหน้าตามที่เคย ตอบกลับเสียงหนึ่งอย่างเคารพรอบคอบว่า “ครับ เจ้านาย เมื่อกี้ผมเสียมารยาทแล้ว ผมสังเกตความคืบหน้าของบริษัทต่อ”
“อืม การเดินทางเพิ่งกลับมา สองวันนี้ไม่มีเรื่องอะไรอย่ามารบกวนผม ผมจะพักผ่อนสักสองวัน”
สั่งไปประโยคหนึ่งอย่างเกียจคร้านอบอุ่น คนในฝั่งโน้นเกียจคร้านจนเหมือนไม่อยากพูดอะไรมากกว่านี้อีกแล้ว
จี้ตงหมิงพยักหน้า “ได้ครับ เจ้านาย ผมจะร่วมมืออย่างแน่นอน”
วางสายลงแล้ว เมื่อกี้ที่หัวใจเกือบจะเต้นออกมาของจี้ตงหมิงในที่สุดก็กลับคืนไปในท้อง วางมือถือให้ดีๆอย่างระวัง ดูเหมือนในมือถือมีเสียงของเจ้านายบ้านของตนเองยังไม่ได้กระจายไป
ดีมากเลย ดีมากเลย ในที่สุดเจ้านายก็ออกมาแล้ว!
จี้ตงหมิงอยู่ข้างกายหลงเซียวมาหลายปี คุณภาพจิตแข็งแกร่งมากกว่าคนทั่วไปเยอะเลย แต่ว่าแค่ได้ยินเสียงกับคำสั่งของเจ้านาย เขามักจะถูกสยบอย่างง่ายดาย แทบจะเป็นคนรับใช้ของเจ้านายคนหนึ่งจริงๆ
แอนดี้หอบเอกสารปึกหนึ่งเดินเข้ามา เตรียมพร้อมที่จะส่งไปยังออฟฟิศ เดินถึงนอกประตูสูดลมหายใจลึกๆหนึ่งที กัดฟันไว้พูดว่า “ผู้ช่วยจี้ คุณชายรองให้ผมมาส่งเอกสาร ผมอยากถามสักหน่อย สภาพการณ์ข้างในปัจจุบันเป็นยังไงบ้างแล้ว? เข้าไปแล้วยังสามารถออกมาได้ไหม?”
จี้ตงหมิงปรับอารมณ์ให้ดี รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้ายังไม่ได้กระจายหมด อารมณ์ดีพูดว่า “ผมคิดว่า คุณรอสักครู่น่าจะดีกว่า”
แอนดี้กัดริมฝีปากไว้เอียงหัวไปยังข้างในอยากจะได้ยินอะไรบ้างสักหน่อย “ผู้ช่วยจี้ ข้างในไม่ใช่ตีกันแล้วหรือ?”
เวลานี้จี้ตงหมิงอารมณ์ดีมาก กึ่งล้อเล่นพูดว่า “ตีกันหรือ? ผมคิดว่าข้างในใกล้จะเริ่มฆ่ากันแล้ว”
แอนดี้กอดเอกสารไว้ยิ่งแน่นเล็กน้อย “ผู้ช่วยจี้ การล้อเล่นนี้ไม่ค่อยตลกนะ แต่ว่า……ผมชอบ”
จี้ตงหมิงมองดูเวลาสักหน่อย “ผ่านไปสองชั่วโมงครึ่งแล้ว ดูแล้วความคืบหน้าไม่ราบรื่น เอาเอกสารมาให้ผมเถอะ ผมจะส่งเข้าไป”
แอนดี้พิจารณาดูความปีติบนใบหน้าที่ยังไม่ได้กระจายไปของจี้ตงหมิง อดไม่ได้ขมวดคิ้วหนึ่งที “ผู้ช่วยจี้ ได้เจอกับเรื่องดีๆอะไรมาหรือ ดูสีหน้าของคุณ ลักษณะดูเหมือนตื่นเต้นดีอกดีใจมาก”
จี้ตงหมิงรับเอกสารจากในมือของเขา “ย่อมเป็นเรื่องดีแน่นอน สำหรับคุณและผมมากล่าวแล้วล้วนเป็นเรื่องดี แต่ว่าต่อคนบางกลุ่มมากล่าวแล้ว ก็ไม่แน่ใจแล้วล่ะ”
ก่อนที่จะหมุนตัว จี้ตงหมิงเสริมไปอีกประโยคหนึ่งว่า “ใช่แล้ว แต่ก่อนมีดอกไม้สดหลายแบบนั้นที่วางอยู่ในออฟฟิศ คุณไปจองกับร้านดอกไม้มาอีกหลายช่อ จะเอาสดที่สุด”
“อืม?” แอนดี้ไม่เข้าใจถามกลับ แต่ว่าจี้ตงหมิงผลักประตูเดินเข้าไปแล้ว
แอนดี้ครุ่นคิดคำพูดของเขาเมื่อกี้ จองดอกไม้แต่ก่อนเหล่านั้น หมายความว่าอะไรหรือ? หรือว่า…..
ว้าว! ไม่มั้ง! หรือว่าท่านประธานจะกลับมาแล้วหรือ?!
แต่ก็ไม่ค่อยถูกนะ ตอนนี้ท่านประธานกรรมการยกตำแหน่งประธานให้กับคุณชายรองแล้ว แต่ว่า…….คุณชายรองดูเหมือนออกแถลงการณ์ว่า ภายในหนึ่งอาทิตย์ท่านประธานก็จะกลับมา
ดีมากเลย! ดีมากเลย!
ในเวลาเดียวกันนี้ Rolls-Royceหรูสีดำที่หลงเซียวกับลั่วหานนั่งอยู่ขับเข้าไปในประตูใหญ่ของคฤหาสน์แล้ว ประตูอัตโนมัติเปิดออก บ้านอย่างกว้างขวางปรากฏอยู่ในสายตาของคนทั้งสองในปัจจุบันนี้
ห่างกันหนึ่งเดือนกว่ากลับมาที่บ้านอีกครั้ง ตาลั่วหานสว่างขึ้นมา โดยสัญชาตญาณมือดึงแขนของหลงเซียวไว้
“สามีจ๋า สวนดอกไม้ในลาน คือคุณให้คนมาทำไว้หรือ?”
กาลเวลาเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ดอกไม้กลางฤดูร้อนที่ปลูกไว้แต่เดิม ในเวลานี้ถูกเปลี่ยนแปลงเป็นชนิดของฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ดอกไม้ที่อุดมสมบูรณ์อยู่ในลานขนาดใหญ่ลู่ตามลม เป็นทิวทัศน์งดงามที่มีดอกไม้หลากหลายเบิกบานพร้อมกันเหมือนเดิม
“ผมไม่สามารถ ทำให้ภรรยาของผมที่ชมดูสีสันของโลกภายนอกจนหมดแล้ว กลับมาถึงบ้านเห็นแต่กิ่งแห้งใบไม้เน่าเต็มลานล่ะ ? ถ้าบังเอิญใจของภรรยาผมถูกโลกภายนอกดึงดูดไปแล้ว จะหากลับมาอีกผมกลัวว่าความยากจะยิ่งใหญ่”
นิ้วของเขาไหลลงตามเส้นผมของเธอ ยิ้มอย่างรักใคร่โปรดปราน
“ตีฝีปาก ฉันเป็นคนที่ตื้นเขินขนาดนี้หรือ?”
“คนที่ตื้นเขินไม่ใช่คุณ คือผม” เขายิ้มแล้วยิ้มอีก แพะรับบาปไม่มีความผิด เขาแบกจนดีใจมาก
“เหอะๆ เป็นอย่างนี้อยู่แล้ว”
คนขับรถเปิดประตูรถออก หลงเซียวลงจากรถก่อน ยื่นมือรับมือของลั่วหานวางไว้อยู่ในฝ่ามือของตนเอง จากนั้นเกาะเธอไว้เดินเข้าไปห้องรับแขกใหญ่ของคฤหาสน์พร้อมกัน
ลั่วหานนวดคอหนึ่งที บินทางระยะไกลบวกกับนั่งรถ คอของเธอเกิดความเมื่อยขึ้นมาเล็กน้อย แต่ว่าก็ไม่อยากให้หลงเซียวรู้ ถ้าเขารู้แล้ว กลัวว่าก็จะดำเนินการนวดไปทั้งตัวให้เธออย่างโอเวอร์อีก
“ฉันขึ้นข้างบนอาบน้ำก่อน”
“ได้ครับ อีกสักครู่ลงมากินข้าวเที่ยง”
“อืม! งั้นฉันขึ้นไปก่อนแล้ว”
หลงเซียวพยักหน้า นิ้วพันเส้นผมของเธอไว้ เสียงต่ำแหบน่าฟังก้องอยู่ข้างหูของเธอ “จะให้ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณหรือเปล่า?”
ใบหน้าของลั่วหานร้อนขึ้นมา หางตามองเห็นหยังเซินกับคนรับใช้ที่กำลังย้ายกระเป๋าอยู่ อารมณ์ไม่ดีเบ้ปากตอบกลับไปว่า “ไม่เอา!”
เธอปฏิเสธแล้ว เขาอารมณ์ดีมากเหมือนเดิม “ไปเถอะ ผมรอคุณ”
ลั่วหานขึ้นไปห้องใหญ่บนชั้นสอง หลงเซียวหมุนตัวเดินไปที่ห้องรับแขก ตามใจยกน้ำชาที่คนรับใช้เตรียมไว้แล้วดื่มไปคำหนึ่ง
หยังเซินย้ายกระเป๋าใหญ่หลายสิบอันทั้งหมดวางไว้ให้ดีๆ เดินถึงตรงข้ามหลงเซียว ก้มตัวพูดว่า “ประธาน ยังมีคำสั่งอะไรอีกไหม?”
หลงเซียวดื่มน้ำชาไปหลายคำ ชุ่มคอจนสบายมาก “บ่ายสองโมงไปบริษัทฉู่ซื่อสักรอบ คุณอยู่ที่นี่ก่อน”
“ได้ครับ ท่านประธาน”
หยังเซินพูดอีกว่า “ท่านประธาน จะติดต่อคุณไป๋กับคุณชายกู้ก่อนสักหน่อยไหม?”
หลงเซียวส่ายหัว “ไม่ต้อง”
ลั่วหานอาบน้ำเสร็จ หวีผมยาวม้วนอยู่หลังศีรษะ มวยผมอย่างตามใจขึ้นมามวยหนึ่ง ผมยาวที่กระจายคีบไว้อยู่หลังศีรษะ มีเส้นผมอย่างอ่อนนุ่มมัดหนึ่งหลุดออกจากในมวยผม ตกอยู่บนคอที่ขาวจั๊วะอย่างคดเคี้ยวไปมา ผมดำผิวขาว ทั้งสง่างามและงดงาม
หลงเซียวเงยหน้าขึ้น มองเห็นลั่วหานที่สวมเสื้อใส่เล่นในบ้านลงมาจากชั้นสอง ตาถูกประกายดึงดูดในฉับพลัน อดไม่ได้ยิ้มเบาๆ “ภรรยาจ๋า คุณดึงดูดคนขนาดนี้ ผมจะหลงใหลในความรักสูญเสียพลังงานนะ”
ลั่วหานทั้งโมโหทั้งอยากหัวเราะลากรองเท้าเตะเดินก้าวใหญ่ “น่ารำคาญ!”
อาหารเที่ยงเตรียมพร้อมแล้ว ล้วนเป็นเมนูที่ทั้งสองชอบกิน เมนูอาหารตะวันออกของท้องถิ่น กลิ่นหอมของอาหาร โชย โชย รสชาติไม่เหมือนกับอาหารตะวันตกโดยสิ้นเชิง
ลั่วหานกินไปหนึ่งคำอย่างอิ่มใจ อมไว้อยู่ในปากทอดถอนใจว่า“นี่จึงเป็นรสชาติของบ้านเกิด ดีจริงๆ”
“กินเยอะๆหน่อย”
กินไปครึ่งหนึ่ง ลั่วหานจับตะเกียบพินิจพิเคราะห์หลงเซียวที่สงบสบาย “ช่วงบ่ายคุณไม่ไปบริษัทหรือ? เมื่อกี้ฉันดูข่าว ดูเหมือนเมืองหลวงฟ้าเปลี่ยนแล้ว”
หลงเซียวค่อยๆเคี้ยวกลืนกินบรอกโคลี “รีบอะไร กินข้าวก่อน”
ไม่รีบได้หรือ? ไม่ดูข่าวไม่รู้ ดูข่าวแล้วตื่นตกใจไปหนึ่งที หัวใจของลั่วหาน ตุ้ง ตุ้ง ตุ้ง เต้นอย่างรวดเร็ว คิดไม่ถึงว่าเขากินผักดื่มน้ำซุปเหมือนดั่งคนที่ไม่มีเรื่องอะไร เหมือนกับเอาตัวออกนอกเหตุการณ์
โลกแห่งเทพยิ่งใหญ่ เธอไม่เข้าใจ
——
บริษัทฉู่ซื่อ ออฟฟิศประธาน
กู้เยนเซินจ้องมองไป๋เวย ไป๋เวยจ้องมองหวังเค่ย หวังเค่ยย้ายสายตาไปยังกู้เยนเซินอีก สายตาของคนทั้งสามรวบรวมเป็นหนึ่งวง จากนั้นรวมตัวจ้องมองหลงเซียวที่หล่นลงมาจากฟ้า
กึก กึก กึก คนทั้งสามกลืนน้ำลายอย่างเงียบๆ
หลงเซียวนั่งอยู่บนโซฟา เปิดอ่านเอกสารในมือชุดหนึ่งอย่างค่อยๆทยอย ทั้งอ่านทั้งคิดอะไรอยู่ สายตาที่กว้างไกลมีความลึกล้ำกับเย็นสงบที่คนอื่นดูไม่ออกอยู่
กู้เยนเซินไอแล้วไออีก “คุณชายหลง ท่านผู้เฒ่าหายตัวไปแล้วหนึ่งเดือน ยากที่จะกลับมาได้ คิดไม่ถึงว่าจะไม่ไปดับไฟที่บริษัท MBK ก่อน ท่านหาผิดทิศทางแล้วใช่หรือไม่?”
หลงเซียว ค๊อปแค๊ป เปิดไปหน้าหนึ่ง ศีรษะก็ไม่เงยพูดว่า “บริษัทฉู่ซื่อคือบริษัทของภรรยาผม เรื่องของภรรยาสำคัญที่สุด”
กู้เยนเซินถูกหลงเซียวทำให้สำลักน้ำลายคำหนึ่ง “เหอะๆๆๆ เอาล่ะ เอาล่ะบริษัท MBK ฝั่งโน้นเกิดสงครามโลกแล้วท่านรู้รึเปล่า? พ่อของท่านกับน้องชายของท่าน ล้วนใกล้จะถูกผู้ถือหุ้นระเบิดใส่แล้ว ท่านรู้หรือเปล่า?”
หลงเซียวเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ปิดเอกสารลง ก็ไปเปิดอีกเล่มหนึ่ง “ประธานไป๋ ลงทุนเข้าเมือง A เสียงตอบรับดีมาก สามารถเตรียมเงินก้อนที่สองได้แล้ว”
ไป๋เวยอึ้งไป คำพูดของท่านประธานเปลี่ยนเร็วเกินไปแล้วมั้ง?
“กำลังเตรียมอยู่แล้ว หรงเหยียนทางโน้นได้แสดงถึงว่าร่วมงานกับบริษัทฉู่ซื่อปีติมาก ก็หวังว่าได้ขยายเขตการร่วมงาน”
“ไม่ต้อง อุตสาหกรรมหลักของหรงเหยียนกับบริษัทฉู่ซื่อไม่สอดคล้องกัน บริษัทฉู่ซื่อจะเดินเส้นทางระหว่างประเทศจะต้องร่วมงานกับบริษัทเซิ่งซื่อโดยตรง”
ไป๋เวยกับกู้เยนเซินส่งสายตากัน นี่จึงพูดว่า “แต่ว่า ดูเหมือนบริษัทเซิ่งซื่อฝั่งโน้นไม่ค่อยต้องการการร่วมงานเหล่านี้มาก การพัฒนาตลาดการเงินของพวกเราในช่วงนี้ อยู่ในเมือง A ได้ดำเนินการปล่อยเงินกู้ให้ลงทุนในรอบแรกเป็นจริงแล้ว อีกทั้งเสียงตอบรับดีมาก”
“งั้นก็คิดวิธีดู”
“ได้……..ค่ะ!” ไป๋เวยกัดริมฝีปากหนึ่งที ดูแล้วท่านประธานอยากได้การตลาดครึ่งหนึ่งของเมือง A ได้ค่ะ ระดับความยากแม้ว่าใหญ่ แต่ว่าคิดดูแล้วก็น่าสนุกนะ
อ่านเอกสารจนหมด หลงเซียวจับโซฟาพิงหลังพูดว่า “ผมได้ยินว่าซุนปิงเหวินกับเสิ่นคั่วกำลังร่วมมือกดขี่วิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมในประเทศอยู่”
กู้เยนเซินกระตุกมุมปาก ยิ้ม อิอิ พูดว่า “คุณชายหลง ตอนที่ท่านเดินทาง ไม่ใช่หูทั้งสองไม่ได้ยินเรื่องนอกหน้าต่าง ใจแค่อยากกอดภรรยาที่งดงามหรือ? สิ่งที่รู้ยังชัดเจนกว่าพวกเราอีก”
“ใจแค่อยากจะกอดภรรยางดงาม……คุณชายกู้กำลังพูดถึงตัวคุณเองอยู่หรือ?” ทันทีนั้น หลงเซียวเลี้ยวไปมองไป๋เวย “ประธานไป๋ สิ่งที่ผมพูดถูกไหม?”
ไป๋เวยถูกเขาพูดจนเขินอายเล็กน้อย รีบเปลี่ยนเรื่องพูด “ท่านประธาน การออกแถลงการณ์ของคุณชายรองหลง ไม่รู้ว่าท่านได้เห็นหรือยัง เขาบอกว่าเร็วๆนี้ท่านจะกลับไปเฝ้าคุ้มครองบริษัท MBK”
หลงเซียวพยักหน้า เชิดใส่จนดึงริมฝีปาก “เห็นแล้ว เต็มถนนไปหมด ไม่อยากดูก็ยาก”
กู้เยนเซิน กุ๊กกั๊ก เดินอ้อมไปโซฟาที่อยู่ตรงข้ามเขา หมอบอยู่ที่จับของโซฟาทำตาโตถามว่า “คุณชายหลง ท่านไม่ได้คิดว่าจะใช้บริษัทฉู่ซื่อไปกลืนกินบริษัท MBK มั้ง? ก็เหมือนดั่งกลืนกินบริษัทโม่ซื่อในเวลานั้น!”
