ตอนที่ 467 ฉันรอคุณมานานแล้ว คุณชายหลง
แสงไฟยามค่ำคืนของเมืองเจียงเฉิงช่างเปล่งปลั่งโรงแรมหวาเม้าที่ตั้งอยู่ริมน้ำ สามารถมองเห็นแม่น้ำสีทองอันทอดยาวได้ผ่านทางหน้าต่าง
เหมือนดั่งเท้าข้างหนึ่งห้อยอยู่เหนือแม่น้ำ เงาที่ตกกระทบก็ดูสูงจนดูหล่อขึ้นเรื่อย ๆ
มืออันขาวราวหยกขาวของหลงเซียวกำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่รีดอย่างเรียบร้อยและปลดกระดุมสองเม็ดที่ลำคอเผยให้เห็นลูกกระเดือกที่เซ็กซี่ของเขา จากนั้นคลุมด้วยเสื้อสูทสีดำ เงาที่สูง ไหล่กว้างและเอวที่บางเฉียบของเขาช่างน่าหลงใหล
หลังแต่งตัวเสร็จ มือถือที่วางไว้บนโซฟาก็สั่นขึ้น
หลงเซียวหยิบมือถือขึ้นมาแนบกับหู
เสียงต่ำๆจากฝั่งนู้นทำให้เขามีความตื่นเต้นเล็กน้อยประธาน “ทางนี้เตรียมพร้อมแล้ว ท่านจะเริ่มออกเดินทางเมื่อไหร่?”
หลงเซียวยกมือขึ้นดูนาฬิกาหน้าปัดสีดำ สองทุ่มพอดี “ตอนนี้”
“ได้ครับ รถรอท่านที่ด้านล่างโรงแรมแล้วครับ”
“อืม”
หลงเซียววางสายทิ้ง เปิดลิ้นชัก นำกล่องที่จางหย่งส่งมาตอนเย็นออก ดึงเอกสารจากข้างในออกมา1ฉบับ เปิดเอกสารออก มีปืนพกอยู่ด้านล่างกระบอกหนึ่ง
ลองวัดน้ำหนักปืนพกดู เปิดแจ็คเก็ตและสอดไว้ในแนวทแยงมุมบนเข็มขัดด้านหลังเขา
ริมฝีปากบางเชิดขึ้นอย่างช้าๆ ในยามค่ำคืนที่ดูเหมือนจะผ่านไปอย่างง่ายดาย แต่ที่แท้จริงมีกลที่ช่างมืดมนซ่อนอยู่เต็มไปหมด
เงาสูงของเขาเดินออกจากห้องสวีทของโรงแรมผ่านสายลมที่สง่างาม ไม่ถึงครู่เดียวเขาก็เดินลงมาถึงข้างล่างแล้ว
“ประธาน จะตรงไปเลยหรือไม่?”
หลงเซียวพยักหน้า ดวงตาของเขามืดและดูอันตรายกว่าคืนที่เงียบนี้ “ใช่ ตรงไปเลย”
“ครับ ประธาน”
รถBentleyสีดำเหมือนสิงโตที่วิ่งล่าเหยื่ออยู่ในตอนกลางคืนที่ดูสง่างามและหยิ่งผยอง เงาของรถเหมือนแยกคลื่นแสงที่ทอดยาวนี้ออกไป ข้างนอกเป็นคืนที่มีเสียงเสียงดังของเมือง แต่ภายในมีเพียงแค่เสียงการเต้นของหัวใจที่เงียบสงบ
หลงเซียวเอนตัวลงอย่างเปื้อยที่ด้านหลังของเบาะนั่ง และถูแหวนที่นิ้วนางขึ้นโดยไม่ตั้งใจ ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชาและความอาฆาต การเล่นแหวนทำให้ผ่อนคลายขึ้นหน่อย
หยิบโทรศัพท์ออกมา แตะหน้าจอด้วยนิ้วที่ดูสะอาดและสวยงามเตะไปที่หน้าจอ แล้วป้อนข้อความบรรทัดหนึ่ง
“พักผ่อนให้ดีนะคุณภรรยา ราตรีสวัสดิ์”
เมื่อเห็นว่าข้อความถูกส่ง สายตาของหลงเซียวเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและเขาก็ยัดโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกง
ไม่นาน รถBentley สีดำมาถึงคลับส่วนตัวในเขตชานเมืองเจียงเฉิง คลับเฮาส์เต็มไปด้วยงานเลี้ยงและดนตรีที่คึกคัก ค่ำคืนนี้เต็มไปด้วยกลิ่นหอมฉุนของไวน์และอากาศก็เต็มไปด้วยความหรูหรา
คนขับหยุดรถและเปิดประตูข้างหลังเขาออก “เชิญครับ ท่านประธาน”
ชุดสูทสีดำทั้งชุดเดินออกจากรถ รองเท้าหนังสีดำของเขาวาวจนกระทบกับพื้นหินจนเกิดเสียงของเท้าที่กระทบกับพื้น หลงเซียวเดินไปที่ทางเข้าด้านหน้าของคลับเฮาส์อย่างใจเย็นและหยิบบัตรเชิญแพลตตินั่มออกมาจากกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตของเขา
เมื่อพนักงานเสิร์ฟเห็นบัตรเชิญเขาก็ยิ้มให้อย่างเคารพและกล่าวว่า “สวัสดีครับคุณหลง เชิญเข้าครับ”
เมืองเจียงเฉิงนี้ได้รวบรวมคลับพักผ่อนของคนรวยหลายคนไว้ที่นี่ เกือบทุกเดือนจะมีการรวมตัวแบบวีไอพีสุดหรูของเมืองเจียงเฉิง คนรวยของครึ่งประเทศในจีนและเจียงเฉิงก็จะมารวมตัวกันที่นี่ เพื่อมาหาเพื่อนร่วมมือกัน หรือบางทีก็มาเพียงเพื่อโชว์โอ้อวดความร่ำรวยของตัวเอง
ขณะนี้เจิ้งซินนั่งอยู่บนโซฟาย้อนยุคของ Louis XVI พร้อมแก้วไวน์ นิ้วอันเรียวของเธอสวมแหวนสีทองไว้หลายวงในมือถือแก้วไวน์คริสตัลที่บรรจุแชมเปญครึ่งแก้ว กระโปรงแขนกุดที่เธอใส่ช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน เธอใช้นิ้วเขย่าแก้วไวน์พร้อมคุยกับผู้ชายด้วยสายตาด้านข้างของเธอ
ชายคนนั้นดึงมือข้างหนึ่งของเธอมาที่จูบที่ริมฝีปากของเขา “ที่รักฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณต้องกลับมาหาฉัน”
เจิ้งซินมองเขาด้วยสายตาที่เฉยชา ไม่มีความสุข ไม่มีความเบื่อ แต่ก็ไม่ใช่สายตาที่อยากมองแน่นอน “คุณภักดีกับฉันมากขนาดนี้ถ้าฉันไม่กลับมา จะไปหาใครที่ไหนล่ะ?”
มันเป็นน้ำเสียงที่ประชดและแทงใจนิดๆ ลักษณะของชายคนนี้ห่างจากชายในฝันของเธอเป็นหลายสิบล้านเท่า!
ชายผู้นั้นหวังโลภตัวเขาจนแทบกลั้นหายใจไม่อยู่ “ที่รักคุณสวยมาก ฉันจะภักดีต่อคุณ และจะไม่ยอมให้ใครแย่งคุณไปได้อีก”
เจิ้งซินมองพวกขายาวที่ใส่กางเกงสแล็คเดินไปมาตรงหน้าด้วยสายตาที่น่ารังเกียจ
“เฮอเฮอ นาย?” เจิ้งซินหัวเราะอย่างเย็นชาและดึงมือกลับ “นายจะมีปัญญานั้นเหรอ?”
ชายคนนั้นเอนตัวไปใกล้เจิ้งซินจนกอดเธอไว้ตรงอก “นั่นไม่ใช่หลงเซียวเหรอ? ตอนนี้เขาไม่มีอะไรแล้ว ที่รัก ต่อไปในเมืองเจียงเฉิงก็จะไม่มีจุดยืนของหลงเซียวอีกต่อไป”
เจิ้งซินเม้มมุมปาก “ หลงเซียวเหรอ? ฮึ! เขากลับมาที่เมืองเจียงเฉิง ฝันไปเหอะ ต่อไปนี้ขอบเขตที่ดินของเมืองเจียงเฉิงอย่าคิดว่าเขาจะได้เข้าใกล้สักครึ่งก้าว ฉันจะทำให้เขาได้ไปไม่กลับ?”
“ที่รัก ตัวเธอกลิ่นหอม มีเสน่ห์จังเลย คืนนี้อย่าไปไหน ได้ไหม?”
เจิ้งซินอดไม่ได้ที่จะฮัมเบา ๆ ว่า “รีบอะไรกันงานเลี้ยงยังไม่จบคืนนี้ฉันเป็นของคุณทั้งคืน”
วิญญาณของชายคนนั้นกำลังโดนเธอล่อไปทั้งตัว ยังมีจุดที่คิดอะไรได้ที่ไหนล่ะ “ที่รักหรือเราจะขึ้นไปชั้นบนตอนนี้? ฉันเปิดห้องสวีทที่คุณชอบไว้แล้ว แล้วฉันก็จะคุณไว้รับรองว่าคุณต้องชอบใจแน่นอน”
“ไม่ได้ คืนนี้ฉันต้องธุระที่พบปะกับไม่กี่คน คุณคิดว่าฉันมาที่นี่เพื่อมาดื่มและสนุกสนานเหรอ? ใครจะเป็นแบบคุณ รู้แต่กินดื่มและพนัน!”
ดวงตาของชายคนนั้นพร่ามัว “มีคุณแล้ว ฉันไม่ต้องการอะไรอีก ต่อไปก็เอาแค่คุณคนเดียว”
เจิ้งซินหายใจเข้าลึก ๆ “นาย……ไอ้สารเลวนี่
“ที่รัก ไม่ดื้อสิ ฉันเป็นสารเลว แต่ก็เป็นแค่ไอ้สารเลวของคุณคนเดียว และก็จะเลวแค่กับคุณ ไม่ดื้อนะ เราขึ้นไปกัน”
เจิ้งซินมองไปรอบ ๆ เพื่อนเก่าของเธอหลายคนก็ยังไม่มา งั้นถอยไปก่อน “เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ! เราขึ้นไปก่อนก็ได้ แต่ไม่เกิน20หลังจากนี้ต้องลงมา”
ชายคนนั้นโอบเอวบาง ๆ ของเธอ “ได้ ยี่สิบนาที”
แต่ว่า ทันทีที่เจิ้งซินและชายคนนั้นกลับหัว ก็มีร่างสีดำที่หล่อมากยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา
หลงเซียวโดนนักธุรกิจไม่กี่คนในเมืองเจียงเฉิงที่ร่ำรวยกอดคอเข้ามา เขาในตอนนี้กำลังหันข้างคุยกับนักธุรกิจชั้นสูงคนหนึ่งอยู่ ฝ่ายตรงข้ามพูดอย่างไม่หยุดแต่เขากลับทำตัวน่าเบื่อและเฉยๆไม่พูดไม่จา
ร่างที่สูงและดูดีของเขาเหมือนดั่งแสงสว่างที่ฉายส่องไปทุกที่ การแต่งตัวของเขาในวันนี้คือชุดสูทสีดำและรองเท้าหนังสีดำ มือของเขายัดในกระเป๋ากางเกงอยู่ข้างหนึ่ง ความเงียบ เข้าถึงยาก เฉยชา และความหล่อของเขาเหมือนสิ่งประดับในยามค่ำนี้ให้ดูมีชีวิตชีวาขึ้น
ในชุลมุนที่วุ่นวายนี้มีหลายต่อหลายคนวิ่งเข้ามาทักทายกับเขา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ในที่พื้นที่บริสุทธิ์ที่ไม่มีสิ่งปนเปื้อนเขาทำตัวสบายและดูหล่อเหลาอย่างยิ่ง เขายิ้มจาง ๆ พร้อมกับไม่แสดงอาการใด ๆ ออกมา แต่การกระทำพวกนี้ราวกับเขาเป็นผู้คุมที่ยิ่งใหญ่ในพื้นที่นี้
เจิ้งซินตกตะลึงอย่างยิ่ง!
เธอมองไปที่หลงเซียวอย่างโง่เขลา เพียงแวบแรกหัวใจของเขาก็เต้นอย่างรวดเร็ว ดั่งกับหัวใจจะพุ่งออกจากปากและเธอก็ไม่สามารถละสายตาจากตัวเขาได้
ชายคนนั้นสังเกตเห็นความแข็งกระด้างของเจิ้งซินเลยมองตามไปที่สายตาของเธอก็พบว่า เธอกำลังมองหลงเซียวด้วยสายตาที่ชอบใจอย่างมาก
“ที่รัก……”
เจิ้งซินกัดฟัน และใช้นิ้วดึงไปที่กระโปรงไว้อย่างแน่น เธอจ้องมองเขาครู่หนึ่ง ยากที่จะเดินออกไป!
“หลงเซียว……” ปากเรียกชื่อของเขาออกไปอย่างไม่อาจควบคุมได้
ในเวลาเดียวกันหลงเซียวก็มองมาที่ทิศทางของเธอ สายตาทั้งสองมาบรรจบกัน สีหน้าที่เขามองเจิ้งซินมีเพียงแต่ความเย็นชา เขายิ้มอ่อนๆแต่มีเสน่ห์มาก เขายักคิ้วเล็กน้อยและพยักหน้าทักทายกันเล็กน้อย
การทักทายอย่างนี้ ทำให้ได้หัวใจของเจิ้งซินไปทันที
เจิ้งซินมองกลับไปที่เขาอย่างมึนๆเขาชักใบหน้าและยิ้มออกมา เขามาแล้ว! ในที่สุดเขาก็มาสักที่! เขามาขอร้องฉันใช่ไหมเจิ้งซิน
ถ้าเขาเอ่ยปากขอร้องเธอ เธอก็อาจจะพิจารณาให้โอกาสเขา!
แค่เขายอมกลับมา เธอก็สามารถทำให้เขาเริ่มมีทุกอย่างใหม่ได้! เธอทำได้!
ในตอนแรกเกลียดเขาเข้าไส้ คิดว่าในชีวิตนี้จะไม่รู้สึกกับเขาอีกต่อไป แต่เธอก็ยังคงคลั่งไคล้เมื่อเห็นเขาปรากฏตัว
สายตาของหลงเซียวเหลือบมองไปตามบันไดวนที่ชั้นสองโดยไม่ได้ตั้งใจซึ่งเจิ้งซินก็เข้าใจความหมายในทันที
เขามาขอร้องจริงด้วย!
เจิ้งซินผลักแขนของชายคนนั้นออก “ฉันไม่สบายนิดหน่อยไปห้องน้ำก่อนนะคุณรอฉันอยู่ที่นี่ ห้ามไปไหน รอฉันโทรหาคุณจำไว้อย่าเดินไปไหนเด็ดขาด ไม่งั้นอย่าแม้แต่คิดจะแตะต้องตัวฉันอีก!”
“ได้ๆ ฉันฟังเธอ”
เจิ้งซินเดินข้ามฝูงคนขึ้นไปชั้นบน ใช้มือจับหัวใจของตัวเองรออยู่ที่มุมบันได
หลงเซียวหาเหตุผลลาผู้คนขึ้นไปชั้นสอง
ร่างสีดำเพิ่งเดินข้ามมุมไป จู่ๆกลิ่นน้ำหอมก็อบอวลไปทั่วแขนของเขาจากนั้นสองแขนก็กอดเขาไว้แน่น!
หลงเซียวขมวดคิ้วอย่างแน่น “คุณเจิ้ง หมายความอย่างไร?”
หัวใจของเจิ้งซินเต้นรัวและเต้นเร็ว“ หลงเซียวฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณต้องกลับมา! ฉันรู้! ฉันรอคุณมานานแล้ว……หลงเซียว”
หลงเซียวตะคอกอย่างเย็นชาและรีบผลักมือออกทันที “คุณเจิ้ง คุณไม่อยู่กับผู้ชายของคุณชั้นล่าง มาสวมกอดฉันที่นี่ดูเหมือนจะไม่เหมาะสมนะ?”
เจิ้งซินหันไปมองใบหน้าของหลงเซียวอย่างชัดๆ นาทีที่เงยหน้าขึ้น สายตาของเธอมองลึกเข้าไปในตาของหลงเซียว “หลงเซียวคุณมาที่นี่เพื่อมาชิงโครงการMBKในเมืองเจียงเฉิงหรือเปล่า? ที่ดินผืนใหญ่ขนาดนั้น ยอมไม่ได้ล่ะสิ?”
กลิ่นไวน์และกลิ่นฉุนน้ำหอมบนตัวเจิ้งซินมันทำให้คนอารมณ์เสียจริงๆ
หลงเซียวเดินถอยหลังผลักเธอออก “คุณเจิ้งฉลาดจริงๆ ใช่แล้ว ฉันมาเมืองเจียงเฉิงเพื่อชิงที่ดินและใบอนุญาตMBKที่เป็นของฉันคืน”
เจิ้งซินเอาเนคไทของหลงเซียวมาพันรอบมือของเธอ “โอ้ พูดอย่างนี้ พิจารณาดีหรือยัง?”
หลงเซียวมองไปที่เนคไทและขมวดคิ้ว “แน่นอน ฉันคิดดีแล้ว”
เจิ้งซินกับปากแดงและกลิ่นเหล้าบนตัวเธอ “ดีมาก ฉันมีแค่เงื่อนไขเดียว คุณรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร ประตูอยู่ที่นี่ ตราบใดที่คุณเข้าไปแล้วฟังฉัน ฉันก็จะยอมพิจารณาช่วยคุณ”
เหอะ!
“คุณเจิ้งพูดมาสักขนาดนี้แล้ว ผมก็เล่นด้วยแน่นอนอยู่แล้ว”
