ตอนที่ 474 ค่ำคืนของสามีภรรยา พูดคุยเปิดความเป็นจริง
ปล่อยวางความหลอกลวงและความเข้มแข็งที่มีทั้งหมด ลั่วหานร้องไห้โดยสมบูรณ์
หลงเซียวโอบกอดเธอ น้ำเสียงที่เบาพูดข้างหูเธอว่าไม่ต้องกลัว จนกระทั่งเสียงร้องของเธอเบาลง แล้วค่อยๆหายไป
ไม่รู้ว่าตนเองร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดเขานานแค่ไหน ลั่วหานร้องไห้จนแทบขาดใจ จึงถอนตัวออกจากร่างของเขา เพียงก้มหน้าลงมองก็พบว่า เสื้อสูทของเขาเปียกไปส่วนนึง
หลงเซียวเห็นเธอไม่ร้องไห้อีกแล้ว จึงใช้นิ้วมือที่อ่อนโยนเช็ดที่ดวงตาของเธอ มองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนลึกซึ้ง กล่าวด้วยเสียงที่ไพเราะน่าฟังว่า “ดีขึ้นบ้างไหม?”
ลั่วหานกัดๆริมฝีปาก ก้มหน้าลงไป หลังจากที่เธอร้องไห้แน่นอนว่าตาเธอต้องบวมแดง สีหน้าก็ไม่น่าดู ไม่อยากให้เขาเห็น
หลงเซียวก็ไม่บีบบังคับ เอนศีรษะของเธอมาไว้ในอ้อมกอดของตนเอง “ตอนนี้จะบอกฉันได้หรือยัง เมื่อกี้เป็นเพราะเรื่องอะไรคุณนายหลงของฉัน จึงร้องไห้จนกลายเป็นแบบนั้น?”
เขาปัดผมที่ยาวของเธออย่างเอ็นดู ลูบให้เรียบทีละเส้นๆ ใช้นิ้วมือที่เรียวยาวของตนเองเป็นหวี อย่างอ่อนโยน อย่างละเอียดอ่อน
ตาชั่งที่เอียงเล็กน้อยในใจลั่วหาน จากนั้นก็วางได้ตรงอีกครั้ง “วันนี้แผนกของพวกเรามีคนไข้คนนึงถูกตรวจวินิจฉัยว่า…..เป็นโรคที่รักษาไม่ได้ ในใจของฉันเป็นทุกข์
หลงเซียวไม่เชื่ออยู่แล้ว เห็นชัดเจนอยู่ว่าเธอพาแม่ออกมาทำการตรวจร่างกาย จะบอกว่าคนไข้ในแผนกที่ไหนกัน
“คนไข้คนนั้นมีความสุขจริงๆ ก่อนที่จะลาโลกไปสามารถได้รับน้ำตาจากความจริงใจของคุณมากขนาดนี้ คาดว่าเธอคงไม่รู้ น้ำตาของภรรยาฉันมีค่ายิ่งกว่าน้ำตาของนางเงือก หยดเดียวก็สามารถคงอยู่ไปชั่วนิรันดร์” เขาโอบกอดเธอแน่น ฝังเข้ากับความอ่อนโยนที่อยู่ในใจของตนเอง พันรอบความอ่อนแอที่มีทั้งหมดของเธอไว้
ลมหายใจลั่วหานสูดกลิ่นบนเสื้อสูทของเขา ในจมูกเต็มไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆของเหล้าองุ่น “เวลาของคนไข้ดูเหมือนว่าจะไม่มากแล้ว…..ฉันทำใจไม่ได้ เมื่อก่อนฉันคิดว่าความเป็นความตายของเธอไม่ได้เกี่ยวข้องกับฉัน แต่ตอนนี้ฉันเพิ่งจะรู้ว่า อันที่จริงพวกเรามีความสัมพันธ์ด้วยกันมานานแล้ว”
จู่ๆลูกตาของหลงเซียวก็หดลงเล็กน้อย สิ่งที่มีขนาดเท่ากำปั้นในช่องทรวงอกก็เจ็บปวดอย่างชัดเจน หรือว่าความหมายของเธอ…..หรือว่าคือ…..
สูดหายใจเข้าลึกๆ หลงเซียวกล่าวต่อว่า “เธอยังมีเวลาอีกนานแค่ไหน?”
ลั่วหานถอนหายใจ กลิ่นหอมอ่อนๆของเขาแทรกซึมเข้าไปภายในจิตใจของเธอ รวมตัวภายในลมหายใจของเธอเพียงรวดเดียว “มากที่สุดครึ่งปี สถานการณ์ไม่ดีล่ะก็…..ฉันก็ไม่รู้”
หลงเซียวม้วนมือใหญ่ๆกลับ คิ้วที่ขมวดเข้าด้วยกันยังไม่ทันคลายก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้นอีกครั้ง “ความเป็นความตายคือเรื่องปกติธรรมดา ที่ทุกคนต่างก็หลีกหนีไม่พ้น”
“แต่ว่า…..”
“ไม่มีแต่ ไม่ว่าเป็นใคร ล้วนต้องจากลาไม่ช้าก็เร็ว ลั่วลั่ว มีเกิดก็ย่อมมีตาย พวกเรารั้งคนที่ต้องไปไม่ได้ ฉะนั้นเราจึงต้องทะนุถนอมเวลาของชีวิตให้มากยิ่งขึ้น รับปากฉัน ว่าจะไม่เสียน้ำตาเพื่อความตายแล้ว โอเคไหม?”
เขาก้มหัวลงไปจูบที่เส้นผมของเธอ เลื่อนลงมาที่หน้าผาก จูบลงที่ดวงตาของเธอ จูบซับน้ำตาของเธอทีละน้อยๆ ริมฝีปากที่อุ่นร้อนอบอุ่นผิวของเธอ หนังตา ใช้ความอบอุ่นของร่างตนเองรักษาความทุกข์ทรมานให้เธอ
เขารู้ว่า มันนอกเหนือความคาดหมายทั้งสิ้น แต่เขาสามารถยอมรับมันได้
ความเป็นจริงไม่ว่าสิ่งใดก็ตาม สำหรับเขาแล้วล้วนสามารถจัดการได้อย่างเรียบง่าย เขาเคยประสบกับการจากไปของเธอ ความตายของเธอ ความลับของเรื่องราวชีวิตที่เคยประสบ ความพังพินาศของวงศ์ตระกูล แท้ที่จริงแล้วไม่มีสิ่งใดจะพาให้ภายในใจของเขาสั่นคลอนได้
ดวงตาที่บวมแดงของลั่วหานมองไปยังลูกตาของเขา “คุณ…..คุณรู้แล้ว?”
หลงเซียวพยักหน้า หน้าผากชนกับหน้าผากของเธอ หายใจและสูดกลิ่นลมหายใจของเธอ “อืม รู้แล้ว”
ใจของลั่วหานก็ยกขึ้น มาติดอยู่ที่ลำคอ ถอนหายใจช้าๆด้วยจิตสำนึก “คุณ…..คุณรู้อะไร?”
ลมหายใจของเขารุกรานเข้าจมูกและช่องปากของเธอ งดงามและสุภาพ อุ่นร้อน “คุณไม่อยากให้ฉันรู้ กลัวว่าฉันจะรู้ พยายามปกปิด แล้วก็การแสดงออกที่บอกเป็นนัยของคุณ…..ฉันก็รู้แล้ว”
ลั่วหานเงียบไม่พูดจาไปทันที “คุณรู้ได้ยังไง? สองสามวันมานี้คุณอยู่ที่เมืองเจียงเฉิงตลอด”
พูดตามหลักแล้ว งานปิดบังความลับของเธอไม่ถึงขั้นแย่ขนาดนั้น? การปกปิดของเธอดีมาก
หลงเซียวใช้ปลายจมูกของตัวเองถูปลายจมูกของเธอ ปลายจมูกของเธอก็เย็นๆหลังจากที่ร้องไห้ เขาใช้ปลายจมูกช่วยให้เธออบอุ่น “คุณภรรยาประเมินค่าสามีตนเองต่ำเกินไปแล้ว เขตพื้นที่เมืองเจียงเฉิงและเมืองหลวง มันไม่เพียงพอที่จะปิดกั้นข่าวฉันในระดับนี้ได้ ไม่ว่านังไงก็ตามภรรยาของฉันก็ยังยืมชื่อของฉันใช้”
คาดไม่ถึงว่าเขาจะรู้เรื่องนี้ทั้งหมด!
เก่งเกินไปแล้ว เรื่องอะไรล้วนก็ไม่เคยปิดบังเขาได้เลย!
“อย่างนั้น…..คุณก็รู้ว่าแม่…..” ลั่วหานอยากจะพูด แต่พอจะเอ่ยถึงคำว่าโรคมะเร็งแบบนี้แล้ว เธอก็พูดไม่ออก
หลงเซียวประคองที่ท้ายทอยของเธอ ส่งเสียงอืมเบาๆ “ที่คุณพูดเมื่อกี้ชัดเจนขนาดนั้น ถ้าฉันยังฟังไม่ออกอีก ก็ไม่โง่เกินไปแล้วหรอ? ผู้ชายที่โง่ขนาดนั้น ยังจะดูแลภรรยาได้ยังไง?”
ใจของลั่วหานก็ค่อยๆผ่อนคลายลง ร้อนๆ แต่ในเวลาเดียวกันก็ไม่เข้าใจเล็กน้อย “หลงเซียว แม่เป็นโรคร้ายแรง คุณควรจะห่วงใยเธอให้มาก และไม่ใช่มาหยอกล้อกับฉันที่นี่”
ไม่เช่นนั้นจะดูเหมือนว่าเขาไม่กตัญญูอย่างมาก
“คนโง่ คุณร้องไห้จนกลายเป็นแบบนี้ ฉันยังมีอารมณ์ไปคิดถึงคนอื่นได้ที่ไหนล่ะ?” เขาจูบที่หน้าผากของเธอ อีกทั้งยังโอบกอดเธอไว้แน่น
“แต่ว่า…..คุณไม่เป็นทุกข์หรอ? เธอคือแม่ผู้ให้กำเนิดคุณนะ”
หลงเซียวโอบกอดเธอ ขณะนี้นอกหน้าต่างมีดวงดาวอยู่เต็มท้องฟ้า เหมือนกับดวงดาวที่พวกเขาเห็นที่โรงแรมในลาสเวกัสในคืนนั้น “เมื่อตอนที่พ่อของคุณจากไป ใครที่อยู่เป็นเพื่อนเคียงข้างคุณ?”
ลั่วหานส่ายหน้า “ฉันอยู่กับตัวเอง”
“ฉันโชคดีกว่าคุณ แม่ของฉันป่วย คุณอยู่เคียงข้างฉัน โชคดีขนาดนี้แล้ว ฉันมีอะไรต้องน่าเป็นทุกข์? ปีนั้นคุณเพิ่งจะอายุสิบกว่าปี เด็กผู้หญิงคนนึงสามารถแบกรับความเจ็บปวดทรมานจากการสูญเสียญาติที่ดีที่สุดไปเพียงลำพังได้ ฉันอายุจะสามสิบแล้ว ยังสู้เด็กผู้หญิงสิบกว่าขวบคนนั้นไม่ได้งั้นหรอ?”
เสียงกระซิบกลับของเขา ดังก้องอยู่ภายในรถ รถทั้งคันล้วนอบอุ่น
ภายในใจก็อบอุ่นมาก มีความสุขมาก คล้ายกับหลังฝนที่ตกหนัก เขากอบสายรุ้งด้วยมือของตนเอง เพื่อมอบให้เธอเพียงคนเดียว
“หลงเซียว…..” เธอเรียกด้วยเสียงที่นุ่มนวลอ่อนโยน
“หืม?” เขาตอบกลับคำนึงด้วยเสียงที่เซ็กซี่น่าฟัง
“แม่มีส่วนเกี่ยวข้องในการฆาตกรรม เรื่องราวสลับซับซ้อนมาก เกี่ยวข้องถึงคนจำนวนมาก มากจนกระทั่งจะต้องสืบสาวไปถึงเมื่อยี่สิบสามสิบปีก่อน ฉันกังวลว่าแม่จะไม่รอด” ลั่วหานทอดถอนใจ ยังดีที่มีเขาให้สามารถพึ่งพาได้ ถ้าให้เขาแบกรับไว้คนเดียวจริงๆ เธอคงต้องหมดอาลัยตายอยากเป็นแน่
แท้จริงประเมินตัวเองสูงไปแล้ว
หลงเซียวม้วนเส้นผมของเธอ “ฉันรู้ ฐานะพิเศษของผู้ตาย และแม่คือเพื่อนเก่า ทั้งยังเกี่ยวข้องไปถึงเรื่องอีกเรื่องนึงด้วย”
พูด? หรือว่าไม่พูด?
เขากำลังยากลำบาก ใช้ดุลยพินิจพิจารณา
ถ้าเธอรู้ ไม่รู้ว่าจะมีท่าทีตอบสนองยังไงอีก
ลั่วหานนั่งขึ้นมาจากอ้อมกอดของเขา จับที่คางของเขา ล็อคสายตาที่แวววาวบนใบหน้าของเขา สังเกตอย่างละเอียดเล็กน้อย เขาไม่เหมือนหลงถิง และก็ไม่เหมือนกับหลงจื๋อเลยสักนิด ไม่เหมือนเลยจริงๆ
“หลงเซียว ฉันคิดว่า……ฉันก็รู้เรื่องนึงแล้ว” เธอกัดๆริมฝีปาก ในใจก็เต้นตุบๆๆรัวเป็นเสียงกลอง
หลงเซียวเลิกคิ้วขึ้น “เรื่องอะไร?”
ลั่วหานลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง แสงสีในยามราตรีเงียบสงัด บรรยากาศแปลกประหลาด ความคิดในสมองของเธอก็ยิ่งคาดไม่ถึง “หลงเซียว คุณมีเรื่องที่ปิดบังฉันอยู่ใช่ไหม”
“หืม? ใช่ไหม?”
หรือว่าเธอจะรู้แล้ว?
ลั่วหานพ่นลมหายใจออกมา บางทีเรื่องราวดำเนินมาถึงวันนี้แล้วก็คงไม่สามารถปิดบังกันได้อีกต่อไปแล้ว ถือโอกาสพูดมาเถอะ!
“คุณ…….” เอ่ยปากพูดลำบาก! พูดไม่ออก!
หลงเซียวอดทนรอให้เธอพูดจบ “ฉันเป็นยังไงหรอ? คุณนึกถึงอะไร?”
“เสี่ยวจื๋อเป็นน้องชายแท้ๆของคุณไหม? มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดไหม?” ลมหายใจของลั่วหานเพิ่มเร็วขึ้น รวดเดียวหน้าผากที่ถูกอุดกั้น ก็ค่อยๆขยาย ขยาย…..จนกระทั่งจะระเบิดออก!
หลงเซียวยิ้มๆ ไฟบนท้องถนนเคลื่อนที่ระยิบระยับ ทำให้รอยยิ้มของเขาลึกลับอย่างมาก สงบลึกลับมาก “ลั่วหาน ตกลงคุณฉลาดมากแค่ไหน?”
“คุณและตระกูลหลง……”
“หลงถิงไม่ใช่พ่อผู้ให้กำเนิดของฉัน ฉันไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดใดๆเลยกับเขา เสี่ยวจื๋อเป็นลูกชายของหลงถิง นี่คือเรื่องจริง” หลงเซียวตอบกลับอย่างไม่หวาดหวั่น เขาค้นหาทุกสิ่งทุกอย่างอย่างละเอียดมาตั้งนานแล้ว เพียงแต่ไม่คาดคิดว่าจะบอกเธอด้วยวิธีแบบนี้ที่นี่
ลั่วหานเดาคำตอบ แล้วยังระงับความตกตะลึงไว้ไม่อยู่ “คุณรู้มานานแล้วหรอ?”
“อืม รู้มานานแล้ว หลงถิงต้องการขับไล่ฉันออกจากตระกูลหลง ทำให้ฉันออกไปจากMBK เขาพยายามอย่างหนักที่จะฝึกเสี่ยวจื๋อให้เป็นคนรับช่วงต่อ ปัญหาที่ยากลำบากทำให้ฉันไปเมืองเจียงเฉิง ทุกอย่างคือการขับไล่ฉันออกจากศูนย์กลางอำนาจของMBK
หลงเซียวบรรยายนิยายทั่วไปให้กับคนอื่นฟัง บอกความจริงเบื้องหลังกับเธอที่ประสบการณ์อย่างสงบนิ่ง
ลั่วหานดึงแขนเสื้อของเขาอย่างตกตะลึง “งั้นเขาล่ะ? หลงถิงล่ะ? เขารู้ตั้งแต่เมื่อไหร่? คุณ……คุณรู้ไหม?”
หลงเซียวดึงมือของเธอ ขมวดคิ้ว “ทำไมมือเย็นขนาดนี้?!”
ลั่วหานโมโหจริงๆ “นี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญ! คุณตอบฉันมา”
“คุณคือสิ่งที่สำคัญที่สุดของฉันชั่วนิรันดร์ เขาประกาศโดยใช้อำนาจจบแล้ว ก็ดึงมือของเธอไปวางไว้ที่เอว ใช้เสื้อสูทด้านนอกพันเอาไว้ ทำให้เธอได้รับความอบอุ่นจากเอวของตนเอง
ลั่วหาน: “……..”
หลงเซียวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “เขาน่าจะรู้ตั้งนานแล้ว ปีนั้นเสี่ยวจื๋ออายุแปดขวบจู่ๆก็ถูกรับมายังตระกูลหลง ก่อนหน้านั้นเขาก็น่าจะรู้คำตอบแล้ว แล้วก็มีเรื่องนึง ฉันคิดว่าหลีกเลี่ยงความเกี่ยวข้องกับเขาไม่พ้น”
มือของลั่วหานถูกเขากดลงบนเอว ยืนใกล้เขามาก “เรื่องไหน?”
“อุบัติเหตุรถยนต์ ฉันเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่อเมริกาจนเกือบตาย ฉันเคยตรวจสอบสาเหตุของอุบัติเหตุ แต่บุคคลที่ก่อเหตุตายคาที่ จนปัญญาที่จะเก็บหลักฐาน ฉันคิดว่าเป็นเพียงอุบัติเหตุทางจราจรไม่มีอะไรซับซ้อน ตอนนี้คิดๆดูแล้ว เกรงว่าจะไม่ใช่แค่นั้น”
ดวงตาที่มืดมิดเหมือนกลางคืน เก็บซ่อนความลับและความคิดที่ไม่พูดอกอกมาทั้งหมด ดึงความรู้สึกนึกคิดกลับไปยังอดีตอันไกลแสนไกล แต่ละฉากของอดีต ดูเหมือนจะประจวบเหมาะ แต่ก็ลี้ลับอย่างที่สุด
ลั่วหานคิดๆถึงช่วงเวลาแล้ว ก็กล่าวทันทีว่า “ในขณะนั้น คุณเป็นตัวแทนจัดการวิกฤตการณ์เศรษฐกิจของMBKเสร็จแล้ว MBKก็ก้าวเข้าสู่นานาชาติอย่างเป็นทางการแล้ว ดูเหมือนว่าจะเป็นช่วงที่MBKไม่ต้องการคุณมากที่สุด ดังนั้น…..”
วิกฤตการณ์เศรษฐกิจเมื่อสิบปีก่อน จากธุรกิจที่ยุ่งเหยิงเมื่อสิบปีก่อนกลายเป็นนักธุรกิจอัจฉริยะ เมื่อสิบปีก่อนWarren Edward Buffettก็ค่อยๆเติบโตขึ้นมาอย่างกะทันหัน แต่หลังจากสร้างชื่อเสียงขึ้นมาสำเร็จเมื่อแปดปีก่อนจู่ๆก็เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์
แปดปีก่อน….ผู้ชายที่มีเลือดใสๆ หัวใจแตกร้าว…..
คุณพระ! หรือว่าทุกสิ่งทุกอย่างนี้ล้วนอยู่ท่ามกลางการควบคุมของคนบางคน!
น่ากลัวเกินไปแล้ว!
สังเกตเห็นความตกใจของลั่วหาน หลงเซียวก็เข้าไปใกล้แล้วกล่าวว่า “เป็นอะไรไป? ถึงทำตัวเองตกใจแบบนี้?”
“ฉัน….ฉันกำลังคิดว่าอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อปีนั้น ในเวลานั้นเลือดคงท่วมตัวคุณ มองไม่เห็นอวัยวะบนใบหน้าเลยสักนิด หัวใจของคุณแตกร้าว…..หรือว่านี่คือ……”
หลงเซียวปิดตาของเธอ ฝ่ามือที่ร้อนๆอบอุ่นดวงตาของเธอ “ลั่วลั่ว คุณฉลาดขนาดนี้ ฉันควรจะทำยังไงกับคุณดี?”
“ไม่ต้องมาล้อเล่นกับฉันเลย คุณก็นึกถึงฉากอุบัติเหตุรถยนต์ฉากนั้นใช่ไหมล่ะ? คุณสงสัยว่าหลงถิงเป็นคนทำใช่ไหม?” ลั่วหานพยายามทำให้ตนเองสงบ แต่ก็ทำไม่ได้อย่างสิ้นเชิง!
“ใช่ ไม่ต้องสงสัย คือเขาที่เป็นคนทำ ภารกิจออกนอกสถานที่คือการอธิบายของเขา ช่วงเวลา สถานที่ เขาเหมือนใช้นิ้วควบคุม เขาคิดที่จะยืมโอกาสนั้นจัดการฉัน”
“เชี่ย!! สัตว์เดรัจฉาน!” ลั่วหานโกรธมากจนระเบิดออกมาประโยคนึง
หลังจากด่าเสร็จ เธอก็ตกใจ
หลงเซียวก็ตกใจ
“เหอะๆ คุณนายหลงที่แท้จริงของฉันก็ต้องด่าคนเป็น” จู่ๆอารมณ์ของเขาก็ดีอย่างมาก ได้เห็นลั่วหานระเบิดอารมณ์ อื้ม….น่ารักดี
ลั่วหานกัดฟัน “ฉันไม่ได้ด่าคน! เดิมทีเขาไม่ใช่คนอยู่แล้ว! หลงเซียว คุณไม่ต้องเกรงใจเขา กำจัดเขาซะก่อนที่เขาจะเริ่มลงมือ!”
หลงเซียวลูบที่หัวของเธอ “โอเค ทำตามคำบัญชาการของภรรยาด้วยความเคารพ สำหรับสามีจะต้องจัดการฆ่าสัตว์เดรัจฉานไม่ให้เหลือชิ้นส่วน”
