ตอนที่ 477 คุณอยู่ทางนั้นสบายดีไหม
หยวนชูเฟินเหล่ตามองมือของเขา “กี่วัน? หลายปีมานี้ฉันไม่ได้สูดอากาศบริสุทธิ์เลย คุณว่ากี่วันถึงจะพอ? ลูกชายฉันเกือบจะถูกคนเป็นหมื่นเป็นพันชี้หน้าด่า คุณให้ฉันคิดยังไงในฐานะแม่คนนี้?”
หลงถิงขมวดคิ้ว “อาเฟิน คุณหมายความว่าอะไร?”
หยวนชูเฟินขยับออกจากโซฟาทางด้านนั้น หลุดออกจากมือของเขา “ไม่ได้หมายความว่าอะไร ในเมื่อครอบครัวนี้ไม่ได้ต้อนรับฉัน ฉันไปที่อื่นก็ได้ ฉันตัดสินใจแล้ว ก็ไปวันนี้ ส่วนทางบ้าน คุณคิดว่ายังไงก็ทำอย่างนั้น ฉันจะไม่เกะกะขวางหูขวางตาแล้ว”
หลงถิงได้ฟังเธอพูดแบบนี้ ฉับพลันก็โกรธขึ้นมาในชั่วพริบตา “อาเฟิน! คุณมันก่อเรื่อง!”
หยวนชูเฟินเชิดหน้ามองไปที่เขาอย่างไม่ลดละ “ใช่ ฉันมันก่อเรื่อง! เมื่อสามสิบปีก่อนฉันก็ก่อเรื่องจึงเป็นอย่างนี้ หลงถิง พวกเราเล่นละครกันมาหลายปีขนาดนี้ คุณไม่เหนื่อยหรอ? ฉันเหนื่อยแล้ว”
ดวงตาของหลงถิงมีริ้วรอยนิดๆ เขามองไปที่หยวนชูเฟินอย่างตื่นๆ ลึกๆในดวงตาดูเหมือนต้องการให้เธอเห็น เงามืดดำที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็นและความดุร้ายอย่างช่ำชอง “คุณพูดอะไร?”
พูดสองสามคำอย่างช้าๆ อย่างช้าๆ ทุกๆคำเป็นการสยบด้วยอำนาจ
ทว่าหยวนชูเฟินยิ้มอ่อนๆเหมือนหัวเราะเยาะตัวเอง สายตาที่แฝงไปด้วยความอัปยศที่ผ่านมาหลายสิบปี เหนื่อยล้ามาก ลึกซึ้งมาก เธอก็มองไปทางเขาอย่างนี้ เส้นปากงดงามมีเสน่ห์ รอยยิ้มราวกับดอกคาร์เนชั่นที่กำลังผลิบาน “หลงถิง สามสิบปีแล้ว ในเวลานั้นมีเรื่องมากมาย คุณลืมไปแล้วหรอ?”
มือใหญ่ของหลงถิงดึงเข้ามาราวกับกำหมัด สูดลมหายใจเข้าออกอย่างแรง “คุณอยากจะพูดอะไร? ท้ายที่สุดแล้วคุณจะพูดอะไร?”
การดูแลร่างกายของหยวนชูเฟินดีที่สุดแล้วทว่ามือยังคงมีริ้วรอย สะบัดอย่างอ่อนโยนมาหลังมือของเขา นำมือที่มีแหวนแต่งงานมาวางบนมือเขา กดมืออย่างไม่หนักไม่เบา พอดิบพอดีกับแหวนที่เขาสวม แหวนของทั้งสองคนอยู่แนวเดียวกัน “หลงถิง เราแต่งงานกันมากี่ปีแล้ว?”
หลงถิงหรี่ตาลง แววตารวมความเยือกเย็น แต่ยังคงร่วมมืออย่างมากในการตอบคำถามเธอ “อีกห้าเดือนก็สามสิบปีเต็ม”
เบ้าตาของหยวนชูเฟินเต็มไปด้วยอารมณ์ร้อนผ่าว ของเหลวข้างในแทบจะไหลออกมา อารมณ์สับสนวุ่นวายไปมาในใจฉัน ความรู้สึกเกิดขึ้นมาพร้อมๆกัน เหมือนพายุเฮอริเคนพัดผ่านหัวใจ พัดดอกไม้ต้นไม้แรกเริ่มเดิมทีจนใบไม่มีหลงเหลือ
“สามสิบปี……”
หยวนชูเฟินหัวเราะ บ่นพึมพำกับตัวเอง “สามสิบปีแล้ว……”
ทั้งหมดต้องลืมว่าตนเองทนความเจ็บปวดทรมานในตอนแรกมาได้อย่างไร จวนจะเกือบลืมไปแล้วว่าตนเองต้านทานทีละก้าวทีละก้าวมาได้อย่างไร เธอเดินทุกๆเส้นทางด้วยความมุมานะ นึกไม่ถึงว่าจะผ่านไปแล้วเป็นเวลาสามสิบปี
กาลเวลาไม่น่าให้อภัยเลยจริงๆ
หลงถิงสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของเธอ ลงนั่งข้างๆเธอ มือใหญ่จับมือของเธอ กุมไว้แน่นให้อยู่ในมือตนเอง “อาเฟิน คุณไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น สามสิบปีก็สามสิบปี เรื่องก่อนหน้านี้ลืมไปหมดแล้ว”
หยวนชูเฟินเงยหน้าอย่างอ่อนแรง “ลืม? คุณคิดว่าฉันจะลืมได้ไหม? หืม ก็ถูก คุณพูดก็ถูก ฉันควรจะลืม”
เธอพยายามเอามือของหลงถิงออก ทว่าถูกเขาจับไว้แน่นยิ่งขึ้น
“อาเฟิน หลายปีมานี้ฉันปฏิบัติอย่างไร ฉันยังปฏิบัติต่อคุณไม่ดีหรอ?” หลงถิงน้ำตานองขอบตาแดงก่ำ สายตาจ้องมองหยวนชูเฟินด้วยความร้อนรน สีหน้าเปลี่ยนไปตามทุกๆสีหน้าท่าทางที่เปลี่ยนไปของเธอ
หยวนชูเฟินหัวเราะแล้วพูดว่า “ดี คุณปฏิบัติต่อฉันดีมาก โดยเฉพาะตอนที่เซียวเอ๋อยังเด็ก คุณปฏิบัติต่อฉันดีมาก”
หลงถิงผ่อนมือลง แววตาจ้องมองไปที่เธอ “อาเฟิน คุณเป็นผู้หญิงฉลาด ฉันเชื่อว่าคุณจะไม่ทำเรื่องโง่ๆ”
“หรอ? ฉันฉลาดหรอ? หึหึ อาจจะนะ” เธอพูดจบ สุดท้ายยังคงดึงมือออกจากเขา “ฉันคิดว่าความรู้สึกในช่วงหลายปีที่ผ่านมาสามารถเปลี่ยนคุณได้ ทำให้คุณกลายเป็นคนมีเลือดเนื้อมีอารมณ์ความรู้สึก ดูเหมือนว่าฉันคิดผิด ฉันใช้เวลาไปสามสิบปี สุดท้ายไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงคุณได้ กลับกันตัวฉันเองยังกลายเป็นคนก็ไม่ใช่คนผีก็ไม่ใช่ผี เปลี่ยนไปจนไม่เหมือนตัวฉันเองแล้ว”
เธอพูดจบ มองไปที่ห้องนอนชั้นสอง มองไปรอบๆคฤหาสน์ขนาดใหญ่ทั้งหมด “เราอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้มากกว่า 20 ปี เรานอนเตียงเดียวกันมาเกือบ 30 ปี ตลอดทางฉันไม่เคยเข้าใจคุณเลย”
พูดจบ เธอดูเหมือนผิดหวังอย่างมาก ก้าวขึ้นบันไดอย่างอ่อนแรง “ขอให้ฉันสงบสติอารมณ์สักเดือนหนึ่ง บางทีหนึ่งเดือนหลังจากนี้ฉันยังจะกลับมา บางทีอาจจะไม่กลับมา แต่เป็นเช่นนั้นก็ดี คุณจะได้ไปรับแม่ของหลงจื๋อกลับมา นั่นคือสิ่งที่คุณอยากเห็นที่สุดไม่ใช่หรอ?”
หลงถิงรู้สึกสับสนมากขึ้นเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เขารีบจับมือหยวนชูเฟินไว้ “อาเฟิน ไม่ได้ คุณผู้หญิงของบ้านนี้มีคุณเพียงคนเดียวเท่านั้น!”
“ช่างเถอะ แต่ฉันกลับไม่รู้สึกว่า คุณสามารถทำกับหลงเอ๋อขนาดนั้นได้ ก็สามารถใช้วิธีเดียวกันทำกับฉัน!”
ภาพบุคคลที่ซึมเศร้าจับราวบันไดเดินขึ้นไปทีละขั้นๆ ฝีก้าวช้ามาก เสียงฝีเท้าหนักอึ้งด้วยความอึดอัดใจ ดูเหมือนเสียงฝีเท้าจะเกี่ยวพันกับเรื่องภายในใจกับอดีตที่ผ่านมามากเกินไป จมลงไปแล้วก็ถูกลากขึ้นมา
หยวนชูเฟินก้าวขึ้นบันไดไปขั้นที่ห้า ชั่วพริบตาเดียวที่เงยหน้าขึ้นน้ำตาก็เปียกไปทั้งหน้าแล้ว
เร็วจริงๆ น่ากลัวจริงๆ สามสิบปี!
เธอพยายามปกป้อง คิดอยากจะให้รอดพ้น พยายามทะนุถนอม มันกลายเป็นฝันร้ายในที่สุด
และความฝันนี้ควรสิ้นสุดลงด้วยความตายของตนเอง นึกไม่ถึงว่าทำมา 30 ปีแล้ว
หลงถิงยืนอยู่ห้องโถงใหญ่ ในเวลาเดียวกันก็กำหมัดทั้งสองจนแน่น มองร่างของหยวนชูเฟินด้วยสายตาเยือกเย็น ทันใดนั้นก็นึกถึงฉากเมื่อไม่กี่ปีก่อน ดูเหมือนเวลาซ้ำซ้อนครึ่งหนึ่ง ทำให้พอที่จะกระจายอดีตอยู่ตรงหน้าเขา
สมควรตาย!
——
ลั่วหานใช้เวลาช่วงเที่ยงเพื่อไปที่ศูนย์ดูแลสุขภาพ ตั้งใจมองสิทธิพิเศษทางนั้นให้หยวนชูเฟินทำการตรวจสอบ ในคืนเดียวกันมีรายงานการแพร่กระจายเซลล์มะเร็งออกมา
รับผลตรวจมา ลั่วหานนั่งอยู่ในห้องทำงานของหัวหน้าแผนกโลหิตวิทยาของศูนย์ประสบการณ์โดยไม่พูดจาเป็นเวลานาน
หัวหน้าแผนกดันแว่นบนดั้งจมูก พูดอย่างกังวลว่า “หมอฉู่ ผลอันนี้……”
ลั่วหานหลับตาลง ไม่เต็มใจที่จะฟังคำพูดของเขาอีก “ฉันรู้ ผลลัพธ์นี้แย่กว่าที่เราคาดการณ์ไว้ เซลล์มะเร็งของแม่สามีฉันแพร่กระจายไปยังระบบประสาททั้งหมด”
หัวหน้าแผนกพยักหน้าอย่างแรง เอาหลังมือของตนเองกลับมาถูอย่างเคร่งเครียด “หมอฉู่ จากประสบการณ์หลายปีของฉัน เวลาของคุณหญิงเหลือไม่มาก แม้ว่าเธอจะไม่ได้รับผลกระทบโดยตรงจากอาการในขณะนี้ก็ตาม แต่โรคของเธอคือมะเร็งต่อมใต้สมองชนิดฉับพลัน กรณีที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันจริงๆ……ก็ไม่มีวิธีแล้ว”
ลั่วหานรู้ถึงสถานการณ์อย่างนี้ แม้ว่าผู้ป่วยจะถูกมะเร็งรุกรานในระยะเริ่มต้น แต่ไม่ได้รับผลกระทบโดยตรง ดูแล้วไม่ต่างจากคนปกติ แต่ขอเพียงเชื้อปะทุออกมา ก็สามารถพังทลายลงได้ทันทีทันใด
ชนิดนี้น่ากลัวกว่าการกัดกร่อนเรื้อรัง ไม่มีใครรู้ว่าจะสามารถเกิดขึ้นมาเมื่อไหร่
“หัวหน้าแผนกรู้จักผู้เชี่ยวชาญหลายคนที่สะดวกเกี่ยวกับเนื้องอก ฉันอยากจะรบกวนคุณเพื่อช่วยฉันติดต่อผู้เชี่ยวชาญอาวุโสสองสามคนทั้งในและต่างประเทศ พยายามเต็มที่ที่จะรักษาให้แม่สามีมีชีวิตรอด คุณไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่าย”
หัวหน้าแผนกรีบโบกมือ “เรื่องค่าใช้จ่ายฉันรู้อยู่แล้ว ตอนนี้ประเด็นสำคัญไม่ใช่เงิน แต่ด้วยเทคโนโลยีทางการแพทย์ในปัจจุบัน โรคแบบนี้……”
“ฉันรู้ แต่ว่าฉันอยากให้เธอมีเวลาอีกสักหน่อย” ลั่วหานอดกลั้นความฝืดเคียงในคอ สองเท้าของเธอพยุงตัวไว้ไม่อยู่ อยากจะยืนขึ้นแต่ไม่มีแรงเลยสักนิด
“คุณวางใจเถอะ ฉันทำได้”
“อืม……ขอบคุณค่ะ”
หัวหน้าแผนกพูดอย่างหนักแน่นว่า “หมอฉู่ สถานการณ์ปัจจุบันของแม่สามีคุณ ฉันหวังว่าคุณจะบอกความจริงกับเธอ ในกรณีที่เธอเกิดเหตุฉุกเฉิน……แม้แต่คำสั่งเสียก็พูดไม่ได้ จะทำให้ผู้ป่วยเสียใจไปตลอดชีวิต”
ลั่วหานวางผลรายงาน สองมือวางบนโต๊ะค้ำหน้าผากของตนเอง “ให้ฉันคิดสักหน่อยเถอะ ฉันไม่สามารถบอกให้เธอรู้ได้ในขณะนี้ เรื่องนี้กระทบกระเทือนเธออย่างมาก ฉันกลัวว่าเธอจะแบกรับไม่ไหว”
“ฉันเข้าใจความรู้สึกคุณ แต่ถ้าให้คนไข้รู้เร็วหน่อย บางทีเธอยังมีชีวิตอยู่ในช่วงสุดท้าย ไม่ได้ทำเรื่องที่จะทำ เกรงว่าเธอจะจากไปด้วยความเสียใจ คุณรู้สึกว่าอย่างไรล่ะ?”
ความหมายของหัวหน้าแผนกชัดเจนมาก ในใจของลั่วหานก็เข้าใจมาก
เพียงแต่ว่า ต้องบอกความเป็นจริงอันโหดร้ายกับผู้ป่วย อย่าพูดว่าเป็นญาติสนิทของตน ถึงแม้ว่าจะเป็นหมอบอกกับผู้ป่วย ก็จำเป็นต้องพิจารณาครั้งแล้วครั้งเล่า
“ฉันจะหาโอกาสบอกกับเธอ รบกวนคุณหัวหน้าแผนก ฉันกลับไปก่อน”
“หมอฉู่……คุณต้องรักษาสุขภาพตนเองด้วย ฉันดูสีหน้าคุณไม่ค่อยดี มิเช่นนั้น คุณกลับไปก็ตรวจหน่อยเถอะ ภายใต้สภาวะปกติ การตรวจร่างกายครึ่งปียังคงเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้”
“อืม”
เธอยังมีอารมณ์และจิตใจคิดเรื่องเหล่านี้ที่ไหนกัน!
ออกจากศูนย์ประสบการณ์ ลั่วหานรับโทรศัพท์ของหยวนชูเฟิน
ใส่ผลรายงานไว้ในรถ ปิดลิ้นชัก ลั่วหานสูดหายใจลึกๆ “แม่ ด้านนั้นดีแล้วใช่ไหม?”
ลั่วหานเงยหน้าขึ้น ไม่อยากจะร้องไห้ ไม่อยากให้เธอสังเกตเห็น แต่น้ำตาอุ่นๆยังคงไหลรินอาบใบหน้าของเธอ
หยวนชูเฟินยิ้ม พูดด้วยความรักใคร่เอ็นดู “แน่นอนอยู่แล้ว ฉันอาศัยอยู่กับพ่อของคุณมา 30 ปีแล้ว นี่เชื่อถือได้แน่นอน พูดดีแล้ว หนึ่งเดือนไม่ใช่ปัญหา คุณมารับฉันเถอะ”
ลั่วหานถอนหายใจอย่างโล่งอก ในที่สุดเรื่องหนึ่งก็ราบรื่น “โอเค ฉันจะไปรับคุณทันที”
วางสายไป หยวนชูเฟินมองไปรอบๆห้องนอนของตนเอง เตียงที่เคยนอน ระเบียงที่ยืนนับครั้งไม่ถ้วน วิวทิวทัศน์ที่เคยมอง โต๊ะเครื่องแป้งที่เคยใช้ นิ้ววางอยู่บนรูปถ่ายหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ในภาพคือหลงเซียววัยแปดขวบ หนุ่มน้อยยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุข
หลงเซียวตอนแปดขวบ ยิ้มเห็นฟัน รอยยิ้มที่ไร้เดียงสา ทำให้คนที่เห็นรู้สึกมีความสุขมาก
มือหนึ่งเขาถือรถของเล่นไว้ อีกมือหนึ่ง มือหนึ่งจับมือหญิงสาวคนหนึ่ง
ผู้หญิงในชุดเดรสยาวสีขาว ผมปลิว ใบหน้ายิ้มแย้มราวกับดอกไม้
พวกเขาในตอนนั้นยังคงมีความสุขอย่างไม่มีอะไรมารบกวน ใครจะสามารถรู้เส้นทางที่เดินมา ไม่ทันได้รู้สึกว่าฝุ่นได้เกาะเต็มตัว ทั้งตัวเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและรอยแผล
หยวนชูเฟินหมุนไปฝากรอบรูปด้านหลังที่ทำจากไม้ ภายใต้รูปภาพนี้ เผยให้เห็นรูปถ่ายที่เก่าจนเหลืองแล้ว
ในรูป ผู้ชายสวมแว่นสายตาสั้นกรอบลวดทอง มีเสน่ห์สง่างามและมีเกียรติแม้จะผ่านไปนานแล้วก็ตาม ยังคงดูดีที่สุด เหมือนกับว่าต้องการจะข้ามกระดาษเดินออกมา
หญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างๆผู้ชาย ในมือของผู้หญิงถือพู่กันวาดรูปหนึ่งด้าม ด้านหน้ามีขาตั้งภาพหนึ่งอัน เธอหันกลับมายิ้มหวานให้ชายหนุ่ม
แสงแดดส่องผ่านต้นหลิวและหญ้าริมฝั่งแม่น้ำ สิ่งก่อสร้างแปลกตาของต่างประเทศตั้งอยู่ไกลๆ
ทุกอย่างดูเหมือนเมื่อวาน หนุ่มสาวไม่แก่ กาลเวลาไม่แยกจากกัน พวกเขาเดินจูงมือกันก็สามารถข้ามผ่านอุปสรรคไปได้
แปะ——
น้ำตาหนึ่งหยดหยดลงบนรูปถ่าย ตกลงมาอย่างหนักแน่น……
หยวนชูเฟินสัมผัสชายในรูปถ่ายอย่างนุ่มนวล อดทนต่อความเศร้าและเจ็บปวดใจ พูดอย่างเบาๆว่า “เส้าเอิน……คุณอยู่ทางนั้นสบายดีไหม?
