ตอนที่ 480 หลงเซียวยืนยันการคาดเดา
ลั่วหานกับเจิ้งซิ่วหยากำลังนั่งอยู่ในสำนักงานตำรวจ ถังจิ้นเหยียนนั่งอยู่บนโซฟาด้านนอก เวลาผ่านไปแล้วครึ่งชั่วโมง
ลั่วหานเม้มปาก “ความหมายของคุณคือ เป็นความจริงที่แย้งไม่ได้ที่แม่สามีของฉันเป็นว่าจ้างฆาตกร เธอจำเป็นต้องบอกถึงมือปืน จากนั้นจะได้ออกหมายจับฆาตกร มิเช่นนั้นเธอยังคงไม่หลุดจากข้อหางั้นหรอ?”
เจิ้งซิ่วหยาจากคำรายงานประสบการณ์ ครึ่งชั่วโมงเธอดูไม่ต่ำกว่าสิบรอบแล้ว “อืม ตำรวจไม่สามารถเลิกจับแม่สามีของคุณมารับโทษเพียงเพราะเธอเป็นมะเร็งได้ ข้อหาว่าจ้างฆาตกรยังคงมีอยู่ แต่ตลอดมาเธอก็ไม่ยอมบอกตัวตนของฆาตกร ปกป้องฆาตกรตลอด พวกเราทำได้ยากลำบากมากจริงๆ”
ลั่วหานเอนพิงหลังเก้าอี้ นวดหัวคิ้วอย่างปวดหัว “ฉันรู้ความหมายของคุณ แต่เป็นไปได้ไหม แม่สามีฉันถูกฆาตกรควบคุมอยู่ เธอเลยไม่สามารถบอกตัวตนของฆาตกรได้?”
เจิ้งซิ่วหยาไม่ได้ปฏิเสธ “อันนี้สามารถเป็นไปได้ แต่ไม่กำหนดได้ว่าแม่สามีของคุณฆ่าคนโดยเจตนาจริงๆ เรื่องมาถึงอย่างนี้พวกเราก็ต้องเปิดใจคุยกันเถอะ ตัวแม่สามีคุณเก็บความลับไว้ แค่เปิดเผยความลับเท่านั้น จึงจะสามารถช่วยเธอให้หลุดพ้นข้อกล่าวหาได้”
ใช่ เธอเก็บความลับเอาไว้ ตัวตนของหลงเซียวก็คือความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ลั่วหานนึกถึงความสัมพันธ์ของฆาตกรกับหยวนชูเฟิน หวนนึกถึงเรื่องราวในอดีตในปีนั้น ในความเป็นจริงมันไม่ยากที่จะหาข้อสรุป ประมาณว่าผู้ตายอาจจะใช้อำนาจข่มขู่หยวนชูเฟินในตัวตนของหลงเซียว เป็นเหตุฉุกเฉินหยวนชูเฟินเลยใช้มาตรการขั้นสุดโดยวิธีการฆ่าปิดปาก
อื่นๆนอกเหนือจากนี้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย
“ไม่มีวิธีอื่นหรอ?”
“ไม่มี เธอไม่พูดให้ชัดเจน ตำรวจไม่สามารถปิดคดีที่สับสนงุนงงได้ เว้นแต่สิ่งที่คุณให้ฉันไม่ใช่รายงานผลตรวจร่างกายแต่เป็น……” เธอหยุดไปชั่วขณะ “คุณอย่าโกรธคำพูดที่ไม่น่าฟังของฉันเลยนะ ยกเว้นที่คุณเอามาให้ฉันจะเป็นใบแจ้งตาย มิเช่นนั้นตำรวจจะต้องดำเนินการตรวจสอบต่อไป”
ลั่วหานกุมหน้าสูดหายใจเข้าลึกๆ “ฉันเข้าใจความหมายของคุณ”
ตัวตนของหลงเซียวไม่สามารถเปิดเผยได้! อย่างน้อยตอนนี้ก็เปิดเผยไม่ได้อย่างเด็ดขาด แม้ว่าหยวนชูเฟินจะต้องได้รับโทษไปจนวันตายก็ตาม เธอจะไม่ยอมรับอย่างเด็ดขาด
หากไม่ยอมรับ ก็ไม่มีวิธีที่จะเจาะลึกถึงความจริงของคดีฆาตกรรมได้
หากว่ายอมรับแล้ว ตัวตนของหลงเซียวก็จะถูกเปิดเผย เขาก็จะสามารถตกลงมาจากบัลลังก์คุณชายตระกูลหลงในชั่วพริบตา
หยวนชูเฟินเลือกที่จะเสียสละตัวเองระหว่างภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก อย่างนี้ทั้งหมดที่คิดเป็นขั้นเป็นตอนอธิบายทุกสิ่งทุกอย่าง หยวนชูเฟินปกป้องหลงเซียวอยู่ ตั้งแต่ต้นก็โอบกอดจุดประสงค์อันนี้ไว้
ทำยังไงดี?
หลงเซียวกับหยวนชูเฟินสามารถปกป้องได้เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น หนึ่งในสองคนจำเป็นต้องพังพินาศไป
สวรรค์……เธอควรทำอย่างไร?
เจิ้งซิ่วหยาบีบๆมือลั่วหาน พบว่ามือของเธอเย็นมาก “หมอฉู่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? มือคุณเย็นมากเลย ไม่สบายหรือเปล่า?”
ลั่วหานส่ายหัว ริมฝีปากแดงๆเกือบจะกลายเป็นสีขาว “ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร ตอนนี้พวกคุณวางแผนการจะทำอย่างไร?”
เจิ้งซิ่วหยาก็ถอนหายใจ กระตุกมุมปากอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “นางฟ้า ตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่เราอยากจะทำอย่างไร เป็นคุณที่ทำให้พวกตำรวจเราลำบากมาก พวกคุณต้องการปกปิดความจริงในการฆาตกรรมของคุณหญิงหยวน ยังต้องการให้ตรวจสอบคดีใหม่ แต่การสอบสวนคดีใหม่ปฏิเสธที่จะให้หลักฐานเพิ่มเติม พวกเราจะทำอย่างไรได้? สามารถพักคดีไว้ชั่วคราวเท่านั้น ตรวจสอบก็ตรวจไม่พบผลลัพธ์อะไร ไม่สามารถใช้วิธีการได้อย่างถูกต้อง พวกเราก็จนปัญญาอยู่ดี”
ลั่วหานเงยหน้ามองเจิ้งซิ่วหยา ขยับมุมปาก “อย่าพูดน้อยใจแบบนี้เลย รอก่อนเถอะ แม่สามีฉันมีเวลาไม่มาก ถ้าหากพูดได้ ให้คดียืดเยื้อจนเธอจากไป ได้ไหม?”
เจิ้งซิ่วหยาเกาหัว “หมอฉู่ คุณสร้างปัญหาให้ตำรวจจริงๆ”
“นับว่าไว้หน้าฉันเถอะ ยืดเวลาเรื่องนี้ไปก่อน อย่าเพิ่งตรวจสอบต่อ ฉันหวังว่าแม่สามีของฉันจะได้รับการรักษาอย่างปลอดภัย ในช่วงนี้ตำรวจอย่าเพิ่งมารบกวนเธอ ถ้าคุณไม่ยอมรับปากฉัน ฉันแค่สามารถใช้ความสัมพันธ์ให้อธิบดีมาจัดการด้วยตัวเองเท่านั้น”
เจิ้งซิ่วหยาสบถคำหยาบ “เชี่ยยย!”
“ยังมี คนที่วางแผนลอบฆ่าศาสตราจารย์ส้ง พวกคุณมีเบาะแสไหม? ฉันเห็นใบหน้าด้านข้างของคนคนนั้น ขอเพียงแค่มีเป้าหมายที่น่าสงสัย ฉันสามารถจำได้อย่างแน่นอน พวกคุณให้ความสำคัญกับการสืบสวนคดีของศาสตราจารย์ส้งไม่ดีกว่าหรอ”
หัวของเจิ้งซิ่วหยาจะระเบิด “เฒ่าสารพัดพิษส้งชิงเซวี๋ยนนั่น เขามีเล่ห์เหลี่ยมมากกว่าแม่สามีของคุณ สิ่งที่เป็นประโยชน์อะไรคงไม่ยอมพูด ยังต้องให้พวกเราตรวจสอบคดี พวกคุณหมดหวังไปได้เลย”
ลั่วหานแทบจะเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมด ส้งชิงเซวี๋ยน ตอนนี้ หยวนชูเฟินรู้ตัวตนที่แท้จริงของหลงเซียวทั้งหมด ทุกอย่างที่พวกเขาทำคือเพื่อปกปิดความจริงทั้งหมด
และต้องมีคนอยู่เบื้องหลังพวกเขาอย่างแน่นอน คิดต้องการจะแยกเรื่องของเวลานั้นออกจากกัน
แต่ว่าเพราะอะไรถึงต้องฆ่าปิดปากด้วยล่ะ?
นอกจากตัวตนของหลงเซียว หรือว่ายังมีเรื่องอื่น ส้งชิงเซวี๋ยนรู้อะไร?
เดี๋ยวนะ!
ดวงตาของลั่วหานเบิกกว้างทันที ปรากฏความคิดแว่บหนึ่ง พ่อผู้ให้กำเนิดของหลงเซียว!
ส้งชิงเซวี๋ยน หยวนชูเฟิน ชายที่ถูกฆ่าทิ้ง บางทีสิ่งเดียวที่พวกเขามีเหมือนกันคือเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดของหลงเซียว!
พ่อผู้ให้กำเนิดของหลงเซียวคือใคร? ทำไมหยวนชูเฟินจึงสามารถแต่งงานมีหลงเซียวให้หลงถิง? ทำไมตลอดระยะเวลาสามสิบปีหลงถิงไม่เคยคิดจะทอดทิ้งหยวนชูเฟินเลย?
ทำไม? !
ลั่วหานกดขมับอย่างหนัก คำถามมากมายท่วมท้นในส่วนลึกสมองของเธอ ระเบิดปลายประสาทของเธอทีละเส้น ทีละเสียงทีละเสียง ดังก้องเหมือนเสียงฟ้าร้อง
ท้ายที่สุดแล้วในปีนั้นเกิดอะไรขึ้น?
สุดท้ายพ่อของหลงเซียวคือใคร? เกิดอะไรขึ้น?
แย่จริง!
เจิ้งซิ่วหยาจ้องมองไปที่การเปลี่ยนแปลงที่ซับซ้อนในการแสดงออกของลั่วหานเพียงหนึ่งนาที ก็ตะลึงงันกับเธอ “หมอฉู่ คุณไม่เป็นอะไรจริงๆหรอ? เมื่อกี้สีหน้าของคุณ……ดูตกใจมาก”
ฉับพลันลั่วหานก็ยืนขึ้น รีบคว้ากระเป๋าแล้วพูดว่า “ฉันไปก่อนนะ!”
เธอต้องถามให้ชัดเจน ต้องถามให้ชัดเจนแน่นอน มีข้อสงสัยถามมากมายเหลือเกิน ความลับมากมาย ทุกคนพยายามปกปิดอะไรอยู่
ส้งชิงเซวี๋ยน……เขาต้องรู้แน่นอน!
——
อเมริกา นิวยอร์ก
บ้านไม้ในเขตชานเมือง
ส้งชิงเซวี๋ยนสวมเสื้อคลุมยาวย้อนยุคหลวมๆ นั่งอยู่บนม้านั่งยาวอย่างมีมาด สูบบุหรี่เข้าไป ควันค่อยๆพ่นออกมาจากในปากของเขา กลุ่มควันลอยขึ้นอยู่ในห้อง แล้วจางหายไป
หลงเซียวนั่งอยู่ตรงข้ามเขา นิ้วมือหมุนรอบด้วยชาเล็กๆ สายตาลึกลับมองไปที่เขา
“ในที่สุดคุณก็มา” ส้งชิงเซวี๋ยนถอนหายใจอย่างจนปัญญาเล็กน้อย ดีดๆนิ้วมือ เถ้าสีขาวตกอยู่ในที่เขี่ยบุหรี่ ด้านบนขี้เถ้าชิ้นเล็กๆน้อยๆ ก้นบุหรี่ถูกทิ้งไว้แล้วนับไม่ถ้วน
นิ้วเรียวยาวของหลงเซียวหยุดอยู่ที่ขอบถ้วยชา ไม่มีเสียงใดๆ
“บอกมาเถอะ ท้ายที่สุดพ่อของฉันคือใคร?” หลงเซียวมองลงไปที่น้ำชาสีเขียวมรกตในถ้วยชา ชาใสสะท้อนแววตาและใบหน้าของเขา
ส้งชิงเซวี๋ยนแทบจะสูบบุหรี่หมดมวน โดยเหลือเพียงมวนสั้นๆคาบอยู่ในปาก “ฉันก็รู้ว่าคุณต้องค้นพบความจริงอย่างแน่นอน คุณเป็นเด็กฉลาด ฉลาดกว่าพ่อของคุณ”
หลงเซียวหลับตาลง พูดด้วยน้ำเสียงไม่หนักไม่เบาว่า “พ่อของฉันเป็นเขาจริงหรอ?”
ส้งชิงเซวี๋ยนดึงอัลบั้มรูปเก่าๆออกมา ภาพถ่ายด้านในที่เก็บรักษาไว้อย่างดี ดันไปด้านหน้าของเขา ชี้ไปที่ชายบนรูป“อืม คือเขา จากที่ฉันมองคุณก็รู้ คุณเป็นลูกของเขา พวกคุณเหมือนกันมาก ไม่เพียงแต่ดูเหมือน ท่าทางนิสัยใจคอเหมือนกันมาก คุณรู้ความจริงก็ไม่แปลก พ่อบังเกิดเกล้าของคุณชื่อมู่เส้าเอิน สามสิบปีก่อนนั้น เส้าเอินเป็นนักลงทุนอายุน้อยที่มีชื่อเสียงในอเมริกา ทุกเรื่องพ่อของคุณเป็นการจัดการลงทุน กำไรคงที่โดยไม่ขาดทุน พ่อของคุณเป็นนักลงทุนในตำนาน”
นึกถึงท่วงท่าความสามารถในปีนั้น ส้งชิงเซวี๋ยนพูดจากใจ “เวลาไม่เคยรอเราจริงๆ……เวลาไม่เคยรอเรา!”
เป็นไปอย่างที่คิดไว้ เขาตรวจสอบถูกแล้ว!
หลงเซียวบีบรูปถ่ายนั้น ดูแต่ละใบหน้าด้านบนอย่างละเอียด “พวกเขาทั้งหมดเป็นใคร?”
ส้งชิงเซวี๋ยนสูบบุหรี่หมดหนึ่งมวน หยิบซองบุหรี่ขึ้นมาอยากต่ออีกหนึ่งมวน ซองบุหรี่ว่างเปล่าแล้ว มือของเขาว่างเปล่า ก็เลยจำต้องหยิบถ้วยชาขึ้นมาดื่ม
จากนั้นก็เงียบไปชั่วขณะ มองไปรอบๆสถานที่ที่ตนเองอาศัยอยู่ “คุณรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน? สามสิบกว่าปีก่อน ที่นี่เป็นคฤหาสน์หลังหนึ่ง คฤหาสน์หลังใหญ่โอ่อ่าหรูหราหลังหนึ่ง”
ดวงตาของหลงเซียวหรี่ลงฉับพลัน “คุณจะไม่ได้บอกฉันว่า……”
ส้งชิงเซวี๋ยนหลับตาลง แต่ไม่ได้ลืมในทันที “ถูก ที่นี่ก็คือที่พักอาศัยของตระกูลมู่ในปีนั้นพ่อของคุณอายุยังน้อยก็ร่ำรวยล้นฟ้า ซื้อปราสาทสไตล์ยุโรปหนึ่งหลัง แต่หลังจากเกิดเรื่องกับตระกูลมู่ มีคนทำลายคฤหาสน์ทิ้ง ที่นี่อยู่ในซากปรักหักพังเป็นเวลาหลายปี……”
ในปีนั้นเปลี่ยนแปลงไปมาก ยุคที่เจริญรุ่งเรืองกลายเป็นมลายหายไป
ส้งชิงเซวี๋ยนยืนขึ้น “ตระกูลมู่ในตอนนั้นเป็นตระกูลที่มีเงินและอำนาจที่สุด น่าเสียดายที่มันเปลี่ยนไปในชั่วข้ามคืน พี่น้องกลายเป็นศัตรูกัน”
หลงเซียวมองสองสามคนในรูป “พ่อของฉันตาย มีความสัมพันธ์อะไรกับเขา?”
หลงถิงไม่ได้อยู่ในรูป
ส้งชิงเซวี๋ยนส่ายหัว “ไม่มีหลักฐานโดยตรง ไม่มีใครรู้ว่าความจริงคืออะไร พวกเขาคงคิดว่าฉันรู้ความจริง ดังนั้นจึงอยากจะคิดฆ่าฉันทิ้ง แต่ฉันไม่รู้ว่าใครคือฆาตกร ฉันแค่รู้ว่า ต่อมาแม่ของคุณได้แต่งงานกับหลงถิง กิจการของหลงถิงก็ดีขึ้นมากตั้งแต่นั้นมา ต่อมาเขาย้ายกิจการไปที่ประเทศจีน มีMBKในปัจจุบัน”
หลงเซียวกำหมัดจนแน่น “ไม่ต้องหาหลักฐาน หลงถิงก็คือฆาตกร! แต่เขาไม่ใช่ฆาตกรเพียงคนเดียว คนบนรูป ตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่กี่คน?”
ส้งชิงเซวี๋ยนนึกย้อนไปสักพัก “คนนี้ตายไปแล้ว”
“ฉันรู้”
“คนสุดท้าย……ฉันไม่รู้ว่าเขาตายไปหรือยัง ไม่เคยได้ยินข่าวคราวของเขา อันนี้……หลังจากที่พ่อของคุณจากไป เขาก็หายไปจากสาธารณชน”
หลงเซียวแยกแยะทั้งสองคนในรูปอย่างละเอียด ทั้งหมดอยู่ในวัยยี่สิบกว่าปี อายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อ แต่เวลาผ่านไปนานมากแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้รูปร่างหน้าตาจะเปลี่ยนไปหรือจริงๆหายตัวไปแล้ว เขาไม่เคยพบเห็น
นึกถึงความสัมพันธ์และแวดวงการค้าของตนเองในปีเหล่านั้น ถ้าหากเป็นนักธุรกิจรุ่นเก่า เขาไม่สามารถไม่ประทับใจได้
“พวกเขาชื่ออะไร?”
“ตรงกลาง พวกเขาทั้งหมดเป็นคนเชื้อสายจีน ฉันรู้แค่ชื่อภาษาอังกฤษเท่านั้น อย่างไรก็ตามคู่ค้าทางธุรกิจของพ่อคุณกับฉันไม่ได้คุ้นเคยกันเป็นพิเศษ คนทางซ้ายนี้ชื่อรุ่นเอิน คนทางขวานี้ชื่อเฉียวจื้อ ฉันจำได้ว่าพ่อของคุณเหมือนจะเรียกว่าถัง”
“เฉียวจื้อถัง？”
ส้งชิงเซวี๋ยนเบ้ๆปาก “อืม เหมือนจะใช่ ไอย๊ะ ไม่มีคนเรียกมาหลายปีแล้ว ฉันก็จำไม่ได้ ท้ายที่สุดตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ทำอะไร ฉันไม่รู้จริงๆ หลังจากพ่อของคุณเกิดเรื่อง ฉันเคยตรวจสอบ แต่ว่าตำรวจบอกว่าไม่มีหลักฐาน ในที่สุดก็ปิดคดีไม่ได้ ในปีนั้นกฎหมายของอเมริกายังไม่สมบูรณ์เหมือนในตอนนี้ อีกทั้ง หลังจากนั้นฉันก็ไปเรียนหมอที่อังกฤษ กลับมาอเมริกาอีกครั้งก็สิบปีต่อมา ทุกสิ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนไปแล้ว……เปลี่ยนไปหมดแล้ว”
ใครจะนึกถึง หลังจากผ่านไปหลายปี ลูกชายที่พ่อเสียชีวิตของมู่เส้าเอินจะออกมาค้นหาเรื่องราวเก่าๆไหม?
ใครจะคิดถึง คนที่พลัดพรากกันไปคนละขอบฟ้า คาดไม่ถึงว่าจะถูกคนพูดถึงอีกครั้ง?
หลงเซียวจ้องไปที่ชายในรูปถ่าย ในปากพูดครุ่นทบทวนเบาๆ “เฉียวจื้อถัง?”
ถัง?
คนนี้แซ่ถัง
ท่ามกลางผู้คนที่เขารู้จักในตอนนี้ แซ่ถังจะมีก็แค่ถังจิ้นเหยียนเท่านั้น แบบนี้จะไม่บังเอิญไปหน่อยหรอ?
“คุณส้ง คุณเคยเจอคนที่รูปร่างหน้าตาคล้ายกับเขาไหม?”
อย่างเช่นถังจิ้นเหยียนของโรงพยาบาลหวาเซี่ย
ส้งชิงเซวี๋ยนคิดอย่าถี่ถ้วน จากนั้นก็ส่ายหัว “ไม่มีนะ คุณสงสัยถังจิ้นเหยียนใช่ไหม? ฉันเคยเจอถังจิ้นเหยียน รูปร่างหน้าตาไม่เหมือนกับเฉียวจื้อ ฉันเคยสงสัย แต่ว่าต่อมาก็ตัดความคิดออกไป จะมีเรื่องบังเอิญมากมายแบบนี้ในชีวิตได้อย่างไร?”
“ฉันก็หวังว่า……จะไม่สามารถมีเรื่องบังเอิญมากมายแบบนี้ได้”
