ตอนที่ 500 พวกเราสามารถพยายามกันหน่อย
“โอเค พวกเราพยายามมีลูกให้เร็วที่สุด”สายตาของหลงเซียวมองมาที่เธออย่างรักใคร่ นิ้วมือที่อุ่นพันม้วนผมของเธอทีละเส้น รักษาเส้นผมทุกเส้นของเธอไว้ราวกับของลํ้าค่า และนำมาดมที่จมูก
คำพูดโบราณที่ว่า”ซ่อนเสือร้ายในใจ แต่ดมดอมดอกกุหลาบ”อาจจะเกิดขึ้นเป็นแบบนี้น่ะ?
ลั่วหานรู้สึกเขินอายเล็กน้อย ใบหน้าแดงก่ำ กัดริมฝีปากไว้อย่างแน่น การที่พูดว่าพยายามมีลูกให้เร็ว ก็คือการพูดถึงเรื่องเหล่านั้นโดยทางอ้อมไม่ใช่เหรอ?
ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นผู้หญิง พูดกับเขาว่าอยากมีลูกอย่างใจร้อนทุกวัน อันที่จริงก็เป็นการสะกิด……
คนที่มีสติอย่างหมอฉู่ พอมาเจอกับคุณหลงสมองก็ไม่พอใช้แล้วน่ะ
“เออ……คุณอย่าเข้าใจผิดนะ ฉันแค่อยากจะมีลูก ไม่มีความคิดอย่างอื่น”
ตายแล้ว ยิ่งอธิบายยิ่งซับซ้อนขึ้น
หลงเซียวหงายปากขึ้นมาอย่างเลวร้าย หัวก้มต่ำลง เกือบจะชิดติดกับใบหน้าของเธอ”อ๋อ?ความคิดอื่นหมายความว่าอะไร?คุณภรรยาว่ามาสิ”
“หลงเซียว คุณตั้งใจใช่ไหม”ลั่วหานทุบหน้าอกของเขาด้วยความอับอายพร้อมกระซิบ
“คุณภรรยาอยากมีลูกให้เร็วที่สุด ถ้าฉันไม่มีความคิดอื่น นั้นก็คงยากที่จะทำให้คุณบรรลุเป้าหมายได้นะ”ดวงตาที่มืดลึกราวกับออบซิเดียนสองชิ้นนั้น สว่างและส่องประกายออกมา ดึงดูดใจคน
ลั่วหานบิดมือของเขาเบาๆ”อย่ามาตีฝีปากนะ ฉันไม่พูดด้วยกับคุณแล้ว”
ยังไงทุกครั้งก็ล้วนพูดชนะเขาไม่ได้
หลงเซียวขมวดคิ้ว ถอนหายใจออกอย่างเป็นห่วงพร้อมกล่าวว่า”ตอนนี้ฉันเริ่มเป็นห่วงอนาคตของตัวเองแล้วนะ ลั่วลั่ว คุณชอบเด็กขนาดนี้ ถ้าทีหลังตั้งครรภ์แล้วคลอดลูกจริงๆ คุณอาจจะสนใจแต่ลูก ฉันก็จะไม่เป็นที่โปรดปรานแล้ว”
ลั่วหานหัวเราะออกมา สายตามองไปดูเด็กที่กำลังกินลูกอมและเล่นกันอยู่อย่างอ่อนโยน”เออ มีความเป็นไปได้สูงนะ ดังนั้นคุณหลงต้องรักษาช่วงเวลาที่ฉันยังปรนเปรอคุณอยู่ รอเด็กมาเมื่อไหร่ ข้าจะให้เจ้าเข้าวังเย็นทันที”
“โอเค คืนนี้ข้าจะรับใช้ใกล้ชิดให้กับพระราชินีของข้า ให้พระราชินีพอใจแน่ๆขอรับ”เขาแตะที่จมูกของเธอ นิ้วมือลื่นๆ แต่ยังรู้สึกว่ามันไม่พอ พลิกร่างที่สูงกลับและก้มหน้าจูบริมฝีปากของเธออย่างสง่างาม
“วู เด็กๆยังมองดูอยู่เลย”
ลั่วหานรีบดิ้นรนออกจากท่าทางของเขา อายที่จะอยู่ในอ้อมอกของเขาอีกต่อไป ถ้าให้เด็กๆเห็นเช่นนี้……พวกเขาจะคิดอะไรกันล่ะ มันมีอิทธิพลต่อการพัฒนาทางร่างกายและจิตใจของเด็กมากเกินไป
“คุณภรรยาดูถูกเด็กพวกนี้จนเกินไป เด็กในระดับอนุบาลล้วนเริ่มคบแฟนกันแล้ว สิ่งที่รู้เยอะกว่าผู้ใหญ่ด้วยซ้ำ”
“เป็นไปไม่ได้……หรือเปล่า?เด็กๆตัวเล็กขนาดนี้จะรู้อะไรล่ะ?คุณอย่ามาหลอกฉัน”หมอฉู่ที่ศึกษาวิธีต่างๆในการรักษาโรคอยู่แต่ในโรงพยาบาลตลอด รู้สึกว่าไม่เข้าใจโลกของเด็กๆเลย
ดูจากเช่นนี้ การสั่งสอนเป็นปัญหาที่ยากต่อการแก้ไข
หลงเซียวหัวเราะฮ่าๆออกมาหลายเสียง”แฟนคนแรกของฉันก็ได้คบกันที่อนุบาล แต่อายุยังไม่ถึงสามขวบ มีเด็กผู้หญิงที่น่ารักคนหนึ่งอยู่ห้องเดียวกับฉัน ฉันเห็นเธอตาแรกก็รักเธอแล้ว”
“ฮึ!ฮึ!ฮึ!”ลั่วหานไม่รู้จะตอบกลับเขายังไง ก็เลยหัวเราะเยาะใส่เขา
หลงเซียวปล่อยเอวของเธอ และจับมือของเธอขึ้นมา มองตาของเธออย่างเจาะจง”เธอชื่อฉู่ลั่วหาน”
ลั่วหานกัดฟันไว้”เฮ้อ!ล้อฉันเล่นอีกแล้ว!”
หลงเซียวกอดมือของเธอและเดินกลับไป มือใหญ่ที่สะอาดห่อหุ้มมือของเธอเอาไว้ ก้าวเท้าไปพร้อมกับเธอ”ฉันไม่ได้หยอกล้อคุณจริงๆ ถ้าตอนนั้นก็รู้จักคุณ ตาแรกที่เห็นคุณฉันจะรักคุณทันทีแน่นอน”
“ฉันไม่เชื่อ”
“เพราะว่าชีวิตคนเรามันสั้นไป และผ่านไปอย่างรวดเร็ว ถ้าหากเป็นไปได้ ฉันหวังว่าสามารถรู้จักคนตั้งแต่คุณเกิดมา สามารถเติบโตพร้อมกับคุณ ไม่นั้นชีวิตยี่สิบปีแรกสำหรับฉัน ล้วนถือว่าเปล่าประโยชน์”
จะพูดคำคมความรักหวานๆจนถึงขั้นนี้เลยรึ ฉันยังไม่ได้เตรียมพร้อมอะไรเลย
“คุณหลง พอเถอะ!ถ้าคุณพูดลงไปอีก ฉันก็จะขาอ่อนจนเดินไม่ได้แล้ว เอ๊ะ เมื่อกี้นี้เสี่ยวจื๋อให้คุณกลับไปที่บริษัท มีเรื่องอะไรเหรอ?”
ลั่วหานรู้ดีกับเคล็ดลับในการพูดคุยกับเขาแล้ว เปลี่ยนเรื่องทันที!
หลงเซียวก็ไม่พูดต่อจากคำพูดเมื่อกี้อีก แต่กลับได้พูดอย่างราบเรียบ”เกี่ยวกับรายละเอียดของการประชุมคณะกรรมการ ไม่มีเรื่องใหญ่หรอก ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานอย่าพูดถึงการงาน เราไปกินข้าวกันเถอะ”
ลั่วหานจับแขนของหลงเซียวขึ้นมาโดยตรง และเอียงหัวไปมองนาฬิกาที่ข้อมือของเขา”เพิ่งหกโมง ไปกินข้าวเช้าไปหรือเปล่า?”
“ไม่เช้าแล้ว กว่าจะได้กินมันก็ไม่เช้าแล้ว”
ไม่นานลั่วหานก็รู้แล้วว่า คำว่ากว่าจะได้กิน หมายความว่าได้กินข้าวที่ข้าวทำเอง
พอถึงบ้าน หลงเซียวก็แยกแยะคนใช้ทั้งหมด และลงมือทำกับข้าวเอง
แม้กระทั่งคนที่มีฝีมือในการทำกับข้าวอย่างหมอฉู่ก็ถูกเขาผลักออกไปจากห้องครัว จับไหล่ของเธอและพูดอย่างจริงจัง”คุณภรรยา ในเมื่อที่เราตกลงกันจะมีลูก ก็ต้องเตรียมพร้อมสำหรับการตั้งครรภ์ให้ดี กินกับข้าวที่ฉันทำเอง ลูกจะได้ยิ่งรักฉันไง”
ลั่วหานหัวเราะฮ่าฮ่าออกมา พิงอยู่กับประตูห้องครัวและทำหน้ามุ่ย”คาดไม่ถึงว่าคุณมู่สุดที่รักของฉันเป็นคนที่ฉลาดแกมโกงเช่นนี้”เธอลดระดับเสียงลงอย่างเจตนา จากนั้นเงยหน้าขึ้นเรียกเขาว่าคุณมู่
มือทั้งคู่ของหลงเซียวกำลังยุ่งอยู่ เลยต้องก้มหน้าใช้หน้าผากแตะหน้าผากของเธอ น้ำเสียงที่เซ็กซี่กระตุ้นใจคน”คุณพูดถูกต้องครับ คุณนายมู่สุดที่รัก”
ลั่วหานเม้นปาก ริมฝีปากที่สมบูรณ์แบบยิ้มขึ้นมา”ฉันสวมผ้ากันเปื้อนให้คุณ”
เอาผ้ากันเปื้อนมามัดเป็นวงกลมรอบเอว และผูกโบว์ ชายที่ร่างใหญ่ ควบคู่กับผ้ากันเปื้อนแม่บ้าน เป็นภาพที่ตลกจริงๆ
ลั่วหานอยากจะขำ แต่สุดท้ายก็ได้ทนไว้”ทำกับข้าวเถอะ สู้ๆนะ พ่อที่ดีเยี่ยม!”
“โอเค แม่ที่ดีเยี่ยมกว่า ไปนั่งดูทีวีที่ห้องรับแขกสักครู่ ไม่นานฉันก็จะทำเสร็จแล้ว”
ลั่วหานหัวเราะอิอิอย่างเลวร้าย และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋า “คชา”แอบทำรูปภาพรูปหนึ่ง”เก็บเอาไว้เป็นหลักฐาน ทีหลังจะได้ให้ลูกดูสิ่งที่พ่อสุดที่รักของเขาใช้พลังอันมหาศาลมาทำเพื่อเขา ”
ในมือของลั่วหานจับผักเขียวอยู่ หัวเราะอย่างเลวร้ายกว่าเธออีก”คุณภรรยาพูดผิดไปหรอกครับ พลังอันมหาศาลที่ทำเพื่อเขาไม่ได้ใช้ในที่นี่ ต้องทำในการออกกำลังกายหลังกินข้าวเสร็จ”
ลั่วหานหน้าแดงขึ้นมาทันที”ฉันจะไปอ่านหนังสือ!บ๊ายบาย!’
เธอรีบวิ่งหนี ส่วนหลงเซียวมันแต่แอบขำ เธอนี่โง่อย่างน่ารักเลยทีเดียว
คิดจะอ่านหนังสือ แต่ในบ้านมีแต่หนังสือที่เกี่ยวกับการแพทย์และธุรกิจ หนังสือที่พูดถึงการเตรียมตัวในการตั้งครรภ์ไม่มีสักเล่ม ลั่วหานหาในชั้นวางหนังสือไปรอบหนึ่ง แต่ยังคงหาไม่เจอ
พอดีในเวลานี้ โทรศัพท์ของเธอดังขึ้น
บนหน้าจอเป็นเบอร์ที่เธอได้จดจำไว้ตอนหน้านี้ หลายวันก่อนเคยได้รับ แต่ต่อจากนั้นมายุ่งมาก เธอก็เลยลืมไปแล้ว
“คุณผู้หญิงฟาง มีเรื่องอะไรมาหา?”
ลั่วหานนั่งอยู่ในห้องรับแขก และไม่มีหนังสือที่เหมาะสมให้ดู จึงต้องเปิดทีวีดู
ฟางหลิงหยู้ที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งหัวเราะเยาะและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตร”ฉู่ลั่วหาน ดูเหมือนว่าคุณไม่อยากรู้ความลับของปีนั้นแล้ว จนถึงป่านนี้ยังไม่ได้ลงมือทำเลย”
ลั่วหานเปิดกระโดดช่องอย่างมั่วๆ การเงิน ละคร การบันเทิง จากนั้นหยุดลงที่ช่องของเด็ก ดูการ์ตูนที่ไม่เคยดูมาก่อน”คุณนี่ประเมินฉันสูงเกินไป ฉันไม่มีเส้นสายทางด้านนี้ ทำไม่ได้ ทิวทัศน์ที่ประเทศญี่ปุ่นสวยงามอยู่ คุณอยู่อีกหลายวันก็ดีอยู่นะ”
ฟางหลิงหยู้ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้อย่างรุนแรง เก้าอี้ล้มลงไปเพราะท่าทางที่รุนแรงของเธอ ตกลงไปที่พื้นอย่างแรง และเกิดเสียง’ปัง’อย่างดัง
“ฉู่ลั่วหาน ให้ฉันกลับไปในประเทศ ฉันสัญญาว่าสิ่งที่คุณจะได้รับนั้นมากกว่าสิ่งที่คุณลงทุนไป ในเรื่องนี้พวกเราไม่ใช่ศัตรูกัน เสิ่นเหลียวทำอย่างโหดเหี้ยมต่อพวกเราแม่ลูก ฉันจะไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆหรอก แถมเสิ่นเหลียวเหมือนจะปฏิบัติต่อพวกคุณสองผัวเมียก็ไม่ดีเช่นกัน เขาเป็นศัตรูของพวกเราร่มกัน ดังนั้นคุณร่วมมือกัน ฉันสามารถช่วยคุณได้ คุณจะไม่ถูกเอาเปรียบหรอก”
ทุกเงื่อนไขมันน่าดึงดูดใจคน ส่วนสิ่งแลกเปลี่ยนก็สมเหตุสมผลอยู่ ขอให้ฟางหลิงหยู้ได้กลับมา ฝั่งของตระกูลเสิ่นพวกเธอสองแม่ลูกก็ได้คิดวิธีจัดการเอง คิดดูแล้วมันก็ดีอยู่นะ
ลั่วหานคิดดูแล้ว ถ้าจะพาฟางหลิงหยู้กลับมาในประเทศ อย่างน้อยต้องใช้ขั้นตอนสามขั้นตอน ซึ่งแต่ละขั้นตอนจะต้องได้รับการอนุมัติจากข้าราชการตำแหน่งสูงสุดของกรมตรวจคนเข้าเมือง
ด้วยความสามารถของเธอเอง มันยังไม่พอ
“โอเค ฟังดูแล้วเหมือนไม่มีเหตุผลจะปฏิเสธเลย รออยู่เถอะ ฉันจะคิดวิธีให้คุณกลับมาเร็วที่สุด แต่ก่อนหน้านี้ รวมไปถึงหลังจากคุณกลับมาในประเทศแล้ว ถ้ายังคิดทำสิ่งเลวร้ายอีก ฉันสัญญาว่าจะส่งคนไปพื้นที่ที่ไกลกว่านี้อีก”
ฟางหลิงหยู้ระงับความตื่นเต้นของตนเองลงไปแล้วหัวเราะออกมา”คุณไม่ต้องห่วง ฉันรู้ว่าต้องทำยังไง”
“ดีมาก คุณควรจะรู้ฐานะของคุณเองให้ดีนะ”
วางสายเสร็จ ลั่วหานหมุนโทรศัพท์ไปมา ปัญหาของฟางหลิงหยู้ควรถึงเวลาที่จัดการแล้ว อย่าไปพูดถึงก่อนว่าความจริงในปากของเธอนั้นจริงหรือเปล่า เพียงแค่ให้เธอกลับมาหาเรื่องตระกูลเสิ่น มันก็จำเป็นมากไปแล้ว
นอกจากนี้แล้ว……
ลั่วหานนึกถึงลูกของลูกของจ้าวฟางฟาง
ไอ้เหี้ยเอ๋ย ปัญหาของอำนาจสูงสุดยังจัดการไม่เสร็จ เธอต้องการยืมบัตรประชาชนของหลงเซียว
“คุณสามี ฉันจะขอยืมของสิ่งหนึ่งหน่อย”ลั่วหานผลักประตูห้องครัวออกมา แอบสังเกตเงาหลังที่ยุ่งอยู่ของหลงเซียว เอ๊ะ ผู้ชายที่ตั้งใจทำกับเขา เซ็กซี่จริงๆเลย
หลงเซียวกำลังจับกระทะผัดผักอยู่”ของอะไร?”
ลั่วหานอธิบายความเป็นมาของเรื่องออกมารอบหนึ่ง”ดังนั้น ฉันต้องใช้บัตรประชาชนของคุณ”
หลงเซียวขมวดคิ้ว”ตอนนั้นก็เพื่อความปลอดภัย ดังนั้นถึงใช้การยืนยันตัวตนผ่านปรับประชาชนในการกำหนดอำนาจสูงสุด แต่คุณสามารถใช้บัตรประชาชนของฉันเพื่อเข้าสู่ระบบ และเปลี่ยนสิทธิ์ในการควบคุมดูแลเป็นของคุณ”
“อย่างนี้ก็ทำได้เหรอ?’
หลงเซียวยกกับข้าวออกมา”สำหรับคนอื่นไม่ได้หรอก แต่สำหรับคุณได้ทุกอย่าง”
ลั่วหานทำตาโค้งอย่างภูมิใจ”โอเค!บัตรประชาชนล่ะ?”อยู่ในกระเป๋ากางเกงของฉัน คุณมาหยิบเอง”
หลงเซียวนำกระทะที่ผัดผักวางล้างอยู่ใต้ก๊อกน้ำ”
ลั่วหานเอ่ยเสียงอืม จากนั้นเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเขา จับดูแล้วไม่มี เปลี่ยนเป็นอีกฝั่งหนึ่ง จับดูแล้วก็ไม่มีเหมือนกัน”อยู่ไหนล่ะ?หาไม่เจอ”
หลงเซียวถูกเธอจับจนรู้สึกฟินมาก วางกระทะให้เป็นที่เสร็จ นำกับข้าวจานหนึ่งส่งไปถึงมือของเธอ”ไอ้โง่เอ๋ย อย่างนี้ยังเชื่อเหรอ?กระเป๋าสตางค์อยู่ในกระเป๋าด้านในเสื้อโค้ท ไปหยิบเถอะ”
“เว้ย!”
“กับข้าว เป็นสิ่งที่ชดเชยคุณ ทีหลังจำให้ขึ้นใจนะ ผู้ชายทั่วไปจะไม่เอากระเป๋าสตางค์ใส่ในกระเป๋ากางเกงหรอก เข้าใจหรือยัง?”ปรมาจารย์หลงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ทำไมล่ะ?”ระหว่างที่ลั่วหานถาม ก็คีบผักชิ้นหนึ่งเข้าไปในปาก เออ!อร่อย!
“กระเป๋ากางเกงของผู้ชาย ข้างหนึ่งใส่มือของตัวเอง อีกข้างหนึ่งใส่มือของภรรยาไง ครั้งหน้าคุณสามารถลองดูได้นะ”
ลั่วหาน”……”
หยิบกระเป๋าสตางค์ของหลงเซียวขึ้นมา กระเป๋าสตางค์หนังสีน้ำตาลเข้ม ข้างบนมีโลโก้ยี่ห้อหรูยี่ห้อหนึ่งอยู่ ลั่วหานยังเป็นครั้งแรกที่มาเปิดดูกระเป๋าสตางค์ของพวกเขา จับดูแล้วรู้สึกนุ่มมาก พอเปิดกระเป๋าสตางค์ออกมา ทางด้านซ้ายมือ มีรูปถ่ายรวมของพวกเขาสองคนอยู่ด้วย
แต่รูปถ่ายรูปนี้……ทำไมแปลกขนาดนี้ล่ะ?
หลงเซียวที่อยู่บนรูปถ่ายอายุแค่ห้าหกขวบ ส่วนเธอเหมือนจะแค่สามขวบ ได้ใช้โปรแกรมPSทั้งสองคนอยู่ในรูปถ่ายเดียวกัน แถมยังได้จับมือกัน เชื่อมโยงกันอย่างไร้รอยต่อ
โอ้มายก๊อด นี่มันสถานการณ์อะไรเนี่ย?
คุณหลง คุณใส่ใจจนถึงขั้นนี้เลยเหรอ?
ลั่วหานแอบหัวเราะ และแอบมองไปทางห้องครัว เธอดีใจมาก!
พอหยิบบัตรประจำตัวของหลงเซียวออกมา ลั่วหานก็ตกใจอีกครั้ง
รูปถ่ายในบัตรประชาชนของคนทั่วไป ล้วนน่าเกลียดสุดๆ แม้กระทั่งเธอก็ถูกถ่ายจนอ้วนราวกับหมู แต่รูปถ่ายในบัตรประชาชนของคุณหลงนั้นหล่อเหลามาก!
หน้าตาหล่อจนทำให้คนอื่นรู้สึกไม่ยุติธรรมเป็นอย่างยิ่ง ทั้งจมูก ดวงตา ริมฝีปาก……
ขอให้หน้าตาดี รูปถ่ายในบัตรก็ดีตามไปด้วย
นับถือจริงๆเลย!
