บทที่ 268 ธีมวันนี้คือเมด! เมด! และเมดล่ะ!!!
เมืองแห่งการศึกษา โรงเรียนเขต7 ณ บ้านวู่หยาน…………
มองดูสภาพห้องรับแขกที่เละเทะราวกับเพิ่งมีพายุเฮอริเคนพัดผ่าน วู่หยานทำ
อะไรม่ได้นอกจากยิ้มแห้งๆ
ใกล้ๆกันมีสามสาวที่เชิดหน้ามองเพดานด้วยท่าทางที่ยังกับจะบอกว่า ‘เรื่องนี้ฉัน
ไม่เกี่ยวนะ/คะ!’
แน่นอนว่าสามคนนี้ก็คือ คินุฮาตะ เฟรนด้า และ ทาคิสึโบะ!
ในเวลานี้ทั้งสามได้ยืนเรียงกระดานอยู่หน้าวู่หยานในชุดเมด ความน่ารักความ
โมเอะส่งออกมาเต็มทำให้ยามแรกที่วู่หยานเห็นถึงกับตาเป็นประกาย
ทว่าพอเห็นภาพเบื้องหลังพวกเธอ ห้องที่เละเทะเขาก็ไม่มีกระจิตกระจิตจะทำ
อะไรแล้ว ได้แต่ถอนหายใจอย่างหดหู่และเจ็บปวด
ในเวลานี้วู่หยานเริ่มรู้สึกเสียใจหน่อยๆแล้วที่พาทั้งสามมาบ้านโดยบอกว่าเป็นเมด
ไป นี่มันไม่ใช่หาเรื่องให้ตัวเอง?
แต่นี่จะว่าวู่หยานก็ไม่ได้ ลองคิดดูมีเมดสาวหน้าตารักมากวาดถูเช็ดบ้านมันเจริญ
หูเจริญตาขนาดไหน
โชคยังดีที่ตอนนี้ ฮินางิคุ มิโคโตะ อิคารอส และ แอสเทรีย ทั้งสี่สาวได้เข้าเมืองไป
ไม่งั้นล่ะก็…………
แต่ว่าที่ทำวู่หยานงุนงงก็คือทำไมอยู่ดีๆฮินางิคุกับมิโคโตะถึงได้มาใช้ให้เขาทำ
ความสะอาดบ้านทั้งหลัง? ปกติไม่ใช่ว่าอิคารอสจะเป็นคนทำ?
แล้วยังมีตอนสั่งให้ทำความสะอาดบ้าน ทำไมพวกเธอถึงได้มีสีหน้าโกรธแค้นแบบ
นั้น?……….
จนถึงตอนนี้สัตว์ป่าหื่นกามบางตัวก็ยังไม่รู้ว่าฉากที่ตัวเองกำลังกดเด็กสาวโลลิได้
โดนภรรยาตัวเองพบเข้าแล้ว………
บางทีฮินางิคุกับมิโคโตะคงคิดว่าเหตุผลที่วู่หยานไปจับกดเฟรนด้าเป็นเพราะพวก
เธอไม่ให้เข้าห้องด้วยกระมั้ง ดังนั้นครั้งนี้ทั้งคู่ถึงไม่ได้ลงโทษแรงอะไร แค่ให้วู่หยา
นทำความสะบ้านทั้งหลังโดยพวกเธอยังพออิคารอสไปด้วยเพื่อไม่ให้ช่วย…….
แต่ถ้าสองสาวผู้น่ารักรู้ว่าอันนี้เป็นจุดประสงค์แต่แรกของวู่หยานที่พวกเธอเข้า
บ้านไม่รู้จุดจบจะเป็นยังไง………..
ส่วนสำหรับวู่หยานถึงจะรู้สึกตะหงิดๆใจแต่เขาก็ไม่ได้อะไรรับคำสั่งมาทำแต่โดยดี
อย่างน้อยมันก็แค่บ้านหลังเดียวไม่ใช่ทั้งเมืองแห่งการศึกษาสักหน่อย……..
ดังนั้งถึงบอกไงว่าฮินางิคุกับมิโคโตะใจดีมากแล้ว…….
แต่ว่าตอนหลังวู่หยานเพิ่งมารู้ตัวว่าตัวเองคิดง่ายไป……
เขาลืมไปว่าบ้านที่สามารถบรรจุทั้งตัวเขา ฮินางิคุ มิโคโตะ อิคารอส แอสเทรีย คิ
นุฮาตะ เฟรนด้า และ ทาคิสึโบะ คนแปดคนได้มันควรจะใหญ่มาก……
ดังนั้นเมื่อ ฮินางิคุ มิโคโตะ อิคารอส แอสเทรีย เดินออกจากบ้านไป วู่หยานก็จับ
ไม้กวาดแล้วมองไปสแกนพื้นที่ หลังจากมองอย่างโง่ๆอยู่พักนึงเขาก็โยนไม้กวาด
ทิ้ง ยอมแพ้ความคิดที่จะทำคนเดียวไป…….
ในเวลาพอเหมาะนี่เอง คินุฮาตะ เฟรนด้า และ ทาคิสึโบะที่เขาพาเข้าบ้านใน
ฐานะเมดจึงตกเป็นแพะรับบาปไปโดยปริยาย…….
ใช้เหตุผลที่ว่า ‘เป็นเมดก็ต้องใส่ชุดเมดสิ!’ วู่หยานก็ได้ใช้โอกาสนี่จับพวกเธอใส่ชุด
เมด จากนั้นเขาก็ไปนั่งที่โซฟารอให้บ้านสะอาดวิ่งวับ
ทว่าอย่างรวดเร็ววู่หยานก็พบว่าตัวเองคิดง่ายไปอีกแล้ว………
มองดูภาพ ‘หายนะ’ ตรงหน้า ถ้าเขายังไม่รู้ตัวว่าตัดสินใจผิดอีกก็บ้าแล้ว!
นี่เขาเรียกว่าทำความสะอาด? มองยังไงก็ทำลายล้างชัดๆใช่ไหม? ใช่! มองยังไง
แม่งก็ใช่!
วู่หยานปัดเอาเศษชิ้นโต๊ะนับไม่ถ้วนออกไป เพื่อไม่ให้ตัวเองเจ็บตัว………
นี่อย่าบอกนะว่าพวกเธอทำความสะอาดไม่เป็น?
บางทีนี่อาจเป็นเหตุผลแค่ส่วนเดียว ที่เหลือน่าจะเป็นเพราะความไม่พอใจของ
สามสาว ไม่สิ! ที่แม่งกลายเป็นแบบนี้เพราะยัยโลลิสองคนนี้ไม่พอใจแน่ๆอ่ะ!
ถูกบังคับจับตัวมาบ้านนี้ เมื่อวานก็ถูกฉวยโอกาสให้เป็นเมด พอมาวันนี้ก็ถูกสั่งให้
ทำความสะอาดบ้าน ถ้าไม่ทำลายอะไรบ้าง เธอ ‘คินุฮาตะ ไซไอ’ก็คงไม่สามารถ
มองหน้าตัวเองในกระจกได้อีกเลยมั้ง?
ดังนั้นด้วยหัวใจที่อัดแน่นด้วยความไม่พอใจ ฉากหน้าก็รับคำทำตามทุกคำสั่ง
บอกให้เช็ดก็เช็ดให้ บอกให้ถูก็ทำตาม บอกให้กวาดก็ทำ เรียกได้ว่าเชื่อฟังสุดๆ!
แต่เพียงแค่ว่าตอนเธอทำความสะอาด เธอได้ใช้ ‘Offense Armor’ คลุมไว้ที่มือ
ตัวเองด้วย
ดังนั้นตอนที่เช็ดพื้นแต่ละครั้งต่อให้เบามือแค่ไหนพื้นก็แตกได้อย่างน่าอัศจรรย์
ตอนเช็ดโต๊ะโต๊ะก็สลายเป็นผุยผง ตอนเช็ดเก้าอี้เก้าอี้ก็ลาจากโลกนี้ทันที…….
ขนาดคินุฮาตะยังไม่พอใจถึงขนาดนี้ อย่าว่าแต่เฟรนด้าเลย เมื่อวานโดนจับกด
ตื่นเช้ามาโดนซ้ำอีก พอเดินออกจากห้องมาได้ก็ให้มาทำ……ความสะอาดบ้าน?…..
แถมยังต้องสวมชุดเมดอีกต่างหาก!
ด้วยเหตุนี้เฟรนด้าจึงแอบระบิดอารมณ์เงียบๆ!
ดังนั้นทั้งเฟรนด้าและคินุฮาตะที่มีความคิดแบบเดียวกันโดยไม่ได้นัดหมาย ผลก็
คือบ้านหลังนี้พบหายนะ……
คินุฮาตะที่ใช้ Offense Armor ทำลายบ้าน แล้วมีหรือที่เฟรนด้าผู้ได้ชื่อว่า จอม
ระเบิด จะน้อยหน้าน่ะ?
เธอทำแค่นำเส้นด้านแหลมคมมาแปะติดข้าวของเครื่องใช้ พอเธอทำความสะอาด
เล็กน้อยพวกมันก็ถูกตัดขาดแยกชิ้นส่วนทันที……….
สำหรับ ทาคิสึโบะ
จริงๆเธอทำแค่ยืนดู……….
ทั้งหมดที่ว่าคือเหตุผลที่ตอนนี้สามสาวมายืนเรียงหน้าวู่หยานโดยมีสองโลลิกำลังสี
หน้าไม่รู้ไม่ชี ส่วนอีกคนก็ก้มหน้าขณะที่แอบมองวู่หยาน เห็นแบบเขาก็ยกมือตบ
หน้าผากตัวเองแล้วพูดว่า
“นี่เธอสองคนเกลียดบ้านหลังนี้ขนาดไหนกันเนี่ย…..”
ได้ยิน คินุฮาตะกับเฟรนด้าก็ทำเสียงขึ้นจมูกดัง ‘เหอะ’ แล้วหันหน้าไปอีกทาง
ส่วนทาคิสึโบะเธอก็มีท่าทีลนลานมองซ้ายขวาสลับสองสาวราวกับพยายามจะ
หยุดความขัดแย้งนี้
วู่หยานถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ เขาพอเดาได้ว่ายัยโลลิโมเอะนี่มีความแค้นกับ
เขาโดยตรงมากกว่าบ้าน……
แต่อย่าเอาไปลงที่บ้านสีเฮ้ย! บ้านนี้มันบริสุทธ์นะ! พวกเธอไม่ได้อยากอยู่ที่นี่ไม่ได้
หมายความว่าทางนี้ไม่นะโว้ย!
แต่เอาเถอะถือว่านี่เป็นความผิดเขาล่ะกัน(@ความผิดเอ็งเต็มๆอยู่แล้วเอาจริง)
เขาเข้าใจว่าทำไมคินุฮาตะกับเฟรนด้าถึงทำแบบนี้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจปล่อย
ผ่านไป
มือลูบแก้มตัวเอง วู่หยานพูดกับสองโลลิ “ทำลายขนาดนี้คงหายโกรธได้แล้วมั้ง?
เดียวอีกไม่นานพวกฮินางิคุก็จะกลับกันมาแล้ว ตอนนี้ควรที่จะทำความสะอาดดีๆ
ได้แล้วมั้ง?”
สิ่งที่ตอบวู่หยานกลับมาคือเสียง ‘เหอะ’ สองเสียงอีกครั้ง สองสาวสะบัดหน้าไป
อีกทาง ทาคิสึโบะกระอักกระอ่วนทันทีไม่รู้จะทำยังไง เห็นยัยสองแสบนี่มุมปากวู่
หยานก็กระตุก
เขาพยายามโน้มน้าวสองโลลิสุดใจ แต่ก็มีแต่เสียง ‘เหอะ’ ตอบกลับมาเสียทุกครั้ง
บอกเป็นนัยๆว่าตัวเองยังโกรธอยู่ เห็นสองสาวเมินตัวเองไม่เลิกวู่หยานเองก็ชักมี
น้ำโห
‘ยัยสองคนนี้ต้องจับมาปราบพยศหน่อยแล้ว…..’
แต่ว่านี่ต้องรอไปก่อนตอนนี้ห้องนั่งเล่นยังเละเทะรอให้จัดการอยู่ วู่หยานจึงทำได้
แค่สะกดข่มความอยากจับมาปรับทัศนคติของสองสาว เขาพยายามหว่านล้อมให้
ทั้งสองช่วยแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล……
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปต่อให้นับรวมทาคิสึโบะไปด้วยยังไงก็ทำความสะอาดไม่ทัน
พวกฮินางิคุกลับมาแหงๆ………
ทำไงดีหว่า?……..
วู่หยานจับหน้าผากอย่างปวดหัว มองดูเมดตัวเล็กใหญ่ตรงหน้าแล้วก็ถอนหายใจ
ถ้าบ้านเรามีเมดที่เป็นเมดจริงๆก็ดีสิเฮ้อ……
แต่ว่าใครมันจะเก่งกาจขนาดทำความสะอาดได้ในพริบตาบ้างล่ะ? ทำทั้ง
ห้องนั่งเล่นนี้เสร็จในพริบตาน่ะ…….
เหอะๆ ถ้าหยุดเวลาได้นะ…….
ทันใดนั่นในหัวก็มีความคิดนึงแว่บเข้ามา ทำให้วู่หยานตาโตทันที
“….เมด…เวลา…หยุดเวลาได้….”
ปากพึมพำสองสามคำอย่างอดไม่ได้ ยิ่งพูดนัยน์ตาวู่หยานก็ยิ่งส่องประกายแรง
กล้าขึ้น………
