ตอนที่ 512 ให้เกียรติภรรยาของผม
ปฏิเสธโดยตรงและง่ายๆ!
แม้แต่ลั่วหานเองก็ไม่คาดคิดเช่นกันว่า หลงเซียวจะฉีกหน้าโม่หรูเฟยต่อหน้าเธอ จะให้คนอื่นเขาทำตัวยังไงล่ะทีนี้
ทันใดนั้นสีหน้าของโม่หรูเฟยก็เปลี่ยนเป็นสีเทาตะกั่ว จับมือที่ถือแก้วไวน์อย่างสบายๆอยู่ ข้อต่อกลายเป็นสีขาวเพราะใช้แรง และขาวจนสามารถมองเห็นกระดูกใต้ผิวหนังได้ ชัดเจนมาก และแสบตามาก
โม่หรูเฟยกัดฟัน รู้สึกไม่ยอมตายใจ ยิ่งรู้สึกเสียดาย เธอจึงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน และยิ้ม “ยังไง……ก็ไม่ได้เจอกันมาตั้งนานแล้ว สามารถพูดคุยกันได้ ปิงเหวินและฉันก็มีเรื่องอยากจะคุยกับพวกคุณอีกมากมาย”
หลงเซียวคีบสลัดผลไม้เล็กน้อยขึ้นมา ลบน้ำสลัดข้นๆออกแล้ว ส่งไปที่ริมฝีปากของลั่วหาน “ผมกับคุณโม่ไม่มีเรื่องอะไรจะต้องคุยกัน”
โม่หรูเฟยเห็นเขาป้อนอาหารให้กับลั่วหาน และทันใดนั้นลูกบอลแห่งเปลวไฟก็พุ่งตรงมาที่หน้าผากของเธอจากด้านล่างของหัวใจ พุ่งตรงไปที่หน้าผากและขมับ ถึงแม้ว่าจะอาย แต่ก็ยังคงกัดฟันและยิ้ม ไฟที่อยู่ในหัวใจ บังคับมันลงไป “เมื่อเร็วๆนี้โครงการของ บริษัทฉู่ซื่อ และ MBK บริษัทซุนซื่อ ก็กำลังดำเนินการอยู่บ้างเช่นกัน เราสามารถนั่งลงคุยกันได้ โครงการล่าสุดของ บริษัทซุนซื่อ หลายโครงการดีมาก และเผื่อจะมีโอกาสได้ร่วมมือกันหล่ะ”
ลั่วหานอ้าปากเพื่อกัดลูกเต๋าสับปะรด และเคี้ยวโดยไม่พูดอะไรสักคำ เธอรู้สึกนับถือในความหน้าด้านของโม่หรูเฟยแล้วจริงๆ และเธอไม่รู้จักอายเลยหลังจากที่ถูกฉีกหน้าโดยตรงแล้ว
หลงเซียวหั่นสเต็กไปตามลายเส้นของเนื้อ การเคลื่อนไหวดูสง่างามมาก สามารถมองเห็นรสนิยมที่ดีและการฝึกอบรมสั่งสอนของเขาได้ในทุกรายละเอียด “ถ้าเป็นเรื่องของงาน คุณโม่และคุณซุนสามารถนัดหมายกับผู้ช่วยหรือเลขาของผมได้ แล้วเราก็เจอกันที่สำนักงาน”
ดิง!
ด้วยการเป่าหนักอีกครั้ง โม่หรูเฟยก็แทบจะขยี้คอแก้วไวน์จนแตก “พี่เซียว คุณจะทำตัวไร้ความปราณีกับฉันเช่นนี้จริงๆเหรอ? เรื่องมันก็ผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว ความคับแค้นใจจะใหญ่สักแค่ไหนก็ควรต้องหายได้แล้วมั้ง? ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตอนนี้ บริษัทโม่ซื่อ ก็ได้มอบให้ บริษัทฉู่ซื่อ ไปทั้งหมดแล้ว คุณยังต้องการอะไรอีก?”
ลั่วหานกินข้าวอยู่อย่างช้าๆ ดื่มน้ำ เช็ดมุมปาก ลองคิดๆดูแล้วคำพูดของโม่หรูเฟย ช่างน่ารัก น่าเวทนา และทนฟังไม่ได้เพียงใด แต่ตราบใดที่ลองคิดดูดีๆแล้ว คำพูดของเธอเป็นเพียงสำนวนที่ไร้ยางอายเท่านั้นจริงๆ!
อะไรที่เรียกว่าไร้ความปราณี? อะไรที่เรียกว่าความข้องใจ? อะไรที่เรียกว่ามอบให้กับ บริษัทฉู่ซื่อ? มันช่างน่าหัวเราะจริงๆ!
หลงเซียวยกแขนขึ้นอย่างสง่างาม และช้อนที่เต็มไปด้วยคาเวียร์ที่ผสมเรียบร้อยแล้ว คราวนี้เขาส่งมันเข้าปากของตัวเอง โดยมีริมฝีปากบางสอดประสานกัน เคี้ยว “อันดับแรก ผมไม่ได้สนิทกับคุณโม่นัก รบกวนคุณโม่เรียกผมว่าคุณหลงหรือท่านประธานหลงก็ได้ ประการที่สอง บริษัทโม่ซื่อ ถูกซื้อมาโดย บริษัทฉู่ซื่อ ด้วยค่าสัมประสิทธิ์ทองคำแท้และเงิน ใช้คำว่าให้นั้นมันไม่เหมาะสมจริงๆ ประการที่สาม ภรรยาของผมกำลังทานอาหารอยู่ และเสียงของคุณก็ดังจนรบกวนเกินไป”
ยังต้องการถูกตบหน้าให้ดังขึ้นอีกเหรอ? โม่หรูเฟย!
มีเมฆสีดำอยู่เหนือศีรษะของโม่หรูเฟย เห็นว่าฝนมันกำลังเทลงมา คนเขาพูดอย่างตรงไปตรงมาขนาดนี้แล้ว ยังมีความจำเป็นที่จะดื้อรั้นไปเพื่ออะไรกัน?
โม่หรูเฟยไม่ยิ้มอีกต่อไป มีเพียงน้ำที่เหลืออยู่ในดวงตาของเธอ และเธอดูเหมือนจะร้องไห้ออกมาแล้ว “พี่…..เซียว คุณเกลียดฉันมากขนาดนั้นเลยจริงหรือ? คุณไม่ให้โอกาสที่จะพูดคุยกับฉันเลยหรือ? น้ำตาแทบจะหล่นลงมา อย่างน่าเวทนาเหมือนตุ๊กตาแก้ว
ลั่วหานรู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อย และอยากจะอาเจียน “หรูเฟย สามีของคุณกำลังรอคุณอยู่ อย่ามาเสียเวลาอยู่ที่นี่เลย เกรงว่ามันจะไม่ง่ายที่จะอธิบายกับสามีของคุณเมื่อคุณกลับไป ยังไงคุณก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง อย่างน้อยคุณก็ต้องรู้จักให้เกียรติตัวเองบ้าง ใช่ไหม?”
โม่หรูเฟยยังคงจ้องไปที่หลงเซียวอยู่ ยิ่งเธอไม่สามารถร้องขอ มันยิ่งห่างเหิน และไม่แยแสและยิ่งสิ้นหวัง เธอก็ยิ่งต้องการสัมผัสความปรารถนาและความกระตือรือร้นที่ตัวเองคิดว่าตายไปแล้ว ยิ่งฝังรากลึกที่สุดในหัวใจของเธอวางไว้ ตราบเท่าที่เขาปรากฏขึ้นมันก็จะเกิดขึ้นมาอีกครั้ง
หัวใจมันจึงเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ และยิ่งไม่เต็มใจมากขึ้น!
“ลั่วหาน คุณหมายความว่าอย่างไร? หลงเซียวและฉันอย่างน้อยก็เคยรู้จักกันมาก่อน หรือว่าตอนนี้แค่ทานอาหารด้วยกันก็ไม่ได้แล้วหรือ?” โม่หรูเฟยถูกดึงดูดโดยความหลงใหลภายในหัวใจของเธอ และในขณะนี้เธอแค่อยากจะให้เขากลายเป็นของตัวเองเท่านั้น!
หลงเซียวยังคงเพลิดเพลินกับอาหารของเขาอย่างสงบและไม่แยแส ตัดสเต็กให้ลั่วหาน และยื่นคาเวียร์ให้ เขาสง่างามเหมือนราชาที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ตะลึง “คุณโม่ คำพูดเดิมๆอย่าให้ผมต้องพูดขึ้นมาอีกครั้ง”
ดวงตาของโม่หรูเฟยเป็นสีแดง และมีอารมณ์มากมายอยู่ในนั้น “พี่เซียว เราต่างคนก็แต่งงานกันหมดแล้ว ฉันจะไม่คิดกับคุณอย่างอื่นอีกแล้ว ทำไมคุณถึง……”
เมื่อเธอพูดถึงเช่นนี้แล้ว หลงเซียวก็ไม่ได้เว้นช่องว่างให้เธออีกต่อไป และดวงตาที่ลึกล้ำมองไปที่ลั่วหานด้วยความรักที่ลึกซึ้ง รูปลักษณ์นั้นยาวนานถึงหมื่นปี และจากนั้นการจ้องมองก็ลึกล้ำมองไปที่โม่หรูเฟยอย่างไม่แยแส
“คุณโม่จะคิดยังไง ผมไม่สนใจที่อยากจะรู้มัน คุณโม่สามารถปฏิบัติเหมือนกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นในอดีต ผมทำไม่ได้ คุณโม่สามารถแสดงความดีกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้าสามีของตัวเองได้ ผมทำไม่ได้ ผมไม่มีสิทธิ์ยุ่งเกี่ยวกับเส้นขีดจำกัดของคุณ แต่เส้นขีดจำกัดของผมหวังว่าคุณโม่ก็อย่าท้าทายเหมือนกันจะดีที่สุด คุณสามารถไม่ให้เกียรติสามีของคุณได้ แต่คุณต้องให้เกียรติภรรยาของผม!”
หลงเซียวไม่ได้วางมีดและส้อมในมือลง และใช้คำพูดบังคับจนให้โม่หรูเฟยไปที่มุมเล็กน้อยอย่างสงบและไม่ไว้หน้า โดยไม่มีที่ไปเลย!
ลั่วหานเงยหน้าขึ้นมองหลงเซียวสัมผัสด้วยความรัก เธอรู้สึกอบอุ่นใจมาก และมีความสุขมาก!
หลงเซียวพูดเช่นนี้ เธอรู้สึกว่าความอบอุ่นในหัวใจของเธอกำลังจะเบ่งบาน และคุณหลงก็ดีจริงๆ
หลังจากที่โม่หรูเฟยได้ยินแล้ว บนใบหน้าของเธอก็ไม่สามารถกลั้นได้อีกต่อไป มือของเธอวางไว้บนเก้าอี้ของหลงเซียว และเธอก็ยิ้มในแง่ร้าย “คุณเกลียดฉันมากขนาดนี้เลยเหรอ? หลงเซียว!”
หลงเซียวมองไปด้านข้างที่นาฬิกาบนข้อมือของเขาอย่างร้อนรน “คุณโม่พูดผิดไปแล้ว ภาษาโดยทั่วไปไม่สามารถแสดงถึงอารมณ์ได้อย่างถูกต้อง”
ความรู้สึกที่น่ารังเกียจ มีมากกว่านั้น!
ซุนปิงเหวินเห็นว่าโม่หรูเฟยกำลังหงุดหงิดอยู่ที่นี่ ใบหน้าของเขาร้อน และเขาก็เลื่อนรถเข็นเพื่อเดินมา และร่างสั้นๆก็บุกเข้าไปในโลกของคนสามคน
เขาจับมือของโม่หรูเฟย ข่มอารมณ์ความโกรธและความอับอายของเขาไว้ และยังคงรักษารอยยิ้มต่อไป “หรูเฟย อาหารของเราพร้อมแล้ว มาทานข้าวกันเถอะ”
โม่หรูเฟยไม่ยอมที่จะละสายตาของเธอ และในขณะที่เธอก้มศีรษะลงเธอก็เห็นขาทั้งคู่ของซุนปิงเหวิน ทันใดนั้นแรงกระแทกที่รุนแรงก็พุ่งจากฝ่าเท้าของเธอตรงเข้าที่หน้าผาก เกือบจะเป็นลมไปในทันที
หลงเซียวเลิกคิ้วอย่างไม่พอใจ “คุณซุน คุณกับคุณโม่เพิ่งแต่งงานกันได้ไม่นาน จงหวงแหนโลกของชีวิตให้ดีๆ อย่าปล่อยให้ดอกท้อในบ้านของคุณ ลามไปถึงบ้านของคนอื่น”
ด้วยการประชดอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้ พูดจนทำให้ซุนปิงเหวินและโม่หรูเฟยต่างก็ตกใจ
ในที่สุดสมองของโม่หรูเฟยก็ถูกปิดลง และเธอหน้าเสียและหัวเราะเยาะ “หลงเซียว คุณจะหยิ่งไปเพื่ออะไรหล่ะ!”
หลังจากพูดอย่างแรงๆไว้คำหนึ่ง โม่หรูเฟยก็เข็นซุนปิงเหวินและจากไป โดยไม่รอให้พวกเขาตอบสนองเลย
ในที่สุดร้านอาหารก็สงบลง อาหารที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารด้านหลังเฉียงไม่เคยถูกแตะต้องมาก่อน แต่อาหารทุกจานกลับทำให้เห็นถึงความอับอายของเจ้าของที่หลงเหลืออยู่
ลั่วหานดื่มน้ำผลไม้ ดวงตาน้ำที่ยาวของเธอมีหมอกลอยอยู่เล็กน้อย และความงดงามที่ไม่มีใครเทียบได้ “จริงๆแล้วเมื่อกี้นี้คุณไม่จำเป็นต้องสนใจอะไรมากหรอก ฉันรู้ว่าจะไม่มีอะไรระหว่างคุณกับโม่หรูเฟย ฉันเชื่อคุณ”
หลงเซียวมองกลับไปที่เธออย่างจริงจัง และน้ำเสียงที่นุ่มนวลของเธอก็กลับมาอ่อนโยนอีกครั้ง “ผมรู้ว่าภรรยาของผมเชื่อใจผม แต่ผมจะต้องรักษาระยะห่างจากเธอไว้”
ลั่วหานโน้มตัวไปข้างหน้าตรงข้ามโต๊ะอาหาร ลดระยะห่างระหว่างทั้งสองคน กัดมุมช้อนอยู่ในปาก ทำตาหวานแล้วถามว่า “ทำไมหล่ะ?”
หลงเซียวถือโอกาสบีบคางของเธอด้วยมือขวา โน้มตัวเข้าใกล้เธอ และจูบที่ริมฝีปากของเธอ “หลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น”
ลั่วหานปล่อยช้อนลง ริมฝีปากของเขามีไออุ่นของเขา อบอุ่นมาก “ขอบคุณ คุณหลง”
ขอบคุณสำหรับความเคารพและรักตัวของคุณเอง ขอบคุณสำหรับความเอาใจใส่และความอ่อนโยนของคุณ และขอบคุณสำหรับการปกป้องในทุกๆครั้ง
มีความอบอุ่นและความสุขมากเกินไป เกินคำบรรยาย
หลงเซียวหัวเราะอย่างมีความสุข “อืม ก็หวานดีนะ”
ตอบไม่ตรงกับคำถามเลยสักนิด!
“หวานอะไร?”
หลงเซียวโน้มตัวลงมาอีกครั้ง และจูบริมฝีปากของเธออีกครั้ง ริมฝีปากสีแดงอ่อนนุ่มถูกตรึงไว้ในปากอยู่สักครู่ ชิม ชื่นชม และลิ้มรส และกระตุ้นความหวานที่อยู่ภายในนั้น
“นี่มันหวานมาก หวานกว่าเมื่อกี้อีกด้วย” เสียงที่เซ็กซี่ของเขาเข้าถึงในแก้วหูของเธอ ไอร้อนยังไม่ลดลง พร้อมกับกลิ่นหอมของไวน์แดงเบาๆในร้านอาหารฝรั่ง ราวกับอยู่ในความฝัน
——
“โม่หรูเฟย! คุณอยากจะทำอะไรกันแน่!”
เมื่อเดินออกจากร้านอาหาร ซุนปิงเหวินก็ตำหนิออกมาด้วยความโกรธของเขาที่ถูกระงับไว้ในทันที สิ่งที่สำคัญที่สุดของศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายและเส้นขีดจำกัดของสามีล้วนถูกทำลายด้วยเสียงคำรามของเขา
โม่หรูเฟยปล่อยที่จับมือของรถเข็นออก และฉากเมื่อกี้นี้ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเธออีกครั้ง เธอกำมือแน่นด้วยความรู้สึกผิด ไม่กล้ามองตาของซุนปิงเหวิน แต่เธอไม่สามารถแสดงท่าทีออกมาอยู่ต่อหน้าเขาได้
เงยหน้าขึ้นและหัวเราะเยาะอย่างดูถูก “ฉันอยากทำอะไรงั้นเหรอ? ฉันอยากให้เขาตาย!”
ซุนปิงเหวินฮัมเพลงสังหาร “คุณอยากให้เขาตายหรือ? ผมคิดว่าคุณอยากให้เขาเล่นจนตายมากกว่า!”
เล่นเหรอ เขาพูดอย่างดูถูกและน่าขยะแขยง ซึ่งมีความหมายมาก
โม่หรูเฟยมีเหงื่อออกที่ฝ่ามือของเธอ เธอย่อตัวลง และนิ้วเรียวของเธอก็ไต่ขึ้นบนเข่าของเขา แล้วพูดว่า “ฉันอยากถูกใครเล่นจนตาย คุณยังไม่รู้ดีเหรอ? หือ?”
เธอยิ้มอย่างสวยงามด้วยริมฝีปากสีแดงกุหลาบ ผมยาวหยักศก และส่วนโค้งของอายไลเนอร์ที่มีเสน่ห์
ทันใดนั้นซุนปิงเหวินก็หลับตาแน่น บีบคางของเธอด้วยมือใหญ่ และเข้าใกล้ริมฝีปากของเธอ ระยะห่างกันเพียงไม่กี่เซ็นต์ “โม่หรูเฟย ตอนนี้คุณเป็นผู้หญิงของซุนปิงเหวินของผม!”
โม่หรูเฟยยิ้ม และเริ่มจูบเขา “ไม่เพียงแต่ตอนนี้ ฉันจะเป็นผู้หญิงของคุณตลอดไป ฉันจะอยู่กับคุณ และเอาชนะคู่ต่อสู้ของคุณ! รวมถึงหลงเซียวด้วย เขาทำให้ฉันอับอายในวันนี้ และฉันจะต้องเอาคืนแน่นอน!”
ซุนปิงเหวินปัดเธอออกไป “คุณคิดอย่างนั้นจริงๆก็ดี ถ้าไม่อย่างงั้นก็อย่าโทษผมที่ไม่คิดถึงสถานะสามีภรรยาของเรา”
โม่หรูเฟยยิ้มอย่างลำบากใจ “แน่นอน!”
เธอเข็นซุนปิงเหวินและจากไปอีกครั้ง ดวงตาของโม่หรูเฟยอดไม่ได้ที่จะมองย้อนกลับไป มองไปที่ร้านอาหารซ้ำแล้วซ้ำเล่า พยายามค้นหาเงาร่างสีดำนั้น
หลงเซียว….หลงเซียว!
ทำไมผ่านมานานขนาดนี้แล้ว ยังปล่อยมือไม่ได้ แถมยังพล่านรุนแรงไม่ต่างจากเดิม! ยังคงแผดเผาทุกความรู้สึกของเธออยู่!
หลงเซียวกอดเอวของลั่วหาน ปกป้องเธอลงบันไดอย่างระมัดระวัง เดินไปที่ลานจอดรถ และสุดท้ายก็เห็นคนขับรถของซุนปิงเหวินอุ้มซุนปิงเหวินขึ้นรถ
รถ Benz สีดำหายไปจากฝุ่นควัน
ลั่วหานรู้สึกเสียดายเล็กน้อยและส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “จนถึงตอนนี้แล้ว ซุนปิงเหวินและโม่หรูเฟยก็ยังไม่รู้จักสำนึกอีก มันช่างรู้สึกเสียใจจริงๆ”
หลงเซียวเปิดประตูรถของอีกข้างของผู้ขับขี่ ใช้มือปิดบนหลังคาแล้วให้ลั่วหานนั่งเข้าไป “คนที่น่าสงสารต้องมีด้านที่น่าเกลียดชัง และภรรยาไม่ต้องเห็นใจพวกเขาหรอก ช่วงนี้โม่หรูเฟยและซุนปิงเหวินยังไม่ได้ลงมือดำเนินการใดๆอย่างจริงจัง ผมจะปล่อยพวกเขาไปก่อน หากให้ผมเห็นว่าพวกเขามีการกระทำเล็กๆน้อย ผมจะไม่ใจอ่อน”
ลั่วหานคาดเข็มขัดนิรภัยด้วยตัวเอง “โม่หรูเฟยและฉันก็ถือว่าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในเวลานั้น แต่หลังจากนั้นเธอ……และถูกเกาหยิ่งจือนำไปทางที่ผิด……”
เมื่อพูดถึงเกาหยิ่งจือ ลั่วหานก็นึกถึงเกาจิ่งอานขึ้นมาทันที “สามี เกาจิ่งอานสนิทกับคุณมากในช่วงนี้ ตอนนี้เกาหยิ่งจืออยู่ในคุก ยังไงก็ตามมันก็เป็นเพราะฉัน เขามาสนิทกับคุณ ไม่ใช่ว่าต้องการตอบโต้คุณผ่านการเข้าสู่ภายใน?”
หลงเซียวขึ้นรถ และสตาร์ทเครื่องยนต์ “ไม่ เกาจิ่งอานไม่เหมือนกับพี่สาวของเขา เขาสามารถเข้าใจถึงความถูกผิดอย่างชัดเจน และแยกแยะระหว่างมิตรและศัตรูได้ ส่วนที่ว่าเขาจริงใจหรือไม่นั้น เวลาและเหตุการณ์จะพิสูจน์เอง”
