ตอนที่ 513 ลดมูลค่าหน้าตาโดยเฉลี่ย
วันรุ่งขึ้น ตึกสำนักงาน บริษัทMBK
หลงจื๋อย้ายจากห้องทำงานของผู้จัดการทั่วไปไปยังห้องทำงานของประธานพร้อมกับกองเอกสารจำนวนมาก โดยไม่มีผู้ช่วยติดตาม และก็ไม่มีเลขาแม้แต่คนเดียวเลย
“พี่ใหญ่ มาช่วยผมรับหน่อยเร็ว!”
หลงจื๋อผลักประตูห้องทำงานเปิดด้วยไหล่ของเขา และเอนตัวเข้าไปในห้องทำงาน เอกสารในมือของเขาสั่นคลอนเล็กน้อยเนื่องจากการกระทำที่รุนแรงของเขา
หลงเซียวเงยหน้าขึ้นจากหลังโต๊ะทำงาน และเหล่ตามองเห็นสภาพที่เหนื่อยล้าของหลงจื๋อ เสียงทุ้มต่ำของเขารำคาญเล็กน้อย “มีอะไรเหรอ?”
“มารับผมก่อน……อ๊ะ!”
ขณะที่เขากำลังขอความช่วยเหลือ คำพูดของเขายังพูดไม่จบ เอกสารหลายสิบชิ้นในมือของเขาทั้งหมดตกลงที่พื้น และโฟลเดอร์สีดำและสีขาวก็กระจัดกระจายไปทั่วพื้น
“แย่แล้ว ในที่สุดก็ทนไม่ถึงที่สุดท้าย” หลงจื๋อยักไหล่และพูดออกมาว่า “ผมได้เอางบการเงินและข้อมูลการตลาดล่าสุดทั้งหมดมาแล้ว”
หลังจากตรวจเอกสารในมือแล้ว หลงเซียวก็เซ็นชื่อของเขาเหมือนมังกรเดิน ปิดและวางไว้ “ทำไมต้องเอามาให้พี่ดู? แค่ส่งต่อของพวกนี้ไว้ให้คนที่รับงานต่อจากคุณก็พอแล้ว”
หลงจื๋อก้มตัวลง เก็บมันขึ้นมาทีละชิ้น และรวมเข้าด้วยกันอย่างเรียบร้อย “พี่ใหญ่ ผมสงสัยมากจริงๆ ทำไมพ่อถึงใจแข็งขนาดนั้น จะต้องให้พี่ชายลูกพี่ลูกน้องมารับตำแหน่งของผมแทนให้ได้ ถ้าพูดแบบทื่อๆ พี่ชายลูกพี่ลูกน้องก็แค่คนที่ไม่เอาไหน พ่อให้เขามาที่ บริษัท เขาคิดว่าผลประกอบการล่าสุดของ บริษัท ดีเกินไป และอยากดึงตัวเลขทางการเงินลงหรือไม่?”
หลงเซียวหมุนเก้าอี้เจ้านาย ลุกขึ้น หยิบแก้วกาแฟบนโต๊ะขึ้นมา และเดินไปที่รับแขกพร้อมกับก้าวยาว “แต่พี่คิดว่า ที่พ่อให้เขามา คือต้องการจะลดไอคิวโดยรวมลง”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” หลงจื๋อที่ยังเก็บเอกสารไม่เสร็จ หัวเราะอย่างเสียงดังขึ้นมาทันที “ใช่ๆๆๆ พี่ใหญ่คุณพูดถูกมากๆ พี่ชายลูกพี่ลูกน้องมาที่ บริษัท และไม่เพียงแค่ลดไอคิวเท่านั้น แต่ยังทำให้อีคิวลดลงอีกด้วย นอกจากนี้ยังลดรูปลักษณ์ลงด้วย! ดังนั้น แล้วคุณว่าทำไมพ่อถึงอยากให้เขามาหล่ะ?”
หลงเซียวจิบกาแฟ และนั่งลงอย่างสบายๆ โดยขาของเขาซ้อนทับกันอย่างเป็นธรรมชาติ “เพราะเขามีนามสกุลว่าหลง”
สมาชิกของตระกูลหลง แม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนที่ไม่เอาไหนเลย หลงถิงก็ถือว่าเป็นสมบัติล้ำค่า และสมาชิกในตระกูลอื่นๆ ถึงจะมีผลงานมากแค่ไหนก็ไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้
ในที่สุดเอกสารก็ถูกเก็บเรียบร้อยแล้ว และหลงจื๋อปรบมือและนั่งลง “พี่ใหญ่ พ่อชอบเล่นพรรคเล่นพวก ในการทำแบบนี้นี่เป็นสิ่งที่ต้องห้ามที่สุดในธุรกิจของครอบครัว เพื่อการพัฒนาของ บริษัท ผมหวังว่าพี่ใหญ่จะสามารถชักชวนพ่อ ให้พี่ชายลูกพี่ลูกน้องไปที่สาขาเถอะ”
นิ้วยาวของหลงเซียวชนกับผนังถ้วยกาแฟ และรอบแหวนของแหวนก็สัมผัสกับถ้วยกระเบื้อง มีความรู้สึกเสียดทานเบาๆ และริมฝีปากของเขายิ้มอย่างเย็นชา “ถ้าไม่ล้มลงสักครั้งก็ไม่ได้รับสติปัญญามากขึ้น มีบางอย่างที่เขาจะต้องเข้าใจด้วยตัวเอง”
หลงจื๋อไม่กล้าท้าลองกาแฟของหลงเซียว จึงต้องเล่นนิ้วของตัวเองไป “พี่ใหญ่ พี่ชายลูกพี่ลูกน้องและคุณลุงมีความทะเยอทะยานเหมือนหมาป่า ผมกังวลว่าพ่อจะถูกพวกเขาหลอกใช้ คุณก็รู้ว่าผมไม่เอาไหน แต่ถ้าหากพี่ใหญ่มีอะไรจะต้องใช้ผม ก็ต้องบอกผม เราเป็นพี่น้องกัน และเราต้องทำงานอย่างร่วมมือร่วมใจกัน”
แสงประกายแวบผ่านดวงตาอันลึกล้ำที่ไม่อาจคาดเดาได้ของหลงเซียว และเมฆก็สลายไปในทันทีนั้น “อืม”
“ว่าแต่พี่ใหญ่ คุณไม่รู้ว่าแม่ไปไหนแล้วจริงๆเหรอ?”
หลงจื๋อถามอย่างระมัดระวัง และกลัวว่าเขาจะยั่วโมโหพี่ใหญ่อีกครั้ง เขาจึงไม่รอให้เขาตอบ และพูดอย่างรีบร้อน “พี่ใหญ่จะไม่ตอบผมก็ได้ ผมแค่ถามแบบผ่านๆ ไม่มีความหมายอื่นจริงๆ”
“พี่รู้” หลงเซียวตอบด้วยสองคำนี้อย่างใจเย็น ขัดจังหวะความยุ่งเหยิงของเขา “พี่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน แต่ยังไม่สะดวกที่จะบอกพวกคุณ คุณอย่าพึ่งถามอะไรมากในตอนนี้”
หลงจื๋อพยักหน้าอย่างเคารพ และกล่าวด้วยความดีใจ “พี่ใหญ่รู้ก็ดีแล้ว ผมกังวลว่าแม่จะเกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้สบายใจได้แล้ว”
“เสี่ยวจื๋อ ไปอเมริกาในครั้งนี้ ใช้เวลาอยู่กับแม่ดีๆสักพัก อยู่เป็นเพื่อนเธอ ให้เธอสบายใจ” ส่วนเรื่องอื่นๆ กลัวว่าเขาก็จะไม่สามารถควบคุมมันได้เหมือนกัน
“อืม! ผมจะทำเช่นนั้น! เป็นเรื่องยากที่พ่อตกลงที่จะให้ผมไปอเมริกา ผมจะหวงแหนโอกาสนี้ให้ดีๆแน่นอน!”
สองพี่น้องกล่าวคำอำลาอย่างเรียบง่าย และหลงจื๋อก็ออกจาก บริษัท ไปเลย
ฝั่งนี้ จี้ตงหมิงเปิดประตูเข้ามา และพูดอย่างเคารพ “บอส คุณเกามาแล้วครับ”
โอ้? เกาจิ่งอาน? เขากลับมาจากอเมริกาเร็วขนาดนี้เหรอ?
หลงเซียววางแก้วกาแฟลง ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาชัดเจนขึ้นเล็กน้อย “ให้เขาเข้ามา”
“ครับ”
เมื่อได้รับอนุญาตที่นี่ เกาจิ่งอานก็ได้เดินเข้าไปในประตูห้องทำงานของประธาน ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความสุข “พี่ใหญ่หลง! เป็นเวลานานแล้วที่ผมไม่ได้มาที่สำนักงานของคุณ ทุกครั้งที่มาก็รู้สึกสบายกายและใจมาก พี่ใหญ่ คุณทำได้ยังไง บรรยากาศของออฟฟิศดีขนาดนี้”
หลงเซียวยิ้มเล็กน้อย และยื่นมือออกไปเพื่อทักทายให้เขาเข้ามา “คุณมาที่นี่ คงไม่ใช่แค่มาเพื่อชื่นชมห้องทำงานของผมใช่มั้ย?”
เกาจิ่งอานนั่งลง แอนดี้เข้ามาและส่งกาแฟหนึ่งแก้ว จากนั้นก็ออกไป
“พี่ใหญ่เป็นคนฉลาด ผมมาที่นี่ เพื่ออยากจะมาขอบคุณคุณด้วยตัวเอง ลงจากเครื่องบินผมไม่ได้ไปไหนเลย ตรงมาหาพี่ใหญ่ทันที เรื่องงานทางอเมริกาเป็นไปอย่างราบรื่น อาศัยความช่วยเหลือจากพี่ใหญ่ ผมเลยเอาชนะ บริษัทSKY ได้สำเร็จ พี่ใหญ่ ผมได้จัดงานเลี้ยงในคืนนี้คุณต้องมาเข้าร่วม”
เกาจิ่งอานยกแก้วกาแฟขึ้น ดื่มกับเขา
“ถ้าอย่างนั้น ตู้หลิงเซวียนไม่ได้ทำอะไรคุณที่อยู่ระหว่างกลาง” หลงเซียวกล่าวอย่างเรียบเฉย
ครึ่งหนึ่งของใบหน้าของเกาจิ่งอานหัวเราะจนเป็นสีแดงเล็กน้อย “อืม! ไม่มี ในครั้งนี้ตู้หลิงเซวียนให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี และไม่มีปัญหาใดๆกับผมในระหว่างกระบวนการทั้งหมดเลย ผมยังคิดว่าพี่ใหญ่เตือนเขาไว้อยู่ในประเทศจีน ฮ่าฮ่าฮ่า ตอนนี้ดูเหมือนว่า ตู้หลิงเซวียนจะกลัวพี่ใหญ่จริงๆ ฮ่าฮ่า!”
หลงเซียวกระตุกปากอย่างสูงส่งและเฉยเมย และยิ้มอย่างเงียบๆ “ตู้หลิงเซวียนรู้ว่าคนไหนเบาและหนักกว่าเขา จะไม่ยอมเสียงานใหญ่ไปเพราะเรื่องเล็กน้อย คุณสามารถมั่นใจได้ว่า ความขัดแย้งระหว่าง บริษัทอึนเคอ และ บริษัทหลันเทียน จะไม่รุนแรงขึ้น”
เกาจิ่งอานถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ขอบคุณพี่ใหญ่สำหรับความช่วยเหลือ ผมจะดื่มกาแฟแทนไวน์ให้คุณก่อน ผมจะขอบคุณพี่ใหญ่ให้ดีๆอีกครั้งในตอนเย็น!”
หลงเซียวมองดูเกาจิ่งอานดื่มกาแฟรสขมแก้วใหญ่ลงไป แล้วขมวดคิ้ว “ผมมีเรื่องอื่นที่จะต้องทำในเย็นนี้ กลัวว่าจะไปเข้าร่วมงานเลี้ยงของคุณไม่ได้แล้ว พวกคุณก็สนุกกันให้ดีล่ะ”
“อย่านะพี่ใหญ่! ผมตั้งใจมาเชิญคุณด้วยตัวเอง เพราะกลัวว่าคุณจะไม่ไป และเห็นแก่หน้าผมหน่อยนะ มันจะไม่ดึกเกินไป ผมสัญญาว่าจะไม่ดื่มมากเกินไป หรือชักชวนให้คุณดื่ม พี่ใหญ่แค่ปรากฏตัวขึ้นก็พอ ในคืนนี้ตัวเอกคือพี่ใหญ่ คุณไม่ไปไม่ได้นะ”
ความคาดหวังอันแผดเผาของเกาจิ่งอาน อยากจะมัดตัวหลงเซียวไปที่งานเลี้ยงด้วยสายตาของเขา ยื่นมือไปข้างหน้า และเปิดม่านตาของเขาอย่างหมดหวัง
จี้ตงหมิงยืนอยู่ข้างๆ และยิ้มพูดด้วยเสียงต่ำ “คุณเกา บอสของเรามีงานอื่นสำหรับตอนเย็นนี้ คุณมาสายไป คุณก็ค่อยนัดวันอื่นดีไหม?”
เกาจิ่งอานเหมือนลูกบอลที่ไม่มีลม และแบนลงไป “เป็นเช่นนี้เหรอ…..งั้นก็โอเค ในเมื่อพี่ใหญ่หลงยังมีงานอย่างอื่นอยู่ งั้นผมก็ต้องยกเลิกคืนนี้ไปก่อน อย่างไรก็ตามผมแค่ต้องขอบคุณพี่ใหญ่เป็นหลักอยู่แล้ว”
ความผิดหวังนั้นเกินคำบรรยาย และสายตาของเขาก็มองไปที่หลงเซียวอย่างไม่ยอมใจ
หลงเซียวแสยะยิ้มอย่างแผ่วเบา และพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “โอเค ผมจะไปปรากฏตัว”
“จริงเหรอ!! เยี่ยมมากเลย ผมก็รู้ว่าพี่ใหญ่จะต้องให้หน้าแก่ผมแน่ๆ! พี่ใหญ่คุณเชิญทำงานไปก่อน ผมจะกลับไปเตรียมตัวตั้งแต่ตอนนี้เลย เจอกันคืนนี้ ฮิฮิ ผู้ช่วยจี้ก็มาด้วยกันในเวลานั้น คนเยอะๆจะสนุกกว่า”
เกาจิ่งอานหัวเราะอย่างเอาใจเล็กน้อยและเชิญเขา จี้ตงหมิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ โดยคิดว่าเกาจิ่งอานซึ่งมักจะไม่แยแสต่อหน้าคนอื่น มีความสุขมากเกินไปหรือเปล่าอยู่ต่อหน้าเจ้านายของเขา?
“ช่วงหนึ่งทุ่มตอนเย็น ที่Club.HT เฮ่ๆ ที่ของพี่ใหญ่ น้ำดีไม่ไหลสู่ทุ่งนาคนนอก ผมจะรอพี่ใหญ่อยู่นะ!”
“อืม”
เกาจิ่งอานเชิญให้หลงเซียวไปร่วมงานได้สำเร็จแล้ว เกาจิ่งอานก็ออกจาก MBK อย่างพอใจ พร้อมกับเสียงฝีเท้าเบาๆ และฮัมเพลงเล็กน้อยในปากของเขาเมื่อเขาลงไปชั้นล่าง
อย่างไรก็ตาม ลิฟต์ของเกาจิ่งอานลงไปถึงที่ชั้นหนึ่ง เมื่อถึงที่ประตูรถ เขาก็พบกับหลงถิงที่กำลังจะขึ้นไปชั้นบนพอดี ลิฟต์ธรรมดาและลิฟต์ VIP ถูกแยกออกจากกันในระยะทางสั้นๆ ทั้งสองพบกันโดยไม่คาดคิด และสายตาของทั้งคู่ก็สบเข้าหากัน
เกาจิ่งอานทักทายเขาด้วยความสุภาพ “คุณลุง ไม่เจอกันมานานแล้ว”
สายตาที่ลึกและเย็นชาของหลงถิงจ้องมองเขาอย่างเยือกเย็นชั่วขณะ ก่อนที่จะยิ้มให้เขาอย่างห่างๆ “ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”
เกาจิ่งอานชี้ขึ้นข้างบน และพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “ผมมาหาพี่ใหญ่หลง และเพิ่งลงมาจากห้องทำงานของพี่ใหญ่”
พี่ใหญ่หลง?
ทันใดนั้นสีหน้าของหลงถิงก็หดหายไป “คุณและหลงเซียวดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์ที่ดีมาก เท่าที่ข้ารู้มา พี่สาวของคุณกับเขามีปัญหากันอย่างหนัก มันเป็นเรื่องยากที่คุณจะใจกว้างเช้นนี้ จนคุณไม่สนใจเรื่องที่ผ่านมาก่อนหน้านี้ด้วยซ้ำ”
“สิ่งนี้คุณลุงพูดเกินไป คนที่ใจกว้างนั่นคือพี่ใหญ่หลง เขาต่างหากที่ไม่ใส่ใจกับเรื่องที่เคยผ่านมาก่อนหน้านี้ สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น คือพี่สาวของผมที่ผิดเอง มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับพี่ใหญ่เลย นอกจากนี้ผมไม่ใช่พี่สาวผม ผมเคารพพี่ใหญ่มาก”
หลงถิงมองไปที่เหลียงจ้งซุน คนหลังก็งุนงงไปอยู่ชั่วครู่ โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเกาจิ่งอานและหลงเซียว
“ฮ่าฮ่า เอาแบบนี้……ข้าจะขึ้นไปก่อนแล้ว รอบหน้ามาอีกนะ”
“โอเคครับ คุณลุงเชิญครับ”
ลิฟต์มาแล้ว หลงถิงขึ้นไป และเกาจิ่งอานเฝ้าดูเขาจากไป
หลงถิงขึ้นลิฟต์ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที “เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เกาจิ่งอานกับหลงเซียวเรียกพี่น้องกันตั้งแต่เมื่อไหร่?”
เหลียงจ้งซุนก้มหน้าลงและพูดว่า “ผมก็เพิ่งรู้ว่าคุณเกาเรียกคุณชายใหญ่เช่นนี้ กลัวว่าความสัมพันธ์ส่วนตัวระหว่างทั้งสองได้เริ่มต้นขึ้นนานมาแล้ว ถ้าประธานกรรมการอยากจะรู้อะไร ผมสามารถส่งคนไปตรวจสอบได้”
“อืม ตรวจสอบให้รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ตอนนี้หลงเซียวได้ซื้อใจคนไปจำนวนเท่าไหร่แล้ว และในเมืองหลวงยังมีใครที่อยู่เคียงข้างฝั่งเขา จะต้องตรวจสอบให้รู้เรื่องให้ทั้งหมด ความคิดของหลงเซียวไม่อาจหยั่งรู้ได้ กลัวว่าเขาจะเริ่มเตรียมการแล้ว”
“ท่านประธานกรรมการยังไม่ต้องกังวลไป เราจะเริ่มดำเนินการตรวจสอบทันที”
หลงถิงกำหมัดแน่นอย่างเป็นห่วง และออร่าแห่งการสังหารก็เปล่งประกายในดวงตาของเขา “หลงเซียวต้องรู้ที่อยู่ของอาเฟินอย่างแน่นอน ไอ้เด็กเวรคนนี่”
เหลียงจ้งซุนตอบไม่ตรงคำถามว่า “ท่านประธานกรรมการ คุณชายสองกำลังจะไปอเมริกาแล้ว คุณยังมีอะไรจะสั่งอีกไหม?”
“ความคิดของเสี่ยวจื๋อนั้นเรียบง่ายและควบคุมได้ง่าย ไม่มีปัญหาอะไร ให้เขาไปที่อเมริกา ข้าจะวางใจมากกว่า”
ในเวลานี้ ที่โรงพยาบาลหวาเซี่ย
เกาจิ่งอานวนไปมาหลายๆรอบ และในที่สุดก็พบสำนักงานของลั่วหาน
ในชุดสูทสีดำ รูปร่างที่สูงใหญ่และหล่อเหลา เกาจิ่งอานเป็นหนุ่มหล่อที่ดีที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย ไม่ว่าจะเดินไปถึงที่ใดก็ตามพยาบาลและคุณหมอต่างก็แอบชมและน้ำลายไหล
เกาจิ่งอานยกศีรษะขึ้นกอดแขน หัวเราะและยื่นศีรษะเข้าไปตรวจสอบห้องทำงานของลั่วหาน “คุณหมอฉู่ คุณสามารถลงทะเบียนได้ไหม?”
ลั่วหานรู้สึกประหลาดใจกับการมาเยี่ยมอย่างกะทันหันของเกาจิ่งอาน “คุณไม่จำเป็นต้องลงทะเบียนเพื่อมาพบแพทย์ ว่ามา ไม่สบายตรงไหน”
“ไม่มีไม่มี ผมมาที่นี่เพื่อเชิญคุณหมอคนสวยไปร่วมงานเลี้ยง ตอนทุ่มหนึ่งที่Club.HT พี่ใหญ่หลงตกลงแล้ว ผมมารับคุณที่นี่โดยเฉพาะ”
ลั่วหานเหลือบมองไปที่เวลานั้น และเป็นเวลาเลิกงานพอดี “โอ้? งานเลี้ยงอะไรเหรอ?”
“คนสวยสบายใจได้เลย ว่าไม่ใช่งานเลี้ยงที่ซ่อนเจตนาฆ่าอย่างแน่นอน หนุ่มหล่อคนนี้จะเป็นคนขับรถของคุณเอง ตอนกลางคืนยังมีรายการสนุกๆอีกมากมาย พี่สะใภ้จะไม่ปฏิเสธใช่ไหม?”
“คุณบอกว่า หลงเซียวก็จะไปด้วยเหรอ?” เป็นเรื่องแปลก หลงเซียวมักจะไม่ค่อยเข้าร่วมงานเลี้ยงอย่างง่ายๆ หน้าของเกาจิ่งอานใหญ่มาก!
“ใช่ พี่ใหญ่หลงเป็นตัวเอก และพี่สะใภ้เป็นตัวประกอบหลัก และคืนนี้น้องชายเป็นเจ้ามือ!”
