ตอนที่ 519 ฉันจะทรมานเขาจนตายทั้งเป็น
เกาจิ่งอานถามตัวเองว่าเขาเป็นคนเก็บดอกไม้ที่อยู่ยงคงกระพันที่หยิบได้จากทั่วทุกมุมโลก ตราบใดที่เขาสะดุดตา ไม่ว่าจะเป็นการหลอกลวงก็ตาม…..อ๊ะ! ไม่ว่าจะเป็นคฤหาสน์เครื่องประดับรถหรูหรือดินเนอร์สุดโรแมนติกพร้อมแชมเปญกุหลาบ ก็จะประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน
ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเขายังเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านความฉลาดทางอารมณ์ แม้แต่ผู้หญิงของเหลียงหยู้คุนก็ก้มลงมองใต้กางเกงของเขาอย่างเชื่อฟัง
แต่! แม่งเอ้ย!
เพราะเหตุใดจะล่มเรือในรางน้ำขุ่น และเรือล่มในคราวนี้ เขาถูกรื้อออกจากห้องโดยสาร ขนของขึ้นดาดฟ้า และทำลายเข็มทิศ
แม่งเอ้ย! !
เขาถูกคนนอนแล้ว! โดนใครบางคนนอนไปแล้ว ร่ำไห้!
เขานอนกับคนอื่นๆมาโดยตลอด เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาถูกหญิงสาวตัวเล็กๆ ที่ดูเหมือนไร้เดียงสา ไร้ความสามารถ และไม่มีอันตราย……..บังคับให้นอนด้วยไปแล้ว
หัวใจของเกาจิ่งอานแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เขานั่งเท้าเปล่าอยู่บนขอบเตียง และเอามุมของผ้าห่มมาคลุมขาของเขาทั้งด้านบนและด้านล่างของเอวและหน้าท้อง ด้วยกล้ามเนื้อหน้าท้องแน่นและหลังส่วนสัด พูดคุยถึงความเศร้าโศกของเขาอย่างไม่มีเสียง
แม่ง ปวดหัวใจ! ช่างน่าปวดใจเหลือเกิน!
เกาจิ่งอานเงยหน้าขึ้นและมองท้องฟ้าที่กำลังจะสว่าง ดวงดาวที่มีเสน่ห์ในคืนที่ผ่านมาได้หายไปอย่างช้าๆระหว่างเมฆและหมอก และทางทิศตะวันออกก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีขาว
เมฆถูกฝังด้วยชั้นของสีทองและสีแดงเพลิง สวยงามและมีสีสัน
เกาจิ่งอานเม้มปาก แสงส่องสว่างใบหน้าของเขา น่าสงสารเหมือนผู้หญิงที่ถูกทอดทิ้ง
เขามองกลับไปที่โจวโร่หลินที่กำลังนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าของเธอไหม้เกรียม โจวโร่หลินกำลังหลับใหลท่ามกลางแสงยามเช้าในขณะนี้ ขนตาหนาของเธอปกปิดดวงตาที่ปิดสนิทของเธอ ซึ่งดูสวยงามเหมือนผีเสื้อสีดำสองตัว
“โจวโร่หลิน มีหมาป่าอยู่ในหัวใจของคุณตัวหนึ่งหรือไม่?” เกาจิ่งอานเหลือบเห็นร่องรอยเลือดที่เธอขีดข่วนบนร่างกายของตัวเอง หนึ่งเส้นหนึ่งเส้น เป็นแถๆ รอยขีดข่วนบนเล็บ รอยฟัน และรอยประทับช้ำที่ไม่รู้ว่าทำออกมาด้วยอะไร?
เกาจิ่งอานอยากจะร้องไห้เสียใจสักครั้งนานๆ กับการสูญเสียความซื่อสัตย์ของตัวเองไป
โจวโร่หลินระบายความกระปรี้กระเปร่าของเธอผ่านการดื่มในตอนกลางคืน แม้ว่าสติของเธอจะคลุมเครือและหมดสติ แต่ความแข็งแกร่งของเธอนั้นเป็นจริง ด้วยดาบและกระสุนจริง ดังนั้นเธอจึงหมดแรง และนอนหลับสนิทและนิ่งสนิท
เธอกลิ้งไปมาพร้อมกับผ้าห่ม และดึงมุมผ้าห่มตัวเดียวที่คลุมเกาจิ่งอานออกไปเลย——
เธอห่อตัวอยู่บนเตียงอย่างสบายๆ ด้วยที่เธอมีความสามารถในการห่อตัวเองให้เป็นเกี๊ยวขนาดใหญ่ โดยมีผมยุ่งๆม้วนอยู่รอบๆใบหน้า ปกปิดสีชมพูและความอ่อนโยนของใบหน้าหลังจากสิ่งดีๆ
เกาจิ่งอานฟุบหัวลง และเห็นตัวเอง…….และทันใดนั้นเขาก็อยากจะกระโดดลงจากตึก!
แม่งเอ้ย เขามารู้สึกตัวตอนเช้าทำไม
มันจบแล้วจบแล้ว มันคงเป็นเพราะเวลานานเกินไปที่ไม่ได้หาผู้หญิงแล้ว จึงหิวไม่เลือกอาหาร แต่ไม่ว่าจะหิวแค่ไหน ก็ไม่ควรลงมือกับคนของฉู่ลั่วหานใช่ไหม?
ไม่ เขาต่างหากที่ถูกลงมือโจมตี?
แต่ถ้าพูดไปแล้วใครจะเชื่อล่ะ? ถ้าเขาไม่ริเริ่ม ผู้หญิงจะแข็งแกร่งกว่าผู้ชายได้อย่างไร?
แม่งเอ้ย มันยุ่งมาก! เกาจิ่งอานก็ดื่มมากเช่นกัน เมื่อคืนเขาทำไรไปบ้างตัวเองยังรู้ไม่ชัดเจนเลย
โดยไม่ทันรู้ตัว เขามีความรู้สึกพึงพอใจบางอย่างอยู่ในประสาทของเขา รู้สึกสบายอย่างไม่คาดคิด
เกาจิ่งอานต่อสู้ทางอุดมการณ์ 30 นาที และในที่สุดก็ตัดสินใจแต่งตัวอย่างรวดเร็ว และจากไป!
หลังจากจัดระเบียบเรียบร้อยแล้ว เกาจิ่งอานก็เหลือบมองกลับไปที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่กำลังหลับอยู่ และแอบด่าว่าเธอเป็นโจร และในขณะเดียวกันก็เรียกตัวเองว่าสัตว์ร้าย!
โจรยังไม่เว้น ไม่ใช่สัตว์ร้ายคืออะไรล่ะ?
หลังจากคิดเรื่องนี้ เกาจิ่งอานก็หยิบกระเป๋าเงินของเขาออกมา และหยิบเงินสดทั้งหมดที่อยู่ข้างในออกมา เขาสูญเสียไปมาก และมีธนบัตรเพียงไม่กี่ร้อยหยวนในร่างกาย
สามร้อยหยวน มันทุเรศไปไหม?
ดีกว่าไม่มีอะไรเลย?
เกาจิ่งอานทิ้งเงินไว้ และเขียนข้อความว่า “เงินพวกนี้ คุณอย่าลืมไปซื้อยา”
หลังจากทำเสร็จ เกาจิ่งอานก็เดินออกจากโรงแรม
ผ่านไปหลายสิบนาที——-
โจวโร่หลินลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง ร่างกายที่ปวดร้าวทำให้เธอขมวดคิ้ว ยื่นมือออกมาปิดหน้าผาก และกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
หลังจากดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดเธอก็เห็นว่าเธออยู่ที่ไหน แต่เธอถูกคลุมด้วยผ้านวม แต่เธอก็รู้สึกเบาๆที่ร่างกาย และว่างเปล่า ไม่มีสิ่งใดมาขวางกั้น
โจวโร่หลินเปิดผ้าห่มของเธอทันที ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ใบหน้าของเธอซีด และไร้สีเลือด
“อ๊ะ!!!!”
หลังจากเสียงกรีดร้องที่เสียดแทงหัวใจ ดวงตาของโจวโร่หลินก็แข็งตัว ปากที่เปิดอยู่ของเธอไม่ได้ปิดลงเป็นเวลานาน เธอจ้องมองไปที่เลือดตกบนผ้าปูที่นอนสีขาว แดงจนพร่างพราว และน่าทึ่งมาก
“อ๊ะ!!!”
ด้วยปากที่ยังไม่ปิดสนิทของเธอ โจวโร่หลินก็ตะโกนอีกครั้ง
เธอถูกคนทำสิ่งนั้นไปแล้ว! สวรรค์! พระเจ้า!
โจวโร่หลินปิดปากที่ประหลาดใจของเธอไว้แน่น จ้องมองไปที่ห้องชุด ห้องชุดประธานาธิบดีระดับบนสุด การตกแต่งที่หรูหรา และมีเกียรติเตียงใหญ่ขนาดคิงไซส์ที่น่าทึ่ง ดอกไม้ที่หัวเตียงเผยให้เห็นกลิ่นหอม สิ่งเดียวคือตอนนี้เธอไม่ได้คลุมผ้า และยังมีรอยแดงนั้น
“ร่ำไห้หนัก! ร่ำไห้หนัก!”
โจวโร่หลินร้องไห้เสียงดัง และหลังจากร้องไห้แล้วเธอก็ค้นหาโทรศัพท์มือถือของเธอและเตรียมโทรแจ้งตำรวจ
เมื่อมองไปด้านข้าง เธอเห็นสามร้อยหยวนบนโต๊ะข้างเตียง และกระดาษโน้ต
เชี่ย!
สามร้อยหยวน! เธอถูกซื้อมาในราคาสามร้อยหยวนจริงหรือ?
โจวโร่หลินทนต่อความเจ็บปวด และใส่เสื้อผ้าที่ถูกปลดกระดุมออกแล้ว คิดๆแล้วมันน่าละอายเกินไป ไม่สามารถโทรแจ้งตำรวจได้
รีสอร์ทหยีจิ่ง
เสียงโทรศัพท์ปลุกลั่วหานตื่นจากในการนอนหลับ และเสียงเรียกเข้าภาษาอังกฤษก็ดังขึ้นอย่างแผ่วเบาบนโซฟา และเสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ
ลั่วหานขมวดคิ้วเล็กน้อย และลูบแขนของหลงเซียวเธอไม่อยากลุกขึ้น และพูดอย่างเบื่อหน่ายว่า “สามี โทรศัพท์……”
หลงเซียวตื่นขึ้นมาด้วยดวงตาที่ง่วงนอน และพูดด้วยรอยยิ้มที่ลูบคลำ “ของคุณ”
ลั่วหานเกียจคร้านอืม ใช้นิ้วดันเขา
เสียงเซ็กซี่ของหลงเซียวยิ้มหลังจากตื่นนอน “เจ้าหนอนขี้เกียจตัวน้อย”
ในขณะที่เขาพูด เขายกมุมผ้าห่ม เดินเท้าเปล่าไปที่โซฟา หยิบโทรศัพท์ออกมา และเห็นชื่อนั้นด้วยตาของเขา โจวโร่หลิน? สาวน้อยคนเมื่อคืน?
หลงเซียวเปิดโทรศัพท์เพื่อรับสาย และวางไว้ข้างๆหูของลั่วหาน
“เทพธิดา!! อึ้มๆๆ!”
ลั่วหานที่กำลังนอนหลับอย่างเป็นสุข และทันใดนั้นเสียงโหยหวนของโจวโร่หลินก็ดังขึ้นจากเครื่องรับ มันสายเกินไปที่หลงเซียวจะย้ายโทรศัพท์ออก และทำลายแก้วหูของลั่วหานด้วยเสียงกรีดร้อง ปลุกคนจากความฝันตื่นขึ้นมา
ลั่วหานตื่นขึ้นมา ดวงตาของเบิกกว้างทันที “โจวโร่หลิน? เป็นอะไรไป? ทำไมคุณถึงร้องไห้?”
โจวโร่หลินกอดเข่าของตัวเอง กำเงินสามร้อยหยวนและกระดาษโน้ต และร้องไห้อย่างขมขื่น “อึ้มๆ เทพธิดา ไอดอล ฉันถูกคนทำสิ่งนั้นในเมื่อคืนนี้ อึ้มๆๆๆๆๆ! ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว อ๊ะ!”
อะไรนะ?
ลั่วหานนั่งตัวตรงบนเตียง เอาโทรศัพท์และรับสายด้วยตัวเอง “ใคร? จำได้ไหมว่าเป็นใคร?”
โจวโร่หลินส่ายหัว “ฉันจำไม่ได้ ฉันดื่มจนหมดสติไป และฉันจำอะไรไม่ได้เลย อึ้มๆ ฉันจะทำอย่างไรดี? เขาให้ฉันสามร้อยหยวน เพื่อให้ฉันไปซื้อยาด้วยตัวเอง อึ้มๆๆๆ นี่ไม่ใช่การกลั่นแกล้งคนเหรอ? สามร้อย! ไอ้เลว ให้แค่สามร้อยหยวนเท่านั้น!”
ใบหน้าที่หล่อเหลาของหลงเซียวทำอะไรไม่ถูก เขามองไปด้านข้างและเดินออกไป
ลั่วหานก็รู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย “โร่หลิน ตอนนี้มันไม่ได้เป็นเรื่องของสามร้อยหยวน แต่ความทรงจำสุดท้ายของคุณคืออะไร? คุณไปห้องน้ำในเมื่อคืน ต่อจากนั้นหล่ะ? เกิดอะไรขึ้น?
โจวโร่หลินส่ายหัว “ฉันจำไม่ได้ ฉันจำอะไรไม่ได้เลย ไอดอล คุณช่วยฉันหน่อย ฉันต้องหาคนๆนี้ให้เจอ ฉันจะทรมานเขาให้ตายทั้งเป็นเลย!”
“คุณอย่าพึ่งร้องไห้ ฉันจะไปกับคุณเพื่อไปดูกล้องวงจรในเมื่อคืนนี้ มีกล้องมากมายใน Club.HT และต้องสามารถหาคนนั้นได้แน่นอน”
“อืม! ฉันจะไปรอคุณที่ Club.HT ” โจวโร่หลินสะอื้นและร้องไห้
ลั่วหานลุกขึ้นแต่งตัว “สามี กล้องวงจรของ Club.HT ……”
“ผมให้พวกเขาหาออกมา วิดีโอจากกล้องไปที่ห้องน้ำเมื่อคืน จะถูกจัดเตรียมไว้ให้ แต่ภรรยา คุณต้องทานอาหารเช้าที่บ้านให้ดีๆก่อนออกไปข้างนอก”
หลงเซียวตัดคำพูดของเธอตรงๆ โอบแขนรอบไหล่ แล้วกอดเธอไว้บางส่วนส่งไปที่ห้องอาหารชั้นหนึ่ง
ลั่วหานพูดอย่างช่วยไม่ได้และซาบซึ้ง “ตอนนี้โจวโร่หลินยังคงร้องไห้อยู่ ฉันจะกินลงไปได้อย่างไร?”
หลงเซียวยื่นโจ๊กร้อนๆหนึ่งช้อนขึ้นมาที่ริมฝีปากของเธอ “ต้องใช้เวลาในการตรวจสอบการข้อมูลกล้องวงจร คุณอยากจะไปค้นมั่วด้วยตัวเอง หรือกินข้าวก่อน ให้ผมจัดการทุกอย่างเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่พร้อมคุณเลือก”
รูม่านตาของเขาลึกราวกับทะเลที่เงียบสงบ ได้รับแสงแดดอันอบอุ่น ทำให้หัวใจของลั่วหานเปล่งประกาย
“โอเค ฉันจะกินข้าว คุณจัดการให้” เธอเลือกที่จะฟังการจัดเตรียมของเขา
หลงเซียวพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “อ้าปาก กินโจ๊กก่อน”
ลั่วหานคว้าช้อนขึ้นมาแล้วกินด้วยตัวเอง พลางแสยะยิ้ม “คุณรีบโทรศัพท์”
หลงเซียวถูปลายจมูกของเธออย่างช่วยไม่ได้ “ให้ความสำคัญกับคนอื่นเสมอ ในท้องของคุณคือลูกของเรานะ”
“รีบโทรไปเลย! คุณชายใหญ่หลง!” ลั่วหานพูดอย่างกังวล
หลงเซียวกดโทรศัพท์ของผู้ที่รับผิดชอบใน Club.HT อธิบายเรื่องนี้อย่างชัดเจนด้วยคำพูดไม่กี่คำ และสุดท้ายก็เตือนว่า “โปรดเก็บไว้เป็นความลับ หากข้อมูลรั่วไหล ออกไปให้หมด”
หลังจากรับประทานอาหาร หลงเซียวได้ส่งลั่วลั่วไปยัง Club.HT และวิดีโอการเฝ้าระวังก็ถูกแยกออกทั้งหมด เมื่อท่านเซียวลงมือ ประสิทธิภาพก็สูงมาก
เสียบแฟลชไดรฟ์ USB ลงในโน้ตบุ๊ก และวิดีโอเฝ้าระวังก็เล่นทีละเฟรม โจวโร่หลินดูดจมูกของเธอ “เร็วเข้า ท่านเซียว คุณเร็วข้าหน่อย ส่วนนี้ฉันรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว”
หลงเซียวขยับเมาส์ และลากวิดีโอกลับ “คุณโจว คุณดูเหมือนจะอยู่กับเกาจิ่งอานตลอดเวลา”
ลั่วหานช่วยโจวโร่หลิน กลัวว่าเธอจะล้ม “คุณจำเกาจิ่งอานไม่ได้จริงๆหรือ? คุณไปห้องน้ำ เขาอยู่ข้างนอก และเขาเป็นคนพาคุณออกจากห้องน้ำของผู้หญิง”
หลงเซียวลากวิดีโอไปที่ประตู Club.HT มันเป็นเวลาดึกแล้ว แต่ภาพเงาใต้ไฟถนนถูกแบ่งออกอย่างชัดเจน คือเกาจิ่งอานที่อุ้มโจวโร่หลินขึ้นรถแท็กซี่จริงๆ
โจวโร่หลินกัดริมฝีปากของเธอ และส่ายหัวด้วยความไม่เชื่อ “เป็นไปได้ไง ทำไมเขาทำกับฉันได้ยังไง? คุณเกาเป็นไปได้อย่างไร?”
หลงเซียวปิดกล้องวงจร เสียงที่สงบของเธอทำให้ผู้คนรู้สึกปลอดภัยอย่างอธิบายไม่ถูก “คุณโจว ไม่ว่าเขาจะทำให้คุณขุ่นเคืองหรือไม่ เขาก็ไม่ผิดกับคนที่พาคุณไปในที่สุด”
โจวโร่หลินก้มหัวลง เธออยากจะร้องไห้ “แต่ เขาเป็นประธานของบริษัทอึนเคอ แม้ว่าจะเป็นเขา ฉันก็ทำอะไรกับเขาไม่ได้เลย อึ้ๆๆๆๆๆ ฉันเป็นได้แค่คนใบ้ใช่ไหม?”
ท่านเซียวขมวดคิ้วแน่น และมองไปที่ลั่วหาน “คุณคิดอย่างไร?”
ลั่วหานกล่าวอย่างเย็นชา “ถ้าเกาจิ่งอานเป็นคนทำจริงๆ ฉันจะไม่มีวันปล่อยเขาไป”
หลงเซียวกอดลั่วหาน และสัญญากับโจวโร่หลิน “ถ้าเกาจิ่งอานละเมิดคุณ ผมจะรักษาความยุติธรรมให้กับคุณเอง และจะไม่ทำให้คุณเป็นใบ้คุณอยากจะจัดการอย่างไร?”
ดวงตาของโจวโร่หลินเป็นสีแดงจากการร้องไห้ “อึ้มๆ ฉันจะปกป้องตัวเองให้สะอาดเหมือนหยก เพื่อแฟนหนุ่มของฉัน อึ้มๆๆๆ ตอนนี้……ฉันจะเดิมพันเขาได้อย่างไร!”
“แฟนของคุณ? คุณมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่?” ลั่วหานงงงวย
โจวโร่หลินเช็ดน้ำตา และพูดเสียงแข็งว่า “ก็คือคนล่าสุด……”
กรรม!
ลั่วหานปกปิดใบหน้า มุมมองความรักของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆนั้นไม่ได้ประจบสอพลอ เธอเกือบจะเสียชีวิตเพื่อเขา ยังลืมไม่ได้อีก?
หลงเซียวอยากจะขยี้คิ้ว แต่ก็ไม่ขยับ“คุณโจว ปัญหาหลักตอนนี้คือ คุณต้องการให้ผู้กระทำผิดชดใช้ค่าเสียหายให้คุณอย่างไร”
ลั่วหานพยักหน้า และพูดปลอบ “โร่หลิน เชื่อฟัง เรื่องมันมาถึงนี้แล้ว เราต้องการให้อาชญากรถูกลงโทษ และเรื่องอื่นๆค่อยว่ากันทีหลัง โอเคไหม?”
โจวโร่หลินกำหมัดแน่นและกัดฟัน “อืม! ท่านเซียว รบกวนคุณแล้ว! ถ้าเป็นเกาจิ่งอานจริงๆ ฉันต้องการเขา……ฉันต้องการให้เขาจ่ายเงินให้ฉันหนึ่งล้าน! นอกจากนี้ ฉันจะให้เขาพูดกับฉันขอโทษสักร้อยคำ! จะต้องโค้งคำนับและขอโทษ! แค่นี้ไปก่อน”
ลั่วหานหลับตาลงอย่างเงียบๆ “นี่มัน…..”
