ตอนที่ 520 เขาเป็นสามีที่สมบูรณ์แบบ
สำหรับการลงโทษของโจวโร่หลินนั้น ลั่วหานชั่งใจเล็กน้อยในใจ และพยายามพูดอย่างสละสลวยว่า “โร่หลิน คุณและเกาจิ่งอานทั้งคู่ดื่มมากเกินไปเมื่อคืน และถอยหลังไปหมื่นก้าว แม้ว่าเขาจะอย่างหุนหันพลันแล่นหลังดื่ม เขาก็ไม่สามารถถูกตัดสินประหารชีวิตได้ในคราวเดียว ใช่ไหม?”
ดวงตาของโจวโร่หลินเป็นสีแดงและจมูกของเธอเป็นสีเขียว เมื่อเธอร้องไห้เธอไม่รู้ว่ามีน้ำตาเปื้อนไปกี่ชั้น เธอดูน่าสงสาร และเศร้ามาก “อึ้มๆ เทพธิดา เรื่องแบบนี้ต้องเป็นผู้ชายที่ต้องรับผิดชอบหลัก เป็นความผิดของฉันได้ไหม ฉันเป็นผู้หญิง แล้วฉันก็……เป็นครั้งแรกที่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันรู้สึกยังไง แน่นอนว่าเขาต้องรับผิดชอบ”
ประโยคสุดท้ายที่เธอพูดนั้นเสียงเบามาก และมันก็ลอยเข้าหูของลั่วหานเบาๆ และก็เสียใจจนจะร้องไห้อีกครั้ง
ลั่วหานเปิดริมฝีปากสีแดงของเธอ รู้สึกมึนงงเล็กน้อยในใจ จุดสำคัญที่เธอพัวพันคืออะไรกัน?
“คุณกลับบ้านก่อน พักผ่อนให้ดีวันนี้ไม่ต้องไปทำงาน เราจะถามเกาจิ่งอานให้ชัดเจน ไม่ต้องกังวล ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร เราจะให้ความยุติธรรมแก่คุณแน่นอน”
โจวโร่หลินยังไม่อยากยอมแพ้ แต่ถูกลั่วหานชักชวนหลายครั้ง และสุดท้ายก็ขึ้นแท็กซี่
หลังจากที่คนจากไป ลั่วหานก็กุมขมับ และถอนหายใจเฮือกใหญ่ “สามี ถ้าเป็นเกาจิ่งอานจริงๆ ฉันกังวลมากจริงๆ เกาจิ่งอานจะขอโทษง่ายๆได้อย่างไร?
เสียงเคร่งขรึมของหลงเซียวฮัมเพลง “ปกติเขามั่วก็แล้วไป คราวนี้เขายั่วคนของคุณ ฉันจะให้เขามีความทรงจำที่ยาวนาน ฉันจะติดต่อเกาจิ่งอานเอง และบอกคุณหลังจากที่มันได้รับการแก้ไขแล้ว”
ลั่วหานหายใจออกด้วยความร้อนอย่างช่วยไม่ได้ หน้าอกของเขาจมลง และหายใจเข้าช้าๆ “เกาจิ่งอานไม่มีปัญหาสำคัญในด้านอื่นๆ แต่สไตล์เพลย์บอยไม่เป็นที่ต้อนรับ เขาก็ไม่ใช่เด็กแล้วใช่ไหม? ได้เวลาหาแฟนดีๆสักแล้ว”
ลั่วหานนึกถึงภูมิหลังครอบครัวของเกาจิ่งอาน และคิดว่าเกาหยิ่งจือยังคงอยู่ในคุก และหัวใจก็ตกอย่างไม่เป็นทางการ เธอยังทนไม่ได้ เธอยังคงหวังว่าเกาจิ่งอานจะสบายดี
หลงเซียวแตะแขนเธอ ราวกับพยายามให้อุณหภูมิของตัวเองผ่านเสื้อผ้าของเธอ “เรื่องของเกาหยิ่งจือ คุณยังไม่ยอมปล่อยลงเหรอ? เธอทำให้คุณเจ็บ และกฎหมายจะต้องลงโทษเธอตามสมควร ลั่วลั่ว บางครั้งก็ไม่ควรใจอ่อนเกินไป”
หัวใจของลั่วหานอ่อนโยน หัวเอียงไปที่หน้าอกของเขาโดยธรรมชาติ พิงตัวเขา และยิ้ม “ฉันคือแผลหายเร็วและลืมความเจ็บปวด ฉันรู้สึกเสมอว่าไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ตาม การปล่อยให้ผู้หญิงคนหนึ่งใช้ชีวิตวัยเยาว์ในคุก เป็นเรื่องไร้มนุษยธรรมไปหน่อย”
หลงเซียวหลงใหลในรอยยิ้มของเธอ ก้มศีรษะลงใกล้หน้าผากของเธอ จูบเส้นผมบางๆ และรีดผมด้วยความร้อน “มันไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น ช่วงนี้เกาจิ่งอานทำผลงานได้ดีมาก ผมจะช่วยเกาหยิ่งจือ แต่เกาหยิ่งจือไม่สมควรให้ผมช่วยเธอ ยังคงต้องสังเกตต่อไป”
รอยยิ้มที่มีความหมาย เกี่ยวข้องกับความหมายที่ลึกซึ้งซึ่งมีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่เข้าใจได้
ดวงตาของลั่วหานสว่างขึ้นทันใด เขาก็เงยหน้าขึ้น และพูดว่า “คุณสามารถทำให้เกาหยิ่งจือออกจากคุกก่อนได้เหรอ?”
หลังจากถาม ลั่วหานก็รู้สึกว่าเขาอ่อนแอ แน่นอน เขามีความสามารถในการจับเธอเข้าคุก แน่นอนเขาก็ต้องมีวิธีที่จะเอาคนออกมา เพียงเพื่อดูว่าเขาต้องการหรือไม่แค่นั้น
ภายใต้การพิจารณาอย่างรอบคอบ คุณหลงช่างน่ากลัวเหลือเกิน!
หลงเซียวยิ้มอย่างสบายๆ พาเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง กอดลั่วหานไว้แน่น และส่งเธอขึ้นรถ “คุณคิดว่าหล่ะ?”
ลั่วหานเข้าไปในรถ และหลงเซียวเข้าครอบครองเธอเพื่อคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ กระบวนการทั้งหมดอบอุ่นและเป็นธรรมชาติ เมื่อเขาครอบครองตัวเข้ามากลิ่นของ Agave จะโชยเข้าจมูก ซึ่งเป็นเสน่ห์ที่น่าหลงใหล
“คุณเดาว่าฉันคิดยังไง?” ลั่วหานแกล้งเขา
หลงเซียวเกาจมูกของเธอ และพูดอย่างอารมณ์เสียว่า “ไม่เป็นเด็กดีแล้วนะ”
การส่งลั่วหานไปที่โรงพยาบาลเพื่อไปทำงาน ทิวทัศน์ฤดูใบไม้ร่วงที่สวยงามของเมืองหลวงระหว่างทาง ใบไม้สีทองของต้นแปะก๊วยที่พัดมาตามลมช่างสวยงามมาก
ทันใดนั้นลั่วหานก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่าง หันศีรษะและพูดอย่างตื่นเต้นเล็กน้อย “สามี ดูเหมือนเราจะอาศัยอยู่ในรีสอร์ทหยีจิ่งเมื่อคืนนี้ ไม่ได้อยู่ที่นั่นมานานแล้วไม่ใช่หรือ?”
หลงเซียวยิ้มอย่างเปิดเผยมากขึ้น ในที่สุดภรรยาของเขาก็มีปฏิกิริยา คิดๆแล้วก็ใช่ เมื่อคืนนี้เธออยู่ในสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่น ลงจากรถ ขึ้นไปชั้นบน ล้างหน้าล้างตา และเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาเป็นคนดูแลทั้งหมด ตื่นขึ้นมาก็กังวลเรื่องของโจวโร่หลินอย่างใจจดใจจ่อ
“ผมให้คนทำความสะอาดบ้านที่รีสอร์ทหยีจิ่งล่วงหน้า เราจะย้ายกลับไปอยู่อนาคต วิลล่าชานเมืองไกลเกินไป คุณท้องตอนนี้ ไม่เหมาะกับการขับรถทางไกล ฝั่งนี้มันใกล้กับโรงพยาบาล
อย่างไรก็ตาม ผมได้ให้จี้ตงหมิงมองหาบ้านใกล้หวาเซี่ยแล้ว ถ้าคุณมีบ้านที่เหมาะสมคุณสามารถซื้อหนึ่งชุดได้ คุณสามารถทำงานใกล้ชิดมากขึ้น และถ้าให้คุณเลิกทำงานและเลี้ยงดูลูกของคุณ คุณคงไม่ยอมแน่นอน ผมทำได้เพียงถอยหลังและขอที่สองได้”
เมื่อหลงเซียวพูดคำเหล่านี้ เขาขับรถอย่างตั้งใจโดยตลอด แต่บางครั้งก็เฝ้าดูเธออย่างอ่อนโยน และทำให้เธอมีความรักอย่างอบอุ่น
ลั่วหานรู้สึกตะลึงเล็กน้อยเมื่อได้ยิน และเกือบจะร้องไห้ด้วยความสุข เขาคิดวางแผนได้รอบคอบ และสมบูรณ์มาก และทุกอย่างได้รับการจัดการในทุกรายละเอียดแล้ว
ตู้เสื้อผ้า อ่างล้างหน้า และตู้รองเท้า ในรีสอร์ทหยีจิ่ง การจัดวางเป็นแบบเดียวกับที่อยู่ในวิลล่าชานเมือง พระเจ้า ตอนที่พวกเขากินและดื่มในClub.HT คนใช้กำลังย้ายบ้านให้พวกเขาอยู่
ไม่น่าแปลกใจที่เธอช้ามากจนไม่สังเกตเห็นความผิดปกติเลย และเป็นลมแปป!
ช่างเป็นท่านเซียวที่ยอดเยี่ยมจริงๆ!
เธออธิบายเขาได้อย่างไร? คำว่าสมบูรณ์แบบนั้นดูเกินจริงและซีดเกินไป และคำว่าอบอุ่นนั้นธรรมดาเกินไปและจำเจ
ดวงตาของเธอร้อนแรง เธอเอาแขนขวาโอบรอบตัวเขา และพูดว่า “หลงเซียว ขอบคุณ ฉันมีความสุขมาก”
หลงเซียวหัวใจเต้นอย่างรวดเร็ว และหันหน้าไปจูบที่ศีรษะของเธอทันที “คุณเล้าโลมง่ายมาก”
“ฉันมีคุณก็เพียงพอแล้ว คุณอย่าหวงฉันมากเกินไป ฉันกลัวว่าฉันจะเสียนิสัย จะถูกรังเกียจถ้าฉันทำงานไม่เป็นในอนาคต” เธอทำหน้ามุ่ยใบหน้าที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยความสดใสของแสงแดดยามเช้า
“คุณเป็นภรรยาของผม ผมไม่รักเอาใจคุณแล้วจะรักใคร? ไม่มีการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้” เขากล่าวว่าครอบงำและหล่อ
ใกล้จะถึงโรงพยาบาลแล้ว หลงเซียวก็เปิดประตู และประคองลั่วหานออกจากรถ “อย่าเหนื่อยกับการทำงานเกินไป”
“อืม ช่วงนี้ไม่มีการผ่าตัดใหญ่ สบายมาก คุณไปทำงานเถอะ รอข่าวจากคุณ”
มีผู้คนไปมาที่ทางเข้าโรงพยาบาลมากเกินไป รถของหลงเซียวนั้นสะดุดตา และคนก็ยิ่งสะดุดตามากกว่า การอยู่ให้นานขึ้นหนึ่งนาทีและความสนใจเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งนาที เป็นเรื่องที่น่ากลัวมาก
หลงเซียวทำเหมือนไม่มีใครอยู่ข้างๆจูบริมฝีปากสีแดงของเธอ “รอให้ผมมารับนะ”
ทั้งสองแยกจากกันที่โรงพยาบาล และลั่วหานก็สวมกอดความรักที่เขามอบให้แล้วเดินขึ้นบันไดไป
ถังจิ้นเหยียนเดินตามข้างหลังเธอไป “ลั่วหาน คุณแต่งงานกับคนที่ใช่แล้วจริงๆ”
ลั่วหานถึงกับผงะและหันกลับมาอย่างรีบร้อน “คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
ถังจิ้นเหยียนสวมชุดสูทกระดุมเดียวสีเขียวอ่อน กับเสื้อคอกลมสีขาวด้านใน มันดูสง่างามสะอาดสะอ้าน และอ่อนโยน “ผมมาตอนที่สามีภรรยาคุณสองคนจู๋จี๋กัน และผมไม่กล้าที่จะขึ้นไปทักทาย”
ลั่วหานปกปิดความลำบากใจและยิ้ม “นั่น…..จริงๆแล้วไม่มีอะไร ใช่แล้ว เรามาคุยเรื่องการผ่าตัดของวันนี้กันดีกว่า”
ถังจิ้นเหยียนมองเธออย่างลึกซึ้ง และพูดว่า “โอเค”
บริษัทอึนเคอ ในสำนักงานประธาน
เกาจิ่งอานนั่งอยู่บนเก้าอี้หมุนด้วยสายตาเหม่อลอย จับที่จับด้วยมือทั้งสองข้าง และมองไปที่ทิวทัศน์นอกหน้าต่างด้วยดวงตาที่คับแคบ เขาอยู่ในสภาพเหมือนจิตวิญญาณหลุดออกจากร่างกาย
เขารู้สึกว่าตัวเองบ้าไปแล้ว
ตอนเช้าอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า และฉีดน้ำหอมผู้ชายของตัวเอง เห็นได้ชัดว่าไม่มีกลิ่นของผู้หญิงอีกต่อไปแล้ว ทำไมถึงยังควบคุมมันไม่ได้?
เกาจิ่งอานหลับตาลงด้วยความเศร้าโศก แต่เขาหลับตาลงเสน่ห์และความบ้าคลั่งของเมื่อคืนที่ผ่านมา ได้หลบหนีอีกครั้ง ทำซ้ำอย่างชัดเจน แม้รายละเอียดก็ถูกขยายนับครั้งไม่ถ้วน
รสชาติของการกร่อนของกระดูก เสน่ห์ของการเจาะลำไส้ ประสบการณ์ที่สวยงาม ของรายละเอียดปลีกย่อยที่หยดเลือดของเขาทีละนิด
อาหารอันโอชะที่เขากินนั้นมีมากมายนับไม่ถ้วน และเป็นครั้งแรก ที่ทำให้เขาฝันถึง และไม่มีวันลืม
เกาจิ่งอานลูบใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาอย่างเงียบๆ “มัน…..จบ…..แล้ว”
เรือล่มในรางน้ำขุ่น รู้สึกอับอายมาก! ชื่อเสียงใหญ่โต พังพินาศหมด พังแล้ว!
ในเวลานี้ เสียงเคาะประตูขัดจังหวะความคิดของเขา และเขาก็ตะโกนต่ำๆด้วยอารมณ์เสีย “เข้ามา”
ผู้ช่วยเดินเข้ามา และกล่าวด้วยความเคารพว่า “ท่านประธาน คุณหลงมาแล้วครับ”
อะไรนะคุณหลง?
“ไม่เจอ”
ไม่เห็นเหรอว่าเขากำลังเครียดอยู่!
“แต่ว่า……”
“แต่ว่าอะไร ออกไป”
วงจรสมองของเกาจิ่งอานถูกตัดขาดแน่นอนแล้ว!
หลงเซียวพยักหน้าให้ผู้ช่วย ผู้ช่วยก้าวถอยหลัง หลงเซียวก้าวไปข้างหน้า ร่างสูงและตรงของเขาก้าวเข้าไปในประตูสำนักงาน มือข้างหนึ่งสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ปลดสร้อยข้อมือของ Vacheron Constantin ออก
“ไม่เจอเหรอ?”
เสียงที่ต่ำ มีความไม่พอใจในการตัดสินใจ และการตำหนิในความไม่พอใจ แต่ก็พูดได้น่าฟังมาก
เกาจิ่งอานลุกขึ้นยืน ตะลึง “พี่ใหญ่หลง? ทำไมเป็นคุณ?”
หลงเซียวเข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญ และเข้ามาต้อนรับแขกโดยตรง เดินไปที่บริเวณแผนกต้อนรับและนั่งลง “โอ้? คุณยังรอคนอื่นอยู่หรือเปล่า?”
ออร่าที่หรูหรา ไฮโซโดยธรรมชาติ
เกาจิ่งอานรีบเดินไปรอบๆโต๊ะ และรีบวิ่งไปหาคนข้างนอก “ส่งกาแฟหนึ่งแก้ว บลูเมาน์เทนไม่ใส่น้ำตาลและนมสด”
หลังจากสั่งให้ เขานั่งตรงข้ามหลงเซียว “ไม่ได้รอใคร แต่พี่ชายคนโตมาหาผมด้วยตัวเอง ผมประหลาดใจ ฮ่าฮ่าๆๆ ผมก็เซอร์ไพรส์ด้วยเช่นกัน”
หลงเซียวมองไปที่ห้องทำงานของเขาอย่างสบายๆ จากนั้นมองไปที่เขาอีกครั้ง แสงสีแดงทั่วใบหน้าของเขา แค่มองก็รู้ว่าเมื่อคืนเขามีความสุขมาก
“ผมมาที่นี่ เพื่อเรื่องส่วนตัวเล็กน้อย” หลงเซียวพูดอย่างเรียบเฉย
เกาจิ่งอานกำลังนั่งอยู่อย่างทุกข์ใจ “โอเค พี่ใหญ่หลง เรื่องอะไร?”
หลงเซียวถูแหวนที่นิ้วนาง และพูดว่า “เมื่อคืน คุณทำอะไรไป คุณยังจำได้ไหม?”
ใบหน้าของเกาจิ่งอานเปลี่ยนเป็นสีดำ “พี่ใหญ่พูดเรื่องอะไร? เมื่อคืนผมไม่ได้จ่ายบิลเหรอ?”
หลงเซียวเหล่มองเขา “ลองคิดใหม่อีกครั้ง”
เกาจิ่งอานรีบเปลี่ยนคำพูด “คิดว่า … นั่นคืออะไร? ฉันจากไปก่อนเวลา และผมต้องถามพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องต่อไป หรือให้ฉันโทรออกตอนนี้เลย?”
เมื่อเห็นว่าเขาปฏิเสธที่จะอธิบายตรงๆ หลงเซียวจึงยกขาข้างหนึ่งขึ้น แล้วเอนหลังพิงโซฟา “เมื่อคืน คุณพาโจวโร่หลินไป?”
เกาจิ่งอานมีเหงื่อออกที่หน้าผาก สิ่งนี้ถูกตรวจพบแล้วหรือ? พี่ชายคุณเป็นใคร?
ทันใดนั้นรู้สึกว่ารูปแบบการวาดภาพผิด “เอ่อ…..ใช่ เธอดื่มมากเกินไปเมื่อคืน ผมส่งเธอไปที่โรงแรม” เกาจิ่งอานเฝ้าดูปฏิกิริยาของหลงเซียวอย่างระมัดระวัง โจวโร่หลินยังไงก็เป็นคนของฉู่ลั่วหาน
“แล้วยังไงต่อ?” หลงเซียวจิบกาแฟเล็กน้อย
“จากนั้น……..จากนั้นก็………” เกาจิ่งอานลังเล ไม่รู้จะพูดยังไง
หลงเซียวตรงเข้า “จากนั้นคุณก็บังคับทำให้เด็กผู้หญิง และสิ้นเรื่องคุณก็ทิ้งเงินสามร้อยหยวน เกาจิ่งอาน คุณกล้ามาก ที่จะเก็บดอกไม้บนหัวของพี่สะใภ้ของคุณ อืม?”
