ตอนที่ 538 ท่านเซียวคนขี้หึง
ระยะห่างที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ลมหายใจที่ร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ……
ถังจิ้นเหยียนสามารถมองเห็นใบหน้านั้นที่ไม่เคยอยู่ใกล้ตัวเองมากเท่านี้มาก่อนได้อย่างชัดเจน ขาวและสะอาดมาก แม้ว่าระยะห่างจะใกล้แค่ไหน ก็ไม่เห็นว่าบนใบหน้าของเธอมีตำหนิเลยแม้แต่น้อย
นั่นคือความขาวเอี่ยมไร้ตำหนิที่แท้จริง ผิวละเอียดอ่อนนุ่มที่แท้จริง
ทั้งสองคนต่างอยู่ในโรงพยาบาล แช่อยู่ในกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อเป็นเวลานาน ณ ตอนนี้ เขากลับสามารถได้กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกพุดจากตัวเธอ กลิ่นดอกพุดถ้าแรงเกินไปก็จะดูธรรมดา แต่กลิ่นหอมที่กำลังพอดี กลับน่าหลงใหล
ถังจิ้นเหยียนสามารถได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นเร็วขึ้นของตัวเอง จังหวะนั้นแรงมาก
ลั่วหานอ้าปาก ริมฝีปากแดงฟันสีขาว ปากที่มีกลิ่นหอม ไม่นานริมฝีปากก็สัมผัสกับความหอมหวานของเค้ก ครีมนุ่มๆละลายในปาก ก่อนที่จะได้ทานไส้ด้านในของเค้ก ในปากก็เต็มไปด้วยความหอมหวานแล้ว ต่อมรับรสเต็มไปด้วยความหวาน รสสัมผัสดีมาก เพียงแต่ ลั่วหานไม่มีกะจิตกะใจในการลิ้มรส จึงกลืนมันลงไปโดยตรง แล้ววัดระยะห่างด้วยสายตาอย่างระมัดระวัง กัดคำเล็กๆอีกหนึ่งคำ
จากนั้นเธอถึงได้สังเกตว่า ถังจิ้นเหยียนคงอยู่ในท่าเดิมไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย ปล่อยให้เธอเป็นฝ่ายเริ่มเอง อีกอย่างสายตาที่อ่อนโยนของเขาเต็มไปด้วยกำลังใจ
เข้าใจแล้ว เขาคงจะกลัวว่าถ้าทานสองคนพร้อมกันอาจจะสัมผัสโดนโดยไม่ตั้งใจ？ถ้าเธอทานคนเดียว จะสามารถกะระยะได้ เมื่อคิดได้เช่นนี้ ลั่วหานก็ยิ้ม ถังจิ้นเหยียนช่างเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ เหมาะสมแล้ว！
ในที่สุดฉากน่าตื่นเต้นที่พวกหลินซีเหวินและหวาเทียนรอคอยก็มาถึงแล้ว แต่ละคนขยับเข้าไปใกล้และหยอกล้อ บรรยากาศที่น่าอึดอัดอยู่แล้วก็โดนพวกเขาทำให้น่าอึดอัดมากขึ้นกว่าเดิมอีก
“หมอถัง ทำไมคุณไม่ทานหล่ะ？คุณไม่ทานก็คือไม่ปฏิบัติตามกฎของเกม จะต้องถูกทำโทษนะ！”เห็นได้ชัดว่าแพทย์หญิงสนุกมาก ไม่เกรงกลัวในฐานะตำแหน่งของลั่วหานและถังจิ้นเหยียนเลยแม้แต่น้อย
หลินซีเหวินก็ช่วยพูดเสริม และพูดอย่างอ้อมค้อมว่า “หมอถัง พ่อเทพบุตร คุณทำแบบนี้ไม่ถูกมั้ง？เมื่อกี้เราไม่ได้ทานกันแบบนี้นะ คุณปล่อยให้ไอดอลของฉันทานอยู่คนเดียว ถ้าเธออิ่มเกินไปจะทำอย่างไร？เค้กแคลอรี่สูงขนาดนั้น จะทำให้อ้วนได้นะ”
หมอหวังก็เข้ามาพูดสอดแทรก วางมาดของพิธีกรแล้วใช้นิ้วเคาะลงบนโต๊ะอย่างไม่ยอม “ผมว่า ทั้งสองท่าน พวกคุณเป็นเสาหลักของหวาเซี่ยของเรา นำพาในการโกงคงจะไม่ดีมั้ง？หมอถัง คุณคิดว่าตัวเองเป็นกล่องข้าวเหรอ？”
บนริมฝีปากของลั่วหานมีครีมติดเล็กน้อย เธอใช้ปลายลิ้นที่คล่องแคล่วเลียเข้าปากไป ใครไม่พอใจก็ลุกขึ้นมาอยากจะสะบัดมือไม่ทำแล้วจริงๆเลย “พวกคุณอย่าทำเกินไปเลย แค่ทานจนหมดก็โอเคแล้ว จะมีกฎอะไรเยอะแยก”
หวาเทียนขมวดคิ้ว พูดด้วยท่าทางที่เหมือนจะจริงจังว่า “กฎของเกมก็ถูกตั้งไว้แล้ว แปดกลุ่มก่อนหน้านี้ก็ทำตามจนเสร็จแล้ว พวกคุณคงจะไม่โกงใช่ไหม？”
ปากที่กัดเค้กไว้ของถังจิ้นเหยียนเริ่มเมื่อยแล้ว เขาหยิบเค้กออก นวดแก้ม“แค่นี้ก็พอได้แล้ว”
หมอเจิ้งปรบมือ “ได้ไม่ได้ทุกคนจะตัดสินเอง มา ทุกคน พวกคุณเห็นด้วยไหม？”
ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน“ไม่เห็นด้วย！”
หมอเจิ้งผายมือออก “เสียงเรียกร้องของมวลชน ทั้งสองท่านได้รับความไว้วางใจจากทุกคน มาเถอะมาเถอะ ชิ้นที่สอง”
หมอเจิ้งจิ้มชิ้นเล็กหนึ่งชิ้นแล้วยื่นให้ลั่วหานโดยตรง “หมอฉู่ ครั้งนี้คุณกัดไว้ อย่าเคอะเขินเลย อีกไม่นานก็เสร็จแล้ว มามามา”
ลั่วหานสีหน้าจริงจัง จำใจต้องทำครั้งที่สอง “ครั้งสุดท้ายแล้วนะ！”
มีเพียงเค้กชิ้นเล็กๆหนึ่งชิ้นเท่านั้น ลั่วหานกัดส่วนหนึ่งไว้ในปาก ยืนตัวตรง เงยหน้ามองถังจิ้นเหยียน พูดอย่างไม่ชัดว่า “มาเถอะ”
ท่าทางเห็นความตายดั่งมาตุภูมินั้น น่ารักมากจริงๆ
ถังจิ้นเหยียนยิ้มเล็กน้อย โน้มตัวไปหาเธอ……
“สู้สู้สู้สู้！สู้สู้！”
ทุกคนต่างโห่ร้องส่งเสริม จริงๆเลย！
ลั่วหานกลืนอากาศเย็นลงไปอย่างไม่รู้ตัว แล้วจะให้พวกคุณเขียนรายงานทุกวันเลย พวกคุณร้ายนักนะ！
เพียงแต่ ทันใดนั้นเสียงตะโกนก็หยุดลงอย่างกะทันหัน ในห้องประชุมตกอยู่ในความเงียบสงบ แม้แต่เสียงหายใจก็ราวกับถูกคนตัดทิ้งไป
ดวงตาของลั่วหานย่นเล็กน้อย คิ้วเรียวยาวขมวดจนจะพันกันเป็นก้อน มองการเคลื่อนไหวที่หยุดชะงักของถังจิ้นเหยียนอย่างประหลาดใจ พึมพำอย่างไม่ชัดเจนว่า “เกิดอะไรขึ้น？”
เพียงแต่ เสียงของเธอยังไม่ทันหยุดลง ตรงหน้าของถังจิ้นเหยียน ก็มีลมที่หนาวเย็นเข้ามาอย่างกะทันหัน ออร่าที่น่าตกใจครอบงำความอบอุ่นเมื่อกี้ของอีกฝ่ายไปอย่างง่ายดาย
สายตาของลั่วหานหันไปมองจดจ่ออย่างรวดเร็ว ตรงหน้าเป็นใบหน้าที่หล่อเหลาของหลงเซียว รูปทรงอวัยวะบนใบหน้าที่ราวกับถูกแกะสลักไว้อยู่แนวทแยงมุมบนของเธอ ซึ่งสามารถคว้าทุกสิ่งได้อย่างง่ายดาย
หลงเซียวสายตาอบอุ่น ยิ้มและพูดว่า“อร่อยไหม？”
ลั่วหาน：“……”
หลงเซียวหันไปมองคุณหมอสิบกว่าคนที่ตกตะลึงด้วยความตกใจ พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “ผมแทนเขา เป็นไง？”
หลินซีเหวินถอยหลังหนึ่งก้าว ไม่กล้าส่งเสียงอีก
หมอหวังยิ้มแห้ง ถอยหลัง“เหอะเหอะเหอะ โอเคโอเค ท่านเซียว เชิญครับ”
หลงเซียวจับหัวไหล่บางของลั่วหานไว้ด้วยมือหนึ่งข้าง ก้มตัวลงด้วยท่าทางที่สง่างาม ริมฝีปากบางเปิดออก ซึ่งมีเค้กมากกว่าครึ่งหนึ่งอยู่ในปาก กลิ่นหอมของAgaveบนตัวเขานั้นแทรกซึมได้มากกว่ากลิ่นหอมของเค้กอีก ลั่วหานถลำเข้าไปในทันที
กินไปชิ้นใหญ่ในคำเดียว เคี้ยวช้าๆในปาก กลืนลงไป แล้วคำที่สอง ครั้งนี้ ริมฝีปากเย็นเฉียบสัมผัสกับริมฝีปากที่นุ่มและอุ่นของเธอ ราวกับการลงโทษเล็กๆน้อยๆ ใช้ฟันกัดเบาๆหนึ่งที แล้วค่อยๆปล่อยออก ใช้ปลายลิ้นดันเค้กที่ตัวเองยังไม่ได้ทานเข้าไปในปากของเธอ
ลั่วหานริมฝีปากแบนร้อน หวานอยู่ในปาก ร่างกายอ่อนไปทั้งตัว
หลังจากทานเค้กแล้ว ยังมีครีมติดอยู่บนริมฝีปากของลั่วหานเล็กน้อย หลงเซียวใช้นิ้วชี้ข้างขวามือเช็ดมันออกเบาๆแล้วใส่เข้าไปในปากของตัวเอง
ทุกคน：“……”
ถูกทำร้ายเป็นหมื่นครั้ง！ถูกทำร้ายเป็นล้านครั้ง ！คนโสดกำลังจะถูกทารุณจนตายแล้ว！
ลั่วหานลืมเคี้ยว และกลืนเค้กลงไปโดยตรง
หลงเซียวปล่อยไหล่ของเธอ สายตาที่รักใคร่เอ็นดูนั้นแทบจะสามารถกลืนกินเธอไปทั้งตัว “รสชาติไม่เลว หวานดี”
ลั่วหาน：“……”
ทุกคน：“……”
ถังจิ้นเหยียนยิ้มอย่างถูกบังคับเล็กน้อย “เมื่อกี้ก็แค่เกมเท่านั้น”
ริมฝีปากบางเฉียบของหลงเซียว ยกขึ้น ระดับความอันตรายพุ่งขึ้นสูงมาก “ผมรู้อยู่แล้ว มิเช่นนั้นคุณคิดว่าคุณยังจะสามารถยืนอยู่ตรงนี้เหรอ？”
ถังจิ้นเหยียนกลืนน้ำลายลงคอ
ทุกคน：“……”
แรงอาฆาตหนักมาก น่ากลัวมาก！
เมื่อเรื่องจบลง หลงเซียวจับมือของลั่วหานไว้แล้วเดินออกประตูโรงพยาบาลไป เขาไม่แม้แต่จะให้เธอกลับไปเปลี่ยนชุด พานางฟ้าในชุดขาวออกไปแบบนี้โดยตรง
ไม่พูดอะไรสักคำตลอดทาง ให้เธอขึ้นรถ คาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ คาดเข็มขัดนิรภัยให้ตัวเอง หมุนกุญแจรถ
ทุกการเคลื่อนไหวติดต่อกันอย่างคล่องแคล่วและดูแพง
ลั่วหานรู้ตัวว่าทำเกินไป รอความเย็นชาบนตัวเขาจางลงเล็กน้อยถึงได้ยิ้มและพูดว่า “เมื่อกี้……”
“ลั่วลั่ว……” ในที่สุดหลงเซียวก็เปิดปากพูดขัดจังหวะเธอ
“หืม” ทำเรื่องไม่ดีมา รู้สึกไม่สบายใจเลย
หลงเซียวหันข้างมองเธอ“ถ้าผมไม่มา คุณคิดจะเล่นเกมจนจบเลยใช่ไหม？”
นี่……
“คุณดูไม่ออกเหรอว่า ถังจิ้นเหยียนยังตัดใจจากคุณไม่ได้？”น้ำเสียงไม่เกรงใจเลย
ลั่วหานกะพริบตา เปลี่ยนสไตล์เป็นการทำตัวน่ารักใส่เขา“เหอเหอ ไม่หรอกมั้ง ตอนนี้เขามีคุณตำรวจเจิ้งแล้ว ไม่มีความคิดแบบนั้นกับฉันแล้ว คุณคิดมากไปหรือเปล่า？”
หลงเซียวจิ้มที่หน้าผากของเธอเบาๆ พูดตรงประเด็นอย่างไม่อ้อมค้อม “ในตอนนั้นถังจิ้นเหยียนยอมทิ้งทุกอย่างแล้วไปที่แอฟริกาเพื่อคุณ รู้ว่าคุณติดโรคก็ยังจะพาคุณออกมาอย่างไม่ลังเล เขารักคุณมากจริงๆ”
ลั่วหานก้มหน้าลง ลดเปลือกตาลงต่ำ ซ่อนสีหน้าไว้ “อืม……”
แต่การที่จะมีคนมาชอบนั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอสามารถควบคุมได้
“ดังนั้น ชอบคนคนหนึ่งได้ถึงขนาดนั้น ไม่มีทางที่จะปล่อยวางได้ง่ายๆหรอก แม้ว่าเขาจะมีแฟนสาวแล้ว ก็ยังคงมีช่วงเวลาตะกอนนั้นจะลอยขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าความรักสามารถถูกควบคุมได้ด้วยจิตตานุภาพก็คงจะไม่ใช่ความรักแล้ว ถ้าการรักคนคนหนึ่งสามารถถูกหยุดรักด้วยการปรากฏตัวขึ้นของอีกคน ก็ไม่ใช่รักแท้เหมือนกัน”
ดวงตาที่ลึกของเขาเฝ้ามองเธออยู่ ในช่องว่างระหว่างความสุขและความเศร้าหนึ่งนั้น ทำให้เธอถึงกับพูดไม่ออก
“ฉันคิดว่าเขาทำได้” ลั่วหานกุมหน้าผากไว้ หนักหัวแล้ว
หลงเซียวจัดเส้นผมบนหน้าผากของเธอ แล้วพูดอย่างรักใคร่เอ็นดูว่า “ผมจะจัดการให้เขาไปต่างประเทศ ไม่งั้นผมไม่ไว้ใจ”
“ห๊ะ？！！ไม่จำเป็นหรอกมั้ง？”ลั่วหานโวยวาย！
หลงเซียวสตาร์ทเครื่องยนต์และพูดต่อโดยไม่รอให้คนอื่นพูดขัดว่า “เก๋งใกล้น้ำย่อมได้จันทร์ก่อน ผมไม่เคยให้คู่แข่งได้โอกาสก่อนผมหรอก”
“โอ้？นั่นก็หมายความว่าคุณไม่มั่นใจพอ รู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถควบคุมได้ใช่ไหม？”ลั่วหานมุ่ยปาก
การส่งคนออกไปโดยตรงนี่ก็เด็ดขาดเกินไปแล้ว！
รถเดินทางในตอนกลางคืน ความเร็วนิ่งและคงที่มาก “ความรักนั้นควบคุมไม่ได้”
เอ่อ……
เมื่อถึงคฤหาสน์ ลั่วหานไปอาบน้ำ ส่วนหลงเซียวก็ไปที่ห้องหนังสือ
มีข้อความแจ้งเตือนปรากฏอยู่บนคอมพิวเตอร์ หลงเซียวคลิกเปิดดู
“เจ้านาย ตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว ตู้หลิงเซวียนแลกเงินมาหนึ่งหมื่นล้านหยวน เตรียมจะลงทุนในประเทศ เป้าหมายแรกของเขาที่เล็งไว้คือบริษัทไห่ลุนในหนิงไห่ อีกอย่างคุณชายกู้ก็รู้ข่าวนี้เช่นกัน ในอีเมลคือรายละเอียด”
จางหย่งทำงานมีประสิทธิภาพมากจริงๆ
นิ้วยาวของหลงเซียวเคาะแป้นพิมพ์ “จิ้งจอกออกจากถ้ำแล้ว”
จางหย่งกัดแท่งช็อกโกแลตที่เรียวยาวไว้หนึ่งแท่ง กัดไปหนึ่งคำ ก็รีบรับสายจากระบบการโทรแบบเสียง “แฮ่แฮ่เจ้านายในที่สุดคุณก็ตอบกลับ ผมส่งข้อความให้คุณตอนหนึ่งทุ่ม ตอนนี้สามทุ่มแล้วนะ”
ไม่สอดคล้องกับสไตล์ของเจ้านาย
หลงเซียวขมวดคิ้ว “ที่บ้านเกือบจะโดนขโมย เพิ่งจะจัดการเสร็จ”
จางหย่ง：“……”
บ้านเจ้านายจะมีขโมยเหรอ？ล้อเล่นหรือเปล่า！
“เจ้านาย คุณชายกู้และไป๋เวยจะไปจัดการที่หนิงไห่ ผมจะคอยให้การช่วยเหลือพวกเขาอย่างลับๆ พวกเขาสองสามีภรรยาคงจะอยากจัดการเรื่องโดยไม่ให้คุณรู้ ช่างมีความคิดจริงๆ！”
พวกเขาแค่ไม่อยากจะสร้างปัญหาให้เขา หลงเซียวเข้าใจ
หลงเซียวเปิดกล่องอีเมล อ่านสิบบรรทัดจบอย่างรวดเร็วในพริบตา ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นกำลังเยาะเย้ยเล็กน้อย“ตู้หลิงเซวียนอยากจะกลืนกินธุรกิจของบริษัทฉู่ซื่อ บอกกับคุณชายกู้ว่า ให้เขาได้ลิ้มรสหวานสักนิดก่อน ให้เขาติดเบ็ด”
“ห๊ะ？คุณอยากให้ตู้หลิงเซวียนและบริษัทไห่ลุนร่วมมือกัน นี่……เจ้านาย ตู้หลิงเซวียนอยากข้ามทะเล ท่านก็ส่งเรือให้เขา นี่จะเกรงใจกันเกินไปหรือเปล่า？”จางหย่งพูดอย่างโกรธแค้น
หลงเซียวยิ้มเบาๆ “บริษัทไห่ลุนเรือลำนี้ ผมจะให้เขาขึ้นไปแล้ว ลงไม่ได้”
จางหย่งกัดแท่งช็อกโกแลตหัก “เห้ย เจ้านายคุณคิดวิธีจัดการออกแล้ว？”
หลงเซียวได้ยินเสียงดังจากด้านนอก ลั่วหานคงจะอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว “ตู้หลิงเซวียนอยู่ในบัญชีดำของผมนานแล้ว”
ก็หมายความว่า ไม่ว่าเขาจะมาไม้ไหน ผมก็สามารถแก้ไขได้ ในเวลาสั้นๆเท่านั้น
จางหย่งอดไม่ได้ที่จะพยักหน้าอยู่ทางด้านนั้น “โอเคโอเค ผมจะทำต่อไป……ใช่แล้วเจ้านาย คุณให้ผมคอยดูเกาจิ่งอานไว้ คือว่า วันนี้เขาได้พาผู้หญิงคนหนึ่งกลับบ้าน อีกอย่าง ผู้หญิงคนนั้นผมรู้จัก ก็คือโจวโร่หลินสาวอกหักที่มีแรงประหลาดที่ครั้งที่แล้วหมอฉู่ให้ผมช่วยที่เมืองเจียงเฉิน เจ้านาย เกาจิ่งอานนอนกับผู้หญิงจนมานอนกับคนกันเองแล้ว ผมควรจะเตือนเขาหน่อยไหมครับ？”
หลงเซียวขมวดคิ้วแล้วผ่อนลงด้วยความโกรธและความขบขัน “ไม่ต้องตักเตือน ทางด้านเกาจิ่งอานคุณสามารถผ่อนความระมัดระวังได้แล้ว สามารถถือได้ว่าเขาเป็นคนกันเองแล้ว“
ส่วนเขากับโจวโร่หลินเหรอ？
หลงเซียวคลิกที่จอหน้าสัมผัส คู่แค้นนั้นแก้ง่ายแต่ผูกยาก เขาไม่ถือสาที่จะดูการแสดงของคู่รักคู่แค้นสักรอบหนึ่ง
