ตอนที่ 582 ไสหัวออกไป!
“อาเฟิน คุณพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง? เมื่อแต่งงานแล้วก็มีความรักที่ลึกซึ้ง ตอนนี้คุณทำต่อผม จะไม่โหดร้ายเกินไปหรือ?”
มือที่ปล่อยลงของหลงถิงอยู่ภายใต้ความตื่นตะลึงกับความโมโหทำให้เริ่มสั่นระริก นิ้วโป้งสอดเข้าไปในฝ่ามือ ถูกนิ้วทั้งสี่ปกคลุมกำจนกลายเป็นกำปั้นที่แข็งแรง
หางตาหยวนชูเฟินเหลือบมองท่าทางของเขา ไม่เผยร่องรอยพูดว่า “ฉันทำต่อคุณเป็นแบบไหนล่ะ คุณรู้มาก่อนแล้ว คุณทำต่อฉันเป็นแบบไหนล่ะ คุณยังจำได้ไหม?!”
นึกถึงการลบหลู่ในคืนนั้น ความสกปรกในคืนนั้น หยวนชูเฟินแค่อยากจะสับหลงถิงเป็นหมื่นๆชิ้น บาปความชั่วที่สกปรกที่สุดในโลกนี้ ก็คือข่มเหง! คือการแย่งชิงอย่างรุนแรงต่อผู้หญิงคนหนึ่ง!
หยวนชูเฟินใช้ความโมโหเต็มตาวิจารณ์โจมตีการกระทำทุกอย่างของหลงถิง ตักเตือนทั้งหมดที่เกิดขึ้นในปีนั้นกับเขา แต่ว่าไฟโมโหแบบนี้ออกจากตาของหยวนชูเฟิน วางไว้อยู่ที่หลงถิงนั้นกลับไม่มีพลังโจมตีอะไรเลย
หลงถิงลุกขึ้นมา เงากายสีดำสูงๆยืนตรงอยู่หน้าต่าง ปิดแสงสว่างไปช่วงหนึ่ง กายครึ่งหนึ่งของหยวนชูเฟินถูกขวางไว้อยู่ในเงามืด “อาเฟิน เรื่องที่ผมเคยทำมาต่างๆ ล้วนไม่เสียใจภายหลัง คุณคือภรรยาของผม ใครก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ได้ตัวเธอ ยึดคลุมเธอ แต่งเธอเป็นภรรยา เขาไม่เสียใจภายหลังเลย”!
หยวนชูเฟินพิงหลังเก้าอี้ไว้ ความไม่สบายใจหลังจากการทำเคมีบำบัดดันขึ้นเช่นดั่งน้ำขึ้นกรดกระเพาะไหลย้อน ทำให้เธอคลื่นไส้อยากจะอ้วก ฝ่ามือทับหน้าอกไว้ สงบไปสักพักจึงทำให้ตนเองไม่อ้วกออกมา
“หลงถิง เรื่องก่อนหน้านั้นของพวกเราไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว คุณไปเถอะ ฉันจะไม่ไปกับคุณ วันนี้พวกเราไม่เคยได้เจอกัน อะไรล้วนไม่ได้เกิดขึ้น”
เธอเหนื่อยแล้ว ความเจ็บปวดที่อยู่บนกายระเบิดขึ้นอีกครั้งยึดครองปลายประสาททุกที่ เจ็บจนได้แค่ขมวดคิ้วอย่างแน่น ถ้าหากว่าหน่วงถ่วงอีกต่อไป เธอกลัวว่าตนเองจะเป็นลม
หลงถิงเห็นเธอสีหน้าซีดเซียว และก้มตัวลงไปอีก “อาเฟิน อาการของคุณผมรู้แล้ว หมอบอกว่าคุณต้องพักผ่อนอย่างสงบโรงพยาบาลวุ่นวายเกินไป ผมพาคุณกลับบ้าน หมอกับอุปกรณ์ทางการแพทย์ผมจะเตรียมให้คุณดีที่สุด จะต้องทำให้คุณหายอย่างแน่นอน ”
สายตาที่ส่อเสียดของหยวนชูเฟินไม่มีความอบอุ่นสักนิด “ตระกูลหลงเงียบสงบหรือ? บ้านหลังนั้นเคยเงียบสงบหรือ? โรงพยาบาลอาจจะวุ่นวาย แต่โชคดีว่าความวุ่นวายของที่นี่เพียงแค่สิ่งแวดล้อมภายนอกแต่ว่ามีบางสถานที่ สิ่งที่วุ่นวายคือใจคน”
หลงถิงอ้าปากค้างทันที เงียบไปสักพักพูดว่า “คุณไม่อยากให้พวกพี่ชายใหญ่อยู่ในบ้าน ผมสามารถให้พวกเขาไป สิ่งที่คุณไม่ชอบผมก็จะให้คนเปลี่ยนไป”
หยวนชูเฟินริมฝีปากงอขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มส่อเสียด “สิ่งที่ฉันไม่ชอบหรือ? คนที่อยู่ในตระกูลหลงฉันล้วนไม่อยากเจอ รวมทั้งคุณด้วย”
หยวนชูเฟินพูดจบ หลับตาลงทั้งสองข้าง แสงอาทิตย์ส่องอยู่บนใบหน้าอย่างตามใจ สีหน้าพัวพันแปรเปลี่ยนของหลงถิงอย่างตามใจ ท่าทีที่เธอมีต่อตระกูลหลงแสดงออกมาอย่างชัดเจนแล้ว
ตั้งแต่รู้ว่าหลงเซียวออกจากบริษัท MBK หลังจากเห็นหลงถิงกลับมาทำร้ายลับหลังที่ต่ำช้าทั้งหมดต่อหลงเซียวแล้ว หยวนชูเฟินใจก็ตายจนหมดสิ้น
คนบางคน แม้ว่าทำความชั่วไว้มากมาย รอถึงทุกอย่างล้วนผ่านไปแล้ว มักจะคิดวิธีชดเชย คนเหล่านั้นยังมีโอกาสให้อภัย แต่ว่าหลงถิงล่ะ? เหอะๆ กลายเป็นรุนแรงมากขึ้น ไม่คิดที่จะสำนึกแก้ไข!
คนแบบนี้ไม่สมควรที่จะให้อภัย! ก็ไม่คู่ควรตลอดกาลเช่นกัน!
ไม่ชอบเขา? ล้วนเป็นแบบนี้มาโดยตลอด?
หลงถิงถอดหน้ากากที่สวมใส่ไว้ครึ่งวันลง สูดลมหายใจหนึ่งทีอย่างเย็นชา อย่างเงียบสงบ อย่างเด็ดขาด “คุณคิดว่าหลงเซียวออกจากบริษัท MBK ก็สามารถเป็นสิริมงคลทุกอย่างจริงๆหรือ? บริษัทฉู่ซื่อกับบริษัทโม่ซื่อรวมกันแล้วก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของบริษัท MBK ยังมี ในธุรกิจการค้าการเปลี่ยนแปลงมากมายคาดเดาไม่ได้ ใครๆก็ไม่รู้ว่าวินาทีต่อมาจะเกิดอะไรขึ้นผมไม่กล้ารับรองว่าจะเปิดการแข่งขันกับบริษัทฉู่ซื่อหรือไม่ ถ้าหากว่าผมไม่ทันระมัดระวังทำร้ายเขา คุณอย่ามาโทษผม”
เหอะๆ คุกคามหรือ?
“คุณอยากจะพูดอะไรหรือ?”
หยวนชูเฟินถามเสียงเบาๆ เพราะว่าความเจ็บปวดจนไม่อยากกำมือแน่นก็ไม่ได้ หลังมือปูดเส้นเลือดออกมาทันที หลอดเลือดดำปูดออกจากใต้ผิวหนังสีขาวขึ้นมาอย่างสูง มองอย่างละเอียดแล้วน่าตื่นตระหนกมาก
หลงถิงพูดว่า “พวกเราเป็นสามีภรรยากัน ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนผมก็จะเห็นแก่หน้าคุณยั้งมือไว้รักษาไมตรี แต่ว่าวงการธุรกิจไม่มีพ่อลูก ถ้าหากว่าคุณก็เป็นศัตรูกับผม ผมไม่กล้ารับรองจริงๆ…….”
คุกคามเหมือนอย่างที่คิด
เลวทรามชั่วช้าที่ไม่คิดจะสำนึกแก้ไข!
หยวนชูเฟินไม่ได้ลืมตาขึ้นเลย เธอกัดฟัน เบ่งพลังที่คงเหลือไว้พูดหนึ่งคำหนึ่งประโยคว่า “ปีนั้นฉันไม่ได้เก็บเส้าเอินไว้ ตอนนี้ แม้ว่าตาย ฉันก็จะปกป้องลูกชายของฉัน ถ้าหากว่าคุณกล้าทำร้ายเซียวเอ๋อแม้แต่นิด ฉันจะทำให้ชื่อเสียงคุณป่นปี้ ทำให้คุณไม่เหลืออะไรสักอย่าง ฉันจะตายอยู่ต่อหน้าคุณ”
“ปุ้ง” สั่นระริกเสียงหนึ่ง ในใจหลงถิงหนาวเย็นสั่นขึ้นมา “คุณจะเป็นคู่ต่อสู้กับผมจริงๆหรือ?”
“เห็นแก่คุณที่ใช้ชีวิตกับฉันอยู่ด้วยกันมาสามสิบปี ตอนนี้ฉันไม่อยากทำให้คุณน่าเกลียดเกินไป แต่ว่าหลงถิง คุณอย่าบีบฉัน บีบฉันจนร้อนใจแล้ว ฉันกับคุณตายไปด้วยกันทั้งสองฝ่าย”
เจ็บ!
ความรุนแรงของอารมณ์ที่เกินควรทำให้ในกายของหยวนชูเฟินเจ็บปวดจนไม่สามารถควบคุมตนเองได้ เหงื่อเย็นทำให้หลังเปียก หลังศีรษะที่อยู่ใต้วิกผมก็ถูกเหงื่อเย็นทำจนเปียกหมดของเหลวที่เหนียวหนึบรู้สึกเหมือนเลือดมาก
“คุณ………”
“ออกไป! ฉันไม่อยากเจอคุณ!” หยวนชูเฟินแน่นหน้าอกความเจ็บปวดทำให้ทั้งใบหน้าเธอแทบจะบิดเบี้ยวไปหมด
“อาเฟินเวลาของพวกเราล้วนไม่มากแล้ว คุณจริงๆนะ……..”
“ไส..หัวออกไป!”
……
สุดท้ายหลงถิงก็เดินออกจากห้องพยาบาล เขากลับไปที่บนรถ จ้องมองสิ่งปลูกสร้างสีขาวที่อยู่ไม่ไกลผ่านกระจกรถอย่างห่างๆ อยู่ดีๆรู้สึกว่าทั้งตัวไร้เรี่ยวแรง
เหลียงจ้งซุนหันหน้าไปจ้องมองเขาจากที่นั่งข้างคนขับ สอบถามว่า “ท่านประธานกรรมการ ท่านไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม? สีหน้าของท่านไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
หลงถิงจ้องมองหน้าต่างหนึ่งบาน จินตนาการถึงว่าเธอก็กำลังนั่งอยู่ข้างหน้าต่าง แต่ว่าเป็นสามีภรรยากันมาสามสิบปี ทำไมอยู่ดีๆก็เปลี่ยนไปหมดแล้วล่ะ?
ไม่ สิ่งเหล่านี้ เขาอาจจะก็ควรนึกถึงมานานแล้ว สิ่งที่ต้องเกิดไม่ช้าก็เร็วล้วนต้องเกิดขึ้น
“ผมไม่เป็นอะไร สิ่งที่ให้คุณเตรียมไว้ล่ะ?” หลงถิงขมวดคิ้ว บังคับให้ตนเองไม่ไปดูอีก
เหลียงจ้งซุนอุ้มกล่องใบหนึ่งให้กับหลงถิง ไม่สบายใจเล็กน้อยพูดว่า “ท่านประธานกรรมการ นี่เป็นของชิ้นสุดท้ายของงานประมูลในปารีส ยังไม่ต้องพูดถึงมูลค่าในการเก็บสะสม เพียงแค่มูลค่าในปัจจุบันนี้ ก็สูงกว่าวัตถุโบราณของราชวงศ์ถังซ่งอย่างมากมายแล้ว”
หลงถิงรับกล่องเข้ามา ไม่ได้เปิดออกเลย นั่นคือกล่องเก็บของที่สร้างมาจากไม้สักทอง ข้างบนแกะสลักลวดลายเมฆ แรเงาสีแดง จังหวะสีดำ สไตล์โบราณเรียบง่ายสง่าราคาไม่ถูก เพียงแค่กล่องนี้ก็เป็นสิ่งของยอดเยี่ยมที่ราคาสูงหาได้ยาก
“อยากตกปลาใหญ่ ไม่เสียดายที่จะใช้เหยื่อตกปลาอย่างดีแน่นอน รอผมจัดการหลายเรื่องที่อยู่ต่อหน้าเสร็จสิ้น จะไปดูเขาด้วยตนเอง” นิ้วมือของหลงถิงเคาะกล่องหนึ่งที เสียงก้อง ปุ้งปุ้ง
เหลียงจ้งซุนพยักหน้า ไม่กล้าดื้อรั้นต่อความคิดเขา “ได้ครับ ทุกอย่างล้วนรับฟังการวางแผนของท่านประธานกรรมการ”
คนขับรถสตาร์ทเครื่อง Bentley สีดำขับออกจากหลังประตูของโรงพยาบาล
หลงถิงพูดว่า “หลงเซียวทำอะไรอยู่หรือ?”
เหลียงจ้งซุนหันหน้าไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างหลัง “การลงทุนรอบที่สองที่อยู่ใน เมืองA ของคุณชายใหญ่เริ่มดำเนินการแล้ว แม้ว่าการลงทุนในครั้งนี้คือบริษัทหรงเหยียน แต่ว่าบริษัทเซิ่งซื่อมาเกี่ยวข้องด้วยแล้ว ท่านประธานกรรมการของบริษัทหรงเหยียนในตอนนี้ดูเหมือนสนใจต่อโครงการของคุณชายใหญ่อย่างมาก”
หลงถิงทิ่มหลังมือแล้ว ทิ่มหลังมืออีก พูดกับตัวเองอย่างพิจารณาว่า “บริษัทฉู่ซื่อ บริษัทโม่ซื่อ บริษัทเซิ่งซื่อกับบริษัทหรงเหยียนที่ร่วมมือกับเมืองA ดูแล้วหลงเซียวเตรียมตัวที่จะต่อสู้กับผมอย่างยากลำบาก”
เหลียงจ้งซุนเห็นด้วยจนพยักหน้า “ปัจจุบันนี้ดูแล้ว คุณชายใหญ่มีเจตนาเช่นนี้ แม้ว่าบริษัทฉู่ซื่อกับบริษัทโม่ซื่อ พัฒนาองค์กรการค้า แต่ว่าธุรกิจหลักของบริษัทเซิ่งซื่อคืออสังหาริมทรัพย์และการเงิน ในทันทีที่คุณชายใหญ่ร่วมมือกับพวกเขา กำลังจะเพิ่มเป็นสองเท่า”
“เหอะๆ! ไอ้เด็กที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนหนึ่ง ! เขาคิดว่าตัวเขาเองปีนขึ้นฟ้าแล้วจริงๆหรือ! บริษัทเซิ่งซื่อนับเป็นอะไร ผมจะทำให้หลงเซียวแพ้อย่างย่อยยับ!”
ปุ้ง!
กำปั้นของหลงถิงชกอยู่บนเก้าอี้หนังแท้ เสียงก้องที่อึดอัดก้องอยู่ในรถ
เหลียงจ้งซุนขวัญหาย พูดเบาๆว่า “คุณนายล่ะ? เธอพูดว่ายังไงหรือ?”
หลงถิงทำหน้าเข้มลง “เวลาของเธอเกรงว่าเหลือไม่เยอะแล้ว แต่ว่าเธอไม่ยอมไปกับผม”
……
“คุณนาย! ท่านรู้สึกเป็นยังไงแล้วล่ะ? ดีขึ้นสักหน่อยหรือยัง?”
พยาบาลกลัวจนตัวสั่นคุกเข่าอยู่บนพื้น เช็ดเหงื่อให้หยวนชูเฟินอย่างต่อเนื่อง
หยวนชูเฟินส่ายหัว “ฉีดยาแก้ปวดดีขึ้นเยอะแล้ว”
พยาบาลหน้าซีดทั่วใบหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา ฮือๆ พูดว่า “คุณนาย ท่านทำให้ฉันตกใจแทบตาย เมื่อกี้ทำให้ฉันตกใจแทบตายเลย ฮือๆ ฉันไม่รู้ว่าท่านประธานกรรมการหลงจะมา ฉันไม่รู้จริงๆ”
“ไม่โทษคุณหรอก อย่าร้องไห้เลย” หยวนชูเฟินอ่อนแอจนสูดลมหายใจลึกๆ ฉีดยาไปแล้ว ทั้งตัวยิ่งไร้เรี่ยวแรง
พยาบาลเช็ดน้ำตาที่อยู่บนใบหน้ารีบพูดว่า “ใช่แล้วคุณนาย ฉันโทรหาหมอฉู่แล้ว เดี๋ยวเธอก็มา”
“อะไรนะ? คุณทำไม……” หยวนชูเฟินโมโหขึ้นมา ความเจ็บปวดพุ่งขึ้นมาอีก ช่างหัวมันเถอะ เธอสงบจิตลง “อย่าพูดเรื่องของวันนี้กับคุณผู้ชายและคุณผู้หญิง แม้แต่คำเดียวก็พูดไม่ได้!”
“ค่ะค่ะค่ะ ฉันจะไม่พูด” พยาบาลพยักหน้าต่อๆกัน
ลั่วหานได้รับโทรศัพท์ก็รีบอ้อมไปลานเล็กๆ ที่ข้างหลังจากอาคารผู้ป่วยนอก รองเท้าผ้าใบก้าวเท้าอย่างรวดเร็ว ไปถึงนอกห้องผู้ป่วย ผลักประตูออกด้วยสองมือ
หยวนชูเฟินกำลังคุยกับพยาบาลอยู่ ทั้งสองไม่รู้ว่าได้พูดถึงเรื่องอะไรที่สนุก หัวเราะจน เฮอะๆ ไม่หยุด
ลั่วหานชะงักสักพัก ก้าวเท้าเข้าไปอย่างแปลกใจ “แม่ ท่านเป็นยังไงแล้วล่ะ?”
รอยยิ้มของหยวนชูเฟินยังอยู่บนใบหน้า ตาหยีอย่างน่ารักมาก “เมื่อกี้แค่เจ็บไปสักพัก ไม่มีอะไร คนไม่สบายหลีกเลี่ยงไม่ได้ คือเธอที่ตื่นเต้นเกินไป ลั่วหานมา มาหาแม่ตรงนี้”
ลั่วหานเดินเข้าไปอย่างไม่ค่อยเชื่อ ยื่นมือจับหน้าผากของหยวนชูเฟิน จับแล้วจับอีก “แม่อ้าปากให้ฉันดูหน่อย”
หยวนชูเฟินกลับมือ ดึงนิ้วของเธอไว้ “ก็บอกแล้วว่าไม่มีอะไร”
ลั่วหานไม่ยอม “แม่ ฉันเป็นหมอ ท่านจำเป็นต้องเชื่อฟังคำพูดของฉัน อ้าปากให้ฉันดูหน่อย”
หยวนชูเฟินได้แค่ทำตาม
ลั่วหานตรวจดูสีลิ้นของเธอ และพลิกเปลือกตาของเธอ พลิกแล้วพลิกอีก ความไม่สบายใจข้างในยิ่งมายิ่งรุนแรง อาการของเธอไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย ไม่เหมือนอย่างที่เห็นว่าดีขนาดนี้
ลั่วหานนั่งยองๆ อยู่บนพื้น จับหลังมือของหยวนชูเฟินพูดว่า “แม่ หลังจากการให้เคมีบำบัดครั้งที่สามแล้ว ท่านมีความรู้สึกอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า?”
หยวนชูเฟินคิดแล้วคิดอีก “ไม่มีนะ หมอบอกว่าเนื้องอกของฉันเล็กลง ให้เคมีบำบัดอีกครั้งก็สามารถผ่าตัดได้แล้ว”
ลั่วหานพยักหน้า ยิ้ม พูดเหมือนอย่างกล่อมเด็กว่า “อืม ใช่ค่ะ หมอพูดไม่ผิด ดังนั้นแม่สามารถโล่งใจได้พักผ่อนให้ดีๆ”
พยาบาลอยู่ข้างๆอิจฉาเหลือเกิน “คุณนาย ท่านช่างมีบุญวาสนาที่ดีจริงๆ มีลูกสะใภ้ที่สวยขนาดนี้มีความสามารถขนาดนี้อย่างหมอฉู่”
หยวนชูเฟินภูมิใจจนเชิดหน้าขึ้น “เป็นอย่างนั้นล่ะ! สายตาของลูกชายฉันดีที่สุดแล้ว”
แต่ว่าลั่วหานกลับยิ้มไม่ออกเลย เธอบังคับเบ่งรอยยิ้มออกมาอันหนึ่ง ลูบผมของหยวนชูเฟิน ลูบแล้วลูบอีกพูดว่า “แม่ ท่านพักผ่อนก่อน ฉันกลับไปนั่งประจำที่ตรวจ วันนี้เป็นเวรของฉัน รอฉันเลิกงานแล้วก็จะมาเยี่ยมท่าน”
“ได้ค่ะ รีบไปทำงานเถอะ ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ” หยวนชูเฟินเร่งลั่วหานออกไปอย่างต่อเนื่อง
ลั่วหานช่วยเธอห่มผ้าห่ม ห่มแล้วห่มอีก “เสี่ยวหลิว ดูแลคุณนายให้ดีๆ อย่าทำให้อารมณ์ของคุณนายถูกกระทบอีก ก็จะเหน็ดเหนื่อยไม่ได้เช่นกัน เวลาอ่านหนังสือห้ามเกินครึ่งชั่วโมง”
“ได้ค่ะ หมอฉู่”
ลั่วหานเดินออกจากห้องผู้ป่วย ปิดประตูไว้ ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกเหลือเชื่อ สีลิ้น เปลือกตา ชีพจรการเต้นของหัวใจของเธอ ล้วนไม่ปกติ ไม่สอดคล้องกับข้อมูลในการตรวจอย่างมาก
นึกถึงตรงนี้ ลั่วหานหมุนตัว ไปยังออฟฟิศของแพทย์เจ้าของไข้โดยตรง
