ตอนที่ 583 ห่างกันมากเกินไป! คนตกใจแทบตาย
ออฟฟิศแพทย์เจ้าของไข้
โฮเท่อเอาประวัติคนไข้ของหยวนชูเฟินให้กับลั่วหาน “สิ่งเหล่านี้คือบันทึกการรักษากับรายการตรวจหลังจากการให้เคมีบำบัดของคุณนาย แอนน่า ฉันเสียใจมาก”
อยู่ดีๆ ลั่วหานรู้สึกถูกก้อนหินขนาดยักษ์ทับไว้อยู่บนหัวใจ ทับจนเธอหายใจไม่ออก เธอนั่งอยู่เก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับโฮเท่อนิ้วดึงเสื้อกาวน์ไว้ เงยหน้าจ้องมองเขาอย่างตื่นตะลึงพรั่นพรึงสงสัย “คุณบอก…….คุณบอกว่าผลการให้เคมีบำบัดไม่ดีหรือ?”
โฮเท่อจ้องมองปฏิกิริยาเช่นนี้ของเธอ พยักหน้า พูดเป็นภาษาอังกฤษว่า “แอนน่า พวกเรากำลังพยายามอยู่ แต่ว่าเซลล์มะเร็งของคุณนายกระจายไปทั่วร่างกายแล้ว แม้ว่าให้เคมีบำบัด ก็ไม่สามารถกำจัดได้อย่างหมดจดเช่นกัน คุณลองดูเถอะ”
แฟ้มเอกสารสีขาวชุดนั้น จากที่ลั่วหานได้ดูมาแล้วล้วนเคืองตา ล้วนหนักอึ้งกว่าเอกสารทั้งหมด เคสที่ร่วมมือทั้งหมด
เธอใช้แรงอย่างมากจึงรับมาได้ เปิดไปหน้าหนึ่ง เธอมองเห็นตัวภาษาอังกฤษที่เขียนด้วยปากกาหมึกซึมสีดำอยู่ข้างบน ขอบตาร้อนจนถึงร้อนผ่าวทันที เปิดต่อไปอีก เป็นผลการตรวจอย่างละเอียดทั้งชุดของเลือด สเต็มเซลล์ เซรุ่ม เป็นต้น
อ่านไปเรื่อยๆทีละหน้าๆ อารมณ์ของลั่วหานก็ยิ่งหนักอึ้งขึ้น ถ้าหากไม่ใช่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เธออาจจะหกล้มได้
ทันทีที่แขนอ่อน เธอเอาประวัติคนไข้โยนไปบนโต๊ะ มือทั้งสองปิดหน้าสะอื้น ฮือๆ เสียงเบาๆขึ้นมา
โฮเท่อสูดลมหายใจลึกๆหนึ่งที ดึงกระดาษหลายแผ่นให้เธอเช็ดน้ำตา “แอนน่า ตอนนี้ยังไม่ถึงสภาพจนมุม คุณอย่าสิ้นหวัง พวกเราจะรักษาคุณนายอย่างสุดจิตสุดใจแน่นอน”
ลั่วหานเช็ดน้ำตาที่อยู่หางตาออก ตาทั้งคู่ถูกเธอขยี้จนแดงระเรื่อ ใบหน้าที่ขาวจั๊วะมีรอยแดงระเรื่อขึ้นมา เธอดึงมือของโฮเท่อไว้ พูดอย่างเร่งด่วนจนรอคอยไม่ได้ว่า “ยังมีวิธีอะไรหรือ? ไม่ว่าใช้วิธีอะไร ขอให้คุณต้องลองดูอย่างแน่นอน พวกเราไม่คำนึงถึงราคาใดๆ ไม่คำนึงถึงค่าใช้จ่ายใดๆ ขอให้คุณต้องลองดูอย่างแน่นอน”
โฮเท่อใช้มือเดียวถอดแว่นสายตาสั้นที่เป็นขอบสีทองลง นวดระหว่างคิ้วของตนเองหนึ่งที พูดอย่างลำบากใจว่า “พวกเรารู้ผมกับทีมของผมกำลังติดต่อกับศูนย์วิจัยทางวิทยาศาสตร์ของอเมริกาทางโน้น ทันทีที่ได้ค้นพบยาใหม่ พวกเราจะให้คุณนายลองใช้อย่างแน่นอน”
ลั่วหานก้มหัวลงอย่างไร้เรี่ยวแรง “กระจายทั่วร่างกายแล้ว เนื้องอกจะกดทับระบบประสาทส่วนกลางของเธอ ถึงเวลาจะจริงๆ…….จริงๆนะ …….”
เธอพูดหลายคำนั้นไม่ออก โรคอัลไซเมอร์ ต่อกับหยวนชูเฟินมากล่าวแล้วช่างโหดร้ายเหลือเกินจริงๆ!
เคยเป็นผู้หญิงที่ทำให้โลกภูมิใจมาก่อน จะกลายเป็นหญิงชราที่สมองเสื่อมได้ยังไงล่ะ? ช่างโหดร้ายเหลือเกินจริงๆ!
โฮเท่อพยักหน้า แม้ว่าไม่ยินยอมที่จะรับ แต่ว่าความจริงอยู่ต่อหน้าจะต้องตรงไปตรงมา “แอนน่า การให้เคมีบำบัดทำให้เนื้องอกที่อยู่ในกะโหลกศีรษะของเธอหดเล็กลงสองส่วนห้า เพียงแค่ที่ที่เนื้องอกอยู่ไม่ดีเท่าไหร่ ผมพูดได้แค่ว่า คุณกับคุณหลงจะต้องทำการเตรียมใจที่แย่ที่สุดไว้”
ลั่วหานสูดจมูกสูดแล้วสูดอีก น้ำตาไหล ปุ๊กปุ๊ก ตกลงมาอีกหนึ่งเม็ด “อืม ขอบคุณมากค่ะ”
“แอนน่า ถ้าหากว่าคุณนายยังมีเรื่องอะไรที่อยากจะทำ พวกคุณสามารถรีบไปวางแผน ทันทีที่คุณนายเกิดอาการที่แย่ที่สุดออกมา อาจจะจะสูญเสียความทรงจำทั้งหมดอย่างมาก พวกคุณทำอะไรอีก เธออาจจะไม่มีปฏิกิริยาอะไรอีกเลย”
“อืม……..” คำหนึ่งที่หนักอึ้ง ลั่วหานพูดอย่างช้ามาก ใช้ความกล้าหาญอย่างมาก
……
ออกจากห้องพยาบาล ในมือลั่วหานยังกำกระดาษโถหนึ่งที่เช็ดน้ำตาอย่างแน่น ไปถึงห้องโถงผู้ป่วยนอก ลั่วหานอยากจะหาถังจิ้นเหยียนดื่มน้ำชานั่งคุยกันอย่างมาก เท้ายังไม่ทันเก้าขึ้นลิฟต์ อยู่ดีๆนึกถึงว่าเขาน่าจะไปแล้ว
จากนั้นเปลวไฟเล็กน้อยที่เพิ่งจุดติดเมื่อกี้ ก็ดับไปอีกแล้ว
ในเวลานี้ พยาบาลหลายคนเข็นคนไข้ที่เข้าน้ำเกลือคนหนึ่งมา ลั่วหานถอยออกไปข้างๆก้าวหนึ่ง ประตูลิฟต์เปิดออกไปข้างหนึ่ง เบียดเปลหามเข้าไป ลั่วหานไม่ได้ตามไป
“หมอฉู่ คุณทำไมอยู่ที่นี่ล่ะ? เมื่อกี้คณบดียังบอกว่าหาคุณอยู่ล่ะ มือถือของคุณไม่มีคนรับสาย” ผู้อำนวยการระบบทางเดินอาหารเดินผ่าน เตือนไปคำหนึ่ง นี่จึงดึงลั่วหานกลับมา
จากความโศกเศร้ากับจิตใจหดหู่
สีหน้าลั่วหานเย็นชา พยักหน้า “อืม ฉันจะไปตอนนี้ล่ะ”
ผู้อำนวยการระบบทางเดินอาหารสังเกตจากสีหน้าและคำพูด หยุดการย่างก้าว “หมอฉู่ สีหน้าของคุณดูแย่มาก ระบบทางเดินอาหารไม่ค่อยสบายมั้ง? ช่วงนี้ไม่เจริญอาหารใช่หรือไม่? มีลักษณะที่อยากจะอาเจียนหรือไม่”
ลั่วหานหัวเราะเยาะ “ผู้อำนวยการเหอโรคของคุณที่เกิดจากการทำงานหนักเกินไปแล้วหรือไม่? ดูทุกคนล้วนเป็นคนไข้ของคุณ”
ผู้อำนวยการเหอกลับไม่ค่อยใส่ใจ “คุณให้ผมดูสีลิ้นหน่อย ระบบทางเดินอาหารของคุณย่อมไม่ดีอย่างแน่นอน”
นี่ไม่ใช่คำพูดไร้สาระหรือ? เธอตั้งครรภ์แล้ว แทบจะอาเจียนทุกวัน สีหน้าจะดีก็แปลกแล้ว
มือทั้งสองของลั่วหานสอดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อกาวน์ ก้าวเท้าขึ้นไป “ความรู้พื้นฐานฉันก็มี ฉันไม่เป็นไร ผู้อำนวยการเหอไปทำงานเถอะ”
ลั่วหานขึ้นลิฟต์ไป ผู้อำนวยการเหอยังงงๆอยู่ “ไม่ถูกสิ ทั้งๆที่ดูแล้วมีปัญหาผมน่าจะดูไม่ผิดนะ สีหน้าแย่ ไม่อยากอาหาร อีกทั้งอาเจียนแน่นอน…….” ผู้อำนวยการเหอคิดแล้วคิดอีกอยู่ดีๆ อ่า เสียงหนึ่ง“ไอ้โย น่าจะไม่ใช่ตั้งครรภ์แล้วมั้ง!!”
นี่จะเป็นข่าวใหญ่ล่ะ!
——
ออฟฟิศประธานกรรมการชั้นบนสุดของบริษัทฉู่ซื่อ
หลงเซียวนั่งอยู่ข้างหน้าหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส รูปแบบหลักสีขาวของออฟฟิศที่ผิดหูผิดตา ตกแต่งด้วยแรเงาสีดำ เรียบง่ายผ่าเผย เยือกเย็นสงบนิ่ง
ข้างหลังเก้าอี้คือตู้หนังสือมะฮอกกานีขนาดใหญ่หลังหนึ่ง ยังเป็นพ่อของลั่วหานใช้ในสมัยก่อน จากนั้นฟางหลิงหยู้ไม่ได้เปลี่ยนออก หลงเซียวก็ตั้งใจเก็บไว้เป็นพิเศษเช่นกัน
หลงเซียวเงยหน้าจ้องมองกราฟการเคลื่อนไหวของตลาดหุ้นบนหน้าจอเดสก์ท็อปหนึ่งที ตาที่ลึกล้ำรู้สึกไม่สบายเล็กน้อยเหมือนเดิม มือเดียวนวดคางนวดแล้วนวดอีก นิ้วเคาะบนโต๊ะ
บริษัทฉู่ซื่อกับบริษัท MBK ห่างกัน……..ห่างกันอย่างมาก
ก๊อกก๊อก เสียงเคาะประตูส่งมา
หลงเซียวไม่ได้ย้ายสายตาเลย “เข้ามา”
ไป๋เวยหอบเอกสารปึกหนึ่งเข้ามา รองเท้าส้นสูง กุ๊กๆกั๊กๆ เหยียบอยู่บนพื้น เบาและว่องไว “ท่านประธานกรรมการเอกสารแผนกการตลาดที่ท่านอยากได้ แผนงานในเดือนนี้ของแผนกโฆษณาก็อยู่ที่นี่เช่นกัน”
หลงเซียวกวาดตาไปหนึ่งที ไม่ได้ดูทันที แต่กลับพูดว่า “การประเมินมูลค่าตลาดของบริษัทฉู่ซื่อในตอนนี้มูลค่าเท่าไหร่หรือ?”
ไป๋เวยพูดว่า “ปัจจุบันคือหนึ่งร้อยแปดสิบพันล้าน”
หลงเซียวขมวดคิ้วเล็กๆ “บริษัทโม่ซื่อล่ะ?”
บริษัทฉู่ซื่อเคยถูกขายหมด วันนี้สามารถใช้เวลาสั้นๆฟื้นฟูถึงร้อยแปดสิบพันล้านเป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ แต่ว่าเทียบกับบริษัท MBK แล้ว คือแตกต่างกันราวฟ้ากับดินจริงๆ
ไป๋เวยพูดว่า “ก่อนที่บริษัทโม่ซื่อจะถูกเข้าซื้อกิจการก็ตกสู่ก้นหุบเขาแล้ว ทรัพยากรมากมายล้วนสูญสิ้นไปหมด ผ่านการทุ่มเทในระยะนี้ ก็ได้แค่กลับมาถึงหนึ่งร้อยหกสิบพันล้าน เดิมทีฉันคิดว่าบริษัทโม่ซื่อจะดีกว่าบริษัทฉู่ซื่อเล็กน้อย แต่ว่าเห็นได้ชัดว่าฝั่งผู้ร่วมลงทุนแต่ก่อนของบริษัทโม่ซื่อล้วนสูญสิ้นความเชื่อมั่นไปแล้ว บวกกับบริษัทโม่ซื่อเปลี่ยนรูปแบบกิจกรรม ดังนั้นเงินกลับคืนมาจะช้ากว่า ”
นิ้วของหลงเซียวจากคางขึ้นไปข้างบนกดขมับไว้ “คุณรู้มูลค่าตลาดของบริษัท MBK ในปัจจุบันนี้ไหม?”
ไป๋เวยกัดริมฝีปากกัดแล้วกัดอีก “ข้อมูลใหม่ล่าสุดที่รัฐบาลให้มาคือ ราคาหุ้นของบริษัท MBK ที่อยู่ใน IXIC เป็น 3490 พันล้านดอลลาร์ อีกทั้งแม้ว่าผ่านข่าวอาทิตย์ที่แล้วแล้วราคาหุ้นของบริษัท MBK ตกไปสามเปอร์เซ็นต์ อยู่ระดับหนึ่งของดัชนี Dow Jones ในเขตเมืองจีนเหมือนเดิม ล้ำหน้าอย่างมาก”
“เหอะ——”หลงเซียวหัวเราะ นิ้วที่เรียวยาวดูงามปล่อยขมับออก ไม่ดูหน้าจออีก แต่ว่ามองไปยังไป๋เวย “รู้ว่าผมอยากจะพูดอะไรไหม?”
ไป๋เวยหัวใจเต้นเร็วเกินหนึ่งจังหวะ ไอ้ควย อยู่ดีๆ ไอดอลก็เป็นหัวหน้าให้กับตัวเธอเอง ทุกครั้งเห็นเขาล้วนเหมือนได้เห็นไอดอลในฝัน ที่ไหนยังจะทำงานให้ดีๆได้ล่ะ!
ไป๋เวยกลืนน้ำลายแล้ว กลืนแล้วกลืนอีก “ปัจจุบันนี้บริษัทโม่ซื่อบวกกับบริษัทฉู่ซื่อขึ้นมาแล้ว ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของบริษัท MBK อย่างมากเช่นกัน”
หลงเซียวพยักหน้า “ใช่ ด้อยกว่ามาก พูดแบบนี้เถอะ โครงการทั่วโลกของบริษัท MBK อยู่ในเมืองเจียงเฉิง การลงทุนของโครงการหนึ่งก็เป็นจำนวนนี้”
หลงเซียวชี้นิ้วออกมานิ้วเดียว
ไป๋เวยกัดฟัน “หนึ่งหมื่นล้าน?”
หลงเซียวพยักหน้า “ดอลลาร์”
ไอ้ควย……
งานวิศวกรรมงานหนึ่งดูดบริษัทฉู่ซื่อจนแห้ง อาวุโสของอสังหาริมทรัพย์มีเงินมากมายอย่างที่คิด!
ไป๋เวยร้อนรุ่มพูดว่า “ท่านประธานกรรมการ พวกเราจะแข่งขันกับบริษัท MBK ระยะห่างต่างกันมากจริงๆ ท่านมีแผนการอะไรหรือไม่?”
ถ้าไม่เทียบก็ไม่รู้ เทียบแล้วก็จะตกใจแทบฉี่ราด!
ลำดับของบริษัท MBK ที่อยู่ทั่วโลกแทบจะมั่นคงไม่สั่นไหวนอกจากยักษ์ใหญ่ในวงการหลายแห่งในอเมริกา ก็ถือว่าเป็นมันแล้ว
หลงเซียวหมุนปากกาหมึกซึมออก เสียงเข้มต่ำพูดว่า “แผนการย่อมมีอยู่แล้ว ให้คุณชายกู้เข้ามา”
ไป๋เวยพยักหน้า “ได้ค่ะ”
จากนั้นเธอถอยออกจากออฟฟิศ ในที่สุดก็ได้สูดลมหายใจคำใหญ่หนึ่งที เมื่อกี้ช่างตื่นเต้นจริงๆตื่นเต้นแทบตาย!
ไอดอลล่ะ! ไอดอล! หนึ่งขมวดคิ้ว หนึ่งยิ้ม หนึ่งท่า หนึ่งทางล้วนมีเสน่ห์!
กู้เยนเซินอยู่ดีๆ ยื่นแขนข้างหนึ่งออกมา ฝ่ามือดันอยู่บนกำแพง ล็อกไป๋เวยอยู่ระหว่างหน้าอกกับกำแพง “ที่รักจ๋า คิดถึงผมอยู่หรือ? หน้าแดงระเรื่อไปหมดแล้ว”
ไป๋เวยลืมตาขาว “ประธานกู้ หน้าของคุณหนาจริงๆนะ! เหอะๆ!”
ชุดสูทสีดำที่เรียวยาวของกู้เยนเซินทับลงข้างล่าง ยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างนิสัยคนพาล “นั่นแน่นอนอยู่แล้ว ทุกครั้งคุณจูบผม ผมก็ตัดใจไม่ลงที่จะไปล้างหน้า ดังนั้นหน้าของผมถูกน้ำลายลิปสติกของคุณถูไปแล้วหลายชั้น”
“แม่มึงเอ่ย! ไสหัวไป!”
ไป๋เวยอารมณ์ไม่ดีใช้แรงดันแขนของเขาออก แม่มึงเอ่ย ต่างกันชัดเจนเกินไปแล้ว? เธอจะชอบคนแบบนี้ได้ยังไงล่ะ?
“เอาล่ะ เอาล่ะ เมื่อกี้คุณชายหลงพูดกับคุณอะไรหรือ?” กู้เยนเซินจัดสูทสักหน่อย ถามอย่างจริงจัง
ไป๋เวยยักไหล่ “ทางตันและยาว พวกเราอยู่บนทางที่เดินทัพทางไกล จะนำมาลุยข้ามน้ำข้ามเขาสิบหมื่นห้าพันลี้ ใช่แล้ว ท่านประธานกรรมการให้คุณเข้าไป ปรึกษาแผนการที่ปืนภูเขาหิมะผ่านทุ่งหญ้า ไปเถอะ”
ปากของกู้เยนเซินกระตุกหนึ่งที “พูดอะไรนะ? ช่วงนี้ดูหนังความจงรักภักดีต่อประเทศจนทำให้สมองเสื่อมโง่แล้วหรือ?”
“รีบไป!” ไป๋เวยผลักกู้เยนเซินออก ผลักเขาไปไกลสองก้าว
……
ลั่วหานผลักประตูของออฟฟิศคณบดีออก พยักหน้าอย่างเคารพมีมารยาท “คณบดี ท่านหาฉันหรือ”
คณบดีรีบเงยหน้าลืมตาขึ้นข้างบน “เสี่ยวฉู่เอ่ย มา เข้ามา เข้ามา เมื่อกี้ผมโทรหาคุณ มือถือคุณไม่มีคนรับสาย ผมคิดอยู่ว่าคุณน่าจะไปห้องผู้ป่วยแล้ว”
ลั่วหานจัดเสื้อกาวน์หนึ่งที นั่งอยู่ตรงข้ามกับคณบดี “อืม ไปดูคนป่วยคนหนึ่ง คณบดีหาฉันมีเรื่องอะไรหรือ?”
“เหอะๆๆ แท้จริงก็ไม่ใช่เป็นเรื่องใหญ่อะไร ก็แค่อยากถามคุณว่า ครั้งก่อนคุณไปโรงพยาบาลประชาชนแห่งแรกในเมืองหลวง รู้สึกว่าระดับทางการแพทย์ของที่นั่นเป็นยังไงบ้าง?”
อืม? ทำไมถามเรื่องนี้ล่ะ?
ลั่วหานพิจารณาอย่างเป็นกลางพูดว่า “พูดตรงๆเถอะ ค่าใช้จ่ายของโรงพยาบาลหลวงต่ำกว่าเล็กน้อย ด้านบริการโดยทั่วไปก็ใช้ได้ แต่ว่าเทียบกันขึ้นมาแล้วทรัพยากรทางการแพทย์ อุปกรณ์เครื่องมือ สภาพแวดล้อมทางการแพทย์ของโรงพยาบาลหวาเซี่ยยังแย่กว่านิดหน่อย แน่นอน ค่าธรรมเนียมของโรงพยาบาลหวาเซี่ยพวกเราก็ได้เห็นกับตา อีกทั้งรายการรักษามากมายของโรงพยาบาลหวาเซี่ยไม่ให้การเบิกค่าประกันสุขภาพ”
คณบดีเฉินหัวเราะเหอะๆ “ใช่ใช่ใช่ เป็นเช่นนี้ไม่ผิด ดังนั้น……..” ตอนเขาพูดอยู่ เปิดลิ้นชักออก ดึงกระดาษหลายใบออกมา
“นี่คือเอกสารของคนป่วยคนหนึ่งที่ส่งมาจากโรงพยาบาลเมืองเจียงเฉิง คนไข้มีอายุแค่สองปีกว่า โรคชนิดนี้ยากที่จะได้เจอแต่พอดีก็คือ ในโรงพยาบาลของพวกเราเคยทำการรักษาในครั้งหนึ่งได้สำเร็จ อีกทั้งไม่ได้กำเริบเป็นครั้งที่สอง พวกเขาหวังว่าโรงพยาบาลหวาเซี่ยสามารถให้ความช่วยเหลือทางการแพทย์”
โอ๊ะ?
นัยน์ตาของลั่วหานกวาดการพิจารณาผ่านไปเล็กน้อย รับข้อมูลจากมือของคณบดีเฉินหลังจากนั้นไม่นาน ตาของเธอผ่านไปหนึ่งที ริมฝีปากอดไม่ได้งอขึ้น “โอ้ว…….เขาหรือ”
