ตอนที่ 585 หลงจื๋อพังทลาย แทบแตกสลาย
โฉหวั่นชิง หันหน้าหนีอย่างลำบากใจ ลักษณะที่หมดหนทางน่าสงสาร ดูเหมือนได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างใหญ่หลวง อ้าปากแล้วก็ปิดลงอีก คำพูดติดที่ปากมากมายหลายครั้ง
หลงจื๋ออดทนรอคอยเธอ ไม่เร่งรีบ ไม่เร่งถาม
ผ่านไปเป็นเวลานาน ในที่สุด โฉหวั่นชิง ก็จ้องไปยังลูกชาย ในความมืดมัวมองหน้าตาไม่ชัด เพียงแค่รู้สึกว่าตาคู่นั้นสว่างเป็นพิเศษ เพราะว่าสะอาด ดังนั้นนัยน์ตาเปล่งออกมาคือความจริงใจที่บริสุทธิ์ที่สุด
แต่ถ้าหากว่าความจริงใจใช้ได้ผลจริงๆ ทำไมเธอจะเดินถึงเก้าของวันนี้ล่ะ?
“เสี่ยวจื๋อ แกเชื่อแม่ไหม? เชื่อฉันไหม?” เสียงของโฉหวั่นชิง ยังมีขุ่นมัวหลังจากร้องไห้ เสียงขึ้นจมูกหนักมาก
หลงจื๋อเปิดโคมไฟตั้งพื้นหลอดหนึ่ง โคมไฟตั้งพื้นที่สีเหลืองอบอุ่นส่องแสงสว่างทั่วห้องรับแขก ก็ทำให้เขามองเห็นตาที่บวมแดงของแม่เช่นกัน ในใจเขาเจ็บปวดยากที่จะทนได้ ดึงกระดาษหลายใบขึ้นมา ไปเช็ดน้ำตาให้เธอด้วยตัวเอง “ท่านคือแม่ของผม ผมย่อมเชื่อท่านอยู่แล้ว”
โฉหวั่นชิง จับข้อมือของลูกชายไว้ หนังตาหย่อนลง ถอนหายใจลึกๆหนึ่งที “เสี่ยวจื๋อ แกจะไม่เชื่อฉัน ในใจของแกไม่เชื่อฉันสักนิด แกไม่สนใจว่าฉันจะพูดอะไร ก็ไม่เชื่อคำพูดของฉันเช่นกัน”
หลงจื๋อมึนงงเล็กน้อย “แม่ ตกลงว่าท่านอยากจะพูดอะไรกันแน่? อะไรท่านก็ไม่พูด ผมจะเชื่อท่านได้ยังไง? ท่านพูดก่อน”
โฉหวั่นชิง เงยหน้าจ้องมองหลงจื๋อ ตาคู่นั้นเหมือนกับหลงถิงไม่มีผิด “เสี่ยวจื๋อ ฉันใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกาเป็นแบบไหน แกก็ได้เห็นแล้วไม่ใช่หรือ?”
หลงจื๋อละอายจนก้มหัวลง ทันทีนั้นเขาไม่กล้าจ้องมองตาของแม่อีก ไม่กล้าเผชิญหน้าตรงๆกับปัญหาที่เฉียบแหลมเช่นนี้ “อืม……..มองเห็นแล้ว ผมไม่สามารถดูแลท่านให้ดีๆ เป็นความผิดของผม”
โฉหวั่นชิง ส่ายหัว เสียงของเธอที่สิ้นหวังเศร้าโศกก็มีเสียงสะอื้นขึ้นมาอีก “ไม่ นี่ไม่ใช่ความผิดของแก ล้วนไม่ใช่ความผิดของแก แต่ว่าสิ่งที่ฉันพูด แกไม่เชื่อสักนิด แกไปตระกูลหลงตอนอายุแปดปีก ใช้ชีวิตอยู่กับตระกูลหลงสิบกว่าปี สิ่งที่แกได้ยิน ได้เห็น ล้วนเป็นพวกเขาจะให้แกเห็น ให้แกได้ยิน แกเห็นพวกเขากลายเป็นญาติกันของแกมานานแล้ว แต่ฉัน……ต่อแกมากล่าวแล้ว ฉันนับเป็นอะไรหรือ? ฉันอะไรก็ไม่ใช่”
หลงจื๋อหยุดการกระทำที่ช่วยเธอเช็ดน้ำตา ยิ่งฟังเธอพูด ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ “แม่ ท่านอยากจะพูดกับผมอะไรหรือ? มีความเกี่ยวข้องกับตระกูลหลงใช่หรือไม่? มีความเกี่ยวข้องกับพี่ชายใหญ่หรือ?”
โฉหวั่นชิง เอามือปิดตาร้องไห้ ฮือๆ เห็นชัดถึงท่าทางที่เหงาเศร้าสิ้นหวังของภรรยาที่โดนหย่าร้างหมดหนทางอย่างมาก “เสี่ยวจื๋อ แกเชื่อพี่ชายใหญ่ของแกหมดทุกอย่างใช่หรือไม่? นอกจากเขา ใครๆแกก็ไม่เชื่อ? ฉันก็รู้ว่าแกกำลังคิดยังไงอยู่ พี่ชายใหญ่ของแกพูดอะไร แกก็ฟังอย่างนั้นใช่หรือไม่?”
หลงจื๋อไม่ได้ปฏิเสธ “พี่ชายใหญ่จะไม่ทำร้ายผม ผมเชื่อพี่ชายใหญ่”
โฉหวั่นชิง ยิ้มเย็นชา “เสี่ยวจื๋อแกไร้เดียงสาเกินไปแล้ว แกดูเองสิ แกคิดให้ดีๆ พี่ชายใหญ่ของแกเป็นคนง่ายๆอย่างนั้นหรือ?”
หลงจื๋อพิจารณาดูตาของโฉหวั่นชิง เขารู้สึกเธอแปลกหน้ามาก “แม่ ท่านไม่เข้าใจพี่ชายใหญ่ ท่านไม่เคยอยู่ด้วยกันกับเขา”
โฉหวั่นชิง หัวเราะเหอะๆ หัวเราะจนสีหน้าซีด หัวเราะจนน้ำตาไหลดั่งฝนตก “เสี่ยวจื๋อ แกถูกหลงเซียวกับหยวนชูเฟินล้างสมองแล้วจริงๆ! ฉันบอกกับแก ความจริงไม่ใช่เป็นเช่นนี้!”
หลงจื๋อปล่อยมือลง ตาหงส์กะพริบแล้วกะพริบอีก “ความจริงหรือ? ความจริงอะไรหรือ?”
โฉหวั่นชิง ลุกขึ้นมา ขยับก้าวเท้า เปิดลิ้นชักอันหนึ่งออก หยิบกล่องไม้อันหนึ่งออกจากข้างใน จากนั้นเธอดึงจดหมายฉบับหนึ่งออกจากข้างใน ดูแล้วซองจดหมายเก่าแก่เล็กน้อยกระดาษกลายเป็นสีเหลืองแล้ว
“เสี่ยวจื๋อ ไม่อยากรู้ว่าปีนั้นฉันถูกบีบบังคับออกจากตระกูลหลงได้ยังไงหรือ?”
ทันทีนั้นหัวใจของหลงจื๋อเต้นเร็วขึ้นแล้ว “แม่ ท่านไม่ใช่ไม่อยากให้ผมถามหรือ?”
“ฉันกับพ่อแกคือรักจริง แต่ว่าฉันไม่ขอสถานะ เพียงแค่อยากจะอยู่ที่เมืองหลวง อยู่เป็นเพื่อนกับพ่อแก แต่ว่า เหอะๆ หยวนชูเฟินเธอไม่ยอมให้ฉันอยู่ด้วย!”
หลงจื๋อตื่นตระหนก “มารดาหรือ?”
โฉหวั่นชิง ยื่นซองจดหมายให้เขา ให้หลงจื๋อเปิดออก เธองงงวยเช็ดน้ำตา น้ำเสียงติดๆขัดๆ “เวลาตอนนั้นฉันตั้งครรภ์แกยังไม่ครบสามเดือน วันนั้นฝนตกหนักมาก ฉันรู้สึกท้องไม่สบาย พ่อของแกเรียกหมอมาดู หยวนชูเฟินไม่ยอม เธอไม่ให้หมอมา!”
หลงจื๋อเปิดซองจดหมายออก มองเห็นกระดาษใบหนึ่ง ข้างบนสะดุดตามากคือหนังสือยินยอมที่ปั๊มลายนิ้วมือฉบับหนึ่ง
อีกทั้งเนื้อหาไม่คาดคิดว่า——!!!
มือของหลงจื๋อสั่นระริก สั่นอย่างรุนแรงมาก!
“แม่……”
เสียงร้องไห้ของโฉหวั่นชิง ยิ่งดังขึ้น “ฉันกลัวว่าทารกในครรภ์ไม่กลับหัว ขอหยวนชูเฟินให้หมอเข้ามา แต่ว่าเธอกลับบีบบังคับฉันต้องออกจากตระกูลหลงในคืนนั้น นั่นนะเป็นฤดูหนาวล่ะ! เวลานั้นใกล้จะปีใหม่แล้ว เป็นเวลาที่หนาวที่สุดในเมืองหลวง…….”
“คืนนั้นหิมะตกอยู่…….ฉันอุ้มท้องไว้ ขอร้องหยวนชูเฟินด้วยความโศกเศร้าเจ็บปวด ขอเธอให้ฉันอยู่อีกหนึ่งวัน เพียงแค่หนึ่งวัน แต่ไม่คาดคิดว่าเธอใช้ความตายข่มขู่พ่อแก สาบานว่าหากฉันอยู่ตระกูลหลงหนึ่งวันเธอก็จะตายอยู่ต่อหน้าพ่อของแก……..”
หลงจื๋อกำกระดาษใบนั้นอย่างแน่น เส้นเลือดเขียวพุดขึ้นอยู่บนหน้าผาก!
โฉหวั่นชิง เหลือบมองสีหน้าของหลงจื๋อ พูดต่ออีกว่า “พ่อของแกคือประธานกรรมการของบริษัท MBK เวลาตอนนั้นบริษัท MBK กำลังอยู่ที่ระยะเวลาการพัฒนา เขาไม่กล้าให้เกิดข่าวฉาว ได้แค่รับปากกับหยวนชูเฟิน ถึงขนาด ถึงขนาดอยู่ภายใต้การยุแยงของเธอ ให้ฉันออกจากประตูบ้านไป!” หลงจื๋อหลับตาลง ไม่พูดอะไรเป็นเวลานาน
“ฉันคุกเข่าอยู่ท่ามกลางหิมะ ขอร้องเธอเป็นเวลานาน แต่ว่าเธอกลับอยู่ในห้องนอนกับพ่อของแก……..” เธอไม่ได้พูดต่ออีกแต่พอที่จะทำให้หลงจื๋อคิดไปเองได้
ทันทีที่ โฉหวั่นชิง หลับตาลง น้ำตายิ่งไหลพราก “จากนั้น ฉันป่วยหนักมาก แทบจะตาย ฉันนอนอยู่โรงพยาบาล หมอพูดว่าลูกเอาไม่อยู่แล้ว……..”
หลงจื๋อกอดแขนแม่ที่เพราะว่าร้องไห้จนสั่นระริกอย่างรุนแรงอย่างแน่น “แม่ อย่าพูดอีกเลย……. ไม่ต้องพูดแล้ว…….”
ความทรงจำที่มากมายทยอยกันมาอย่างไม่ขาดสาย ต่างกันราวฟ้ากับดินกับสิ่งที่เขาคิด
คิดไม่ถึงว่าความจริงที่เธอพูดจะเป็นเช่นนี้ ทำให้เส้นป้องกันที่เขาสร้างไว้พังทลายเสียงดังลั่น
โฉหวั่นชิง ส่ายหัว “ถึงแม้ว่าเป็นสภาพแบบนั้น หยวนชูเฟินก็ยังไม่ยอมให้พ่อแกมาดูฉันสักครั้ง…….เป็นเพราะพวกเราแม่ลูกมีโชคชะตาที่ดี ไม่ตาย! จากนั้น เธอไม่อยากเห็นฉัน ถึงขนาดให้พ่อของแกส่งฉันออกจากประเทศ……..เธอบังคับฉันเซนต์ใบนี้ คุกคามฉัน ถ้าหากว่าฉันกล้ากลับไปเมืองจีนครึ่งก้าว เธอก็จะฆ่าฉันทิ้ง! เธอบีบบังคับฉันเอาเด็กออก!”
“……..ฉันตั้งครรภ์แกอยู่ ตอนเวลานั้นฉันอายุแค่ยี่สิบปีล่ะ เสี่ยวจื๋อ ผู้หญิงอายุยี่สิบปีคนหนึ่งอยู่ที่อเมริกา……..”
ยี่สิบปี…..ถึงเขาแปดปี ช่วงอายุที่งดงามที่สุดของผู้หญิงคนหนึ่ง เดิมทีควรต้องเป็นเจ้าหญิงที่ถูกปกป้องอยู่ในมือ กลับกลายเป็นกรรมกร กลายเป็นคนรับใช้
“…….ไม่มีงานทำ ไม่มีรายได้ ไม่มีญาติ เงินที่หามาก็ใช้จ่ายหมดอย่างรวดเร็ว ฉันได้แค่ทำงานชั่วคราวหาเงิน….”
“แม่…..ขอโทษ…..ขอโทษ…..”
น้ำตาของหลงจื๋อหลั่งออกมาจากขอบตา น้ำตาที่ร้อนจัดร้อนจนทำให้ผิวของเขาเจ็บ เขากลืนน้ำลาย กลั้นเสียงร้องไห้ไว้ ขมวดคิ้วจนกลายเป็นร่อง
“จากนั้น แกเติบโตแล้ว จำความได้แล้ว….”
ใช่ เขาจำได้ เขาจำได้ทั้งหมด อายุแปดปีก่อนการใช้ชีวิตของเขากับแม่อยู่ในอเมริกาเช่นดั่งคนขอทาน พักอยู่ในบ้านที่มืดชื้น ถูกคนหัวเราะเยาะว่าเป็นลูกนอกสมรส แม่ของเขาที่ยังไม่แต่งงานก็มีลูกก็ได้รับคำดูถูกอย่างมากมาย
เขาจำได้ทั้งหมด จำได้ทั้งหมด
ดังนั้น เขาเจ็บใจ เจ็บจนจะแตกสลาย!
โฉหวั่นชิง พูดว่า “ปีนั้นที่แกอายุแปดปี อยู่ดีๆพ่อของแกก็หาฉันเจอ จะพาแกไป ฉันทุ่มเทเลี้ยงแกแปดปี รับความทุกข์ทรมานมากมาย ก็คือเผื่อมีสักวันหนึ่ง แกสามารถกลายเป็นคุณชายของตระกูลหลงอย่างสง่าผ่าเผย ฉันรักพ่อของแกไร้ตัดพ้อไร้เสียใจภายหลัง ฉันหวังว่าแกสามารถอยู่ในตระกูลหลงได้…….เสี่ยวจื๋อ ฉันล้วนรอคอย คาดหวัง คิดไว้มาโดยตลอด ฉันเชื่อว่าแกสามารถเหนือกว่าคนอื่นอย่างแน่นอน เสี่ยวจื๋อ สติปัญญาและกำลังชั่วชีวิตของฉันล้วนอยู่บนกายของแก ใครจะรักแกยิ่งกว่าฉันอีกล่ะ?”
น้ำตายิ่งไหล่พราก น้ำตาที่ร้อนผ่าวไหลออกจากขอบตาของเธอ หยดอยู่ที่ฝ่ามือของหลงจื๋อ ร้อนจนทำให้เส้นในฝ่ามือของเขาบาดเจ็บ
ไม่มีแล้ว ใครจะรักเขายิ่งกว่าแม่ได้ล่ะ?
“แต่ว่านึกไม่ถึง สุดท้ายพวกเขาก็ยังรับแกไม่ได้ ก็ยังไล่แกออกจากตระกูลหลงอีก!” โฉหวั่นชิง ทุบกำปั้นอย่างโมโห ทุบหน้าอกของตนเองทีละครั้งๆ
หลงจื๋อจับข้อมือของเธอไว้ “แม่ ท่านอย่าทำเช่นนี้!”
“เสี่ยวจื๋อ เรื่องมาถึงวันนี้แล้ว ฉันจะบอกความจริงอย่างหนึ่งให้แก แกจะต้องอดทนไว้อย่างแน่นอน จะต้องอดทนไว้อย่างแน่นอน” โฉหวั่นชิง จับคอเสื้อชุดนอนของหลงจื๋ออย่างแน่น ตาที่หลั่งเลือดจ้องมองเข้าไปนัยน์ตาของเขา
“อืม……..” หลงจื๋อรับอย่างหนักใจ
โฉหวั่นชิง กัดฟัน “เสี่ยวจื๋อ แกรู้ไหมว่า พ่อของแกทำไมใช้ทุกวิธีการจะไล่พี่ชายใหญ่ของแกออกจากตระกูลหลงหรือ? แกรู้ไหมว่า ทำไมปีนั้นเขาพาแกไปล่ะ? ทำไมอยากเทิดทูนแกนั่งอยู่ที่นั่งประธานของบริษัท MBK หรือ?”
หลงจื๋อเปิดตากว้าง “แม่ ท่านทำไม……..”
โฉหวั่นชิง ตาไม่กะพริบหนึ่งคำหนึ่งประโยคพูดว่า “เสี่ยวจื๋อ พี่ชายใหญ่ของแกไม่ใช่ลูกชายแท้ๆของพ่อแก เขาไม่ได้เป็นลูกชายของหยวนชูเฟินกับพ่อแกสักนิด เขาเป็นเมล็ดพันธุ์ป่า คนหนึ่ง!”
โป้ง——
กลางกะโหลกศีรษะของหลงจื๋อถูกยอดเขาทับลงมาเสียงดังลั่นแตกละเอียดเลย! แตกกระจายกลายเป็นเศษเสี้ยว!
เขาตื่นตกใจลุกขึ้นมายืน ถอยหลังต่อๆกันสามเก้า หลั่งน้ำตาอย่างไร้เรี่ยวแรง ส่ายหัวอย่างไร้เรี่ยวแรง กระซิบอย่างไร้เรี่ยวแรง “ไม่ เป็นไปไม่ได้ พี่ชายใหญ่ของผมเขา……..”
โฉหวั่นชิง ยิ้มขม “พี่ชายใหญ่ที่แกเชื่อถือ พี่ชายใหญ่ที่แกเห็นเป็นไอดอล เป็นเพียงแค่เมล็ดพันธุ์ป่าที่เกิดมาจากหยวนชูเฟินกับผู้ชายเกเร เธออยากให้หลงเซียวสืบทอดบริษัท MBK ต่อ ไม่เสียดายที่จะฆ่าฉัน ฆ่าแก…….พี่ชายใหญ่ของแกเพียรพยายามสิบกว่าปี ทำให้แกเชื่อเขาหมดจด ก็คือเผื่อมีสักวันหนึ่งไม่ต้องเสียแรงสักนิดก็ไล่แกออกไปได้ ทำให้แกถอยออก! เสี่ยวจื๋อ บริษัท MBK คืออะไรหรือ? มันเป็นประเทศมั่งมีที่คนมากมายใช้หลายชีวิตล้วนไม่สามารถหามาได้ ใครไม่อยากจะได้ล่ะ?”
เท้าของหลงจื๋อสั่นระริก ซวนเซชนไปที่ตู้ทีวี เพี้ยง เสียงหนึ่ง แจกันดอกไม้ที่อยู่ข้างบนตกลงมา แตกกลายเป็นเศษเสี้ยว
“เสี่ยวจื๋อ หลงจื๋อกับหยวนชูเฟินแม่ลูกร่วมมือกัน ก็คือเพื่อแย่งชิงสมบัติของบิดาแก แกไปแล้ว พวกเขาก็สมปรารถนาแล้ว!”
หลงจื๋อเจ็บปวดรวดร้าวจนหลับตาลง “ไม่…….ไม่เป็นนะ ผมไม่เชื่อ……..”
“ลูกชาย ฉันสามารถรับความไม่เป็นธรรมที่สุดได้ จบสิ้นชีวิตที่เหลืออยู่ในอเมริกา แต่ว่าพ่อของแกจะทำยังไงดีล่ะ? บริษัท MBK จะทำยังไงดีล่ะ? แกจ้องมองพ่อของแกถูกคนร้ายทำร้าย บริษัทตกอยู่ในมือคนนอกหรือ?!”
หลงจื๋อเปิดริมฝีปากอยากคุยแต่ลังเล น้ำตาไหลริน น้ำตาร้อนเค็มตกเข้าไปในปาก ขมมาก ฝาดมาก “ไม่……..เขาคือพี่ชายใหญ่ของผม เขาคือพี่ชายใหญ่ของผม!”
“เสี่ยวจื๋อ มองความจริงให้ชัดเจน แม่ขอร้องแก ขอร้องแก หลงเซียวกับหยวนชูเฟินนิสัยโฉดชั่วเหมือนหมาป่า พวกเขาทำร้ายชีวิตของฉันไม่ยอมจบ ยังอยากจะทำร้ายชีวิตของแก ของบิดาแก เสี่ยวจื๋อ จะให้ฉันพูดยังไงแกจึงจะยอมเชื่อ จะให้ฉันตายให้แกดูหรือ?!”
โฉหวั่นชิง เสียงพร้อมน้ำตา ทั้งตัวตกอยู่บนโซฟาสั่นสะอื้น
หลงจื๋อค่อยๆนั่งยองๆ อยู่บนพื้น มือทั้งสองจับหัวไว้ ความเศร้าโศกกับความตื่นตะลึงที่เกินควรทำให้สมองของเขาวุ่นวายจนเหมือนดั่งสึนามิ พายุที่บ้าคลั่ง เป่าจนโลกของเขาวุ่นวาย เป่าจนยุ่งไปหมด เป่าจนยุ่งรกร้างไปหมด!
“เสี่ยวจื๋อ แกตื่นเถอะ ตื่นเถอะ แม่คุกเข่าให้แกแล้ว ขอร้องแกช่วยเหลือพ่อแกเถอะ ช่วยเหลือธุรกิจของพ่อแกที่ก่อตั้งขึ้นมาสามสิบปี!”
สมองของหลงจื๋อวุ่นวายไปหมด เศษเสี้ยวของความทรงจำมากมายไหลมาอย่างบ้าคลั่ง ทำลายอย่างบ้าคลั่งโดยพลการ——
ความเย็นชาของหยวนชูเฟินที่เคยมีต่อเขา ความเย่อหยิ่งของหลงเซียว ความรักใคร่โปรดปรานของหลงถิง ความเข้มงวดของหลงถิงต่อหลงเซียว…….
เงากายอ่อนแอของมารดาที่ยังสาว มือที่หยาบได้รับบาดเจ็บของมารดา……อยู่ในสถานการณ์คับขันลำบากที่มารดาถูกพนักงานหัวเราะเยาะในห้างสรรพสินค้า …….ความอดทนอย่างเงียบๆของมารดา ……..
หนึ่งฉากต่อหนึ่งฉาก หนึ่งภาพต่อหนึ่งภาพ ขยาย เล่นซ้ำ ย้อนหลัง ประชิดใกล้!
“อ่า——!!”
