ตอนที่ 587 นัยน์ตาได้เห็นแค่เธอคนเดียว
“มักจะเกลียดใจคนไม่ดีเท่าน้ำ พื้นราบก็จะเกิดคลื่นโดยไม่มีเหตุผล——”
ชั้นบนสุดของบริษัทอึนเคอ ในออฟฟิศประธานกรรมการ เกาจิ่งอานพูดประโยคนี้อย่างช้าๆและหนักอึ้ง สายตาของเขาจ้องมองหนังสือพิมพ์ที่อยู่ในมือ สายตาถูกข่าวหน้าหนึ่งฉกฉวยไป
ตัวหนังสือที่เน้นหนาเน้นดำ พิมพ์ตัวหนังสือแถวหนึ่งไว้อย่างชัดเจนและตะลึงดวงตา “บริษัท MBK จะตกอยู่บ้านใคร? ภราดรภาพหรือกลายเป็นภัยของการฆ่า?”
เกาจิ่งอานวางหนังสือพิมพ์ลง เงากายที่ยืนตรงเดินไปข้างหน้าหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส เขาเอาสองมือใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง หันหน้าไปนอกหน้าต่าง จ้องมองเมืองที่เจริญรุ่งเรืองไปทั่ว แสงอาทิตย์หลังเที่ยงส่องอยู่บนกายของเขา ปกคลุมแสงสีทองชั้นหนึ่งที่ยากจะปกปิด
ผู้ช่วยเดินเข้าไป ก้มหัวถามว่า “ท่านประธานกรรมการ เรื่องนี้ท่านดูแล้วเป็นยังไงล่ะ?”
เกาจิ่งอานหันหน้ามองไปยังข้างหน้าเหมือนเดิม ไม่ได้จ้องมองผู้ช่วยเลย แต่เชิดคางขึ้นสูงนิดๆ จากมุมมองของเขาสามารถมองเห็นยอดอาคารใหญ่ที่สูงเทียมเมฆของบริษัท MBK โดดเด่นสะดุดตาท่ามกลางอาคารสำนักงานพาณิชย์ทั้งหมด
“ยิ่งสูงยิ่งรู้สึกเหงา แต่ว่ามีคนมากมายล้วนอยากจะเดินไปอยู่ที่สูงที่สุด คุณคิดดูตั้งแต่โบราณจนถึงปัจจุบันนี้ มีกษัตริย์ขุนนางมากมายเท่าไหร่ แท้ที่จริงแล้วสุดท้ายไม่ได้ตายอยู่ภายใต้คมดาบของคนอื่นแต่ว่าตายอยู่ในมือของคนที่ใกล้ชิดที่สุดรักที่สุด ตัวอย่างแบบนี้คุณสามารถนึกได้มากมายเท่าไหร่หรือ?”
ผู้ช่วยมึนงงเต็มใบหน้า เขาจ้องมองเวลา ใกล้จะเปิดประชุมในอีกไม่นานแล้ว ท่านประธานกรรมการกลับปลดปล่อยความรู้สึกในจิตใจอยู่ที่นี่ ยังอ้างอิงตำราเป็นหลักในการโต้แย้ง เขาไม่รู้ว่าจะรับมือยังไงแล้วจริงๆ
“เรื่องนั้น ท่านประธานกรรมการ พวกเราจะเปิดประชุมตอนบ่ายสองโมง พวกคณะกรรมการมาถึงแล้ว ก็แค่รอท่านเข้าไปล่ะ” ผู้ช่วยยกแขนขึ้นให้เขาดูเวลาบนนั้น
เกาจิ่งอานเปิดริมฝีปาก อิอิ ตาหงส์ที่กระเพื่อมไหว แสงเย็นล้นออกมา “รีบอะไร คำพูดของผมยังพูดไม่จบ อยู่ในประวัติศาสตร์ มีตัวอย่างที่พี่น้องทะเลาะกัน พ่อลูกฆ่ากันมากมายอย่างแท้จริง พี่น้องสายเลือดเดียวกัน เพื่อสืบทอดมรดก ไม่เสียดายที่จะฆ่าญาติพี่น้องด้วยมือของตนเอง คิดดูแล้วช่างทำให้คนจิตใจหนาวเหน็บจริงๆ”
เขาเปิดริมฝีปากบางๆ แล้วก็ปิดลง ทอดถอนใจยาวๆหนึ่งที
ผู้ช่วยดูเวลาผ่านไปแล้วห้านาที ได้แค่ยิ้มเป็นเพื่อนพูดว่า “ท่านประธานกรรมการ ท่านกับปู่ของท่านเหมือนกันมากจริงๆ ตามที่ร่ำลือมา ปีนั้นท่านปู่ก็ชอบท่องแต่งบทกวี ท่านได้รับการถ่ายทอดอย่างแท้จริงจากเขาจริงๆ”
คำพูดไร้สาระ! เขาก็คือคุณปู่เลี้ยงดูด้วยมือของตนเอง ความรู้ในท้องส่วนใหญ่ล้วนคือปู่สอนให้
“คุณรู้ไหมว่าผมกำลังพูดถึงอะไรอยู่?” เกาจิ่งอานรู้สึกหงุดหงิด ทำไมดูเหมือนดั่งสีซอให้ควายฟังล่ะ!
ยังไงก็ตามผู้ช่วยก็ยังเป็นนักเรียนชั้นนำที่จบในมหาวิทยาลัย 211 ในประเทศ ไม่ถึงขนาดไม่รู้เรื่องนี้อย่างแน่นอน “ท่านประธานกรรมการกำลังทอดถอนใจถึงคุณชายทั้งสองของบริษัท MBK หรือ? แต่ว่าตอนนี้ก็แค่ข่าวลือเท่านั้น คุณชายรองไม่แน่ว่าที่จะกลับมาจริงๆ แต่ว่าท่านจะต้องไปประชุมจริงๆแล้ว”
เกาจิ่งอานขมวดคิ้ว จัดแต่งชุดสูทสีดำสักหน่อย “วันหลังอ่านกลอนสมัยถัง กลอนสมัยซ้ง บทประพันธ์ร้อยกรองให้มากหน่อย ทั้งวันอย่าติดตามแต่ซีรีส์อเมริกา! ได้แล้ว ไปเถอะ! เอาโครงร่างการประชุมให้ผมด้วย”
ผู้ช่วยแยกเขี้ยว ยิ้มอย่างแห้งมาก “เอาโครงร่างให้ท่าน การประชุมของวันนี้หลักๆคือเจาะจงกับการเปลี่ยนกลุ่มของแผนกการตลาดกับการเปิดตัวของสินค้าใหม่ รายละเอียดของข้อมูล แผนกการวางแผนกับแผนกโฆษณาจะส่งเข้ามา”
เกาจิ่งอานพยักหน้า “มีข่าวของบริษัทฉู่ซื่อหรือไม่?”
“ปัจจุบันนี้บริษัทฉู่ซื่ออยู่ภายใต้การนำพาของท่านเซียว ล้วนไม่มีการเคลื่อนไหวใหญ่อะไรมาโดยตลอด ข่าวของสื่อมวลชนก็ไม่เคยเผยแพร่สะบั้นหั่นแหลกเช่นกัน ผมไม่เข้าใจว่าท่านเซียวกำลังทำอะไรอยู่” ผู้ช่วยยิ้มแล้วยิ้มอีกอย่างมึนงง ก็ส่งข้อมูลชุดที่สองขึ้นไปอีก
เกาจิ่งอานทั้งเดินทั้งอ่านเอกสารหนึ่งรอบอย่างรวดเร็ว “คุณดูเขาไม่ออกอย่างแน่นอน ถ้าหากว่าแม้แต่คุณล้วนดูออกได้ เขาก็ไม่ใช่ท่านเซียวแล้ว!”
เดินถึงนอกห้องประชุม เกาจิ่งอานหยุดชะงักหนึ่งที “เตรียมการ์ดเยี่ยมใบหนึ่ง ผมจะไปเยี่ยมหลงถิงสักหน่อย”
คราวนี้ผู้ช่วยยิ่งมึนงงแล้ว “ท่านประธานกรรมการ ท่านไปเยี่ยมเขาจะทำอะไรหรือ? คุณกับท่านเซียวจึงจะเป็นพี่น้องกันล่ะ?”
เกาจิ่งอาน เพี๊ยงพั๊ง เอาเอกสารทั้งหมดตกอยู่ในมือเขา “ผมพูดว่าคุณนะ คุณเป็นผู้ช่วยของผมเป็นเวลานานขนาดนี้ ไอคิวของคุณล้วนไปไหนหมดแล้วหรือ? ก็เพราะว่าเขาเป็นพี่ชายใหญ่ของผม ผมจึงต้องช่วยเขาไปสืบข่าวหลงถิง ที่นั่นสักหน่อย”
ไม่แน่ว่าอาจจะเกิดเรื่องอะไรจริงๆ เวลาที่มีเรื่องมากมาย จะต้องระมัดระวังมากหน่อย
ผู้ช่วยก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ “ท่านประธานกรรมการ ผมไม่ค่อยเข้าใจจริงๆ ท่านเซียวทั้งๆที่เขาต่อ…….คุณหนูใหญ่ …….แต่ว่าท่านทำไมยังเดินใกล้ชิดกับเขาขนาดนั้นล่ะ?”
เกาจิ่งอานจัดเนกไทให้ตรง คาดเดาไม่ถูกยิ้มหนึ่งที “คนไม่ใช่ปลา จะรู้ความสุขของปลาได้ยังไงหรือ?”
——
หลงถิงวางมือถือลง ดวงตาที่หลุบลึกค่อยๆปล่อยความหนาวออกมา เขาดึงมุมปากดึงแล้วดึงอีก เงยหน้าขึ้น พูดอย่างสบายๆและเย็นชาว่า “เล่าเหลียง จะกล้าพนันกับผมหรือไม่?”
เหลียงจ้งซุนก้มหัวลงอย่างเคารพ เสียงเบาๆถามว่า “ท่านประธานกรรมการจะพนันกับผมอะไรหรือ”
หลงถิง หัวเราะ เหอะๆ เบาๆ “ก็พนันว่าเสี่ยวจื๋อเลือกตระกูลหลง หรือว่าเลือกหลงเซียว”
ตาที่ไม่เข้าใจของเหลียงจ้งซุนกวาดความหวาดระแวงผ่านไป “ท่านประธานกรรมการหมายความว่าอะไรหรือ? คุณชายรองไม่ใช่อยู่ที่อเมริกาหรือ? ระหว่างเขากับคุณชายใหญ่ไม่มีความขัดแย้งอะไรมั้ง?”
หลงถิงโบกมือปฏิเสธความเข้าใจของเขา “ทุกคนล้วนมีขีดจำกัดของตนเองเพียงแค่เกินขีดจำกัดนี้ไป เขาจะต้องทำการคัดเลือก ผมพนันว่า เสี่ยวจื๋อจะกลับมาบริหารบริษัท MBK อีกทั้งวันหลังเขาจะกลายเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งคนหนึ่งของหลงเซียว”
ในทันทีนั้น เหลียงจ้งซุนเบิกตากว้าง “ความหมายของท่านประธานกรรมการคือ คุณชายรองจะสืบทอดบริษัท MBKหรือ?”
หลงถิงยิ้มอย่างอึดอัดหนึ่งที ดวงตาที่ลึกไม่ถึงก้นหล่อเลี้ยงความอาฆาตไว้ “บริษัท MBK ต้องการคนคนหนึ่ง คนคนนี้ไม่จำเป็นต้องแข็งแกร่งมาก ก็ไม่จำเป็นต้องมีประสบการณ์มากมายเท่าไหร่ แต่ว่าผมต้องการเขาอยู่ในเวลาที่หัวเลี้ยวหัวต่อต้านลูกกระสุนแทนบริษัท MBK”
นี่…..
เหลียงจ้งซุนฟังจนตัวสั่นเป็นลูกนก “คุณชายรองเป็นลูกชายแท้ๆของท่าน ท่านทำขนาดนี้……..”
“ลูกชายแท้ๆ ผมยิ่งไม่มืออ่อน ไม่อย่างนั้นวันหลังเขาจะแบกรับบริษัท MBK ขึ้นมาได้ยังไงหรือ? หลงเซียวยิ่งจะไม่มืออ่อน พวกเราได้เพียงแค่ลงมือตัดไฟแต่ต้นลมก่อน”
“ใช่ครับ”
คนทั้งสองคุยกันอยู่ เลขาเคาะประตูหนึ่งที คนทั้งสองไม่สนทนากันอีก
ในมือของผู้ช่วยถือจดหมายหนึ่งฉบับ ซองสีแดง ข้างในคือการ์ดเยี่ยมหนึ่งใบ “ท่านประธานกรรมการ นี่คือคุณเกาจิ่งอานประธานกรรมการของบริษัทอึนเคอให้การ์ดเยี่ยมกับท่าน”
หลงถิงตาหยีหนึ่งที “เกาจิ่งอานหรือ? เหอะ เขามาเยี่ยมผมจะทำอะไรหรือ?”
เหลียงจ้งซุนพูดว่า “คุณออกไปก่อนเถอะ”
ผู้ช่วยออกไป เหลียงจ้งซุนพูดว่า “หรือว่าคือเกาจิ่งอานเห็นคุณชายใหญ่ออกจากบริษัท MBK ตกเทรนด์ไปแล้ว ดังนั้นอยากมาพึ่งพาอาศัยกับบริษัท MBK หรือ? ตั้งใจจะมาประจบท่านหรือ?”
หลงถิงจ้องมองการ์ดเยี่ยมอย่างดูถูก ระหว่างคำพูดจริงใจมาก มีท่าทีอ่อนน้อมอย่างเป็นผู้น้อยมาก “เขามีใจแอบแฝงอะไร ดูแล้วก็รู้เลย”
——
หลงเซียวเพิ่งจบการประชุมอย่างยาวนาน เดินออกจากห้องประชุมตาเมื่อยนิดหน่อย เขาจับระหว่างคิ้ว จับแล้วจับอีก พูดต่อกู้เยนเซินกับจี้ตงหมิงที่อยู่ข้างๆว่า “เตรียมใบสินค้าเข้าออกของระยะนี้ สินค้ายาทุกชุดของโรงงานผลิตยาบริษัทฉู่ซื่อล้วนต้องผ่านตาของผม”
กู้เยนเซินประหลาดใจจนจะฉีกปากถึงติ่งหูแล้ว “คุณชายหลง คุณอย่าล้อเล่น ทุกวันคุณมีเรื่องมากมายขนาดนั้น ยังจะดูใบสินค้าด้วยตนเอง คุณจะทำให้ตนเองเหนื่อยจนล้มล่ะ!”
หลงเซียวเหล่มองเขาหนึ่งที “บริษัทผลิตยาฉู่ซื่อเป็นยี่ห้อของบริษัทฉู่ซื่อ บริษัทฉู่ซื่อปัจจุบันนี้อยู่ในระยะการพัฒนาขึ้นชื่อเสียงเป็นหัวใจหลัก ผมจะต้องไม่ให้เกิดความผิดพลาด”
เรื่องอื่นล้วนสามารถปรึกษาได้ แต่ว่ายี่ห้อของบริษัทฉู่ซื่อ เขาจะต้องทำให้ละเอียดอ่อนที่สุด
กู้เยนเซินซึมเศร้าลง “เอาล่ะ เอาล่ะ คุณคือไอรอนแมน คุณคือพนักงานดีเด่น ผมติดต่อโรงงานฝั่งโน้นจัดเตรียมข้อมูลให้ดีๆส่งมา”
มือของหลงเซียววางอยู่ในกระเป๋าโดยตลอด เมื่อกี้ตอนเวลาประชุม เขาได้อ่านไปหลายรอบแล้ว แต่ว่าจากต้นถึงปลายก็ไม่เห็นข้อความตอบกลับของหลงจื๋อ
จี้ตงหมิงพูดว่า “เจ้านาย คืนนี้ท่านมีการวางแผนอะไรไหม? ผมจะไปทำล่วงหน้าไว้ก่อน”
หลงเซียวกวาดดูนาฬิกาข้อมือหนึ่งที “หยิบเอกสารขึ้นมา ส่งผมไปโรงพยาบาลหวาเซี่ย”
“ได้ครับ”
หลังจากจี้ตงหมิงไป กู้เยนเซินก้าวขึ้นไปหนึ่งก้าว “คุณไอ้หมอนี่วันนี้ตอนเวลาที่ประชุมใจไม่อยู่กับที่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?”
หลงเซียวขมวดคิ้ว “เสี่ยวจื๋อ ผมเป็นห่วงเขาเล็กน้อย”
กู้เยนเซินพยักหน้า “เรื่องนี้…….ผมช่วยคุณไม่ได้ แต่ว่าหนังสือพิมพ์ของวันนี้คุณอ่านหรือยัง? ที่สื่อมวลชนเขียนเหมือนดั่งคุณชายรองจะกลับประเทศสู้กับคุณ”
“อืม?” ครั้งนี้หลงเซียวขมวดคิ้วยิ่งแน่นกว่านี้อีก สายตากว้างไกลที่ไร้ขอบเขตเหมือนจะดูดคนเข้าไป
กู้เยนเซินหัวเราะ เหอะๆ “กระพือข่าวให้กระพือแผ่กว้างออกไปเท่านั้น! เชื่อถือไม่ได้!”
……
หลงเซียวอ่านเอกสารหลายชุดอยู่บนรถ โรงพยาบาลหวาเซี่ยถึงแล้ว
เพียงแค่ หลังจากเขามาถึงโรงพยาบาล กลับถูกแจ้งว่าลั่วลั่วอยู่ห้องผ่าตัด
หญิงตั้งครรภ์ถึงขนาดยังต้องทำการผ่าตัดหรือ? คุณนายของเขายิ่งมายิ่งไม่รู้ว่าฟ้าสูงแผ่นดินต่ำแล้วจริงๆ
หลงเซียวเดินตรงไปยังนอกห้องผ่าตัด เงากายที่เรียวยาวยืนอยู่ข้างประตู แรงพลังแข็งแกร่งที่มืดดำทับจนพวกญาติคนไข้ไม่กล้าหายใจแรง
มือเรียวของเขาวางอยู่ในกระเป๋ากางเกง จ้องมองเวลาที่อยู่ข้างบนอย่างไม่กะพริบตา “สี่ชั่วโมงยี่สิบนาที นี่คือการผ่าตัดอะไรหรือ?”
ญาติคนไข้ตกใจจนสีหน้าซีดเซียว สั่น อึกๆอักๆพูดว่า “เป็น……หัวใจ การผ่าตัดบายพาสหัวใจ”
การผ่าตัดมั่วซั่วอะไรต่างๆล้วนให้ลั่วลั่วของเขาทำหรือ?โรงพยาบาลแห่งนี้คือรังเกียจชีวิตยาวเกินไปแล้วหรือ!
ทันทีที่ได้ยินว่าท่านเซียวมาโรงพยาบาลด้วยตนเอง ทำให้คณบดีรองคณบดีทั้งหมดตกใจจนออกมาต้อนรับถึงข้างนอกห้องผ่าตัด คณบดีเฉินวิ่งมาโดยตลอดทาง มุ่งไปทางหลงเซียวโดยตรง จากที่ไกลก็ตัดไม้ข่มนาม “ท่านประธาน ท่านมาตรวจดูโรงพยาบาล ทำไมไม่บอกพวกเราล่วงหน้าสักหน่อยก่อนล่ะ? พวกเราก็จะได้ต้อนรับท่านอย่างดี เหอะๆๆ!”
หางตาหลงเซียวมองเห็น เสื้อกาวน์กลุ่มหนึ่ง “คณบดีเฉินหรือ? ท่านนี่คือทำอะไรอยู่หรือ?”
หลัง คณบดีเฉินเหงื่อเย็นเปียกไปทั่วแผ่นหนึ่ง ยิ้มแห้งเต็มใบหน้า “พวกเรามาดูท่านประธาน”
หลงเซียวก็ย้ายสายตาไปที่ป้ายอิเล็กทรอนิกส์ “ผมมาดูภรรยาของผม พวกคุณมาดูผม น่าสนุกจริงๆ”
จี้ตงหมิง ปิดปากไว้ไม่ให้ตนเองหัวเราะออกมา การประจบของคณบดีเฉินนี้ประจบเกินไปแล้ว!
บนใบหน้าของคณบดีเฉิน ยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติพูดว่า “ท่านประธานหรือว่าท่านไม่ใช่มาตรวจดูหรือ?”
หลงเซียวพูดอย่างมีมารยาทว่า “คณบดีเฉินปัจจุบันนี้ผมไม่ได้เป็นประธานของบริษัท MBK อีกแล้ว ท่านไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นถึงขนาดนี้ สำหรับการตรวจดูล่ะก็ ยิ่งไม่เหมาะสมแล้วล่ะ?”
คณบดีเฉินตบศีรษะหนึ่งที หัวเราะ ฮ่าฮ่า ดั่งตื่นตกใจจากฝัน“ไอ่หย่า ท่านดูสิความจำของผมนี่ ตอนนี้ท่านเป็นประธานกรรมการของบริษัทฉู่ซื่อ!”
ระหว่างพูดอยู่ ในที่สุดประตูของห้องผ่าตัดก็เปิดออกแล้ว
หมอที่ใส่ชุดผ่าตัดสีเขียวหลายคนออกมาก่อน ทุกคนล้วนสวมใส่หมวกกับหน้ากาก ชุดทำให้หุ่นกลายเป็นแทบจะเหมือนกันหมด
ในทันทีหลงเซียวก็ได้เห็นลั่วหานที่เดินอยู่ข้างหลัง มือทั้งคู่ผลัก ฝูงชนออกอย่างเร่งด่วนจนรอคอยไม่ได้เดินเข้าไปเลย เสียงที่เข้มต่ำน่าฟัง ลอยเข้าไปในหูของเธอ “ลั่วลั่ว”
ลั่วหานกำลังก้มศีรษะเซนต์ชื่ออยู่ ทันใดนั้นเงยหน้าขึ้นเซเข้าไปในอ้อมอกของเขาทันที “หลงเซียว คุณมาได้ยังไงล่ะ??”
หลงเซียวกอดเธอไว้เดินออกจากห้องผ่าตัด ช่วยเธอถอดหน้ากากกับหมวกออกด้วยมือของตนเอง ลูบเส้นผมของเธอ “ผมมารับคุณเลิกงาน”
ตาทั้งคู่ของหลงเซียวหลงใหลจ้องมองเพียงแค่ลั่วหานคนเดียว เหมือนดั่งหมอ พยาบาล ญาติคนไข้ที่อยู่บริเวณนั้นล้วนไม่อยู่ นัยน์ตาของเธอมีเส้นเลือดแดง เสียงพูดแหบนิดหนึ่ง ความละเอียดนี้ล้วนถูกเขาขยายใหญ่ขึ้นแล้ว
ดังนั้นเขาเจ็บใจมาก อยากจะพาเธอออกไปทันที
หลินซีเหวินก็ถอดหน้ากากออกเช่นกัน ยิ้มตาหยีพูดว่า “ท่านเซียว คนมากมายขนาดนั้น คิดไม่ถึงว่าคุณมองเห็นหมอฉู่ของพวกเราได้ในทันที เก่งจริงๆนะ!”
หลงเซียวยิ้มเล็กๆหนึ่งที ตาลึกเต็มเปี่ยมด้วยความรัก “เยอะมากขนาดไหน? ผมแค่เห็นภรรยาของผม”
