ตอนที่ 586 อารมณ์ชั่ววูบ กลายเป็นพุทธะ กลายเป็นมาร
นอกหน้าต่างเป็นคืนที่ลึกเย็นเหมือนน้ำ เนบิวลาคำราม ปกคลุมพระจันทร์ทรงกลด ลมหนาวที่หนาวเย็นเป่าอยู่ในร่องของหน้าต่างทำให้เปียกทั้งบ้าน
หลงจื๋อเหมือนดั่งสัตว์ถูกขังที่หดหู่ หดตัวอยู่มุมของห้องนอน
พี่ชายใหญ่ที่น่าเชื่อถือที่สุดของเขา เป็นมือสังหารที่อยากจะยึดคลุมบริษัท MBK จริงๆหรือ?
เขาไม่เชื่อ! เขาไม่ยอมเชื่อ! ไม่ยอม!
แต่ว่า แต่ละเสียงซักถามของมารดา เขาล้วนไร้เรี่ยวแรงที่จะตอบ ทุกประโยคที่เธอพูดล้วนสลักอย่างลึกอยู่ในใจของเขา เหมือนดั่งฉีดยากระตุ้นเข็มหนึ่ง ตักเตือนความเจ็บปวดกับความโศกเศร้าของเขาทั้งหมด
ความจริงที่ทำให้คนตื่นตระหนกไหลมาอย่างมืดฟ้ามัวดิน ในใจของหลงจื๋อถูกทุบแตกกลายเป็นเศษเสี้ยว เขาจับศีรษะของตนเองอย่างรุนแรง เงาที่สูงๆผอมๆกลายเป็นลูกสัตว์เล็กๆที่หมดหนทาง เขาพยายามอยากจะควบคุมความคิดของตนเอง อยากจะเข้าใจความสัมพันธ์เชิงตรรกะ
เขาอยากจะผลักหมอกหนาออกดูว่าตกลงหน้าของใครเป็นจริงกันแน่!
พี่ชายใหญ่ที่เขาชื่นชมเลื่อมใส พี่ชายใหญ่ที่เขายินยอมใช้ทุกอย่างไปปกป้อง อยากใช้กับดักที่วางแผนไว้สิบกว่าปีมาทำให้เขาไม่เหลืออะไรจริงๆหรือ?
เขาไม่กล้าเชื่อ เขาไม่เชื่อ!
แต่ ถ้าหากว่าไม่ใช่ ทำไม…….ทำไมท่าทีที่เขามีต่อบิดาสุดขีดขนาดนั้น ชั่วช้าขนาดนั้น? อยู่ในงานเลี้ยงวันเกิดไม่เห็นแก่หน้าตาสักนิด?
ตกลงว่าความจริงคืออะไรกันแน่? คืออะไร!
เขาควรเชื่อมารดาที่ให้กำเนิดเลี้ยงเขา ทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อเขา หรือว่าเชื่อพี่ชายใหญ่ที่ชื่นชมเลื่อมใสเคารพชื่นชมมาสิบกว่าปีหรือ?
หลงจื๋อหรี่ตาลง ปวดหัวแทบจะแตก!
ประตูถูกคนผลักออกจากข้างนอกอย่างเบาๆ โฉหวั่นชิง ย่างเท้าอย่างเบาๆ เดินอย่างระมัดระวังมาถึงข้างหน้าเขา เข่าสองข้างคุกเข่าอยู่บนพื้น กอดหลงจื๋อไว้ในอก ลูบผมของเขาทีละครั้งๆ
อ่อนโยนขนาดนั้น ระมัดระวังขนาดนั้น กลัวว่าจะทำร้ายลูกของตนเองสักหน่อย
ก็เหมือนดั่งหลายปีก่อนตอนที่เขาถูกเด็กรังแก เธอมักจะกอดเขาไว้เช่นนี้
“เสี่ยวจื๋อ แม่ทำให้แกตื่นตกใจแล้วหรือ? ขอโทษ แม่ไม่อยากทำร้ายแก แม่ยิ่งไม่อยากเห็นแกเจ็บปวดทรมาน แม่รักแกมากกว่าใครทั้งนั้น แกจะต้องเชื่อแม่”
เรี่ยวแรงที่อยู่บนกายของหลงจื๋อถูกดูดจนแห้ง เหมือนดั่งเด็กคนหนึ่งตกอยู่บนหน้าอกของโฉหวั่นชิง “แม่………ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี”
สายตานัยน์ตาของโฉหวั่นชิง ถูกความมืดปกปิด มองไม่จริงแท้ “เสี่ยวจื๋อ พ่อของแกรักแกมาก หลายปีที่ผ่านมาปกป้องแกอย่างดีมาก แต่ว่า ปกป้องจนเกินไปไม่ใช่เป็นเรื่องดีเลย”
หลงจื๋อหลับตาลง ไม่พูด ใช่ หลายปีที่ผ่านมาเขาอยู่ในโรงเรียนตลอด หลังจากออกจากโรงเรียนแล้วล้วนอาศัยพี่ชายใหญ่ดูแล ไม่เคยทำอะไรโดดเดี่ยวมาโดยตลอด
“แต่แกต้องรู้ว่า ลูกอินทรีย์ทุกตัวก่อนที่จะบินเป็น ล้วนต้องผ่านการตกอยู่บนก้อนหินหลายครั้ง จนกระทั่งเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย เทียบกับแกขึ้นมาแล้ว สะอาดเกินไปแล้วจริงๆ แม่หวังว่าแกจะเติบโตด้วยตนเองได้”
หลงจื๋อขมวดคิ้วแน่นเกินไป หน้าตาบิดเบี้ยวไปหมด
“แม่รู้ว่าแกยากที่จะรับได้ในทันทีนั้น แต่ว่า……..แกลองดูอันนี้สิ” โฉหวั่นชิง เอาใบตรวจเลือดของโรงพยาบาลใบหนึ่งให้กับหลงจื๋อ
จากนั้นเปิดไฟของห้องนอน
ตาที่บวมจนแทบจะชาของหลงจื๋อ จ้องมองผลตรวจดีเอ็นเอ พี่ชายใหญ่กับบิดา ไม่มีสายเลือดที่เกี่ยวข้องสักนิด
“เสี่ยวจื๋อ ตอนนี้เชื่อหรือยัง? คนที่ทุกข์ที่สุดคือพ่อแก ถูกหยวนชูเฟินหลอกลวงไปสามสิบกว่าปี ปีนั้นเธอต้องแต่งงานเพราะว่ามีลูก เป็นคุณนายเจ้าสำนักในตระกูลหลง ถึงสุดท้ายเพียงแค่สวมเขาให้พ่อของแกเท่านั้น ให้พ่อของแกเลี้ยงลูกแทนคนอื่นมาสามสิบปี!”
ตาชั่งในใจของหลงจื๋อสั่นไหวอย่างบ้าคลั่ง ตาที่อึ้งของเขาไม่สามารถโฟกัส กำผลการตรวจจนเป็นหนึ่งก้อน กำอยู่ในมืออย่างแน่น
“พี่ชายใหญ่ของแกแทบอยากจะให้แกอยู่ที่อเมริกามาก เขาแทบอยากจะให้แกขออยู่ต่อด้วยตัวเอง ถึงเวลานั้นเขาผลักเรือตามน้ำ แม้ว่าแกอยากจะกลับไปอีก ก็เป็นไปไม่ได้แล้ว แกรู้ไหม?!”
“ท่านออกไปเถอะ ให้ผมสงบตนเองสักหน่อย” หลงจื๋อปิดไฟอย่างไร้เรี่ยวแรงก็ฝังตัวเองอยู่ในความมืดอีก เขาไม่อยากให้ โฉหวั่นชิง เห็นสภาพที่คับขันลำบากหมดหนทางของตนเอง เขารังเกียจการไร้ความสามารถของตนเอง!
“เสี่ยวจื๋อ ถ้าหากว่าแกไม่สนใจพ่อของแกจริงๆ ไม่สนใจความเป็นอยู่ของบริษัท MBK แม่ก็จะสนับสนุนแกเช่นกัน แกอยากเปิดร้านอยู่อเมริกา ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย ฉันเป็นเพื่อนแก ไม่ว่าแกจะตัดสินใจอะไร แม่หวังว่าแกจะไร้ตัดพ้อไร้เสียใจภายหลัง”
เหอะๆ!
ไร้ตัดพ้อไร้เสียใจภายหลังหรือ?
ในตอนนี้เขาจะเอาอะไรไปไร้ตัดพ้อไร้เสียใจภายหลังหรือ?!
——
นอกโรงพยาบาลหวาเซี่ย ร้านอาหารหูหนาน
ลั่วหานกับหลินซีเหวินนั่งอยู่ตรงข้ามกัน บนโต๊ะวางผักสี่อย่างน้ำซุปหนึ่งอย่างอยู่
หลินซีเหวินกัดตะเกียบข้างหนึ่ง ลังเลอยู่สักพักถามว่า “หมอฉู่ คุณสามารถสนับสนุนฉันกับหลงจื๋อไหม?”
ลั่วหานไม่ได้ตอบทันที แต่ถามกลับว่า “คุณอยากจะสละอำนาจการสืบทอดของตระกูลหลิน ไปอเมริกา พ่อแม่ของคุณจะยินยอมหรือ? พวกเขาจะต้องหมัดบังคับคุณกลับมาจากอเมริกา”
หลินซีเหวินถอดแว่นสายตาออก ปรากฏตาโตที่แวววาว “ไอ่หย่า ฉันก็คือกลุ้มใจเรื่องนี้เหละ พ่อแม่ของฉันต้องไม่ยินยอมอย่างแน่นอน! ไม่แน่ว่าแม่ของฉันอาจจะฆ่าฉันทิ้ง แต่ว่าฉันไม่อยากสืบทอดมรดกอะไรของตระกูลจริงๆ ความคิดฉันกับหลงจื๋อเหมือนกัน ที่ดินสามเอเคอร์ บ้านกระท่อมหนึ่งหลัง ปลูกผักสักหน่อย เลี้ยงไก่หลายตัว เลี้ยงหมูหนึ่งตัว ตะวันขึ้นก็ไปทำ ตะวันตกก็พักผ่อน ผ่านไปชั่วชีวิตอย่างง่ายๆและเรียบง่าย”
ลั่วหานพ่นเสียงหัวเราะ “เด็กโง่เอ่ย สิ่งที่คุณพูดคือธารดอกท้อหรือ? คุณลองตัดอินเทอร์เน็ตดูหนึ่งวัน คุณปิด wifi สามวันก็พังทลายแล้ว ยังมี สมองที่ฉลาดของคุณใบนี้ เลี้ยงไก่เลี้ยงหมู ฟุ่มเฟือยเกินไปแล้ว!”
หลินซีเหวิน ไอ่หย่า ไอ่หย่า ก่อความวุ่นวาย “ฉันแค่ยกตัวอย่างเท่านั้นล่ะ ดังนั้น คุณจะสนับสนุนฉันไหม? ก็เหมือนคุณยินดีสนับสนุนให้หลงจื๋อ”
พูดอย่างตรงไปตรงมา ลั่วหานลำบากใจเล็กน้อย หลินซีเหวินเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลหลิน ไหล่ของเธอแบกรับหน้าที่หนัก เธอไม่กล้าออกความคิดเห็นอย่างมั่วซั่ว
“ซีเหวิน คุณรักเสี่ยวจื๋อ ยินยอมที่จะสละทุกอย่างเพื่อเขา หรือว่าคุณอยากจะสละอำนาจการสืบทอดมานานแล้วหรือ?”
“ฉันไม่เคยชอบอำนาจการสืบทอดอะไรมาก่อน ฉันรังเกียจสิ่งที่เรียกว่าสังคมชนชั้นสูง แกล้งทำเป็นตีหน้าเท่านั้น! สิ่งที่ฉันอยากได้เพียงแค่ชีวิตง่ายๆเท่านั้น ดังนั้นทรยศความปรารถนาของพ่อแม่เลือกทางการแพทย์ อีกทั้งทะเลาะกันกับแม่ของฉันจนฟ้าพลิก พี่ลั่วหาน ฉันคิดว่าเวลาตอนนั้นที่คุณยกสิทธิของหุ้นทั้งหมดให้แกแม่เลี้ยงของคุณ ก็เป็นความคิดนี้เช่นกัน”
จ้องมองสายตาที่จริงจังของหลินซีเหวิน ลั่วหานพยักหน้า ไม่ยอมรับไม่ได้ เธอไม่ชอบทำธุรกิจการค้า เธอเพียงอยากจะเป็นหมอคนหนึ่ง เช่นนี้เท่านั้น
“อืม ดังนั้นคุณตัดสินใจแล้วหรือ?”
หลินซีเหวินพยักหน้า “ฉันอยากลองดูสักครั้ง หนึ่งชีวิตสั้นเกินไป ฉันไม่อยากเหมือนดั่งพ่อแม่ฉัน ลืมตาขึ้นมาก็เป็นพิภพเล็กๆของชั่วชีวิต ฉันอยากใช้ชีวิตตามวิธีของตัวฉันเอง รอหลงจื๋อมั่นคงแล้ว ฉันก็จะไปหาเขา! ฉันจะเพราะว่าความรักเพราะว่าอิสระกล้าบุกป่าฝ่าดง!”
ลั่วหานยิ้มแล้วยิ้มอีกอย่างอิ่มใจ สายตาสดใสจ้องมองเธออย่างให้กำลังใจ “ซีเหวิน ไม่ใช่ทุกคนล้วนมีความกล้าหาญอย่างคุณแบบนี้ แต่ว่า คุณต้องจำไว้ ไม่ว่าทำอะไร ตัวเองจะต้องเสพสุขความสนุกที่อยู่ในนั้น”
“อืม! ฉันทำได้คะ! ฉันจะต้องมีความสุขมากอย่างแน่นอน!”
ดีจริงๆ จิตใจวัยรุ่นที่ร้อนแรงไม่อยู่กับที่ มีความฝันที่จะท่องเที่ยวสุดหล้าฟ้าเขียว ยินยอมทุ่มสุดตัวในการเสี่ยงวัดดวงครั้งสุดท้าย แม้ว่าวันหลังยังจะกลับมาเดินตามร่องรอยของเมื่อก่อน อย่างน้อยยังเคยมีช่วงหนึ่งของวัยหนุ่มสาวที่สะเทือนเลื่อนลั่นสักครั้ง ก็ดีเช่นกันนะ!
“เหอะๆ เด็กโง่เอ่ย กินข้าวเถอะ ช่วงบ่ายยังมีผ่าตัด” ลั่วหานคีบผัก กินข้าว
หลินซีเหวินหัวเราะ แฮ่แฮ่ อีก “งั้น……..คุณพูดกับคุณชายใหญ่หลงสักหน่อยได้ไหม อย่าให้เขาเรียกหลงจื๋อกลับมา ขอร้องเถอะพี่คนสวย ท่านเซียวเชื่อฟังคำพูดของคุณที่สุดแล้ว เธอพนมมือขึ้น ขอร้องยิ้มจนตางอ”
ลั่วหานถูกเธอทำจนหัวเราะไม่ออกร้องไห้ก็ไม่ได้ “นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น อำนาจการสืบทอดสินทรัพย์พันล้าน คุณจะต้องคิดให้ดีๆ”
“สิบปีก่อนก็คิดดีแล้ว ก็คิดดีแทนหลงจื๋อแล้วเช่นกัน!”
“พวกคุณเคยปรึกษากันแล้วหรือ?” ลั่วหานก็ยังรู้สึกว่าเรื่องใหญ่เกินไปแล้ว ตัดสินใจลวกๆไม่ได้
หลินซีเหวินพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีกอย่างมั่นคง “ใช่ค่ะ ครั้งนี้พวกเราอยู่อเมริกาก็ปรึกษากันดีแล้ว บริษัท MBK ก็ดี บริษัทหลินซื่อ ก็ดี พวกเราล้วนไม่อยากเดินทางของคนอื่น นี่น่าจะเป็นสาเหตุที่ฉันกับหลงจื๋อรักกันมั้ง ดังนั้นพี่ลั่ว พี่สะใภ้ใหญ่ในอนาคต ฉันอยากได้การสนับสนุนของคุณ”
ความปรารถนาแบบนี้งดงามมากขนาดไหน ทราบซึ้งใจคนมากขนาดไหน พูดจนเธอล้วนอยากจะเลียนแบบบุกไปข้างหน้าโดยไม่ห่วงความปลอดภัยของตนเอง
ลั่วหานหยิบมือถือออกมา ติดพันอยู่เหมือนเดิม “ซีเหวิน คุณกับหลงจื๋อถอยออกจากการแข่งขันของวงการธุรกิจ อาจจะไม่สามารถกลับตัวได้ คุณคิดให้ชัดเจน”
“คนจนมีความสุขของคนจน คนรวยมีความกลัดกลุ้มของคนรวย ฉันไม่เสียใจภายหลัง” นัยน์ตาหลินซีเหวินกะพริบแวววาว เหมือนดั่งมองเห็นโลกใหม่ เปิดประตูใหญ่เพื่อเธอ ตาที่สว่างขนาดนี้ ช่างทำให้คนแอบอิจฉาจริงๆ
ลั่วหานเอามือถือให้เธอ “คุณอยากพูดกับเขาอะไร เขียนด้วยตนเองเถอะ”
ทันทีที่หลินซีเหวินก้มศีรษะ มองเห็นมือถือที่ใหม่ล่าสุดของลั่วหานก่อน จากนั้นมองเห็นหมายเหตุข้างบน—— “สามี”
แม่เจ้า นี่คือหมายเลขโทรศัพท์ของหลงเซียวล่ะ!
——
เมืองหลวง ชั้นบนสุดบริษัทฉู่ซื่อ
การประชุมกับกู้เยนเซินจบสิ้น หลงเซียวอ่อนเพลียเล็กน้อย จนดื่มกาแฟหนึ่งคำกระตุ้นสติ ผ่านเวลากินอาหารเที่ยงแล้ว เขายุ่งจนลืมเวลาไปเลย
หางตาเขามองเห็นมือถือ หยิบขึ้นมาเปิดปุ่มล็อก หน้าจอยังอยู่ที่ข้อความที่ลั่วหานส่งมา
ถ้าหากว่าเสี่ยวจื๋อแค่อยากจะมีเสถียรภาพและมีสุขภาพที่ดีในตอนนี้ เขาก็ไม่อยากให้เขาเข้าไปในความขัดแย้งนี้เช่นกัน ดังนั้น หลงเซียวกำลังลังเลอยู่
แต่ถ้าหากว่าเสี่ยวจื๋อไม่กลับมา เขาแข่งขันกับหลงถิงโดยตรง ผลสุดท้ายเขาจะยอมรับได้หรือไม่?
หลงเซียววางมือถือลง นวดคิ้วหนึ่งที ข้อความใหม่หนึ่งข้อความอยู่ดีๆ ปกคลุมสายตาของเขา
เป็นหมายเลขของลั่วหานส่งมาเหมือนเดิม
“หลงจื๋อตัดสินใจแล้วว่าจะไม่เข้าร่วมกับการแข่งขันของตระกูลอีก ให้เขาสมปรารถนาเถอะ อย่าเอาคนง่ายๆขนาดนั้นอย่างเขาไปที่การแข่งขันของธุรกิจการค้าที่ขุ่นมัว ขอให้คุณรับปากฉัน” หลงเซียวขมวดคิ้วอย่างรุนแรง นิ้วยาวชะงักอยู่บนหน้าจอไม่ได้เคลื่อนย้าย
——
มือถือของหลงจื๋อสว่างขึ้นมาในความมืดอย่างกะทันหัน
เขาลืมตาที่อ่อนเพลียขึ้นมา มองเห็นบนหน้าจอมือถือมีข้อความหนึ่งมาจากหลงเซียว
“ถ้าหากว่าแกไม่อยากรับบริษัท MBK ต่อจริงๆ ผมจะไม่ทำให้แกลำบากใจ แกอยากอยู่ที่อเมริกา ผมจะช่วยแกลงหลักปักฐาน ปกป้องแกกับมารดาของแกให้ปลอดภัย”
ในทันใดนั้น หลงจื๋อเจ็บใจอย่างรุนแรงกว่าถูกเข็มทิ่มมีดบาด เขาถูกความเจ็บปวดดึงเส้นประสาทไว้ เจ็บจนเป็นตะคริวไปทั้งตัว
ความหมายของพี่ชายใหญ่เป็นแบบนี้จริงๆ!
เขารอเวลานี้อยู่จริงๆ ผลักเรือตามน้ำให้อยู่ที่อเมริกาหรือ?
แม่! พี่ชายใหญ่!
คนหนึ่งคือคนที่ให้กำเนิดเขา เป็นแม่ที่มีเลือดเนื้อเดียวกันกับเขา คนหนึ่งคือพี่ชายใหญ่ที่เขาเชื่อถือชื่นชมเลื่อมใสมาสิบกว่าปี ทำไมจึงเป็นแบบนี้ล่ะ!
“พี่ชายใหญ่ของแกก็จะทำวิธีแบบนี้ ทำให้แกยินยอมออกจากบริษัท MBK อย่างเต็มใจ”
“เขาใช้เวลาสิบกว่าปีซื้อใจของแก ก็คืออยากทำให้แกไม่ต้องโจมตีก็ล้มไปเอง”
“แกต้องเติบโต แกจำเป็นต้องแบกรับหน้าที่”
“เสี่ยวจื๋อ ลูกอินทรีย์ก่อนที่จะบินได้ จะต้องได้รับการบาดเจ็บ”
……
“เขาไม่ใช่ลูกชายของพ่อแกสักนิด! เขาไม่มีสิทธิ์สืบทอดตระกูลหลง!”
“เสี่ยวจื๋อ แม่ขอร้องแกแล้ว…….แม่ได้รับความไม่เป็นธรรมอีกมากมายเท่าไหร่ ล้วนสามารถอดทนได้ แต่ว่าลูกชายของฉันไม่ได้ เสี่ยวจื๋อ เพื่อแก ฉันยินยอมที่จะเอาชีวิตมาแลก……..ยี่สิบกว่าปีแล้ว ฉันทนถึงเวลานี้ ล้วนเพื่อสักวันหนึ่งได้บอกความจริงกับแกด้วยปากของตนเอง ลูกชาย…….แม่ขอร้องแก อย่าเดินทางเดิมของฉัน……..”
“เสี่ยวจื๋อ แม่รักแก…….”
เสียงมากมายแทรกซึม ระเบิดระบบประสาทของเขาไปเลย หลงจื๋อกัดฟันสู้ หยิบมือถือขึ้นมา—
“ปั้ง!” ดังมากเสียงหนึ่ง มือถือตกแตกอยู่บนกำแพงแยกเป็นสองชิ้น
โฉหวั่นชิง ได้ยินการเคลื่อนไหวข้างใน หลับตาลงโล่งอกทันที ต่อจากนี้เดินไปที่ระเบียง พิมพ์ข้อความหนึ่ง
“พี่หลง สำเร็จแล้ว
